Það var gaman að hitta allan þennan fjölda af ættingjum og gömlum kunningjum þótt tilefnið væri auðvitað ekki gleðilegt. En það er nú einu sinni þannig að margt af því fólki sem stóð mér nærri í uppvextinum hitti ég nú orðið fyrst og fremst við jarðarfarir. Þær verða sjálfsagt ófáar næstu árin, ég á svo mikið af öldruðum ættingjum. Og ekkert um það að segja. Nema að fyrir norðan var ég að skoða mynd sem tekin var á sjötugsafmæli ömmu minnar fyrir fjörutíu árum, á sólríkum júlídegi fyrir sunnan íbúðarhúsið í Eyhildarholti; þar eru afi minn og amma með börnin sín ellefu, tengdabörnin og öll barnabörn sem þá voru fædd, sjálfsagt hátt í þrjátíu. Og það rann allt í einu upp fyrir mér að núna er ég orðin eldri en allt þetta fólk var þá, nema auðvitað amma og afi. Og mér fannst það svo gamalt þá ... Samt eru næstum allir lifandi enn, nema þrír föðurbræður mínir.

Skrítið annars hvað maður lítur myndir ólíkum augum með tímanum. Ég rakst til dæmis á passamyndir sem teknar voru af mér þegar ég fékk fyrsta nafnskírteinið, tólf ára gömul. Ein þessara mynda fannst mér þá alveg skelfilega vond og ljót og ég ætlaði að henda henni en mamma hirti hana og bjargaði henni. Hún hefur svosem ekkert verið höfð til sýnis. En núna finnst mér þetta besta myndin sem til er af mér frá þessum árum og ég er mjög fegin því að henni skuli hafa verið bjargað frá tortímingu.

Ég er að fara norður á eftir en kem reyndar aftur strax á morgun, er bara að fara til að vera við jarðarför föðurbróður míns í fyrramálið. Pabbi og Konni voru fæddir sama árið, 1923, Konni í janúar og pabbi í desember, og þeir voru langlíkastir af bræðrunum. Mér fannst alltaf eins og þeir væru tvíburar sem hefðu orðið viðskila í móðurkviði.

Mér þykir dálítið vænt um þessa mynd, sem ég tók í fyrrasumar, en reyndar eru þeir ekkert áberandi líkir á henni. Svo voru þeir líkari þegar þeir voru yngri - eltust misjafnlega - og það kom fyrir að afkomendur þeirra villtust á þeim.

Við gagnlega barnið leggjum af stað upp úr hádegi til að reyna að losna við allra mestu umferðina og ættum því að vera komnar norður frekar snemma. Ætli við verðum ekki komnar aftur um kvöldmatarleytið á morgun.

Fóru bara allir á Durantónleikana nema ég?

Sýnir nú bara hvað ég er orðin öldruð. Enda á ég dóttur sem var með Duranæði þegar hún var mjög ung (kannski hefði ég átt að grafa upp Duran Duran-trefil sem er hér einhvers staðar á flækingi) og ég man meira að segja eftir því að hafa ort sérstaklega fyrir hana sléttubandavísu þar sem nafn Simonar LeBon kom fyrir (nei, ég man ekki vísuna).

Nokkru síðar orti ég vísu sem var um eitthvað allt annað en Duran og Mörður Árnason sagði að ég væri póet. Þá ákvað ég að hætta á toppnum og hef ekki ort eina einustu hendingu síðan.

Ég held svei mér þá að Boltastelpan sé með duglegustu bloggurum landsins um þessar mundir.

Hún mætti bara taka sig aðeins á hvað varðar greinarmerkjasetningu ...

Árið allt í einu hálfnað og ég ekki búin að gera neitt af því sem ég ætlaði mér.

Nei, það er reyndar ekki alveg rétt, einhverju hef ég komið í verk. En það er eitt svið þar sem ég þarf að taka mig verulega á: Ég þarf að elda meiri mat.

Þetta kemur örugglega einhverjum á óvart en sannleikurinn er sá að ég held að það séu mörg ár síðan ég hef eldað jafnlítið og það sem af er þessu ári. Þá á ég reyndar við heima hjá mér, ekki í vinnunni.

Ég þarf að fara að gera verulega bragarbót. Mér finnst nefnilega dulítið gaman að elda og líður yfirleitt langbest yfir pottunum (ekki samt þannig að skilja að mér hafi liðið eitthvað illa það sem af er árinu, hreint ekki).

Ég geri eitthvað í þessu um helgina, því heiti ég. Samt ekki fyrr en á sunnudag, ég þarf að skreppa norður á morgun og kem ekki aftur fyrr en seinnipartinn á laugardag.

Eru spammarar í sumarfríi eða er ég bara komin með svona rosalega öfluga spammvörn að ég fæ nánast engan ruslpóst lengur?

Spyr sú sem ekki veit.

Ég held bara að efnafræðistúdentinn sé búinn að ná sér af heilahristingnum. Hann er búinn að vera svolítið vankaður síðustu daga en er orðinn nokkuð normall núna. Ég reyndar fór að hafa áhyggjur af honum áðan, var búin að kalla nokkuð oft á hann (ætlaði að láta hann færa aldraðri móður sinni kaffi) en fékk engin viðbrögð. Á endanum fór ég að athuga hvort hann hefði kannski misst meðvitund vegna hægfara heilablæðingar. Eða eitthvað. En þá var hann bara alls ekki inni hjá sér.

Annars hugsaði ég, þegar ég sá forsíðuna á DV í morgun: Aha, skyldi sluddamennið vera fundið? Því þar stóð stórum stöfum: ,,Björgúlfur Takefusa stórslasaði ..." en svo sá ég að fyrirsögnin endaði á ,,... markvörð" og það er efnafræðistúdentinn jú alls ekki. Og auk þess slasaðist markvörðurinn á allt allt öðrum líkamsparti. Og þetta gerðist í fótboltaleik en ekki á skemmtistað.

Æjá.

Ég er nokkuð ánægð með lambakryddblönduna frá kaupmanninum í Skerjaveri og hef reyndar notað hana á fleira en lamb; hún er til dæmis alveg óvitlaus á suma kjúklingarétti. En í kvöld eldaði ég lambakótelettur í tómat-baunasósu og kryddaði þær með þessu kryddi. Það má svo auðvitað nota ýmsar aðrar kryddblöndur, mér dettur í hug lambakryddið frá Pottagöldrum.

Þessi uppskrift (sem er algjör letiuppskrift) er fyrir tvo til þrjá.


Lambakótelettur í tómat-baunasósu

4 tvöfaldar lambakótelettur
Bezt á lambið-kryddblanda (1-1 1/2 tsk)
salt
1 msk ólífuolía
3-4 tómatar, vel þroskaðir, saxaðir fremur smátt
1 dós cannellini-baunir (má líka nota aðrar baunir)
1 msk pestósósa

Kjötið kryddað vel með kryddblöndunni og dálitlu salti. Olían hituð á stórri, þykkbotna pönnu. Kóteletturnar brúnaðar í 2-3 mínútur við góðan hita, snúið og síðan er söxuðum tómötunum dreift á milli þeirra. Pestósósunni hrært út í baunadósina og eftir 1-2 mínútur er baununum líka hellt á milli kótelettanna og látið malla áfram í um 5 mínútur. Borið fram t.d. með klettasalati og brauði.

Hmm, það er greinilega enginn sem kannast við tilvitnunina í Garðyrkjukver Schierbecks landlæknis frá 1891, enda bjóst ég svosem ekki við því.

Ætti ég kannski að leggja til að Gestgjafinn taki upp íslensku heitin ölvínan og viðsmjör? Ég er einmitt að hugsa um að vera með eina eða tvær blómkálsuppskriftir í næsta blaði, kannski blómkálssalat með ölvínan og viðsmjöri mundi slá í gegn.

,,Blómkál er soðið í kjötsúpu eða mjólk, og haft til nautnar með kjötmeti, eða líka soðið í söltu vatni, og þess neytt með ölvínan og viðsmjöri sem salats."

Vill einhver giska á hvaðan þessi tilvitnun er tekin?

Ég var einmitt með salat með ölvínan og viðsmjöri með kvöldmatnum. Það var reyndar ekkert blómkál í því en það var þó haft til nautnar með kjötmeti.

Brúna pressan brást engum vonum og hengdi sjálfa sig í beinni útsendingu. Og lét ýmis gullkorn frá sér í leiðinni.

En hvað ætli hafi svo verið gert við pylsuna?

Hún hefur allavega slegið stóru SS-pylsuna sem Guðni Ágústsson var svo stoltur af alveg út.

Móðirin og efnafræðistúdentinn að ræða saman um hremmingarnar sem drengurinn lenti í.

Móðirin (alltaf dálítið gefin fyrir að reyna að sjá jákvæðu hliðarnar): -Það er þó eitt í þessu öllu. Mér gafst loksins tækifæri til að nota orðið sluddamenni. Því hef ég beðið eftir lengi.

Efnafræðistúdentinn: -Satt segirðu. Frábært orð, þótt mér þyki sluddmenni eiginlega betri útgáfa. Bætir næstum upp niðurlæginguna af því að þú skulir vera búin að blasta þessu út um allt internetið.

Brúðkaupið hennar Siggu var mjög skemmtilegt. Ég var nú samt með hálfgert samviskubit af því að ég sat ekki heima yfir heilahristingshrjáðum efnafræðistúdentinum og fór því heim fyrr en ég hefði kannski gert annars. En hann er lifandi, blessaður, svo að þetta er allt í lagi.

Því miður var veðrið ekki sem best. Ef það hefði verið sól og blíða hefði ég mætt í brúðkaupið í sérstöku sumarbrúðkaupsdressi sem ég kom mér einu sinni upp - með hatti og alles - en það er semsagt bara fyrir gardenparty og þess háttar. Svo að það bíður enn um hríð.