Nú sit ég og bíð spennt eftir að efnafræðistúdentinn komi heim af morgunvaktinni í Sundhöllinni. Ég fékk nefnilega símtal frá honum áðan. Eftir að hann var búin að segja mér undan og ofan af því hvað var gaman á djamminu í nótt kom þetta:

,,Minntu mig á að segja þér hvernig kviknaði í hárinu á mér."
,,Ha?"
,,Já, það brann svolítið ..."

Nú er ég að pæla: Er hann að búa mig varlega undir að hann komi sköllóttur heim? Heldur hann að ég sé svo utan við mig og eftirtektarlaus mamma að ég sjái ekki að fyrra bragði ef umtalsverður hluti af heysátunni á hausnum á honum er skyndilega horfinn? (Hann gæti haft rétt fyrir sér þar.) Eða var bruninn í alvöru svo lítilvægur að hann heldur að hann gleymi að segja mér skemmtilega sögu ef hann er ekki minntur á það?

Hmm, Big Night að byrja í sjónvarpinu ... akkúrat mynd fyrir mig. En hvort ég nenni að útbúa timpano/timballo um helgina er annað mál. Það er nefnilega ekki eitthvað sem maður gerir fyrir færri en tíu gesti. Ég er bara búin að bjóða fimm og þar af er einn rétt nýbyrjaður að borða graut, svo að hann yrði ekki röskur við timballoinn.

Það hafa fengist ágætis plómutómatar í Nóatúni að undanförnu, vel þroskaðir, rauðir í gegn og bragðmiklir, ekki þessir venjulegu íslensku ljósgrænu hörðu knettir sem allt er venjulega fullt af um þetta leyti árs - finnst ykkur ekki merkilegt að vorin hafa oft verið einmitt sá tími þegar erfiðast er að fá almennilega og vel þroskaða tómata í búðum? Allavega, þá hafa ansi oft verið tómatar á borðum hjá mér þessa dagana og í kvöld hafði ég meira að segja tómatsalat með matnum þótt hann væri syndandi í tómatsósu. Hélt kannski að það yrði svolítið overkill en svo var nú ekki.

Þetta er svona enn eitt innleggið í hakkmatreiðslubókina sem ég er alltaf á leiðinni að skrifa (af hverju kemur aldrei neinn bókaútgefandi með seðlabúnt í höndunum og segir: Nanna, viltu ekki skrifa fyrir mig bókina 365 hakkréttir? til væri ég, og sú bók yrði örugglega geysivinsæl). Það er ekki eins og ég hafi ekki komið með kjötbolluuppskriftir áður (oft) en þessar voru allavega nokkuð góðar. Efnafræðistúdentinn samsinnti því og er hann þó ekkert sérstakt kjötbollufan. En kannski var það hvítvínið í sósunni.

Hvítvínið, vel á minnst. Það má reyndar alveg nota vatn í staðinn, kannski með svolitlum nýkreistum sítrónusafa og ögn af kjötkrafti. En sósan er ári góð svona og það vill til að ég á hvítvínsfernu í ísskápnum (ég er svoddan plebbi) sem þarf að koma í lóg hið fyrsta því að mér tókst að gera örlítið gat á pokann. Þannig að matargerðin næstu daga mun örugglega bera svip af því. Og þótt ég hafi verið að ýja að því í gær að maður drykki nú aldrei of mikið hvítvín (ekki ég allavega), þá er biscotti-ið á þrotum og ekki til neitt prinspóló heldur.

En hér er allavega uppskriftin.

Kjötbollur í hvítvínsbættri tómatsósu

700 g svínahakk
1 laukur
3-4 hvítlauksgeirar
nokkur basilíkublöð, eða 1/2 tsk þurrkuð basilíka
nokkur mintulauf, eða 1/2 tsk þurrkuð minta
2 tsk kóríanderfræ, möluð
1 tsk paprikuduft
1/4 tsk kanell
nýmalaður pipar
salt
6 msk ólífuolía
u.þ.b. 75 g hveiti
2-3 tómatar, vel þroskaðir
1/2 tsk oregano, þurrkað
200 ml hvítvín

Svínahakk er best (og ódýrast) en það má líka nota t.d. nautahakk. Laukurinn og hvítlaukurinn skorinn í bita og settur í matvinnsluvél ásamt kryddjurtum, kryddi og 2 msk af olíu og vélin látin ganga þar til allt er orðið nokkuð fínsaxað. Þá er hakkinu hrært saman við og síðan 4 msk af hveiti. Afgangurinn af olíunni hitaður á pönnu (gott að byrja á að steikja litla bollu og smakka til að athuga hvort breyta þurfi krydduninni) og síðan eru meðalstórar bollur, á stærð við golfkúlur, mótaðar úr farsinu, velt upp úr hveiti og settar á pönnuna. Brúnaðar á þremur hliðum við nokkuð góðan hita. Á meðan eru tómatarnir saxaðir smátt. Þeir eru svo settir á pönnuna, kryddaðir með oregano og dálitlum pipar og salti, hvítvíninu hellt yfir, hitað að suðu, lok lagt yfir (ekki þétt) og látið malla við vægan hita í 6-8 mínútur, eða þar til bollurnar eru soðnar í gegn og sósan hefur þykknað dálítið. Smakkað til og borið fram í sósunni.

Það má náttúrlega alveg hafa bara soðnar kartöflur og grænt salat með. En ég var alltsvo með tómatsalat, af því að ég á lager af plómutómötum. Og svo var til endi af fetaostsstykki síðan ég gerði gríska salatið fyrr í vikunni.

Tómatsalat með fetaosti

3-4 plómutómatar eða aðrir góðir tómatar, vel þroskaðir
2-3 msk ólífuolía (gjarna bragðbætt, ég var með basilíkuolíu)
salt (gjarna Maldon)
nýmalaður pipar
75 g fetaostur (e.t.v. minna ef notaðir eru fetateningar úr krukku)
2-3 basilíkublöð, söxuð

Tómatarnir skornir í fremur þykkar sneiðar og dreift á disk. Olíunni ýrt yfir. Kryddað með svolitlum pipar og salti. Osturinn skorinn í stauta og dreift yfir, ögn meiri pipar stráð yfir og skreytt með söxuðum basilíkublöðum.

Ætli ég hafi tíma til að koma mér upp svona þjóðbúningi fyrir 17. júní?

(Smellið á Photos)

Af hverju er ég ekki búin að blogga neitt í dag? Á því geta nú verið ýmsar skýringar:

a) Veðrið. Ég er búin að sitja úti á svölum í mestallan dag að lesa glæpareyfara. (Rétt. Bone in the Throat eftir kokkinn Anthony Bourdain. Hann getur alveg skrifað spennusögur, ekki síður en annað. Og notar sjálfan sig sem fyrirmynd að dópistakokkinum sem er stór aukapersóna í þessari bók.)
b) Kommon, ég á mér líf, ég sit nú ekki við tölvuna allan daginn á frídögum. (Ehhm ... neinei, ekki alltaf ...)
c) Ég drakk of mikið hvítvín með biscotti-inu í gær og hef legið í timburmönnum í allan dag. (Rangt. Ég drekk aldrei of mikið hvítvín. There's no such thing.)
d) Tölvan er biluð. (Rétt. Ég er núna búin að tengja gömlu tölvuna.)

Ég steikti kleinuhringi með morgunkaffinu en gasið kláraðist í miðri steikingu. Til allrar hamingju var samt búið að steikja nóg ofan í gestina svo að það var hægt að drekka morgunkaffi á svölunum í ró og næði áður en farið var að kaupa áfyllingu á kútinn. Gagnlega barnið segir að afgreiðslumaðurinn á bensínstöðinni hljóti að vera farinn að hugsa margt, þetta var í þriðja skipti á tíu dögum sem hún kom að kaupa gaskút (grillkút fyrir sig og mig og svo þennan). Og alltaf sami karlinn sem afgreiddi. Heldur örugglega að hún sniffi þetta allt.

Þið þarna Hamrahlíðarkórfólk sem lesið þetta og eigið eftir að sækja kaffið ykkar eða vitið um einhvern sem á það eftir, viljiði plís fara að koma og hvetja aðra til að gera slíkt hið sama? Svo ég komist einhvern tíma inn í skúrinn minn fyrir kaffikassastöflunum?

Hringadróttinssögu-söngleikur í undirbúningi, segir Guardian. Ég segi ekki oft ,,djísös" en ég ætla að segja það núna. Djísös. Ef það er eitthvað sem ég þoli ekki - ókei, það er heilmargt sem ég þoli ekki - en ofarlega á listanum eru söngleikir. Einkum og sér í lagi söngleikir gerðir upp úr verkum sem voru upphaflega eitthvað allt annað. Ég sé ekki fyrir mér ... æi jú. Ég sé einmitt fyrir mér syngjandi og dansandi hobbita, ráman orkakór og ú - nei - æi - syngjandi álfa. Fullt af þeim.

Eldfjallið fær að gista í nótt af því að það er enginn skóli á morgun og núna situr hún og spilar Matador við sjálfa sig af því að enginn annar nennir því. Ég er góð amma en ekki svo góð að ég ætli að fara að eyða kvöldinu í tveggja manna Matador. Að vísu er ég hálfgerður þátttakandi í spilinu því ég þarf alltaf að vera að útskýra reglurnar og reikna hvað hún á að gefa sjálfri sér mikið til baka. Einkum vefst það fyrir barninu að skilja að núllin fyrir aftan kommu (reyndar punkt á Matadorspjöldunum, ég hafði aldrei tekið eftir því fyrr) á ekki að taka með. Hún hefur auðvitað enga reynslu af aurum (hvenær voru þeir aftur lagðir niður? er búið að gera það formlega?) og ég er ekki viss um að hún skilji alveg konseptið. Allavega er hún iðulega komin á fremsta hlunn með að láta A borga B átján þúsund í leigu fyrir Túngötu með engu húsi, í staðinn fyrir hundrað og áttatíu krónur. Eða eitthvað.

Minnir mig á að þegar myntbreytingin varð, um áramótin 1980-81, þá var ég kasólétt og það var eitt helsta umhugsunarefni gagnlega barnsins að aumingja Franz litli (eins og efnafræðistúdentinn var kallaður í móðurkviði vegna mikilla sparktilþrifa, mig minnir að Eggert Þór hafi gefið honum það vinnuheiti - einhver úr Þursaflokknum var það allavega) - sem sagt, að aumingja Franz fengi aldrei nokkurn tíma að sjá gömlu peningana. Þetta fannst henni hræðileg tilhugsun.

Grillmyndataka á svölunum hjá mér í dag. Gekk alveg ljómandi vel, veðrið gat náttúrlega varla verið betra - jafnvel að sólin væri of mikil, það getur verið verra að mynda grillmat í sterkri sól, hann virkar brunninn ef glampar mikið á hann - en ég held að þetta hafi allt komið vel út. Ég grillaði blóðbergskryddað lambalæri, tómatmaríneraðar lambakótelettur með grilluðu grænmeti, og kindafillet með beikonsteiktu fíflablaðasalati. Og bjó til ávaxtasalat og sítrónumelissute. Nýja grillið reyndist fantavel þótt ég sé enn að læra á það; ég gæti örugglega grillað fimm eða sex lambalæri á því í einu og samt haft pláss til að grilla grænmeti á sama tíma.

Svo kom gagnlega barnið og fjölskylda hennar í upphitað lambalæri og af því að þau eru á leið til Krítar í sumar, þá hafði ég matinn á grískum nótum - kom við hjá Jóa í Ostabúðinni og keypti handa honum fetaoststykki til að útbúa grískt sveitasalat (mínus kalamata-ólífurnar, þær reyndust ekki vera til þegar ég ætlaði að grípa til þeirra) og svo franskar kartöflur með lambalærinu (efnafræðistúdentinn hafði étið hitt lambakjötið þegar hann kom svangur heim úr sundlaugarvörslunni). Og ávaxtasalatið á eftir, en það var nú ekkert grískt.

Og nú sit ég hér og drekk hvítvín og dýfi biscotti úr Te og kaffi (gjöf frá uppáhalds tengdasyni mínum, kaffibrennaranum) ofan í það. Það er ekkert grískt heldur. En ansi gott. Svo er ég að horfa á Airport í danska sjónvarpinu, i mangel af bedre. Sú mynd hefur nú ekkert batnað síðan ég sá hana síðast. En það má alltaf horfa á Dino. Og Helen Hayes stendur alltaf fyrir sínu. Hún á líka allavega eitt gott kvót: ,,Age is not important unless you're a cheese."

Á heimleiðinni úr vinnunni í dag kom ég við á stéttinni fyrir utan Pétursbúð. Þar var Eldfjallið ásamt tveimur vinkonum sínum að halda tombólu til ágóða fyrir börn í Írak. Alvöru tombólu með númerum, ekki basar eins og flestar ,,tombólur" sem ég hef séð síðustu árin hafa reynst vera. Ég keypti fjóra miða og vann mjólkurflösku með beljumyndum, ilmvatn frá Jean Paul Gaultier, kertastjaka og styttu af ketti. Nokkuð gott fyrir 200 krónur.

Sem sagt, góður dagur.

Grill-,,uppskrift" úr Shenandoah Valley í Bandaríkjunum:

,,The recipe here is generally: shoot it, skin and gut it, put it somewhere near a fire for a while. Hold a Jack Daniel's in one hand, a Coke in the other. Alternate. Later, eat if you can find the meat."

Ég mundi samt sleppa kókinu.

Mikið vildi ég að allir þessir spammarar áttuðu sig á því að ég er bara ekki með neina líkamshluta sem ég hef minnsta áhuga á að stækka.

Ég hef mjög ríka tilhneigingu til að mislesa fyrirsagnir og annað slíkt sem ég lít snöggt á og það hefur komið ýmislegt skrautlegt út úr því þótt ég muni engin dæmi í svipinn. Þetta er vel þekkt fyrirbæri í minni fjölskyldu og örugglega miklu víðar og heitir áreiðanlega einhverju fræðilegu nafni. Það hefur líka ábyggilega einhverja ótvíræða merkingu að oftar en ekki er það sem ég les fyrst eitthvað vafasamt eða jafnvel dónalegt.´

Áðan var ég að fletta dagskrárblaði Fréttablaðsins, Angel eða hvað það nú heitir, og rak augun í auglýsingu og las ,,komdu og tryggðu þér útikamar á frábæru verði". Já, fyrir sumarbústaðinn, hugsaði ég. Leit svo á myndina og tautaði ,,heyrðu, þetta getur nú varla verið nema fyrir karlmenn" - allavega sá ég ekki fyrir mér sjálfa mig húka á þessu. Svo leit ég betur á myndina og las textann aftur og þá stóð auðvitað útiarinn en ekki útikamar.

Annars var þetta víst útiarinn sem hægt er að breyta í grill, og í tengslum við kamarpælinguna datt mér þá í hug útigrillið hans Jónasar, sem ákveðinn athafnamaður hér í bæ skeit ofan í þegar honum varð brátt í brók úti á svölum í partíi hér um árið. Ég gleymdi alltaf að grennslast fyrir um hvað varð um grillið en ég hefði ekki farið í grillveislu hjá Jónasi næstu árin á eftir. Ef nokkurntíma.

Svona nammi er víst mjög vinsælt í Japan og eitthvað svipað hefur fengist hérlendis.

En þessa útgáfu hef ég ekki séð áður.

Einu sinni - og það eru ótrúlega fá ár síðan - öfunduðu allir þessa örfáu sem áttu GSM-síma.

Núna heyrist mér að allir séu farnir að öfunda mig og þessa örfáu hina sem ekki eiga GSM-síma. Þar með er maður (skilst mér) að senda frá sér steitment: Hah, ég þarf ekki á svoleiðis tæki að halda. Maður þarf semsagt bara að bíða og sætta sig við það í smátíma að vera gamaldags og hallærislegur, þá verður maður trendí og flott.

Sannleikurinn er reyndar sá að ég var einu sinni með gemsa í láni í tvo eða þrjá mánuði en gafst upp vegna þess að:

a) ég gleymdi honum alltaf heima
b) ef ég mundi eftir símanum gleymdi ég að kveikja á honum
c) ef ég mundi eftir að kveikja hafði ég gleymt að hlaða hann
d) ef ég hafði nú munað eftir þessu öllu, þá tók ég ekki eftir því þótt hann hringdi þótt ég væri með hann í vasanum (þetta kom í alvöru fyrir mig).

Þannig að ég ákvað að vera bara öðruvísi. Núna kemur það æ oftar fyrir að ég sit til borðs eða í bíl með tveimur eða þremur manneskjum sem allar eru að tala í síma og ég sit og góni út í loftið af því að ég hef engan að tala við. Það er semsagt ekki rétt sem Mark Steel sagði eftir Íslandsheimsóknina, að mannfjöldinn á Íslandi hlyti að vera slétt tala af því að Íslendingar væru alltaf að tala hverjir við aðra í gemsana sína, tveir og tveir. Þvert á móti. Þeir eru oddatala og ég er þessi staki.

Whitney Houston er að breytast í Andrésínu Önd.

Ókei, ég var reyndar aldrei vitund hrifin af henni og því sem hún var að gera. En þetta er samt verulega sorglegt.

Það er orðin þvílík fjölgun í lasagnevinafélagi fjölskyldunnar að héðan í frá kemst ég örugglega ekki hjá því að elda það mánaðarlega. Gagnlega barnið er sú eina sem er ekkert sérlega hrifin, hinir háma það í sig eins og - tja, eins og hungraðir úlfar í æti? Sérstaklega Sauðargæran, sem gaddaði í sig lasagne þar til hann stóð á blístri og lá stundum svo mikið á að hann reyndi að koma meiru upp í sig þótt munnurinn væri troðfullur fyrir.

Reyndar kom Eldfjallið ekki nema einum skammti niður og var mjög döpur yfir því, þar sem hún hafði sérstaklega beðið mig um að elda lasagne og hafði hlakkað mikið til. En svo hafði hún farið í afmælisveislu hjá páfagauki í dag og borðað svo mikið af kökum að matarlystin var ekki mikil. Hún hresstist þó þegar hún fékk það litla sem eftir var af lasagneinu með sér heim í nesti, efnafræðistúdentinum til sárra vonbrigða, því hann hafði hugsað sér gott til glóðarinnar (reyndar hafði verið meiningin að elda svo mikið að hann hefði afgang að borða á morgun, en þótt lasagneið fyllti stærsta eldfasta fatið mitt og annað til dugði það ekki, þetta eru svoddan átvögl í kringum mig).

Ég gleymdi að spyrja hvað páfagaukurinn hefði orðið gamall en hann hafði víst fengið afmælisgjafir og alles. Þar sem mér finnst alltaf sjálfsagt að nota öll tilefni sem gefast til veisluhalda þótti mér þetta afmælishald hið besta mál; reyndar man ég að við héldum á sínum tíma upp á eins árs afmæli kanínunnar sem Eldfjallið átti; á þeim tíma bjó hún inni á baði, var frekar krúttleg og hreiðraði gjarna um sig í óhreinatauskörfunni (kanínan alltsvo, ekki Eldfjallið). Seinna breyttist hún í brjáluðu kanínuna á svölunum og þá var ekki haldið upp á afmælið hennar.

Mbl.is er með frétt um einhverja konu sem er að fara í mál við Veru Wang af því að hún steig á nál í búðinni hjá henni og var með hana í löppinni í viku. Fyrir þetta vill hún tvær milljónir dollara.

Ég man ekki hvort ég hef sagt þessa sögu áður en einu sinni steig ég á nál (eða líklega var það títuprjónn) sem brotnaði í tvennt inni í fætinum á mér. Annar hlutinn var tekinn strax en hinn fannst ekki þrátt fyrir mikla og sársaukafulla leit. Hann fór svo að gera vart við sig hálfu öðru ári seinna, þegar hann hafði ferðast eitthvað um fótinn á mér. Þá rakst hann á taug og ég gekk hölt vikum saman. Það tók læknana á Króknum langan tíma að finna brotið þrátt fyrir ýmsar tilfæringar; þeir enduðu á að búa til einhvers konar víravirkisnet utan um löppina og rúlla mér svo á aðgerðaborðinu inn í röntgen og taka mynd svo að hægt væri að miða út brotið. Þá fannst það loksins. Allt tók þetta svo langan tíma að deyfingin var næstum farin úr fætinum þegar sárið var saumað. Ef einhver heldur að það sé lítið mál að láta stinga stærðar saumnálarbreddu í gegnum þykkt iljaskinnið hvað eftir annað, þá hefur sá hinn sami kolrangt fyrir sér.

Því miður gerðist þetta heima hjá mér og mér hugkvæmdist ekki að fara í mál við móður mína fyrir að hafa glutrað nál á gólfið. Ef þetta hefði gerst í henni Ameríku, þá hefði ég ábyggilega getað farið fram á minnst fimmtíu milljónir dollara, miðað við það sem brúðurin sem var með nálina í löppinni í viku er að heimta.