Formúluáhugamaðurinn dóttursonur minn kynnir sig um þessar mundir sem Trulli þegar hann svarar í símann heima hjá sér. Ekki veit ég hvers vegna hann hefur svona mikið dálæti á kappanum en Jarno Trulli er greinilega hans maður, það fer ekki á milli mála.

Ég held samt að drengurinn fái ekki að vaka í nótt til að horfa á kappaksturinn.

Eitt próf enn - ég flaskaði á spurningunni um mýksta ostinn:

I got 9/10 right on Anne's Quiz on Cheese.

I was told: "You must make Brie de Meaux, the King of Cheeses."

Tvö netpróf fyrir þá sem vilja kanna þekkingu sína á matargerð og ávöxtum:

I got 9/10 right on Anne's Quiz on Cooking.

I was told: "You must have authored a cookbook recently."

I got 9/10 right on Anne's Quiz on Fruit.

I was told: "You are a member of the faculty of UC Davis's Pomology Department."

Ég klikkaði á frönskunni og á kakíávextinum (persimmon).

Ég settist hér við tölvuna áðan og ætlaði að fara að skrifa einhverja nöldurgrein um hvað óstundvísi færi í taugarnar á mér og óstundvísir ljósmyndarar þó mest af öllu (maður er búinn að miða allar tímasetningar við að maturinn sé tilbúinn á ákveðnum tíma svo að ljósmyndarinn þurfi ekki að bíða en í staðinn bíður maturinn og lætur á sjá svo að hann lítur ekki eins vel út á mynd) - en í sama bili hringdi ljósmyndarinn bjöllunni svo að það slapp allt saman. Tómatabakan hefði að vísu verið ögn betri ef hún hefði verið mynduð um leið og hún kom úr ofninum en ég held að hún sleppi alveg.

Núna eru semsagt nýir íslenskir plómutómatar komnir í búðir. Og eru bara nokkuð góðir. Og Sölufélagið vantaði uppskriftir og myndir frá mér - þær verða sjálfsagt komnar inn á vefinn þeirra einhverntíma í næstu viku.

Um daginn var ég hálfpartinn búin að komast að þeirri niðurstöðu, eftir að hafa tekið nokkur netpróf, að ég væri líklega einhverf trukkalessa. Þetta fannst efnafræðistúdentinum gífurlega fyndið og ég held að hann hafi borið það út um allan bæ. Ég er horfin frá þessari skoðun en er komin á það að ég sé líklega masókisti.

Ég þurfti heldur ekkert netpróf til að komast að þessari niðurstöðu. Þarna er ég búin að liggja, þrisvar í þessari viku, marflöt á bekk á nærbuxunum og láta hnoða og kreista og teygja og merja vesalings hnéð á mér. Og í dag tók steininn úr þegar farið var að stinga nálum í viðkvæmustu og aumustu blettina. Og ofan í kaupið tala ég dönsku á meðan.

Svo er ég að borga fyrir þessar píningar. Og líður alveg ljómandi vel á eftir.

Ég er örugglega masókisti.

Mér datt í hug, af því að ég var að lesa svar við spurningu um ,,vitlausa beinið" á Vísindavefnum: Þekkið þið einhver önnur nöfn á þessu ,,beini"? Á mínu bernskuheimili var þetta nefnilega alltaf kallað ,,trúlofunarbeinið". Á ensku skilst mér að þetta heiti funny bone; funny er nú ekki kannski besta lýsingin á tilfinningunni sem finnst þegar þetta svæði verður fyrir ákomu.

Ég var að skoða buxur í búð áðan. Á miðanum í þeim stóð stórum stöfum: FOR EXTERNAL USE ONLY.

En ekki hvað?

Ég var að fá nýja Gestgjafann í heldur. Aldrei verið stærri, 196 síður - að vísu er brúðarblaðið, sem áður hefur verið gefið út sem sérblað, núna hluti af aðalblaðinu. En það er nóg efni samt fyrir þá sem ekki eru að fara að gifta sig. Þetta er veislublaðið svokallaða en það er samt ekkert eintómur veislumatur í blaðinu, ýmislegt hversdagslegt er þarna líka.

Einn kosturinn við að vera með svona stór blöð er að það er hægt að vera með fleiri greinar (í litlu blaði taka fastir þættir tiltölulega mikið pláss og svo þarf auðvitað að vera nóg af uppskriftum). Í þessu blaði er til dæmis grein sem ég skrifaði um allar sælkerabúðirnar og staðina sem ég þræði í London þegar ég kem þangað - heimilisföngin má finna hér. (Og nú langar mig allt í einu til London.)

Áskrifendur fá vonandi blaðið á morgun. Látið mig nú endilega vita hvað ykkur finnst.

Efnafræðistúdentinn var í sjónvarpinu áðan í hlutverki tilvonandi brjálaða vísindamannsins. Hann er nú sætur, blessaður ...

Ég var að passa barnabörnin áðan. Fékk Sauðargæruna til að fara í náttfötin með því að segja honum söguna af Sokkaskrímslinu sem býr undir rúminu hjá móðurbróður hans og bítur í tærnar á honum þegar hann er að klæða sig í sokka á morgnana. Honum fannst þetta mjög merkilegt og var sjálfur farinn að búa til sögu af Kaffiskrímslinu. Ætli ég frétti ekki næst að drengurinn neiti að fara að sofa á kvöldin af því að hann sé svo hræddur við skrímsli undir rúminu.

Mér var gefið áðan hreint úrvalsgott belgískt súkkulaði sem ég þakka hjartanlega fyrir. Mmmm.

Mig minnir að það hafi verið Don Martin sem einhvern tíma teiknaði seríu þar sem boldangskvenmaður var að nudda hrygginn á einhverjum mannaumingja og gerði það svo rösklega að húðin slitnaði í sundur og við það poppuðu augasteinarnir út úr tóftunum á karlgreyinu og allt í þeim dúr.

Þetta datt mér einmitt í hug áðan þegar sjúkraþjálfarinn var að nudda hnéð á mér.

Spammarastéttin er greinilega að fyllast af einhverjum húmoristum. Núna fékk ég tilboð um leiðbeiningar í ,,how to have the best sex humanly possible" frá einhverjum sem kallar sig Improvident P. Foolhardy. Einmitt.

Sú var tíðin að mér þóttu tómatar bara alls ekki góðir. Það hefur reyndar breyst heilmikið þótt mér þyki illa þroskaðir, ljósrauðir tómatar enn nánast óætir og forðist þá eftir bestu getu. Hér er einhver sem er frekar lítið hrifinn af tómötum.

Jæja, ég náði því eftir allt saman að komast á pósthúsið hálfri mínútu fyrir lokun, eftir að hafa komið við heima og sótt tilkynninguna. Þannig að ég er komin með konudagsgjöfina sem ég gaf sjálfri mér. Food and Drink in America, tveggja binda fimmtán hundruð blaðsíðna verk um allt sem viðkemur bandarískum mat og drykk. Gaman gaman. Og auðvitað er margt af þessu ekki bara amerískt, heldur alþjóðlegt. Hér er til dæmis upphafið á flettunni Drinking Songs:

,,American drinking songs fall into two main categories, with much overlap; songs about drinking (with lines like 'It's beer, beer, beer that makes me wanna cheer') and songs generally sung when one is drunk or drinking ... These songs are usually sung out of tune in large groups, with the understanding that sober people are too repressed to sing them ..."

Einn af ókostunum við að flytja hingað uppeftir er fjarlægð frá pósthúsinu mínu.

Ég fæ oft póstsendingar frá útlöndum sem eru keyrðar út til mín. Það er auðvitað alveg frábært. Það er að segja þegar ég er heima þegar pósturinn kemur (eða þegar pósturinn hringir réttri bjöllu; stundum finn ég miða í forstofunni um að pósturinn hafi komið og hef þó verið heima allt kvöldið).

Á föstudaginn var hafði pósturinn komið 10 mínútum áður en ég kom heim, samkvæmt tímasetningunni á miðanum í forstofunni. Ég þarf því að fara niður á R-1 í Pósthússtræti til að sækja pakkann.

Pósthúsið er opið frá 9-16.30 og hér áður gekk ég þar framhjá tvisvar á dag og var fáeinar mínútur að skjótast þangað í hádeginu ef því var að skipta. Núna legg ég af stað upp á Höfða upp úr hálf átta og er stöku sinnum komin heim upp úr hálffimm. Ég næ þessu samt ef ég stelst til að hætta aðeins fyrr einhvern daginn en það náðist ekki í gær vegna anna og í dag gleymdi ég tilkynningunni heima svo að ég næ því varla heldur.

En vitiði hvað ég horfi á beint út um gluggann á skrifstofunni minni? Fimmtíu metrar á milli og yfir eitt bílastæði að fara? Jú, mikið rétt. Póstmiðstöðina á Stórhöfða. Þaðan var pakkanum keyrt út. Mikið ósköp væri nú gott ef pósturinn hefði farið með hann aftur þangað á föstudaginn í staðinn fyrir að fara með hann niður á R-1. Ég get samt ekki ímyndað mér að það sé hægt að biðja um að pakkarnir mínir fari þangað aftur ef ég er ekki heima. Það væri of þægilegt.

Samkvæmt matseðlinum frá Matborðinu á að vera ,,tær eggjaskeljasúpa" í matinn á morgun. Ég bíð spennt. Ætli sé eggjaskurn í súpunni? Ætli þetta sé skelfiskssúpa með eggjum? Ætli sé eggskel í súpunni - mér finnst eggskel einmitt svo góð?

Svo pantaði ég mér líka kjötbollur með sultutaui. Það er vissara, tæra eggjaskeljasúpan er sennilega ekki matarmikil.

Ég fékk spamm áðan frá einhverjum sem kallaði sig Royal Crepe. Það fannst mér nú ekki traustvekjandi heiti.

Mér skilst að sumir lesendur mínir sem búsettir eru í Danmörku eigi stundum erfitt með að vakna á morgnana og núna er ég búin að átta mig á af hverju þetta er. Það er svo skratti erfitt að tala dönsku í morgunsárið. Sjúkraþjálfarinn minn er nefnilega danskur og ég er að myndast við að tala dönsku við hann. Það gengur út af fyrir sig ágætlega (eða eins vel og samræður geta gengið þegar einhver er að þukla hnéð á manni nokkuð rösklega og sveigja það og teygja fram og aftur) en auðvelt er það ekki.

Eða nei, kannski stenst þessi skýring ekki. Efnafræðistúdentinn er nú oftsinnis býsna erfiður í gang á morgnana og ekki þarf hann að tala dönsku.

Hann dóttursonur minn er alveg komin með framtíðaráformin á hreint. Við vorum eitthvað að ræða skeggið á móðurbróður hans áðanþ

- Ég ætla að vera með skegg þegar ég verð kokkur, sagði drengurinn. Ekki ,,þegar ég verð stór". Hann er alveg harðákveðinn í að verða kokkur. Fór með foreldrum sínum í Elko í dag og hafði mikinn áhuga á eldavélum. Engu öðru.

Það er nú ekki erfitt að gera uppáhaldstengdasyni mínum til hæfis. Þau eru að koma í mat á eftir og þegar ég spurði hvort væri eitthvað sem þau vildu ekki sagði hann ,,ekki súrsaða selshreifa". Þar sem ég hafði einmitt ekki hugsað mér að gefa þeim súrsaða selshreifa í matinn kom sú ósk sér ekki illa. Í staðinn fá þau lambalæri kryddað með einhverri indverskulegri kryddblöndu (aðallega kashmiri masala með dálitlu af tandoorikryddi og fleiru) og kartöflur í kókoskarrísósu. Sennilega eitthvert grænmeti. Ég stórefa að börnin borði þetta en það er þeirra vandamál.

Aumingja efnafræðistúdentinn er líklega orðinn langsoltinn. Ég hef töluvert verið að vinna frameftir að undanförnu, eða þá að ég hef ekki verið heima á kvöldmatartíma af ýmsum ástæðum, þannig að hann hefur aðallega fengið skyndibita, brauð og þess háttar. Nema náttúrlega þegar hann hefur sjálfur séð um kvöldmatinn fyrir okkur. En hann ætti að fá nóg að borða á eftir, blessaður.

Hrrmpf. Hérna sit ég og er að reyna að ljúka ákveðnu verki - sem ég átti reyndar að vera búin með fyrir löngu en það er önnur saga - og þetta tölvudrasl er allt í einu tekið upp á því að slökkva á sér af og til og án fyrirvara. Sendir mér ekki einu sinni skilaboð um fatal error eða offensive command eða neitt slíkt.

Eins gott að ég er ekki að spila tölvuleik. Þá væri ég verulega pirruð.