Hornkerlingin

Nú er að koma mynd á hornið mitt hér á Bræðraborgarstígnum; ég er búin að girða mig af með bókaskápum og glerskilrúmum og komin með einkasvæði sem er t.d. stærra en skrifstofan sem ég hafði í gömlu lyftunni hjá Fróða. Og stærra en eldhúsið mitt á Hörpugötunni svo dæmi sé tekið.

Ég setti skilrúm á milli okkar Þórunnar Hrefnu. Hún heldur örugglega þegar hún mætir á mánudaginn að ég sé að hafna sér. Sem ég er ekki, enda er þetta glerskilrúm og við getum alveg haldið áfram að horfast í augu í gegnum munstrið.

Ég kann afskaplega vel við mig úti í horni; þarf eiginlega helst að hafa tvo veggi aftan við mig til að mér líði vel (þótt ég kæmist að því í Síðumúlanum að bókaskápar og skilrúm geta vel komið í stað veggja). En bersvæði fellur mér ekki.

En nú þarf ég að fara að segja Boltastelpunni hvað ég ætla að gefa henni í sameinaða afmælis- og jólagjöf. Hún á nefnilega afmæli í dag, 14 ára. Og mamma gamla á afmæli líka; hún fékk langömmubarn í 65 ára afmælisgjöf.

Þann dag fyrir 14 árum voru áreiðanlega ekki allar jólabækur komnar út hjá Iðunni, allavega var ég að vinna fram á kvöld. Hringdi upp á fæðingadeild um níuleytið og fékk að vita að ég væri orðin amma.

En nú eru allar jólabækurnar komnar og ég er ekkert á leiðinni að bæta við mig barnabörnum. Svo að ég ætla bara að ofdekra þessi sem ég á fyrir.

Stelpubuxurnar

Ég er að reyna að rifja upp hvort er einhver litur sem ég klæddi einkasoninn aldrei í þegar hann var lítill. Man ekki eftir neinum nema hugsanlega svörtu (en svart er ekki litur hvort eð er). Hann átti töluvert af bláum, gráum og brúnum fötum, eitthvað af hvítum (að vísu æfinlega með einhverjum myndum eða mynstri), stöku gula og gulbrúna flík, eitthvað af skærrauðu, þónokkrar grænar flíkur þótt hann sé af ætt Reynistaðarbræðra, enda móðir hans laus við þá hjátrúna, að minnsta kosti eina fjólubláa peysu - og einar verulega skærbleikar (svona neonbleikar) buxur sem ég keypti einhvern tíma þegar ég var í uppreisnarhug.

En þessar buxur voru aldrei kallaðar annað en stelpubuxurnar.

Drengurinn var svo ungur (tveggja ára) að hann var alveg sáttur bæði við buxurnar og nafngiftina. Hann tók sig bara ágætlega út í buxunum og þrátt fyrir ljósu lokkana var hann svo karlmannlegur að það tók enginn feil á honum og stelpu svo ég muni.

En þegar hann óx upp úr buxunum gaf ég þær rauðhærðu þáverandi kærustunni hans, sem nú er sellóleikari í París. Og satt að segja fóru þær henni betur en honum. Enda voru þetta jú stelpubuxur ...

Mér finnst litakódun á börnum satt að segja afskaplega handhæg. Kannski vegna þess að ég er svo óbarnglögg að ég á oft erfitt með að sjá á ungu barni hvort það er strákur eða stelpa (án þess beinlínis að gægjast í bleyjuna, sem er nú yfirleitt hvorki praktískt né kurteislegt) og þá er ágætt að vita að einhver tiltekinn litur eykur til muna líkurnar á að barnið sé frekar af öðru kyninu (ekki að það skipti alltaf máli en það getur gert það - og ég hef margsinnis rekið mig á það að foreldrar taka því ekki alltaf vel ef maður giskar vitlaust).

En ekki þar fyrir, þetta með bleikt og blátt er enginn stórisannleikur og tiltölulega nýlegt - snemma á síðustu öld var blátt talið litur fyrir stelpur af því að það væri mildur litur fyrir veikara kynið, bleikt var sterkur og ákveðinn litur fyrir stráka.(,,pink being a more decided and stronger color is more suitable for the boy, while blue, which is more delicate and dainty, is prettier for the girl.")

Hvernig væri að skipta bara yfir í gult og grænt? Grænt yrði náttúrlega að vera fyrir stelpur. Ætt Reynistaðarbræðra er orðin svo fjári fjölmenn ...

Kvensamur heimspekingur

Sauðargæran var í mat áðan ásamt fjölskyldunni. Ræddi meðal annars um risaeðlur undir borðum - var spurður hve langt væri síðan þær voru uppi og byrjaði á að segja ,,endalaust langt" en tók það snarlega til baka og fór út í miklar pælingar um hvort ,,endalaust langt" mætti túlka sem að risaeðlur hefðu alltaf verið til eða aldrei. Heimspekilega sinnaður ungur maður alltsvo. Pælingarnar voru svo erfiðar að hann tilkynnti að hausinn á sér væri að springa. Niðurstaða fékkst ekki.

Á eftir var hann að segja ömmu sinni frá skólanum og fleiru.

Mamman: -Segðu ömmu þinni frá nýju kærustunni.

Sauðargæran: -Ég á enga.

Mamman: -Nú? En Helga, er hún ekki kærastan þín?

Sauðargæran: -Hún er gömul.

Amman: -Þýðir það að hún sé búin að vera kærastan þín í heila viku?

Drengurinn réttir upp tvo fingur, sem amman ákveður að túlka sem tvær vikur, ekki tvo daga.

Amman (veit ýmislegt um fjörugt ástalíf fyrstubekkinga): -Áttu fleiri kærustur?

Sauðargæran: -Jaaaá ... Sumar ... Ég man ekki ...

Mamman: -Manstu ekki hvað þær heita?

Sauðargæran: -Neeei ...

Dularfulla dvergahvarfið sem upplýstist

Ég kom í gær með franskan jóladrumb (Buche de Noël) sem ég hafði bakað fyrir myndatöku daginn áður (uppskrift verður væntanlega í Fréttablaðinu um helgina). Samkvæmt hefð á mínu heimili var drumburinn skreyttur með Mjallhvíti og dvergunum átta. Ég kom að vísu bara með fimm þeirra því að hinir höfðu staðið lausir á fatinu sem tertan var borin fram á, ekki klofandi í kreminu eins og þessir fimm.

Tertan gerði lukku - en þegar ég kom á kaffistofuna seinna um daginn sá ég bara fjóra dverga með Mjallhvíti. Ég leitaði víða (jafnvel í ruslafötunum) og auglýsti eftir dvergnum vítt og breitt innan forlagsins en enginn gaf sig fram sem vissi örlög dvergsins. Ég fékk mikla hluttekningu og Mjallhvít greyið ekki síður, þar sem útlit var fyrir að hún yrði hér eftir að sætta sig við sjö dverga eins og hver önnur hversdagsmjallhvít. Þetta var hið versta mál og um tíma var mig farið að gruna að einhver frústreraður höfundur, óhress með sölu á bók sinni, hefði bitið höfuðið af dvergskömminni í gremju sinni í stað þess að hjóla í Jóhann Pál eða Egil. Að vísu voru allir höfundar sem ég hafði séð á forlaginu þá um daginn bókarlausir þetta árið - en maður veit aldrei.

En viti menn, þegar ég var að fá mér kaffi áðan varð mér litið ofan í skot sem er við hliðina á vaskinum og þar glitti í bláa dvergahúfu. Þarna hírðist greyið, óskaddaður með öllu (fyrir utan eldri ákomur, sem hann fékk áður en ég eignaðist hann), og fer nú aftur heim til Mjallhvítar og bræðra sinna sjö.

Ekki er ljóst hvernig dvergurinn komst í skotið en þess hefur verið getið til að stjórnarformaðurinn viti a.m.k. hvernig í málinu liggur. En hann lætur ekkert uppi.

Nanna allsstaðar

Fyrir nokkrum árum var töluvert rætt um hvað væri erfitt að fá konur í viðtöl í fjölmiðlum - ég hef reyndar lítið heyrt um þetta síðustu árin - og þá ákvað ég með sjálfri mér að hafna aldrei viðtali ef ég væri beðin um það.

En ég hef líklega verið óþarflega oft í blöðunum að undanförnu. Það rann upp fyrir mér áðan þegar ég ákvað að skipta um föt af því að ég átti von á ljósmyndara og hugsaði: á ég að vera í þessu - nei, ég er búin að vera í því - og ég var í þessu þegar þessi ljósmyndari kom - og ...

Ég fann svosem flík sem ég hef ekki verið mynduð í áður. En ef ég er búin að fá nóg af mér, þá er líklega óhætt að ganga út frá því að aðrir séu búnir að því líka. Þegar ég kom í vinnuna í morgun tautaði ég ,,jæja, ég er allavega ekki í neinum fjölmiðli í dag" - gríp matarblað sem dreift var með Fréttablaðinu og þar er náttúrlega fjallað um matreiðslubækurnar mínar (og tengdason minn, en það er önnur saga).

En þetta er nú einu sinni sá árstími þegar allir vilja tala um mat.

Flutningamatarboð

Flutningarnir í gær gengu ágætlega, matarboðið í gærkvöldi þó enn betur - hvorttveggja varð stórslysalaust þótt eitthvað brotnaði eins og gengur (af þeim sökum urðu réttirnir einum færri en til stóð).

Skondið annars að það skyldi hittast svo á að þetta var sama daginn þar sem matarboðið var eiginlega til að launa einkasyninum og nokkrum vina hans fyrir aðstoð við flutningana hingað á Grettisgötuna fyrir rúmu ári.

Matseðillinn var annars svona:

grafið kindafillet/límónumaríneruð hörpuskel/kúskús með basilíku og arganolíu
Castell de Villarnau cava

hráskinka með þurrkuðum perum og klettasalati

pistasíu-risarækjur með lárperumauki
Torres Esmeralda

kornhænusúpa með smjördeigsstöngum

andabringusalat með klettasalati og granateplafræjum
Francois d’Allaines pinot noir

skötuselur með sætkartöflustöppu og paprikumauki
Emporio frá Sikiley

nautalund með portobello- og kastaníusveppum, ofnsteiktu grænmeti og sósu
Castello di Querceto Chianti Classico

fjórir ostar
púrtvín

þrílitar súkkulaðiísrósir með hindberjasósu

kaffi og konfekt
Calvados, koníak og Pedro Ximenes

Þetta var nú bara ágætt allt saman.