Við mæðginin hreiðrum um okkur hér hvort í sínum sófa. Sjónvarpið er opið og það eru einhverjir fjandans boltaleikir í gangi. Ég er ekki að horfa.

Efnafræðistúdentinn: Það er merkilegt að 30% af öllum leikmönnum í þýsku úrvalsdeildinni eru frá Brasilíu.
Ég: Já.
Efnafræðistúdentinn: Nei, það er merkilegt í ljósi þess að ...
Ég: Já, þetta er örugglega rétt hjá þér.
Efnafræðistúdentinn: I hate you, you know.
Ég: Nú, átti ég að mótmæla þér?
Efnafræðistúdentinn: Hrmpf.

Það er vandlifað.

Fólki sem kann að meta hvítt súkkulaði og rétti gerða úr því er hér með bent á að það er útsala á hvítu Lindt gæðasúkkulaði í Vínberinu (50% afsláttur, 370 grömm fyrir 490 krónur). Það er að vísu merkt ,,best before" 30. nóvember en ætti auðveldlega að geymast til jóla, allavega keypti ég til að eiga í þrílita súkkulaðiísinn og fleira góðgæti. Reyndar keypti ég nærri tvö kíló; efnafræðistúdentinn svífur á hamingjuskýi.

Og þá man ég að Gurrí var um daginn að biðja mig að setja hér uppskrift að uppáhaldseftirréttinum sínum. Hann kemur hér. Reyndar fæst Godiva-líkjörinn ekki lengur, því er nú verr, en það má nota annan líkjör, eða vanillu, eða sleppa öllum aukabragðefnum.

,,... ef ég væri í þannig skapi, þá mundi ég kannski bræða súkkulaði, pensla einhvern hentug laufblöð öðrum megin, stinga þeim í ofninn meðan súkkulaðið storknar, plokka súkkulaðilaufin af og raða þeim ofan á búðinginn. En ég man bara einu sinni eftir því að hafa verið í svo góðu skapi að ég gerði þrílit lauf: suðusúkkulaði, mjólkursúkkulaði, hvítt súkkulaði.

Hvítur súkkulaðibúðingur

3 blöð matarlím
250 ml rjómi
100 g gott, hvítt súkkulaði
100 g mascarpone- eða rjómaostur, mjúkur
3 egg
75 g flórsykur
1 msk súkkulaðilíkjör (prófið Godiva!) eða 1 tsk vanilluessens

Matarlímið lagt í bleyti í kalt vatn í nokkrar mínútur. Rjóminn hitaður að suðu en síðan tekinn af hitanum og matarlíminu hrært saman við. Súkkulaðið brotið í bita, sett út í og hrært þar til það er bráðið. Ostinum hrært saman við. Egg og flórsykur þeytt mjög vel saman og síðan er rjómablandinu þeytt saman við ásamt líkjör eða vanilluessens. Hellt í skál og sett í kæli þar til búðingurinn er stífur."

Ég er eina manneskjan með meðvitund hér á heimilinu eins og er og lítið útlit fyrir að það breytist á næstunni, hef grun um að efnafræðistúdentinn hafi ekki skreiðst heim fyrr en einhverntíma með morgninum. Hann fær þess vegna að sofa, á mínu heimili hafa aldrei verið í gangi neinir sérstakir fordómar gegn körlum (eða konum) sem kjósa að sofa frameftir, eins og Erlingur nefnir í morgun.

(Best að ég taki fram strax, af því að ég veit að efnafræðistúdentinn mótmælir þegar hann loksins vaknar og les þetta, að þetta gildir að sjálfsögðu einungis um frídaga. Það eru rífandi fordómar í gangi hjá mér gagnvart fólki sem liggur steinsofandi í bælinu, þegar það á í rauninni að vera mætt annarsstaðar. Og snooze-stilling á vekjaraklukkum er ekki góð uppfinning fyrir svoleiðis fólk.)

Þannig að mér leiðist og ég ætla að rölta út, kannski ekki lengra en niður í Mál og menningu þó. Ég á nefnilega von á fólki í vöfflukaffi á eftir. Sauðargæran er að fara í sína fyrstu leikhúsferð með foreldrum og systur, að sjá Línu langsokk, og ætlar svo að koma við hjá ömmu sinni á eftir. Hann horfir á Línu á spólu minnst tvisvar á dag og það verður gaman að vita hvernig honum bregður við að sjá hana á leiksviði.

Allt í lagi með Línu annars. Ég væri til í að sjá Línu á sviði. Á meðan það eru ekki næstu uppáhöld hans á undan, Bubbi byggir og Stubbarnir. Ímyndið ykkur heila leiksýningu með Stubbunum ...

Merkilegt! Skyndilega heyri ég umgang ... efnafræðistúdentinn er risinn úr rekkju! Þetta þarfnast nánari skoðunar ...

Ég er að lesa í héraðsfréttablaðinu Feyki viðtal við Kristmund fræðimann á Sjávarborg, sem meðal annars þýddi Fimm-bækurnar (sem Þórhallur Feykisritstjóri kallar reyndar unglingabækur) og ýmislegt fleira, reyndar aðallega stelpubækur (Beverly Gray, Hildu á Hóli, Judy Bolton) og svo einhverjar Sígildar sögur, t.d. Ívar hlújárn, Baskervillehundinn, Fangann í Zenda og Námur Salómons konungs. Ekki er nú þýðandinn par hrifinn af þessum bókum: ,,Þetta er nærri því allt rusl, unglinga- og krakkabækur. ... Mér fannst þessi þýðingavinna afskaplega leiðinleg, byrjaði á þessari dellu kringum '44. Þetta voru yfirleitt yfirstéttarbókmenntir sem ég hafði engan áhuga á, eins og gefur að skilja með heiðarlegan vinstrimann. Ég þýddi reyndar tvær sænskar unglingabækur sem mér þótti ágætar, en þar sagði frá venjulegu fólki og eðlilegu umhverfi unglinga."

Hmm, ætlar Kristmundur að halda því fram að Júlli, Jonni, Georg og Anna hafi ekki verið venjulegir unglingar og eyðieyjarnar, kastalarústirnar, sígaunavagnarnir, sirkusarnir og allt hitt ekki verið eðlilegt umhverfi? Jahjarna.

Annars mundi ég ekki kalla bækurnar um Hildu á Hóli yfirstéttarbókmenntir þótt Hilda endaði reyndar í yfirstétt - eða hefði viðkomu þar, því svo giftist hún niður fyrir sig aftur. En mér þóttu það reyndar aldrei sérlega skemmtilegar bækur. Ég var líklega miklu meira fyrir yfirstéttarbækurnar.

Æjá, það er víst hrekkjavakan. Kannski hefði ég átt að verða mér úti um grasker til að skera út fyrir kvöldið. Og þó, ég á rófur og það má nota þær líka. Reyndar voru gulrófur hin upprunalegu hrekkjavökuljósker, ef marka má The Advanced Rutabaga Studies Institute.

Einu sinni skar ég út grasker og bakaði svo graskerssnúða úr innmatnum. Þeir voru ágætir en ég er ekki viss um að rófur kæmu eins vel út. Samt aldrei að vita hvað ég geri um helgina þegar ég er búin að skrifa þessar eitthvað tuttugu uppskriftir sem ég á óskrifaðar fyrir jólablað Gestgjafans.

Skyndilega rann upp fyrir mér að það voru náttúrlega eintómir alkóhólistar á þessu konukvöldi á Sommelier í gærkvöldi, samkvæmt alkaprófinu hjá SÁÁ sem barst hér í tal um daginn. Þarna var boðið upp á hvítvín í fordrykk og svo fjórar mismunandi tegundir af víni með matnum, alltsvo minnst fimm vínglös á mann, og ég sá ekki að ein einasta kona sofnaði fram á borðið. Þetta voru semsagt eintómir drykkjuboltar og áfengissjúklingar ef marka á prófið.

Að vísu voru einhverjar sem kláruðu ekki alveg úr öllum glösunum. Það eru líklega þær sem ekki eru komnar alveg yfir strikið. En ég var ekki í þeirra hópi.

Ég held að ég sé að grennast.

Annaðhvort það eða buxurnar mínar eru allar að víkka. Og þar sem það er ekki algengt að buxur einnar manneskju taki sig saman um það að víkka allar á sama tíma, þá finnst mér hin skýringin miklu sennilegri. Ég gæti kannski sannreynt þessa kenningu með því að vigta mig - og þó ekki, ég hef ekki stigið á vigt í fjöldamörg ár og hef ekki græna glóru um hvað ég er vön að vera þung, svo að ég mundi ekki átta mig á því hvort ég hef lést eitthvað að ráði.

Bömmer.

Eða ég held það allavega. Mér skilst að vísu að það sé mjög eftirsóknarvert að léttast. Ég hef ekki reynslu af því; veit aftur á móti hvernig er að þyngjast, því ég þyngdist um sirka tíu kíló við hvort barn og fimm kíló í hvert skipti sem ég hætti að reykja. Þannig að á endanum ákvað ég að eignast ekki fleiri börn og hætta ekki oftar að reykja. Til allrar hamingju ákvað ég þetta einmitt á tímapunkti þegar ég var hætt, annars væri ég enn í tveim pökkum á dag. En án þess að ég hafi nokkra sönnun fyrir því, þá held ég að ég hafi ekki þyngst neitt að ráði síðan ég ákvað þetta.

Ókei, það eru sjálfsagt kostir við það að ég skuli vera að léttast (ef ég er þá að því). Gallinn er hinsvegar að ég hef ekki minnstu hugmynd um af hverju. Ég er ekki á neinum kúr, ekki einu sinni írska kartöflukúrnum sem ég fann einu sinni upp til að verða milljónamæringur en hef aldrei farið í sjálf. Ekki Atkins- eða Ásmundarkúrnum, ekki South Beach og engum öðrum kúr. Ekki einu sinni Lindukúrnum, sem Fréttablaðið var að segja frá.

Mér finnst þetta ekkert endilega góð þróun. Jú, það er vísast hið besta mál að grennast eitthvað. Eða það skilst mér allavega. Hinsvegar þýðir þetta - ef ekki verður breyting á - að ég þarf að fata mig upp á ný, það gengur ekki að allar buxur og pils séu allt í einu orðin of víð og geti dottið onum mig þegar minnst varir. Helvítis vesen, satt að segja.

En þetta stendur kannski allt til bóta. Næstu tveir mánuðir eru nú ekki vanir að bera með sér neinn meinlætalifnað í mat. Kannski verða buxurnar farnar að passa aftur eftir áramótin.

Ég hafði auðvitað misskilið eitthvað - þetta var ekki beint vínkynning á Sommelier, heldur konukvöld. Sem var reyndar hið besta mál. Maturinn var alveg þokkalegur (einhver hefði samt átt að kveikja á því að þar sem 95% matargesta voru konur hefði verið góð hugmynd að vera með minna kjöt og meira meðlæti - þótt ég geti útaffyrirsig borðað töluvert af kjöti næstum eintómt á það ekki við um allar konur), vínin flest ljómandi góð og félagsskapurinn afbragðsgóður. Þannig að þetta var nokkuð gott kvöld.

Það eftirminnilegasta: Chilikrydduðu sykurpúðarnir.

Sirrý (með Fólki, eða öfugt) var á staðnum með myndavél. Ég vona að ég hafi sloppið.

Hmm, ég fékk slæmar og góðar fréttir.

Slæmu fréttirnar eru að vínkynningarnar sem ég minntist á áðan eru báðar á sama tíma.

Góðu fréttirnar eru að annarri fylgir tvíréttuð máltíð á Sommelier. Sem óneitanlega auðveldar mér að velja á milli.

Vesalings efnafræðistúdentinn þarf víst að láta sér nægja kalkúnaleifar annað kvöldið í röð. Búhú.

Í gær og á morgun jólasteikin, í dag meðlætið - kartöflur, sætar kartöflur, gulrætur, rófur, rauðkál, sveppir, paprika, strengjabaunir, útfært á ýmsa vegu í sjö rétti - en til allrar hamingju hafði ég röska aðstoðarmanneskju, þar sem Boltastelpan gisti hjá mér í nótt og er búin að vera hjá mér í vinnunni í allan dag. Og hefur staðið sig einstaklega vel og sá meira að segja að nokkru leyti um suma réttina. Hins vegar var hún afar treg til að smakka á þeim.

Ég er að fara í einar tvær vínkynningar á eftir, nenni því eiginlega ekki en eftir svona dag er hins vegar alveg gráupplagt að slaka á við vínsmökkun. Sú fyrri er reyndar strax eftir vinnu og ég verð ábyggilega angandi af steikarlykt. En aldrei þessu vant er ég þó með eitthvað til skiptanna. Og kemst kannski heim til að fara í bað á milli vínkynninganna, sú seinni er ekki fyrr en í kvöld.

,,Vælandi einsog fórnarlömb kynferðisofbeldis," segir þessi ungi guðfræðinemi um fólk sem er ekki alveg sammála honum í pólitík og þykist líklega hafa valið góða samlíkingu sem gerir verulega lítið úr andstæðingunum.

Hann á sennilega eitthvað ólært í sálusorguninni.

Mér sýnist að það hafi verið stuð á Októberfest hjá efnafræðistúdentinum og félögum, mikið öl drukkið, dansað og etið. Allavega var víst ekki mikið eftir af svínslærinu sem ég steikti handa þeim.

Hljómsveitin tók létta æfingu í stofunni hér á Kárastígnum áður en haldið var til veislunnar. Nágrannarnir kvörtuðu ekkert, þótt hraustlega væri blásið. Forsöngvarinn naut sín samt ekki sem skyldi á heimavígstöðvum, þar sem enginn var til að taka undir með honum.

Mér brá satt að segja dálítið við þegar ég vaknaði við þá frétt í útvarpinu í morgun að einbýlishús á Sauðárkróki hefði eyðilagst í eldi í nótt en húsráðendur ekki verið heima. Það vill nefnilega svo til að foreldrar mínir búa þar en hafa verið hér fyrir sunnan síðustu daga að tékka á afkomendunum (sem eru allir með tölu búsettir á höfuðborgarsvæðinu). En svo var þetta náttúrlega ekki þeirra hús.

Það er orðið svo langt síðan ég fór frá Króknum að ég þurfti að hugsa mig um drjúga stund til að muna hvar Suðurgatan er. En ég er heldur aldrei vel skýr í kollinum svona í morgunsárið, áður en ég fæ fyrsta kaffibollann. Samt átti ég auðvitað að muna þetta, það eru merkar byggingar við Suðurgötuna. Til dæmis Framsóknarhúsið. Og ... æi. Það gerðist ýmislegt á/við Suðurgötu sem ég er ekkert að fara að rifja upp.

Ég kom rambandi í vinnuna áðan, með sekk á baki rétt eins og hver annar jólasveinn (eða reyndar ekki, heldur með burðarpoka á öxlinni) og í pokanum var bústinn kalkúni (kalkúnn? ég ákvað fyrir mörgum árum hvorn ritháttinn ég ætlaði að nota, verst að ég man það aldrei sjálf). Það eru greinilega að koma jól. Annar fugl sömu stærðar beið eftir mér í ísskápnum í vinnunni og ég er að fara að steikja þá á eftir. Vonandi fer ekki eins og í fyrra, þegar ég þurfti að margendurtaka steikinguna. Fyrir því voru ýmsar ástæður sem of langt er að rekja en steikingin sjálf heppnaðist þó alltaf jafnvel, það var ekki málið.

Allavega uppgötvuðum við á þeim ferli hvað kalkúnar eru afskaplega misjafnlega vaxnir. Nú eru þetta svosem ekki fallegustu fuglar í heimi, síst af öllu þegar þeir eru í fullu fjöri, en þeir eru ekkert augnayndi heldur reyttir og berir. Misjafnlega þó. Sumir eru mun myndarlegri en aðrir. Verst að þeim er yfirleitt pakkað í ógagnsæjar umbúðir í verslunum svo að maður rennir blint í sjóinn þegar maður kaupir þá. Ég er semsagt með tvo núna og þeir sleppa báðir, annar er þó áberandi betur vaxinn en hinn.

Vissuð þið annars að kalkúni (kalkúnn) þýðir hæna frá Kalkútta?
Að turkey er styttingu úr turkey cock (tyrkneskur hani)?
Að franska heitið dinde er stytting úr poule d'Indes (indversk hæna)?

Það hefur alltsvo ríkt veruleg óvissa um uppruna fuglanna fyrr á tíð, sem er kannski ekki skrítið. Það er nefnilega alls ekki rétt að þeir hafi verið borðaðir á þakkargjörðarhátíð í Bandaríkjunum frá upphafi. Það gerðist varla fyrr en í lok 18. eða upphafi 19. aldar. Þá voru villtir kalkúnar löngu útdauðir í Nýja-Englandi; kalkúnar voru fyrst tamdir (eða öllu heldur ræktaðir) af Aztekum í Mexíkó, bárust þaðan til Spánar og líklega til austanverðs Miðjarðarhafs (þaðan koma þessar vísanir í Tyrkland og Indland), þaðan um Evrópu og svo þaðan aftur til Bandaríkjanna.

En nú þarf ég að fara að steikja kalkúna.

Ég var að panta nokkrar bækur frá amazon.co.uk, þar á meðal nýja matreiðslubók hertogaynjunnar af Devonshire. Aðalástæðan var kannski sú að ég sá í umsögn um bókina að hún hefst á orðunum ,,I haven't cooked since the war." Líklega mundi varla nokkur manneskja önnur en ein Mitford-systra láta sér detta í hug að skrifa matreiðslubók og byrja á að lýsa því yfir að hún hafi ekki eldað í sextíu ár.

Ég er semsagt ekki að kaupa bókina út af uppskriftunum. En reyndar skilst mér að það séu ýmsar ágætar uppskriftir í bókinni, þó fremur frá kokkum hertogafrúarinnar en henni sjálfri. Hins vegar er alltaf gaman að lesa um enska yfirstéttarsérvitringa. Mitford-fjölskyldan er kannski frægust þeirra allra. Alan, sem ég er að fara að hitta í næstu viku, er líka þeirrar tegundar.

Mig vantar svona. Ég þoli ekki fólk sem notar fyrsta tækifæri í þröngum flugvélum til að halla sætinu sínu eins langt aftur og kostur er, án þess að hugsa nokkuð um farþegann sem situr fyrir aftan. Mér finnst það skelfilega tillitslaust og dettur aldrei í hug að halla mínu sæti aftur. En einhvern veginn er það samt svo að sá sem sest fyrir framan mig keyrir alltaf sætisbakið kyrfilega aftur á bak, nánast upp í andlitið á mér. Ég hef oftar en einu sinni og oftar en tvisvar setið í flugvél þar sem bara ein manneskja í næstu 4-5 sætaröðum hallaði sætinu sínu svona aftur og það var einmitt sú sem sat fyrir framan mig. Þegar ég var að fljúga með Boltastelpunni til Ítalíu í fyrra stóð einmitt svona á; flugvélin ekki fyrr komin á loft en sá sem sat fyrir framan mig hallaði sætisbakinu eins langt aftur og það komst. Enginn annar gerði það. Þegar við fórum á klósettið notað ég tækifærið og fékk Boltastelpuna til að skipta um sæti við mig, þar sem hún þarf mun minna pláss en ég. Viti menn: Við vorum varla fyrr sestar en konan sem nú sat fyrir framan mig ákvað að nú væri komið að henni að halla sér. Urr.

Af mbl.is, um söfnunarherferð bandarísks blóðbanka:

,,Í tilefni þess að nú fer þakkargjörðarhátíð í hönd í Bandaríkjunum hafa starfsmenn bankans skrýðst alls kyns furðufötum, m.a. sem vampírur."

Halloween, Thanksgiving ... what's the fucking difference? eins og maðurinn sagði.

Ég mundi samt frekar vilja sjá blóðbankastarfsmennina dressaða upp sem kalkúna. Sem eru óneitanlega tengdari þakkargjörðarhátíðinni en vampírur.

Sem minnir mig á, einhvers staðar á ég ástarsögu (gott ef ekki eftir Janet Evanovich, það er engin líklegri til þess en hún) þar sem kvenkyns söguhetjan eyðir góðum hluta bókarinnar klædd í kalkúnabúning (man ekki lengur af hverju en þetta setti ástalífinu óneitanlega nokkuð þröngar skorður). Þarf að fara að finna hana aftur.

Gallinn við að reka tilraunaeldhús heima hjá sér og vera að prófa kryddblöndur sem ekki eru komnar á markað er að maður kann ekki við að vera að setja hér uppskriftir sem enginn getur eldað eftir af því að kryddið fæst ekki - ekki ennþá allavega. Í gærkvöldi eldaði ég til dæmis alveg ágætar kjúklingabringur, kryddaðar með grófri barbeque-kryddblöndu og kashmiri masala - óvenjuleg blanda en virkaði vel - og snöggsteikti þær á grillpönnu. Steikti með þeim heila vorlauka og sérlega góða kirsiberjatómata. Ég ætlaði að fara að setja uppskriftina hér en lenti í ógöngum með kryddið, það gætu verið tíu mismunandi krydd í hvorri kryddblöndu um sig og lítið vit í að fara að búa til eitthvað svipað. Svo að þessi uppskrift bíður.

Aftur á móti er hér önnur uppskrift sem ég hef reyndar birt áður, allavega í Gestgjafanum, en það var verið að biðja mig um hana og ekkert mál að verða við því. Þetta er semsagt speldis- eða speltbrauð, en það er ekki gerlaust. Það er nefnilega reginmisskilningur sem ýmsir eru haldnir, að speltbrauð = gerlaust brauð. Það þarf alls ekki að vera. Þetta brauð er hins vegar fljótlegt og einfalt, það er bara látið lyfta sér einu sinni í forminu eins og nafnið bendir til, og er sérlega gott nýbakað.

Einlyft speldisbrauð

400 ml vatn, ylvolgt
2 tsk hunang
1 msk þurrger
500 g speldi (speltmjöl; einnig má nota heilhveiti)
2 tsk. salt
olía til að smyrja formið

Ofninn hitaður í 100°C. Meðalstórt jólakökuform penslað með olíu og hitað í ofninum í nokkrar mínútur. Vatnið sett í skál ásamt hunanginu og gerinu stráð yfir. Látið standa í nokkrar mínútur, þar til gerið er farið að freyða vel. Þá er mjölið og saltið sett út í og deigið hrært vel saman. Það ætti að vera fremur þykkt en þó tæpast svo að unnt sé að hnoða það með höndunum. Sett í heitt formið, yfirborðið sléttað og viskastykki breitt yfir. Látið lyfta sér í 30-40 mínútur. Ofninn hitaður í 220°C. Yfirborð brauðsins penslað með svolitlu vatni, formið sett í ofninn og brauðið bakað í um 25 mínútur. Þá er hitinn lækkaður í 200°C og brauðið bakað í um 20 mínútur í viðbót. Hvolft úr forminu og bankað létt í botninn; ef holt hljóð heyrist er brauðið fullbakað en annars má setja brauðið aftur í ofninn (án forms) í nokkrar mínútur. Látið kólna alveg á grind og síðan skorið í þunnar sneiðar.

Ef visual hallucinations eru ofsjónir og auditory hallucinations eru ofheyrnir, hvað er þá olfactory hallucinations? Ofbragð og oflykt?

Ég var að fá boðsbréf í kvöldverð til heiðurs Alan Davidson á Hilton-hótelinu í Amsterdam 5. nóvember, eftir afhendingu Erasmus-verðlaunanna. Satt að segja var þungu fargi af mér létt þegar ég sá setninguna ,,there is no special dress code". Ég er nefnilega ekki viss um að ég eigi föt sem mundu henta í einhvern voðafínan galadinner, allavega ekki föt sem hentugt er að taka með í ferðalög. Annars gæti þetta orðið mjög skemmtilegur kvöldverður, því að það eru óvenjulegir kokkar í eldhúsinu á Hilton þetta kvöld:

,,This event will be the culmination of a culinary-cultural project for children, entitled the multicultural kitchen. Children of the highest group of Primary School 'De Elout' will prepare the dinner and take responsibility for decoration and presentation. They will work under the able guidance of the chef of the Hilton Hotel and the collaborators of the Children's Cooking Café."

Hljómar spennandi. Og mjög í anda Alans.

Hvernig fær Fréttablaðið það út að tindátar sem eru frá árunum 1880-1907 séu ,,tveggja alda gamlir"? Er það af því að sumir þeirra eru frá næstsíðustu öld?

Er ég þá aldargömul, af því að ég er fædd laust eftir miðja síðustu öld?

Líklega.

(Á sömu opnu er nýyrðið ,,gatarmál", sem mér sýnist tákna mál á gati sem sagað er í eldhúsbekk.)

Ætli mundi þýða að bjóða upp á þennan mat á íslenskum leikskóla?

Ekki yrði Sauðargæran allavega ánægður ef hádegismaturinn á Hagaborg væri svona, miðað við viðbrögð hans um daginn, þegar ég bauð honum upp á svið - hann fussaði og lýsti því yfir að þetta væri ,,ljótt kjöt".

Gísli Pálsson prófessor er í Kastljósi, mér heyrist hann alltaf vera að nefna bólfarir - ,,bólförum" þetta og hitt. En hann er víst að tala um pólfara.

Ég var að lesa grein þar sem fjallað var um könnun á mataræði bandarískra smábarna:

Börn á aldrinum 1-2 ára innbyrða að meðaltali um 30% fleiri hitaeiningar en þau þurfa á dag. Fyrir 7-11 mánaða börn er talan 20%.

Meira en 60% 12 mánaða barna fengu sælgæti eða ábætisrétt daglega eða oftar.

Um þriðjungur barna undir tveggja ára aldri borðaði enga ávexti eða grænmeti að sögn foreldranna. Og algengasta ,,grænmetið" í mataræði barna eldri en 15 mánaða var franskar kartöflur. Yfir 20% barna eldri en 19 mánaða borðuðu franskar kartöflur daglega og 9% af börnum 9-11 mánaða fengu franskar að minnsta kosti einu sinni á dag. (Þetta minnir mig nú á ,,ketchup is a vegetable, þegar Reagan-stjórnin var með niðurskurðarhnífinn á lofti og reyndi að fá tómatsósu viðurkennda sem grænmeti í skólamáltíðum).

Ég veit ekki að hve miklu leyti þetta á við hérlendis en ég vona að ástandið sé heldur skárra. Ennþá allavega.

Ætli Björn B. setji eina svona á jólagjafaóskalistann sinn?

Nú er ég búin að átta mig á skyndilegum Íslandsáhuga bókaútgefandans og ljósmyndarans Viggo Mortensen. Ég var að lesa viðtal við hann og þá sá ég að Ísland var einfaldlega á réttum stað í stafrófinu:

,,Last year, I had made plans to visit Iraq and Israel. I was interested in seeing those places a little for myself, to take pictures, get to know people. Unfortunately, due to professional and personal obligations, I was unable to go."

Og hér er það sem Viggo hefur að segja um tvo leiðtoga - þið megið geta hverja:

,,He's well suited to be a leader, in part because of his interest in different cultures, his extensive travels ... He's always looking for what he has in common with other people. He is inclined to be compassionate, show mercy; that's the way he was raised, what he's been taught."

,,With regard to history, his record with regard to foreign relations, the environment, the economy, concern for the average citizen ... I can't think of any accomplishment that will put him anywhere else than in last place historically ... it's hard to think that there's anything other than public relations -- getting people to swallow huge lies so you can get your dirty work done -- that he will be considered remarkable for."