Eldhúsreyfarar miðaldra matargúrús á Skólavörðuholtinu
Áður en ég gleymi því alveg: ég var ekki búin að svara fyrirspurn varðandi geymslu á lambalæri sem ég fékk um daginn og þar sem ég á erfitt með að senda tölvupóst heiman að frá mér eins og er, þá kemur svarið hér, ég vona að það skili sér: Jú, það ætti að vera í góðu lagi að geyma lærið til jóla, svo framarlega sem það hefur ekki beðið of lengi áður en það var fryst.
Ég er semsagt að fara norður núna á eftir og verð líklega ekki nærri nettengdum tölvum næstu dagana - þó er aldrei að vita. Tek reyndar tölvuna með en það er af því að ég ætla að reyna að vinna eitthvað. Skrifa einhverjar greinar og semja texta sem ég er búin að taka að mér að skrifa. Sennilega verður mér ekkert úr verki en það er allt í lagi að vera svolítið bjartsýn.
Ég var að átta mig á því að það er kannski óvenjulega alþjóðlegt andrúmsloft hér á Kárastígnum í kvöld. Fyrir utan náttúrlega þessi tuttugu kíló af kryddi frá öllum heimshornum, sem eru enn út um allt í eldhúsinu (að ógleymdu suðurafríska rauðvíninu sem ég er að dreypa á með spænska manchego-ostinum), þá er Kínverska mafían í heimsókn, efnafræðistúdentinn segir sögur af allsberum Spánverja í heita pottinum í Sundhöllinni með miklum tilþrifum, og svo er Boltastelpan hér einhvers staðar, sennilega að spila fótboltatölvuleik með strákunum. Hún er nefnilega hálfur Skoti og svo er víst hægt að finna bæði dansk/þýska gyðinga og indverska sjómenn á meðal forfeðra hennar. Efnafræðistúdentinn er hálfur Vestmannaeyingur en það telst kannski ekki með.
Nú vantar mig álit:
Um kynferðislegt hlutverk karlmannsskónna, af femin.is:
Við vorum uppi í Odda í gær að skila af okkur næsta Gestgjafablaði í prentun. Þetta er ,,græna blaðið" svokallaða, þar sem aðaláherslan er á grænmeti og grænmetisrétti. Ég er t.d. með þátt um grænmetisbuff og þess háttar í blaðinu og þar á meðal falafel. Það var einmitt verið að biðja mig um uppskrift að falafel á dögunum og ég ætla að laumast til að setja þessa uppskrift hér inn þótt blaðið sé ekki komið út.
Það eru til ýmis húsráð sem eiga að koma í veg fyrir táraflóð þegar verið er að saxa lauk. Á sínum yngri árum setti efnafræðistúdentinn til dæmis alltaf á sig sundgleraugu þegar hann var skikkaður í laukskurð og dugði ágætlega. Sjálf er ég ekkert sérstaklega næm fyrir laukgufum og hef ekki haft mikinn ama af þessu, þótt það hafi vissulega komið fyrir.
Þar sem kommentakerfið hjá prímusaviðgerðamanninum var niðri þegar ég reyndi að óska honum til hamingju með afmælið áðan, þá kemur afmælisóskin hér, á nokkrum völdum tungumálum:
Ég er nú vön að takmarka mig við svona eitt netpróf á mánuði en þegar ég rakst á þetta próf, sem er þar að auki samið af einhverjum sem kallar sig dipndotts (dippidúttar er eitt af mínum uppáhaldsorðum), þá stenst ég það ekki:
Það kemur varla nokkrum á óvart ef ég segi að ég er afskaplega hrifin af kryddi. Matur án krydds er næstum óhugsandi en þannig hefur það auðvitað ekki alltaf verið. Þegar ég var krakki átti mamma pipar og karrí í skúffu í eldhúsinu, kanel, negul ... ætli það hafi verið fleira? Ég hugsa ekki. Núna á ég marga tugi kryddtegunda og sumar eyðast ansi hratt. Krítarfararnir færðu mér þurrkaðar kryddjurtir og saffran í gær, það var það eina sem ég bað um.
Hádegismaturinn var haggis í boði Guðrúnar Hrundar, sem er nýbúin að vera í Glasgow. Ég útbjó mashed neeps 'n' tatties til að hafa með. Það vantaði bara a wee dram til að setja punktinn yfir i-ið. En ansi gott samt.
Raftækjaverslunin Fönix mætti nú alveg uppfæra vefinn hjá sér ... ja, eða öllu heldur, setja eitthvað inn á hann.
Jamm ...
Í mjög fínum veislum í útlandinu tíðkaðist (og tíðkast kannski enn, ég veit það ekki, er svo sjaldan boðin í mjög fínar veislur í útlöndum) að sérstakur butler eða einkennisbúinn þjónn stendur við innganginn að veislusalnum og kallar hástöfum nafn og titil gestanna sem eru að ganga inn, ,,Lord and Lady Finkelstein-Whatnot" eða eitthvað álíka. Þetta datt mér í hug áðan af því að ég var að lesa um breskan hefðarmann sem hét (í alvöru) Leone Sextus Denys Oswolf Fraduati Tollemache-Tollemache-de Orellana-Plantagenet-Tollemache-Tollemache og var majór (það hvað Tollemachenafnið er margendurtekið þýðir væntanlega að forfeður hans hafi verið mikið í því að giftast innbyrðis, rétt eins og mínir forfeður) - allavega, ég var að reyna að ímynda mér aumingja butlerana sem hafa lent í því að kynna þennan ágæta mann. En reyndar eru nú margir breskir höfðingjar sem heita svona nöfnum ekkert að flagga þeim öllum hversdags. Sir Ranulph Fiennes heitir til dæmis réttu nafni Ranulph Twistleton-Wykeham-Fiennes.
Ég er að elda kjöt í karríi handa Krítarförunum. Boltastelpan kom með mér heim til að hjálpa mér við eldamennskuna og var búin að lýsa því margsinnis hvað hún ætlaði að vera dugleg og hvað það yrði gaman að vera með mér af því að við höfðum ekki sést í hálfan mánuð. Þremur mínútum eftir að við komum hingað var hún farin upp til Skara og Evu að horfa á vídeó með Matthildi.
Í tilefni fréttar um að fiskneysla dragi úr líkum á Alzheimer, þá er hér fiskuppskrift gærkvöldsins. Ekki veitir mér af. Það má alveg nota dálítið minni ólífuolíu en hún er náttúrlega rosalega holl líka.
Ég fór að velta því fyrir mér áðan hvað veldur því að stundum sér fólk ekki langeinföldustu lausnina á einhverju þótt hún blasi við öllum öðrum. Eða kannski er ,,einföldustu" ekki rétta orðið, því slík lausn felur oft í sér að í staðinn fyrir að endurtaka einhvern mjög mjög einfaldan verknað (ýta stöðug á sama takkann á lyklaborði, eitthvað slíkt) þarf að gera eitthvað sem er kannski örlítið flóknara en vinnur verkið á hundrað sinnum styttri tíma. Maður bara sér það ekki fyrr en einhver bendir á það.
Þegar ég kom heim beið eftir mér póstkort sem Boltastelpan hafði skrifað daginn eftir komuna til Krítar. Það kom þó á undan henni (flugvélin er komin í loftið fyrir nokkru). Það kemur ekkert á óvart að textinn er allur um mat og ketti. Framan á kortinu er aftur á móti mynd af ævafornri svartklæddri grískri kerlingu að baka daktyla-brauð í útiofni. Efnafræðistúdentinn fékk líka tvö póstkort, bæði eru skreytt myndum af grískum karlfauskum. Grikkir verða mjög myndrænir með aldrinum.
Ég hef oft nefnt staðalímyndir að undanförnu og þegar ég var að rölta í vinnuna áðan fór ég að hugsa um eina slíka, sem ég passa kannski ekki nógu vel inn í. Það er ömmuímyndin. Ég er nefnilega búin að vera í fríi frá ömmuhlutverkinu í hálfan mánuð en nú er von á fjölskyldunni frá Krít í kvöld og ég geng inn í það aftur. Og ég er bara ekki alveg að standa mig þar, ekki ef ég skoða staðalímyndina.
Beanz Meanz Heinz ... Heinz er að keyra núna gömlu svarthvítu baunaauglýsingarnar sínar í breskum sjónvarpsstöðvum og láta áhorfendur kjósa um hvort eigi að halda í slagorðið ,,Beanz Meanz Heinz" eða skipta því út fyrir eitthvað nútímalegra. En ég veit ekki - línurnar ,,A million housewives every day pick up a tin of beans and say Beanz Meanz Heinz" var einróma kjörinn besti auglýsingasöngur allra tíma fyrir nokkrum árum. Ég veit það nú ekki en mér fannst allavega gaman að heyra hann og sjá gömlu auglýsinguna í sjónvarpinu áðan.
Ég sá að á spjallþræðinum Sjálfstæðar konur á femin.is var mikið verið að velta því fyrir sér í dag hvenær eiginlega ritstjóri Fréttablaðsins fengi sunnudagsmoggann sinn. Eitthvað vegna þess að sumar höfðu ekki fengið blaðið fyrr en í morgun, eins og Fréttablaðið, og voru að pæla í hvort Mogginn væri kominn í svona desperat samkeppni við blaðið. Ef ég blandaði mér einhvern tíma í umræður þar á bæ, þá hefði ég svosem getað upplýst þær um að hann var að kaupa Moggann úti í Krambúð um hálftvöleytið í dag. Maðurinn hefur greinilega ekki miklar áhyggjur af samkeppninni fyrst hann er ekki einu sinni áskrifandi.
Ég á fullt af gagnslitlum heimilistækjum og allskyns dippidúttum. En þetta tól hef ég ekki séð fyrr. Og myndi sennilega ekki kaupa ef ég rækist á það.
Það er að hefjast einhvers konar nafngjafarathöfn í garðinum hér beint fyrir neðan svalirnar og mér til skelfingar er verið að útbýta blöðum, sem ég geri ráð fyrir að þýði fjöldasöngur. - Jæja, það er nú kannski allt í lagi, mér sýnist þetta bara vera einn stakur texti.
