Ég skildi ekkert í því að það voru allir hættir að hringja í mig. Ekki að það sé nú mikið hringt í heimilissímann svona yfirleitt, en samt ... Svo þegar ég þurfti sjálf að hringja uppgötvaði ég af hverju. Síminn var bilaður. Enginn sónn, engin hringing, engin virkni.

Ég ákvað að það mundi örugglega ekki borga sig að gera við hann, þessi sími er orðinn nokkurra ára gamall. Svo að ég fékk gagnlega barnið með mér í leiðangur og keypti mér nýjan. Allt í lagi með það, fínasti sími og svona. Nema það fylgdu honum einhverjar þrjár snúrur og eina þeirra veit ég bara ekki hvað á að gera við. Ég leit í íslensku leiðbeiningarnar en þær voru allar um hvernig á að senda SMS. Ég veit ekki hvers vegna í andskotanum ég ætti að fara að senda SMS úr heimilissímanum, en látum það vera. Hinar leiðbeiningarnar eru á þýsku og eftir nokkra leit fann ég mynd af svona snúru sem var tengd við símann og merkt Zum Fernsprechnetz. Ég er ekkert klár á hvað það er en held að ég sé ekki með svoleiðis. Eða hvað?

Allavega, þá virkar síminn og það er hægt að fara að hringja í mig aftur.

Svo er hægt að hafa ýmiss konar hringitóna í nýja símanum. Ég var að hugsa um að stilla á Jingle Bells en mundi svo eftir því að þar sem ég bý ein mundi það ekki pirra neinn nema mig sjálfa svo að ég sleppti því.

Ég var eiginlega ekki búin að átta mig á því en sjónlagsaðgerðin sem ég er að fara að gangast undir er víst lífsstílsaðgerð. Eða það sá ég einhvers staðar.

Það kom mér eiginlega dálítið á óvart en auðvitað er þetta rétt. Aðgerðin er náttúrlega óþörf og bara gerð til þæginda fyrir mig. Til þess að ég þurfi ekki lengur að byrja morgnana á að þreifa eftir gleraugunum. Til þess að ég geti farið úr í rigningu eða slydduhríð eins og er núna án þess að taka niður gleraugun og ráfa um hálfblind. Til þess að ég þurfi ekki stöðugt að taka gleraugun af mér þegar ég þarf að lesa eða rýna í eitthvað af því að aldursfjarsýnin er farin að segja til sín. Til þess að ég þurfi ekki að eyða löngum stundum í að leita að gleraugunum sem ég lagði einhvers staðar frá mér af því að ég þurfti að lesa eða rýna í eitthvað. Til þess að ég geti notað sólgleraugu. Til þess að ég geti kíkt ofan í pottana án þess að gufan setjist á glerin. Til þess að ég sjái eitthvað þegar ég kem úr kulda inn í hita.

Og fyrst ég er byrjuð á lífsstílsaðgerðunum, kannski ég haldi þá bara áfram. Reyndar held ég að ég sleppi því að fara í brjóstastækkun. Skálastærð F dugir mér alveg. En það þarf að laga augnumgjörðina og svona, aldurinn farinn að segja til sín. Og þó - Boltastelpan var að selja mér einhvern Konupakka í dag (ásamt Heimilispakka og hálfs árs birgðum af klósettpappír) og í honum er að ég held eitthvert forláta hrukkukrem. Það dugir mér kannski alveg.

En ég gæti náttúrlega farið í svuntuaðgerð. Eða látið taka undirhökuna. Fyrst ég er komin í þennan pakka ...

Ég fór í skoðun áðan fyrir drastísku aðgerðina sem ég ætla í. Það kom upp úr dúrnum að ég er ídealkandídat í svona aðgerð þannig að ef ég renn ekki á rassinn með allt saman (sem ég á ekki von á) fer ég í aðgerð eftir viku.

Ég fékk m.a. blað með umfjöllun um undirbúning fyrir aðgerðina. Sjáum nú til:

• Ekki nota augnfarða eða andlitsfarða. Lítið mál að verða við því þar sem ég farða mig aldrei, síst um augun.
• Ekki setja á þig ilmvatn/rakspíra eða önnur ilmefni. Ég er nú ekki vön að nota mikið af þessu. Síst rakspíra.
• Vertu með hreint hár. Jamm, ég þvæ á mér hárið af og til. Hlýt að geta munað eftir þessu.
• Vertu í þægilegum fötum án rúllukraga. Ég er alltaf í þægilegum fötum og þoli ekki rúllukraga.
• Gott er að hafa með sér sólgleraugu til að nota á heimleiðinni. Ég á reyndar engin slík, bara hlíf til að smella á gleraugun. En efnafræðistúdentinn á einhvers staðar kókaínbarónagleraugu sem ég get notað (þessi sem ég var með þegar ég var Greta Garbo á öskudaginn).
• Þú mátt ekki aka heim. Lítil hætta á því.

Pís of keik, semsagt. Sjáum til hvernig þetta fer.

Ég gaf fjölskyldunni lambalæri í kvöldmatinn samkvæmt beiðni Boltastelpunnar. Sauðargæran settist við borðið og benti á steikina: -Amma, er þetta fótur?

Amman: -Eee ... já.

Sauðargæran: -Svínafótur?

Amman: -Nei, lambafótur.

Sauðargæran: -Gott! Ég er nefnilega dýraæta.

Hann leggur á það mikla áherslu þessa dagana að hann sé dýraæta. Reyndar var hann ekkert sérstaklega duglegur við lambafótinn, snerti varla kartöflurnar sem honum voru skammtaðar og afþakkaði ætiþistlana og ólífurnar (enda er það náttúrlega ekki dýr) en tók þó fram að þetta væri mjög góður matur.

Búin að fá fyrrverandi ritstjórastól Bleiks og blás aftur, nýviðgerðan og fínan. Ja, allavega nýviðgerðan, hann er nú orðinn svolítið slitinn, blessaður.

En hann er allavega mun skárri en gamli stólgarmurinn sem ég er búin að tylla mínum breiða rassi á síðustu dagana. Kannski ég tolli betur við tölvuna núna.

Nema ég þarf náttúrlega að vera í eldhúsinu á morgun. Hversdagsmatur fyrir veislublaðið. Lífið er nefnilega ekki eintóm veisla.

Ég er nokkurn veginn búin að ná mér af pestinni nema hvað ég fæ frekar slæm hósta- og/eða hnerraköst öðru hverju sem virðast valda sumum vinnufélögum mínum meiri áhyggjum en mér. Ég er nefnilega vön þessu, fæ þetta yfirleitt upp úr svona pestum. Það er alltaf verið að biðja guð að hjálpa mér og ég tauta venjulega oní bringuna ,,það efast ég nú um að hann geri" en segi það sjaldnast upphátt.

En þetta er allt í lagi svo framarlega sem ég þarf ekki að koma nálægt sígarettureyk. Venjulega þoli ég reyk þokkalega vel en reykmettað andrúmsloft illa. Þegar ég er með þennan bronkítisfjanda eða hvað þetta nú er, þá fer minnsti vottur af reyk óskaplega illa í mig, ég fæ óstöðvandi hósta og næ varla andanum.

Ég man eftir útgáfuteiti hjá Iðunni fyrir þónokkrum árum sem haldið var í innri salnum á Tapasbarnum. Þá var ég einmitt svona og a.m.k. helmingurinn af fólkinu reykti. Það var skelfilegt; ég var alltaf að reyna að finna mér eitthvert horn til að hreiðra um mig en var varla komin þangað þegar einhver reykingamaðurinn stillti sér upp rétt hjá mér og kveikti í. Ég flúði yfir í næsta horn og þar tók sama sagan við. Það var borinn fram matur og seinni hlutann af máltíðinni borðaði ég ein við borð úti í horni því að auðvitað gat fólk ekki stillt sig um að kveikja í inni í miðri máltíð. Svo fór ég heim um leið og máltíðinni lauk.

Mikið verður nú gott þegar reykingar verða bannaðar á veitingastöðum.

Hverjir fá tertu í morgunmatinn og lambasteikur í lange baner með síðdegiskaffinu á miðvikudögum?

Svar: Starfsmenn Fróða.

Lambakjötsréttirnir fjórir voru allir bara nokkuð góðir. Læri, hryggur, lambaskankar og kindafillet (ókei, ekki lamba, en það gerði enginn athugasemd).

Og Boltastelpan er búin að biðja mig að vera með lambalæri í matinn annað kvöld. Veit nú ekki alveg hvort ég verð við því. Kannski elda ég eitthvað marokkóskt og hef kúskús með arganolíu með.

Reynir nágranni minn spilar Born to be wild á fullu inni á skrifstofu hjá sér.

Er á leið í eldhúsið að gera nokkra lambakjötsrétti fyrir veislublaðið. Páskalambið ... Lambalæri undir áhrifum frá grískri matargerð og Heston Blumenthal. Án allrar froðu þó.

En fyrst af öllu fer ég þó í afmæliskaffi Séðs og heyrðs á kaffistofunni. Ég verð nú að mæta. Sem fyrrverandi senterfóld ... eða nei, ég slæ bara aldrei hendinni á móti tertu.

Ég heyrði á tal einhverra starfssystra minna hér frammi á gangi á dögunum, þær voru að kíkja inn á skrifstofuna hjá Reyni Trausta, sem er fluttur hérna inn við hliðina á mér og byrjaði á að mála einn vegginn fagurlega appelsínugulan. Eitthvað fannst þeim liturinn glannalegur og einhver þeirra velti því fyrir sér hvernig færi með geðheilsu þess fólks sem væri lengi návistum við svona lit.

Þær eru nefnilega eitthvað litfælnar, sumar. Einhverntíma í kaffinu man ég að var verið að lýsa íbúð sem var máluð í ýmsum sterkum litum og velta fyrir sér geðheilbrigði þeirra sem þar byggju. Ég sagði ekkert, enda hefði þetta sem best getað verið lýsing á minni eigin íbúð á þeim tíma. (Og mér finnst appelsínuguli liturinn hjá Reyni svo flottur að sjálf hefði ég varla getað takmarkað mig við einn vegg.)

Annars veit ég ekki hvað mætti segja um geðheilsu mína samkvæmt þessu, ef litið er á klæðaburðinn. Í dag er ég nefnilega í rauðum (eða eiginlega appelsínurauðum) buxum, peysu með bleiku, límónugrænu og túrkisbláu mynstri og þar utan yfir í monsterspeysunni minni, sem er í túrkisbláum og mintugrænum litbrigðum. Svo kom ég í karrígulri úlpu í vinnuna. Húfan mín er samt bara ljósdrappleit; ég á mun litskrúðugri höfuðföt heima.

Ég gerði smákönnun áðan, labbaði einn hring um húsnæðið og rakst ekki á nokkurn einasta mann sem var klæddur í aðra liti en svart, dökkbrúnt, grátt, gallabuxnablátt, hvítt eða ljósdrappleit. Jú, ókei, ég sker mig dálítið úr. Jú, ókei, ég er aðalfurðufuglinn á staðnum ...

Mér finnst samt óþarfi að vera alltaf að setja samasemmerki á milli litagleði og geðveilu.

Meira andskotans rigningarslagviðrið sem búið er að vera í dag. Ég hætti upp úr þrjú eins og ég ætlaði mér og gekk út á strætóstöð. Slagviðrið stóð beint aftan á mig og þótt þetta sé ekki langt var ég orðin gegnblaut upp á rass þegar þangað kom. Strætó var náttúrlega nýlega farinn og ég þurfti að bíða þarna í nærri korter.

Það voru hjólför í malbikinu á Höfðabakkanum og í þeim runnu náttúrlega lækir. Sumir bílstjórarnir pössuðu sig á því að aka ekki í hjólförunum og gusuðu ekki neitt. Aðrir óku í hjólförunum og gerðu sér sérstakt far um að gusa sem mest. Þeir óku líka yfirleitt áberandi hraðar. Ég er ekki með það á hreinu hvort þeim var bara slétt sama eða hvort þeir voru að leggja sig fram um að ausa vatni yfir miðaldra konur að bíða eftir strætó en það var þá allavega vel heppnað hjá þeim. Ég stóð innst í strætóskýlinu og þaðan eru allavega fimm metrar út á götu en samt tókst sumum að gusa alveg slatta af vatni yfir mig.

Ég blotnaði semsagt bæði að aftan og framan. Varla þurr þráður á mér þegar ég kom heim.

Lítið sýnist mér enn draga úr leitinni miklu að tölvupóstum Jónínu, miðað við þær heimsóknir sem ég er að fá hingað frá leitarvélum (ég slysaðist semsagt einu sinni til að nefna Jónínu og tölvupóst í sömu færslu). Í gær fékk ég a.m.k. 150 fleiri gesti en á venjulegum sunnudegi og þetta heldur áfram í dag. Merkilegt hvað fólk hefur mikinn áhuga á að hnýsast í einkamál annarra.

Ég sé annars að það voru mistök hjá mér að fara í vinnuna í morgun, hefði átt að vera heima einn dag enn. Ætli ég fari ekki frekar snemma heim í dag til að reyna að bæta úr því. Ég er ennþá hóstandi eins og pestarrolla þótt særindin séu að mestu horfin úr hálsinum. Svo er náttúrlega heyrnarleysið; það háir mér eiginlega meira en ég hélt, þ.e. ekki heyrnarleysið sem slíkt, þótt ég þurfi að snúa hausnum til og frá til að heyra í fólki og muna eftir að setja símtólið alltaf upp að hægra eyranu. Nei, ég finn að jafnvægisskynið er örlítið skert og ég finn fyrir svolitlum svima af og til.

Kannski ætti ég bara að druslast til læknis.

Svo stefnir í að ég fari í augnaðgerð í lok næstu viku. Ef allt fer á versta veg stend ég svo uppi bæði blind og heyrnarlaus.

Svona pestarvellur eru nú ekki beint til að gera mig bjartsýna og jákvæða í hugsun. Það verð ég að segja.

Það eru yfir þrjátíu manns búnir að koma inn á bloggið mitt bara núna eftir kvöldmat í leit að Jónínu Ben. Bara af því að ég minntist rétt á hana í einni færslu í haust. Mikið verið að leita á netinu í kvöld, einhverja langar greinilega til að sjá þessa frægu tölvupósta ...

Við Jónína erum annars jafnöldrur (held að hún sé sex dögum yngri), báðar að norðan, vorum í tengslum við sömu trúarhreyfingu á unglingsárum og höfum svipaðan fatasmekk (græna undrið sem Jónína klæddist í Kastljósinu í haust var akkúrat minn stíll). En við höfum ekki sama smekk á karlmenn.

Ég er ennþá heyrnarlaus á vinstra eyranu og get ekki borðað epli (nema trúlega gæti ég gert það ef ég setti þau í nýju græjuna sem ég sagði frá í gær og breytti þeim í reimar - en mig langar bara ekkert í epli akkúrat núna ... Ég get heldur ekki drukkið kaffi af því að mér þykir það af einhverri ástæðu frekar vont þegar ég er með hálsbólgu þannig að ég keypti mér pakka af Darjeeling FTGOP í Pipar og salt um leið og græjuna og er núna búin að brugga mér afbragðsgott te í tékkneska katlinum mínum með skagfirska hrossinu og verð að sötra það í dag.

Ég get alveg drukkið vont kaffi, ekkert vandamál. Ég á afskaplega erfitt með að drekka vont te. Og núorðið get ég varla fengið mér tebolla án þess að mig fari að langa í enskar skonsur með jarðarberjasultu og rjóma - helst clotted cream. Nema ég nenni ekki að baka skonsur núna og það er víst örugglega ekki til clotted cream.

Þegar við Boltastelpan verðum í London um páskana ætla ég að draga hana með mér í síðdegiste á einhverjum góðum stað - Fortnum & Mason, kannski, mun barnvænna en t.d. Ritz, sem enskir kunningjar mínir segja hvort eð er að sé bara fyrir Ameríkana og kellingar - og fá mér almennilegt te og skonsur.