Skuldsetta konan og kavíarskálin

Hérna er ég búin að vera að segja sjálfri mér að ég eigi nú ríflega fyrir skuldum og jafnvel afgang fyrir útförinni þegar þar að kemur og svo er bara í kvöldfréttunum að ég (eða hver einasti Íslendingur, Sauðargæran meðtalin) skuldi eitthvað sex milljónir umfram eignir.

Þannig að það er víst nokk sama hvað ég geri, þetta endar alltaf í mínus. Svo að ég held mig bara við fyrri plön og dey um efni fram. Ef ég skulda þessar sex milljónir umfram eignir hvorteðer (og það á örugglega eftir að aukast), þá munar ekki um smákavíar og kampavín þegar kemur að banalegunni.

Og nú er ég meira að segja búin að eignast kavíarskálina mína. Og kavíarskeið í kaupbæti. Ætti að vísu helst að vera perlumóðir en silfur verður að duga. Hún verður notuð í banalegunni, nema náttúrlega ég verði bráðdauð.

Helst vildi ég náttúrlega geta sagt eins og Hjörsi frændi minn á Bakka og ég hef vitnað í áður: ,,Ekki hefði ég viljað missa af því að liggja þessa banalegu."

Tölvur, umhverfishljóð og kvenleg rökvísi

Ég sagði einkasyninum í gær að ég ætlaði að fara að kaupa mér fartölvu, sem ég hef ekki átt síðan Birtíngur stal hinni af mér. Ekki að ég ætli að vera mikið á ferðinni með hana; mig vantar bara tölvu til að vera með fyrir framan sjónvarpið. Spila tölvuleiki og flakka um netið og svona. Ég á nefnilega svo erfitt með að gera bara eitt í einu. Og eftir að ég fékk leið á sudokum er þetta spurning um nýja tölvu eða prjónaskap og það eru alveg takmörk fyrir því hvað ég nenni að prjóna mikið. Auk þess er garn ekkert ódýrt og ég er svo fljót að prjóna að ég nota mikið af garni svo að það verður ekkert ódýrara en tölva þegar upp er staðið.

Kvenleg rökvísi.

-Ég horfi hvort eð er frekar lítið á skjáinn þegar ég er fyrir framan sjónvarpið, sagði ég. - Það þarf allavega að vera eitthvað mjög áhugavert eða spennandi í gangi til að ég nenni að góna stanslaust, ég verð að hafa eitthvað annað. Þannig að þegar ég er búin með teppið sem ég er að prjóna handa Sauðargærunni (og nýja vettlinga handa honum), þá kaupi ég tölvu.

Hann þekkti þetta vel, er svona sjálfur. Þegar við bjuggum saman á Kárastígnum sátum við iðulega hlið við hlið í sófanum fyrir framan sjónvarpið og horfðum á einhvern glæpaþátt, hvort með sína fartölvuna í fanginu. Held samt að það hafi ekki komið fyrir nema einu sinni að við höfum farið að tala saman á msn í staðinn fyrir að opna munninn.

Þegar ég er inni í stofu kveiki ég oft á sjónvarpinu til að hafa það sem undirspil þótt ég sé eiginlega ekki að horfa. Á svolítið erfitt með að skilgreina þetta því að nú á ég til dæmis ekki ipod, ekki geislaspilara (eða jú, en hann hefur aldrei verið notaður) og kveiki aldrei á útvarpi nema milli 7.20 og 7.40 á morgnana (eða þar um bil). Einu hljóðin sem heyrast hér á heimilinu þegar ég er ein koma úr sjónvarpinu - já, og frá kaffivélinni og svoleiðis.

(Einhver gæti verið leiðinlegur og nefnt hroturnar í mér en það er bara þegar ég er sofandi, ergo heyrast þær ekki því að það er enginn til að heyra þær nema ég og ég er sofandi.)

En nú þarf ég að fara út og kaupa meira garn til að klára ullarteppið sem Sauðargæran bað mig um að prjóna handa sér. Svona kúruteppi.

Græni draumurinn

Ég fann græna velúrkjólinn sem mig er búið að langa í árum saman í Rauðakrossbúðinni áðan. Líf mitt er fullkomnað. Eða allavega vel í áttina.

Hann er næstumþví eins á litinn og bakgrunnurinn á blogginu, örlítið dekkri. Smellpassar við grænu skóna sem ég keypti í Baltimore í fyrra en hef lítið sem ekkert notað af því að mig vantaði rétta kjólinn. Og græna sjalið sem mér þykir afskaplega vænt um. Og hin grænu sjölin mín. Og grænu shaggy síðu peysuna mína. Og hefði passað við grænu sokkabuxurnar mínar, nema þær eru ónýtar og það hefði hvort eð er sennilega verið overkill. Og græna jakkann minn nema mig minnir að ég sé búin að fara með í endurvinnslugám. Og hinn græna jakkann minn, sem ég á enn.

Já, ég er frekar litaglöð og ætli ég verði ekki að játa að grænt er uppáhaldsliturinn minn. Því skærara, þeim mun betra.

Rosalega held ég að ég tæki mig annars vel út í kjólnum við hliðina á Zardoz í rauðu bleyjunni. Það væri mikilfengleg sjón.

Rauða bleyjan í réttum lit

Rauðrófumyndin var hengd upp áðan og þá þurfti ég að færa til smámyndirnar mínar svo að hún kæmist fyrir á veggnum. Við það skemmdist myndin af honum Sean svo að ég notaði tækifærið og prentaði hana út aftur og í lit í þetta skipti. Enda nýtur blessaður karlinn sín náttúrlega svo miklu betur þannig.

Svo stóðu hvort eð er einhverjir vírar út úr veggnum sem ég þurfti að fela ...

Ljótir kommúnistar, rauðrófur og rauðar bleyjur

Það er verið að leggja lokahönd á endurbætur á húsnæði Forlagsins og nú er komið að því að hengja myndir upp á veggi, en af þeim er töluvert til, bæði ýmiss konar listaverk frá JPV og Eddu og svo auðvitað gömlu kommúnistarnir úr fórum Máls og menningar. Ég mætti manni hér áðan með mynd sem hafði átt að hengja upp hjá honum en honum þótti ekki nógu falleg, vildi fallegri kommúnista. Ég var algjörlega ósammála og hefði örugglega tekið viðkomandi kommúnista upp á mína arma ef ekki væri búið að úthluta mér stórri rauðrófumynd í minn bás (frekar rússneskt kannski en þó komið frá Englandi). En þetta leystist nú og kommúnistanum var fundinn virðulegur staður.

Annars er ég með fáeinar litlar myndir fyrir á veggnum hjá mér; barnabörnin, ég og Tony Bourdain á barnum og Sean Connery á rauðu bleyjunni, nema þar sem myndin er svarthvít sést ekki að hún er rauð, því miður.

Kjólfötin rifna utanaf forsetanum ...

Það er svosem ekkert nýtt við það að fyrirtæki kaupi auglýsingar í blöðum og tímaritum og láti dulbúa þær sem fréttir eða umfjöllun. Eftirfarandi birtist í Dagblaðinu (því fyrsta) í desember 1905, undir fyrirsögninni Símskeyti, sem gjarna var höfð á merkilegum fréttum frá útlöndum, því þá komu fréttir með ritsímanum og þurfti ekki að leita þær uppi á fréttavef Jyllands-Posten eins og Mogginn gerir núorðið:

,,Forseti Bandaríkjanna var að fara í sparifötin sín í fyrrakvöld, því hann átti að vera svaramaður yngri dóttur sinnar, en þegar hann fór í kjólinn, þá rifnaði hann eftir endilöngu bakinu. ,,Ekki er þetta frá Thomsen," sagði hann, ,,þið hafið svikið mig illa núna og pantað fötin í Washington. Jeg vil nú ekki þurfa að tyggja það oftara í ykkur, að ég vil ekki sjá föt frá öðrum en Thomsens Magasíni í Reykjavík."

(tek fram að í klausunni er ýmist skrifað jeg eða ég)

Í sama blaði auglýsir vefnaðarvöruverslun Egils Jakobsen að hver sá sem kaupi vörur fyrir 3 krónur fái ókeypis einn aðgöngumiða að kvikmyndasýningum í Breiðfjörðshúsi.

Nei, það er fátt nýtt undir sólinni.

Jóakim eða jólasveinninn

Millar - eða reyndar billar í þessu tilviki - eru náttúrlega misjafnir. En ríkasti og þriðji ríkasti maður heims virðast allavega mestu indælismenn. Minna frekar á jólasveininn en Jóakim frænda.

Og ríkasti maður í heimi virðist vera á því að fólk eigi að borga skattana sína - ríka fólkið líka:

,,In October, Buffett issued a challenge to members of the Forbes 400 richest Americans list, saying he would donate $1 million to charity if the collective group (or a significant number of them) would admit they pay less taxes, as a percentage of income, than their secretaries.

Days after issuing the challenge, Buffett appeared before Congress to encourage it to keep the estate tax. Armed with a few Forbes 400 issues, he told the hearing that "dynastic wealth, the enemy of a meritocracy, is on the rise." "

Uber Cool Nerd Queen

Vissi það sosum ...





... nema hvað ég átta mig ekki alveg á þessu stærðfræðiskori mínu.

Menningarmatur

Ég man að þegar menningarverðlaun DV voru afhent hér á árum áður, þá hafði ég alltaf mjög takmarkaðan áhuga á því hverjir fengu verðlaunin en yfirleitt þeim mun meiri á matseðlinum, því þá voru verðlaunin afhent við hádegisverð á Holtinu og yfirleitt mjög spennandi matseðill með einhverju framandi góðgæti. Fiskar sem maður hafði varla heyrt nefnda nema kannski í furðufiskabókum og þess háttar.

En nú er enginn matseðill og líklega barasta enginn matur heldur. Enda kemur Jónas ekki nálægt þessu lengur. Svo að mér er eiginlega slétt sama.

Mistrað fólk

Ég var að láta tölvuna keyra leiðréttingarforrit á þýðingu sem ég er að vinna við og þar kom fyrir orðið mistraður. Nema tölvan kannaðist ekki við það og vildi endilega að ég breytti þessu í ,,misgraður". Ég er svo seinföttuð (eða kannski bara svo langt síðan ég var í dulspeki- og kynlífsbókadeildinni) að ég ætlaði aldrei að skilja hvað verið var að meina.

Hér eftir mun ég ævinlega tala um mistraða menn (og konur) þegar við á.

Manneskjan sem mig langar til að vera

Stjörnuspáin mín - ef ég ákveð að vera fiskur í dag - segir að ég sé að verða sú manneskja sem mig hefur alltaf langað til að vera.

Ég gleymdi að líta í spegil í morgun. Er ég virkilega að verða hávaxin, grönn, glæsileg rauðhærð skutla með heillandi bros og hressa framkomu? Ætli ég sé loksins komin með söngröddina sem mig hefur alltaf langað til að hafa og jafnvel peningavit líka? Þetta er manneskjan sem mig hefur alltaf langað til að vera.

Best að lesa hitt stjörnumerkið mitt til öryggis. ,,Dugnaður laðar að sér meiri vinnu." Jamm. Kannski ég sé hrútur í dag.

Lífgað upp á heimilið með límböndum

Dóttursonur minn elskulegur er mikill áhugamaður um mat og matargerð og þegar hann var hér síðast kom hann röltandi til okkar hinna með Vísi í vikulokin, 50. hefti, sem hann hafði rekist á og spurði mig hvort ég vildi ekki einhverntíma bjóða upp á appelsínuábæti sem var þar á mynd á forsíðu og honum þótti sérlega girnilegur. Ég tók ekkert illa í það. Mundi reyndar eftir að hafa litist vel á þessa mynd þegar ég var litlu eldri.

En svo komust móðir hans og móðurbróðir í blaðið. Fyrir þá sem ekki þekkja Vísi í vikulokin, þá er þetta fjórblöðungur sem fylgdi með Vísi einu sinni í viku fyrir um 40 árum, litprentaður á góðan pappír. Á forsíðunni voru mataruppskriftir, á baksíðunni yfirleitt auglýsing, en í miðju var fjallað um tísku og/eða húsbúnað. Og það voru þessar miðjugreinar sem vöktu athygli barnanna minna.

Tískugreinin heitir Vor í hjörtum þeirra ungu og hana prýða þrjár myndir af brosmildum ungum konum í skelfilega ljótum köflóttum buxnadressum og pilsum og antikbleikum blússum og peysum - að ógleymdum buxnakjól úr antikbleiku ,,skýjuðu flaueli", hvað sem það nú er. Unga konan situr gleið í honum á antikbleikum rókókóstól svo að kjóllinn fái nú notið sín sem best.

Börnin mín hlógu sig máttlaus.

Svo sáu þau hina greinina: ,,Lífgað upp á heimilið með límböndum". Nokkrir góðir punktar:

,,Í dag ætlum við að fjalla um, hvernig við getum prýtt ýmsa heimilismuni með því að líma á þá mislit plastbönd ... Líklega verða yngri húsmæðurnar hrifnari af hugmyndunum, sem við sýnum hér á síðunni, sumar þeirra eru raunar einkum ætlaðar fyrir táninga, en þeir hafa oftast mjög gaman af að lífga upp á umhverfi sitt á ýmsan máta. ... Forstofan: límið bönd meðfram skáphurðum og skúffum. Límið samskonar bönd á ljósakrónu eða lampahlíf. Stofan: Máluð, einföld húsgögn er tilvalið að prýða með böndum. ... Teborð eða reykborð getur verið gaman að skreyta með böndum, sem límd eru í litla ferhyrninga á borðplötuna. ... Eldhúsið: Eldhúskollarnir, eldhúsklukkan, hrærivélin, bakkarnir, kryddhillurnar, jafnvel ísskápurinn gerbreyta um útlit ef böndin eru límd á það. Baðherbergið: Þar getum við límt bönd á hillur og skápa, á körfuna, baðvogina, tannburstaglösin og utan um spegilinn ..."

Þegar hér var komið sögu voru börnin bæði komin með andarteppu af hlátri og sáu líklega fyrir sér óðar húsmæður með límbönd á lofti að klessa þeim á allt sem fyrir varð. Sauðargæran kom aftur, stóð og horfði á þau og sagði svo ábúðarfullur:

-Hættu að hlæja, mamma.

Hmm, hvernig ætli límbandaúrvalið sé núna? Þegar ég hugsa mig um, þá veitir ekki af að flikka upp á hrærivélina.

Drastískar læknisaðgerðir

Ég sit hér hóstandi eins og mæðiveikirolla. Veit ekki hvort á að rekja hóstann til stífkrampa-, barnaveiki-, mænusóttar-, lifrarbólgu- og taugaveikibólusetningarinnar eða hvort þetta er bara kvefið. Held ég hafi ekki verið sprautuð við kíghósta, annars hefði ég veðjað á hann.

Er ekki barnaveikin líklegust? Þar sem ég las í bernsku dramatískar lýsingar á aðgerðum vanbúinna nítjándu aldar lækna til að bjarga barnaveikisjúklingum gaf ég einkasyninum, sem var hjá mér í gærkvöldi, leiðbeiningar um hvernig hann ætti að bjarga lífi mínu ef á þyrfti að halda; taka beittan hníf og stinga á barkann (passa að lenda ekki á hálsslagæðunum samt), hreinsa svo slímið úr stífluðum barkanum með fjöður (gæti verið vandamál þar sem fjöður er ekki til á mínu heimili) og stinga svo hálfum lindarpenna (sem er til á mínu heimili) í gatið til að halda því opnu þar til hægt væri að bæta um betur. Þetta gerðu læknar í gamla daga og gafst vel. Skilst mér. En það var kannski gott að ég fór snemma að sofa, annars er aldrei að vita nema ég hefði hóstað svo svakalega að hann hefði neyðst til að grípa til þessara drastísku aðgerða. Ég komst svo að því þegar ég var lögst út af að þá hvarf hóstinn. Því miður er engin aðstaða hér á ritstjórninni til að leggja sig; við þyrftum að hafa svona klámsófa eins og var á Fróða.

Annars er ég enn sem komið er furðu hress eftir bólusetninguna, finn ekki einu sinni fyrir smákláða kringum neina af þessum fjórum stungum sem ég fékk í gær. Vona bara að það haldist áfram ...

Póstþjónustan fyrir rúmum 90 árum

Ég fór afskaplega snemma að sofa í gær (að hluta til varúðarráðstöfun út af öllum lífshættulegu pestunum sem ég er örugglega að fara að leggjast í) og varð þess vegna ekki vör við að pósturinn kom með einhvern pakka rétt fyrir tíu - fann bara miða í forstofunni áðan.

Annars hélt ég að pósturinn væri hættur að bera út pakka nema þá innlenda og ég átti ekki von á neinum slíkum. Skiptir mig svosem engu máli, ég kem bara við á R-1 á heimleið úr vinnu og sæki pakkann til þeirra ágætu kvenna sem þar ráða ríkjum. En þetta kemur sér öllu verr fyrir þá sem eiga langt að sækja á pósthús, eru bíllausir eða eiga bágt með að komast frá á vinnutíma.

Mér datt einmitt í hug, þegar ég rakst á þessa auglýsingu á dögunum, að betri hefði nú póstþjónustan í Reykjavík verið árið 1915:

,,Á aðfangadag jóla verða póstbréfakassarnir tæmdir í síðasta sinn kl. 12 á hádegi. Þau bréf, sem sett eru í póstbréfakassana eða afhent í póststofuna eftir þann tíma, verða ekki borin út um bæinn fyrr en á jóladag.

Til þess að greiða fyrir bréfaburði um jólin, eru menn beðnir að setja jólabréf sín í póst á Þorláksmessudag, og skrifa á þau í efra hornið vinstra megin, Jólakvöld. Þau verða þá borin út kl. 6 á aðfangadagskvöldið."

Harðsoðin barnatrú

Þegar ég var lítil þóttu mér harðsoðin egg einstaklega góð. Kannski var það að hluta til vegna þess að þau voru nú ekki daglega á borðum, egg voru ekki oft til í Djúpadal eftir að minkurinn komst í hænsnakofann, sem var fyrir mitt minni, og auðvitað helst notuð í bakkelsi þegar þau voru til. Ég mátti að einhverju leyti ráða veitingum í eigin afmælisveislu og pantaði alltaf meðal annars eggjabrauð; það þótti mér svo gott. Og hunangsrúllutertu (sem ekki var með neinu hunangi) og kókoskökur (sem voru vissulega með dálitlu kókosmjöli).

En mér þóttu eggin semsagt bara góð ef þau voru harðsoðin. Og ég vildi alltaf hafa þau sem allra hörðust og var alltaf að nauða í mömmu að sjóða þau lengur svo þau yrðu örugglega nógu hörð. Hún var náttúrlega orðin leið á þessu og taldi mér trú um að ef egg væru soðin mjög lengi yrðu þau lin aftur.

Ég var einstaklega trúgjarnt barn (og er það reyndar enn) og datt ekki í hug að rengja móður mína. Trúði þessu fram á unglingsár; þá komst mamma að því að ég stóð í þessari meiningu og skildi náttúrlega ekkert í því hvernig ég hafði tileinkað mér þessa vitleysu.

Ég ætla nú ekki að segja að það hafi eimt eitthvað eftir af þessari barnatrú minni á síðustu árum. En ég hef stundum hugsað mér að gera tilraun, gá hvað gerðist ef egg væru soðin í kannski svona klukkutíma. Hvort yrðu einhverjar undarlegar efnabreytingar og hvort þau yrðu æt. En aldrei látið verða af því.

En nú er ég búin að komast að því að egg sem eru soðin í 9 mínútur, látin kólna í soðinu í 3 klukkutíma og síðan bökuð við 175°C í 40 mínútur eru bara alveg ágæt. Og hvorki harðari né linari en gengur og gerist um harðsoðin egg.

Þannig að ég get endanlega hætt að trúa bullinu í mömmu. Hún hefði alveg getað soðið eggin mín lengur.

Pestakokkteill

Ég fór og lét bólusetja mig við barnaveiki, stífkrampa, mænusótt, taugaveiki og lifrarbólgu A. Það er kannski dálítið mikið fyrir ónæmiskerfið að díla við smásnert af öllum þessum pestum samtímis (fyrir utan kvefið sem ég er líka með) þannig að kannski leggst ég einhvern næstu daga fárveik í barnaveiki, stífkrampa, mænusótt, taugaveiki eða lifrarbólgu A. Eða allt þetta.

Eða bara kvef.

Aldursgreining með lárviðarlaufi

Þegar ég var að kasta nokkrum lárviðarlaufum áðan út í pottinn með reykta folaldakjötinu sem á að vera í kvöldmatinn (með sætri kartöflustöppu, spergilkáli, rófum og ljósri grænmetissósu), þá mundi ég eftir því sem var fullyrt við mig um daginn: Að það væri hægt að aldursgreina fólk eftir því hvort það notaði lárviðarlauf. Eða ætti þau yfirleitt til í eldhúsinu.

Ég hef satt að segja aldrei hugsað út í þetta því að ég kæmist ekki af án lárviðarlaufanna sem ég geymi í minni sérlegu lárviðarlaufskrukku (sem ég keypti þegar ég var að rölta með Svavari Gestssyni um útimarkað í Búdapest einhverntíma á síðustu öld, ekki að það komi málinu neitt við). Þar með er ekki sagt að ég noti lárviðarlauf í hvað sem er en í suma rétti er það ómissandi. Finnst mér.

En kannski er ég bara að setja stóran stimpil á það sem ég elda og uppskriftir sem ég læt frá mér: Athugið, þessi kona er greinilega komin yfir fimmtugt, hún notar lárviðarlauf.

Hvað segið þið? Er einhver þarna sem er jafnvel bara enn á þrítugsaldri og notar lárviðarlauf? Eða mun notkun þeirra deyja út hérlendis með minni kynslóð?