Tilviljanir, já. Það er tilviljun að ég hafði einmitt ákveðið í gærkvöldi að blogga um helgina. Þetta þarna sem ég vil ekki nefna en byrjar á I og endar á save er út af borðinu - í bili allavega - og ég kemst þá kannski í bloggstuð aftur, en svo var ég búin að ákveða að skrifa um tilviljanir og það rúmast ekki á Facebook. Og svo komst ég sveimérþá að því í DV í morgun að einhverjir sakna mín af blogginu.
En það var alls ekki tilviljunin sem ég ætlaði að ræða. Neinei.
Þegar maður er að lesa skáldsögu eða lesa yfir handrit höfundar rekur maður stundum hornin í eitthvað og hugsar nei, þetta gengur ekki upp, þetta væri allt of mikil tilviljun, þetta er allt of ótrúlegt. Svona eru hlutirnir bara ekki.
Sannleikurinn er samt sá að tilviljanir geta verið alveg ótrúlega ótrúlegar. Jafnvel svo að hjátrúarfyllri manneskja en ég gæti farið að trúa því að eitthvað yfirnáttúrulegt byggi á bak við. Það geri ég nú ekki þannig að ég verð bara að játa að að tilviljanir geta verið - verulega sláandi.
Ég tek fram að ég veit ekkert um fólkið sem hér kemur við sögu og ef einhver aðstandandi eða annar sem til þekkir skyldi lesa þetta biðst ég afsökunar, ég er alls ekki að skrifa um fólkið sem slíkt, bara atvik.
Á sjöunda áratug síðustu aldar urðu tvö banaslys í miðborg Reykjavíkur með fjögurra ára millibili. Í báðum tilvikum var um að ræða steinhús byggð um 1927, fjögurra íbúðahæða, í sambyggðri húsalengju, við götu kennda við fornkappa. Fimm mínútna gangur á milli húsanna. Í báðum tilvikum stóð yfir samkvæmi í risíbúðinni. Manneskja á þrítugsaldri sem var í samkvæminu opnaði glugga, fór út á bratt þakið, missti fótanna, hrapaði beint niður á gangstéttina rétt við útidyrnar og dó samstundis.
Þetta voru semsagt undarlega lík slys þótt sumt væri reyndar ólíkt - og ég tek fram að ég veit ekkert um þau nema það sem fram kom í blöðum á sínum tíma. Ég er búin að leita töluvert og finn engin önnur svipuð slys á sama áratug að minnsta kosti.
Það er samt alls ekki ótrúlega tilviljunin. Neinei, þetta er allt innan trúlegra marka.
En - þessi hús voru Kárastígur 9a og Grettisgata 71.
Fyrir þá sem ekki vita skal upplýst að ég bý á Grettisgötu 71, þriðju hæð, og bjó áður á Kárastíg 9a, þriðju hæð.
Það finnst mér svolítið ótrúleg tilviljun. Svolítið mikið ótrúleg, eiginlega. Svo ótrúleg að ef ég læsi um það í skáldsögu mundi ég hugsa ,,Kommon ..."
Bara til að taka af öll tvímæli, ég vissi ekki af slysinu á Grettisgötunni fyrr en eftir að ég keypti íbúðina (hafði reyndar heyrt um það stuttu eftir að það gerðist 1965 frá frænda mínum sem bjó í húsinu á móti en var búin að steingleyma því þegar systkini mín rifjuðu það upp) og vissi ekki af slysinu á Kárastígnum öll 16 árin sem ég bjó þar og ekki fyrr en ég var að fletta á timarit.is í sumar.
Þannig að nei, ég var ekki að leita uppi hús með þessa sögu. Væri þó kannski áhugavert út af fyrir sig, hjá skáldsagnapersónu alltsvo. Miðaldra einfari sem vill bara búa í húsum með slysasögu.
En ég er ekki svoleiðis (jú, miðaldra einfari, vissulega), Og svo mikið er víst að ef ég skyldi nú einhverntíma skipta um íbúð og finna mér nýja íbúð á þriðju hæð í gömlu steinhúsi í miðbænum - ja, þá mun ég kynna mér sögu rishæðar hússins rækilega áður en ég kaupi.
Til öryggis.
