Ég fann ekki kambódísku matreiðslubókina mína þegar ég ætlaði að sýna Þorsteini J hana í gærkvöldi. Bömmer, það eru svo flottar pödduuppskriftir í henni. Þarf greinilega að fara að gera eitthvað í því að endurskipuleggja safnið - ég veit að ég er búin að tala um það oft en ég hef verið að bíða eftir að fá herbergi efnafræðistúdentsins fyrir bókasafn/vinnustofu. Nú er hann fluttur að heiman en dótið hans ekki svo að ég þarf kannski að hugsa málið upp á nýtt.

Í staðinn fann ég kasakstönsku matreiðslubókina með hrossaslátrinu. Hún er nú athyglisverð líka.

Ég fór í bæinn í morgun. Kom við í MM og rak augun í The New Cook's Catalogue á útsölunni á innan við tvöþúsundkall. Ég ætla ekki að segja að hún sé ómissandi en það er heilmikið á henni að græða varðandi eldhústól. Já, og svo er eitthvað af uppskriftum líka.

Ég kom líka við í Bókavörðunni. Bragi var með stærðar bunka af matreiðslubókum handa mér að fara í gegnum. Þetta var misáhugavert og mest af því sem ég hafði áhuga á á ég þegar fyrir en þó keypti ég nokkrar bækur, þar á meðal Kaldir réttir og smurt brauð eftir Helgu Sigurðar (á hana fyrir en þetta var miklu betra eintak) og frumútgáfan af færeysku matreiðslubókinni Matur og matgerð, sem mér hefur alltaf þótt skemmtileg bók. Þar er vitnað í bók sem ég hefði áhuga á að sjá - Matgerð umborð í föroyskum fiskiskipum. Ég veit ekki til að neitt sambærilegt hafi komið út hér. Þótt ég sé sjókokkur.

Ég sagði Kristni tölvumeistara Fróða í dag að ég yrði að fá fartölvu pronto. Ég væri nefnilega að fá Ísland í dag í heimsókn og ef ég ætlaði að sýna þeim vefinn og svona yrði ég að geta gert það í eldhúsinu, ég ætlaði sko ekki að fara að draga Þorstein J inn í svefnherbergi - eða sko, ég er ekkert sérlega andsnúin því að teyma myndarlega karlmenn inn í svefnherbergi, þannig séð, en ekki samt í beinni.

Ég fékk tölvuna.

Ég sé í Fréttablaðinu að Bjarni móhíkani er dáinn. Bjarni var heimilisvinur og heimagangur hjá mér þegar ég bjó á Hverfisgötunni ásamt fjölda annarra litríkra einstaklinga úr vinahópi gagnlega barnsins. Sumir úr þeim hópi áttu fyrir höndum skrautlegan afbrotaferil, aðrir fóru út í bissness og gerðust ráðsettir jakkafatamenn. Einhverjir sameinuðu þetta tvennt.

Bjarni var mikill sómadrengur, tók til hendi við heimilisstörfin ef því var að skipta, borðaði það sem fyrir hann var sett og var mjög þægilegur í umgengni. Það sama var að segja um vin hans, Sigga pönk (ekki hjúkkuna), nema hvað hann var gjörsamlega gagnslaus, borðaði ekkert og ég skildi aldrei eitt einasta orð sem hann sagði. Bjarni var aftur á móti bæði viðræðugóður og skemmtilegur drengur.

Einu sinni var ég búin að þusa einhver ósköp yfir því hvað teppið í stofunni var orðið ljótt (ég var framan af ævi ofsótt af gráum ullarteppum). Bjarni heyrði þetta þus. Daginn eftir birtist hann óvænt með öfluga teppahreinsunarvél sem hann hafði fengið lánaða og hreinsaði teppið fyrir mig. Lengdi þar með lífdaga þess um nokkra mánuði.

Seinast hitti ég Bjarna fyrir þónokkrum árum, þegar ég var að ganga í vinnuna. Þá stóð hann uppi í stiga við hús á Vesturgötunni og var að mála. Við tókum tal saman og hann var að segja mér frá börnunum sínum og fleiru.

Hann var góður strákur.

Elín Vikuritstjóri spurði mig eftirvæntingarfull í dag hvort ég væri komin með kall; hafði rekið augun í það að á listanum fyrir árshátíðina stóð 2 fyrir aftan nafnið mitt. En ég varð að hryggja hana með því að ég ætlaði nú bara að taka efnafræðistúdentinn með sem eskort. Hann er hvort eð er grasekkill þessa dagana, kærastan er að skylmast einhvers staðar í útlandinu.

Elín er alltaf að reyna að koma mér út, hefur áhyggjur af einlífi mínu, held ég. Verst að ég tek yfirleitt ekki eftir þessum tilraunum hennar.

Ég var að lesa einhverjar fréttir af örverum í Bónusremúlaði. Auðvitað ætti ég að hnussa hér og tauta eitthvað um að allir almennilegir gúrme-kokkar byggju sko til sitt eigið remúlaði. Ég er nú bara húsmóðir þannig að ég nenni því sjaldnast - eða öllu heldur: Ég get gert afbragðsgott sælkeraremúlaði en ef maður ætlar bara að fá sér pylsu með öllu, þá þarf ekkert gúrme-heimagert remúlaði. Þá notar maður Gunnars. Nema hvað.

(Þegar hér er komið sögu fer ég fram í eldhús og opna ísskápinn til að gá hvort remúlaðið mitt sé ekki örugglega Gunnars en ekki Bónus. Jú, auðvitað.)

En nú þarf ég að skreppa í Bónus til að kaupa efniviðinn í kjötbollurnar sem ég ætla að fara að elda.

Það rifjaðist skyndilega upp fyrir mér í gærkvöldi að ég á víst eftir rúmar þrjár vikur af sumarfríinu mínu.

Svo ég haldi nú áfram að plögga Gestgjafavefinn, þá mæli ég með að þið skoðið matarorðabókina mína ef þið eruð ekki þegar búin af því. Og megið alveg endilega láta mig vita af villum þegar þið rekist á þær. Ég er nokkuð viss um að þær eru þar einhverjar því að ég kann hreint ekki öll þessi tungumál ...

Ég hitti Stefán inni í stúdíói áðan. Hélt að nú mundi ég loksins fá gæruskinnsmyndina af honum sem Séð og heyrt var allt að því búið að lofa mér hér um árið en svo gott var það nú ekki. Í staðinn var hann dekoreraður með tertusneið sem hann þóttist svo ekki hafa tíma til að borða á eftir. Hann hefði nú ekki komist upp með það ef hún hefði verið heimabökuð. Menn hafna sko ekki tertunum mínum bara si svona.

En við erum víst að sigla óðfluga inn í kökublað Gestgjafans. Ég kem til með að baka bara töluvert af tertum næstu dagana.

Ég fór að fletta nýútkomnu Séðu og heyrðu til að athuga hvað félagar okkar segðu um opnunarteiti Gestgjafavefsins. Fletti langt aftur í blaðið og sá ekkert. Svo rak ég augun í fyrirsögnina Sætar og sexí! Aha, það erum við Solla ritstjóri, hugsaði ég. En nei, þetta voru þátttakendur í keppninni Sumarstúlka Séð og Heyrt. (Er sumarið ekki annars búið???) Og ekkert um okkur Sollu.

Ég er sármóðguð.

Ég vildi að þetta væri satt. Ég hugsa að ég mundi velja lykt af nýbökuðu brauði sem hringilykt á símann minn.

Í framhaldi af pistlinum hér fyrir neðan: Annars líst mér alveg hreint ljómandi vel á þetta með vínsmökkunina að straujun lokinni. Kannski ég taki þetta upp, það verður örugglega meira gaman að strauja.

Straujunarnámskeið fyrir karlmenn? Sko, ég veit það ekki. Á mínu heimili er það ég sem er vonlaus í að strauja ... æi, já, á mínu heimili er víst engum til að dreifa nema mér nú orðið. Og ég er vonlaus í að strauja. Eða aðallega, ég nenni því svo illa. Efnafræðistúdentinn er aftur á móti röskur straujari þegar hann tekur sig til.

Því miður er ég alltaf að eignast fleiri og fleiri flíkur sem þarf að strauja. Veit ekki alveg hvernig á því stendur því að mér þykja fá heimilsstörf leiðinlegri.

Lífkennavegabréf. Right. Mér finnst það hljóma mjög ... ekki beint óhugnanlega en samt eins og eitthvað sem mig langar ekki að vita mjög nákvæmlega hvað er. Þótt ég verði trúlega komin með eitt slíkt á næsta ári.

Það var verið að spyrja mig hvort ég mundi hætta að blogga hér fyrst ég er komin með matarblogg á Gestgjafavefnum. Nei, það er alls ekki meiningin - það er sannarlega ekki allt sem ég skrifa um hér sem á erindi þangað. Og það kemur jú fyrir að ég hugsa um eitthvað annað en mat.

Matarspjallið á Gestgjafavefnum (sem er opið og allir geta lesið) verður semsagt um mat og hvers kyns matartengt efni. Það þýðir þó ekki að ég sé steinhætt að minnast á mat hér - það gæti ég varla - en það verður kannski eitthvað minna. Sumt mun ég skrifa um á báðum stöðum en kannski út frá aðeins mismunandi sjónarhorni. Ég ætla allavega að gera tilraun með það.

Ef þið eruð með fyrirspurnir um eitthvað matartengt er allt í lagi að koma með þær hér eins og verið hefur en ég mundi þó frekar vilja sjá þær á Gestgjafavefnum - það er hægt að setja þær þar inn á þremur stöðum, á spjallborðinu, í Spurt og svarað eða í athugasemdakerfinu við Matarspjallið (það er þessa stundina aðeins fyrir áskrifendur en því verður breytt).

En ég er alltsvo ekkert að hætta hér.

Ég var vakin í morgun með faðmlagi og tilkynningunni ,,það er kominn dagur og ég vil ekki sofa meira!"

Ég leit á klukkuna. Hún sýndi 6:27. Ég veit ekki hvort Sauðargæran er farinn að þekkja á klukku en hann taldi greinilega þörf á að hnykkja á yfirlýsingunni.

Mér tókst að fá drenginn til að kúra í nærri hálftíma í viðbót en ekki við það komandi að hann færi aftur að sofa. Svo að á endanum dró hann grútsyfjaða ömmu sína fram í stofu þar sem við flökkuðum á milli sjónvarpsstöðva (hann gat valið um a.m.k. tíu teiknimyndir hverju sinni en enduðum svo á Hallmark, þar sem verið var að sýna seinni hlutann af Voyage of the Unicorn, ævintýramynd sem féll afskaplega vel í kramið hjá drengnum, með góðum og vondum tröllum (aðallega vondum), sjóræningjum, sverðabardögum og öðrum slagsmálum, einhyrningum, álfum, skipum, drekahauskúpum, drullupollum og ýmsum fljúgandi fyrirbærum. Ég ætlaði að laumast til að sofna í sófanum en var í fúll tæm djobb við að útskýra það sem fram fór á skjánum fyrir drengnum og halda reiðu á góðir/vondir-bókhaldinu (þetta var nefnilega mynd þar sem sumir hinna góðu voru frekar ófrýnilegir og gat leikið vafi á í hvoru liðinu þeir væru - þeir vondu voru hins vegar allir ótvírætt mjög ljótir).

Hann var samt ekkert hræddur við ljótu karlana. En var líklega með áhyggjur af að ég yrði hrædd því að hann sá ástæðu til að fullvissa mig um það oftar en einu sinni að þeir gætu ekki komið út úr sjónvarpinu.