Ég rakst á dálítið snúið enskt orðabókartest hér. Fyrir einhverja furðulega tilviljun tókst mér að ná tíu réttum en allt nema eitt (síðasta orðið) var ágiskun. Misjafnlega mikið út í loftið að vísu.

Ég hefði eins getað verið á útihátíð í nótt miðað við að lengi nætur var heljarinnar partí í bíl sem lagt var á Kárastígnum beint fyrir neðan svefnherbergisgluggann minn.

Mér finnst að þegar fólk þarf endilega að skrúfa græjurnar sínar í botn um miðja nótt og hafa alla glugga opna geti það allavega spilað almennilega músík.

Eitt af þeim útlendu matreiðsluhugtökum sem fólk hefur lent í vandræðum með að þýða er ,,stir-fry". Ég man að í Matreiðslubók Iðunnar var þetta kallað ,,steiking að austurlenskum hætti", sem er eiginlega ekki nógu gott. Ég hef notast við þýðinguna ,,veltisteikt" og ,,veltisteiking"; það er kannski ekki fullkomið en mér finnst þó skárra en margt annað og lýsir sæmilega því sem fer fram, það er jú verið að velta matnum fram og aftur í wok-pönnunni.

En í dag sá ég í nýlegri, þýddri matreiðslubók orðið ,,hrær-steikt". Hrær-steiktur kjúklingur, held ég að rétturinn hafi heitið - ég las þetta auðvitað fyrst ,,hræsteiktur kjúklingur", rak í rogastans og fannst það ekki mjög lystilegt heiti.

Það er frí frá hádegi í vinnunni, sem er nú ágætt - ekki það að ég sé að fara neitt úr bænum og ekki er ég heldur að fara að sitja á svölunum í sólbaði, eða veðrið gefur allavega ekki tilefni til þess - en ég get þá notað tímann til að ... hm, vinna heima.

Annars skil ég ekki þá áráttu í fólki að rjúka út úr bænum um verslunarmannahelgina. En ég er heldur ekki mikill tjaldbúi í eðli mínu - eiginlega alls enginn - og það eru hátt í þrjátíu ár síðan ég hætti að sjá fídusinn í því að drekka mig fulla einhvers staðar úti í móa. Eða drekka mig fulla yfirleitt, en það er önnur saga.

Verslunarmannahelgarnar í Miðgarði 1972 og '73 voru reyndar viss upplifun. Ofmetin samt, ég sé það núna.

Efnafræðistúdentinn fer ekki til Vestmannaeyja í fyrramálið fyrir karlahóp femínistafélagsins eins og kom víst til greina að hann gerði.

Mér hefði reyndar þótt það verulega skondið, miðað við alla hans svardaga um að í það útsker skuli hann aldrei koma (þrátt fyrir ætterni sitt eða líklega öllu heldur vegna þess), ef hann hefði svo á endanum látið senda sig þangað til að femínistast.

Föður hans hefði orðið skemmt. Eða líklega annars ekki.

Haldiði að ritstjóri Séðogheyrt hafi ekki mætt persónulega á skrifstofuna mína með stærðar dildó í höndunum og svipt síðan af dildóinu gúmmítúttunni sem ég kvartaði yfir að hefði vantað á blaðið mitt í gær og afhent mér ...

Eins og ég sagði af öðru tilefni í síðustu viku: Þetta kallar maður nú þjónustu.

Einhvern tíma þegar ég má vera að ætla ég að gera rannsókn á ,,fölskum" eða ,,sviknum" mat. Þá er ég ekki að meina svona japanskan plastmat eða eitthvað svoleiðis, heldur rétti sem heita nöfnum sem beinlínis gefa til kynna að verið sé að líkja eftir einhverju öðru - eða ekki.

Falskur eða svikinn héri er náttúrlega dæmi sem flestir kannast við og það má svosem vera að upphaflega hafi verið reynt að láta farsið hafa lögun sem minnir á héra. Kannski. Í bólivískri matreiðslubók sem ég er að fletta er uppskrift að falskri kanínu, sem er bara steiktar nautakjötssneiðar í raspi með tómötum og baunum og minnir ekki vitund á kanínu. Beinlausir fuglar eru til víða um Evrópu undir ýmsum nöfnum og stundum er sagt í uppskriftum að lögunin á vefjunum eigi helst að minna á smáfugla - yeah, right.

Svo er ég hér með Nýju matreiðslubókina frá 1954; þar er uppskrift að gervihéra (venjulegur falskur héri) og gervigæs (ekkert ósvipuð en þó eru sett epli og sveskjur í miðjuna á farshleifnum) og svo líka gerviönd, en það er nautalund sem er skorin í sundur eftir endilöngu, barin með hamri, fyllt með eplum og sveskjum, saumuð saman og steikt og soðin ,,eins og hryggvöðvi af svíni". Sem segir nú ekki mikið þar sem í uppskriftinni að hryggvöðva af svíni stendur bara ,,brúnið kjötið og sjóðið".

Hvað sem því líður, þá hefði ég nú ekki látið nýsjálensku nautalundina mína sæta þessari meðferð. Hún var bara fín sem lund og þurfti ekkert að þykjast vera önd.

Nei, þetta er nú svindl!

Hér sit ég í makindum að lesa nýja Séðogheyrt-blaðið sem ég fékk í morgun og er komin að leiðaranum hans Kristjáns. Sem hefst á fullyrðingu um að Durex-smokkur fylgi blaðinu að þessu sinni, enda ekki vanþörf á (orð ritstjórans, ekki mín).

Og hvar er þá minn???? Ég er sko búin að leita fram og aftur og fletta öllu blaðinu en það leynist hvergi einn einasti smokkur.

Ekki að mig vanti svoleiðis, sko. Það er ekki málið. En þegar það er fullyrt að hann fylgi blaðinu, þá finnst mér að hann eigi að fylgja ...

Afskaplega sorgleg saga, en hvar í andskotanum voru prófarkalesarar Fréttablaðsins?

Susan Torres, 26 ára Bandaríkjamaður, féll í dá í maí síðastliðinn eftir að óuppgötvað heilaæxli olli henni heilablóðfalli þar sem hún sat við kvöldverðarborðið heima hjá sér.

Susan, var þá komin nokkrar vikur á leið með ófætt barn hennar og Jason Torres, eiginmanns hennar. Jason bað í kjölfarið læknana á spítalanum í Virginíu að halda Susan á lífi á meðan fóstrið innan í henni fengi að vaxa.

Nú er fóstrið komið 24 vikur á leið og læknar telja líklegt að það gæti fæðst heilbrigt. Hins vegar vilja læknarnir líklegast bíða með fæðinguna þar til fóstrið hefur fengið að þroskast í heilar 32 vikur. Eðlileg meðganga er 40 vikur.

Ég held að ég sleppi því að taka meira af sumarfríinu mínu, maður veit aldrei hvað getur gerst.

Það var víst verið að frumsýna fyrsta þáttinn úr nýju seríunni hans Tony Bourdain á Travel Channel í gær. Næsti þáttur verður um Íslandsheimsóknina. Úr NYT:

"No Reservations" is a new series in which Mr. Bourdain indulges wanderlust and regular lust. Or rather, it's not clear whether he'll get into sex and drugs, the mainstays of his 2001 memoir, "Kitchen Confidential: Adventures in the Culinary Underbelly." But he's not saying no to anything here, and one of his many principles about food is that "it does lead to sex, and it should."

Það rættist heldur betur úr veðrinu (ég hélt jafnvel þegar ég fór í vinnuna í morgun að það mundi rigna) og við borðuðum úti á svölum, svínahnakkasneiðar sem ég keypti fyrir lítið í Bónus og grillaði: neri þær með spænskri kryddblöndu frá NoMu og lét liggja dálitla stund, grillaði svo með óbeinu aðferðinni (á milli tveggja elda, ef svo má segja); það er ekki bara sú aðferð sem hentar best fyrir stærri stykki, heldur er hún einnig mjög góð fyrir alla bita sem eru ekki mjög meyrir og þurfa fremur langa og hæga eldun. Ekki síst vel fitusprengda bita eins og svínahnakka. Ég hef meira að segja grillað súpukjöt svona með góðum árangri. Notaði það svo í gyros.

Svínahnakkasneiðarnar fengu svona 35-40 mínútur á grillinu og voru safaríkar og góðar. Ég skar þær svo niður og bar þær fram á kúskúsi sem ég blandaði saman við afganginn af salatinu frá í gær. Það var fínt nema efnafræðistúdentinn bölvaði hástöfum þegar hann fékk upp í sig döðlu sem hafði verið í salatinu. Fannst hún ekki passa.

Ég er alveg sátt við nýja strætókerfið fyrir mína parta, ég er ekkert lengur á leiðinni í vinnuna en ég var og nú get ég tekið vagn sem stoppar mun nær Kárastígnum - leið S6 stoppar á Hverfisgötu beint fyrir neðan mig (290 metrar samkvæmt www.bus.is) svo að nú þarf ég ekki lengur að labba upp á Hlemm eða niður á Lækjartorg. Reyndar sé ég meiri kosti við það þegar ég fer heim, þá er ég oft með meiri klyfjar en á morgnana.

Þannig að hvað mig varðar kemur þetta eiginlega mun betur út en gamla kerfið. Skil samt vel að ekki séu allir ánægðir en mér sýnist nýja kerfið að mörgu leyti skilvirkara en það gamla.

Ég grillaði nýsjálenska nautalund áðan. Átti reyndar von á meira grillveðri þegar ég tók hana úr frysti en það var svosem allt í lagi. Skar hana niður í 4-5 cm þykkar sneiðar, kryddaði með pipar og salti og grillaði í svona 3 mínútur á hvorri hlið. Afbragðsgott. Bjó til þokkalegustu sósu (brúnaði himnur og afskurð af lundinni, bætti vatni, lauk, gulrótum, lárviðarlaufi, rósmaríni, timjani og grænmetiskrafti úr Heilsuhúsinu út í, sauð í hálftíma, síaði, bætti rjóma út í soðið og þykkti aðeins. Með þessu voru parísarkartöflur sem ég velti upp úr krydduðu hveiti og steikti í olíu, smjörsteiktir sveppir og grænt salat með vel þroskuðum tómötum og dálitlu af döðlum.

Sauðargæran borðaði aðallega sósu, fékk þrisvar eða fjórum sinnum á diskinn og fékk lánaða skeið til að moka sósunni upp í sig. Sagði mér að það væri gaman að vera fjögurra ára.