Erfiður dagur. Og ekki orð um það meir.

Nú sit ég hér fyrir framan sjónvarpið að horfa á spjótkastara (þeir eru margir dulítið flottir), sötra kalt hvítvín og virði öðru hverju fyrir mér nýja hornsófann sem ég keypti í morgun, stendur upp á endann hér í stofunni í þremur hlutum og á eftir að setja saman. Og svo er spurningin hvað á að gera af gamla sófasettinu ... á ég að senda það í Sorpu? höggva það í eldinn? gá hvort möguleiki er að troða því inn í skúrinn? reyna að koma því í geymslu þar til efnafræðistúdentinn flytur að heiman og vantar sófasett?

Þetta gæti orðið mál. Best að fá sér meira hvítvín.

,,Sorry, I speak English no good," sagði krúttlegi Kínverjinn Liu Xiang þegar þulurinn hjá Eurosport var að reyna að fá hann til að segja hvernig honum liði eftir að hafa sett Ólympíumet og jafnað heimsmetið. Bara gott fyrir hann; mér finnst alltaf frekar ankannalegt þegar fólk sem nýbúið er að vinna einhver afrek fær hljóðnema í andlitið nokkrum andartökum síðar og spurninguna ,,hvernig líður þér/hvernig er tilfinningin", o.s.frv.

Ég varð næstum fyrir árás í eldhúsinu áðan. Þurfti að opna pínulitla dós með tómatkrafti (nei, ég ætlaði ekki að nota tómatkraftinn í köku, mig vantaði bara tóma dós - don't ask) og um leið og ég stakk dósahnífnum í hana spýttist tómatkraftssletta af miklum krafti þvert yfir eldhúsið, á gólfið, eldhússkápinn, borðið og upp á vegg. Ég get svarið að ég fann þegar hún þaut rétt við gagnaugað á mér ... en ég slapp, og það gerðu líka kökurnar sem voru þó næstum alveg í sömu stefnu og slettan fór.

Ég tók ekkert eftir því að dósin væri neitt bólgin en það hlýtur að hafa verið ansi mikill þrýstingur inni í henni. Eins gott að ég ætlaði ekki að nota tómatkraftinn neitt.

Ég er að baka.

Myndataka á eftir og sjöunda eða áttunda kakan í ofninum, ég hef ekki alveg tölu á þeim. Allt eintóm rífandi hollusta - jæja, ekki beinlínis, en þetta eru allavega ekki dísætar marensdrullukökur og þess háttar sem ég endist aldrei nema í hálfa sneið af. Neinei, kryddkökur og ámóta, tiltölulega fitu- og sykursnauðar, fullar af ávöxtum, grænmeti, hunangi, kanel og öðru kryddi. (Þið þarna íslenskufræðingar, er einhver sérstök ástæða til þess að ég ætti að skrifa kanil frekar en kanel, eins og prófarkalesararnir vilja?)

Svo er náttúrlega tilvalið að eyðileggja hollustuna (ef við göngum útfrá því að kökurnar séu hollar) með því að smyrja þykku lagi af smjöri, rjómaosti eða sultutaui á allt saman. En það er önnur saga.

Unglingadrykkja getur greinilega borgað sig í einstökum tilvikum. Á farþegalista annarrar flugvélarinnar sem fórst í Rússlandi í gær voru 44 en aðeins 38 farþegar voru með vélinni; sex ungmenni sem áttu bókað far voru svo full að þeim var ekki hleypt um borð í Moskvu.

Einn þeirra fáu sem hefur tekist að sameina það að vera íþróttamaður í fremstu röð og vel liðtækur í unglingadrykkju er Matti Nykänen. Nú var hann víst nærri búinn að drepa mann út af rifrildi um reglurnar í krók. Hann gaf út ævisögu sína í fyrra, hún hét Með kveðju frá helvíti, ,, ...om sitt stormfulle liv med skandaler, fyllefester og en rekke havarerte eksteskap," sá ég einhvers staðar.

Það var eitthvað verið að tala um það í Mogganum í morgun hvað gúrkukrydd væri (hafði komið fyrir í einhverjum uppskriftum þar) og greinilegt að hvorki umsjónarmaður neytendasíðunnar né höfundur bókarinnar Krydd, uppruni, saga og notkun könnuðust við að hér var áður fyrr hægt að kaupa sérstaka gúrkukryddblöndu og það er örugglega hún sem átt er við; minnir að til hafi verið fleiri en ein útgáfa, misjafnar eftir framleiðendum. Það er vissulega rétt að það var töluvert um dillfræ í þessum blöndum en (ég man ekki nákvæmlega samsetningarnar) trúlega líka mustarðskorn (sinnepsfræ), allrahandaber, einiber, piparkorn og kannski fennikufræ.

Er það bara vegna þess hvað ég er aldurhnigin að ég man eftir þessu? Mér finnst tiltölulega stutt síðan ég sá gúrkukrydd síðast í búð.

Athugið líka að krydd sem einhverjir framleiðendur selja undir nafninu allrahanda er ekki möluð allrahandaber (allspice), heldur kryddblanda. En getur í mörgum tilvikum komið í staðinn, það getur verið erfitt að finna allrahandaber hérna. Ég mæli samt eindregið með að kaupa þau heil og steyta þau í mortéli.

Eins gott að ég er ekki í megrun.

Ég skrapp niður í 10-11 áðan að kaupa mér eitthvað með morgunkaffinu. Það fyrsta sem ég rak augun í var pekanhnetuvínarbrauð. Þau voru volg. Og við hliðina á vínarbrauðsrekkanum er kominn ofn.

Það er freisting sem erfitt er að standast þegar maður veit af þessu þremur hæðum fyrir neðan sig.

Supersize me ...

Ég kom við hjá Braga í Bókavörðunni á leið heim úr vinnunni og fór þaðan út með tvo fulla poka. Líklega hefur einhver mikil matargerðarmanneskja dáið nýlega, eða allavega hafa erfingjarnir verið að losa sig við safnið hennar eða hans. Eldhúsbókin í bandi, komplett frá 1958-77; ég hélt reyndar að meira hefði ekki komið út af henni en samkvæmt Gegni hefur hún komið út allt til 1986. Skrítið, ég man ekki eftir að hafa séð neitt af þessum síðustu árgöngum. Ég átti slatta af Eldhúsbókinni fyrir en bara laust í möppu og með stórum götum. Og ekkert eldra en 1967 eða svo.

Svo beið þarna eftir mér kassi með bæklingum, smáprentum og nokkrum slitnum bókum sem ég mátti grúska í og hirða að vild. Ég hefði svosem getað tekið það allt saman en ákvað að halda mig við íslenska efnið að mestu. Stóðst samt ekki titilinn Elektrisk matlagning. Utgiven av Föreningen för elekticitetets rationella användning. Meira að segja stimpluð sem gjafaeintak frá Statens vattenfallsverk.

Svo var þarna Konan og heimilið, handbók heimilisins 1969. Þar er þessi fróðleikur um chilipipar: ,,Ræktaður í Mexíkó og afar mikið notaður þar í landi. Úr chili-pipar er framleidd chili-sósa. Chili-pipar er einkum notaður með hrísgrjónum og spaghetti." Pínulítil, litprentuð uppskriftaspjöld frá Vogaveri. Bæklingurinn Lillu úrvals uppskriftir, með uppskriftum að kökum úr Lillu lyftidufti, Lillu vanillusykri, Lillu sultum og alls konar Lillu kryddi. Veit einhver hvenær Lillu-vörurnar hurfu af markaði? Á bakhliðinni kemur fram að Lillu lyftiduft hafi þá verið framleitt í meira en 35 ár.

Það verður gaman að fara í gegnum þetta.

Einhver kom með svarið við spurningunni hjá Guardian og efnafræðistúdentinum um blakmanninn:

"The person in the different coloured shirt (the libero) does not have to obey the same rules as the others who all rotate positions after each set of serves. This allows people who are not eight feet tall to play the game without having to play ineffectually at the net."

Hmm, þarf að taka eftir því næst þegar ég sé blak hvort það er alltaf sá minnsti í liðinu sem er í öðruvísi peysu. Ég man nú ekki eftir þessum fídusi frá því að ég spilaði blak í leikfimi við gífurlega lítinn orðstír.

Efnafræðistúdentinn var friðlaus í gærkvöldi af því að hann var svo mikið að velta því fyrir sér af hverju einn leikmaður í hverju blakliði er í öðruvísi peysu en hinir. Ég sé að hann er ekki einn um það. Ég stakk upp á að þetta væri markmaðurinn en það hlaut litlar undirtektir.

Hann dóttursonur minn var víst svo heillaður af stangarstökkinu í gær að hann harðneitaði að fara að sofa fyrr en því var lokið og fór að væla í hvert sinn sem skipt var yfir á aðra íþróttagrein. Ég er búin að bjóða honum í heimsókn að horfa á undankeppnina í stangarstökki karla á Eurosport til að unnt verði að komast að því hvort það er stangarstökkið sem slíkt sem heillar hann eða bara leggjalangar, fáklæddar stelpur.

Annars finnst mér lítið varið í stangarstökk karla eftir að Bubka hætti. Hann hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi í minni fjölskyldu. Spurning hvort hægt er að ala Sauðargæruna upp í að verða hinn nýi Bubka, ef stangarstökksáhugi hans reynist ekta. En þá verð ég líklega að fara að koma mér upp súrkálstunnu. Ég hef alltaf verið með þá kenningu að það hafi haft mikið áhrif á feril Sergeis að hann datt í súrkálstunnu foreldra sinna ungur að árum og var nærri drukknaður.

Sauðargæran er búinn að eignast nafna á leikskóladeildinni, það var annar drengur með sama nafn að byrja þar núna í vikunni. Sem er út af fyrir sig töluverð tilviljun því að það eru bara þrír eða fjórir aðrir með þetta nafn fæddir sama ár og álíka margir 2002. Og báðir heita aðeins einu nafni, sem er fremur óvenjulegt - fá ekki hátt í 90% barna tvö nöfn núna? Og það er á hreinu að hvorugur mun fá gælunafnið Úlli.

Þannig að hér gæti stefnt í vandræði, nafnarugling og identity crisis. Þegar Boltastelpan var á leikskóla á sínum tíma og nafna hennar byrjaði þar, þá neitaði hún að viðurkenna það og kallaði hina stelpuna aldrei skírnarnafni, bara föðurnafni - hún var ævinlega ,,Hjálmars".

Sauðargæran er reyndar með þetta á hreinu. Ég spurði hann um hinn drenginn og hann sagði:

- Hann er litli Úlfur. Ég er stóri Úlfur.

Hinn er nefnilega ekki enn orðinn þriggja ára.

Ég komst að því í morgun að ég kann ekki lengur að ferðast með strætó. Ég þurfti nefnilega inn á Suðurlandsbraut að sækja höfundareintök af nýju bókunum mínum. Ef annaðhvort ég eða Fróði mundi nú flytja þannig að ég get ekki lengur gengið í vinnuna neyðist ég til að skipta um vinnu. Eða taka bílpróf og kaupa mér bíl.

Nei annars. Held ekki.

Ef einhver á enn eftir rifsber er hér uppskrift sem mér þykir nokkuð góð:

Rifsberjahlaup með kanel

1 kg rifsber með stilkum
700 ml vatn
1 kanelstöng
4-5 negulnaglar
sykur
rauðvínsedik

Berin sett í pott ásamt vatni, kanel og negulnöglum. Hitað að suðu og síðan látið malla við hægan hita í um hálftíma. Hrært öðru hverju til að kremja berin (enn betra er að stappa þau í pottinum með kartöflustappara). Þeim er svo hellt í grisjusigti sem haft er yfir skál og látið standa í nokkrar klukkustundir. Safinn er svo mældur og settur í pott og fyrir hverja 500 ml af safa er 425 g af sykri og 1 1/2 msk af rauðvínsediki bætt í pottinn. Hrært rólega við vægan hita þar til sykurinn er allur uppleystur en síðan er blandan látin sjóða rösklega í um 10 mínútur, eða þar til hún fer að hlaupa. Froðu fleytt ofan af og hellt beint á dauðhreinsaðar krukkur.

Gísli langvinsælasti sjónvarpsmaðurinn, segir í frétt á Skagafjörður.com. Nei, það er ekki Gísli Marteinn.

Og Eva María í öðru sæti þrátt fyrir að hafa varla sést á skjánum í meira en ár. Eitthvað segir það nú. Að vísu var þarna verið að velja úr takmörkuðum nafnalista - en samt.

Líklega er ekkert mjög spennandi að þvælast á milli húsgagnaverslana með móður sinni og ömmu þegar maður er þriggja ára. Það fannst Sauðargærunni allavega ekki þegar hann og mamma hans fóru með mér að skoða hornsófa í dag. Reyndar var hann mjög áhugasamur í fyrstu búðinni, benti á hvern sófann og stólinn af öðrum og spurði ,,viltu kaupa þennan, amma?". Næsta búð var þolanleg af því að honum var lofað nammi ef hann yrði góður. Búðirnar eftir það voru leiðinlegar. Eða leigulegar, eins og hann segir gjarna.

Ég er reyndar ekki búin að sjá nema tvo sófa sem mér líst á. Annar er heldur fallegri og vandaðri en 100 þúsund krónum dýrari. Þannig að ég reikna frekar með að hinn verði fyrir valinu, hann leit ágætlega út og dugir mér alveg. Á samt eftir að skoða málið betur.

Og hvaða árátta er það að hafa húsgagnaverslanir upp til hópa í úthverfum eða úti á landi, svo að maður kemst ekki þangað nema á bíl? Þá er nú einfaldara að kaupa heimilistæki, flestar almennilegar heimilistækjabúðir eru í göngufjarlægð hver frá annarri.

Ég var að fá bréf áðan frá Reykjavíkurborg um að ég hefði verið skipuð varamaður í skólanefnd Fjölbrautaskólans við Ármúla til fjögurra ára. Ég er búin að vera varamaður í þessari nefnd frá 1994 og hef aldrei haft græna glóru um ástæðuna. Ég er ekki skólamanneskja og hef afar takmarkaðan áhuga á skólamálum, hef engin tengsl við Fjölbrautaskólann við Ármúla (nema hvað ég kannast við Sölva skólameistara þar sem við erum bæði af Króknum) og hef ekki minnstu hugmynd um hvernig það kom upphaflega til að ég var sett þarna inn eða hver gerði það - eftir fyrsta skiptið er það sennilega gert af gömlum vana. Aðalmenn mínir virðast alltaf mæta mjög vel, allavega hef ég bara einu sinni á þessum tíu árum lent í að þurfa að mæta á fund og sat þá úti í horni eins og illa gerður hlutur og sagði ekki orð. Það er í eina skiptið sem ég hef stigið fæti inn fyrir dyr í Ármúlaskólanum.

Líklega var ég samt sett þarna inn upphaflega af R-listanum. Kunningi minn var með kenningu um að það hefðu ruglast saman tveir listar ,,fólk með áhuga á skólamálum sem á að skipa í skólanefndir" annars vegar og ,,fólk sem á að sjá um kaffi í kosningamiðstöðinni" hins vegar. Það gæti einmitt vel staðist.

En ef ég þarf einhvern tíma að telja upp vegtyllur þær sem mér hafa hlotnast og gera sem mest úr þeim, þá get ég alltaf sett í mannvirðingalistann ,,varamaður í skólanefnd Fjölbrautaskólans við Ármúla 1994-2008". Eða enn lengur ...

Aðaltískuljón fyrirtækisins stoppaði mig frammi á gangi áðan til að dásama hvað ég hefði grennst. Ég hef reyndar ekkert grennst. Má vera að það séu einhver fáein kíló að koma og fara, það hef ég ekki hugmynd um því að ég á ekki vigt og geri mér far um að stíga ekki á svoleiðis tæki ef ég kemst í námunda við það. En ég nota alltaf sömu fatanúmer (reyndar held ég að ég hafi nefnt einhverntíma í vetur að einhverjar af buxunum mínum væru orðnar óeðlilega víðar en það lagaðist aftur).

Það sem hefur breyst er aftur á móti að ég klæði mig dálítið öðruvísi en áður. Ekki mikið kannski en ég er allavega hætt að reyna að fela aukakílóin (sem vissulega eru þarna) undir víðum mussum og bolum. If you've got it, flaunt it ... og mín eru allavega á réttum stöðum.

Hér er pestóuppskriftin sem ég nota venjulega. Þessi pestósósa geymist í 1-2 vikur í ísskáp ef ólífuolíu er hellt ofan á hana í krukkunni. Svo má líka frysta hana en þá er best að setja ostinn og jafnvel furuhneturnar ekki saman við fyrr en búið er að þíða hana.

Pestó

hnefafylli af basilíkublöðum (ca. 1 gróskumikil planta í potti)
2-3 hvítlauksgeirar
3-4 msk nýrifinn parmesan- eða pecorino-ostur
3 msk furuhnetur
svolítið salt
nýmalaður pipar
100-150 ml ólífuolía

Allt nema olían sett í matvinnsluvél eða blandara og vélin látin ganga þar til allt er orðið að grófgerðu mauki. Þá er olíunni hellt saman við í mjórri bunu og vélin látin ganga á meðan. Magnið af olíu fer eftir því hvort maður er að búa til t.d. ídýfu, frekar þykka, eða t.d. pastasósu, sem betra er að sé í þynnra lagi.