Ég skikkaði efnafræðistúdentinn í að elda kvöldmat en er sjálf sest inn í stofu með rauðvínsglas, brauðmola, basilíkuolíu og dukkah til að dýfa í. Ég á þetta alveg skilið, er búin að mála eldhúsið - grunnur og tvær umferðir - það gekk ágætlega. Ekki ætla ég að halda því fram að handbragðið sé óaðfinnanlegt, allavega er ég viss um að uppáhaldstengdasonur minn, sem vinnur við húsamálun, gæti sett út á ýmislegt - en það dugir mér.

Ég er mjög sátt við litinn, svona þegar hann er kominn á veggina. Nú þarf ég hins vegar að huga að því að velja lit á borðstofuna, sem er hluti af eldhúsinu (þ.e. eftir að ég lét brjóta niður hluta af veggnum á milli). Það þarf að mála hana hvort eð er vegna þess að nú er loksins verið að ganga frá loftinu þar, þremur eða fjórum árum eftir að öðrum framkvæmdum lauk.

Jamm, framkvæmdagleðin alveg að fara með mig núna.

Eldhúsmálunin gengur vel, ekki síst eftir að Boltastelpan kom mér til aðstoðar í morgun - reyndar kom hún ekki í þeim erindum, heldur bara til að vera hér á meðan farið var með bróður hennar á slysadeildina, en hún hefur verið mjög rösk að mála og það svo að ég komst varla að.

Drengurinn datt semsagt fram úr rúminu sínu snemma í morgun, fékk gat á hausinn og þurfti að fá þrjú spor í hnakkann. Hann grenjaði víst eins og óargadýr um leið og hann áttaði sig á hvað átti að gera við hann á slysadeildinni en er víst orðinn sáttur núna og farinn að lita í litabókina sem hann fékk í ,,verðlaun". Kannski drengurinn verði álíka hrakfallabálkur og móðir hans, sem var fastagestur á slysó öll sín bernsku- og unglingsár.

Við nánari athugun er liturinn á eldhúsinu ekkert líkur slýi. Þetta er meira eins og ljósgrænn mosi. Boltastelpunni finnst liturinn asnalegur. En það birtir heilmikið í eldhúsinu.

Hmmpf - hérna elda ég almennilegan comfort food handa blessuðum efnafræðistúdentinum (þar sem ég er kona get ég gert fleira en eitt í einu og stóð þar af leiðandi hér áðan með sleifina í annarri hendi og hrærði í pottinum og í hinni hélt ég á pensli og málaði vegginn við hliðina á eldavélinni) - og svo kemur hann heim, spyr ekki einu sinni um matinn, heldur fer beint inn í herbergi með vini sínum og lokar að sér. Ætli þeir séu ekki að spila tölvuleik? Það verður bið á að ég eldi spes oní hann aftur.

Já, ég er semsagt að mála eldhúsið. Gulgrænt, dálítið eins og slý. Er ekki alveg búin að gera upp við mig hvernig mér líst á það, ætla að mála aðeins meira og sjá til.

Dagur stórra ákvarðana: Á ég að mála eldhúsið um helgina eða á ég ekki að mála eldhúsið um helgina?

Hinn möguleikinn er að liggja í leti alla helgina. Það er nokkuð freistandi.

Þetta er erfitt. Jæja, ég hugsa að ég fari allavega að athuga með málningu og ákveða litinn endanlega. Svo sjáum við til.

Aumingja efnafræðistúdentinn var að hringja.

Hann var að uppgötva að græna kortið hans er útrunnið.

Hann var að uppgötva að hann er ekki með krónu á sér.

Hann var að uppgötva að hann gleymdi húslyklunum heima hjá kærustunni.

Hann kemst ekki í vinnuna.

Hann kemst ekki inn heima hjá sér.

Kærastan er farin á Hornstrandir.

Hann er að koma til mömmu sinnar að gráta upp við öxlina á henni út af vonsku heimsins.

Við gagnlega barnið vorum í Rúmfatalagernum áðan. Ég var nú bara að kaupa mér herðatré - eftir að ég fékk nýja fataskápinn kom skyndilega upp mikið herðatrjáahallæri - en á undan okkur og eftir voru ungir menn að birgja sig upp fyrir Verslunarmannahelgina. Sá á undan okkur var að kaupa tvö tjöld og tvo svefnpoka (tilboð, tjald og svefnpoki á tvöþúsundogeitthvað saman) en strákarnir tveir á eftir okkur í röðinni voru að kaupa sér birgðir af nærbuxum.

Ég veit að eftir svona útihátíðir er alltaf töluvert af tjöldum og svefnpokum sem er skilið eftir af því að eigendurnir nenna ekki að taka það með heim (eða finna það ekki aftur) og þetta er svo ódýrt að þeim finnst ekki taka því að hirða það - en hvernig ætli nærbuxnastatusinn sé í Herjólfsdal og víðar eftir svona samkomur? Ætli þær séu einnota líka?

Ég var að enda við að elda fimm rétti úr kartöfluafgöngum fyrir myndatöku. Segið svo að Gestgjafinn sé eitthvert snobbblað - hvað er eiginlega hversdagslegra en kartöfluafgangar?

En það er hægt að gera alveg hreint fjandi góðan mat úr þeim.

Mikið er nú gott að vera ekki í neinum útileguhugleiðingum. Ég hafði, aldrei þessu vant, vit á að líta út áður en ég fór af stað í morgun og fór þar af leiðandi í eina haust-yfirhöfnina mína. Veitti ekki af. Reyndar er ég ekkert sérlega kulvís. Ég þurfti að skjótast niður í 10-11 í gær og þar sem þetta eru ekki nema örfáir metrar sem þarf að labba var ég ekkert að fara í jakka, fór bara með berar axlir og fílaði mig eins og Fjölni tattú (eða þannig) þegar ég mætti manni í dyrunum sem var í úlpu og með hettu og loðkraga.

Svo þurfti ég að fara út í Nóatún áðan að kaupa inn fyrir eldamennsku/myndatöku á eftir og kom náttúrlega blaut til baka, því að ekki þýðir að vera með regnhlíf í svona strekkingi. En ég var að hugsa um á leiðinni hvað maður getur nú verið vanafastur. Ég geng nefnilega nokkuð oft í Nóatún héðan, ekki sjaldnar en nokkrum sinnum í mánuði, og ævinlega geng ég hér niður með Héðinshúsinu og vestur Mýrargötu og Ánanaust að JL-húsinu. Þegar ég kem til baka geng ég sömu leið en beygi upp Vesturgötuna þegar ég kem að endanum á henni og geng upp með Héðinshúsinu sunnanverðu og kem að útidyrunum úr öfugri átt við þá sem ég fór í. Þetta bregst ekki en ég hef ekki hugmynd um af hverju ég geng alltaf þessa leið.

Áðan var ég búin að einsetja mér að beygja ekki upp Vesturgötuna, heldur ganga alveg sömu leið til baka og ég hafði komið - en fæturnir tóku af mér ráðin og áður en ég vissi af var ég komin upp á hornið á Vesturgötu og Seljavegi. Líklega er þessi leið svo rækilega stillt inn á sjálfstýringuna að því verður ekki breytt.

Ég kom við í Rauðakrossbúðinni áðan og keypti mér buxnapils á 700 krónur. Eða pils með skálmum eins og ég þarf að kalla það af því að efnafræðistúdentinn þolir ekki orðið buxnapils. Ég stakk upp á að nota heitið pilsbuxur en það var víst ekkert skárra.

Ég man annars að þegar ég var lítil langaði mig ógnarlega í pilsbuxur, þótt ég væri ekkert viss um hvaða flík það væri. Ég las nefnilega Angelique, sem var framhaldssaga í Vikunni árum saman, og Florimond sonur hennar var einhvern tíma að nauða um pilsbuxur. Ég sá að þetta hlyti að vera eitthvað mjög eftirsóknarvert. En pilsbuxur/buxnapils þekktust ekki í Skagafirði í minni bernsku og reyndar held ég að þetta sé fyrsta flíkin af því tagi sem ég eignast um dagana.

Buxnapilsið mitt er grænt utandyra en brúnt inni við. Dularfullt. En þetta er einstaklega þægileg flík.

Rauðakrossbúðin er annars afbragðsbúð.

Einhvern tíma var töluvert rætt hér í kommentakerfinu um tvítekningar eins og ,,eftirspurn eftir", ,,undirbúning undir" og ,,viðbrögð við" og þær ógöngur sem hægt er að lenda í ef maður vill forðast allt slíkt. Núna áðan var ég að horfa á forsíðu á nýlegum Gestgjafa; þar stendur ,,meðlætið með grillmatnum". Hefði þetta kannski átt að vera ,,lætið með grillmatnum"?

Allt sem Íslendingar gera eða lenda í erlendis og kemst í héraðsfréttablöð þar hefur löngum þótt blaðamatur hér heima, hversu lítilvægt sem það er. Til dæmis ef stelpa sem er íslensk í móðurætt vinnur barnafegurðarsamkepni í Flagstaff eða einhvers staðar, þá kemur örugglega mynd í Mogganum.

En þetta gildir víst ekki bara um fólk. Eða hefði þetta komist í blöð á Íslandi ef hestarnir hefðu til dæmis verið finnskrar ættar?

,,Ók dráttarvél að hópi ungra stúlkna á íslenskum hestum
Bálreiður sænskur bóndi ók dráttarvél sinni á hóp ungra stúlkna sem voru í útreiðartúr á íslenskum hestum í Rättvik í vikunni. Engan sakaði en bóndinn hefur verið kærður til lögreglu fyrir hótanir, illa meðferð á dýrum og fyrir að meiða hugsanlega keppnishest, sem metinn er á um tvær milljónir króna." (mbl.is)

Lamb í ólífusósu

1 kg súpukjöt
2 msk ólífuolía
1 rauðlaukur
100 g svart ólífumauk (tapenade)
150 ml rauðvín
1 rósmaríngrein
nýmalaður pipar
kartöflur

Kjötið skorið í minni bita og brúnað vel á öllum hliðum í olíunni. Laukurinn skorinn í stóra bita og settur út í. Tapenade, rauðvíni, rósmaríni og pipar hrært saman við og látið malla við mjög vægan hita undir loki í 45-60 mínútur. Kartöflurnar afhýddar, bætt í pottinn og látið malla í hálftíma í viðbót.

Ég var með uppskrift í huga þar sem er bara lambakjöt og ólífumauk, ekkert annað. En ég ákvað nú að bæta aðeins við.

Í tilefni af umræðum hjá Stefáni um mörk Norðurmýrar og útþenslustefnu Þingholtanna, þá fór ég að velta fyrir mér hvar ég byggi eiginlega. Sjálf tel ég mig búa á Skólavörðuholti, ekki í Þingholtunum, en hef orðið vör við að margir eru þeirrar skoðunar að Kárastígurinn sé í Þingholtunum og þau nái a.m.k. upp að Hallgrímskirkju ef ekki lengra. Ég hef svosem aldrei hugsað út í hvar mörkin liggi en allavega mundi ég telja Skólavörðustíginn og byggðina norðan við hann til Skólavörðuholtsins; líklega Lokastíg og Þórsgötu líka, og Freyjugötuna og þær götur allar. Kannski er þetta kolrangur skilningur hjá mér - eru einhver fastsett mörk þarna eða hvað finnst ykkur?

Ég get hinsvegar með engu móti litið á mig sem Austurbæing, enda las ég bækurnar um Gvend Jóns á viðkvæmu aldursskeiði.

Aðeins meira um Austurbæjarbíó: Ekki ætla ég að draga það í efa að 72% Reykvíkinga séu á móti því að það verði rifið. En það vill þá svo sérkennilega til að ég umgengst eiginlega bara hin 28%. Það er eiginlega alveg sama hver minnist á þetta í kringum mig, það sér enginn ástæðu til að vera sérstaklega á móti niðurrifi hússins. Þetta er svo áberandi að maður fer að velta því fyrir sér hvernig spurningin var orðuð hjá Gallup.

Miðað við hve efnafræðistúdentinn er vinsæll hjá Gallup hefði ég átt að geta spurt hann um orðalagið - en þetta var víst ein af örfáum Gallup-könnunum að undanförnu sem hann hefur ekki lent í (þeir eru búnir að hringja í hann a.m.k. einu sinni síðan ég minntist á þetta um daginn).

Það var mynd í sjónvarpinu áðan, krúttlegur lítill gíraffaungi og mamma hans. Eitthvað verið að tala um fæðuvenjur gíraffa og langa hálsinn.

Efnafræðistúdentinn: - Hvað ætli gíraffaungar borði, svona áður en þeir verða nógu stórir til að ná upp í trén?

Móðirin: - Laufin af litlu trjánum. Sjáðu, hann gæti náð í þessi (í sama bili gengu gíraffamæðginin framhjá fremur lágvöxnu tré á savönnunni).

Efnafræðistúdentinn: - Já, ég er nú ekki viss um að þetta tré sé af tegund sem gíraffar borða lauf af.

Móðirin (ákveður að sleppa því að benda á að efnafræðstúdentinn veit svosem ekki neitt um trjálauf yfir höfuð, hvað þá hvort þau eru gíraffaæt eður ei): - Nja, kannski tekur mamma hans lauf og réttir honum. Mömmur gera svoleiðis. Alveg þangað til börnin eru orðin stærri en þær og geta teygt sig eftir hlutum fyrir þær. Og ýmislegt fleira. Til dæmis hitað kaffi handa þeim.

Efnafræðistúdentinn: - Var þetta hint?

Móðirin: - Klár strákur.

,,Daniel Holland frá Massachusetts sem myrti eiginkonu sína að næturlagi fyrir sex árum og lét 8 ára sofandi son þeirra, Patrick, koma að móður sinni látinni hefur fallist á að gefa frá sér öll réttindi sín sem foreldri sonarins sem sótt hafði um skilnað frá föður sínum." (www.mbl.is)

Ég skil ekki alveg. Lét maðurinn drenginn ganga í svefni og finna líkið?

Ég fatta bara ekki þetta með Austurbæjarbíó, það segi ég satt. Hvað er svona merkilegt við þennan kumbalda? Mér finnst húsið ljótt, ég sé ekki menningarsögulegu verðmætin í því, veit ekki hvað á svosem að gera við það eða hver á að kosta það og reka. Satt að segja held ég að það yrði landhreinsun að því. Meira vit í að þétta byggðina þarna, ég held að þetta gæti verið góður staður að búa á.

En ég sé bara ekki rökin fyrir því að leyfa ekki niðurrif, sorrí.

Hvar eru spammararnir? Ekki að ég sakni þeirra neitt, öðru nær, en ég er búin að fá segi og skrifa eitt ruslpóstsskeyti alla helgina og það var á rússnesku. Og þetta hefur verið mjög lítið síðustu eina eða tvær vikur. Ég man ekkert sérstaklega eftir að það hafi gerst á síðustu árum að spammarar hafi farið í sumarfrí en ég sé enga aðra skýringu núna.

Dularfulla súrmjólkurhvarfið er ekki lengur dularfullt. Sökudólgur: Undirrituð. Alzheimerinn sko.

Geitungurinn sem var hér í stofunni áðan er horfinn - mér er reyndar slétt sama, hann var ekkert að kássast upp á mig. Líklega hefur Sauðargæran hrakið hann burtu með veiðimennskutilþrifum sínum, hann fékk lánaða stóru hótelausuna mína og fann svo skóhorn og lagði til atlögu við geitunginn með þessi vopn. Geitungaveiðunum lauk reyndar skyndilega við það að veiðimaðurinn pissaði í buxurnar en líklega hafði geitungurinn þá þegar séð sitt óvænna.

 

Hnúðkáls- og eplasalat með mangó-sinnepssósu

1 hnúðkálshaus, meðalstór
1 rautt epli
1 1/2 msk mangóchutney, eða eftir smekk
2 tsk dijonsinnep
1 msk rauð- eða hvítvínsedik
1 msk ólífuolía
nýmalaður pipar
salt
dálítið af vætukarsa (eða steinselju - má líka sleppa)

Hnúðkálið snyrt - óþarfi að afhýða það ef það er nýupptekið. Eplið skorið í fjórðunga og kjarnhreinsað. Bæði hnúðkál og epli rifið fremur gróft á rifjárni. Ef til er matvinnsluvél með rifjárni flýtir það óneitanlega fyrir. Mangóchutney, sinnep, edik, olía, pipar og salt hrært saman í skál, hnúðkáli og eplum velt vel upp úr blöndunni og karsa eða steinselju hrært saman við. Látið standa í kæli nokkra stund áður en það er borið fram.

Átta kálréttir sem búið er að mynda standa inni í borðstofu en ég reikna með að eitthvað af þeim endi í tunnunni þar sem allar helstu kálætur sem ég þekki eru staddar úti á landi. Efnafræðistúdentinn er lítið fyrir kálmeti og þótt ég sé kálæta torga ég þessu ekki öllu ein. Einna best fanst mér hnúðkáls- og eplasalat sem var mjög frísklegt og bragðgott; ég held að það væri sérlega gott með kjúklingi en það fer örugglega vel við flestan grillmat. Ég set uppskriftina inn hér á eftir. Hnúðkál er afbragðsgott grænmeti sem þið skuluð endilega prófa ef þið hafið aldrei smakkað það.

Ég hef áður greint frá dularfullum atburðum hér á Kárastígnum og það verður ekkert lát á þeim. Ónei, nú er það Dularfulla súrmjólkurhvarfið.

Sko, hér er afar sjaldan keypt súrmjólk. Ég borða hana helst ekki (það tengist meðal annars þremur súrmjólkurpokum sem sprungu yfir mig við kassann í kjörbúð KS á Smáragrundinni, þar sem nú er Ríkið á Króknum - það eru meira en 35 ár síðan en ég hef aldrei náð mér eftir þann atburð. Ókei, mér fannst súrmjólk ekkert góð fyrir og þykir það ekki enn). Og á afar löngum lista sem efnafræðistúdentinn gæti gert yfir ,,least favourite foods" væri súrmjólk án efa ofarlega á blaði.

Þannig að ég kaupi eiginlega bara súrmjólk þegar ég þarf að nota hana til matargerðar eða í bakstur. Og í fyrradag stóð til að baka bláberjamúffur fyrir afmæli dóttursonarins þannig að ég keypti súrmjólkurfernu og setti hana í ísskápinn þegar ég kom heim. En þegar ég var að fara að baka múffurnr í gærmorgun var búið að opna fernuna og taka hluta af súrmjólkinni.

Ég var svolítið hissa en var viss um að einhver svangur vinur efnafræðistúdentsins hefði komið heim með honum um nóttina og fengið sér súrmjólk. Það var nú ansi margt girnilegra en súrmjólk í ísskápnum en smekkur manna er misjafn. Svo að ég bakaði bara múffurnar og hugsaði ekki meira út í það. En þegar drengurinn vaknaði kom upp úr dúrnum að ekki hafði nokkur maður komið þarna á hans vegum og þaðan af síður hafði hann farið sjálfur í súrmjólkina. Kærastan hans er ekki í bænum og barnabörnin - sem bæði borða súrmjólk af bestu lyst - höfðu ekki komíð í heimsókn síðan súrmjólkin var keypt.

Mjög undarlegt. Að vísu á ég örugglega eftir að átta mig bráðlega, sennilega hef ég sjálf notað súrmjólkina í eitthvað en Alzheimerinn er að ná yfirhöndinni því að ég man ekki eftir neinu slíku. En þangað til þetta kemst á hreint er Dularfulla súrmjólkurhvarfið óupplýst. Og nei, það þýðir ekkert að kenna Engilbert um það.