Hinn eini sanni flóttamaður

Af mbl.is: ,,... ef tölurnar frá 1. janúar 1998 til 1. nóvember 2004 eru skoðaðar kemur í ljós að af þeim rúmlega 380 sem sótt hafa um hæli á þeim tíma, hefur einn hælisleitandi fengið stöðu flóttmanns samkvæmt Flóttamannasamningnum, eða um 0.26% þeirra sem sækja um hæli. Þetta hlutfall er ívið lægra en gengur og gerist í löndunum í kringum okkur. Séu þeir ekki teknir með sem hafa verið endursendir á grundvelli Dyflinarsamningsins eða Norðurlandasamnings hækkar þetta hlutfall."

Hlutfall þessa eina, alltsvo.

Grímuklædda konan

Fór í morgun og fékk svefngrímu til prófunar yfir helgina. Gríman sem ég fékk er nefgríma, sirka svona, og ég er að vonast eftir að mér gangi vel með hana. Annars þarf ég nefnilega að fá einhvernveginn svona grímu, sem ég held að sé kannski aðeins meira mál.

Svo er þessi hér líka möguleiki.

Veit hins vegar ekki hvort er sniðugt að byrja í nótt þar sem ég er að fara í partí og ætla að fá mér nokkur rauðvínsglös, nýbúin að lesa um hvað það sé hollt fyrir þéttvaxnar aldraðar konur*, og spurning hvernig mér gengur að spenna grímuna á mig fyrir svefninn - já, og hvort verður nokkuð að marka hvort ég vakna hress í fyrramálið eða ekki ...

*Já, eða mýs.

Músin (sem læðist)

Ég ætla að vera mús. Eldri og of þung mús.

Strútar

Nei, þetta er ekki færsla um strútana hjá dómsmálaráðuneyti og Útlendingastofnun sem stinga hausnum í sandinn og reyna að fela mannréttindabrot sín bak við eitthvert fjandans Dyflinnarsamkomulag.

Þetta er um hinsegin strúta.

Ég kom við í Nóatúni í Austurveri á leiðinni heim úr sneiðmyndatökunni til að kaupa eitthvað að borða handa okkur einkasyninum, sem ætlaði að vera í mat. Kom að kjötborðinu og renndi augunum yfir það. Rak augun í strútakjöt í maríneringu og datt í hug að bjóða drengnum upp á það, var ekki viss um að hann hefði smakkað strút. En ég keypti svona sneið um daginn og líkaði ekki maríneringin, fannst hún of sterkpipuð (ég vil finna bragðið af mínum strút, sko), of sölt, of rauð (paprikuduftið brennur svo hratt) og bara of mikil. Svo að ég ákvað að athuga hvort ekki væri hægt að fá ómaríneraðan strút. Enda kaupi ég nánast aldrei forkryddað kjöt yfir höfuð.

Á meðan ég beið eftir að röðin kæmi að mér kom fólk að borðinu við hliðina á mér og fór líka að skoða í borðið. Þau sáu strútinn og fannst hann greinilega forvitnilegur en voru sömu skoðunar um maríneringuna. -Við skulum spyrja hvort ekki sé hægt að fá hann ómaríneraðan, sagði annað þeirra. Þetta ræddu þau eitthvað fram og aftur. Þá kom röðin að mér og þegar ég opnaði munninn og spurði sömu spurningar hafa þau örugglega haldið að ég hefði fengið hugmyndina af að hlusta á þau.

En þetta bendir nú sterklega til þess að Nóatún ætti að bjóða upp á ókryddað og ómarínerað strútakjöt líka, fyrst þeir eru með það á annað borð. Fyrir fólk sem vill krydda strútinn sinn sjálft.

Ég fór heim með sneiðarnar, þurrkaði eins vel af þeim og ég mögulega gat með eldhúspappír, skar þær í tvennt á þykktina og snöggsteikti á pönnu. Fínasta kjöt þrátt fyrir svolítið forkryddunarbragð; mátulega mikið kryddað, ég hefði ekki viljað borða kjötið matreitt með öllum kryddleginum.

Sneiðmyndaða konan

Ókei, ég er búin að prófa að fara í sneiðmyndatöku. Hélt ég væri alveg búin undir það þar sem ég hef horft á fullt af Dr. House-þáttum og svoleiðis, en það er sitthvað sem House er ekkert að upplýsa mann um. Til dæmis að það er fjandans hávaði í tækinu. Og svo finnst mér endilega að sneiðmyndatækin sem House og aðrir amerískir læknar nota séu mun rúmbetri en þetta sem ég var í.

Og ég man aldrei eftir að neinn sem House eða aðrir slíkir sneiðmynda hafi farið að klæja alveg óstjórnlega í nefið. Maður er ekkert varaður við því að það geti gerst. Og ef mann fer að klæja í nefið í sneiðmyndatæki, þá a) má maður ekkert klóra sér í nebbanum og b) getur það náttúrlega alls ekki.

En ég lifði þetta nú allt saman af. House hefði örugglega séð einhverja dularfulla sjaldgæfa sjúkdóma á sneiðmyndunum en það var svosem ekki verið að leita að neinu svoleiðis hjá mér.

Æ, ég er svo séráparti ...

Ég asnaðist til að samþykkja að taka þátt í einhverri erfðagreiningarsvefnrannsókn og þarf að fara upp á spítala í einhverjar prufur og vesen bæði á eftir og í fyrramálið. Og svo fékk ég sendan einhvern tuttugu blaðsíðna spurningalista sem ég þarf að skila. Krossapróf, jújú, en mér sýnist meirihlutinn af spurningunum vera þannig að ég get eiginlega ekki svarað þeim.

Ég er til dæmis þokkalega morgunhress og þokkalega síðkvöldshress. Það er fyrri hluti kvölds sem ég er yfirleitt alls ekki hress en það er bara ekkert gert ráð fyrir þeim möguleika, sýnist mér.

Maður er til dæmis spurður hvenær maður mundi vilja fara á fætur / fara að sofa ef maður hefði algjört valfrelsi. Ef ég hefði algjört valfrelsi mundi ég vilja fara á fætur um sjö-hálfáttaleytið (eins og ég geri) og fara að sofa um tvöleytið að nóttu (eins og ég geri sjaldnast núorðið). En það er ekki gert ráð fyrir því. Ég get aldrei verið eins og annað fólk.

Æjæja, ég svara bara eftir bestu getu og það verður að hafa það ef svörin fokka upp svefnrannsókninni.

Hendum engu-matreiðslubókin

Gunna systir gaf mér á dögunum matreiðslubók sem hún keypti í Berlín. Afgangamatreiðslubók. ,,Das nichts wegwerfen Kochbuch", ætti nú að koma sér vel í kreppunni. Uppskriftir eins og Framhaldslíf kjúklingsins, Síðasta túnfiskdósin, Sushi gærdagsins (steikt á pönnu), Chili con carne fyrir lengra komna (bakað á pizzubotni), Spaghettí í gær, pizza í dag og svo framvegis.

Hmm, ýmsar hugmuyndir sem ég gæti hugsað mér að spinna út frá þegar ég þarf að fara að herða sultarólina verulega.

En fyrst get ég náttúrlega klárað endurnar og fasanana og kengúruna og humarinn og það allt sem er í frystiskápnum. Og afgangana af því. Þá fyrst kemur spaghettípítsan og seinasta túnfiskdósin. Steikta sushi-ið ... mnei.

Vísdómsvegurinn

Ég var að elda tvo rétti fyrir myndatöku áðan - af fingrum fram - og í eldhúsinu datt mér í hug að ég gæti nú líklega heimfært þetta gruk eftir Piet Hein upp á matargerð mína. Ég kann það því miður bara á ensku, er einhver sem veit hvernig það er á dönsku (nema það er ekki hægt að svara spurningunni eins og er því Haloscan er niðri)?

The road to wisdom? Well, it's plain
and simple to express:
To err
and err
and err again
but less
and less
and less.

Þetta passar alveg við matargerðina.

Uppskriftir á mannamáli

Ég var að lesa bloggfærslu þar sem var kvartað yfir því - og tekið undir í kommentum - að uppskriftir væru gjarna alltof flóknar og yfirleitt ekkert á mannamáli. Og þar sem fullvíst er að enginn hefur sent frá sér fleiri uppskriftir á íslensku síðasta áratuginn en ég, þá verð ég eiginlega að taka þetta svolítið til mín.

Nú getur meira en verið að mínar uppskriftir séu of flóknar upp til hópa;

að ég noti of margar kryddtegundir (ég sá einu sinni á spjallþræði að það var sagt um tiltekna uppskrift frá mér að það væri svo mikið af kryddi sem enginn ætti til í henni; ég skoðaði uppskriftina og fyrir utan pipar og salt innihélt hún paprikuduft og steinselju (sem þó var tekið fram að mætti sleppa). En ég get fjandakornið ekki látið nægja að halda mig bara við aromat og seasonall);

að ég noti grænmeti sem fólk þekkir ekki, eins og kúrbít og sætar kartöflur (einn tilgangurinn er einmitt að hvetja fólk til að auka fjölbreytni og prófa eitthvað nýtt - og við erum jú ekki að tala um eitthvað sem fæst bara í sérverslunum - og það sem ekki er fullvíst að allir þekki í dag getur verið orðið klisja á morgun, samanber klettasalat sem enginn hafði heyrt nefnt fyrir fáeinum árum);

að ég lýsi því of nákvæmlega hvað á að gera (ég veit af langri reynslu að uppskriftahöfundur verður einfaldlega að gera ráð fyrir því að fólk sé ekki með allt á hreinu og viti t.d. ekki hvernig á að baka upp sósu eða hvernig á að sjá hvort kjúklingabringa er fullsteikt eða hvernig á að blanda þeyttum eggjahvítum saman við deig eða að smákökur á yfirleitt að baka ofarlega í ofni, þannig að ég segi þetta í uppskriftinni - og þótt það sé ekki gert þarf að muna eftir að hafa öll lykilatriði með, sá sem notar uppskriftina á ekki að þurfa að vera í vafa um hvort súkkulaðið sem hann ætlar að fara að blanda saman við deigið á að vera bráðið, rifið, saxað eða eitthvað annað eða hvenær á að strá ostinum yfir ofnréttinn);

að ég gefi magn of nákvæmlega upp (ég veit líka af langri reynslu að ef maður segir ýsuflak hafa margir ekki hugmynd um hvað þeir eiga að kaupa stórt flak og það er ansi misjafnt hvað er mikið af skinku í einu skinkubréfi og ein askja af bláberjum getur verið allt frá 125 g upp í 454 g (eða eitthvað) og þótt ein dós af rjómaosti sé svona stór núna verður kannski komin önnur stærð eftir tvö ár og því best að gefa magnið upp í grömmum ...);

að framsetningin sé of skipuleg (það er 150 ára hefð fyrir því að byrja á að telja upp allt hráefnið sem á að nota og koma síðan með verklýsingu í réttri röð og hún er ekki ástæðulaus - flestum finnst kostur að sjá strax hvað þarf að hafa til að elda réttinn og það er vissulega betra að rekast ekki á það þegar maður er í miðju kafi að maður hefði þurft að byrja á að forsjóða kartöflurnar eða rista hneturnar eða marínera kjötið);

að ég vandi málfar og framsetningu of mikið (mér finnst nefnilega að uppskriftir eigi að vera á góðri, réttri og skiljanlegri íslensku ekki síður en annar texti, allavega þær sem rata á prent, þótt framsetningin sé oft ívið frjálsari á uppskriftum sem eru bara hér á blogginu).

Sko, ég get alveg skrifað svona uppskriftir:

Fiskur með tómötum og balsamediki

Penslaðu nokkra fiskbita með olíu og settu þá í eldfast fat með hvítlauk, kirsiberjatómötum, balsamediki, basilíku og meiri olíu og kryddaðu. Bakaðu fiskinn við 220°C og berðu fram með klettasalati.

en ég vil frekar hafa þær svona:

Fiskur með tómötum og balsamediki

600-700 g þorskur, gjarna hnakkastykki (má nota annan hvítan fisk)
3 msk ólífuolía
pipar
salt
2 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
2 msk balsamedik
½ knippi basilíka, söxuð
250-300 g kirsiberjatómatar, vel þroskaðir
75-100 g klettasalat

Hitaðu ofninn í 220°C. Skerðu fiskinn í 4 álíka stóra bita; ef einhverjir þeirra eru þunnir má brjóta þá tvöfalda. Penslaðu bitana með olíu og kryddaðu með pipar og salti. Raðaðu þeim í eldfast mót. Dreifðu hvítlauk, balsamediki og basilíku yfir fiskbitana og kirsiberjatómötunum í kring. Dreyptu afganginum af olíunni yfir allt saman. Settu fatið í ofninn og bakaðu í um 12-16 mínútur, eða þar til fiskurinn er rétt steiktur í gegn og tómatarnir meyrir. Settu salatið á fat, raðaðu fiskstykkjunum ofan á eða við hliðina ásamt tómötunum og dreyptu vökvanum úr fatinu yfir.

Ábyggilega eru margir sem finnst seinni uppskriftin of flókin og ekki á mannamáli. En ég hefði haldið að hún væri betri fyrir byrjendur (ekki þar með sagt að þurfi að fara nákvæmlega eftir henni). Kannski hef ég rangt fyrir mér. (Og jújú, ég er alveg sammála því að sumar uppskriftir eru of flóknar og aðrar geta virst vera það þótt þær séu það ekki í raun).

En hvað finnst ykkur? Eru uppskriftirnar mínar á mannamáli eða ætti ég að breyta um stefnu?

Nostalgíudagurinn

Ég þurfti að fletta upp í gömlum bloggfærslum áðan og rakst á það sem ég hefði skrifað þennan dag (2. júlí) fyrir 5 árum. Skoðaði að gamni færslur frá þessum degi öll árin sem ég hef bloggað og það kom í ljós að öll árin nema eitt var ég í einhverri nostalgíu, hvernig sem á því stendur. Kannski er ég svona nostalgísk. Brot úr færslum síðustu 5 ára koma hér.

2003 var ég semsagt að tala um þau skipti sem ég hef lent í lífsháska í umferðinni:
Einu sinni sem farþegi í bíl sem fór út af í Bólstaðarhlíðarbrekkunni og stöðvaðist eftir mikil loftköst, nokkru áður en hann lenti á veggnum á Húnaveri, þar sem einmitt stóð yfir dúndrandi dansleikur (sem ég var á leiðinni á, og fór reyndar á þegar ég var búin að fullvissa mig um að enginn væri illa slasaður - bílstjórinn slasaðist í andliti, strákurinn í framsætinu slapp af því að hann var í svo þéttum faðmlögum við stelpu í aftursætinu (ekki mig) að hann tók ekki einu sinni eftir útafakstrinum fyrr en í þriðja loftkasti).

Árið eftir var ég stödd fyrir norðan og hafði gengið út í bæ:
Eitt fannst mér samt áberandi; engir krakkar úti að leika sér. Á svona sumardegi var allt fullt af krökkum úti. Kannski eru engir krakkar hér niðri í bæ lengur. Kannski eru krakkarnir uppi á hæðum (þar sem hét ,,nýja hverfið" fyrir 30 árum) enn að leika sér í fallin spýtan, sto, yfir, 1-2-3-4-5 Dimmalimm, einn tveir í flösku (eða var það eitur í flösku? ég get svarið að ég var aldrei viss), eltingaleik, vink vink í pottinn, parís, stórfiskaleik, hlaupa í skarðið ... Kannski ekki samt. Kannski kann enginn þessa leiki lengur.

2005 hafði ég verið við jarðarför fyrir norðan og það skilar sér í færslunni:
Nema að fyrir norðan var ég að skoða mynd sem tekin var á sjötugsafmæli ömmu minnar fyrir fjörutíu árum, á sólríkum júlídegi fyrir sunnan íbúðarhúsið í Eyhildarholti; þar eru afi minn og amma með börnin sín ellefu, tengdabörnin og öll barnabörn sem þá voru fædd, sjálfsagt hátt í þrjátíu. Og það rann allt í einu upp fyrir mér að núna er ég orðin eldri en allt þetta fólk var þá, nema auðvitað amma og afi. Og mér fannst það svo gamalt þá ...

2006 er svo engin nostalgía, bara þessi kryptíska færsla:
The thick plottens
Það er afskaplega fátt sem kemur mér á óvart nú orðið.
En það gerist þó af og til.

Og í fyrra var ég líka fyrir norðan (hmm, það er skýringin á nostalgíunni, ég er mjög gjarna fyrir norðan 2. júlí) og labbaði út í bæ með tveimur börnum:
Og það rann upp fyrir mér á leiðinni hvað Krókurinn var nú óskaplega ljótt pláss þegar ég var að alast þar upp og hvað hann hefur þó skánað.
Ég (á hundrað og átján stöðum á leiðinni): -Krakkar, vitið þið hvað var hér þegar ég var á ykkar aldri?
Krakkarnir í kór: -Möl og grjót.
Ég: -Og drullupollar.

Þetta var nostalgía dagsins 2008.

Forlögin kalla mig í fótspor Geira

Þetta eru forlög, held ég bara.

Ég sagði í gær eða fyrradag frá honum Hassani, sem var að bjóða mér alla þá lögfræðiþjónustu sem ég mögulega gæti þurft í Dubai og Furstadæmunum.

Og í dag fæ ég póst frá indverskri ferðaskrifstofu um ,,cheap Dubai flights". Og þegar ég var að flakka milli stöðva á sjónvarpinu kom ég beint inn í auglýsingu um Dubai.

Það er eins og mér sé áskapað að fara til Dubai og koma mér þar í einhverjar lagalegar flækjur. Nú, eða bara einhvern bissniss.

Kannski ég bregði mér bara til Dubai. Gisti á sjö stjörnu hótelinu sem Geiri á Goldfinger gisti á þegar hann var þar á ferð.

Kaupum ekki merki

Í dag ætla ég að vera fiskur - fyrst ég get nú valið um tvö stjörnumerki:

,,Stjörnurnar auka ofurskarpa athyglisgáfu þína. Þú sérð í gegnum og lest fyrirætlanir annarra án nokkurra vandræða. Heppni fylgir ókunnugum - en ekki sölumönnum."

I wish. Eins og þeir vita sem til þekkja er athyglisgáfa mín svo hnífskörp að - eins og einhver sagði einhverntíma - þjófar gætu tæmt íbúðina og ég mundi sitja hin rólegasta og horfa á sjónvarpið þar til síðasta matreiðslubókin væri borin út. Ég er svo hrekklaus að það eru bara þeir sem falla fyrir Nígeríubréfum sem eru bláeygðari en ég. Ég veit ekki með ókunnuga svosem - en ég kaupi þó aldrei neitt af sölumönnum.

Mundi kannski gera það ef þeir byðu mér einhverntíma eitthvað. En ég er víst ekki í neinum markhópi og þar af leiðandi hringja símasölumenn aldrei í mig svo að ég get ekki látið á það reyna. En þegar dyrabjöllunni er hringt á ég það til að svara í dyrasímann með orðunum ,,við kaupum ekki merki."

Enda voru fyrstu orð Sauðargærunnar þegar hann kom upp á dyrapallinn í gær: ,,Hvað er eiginlega merki, amma?" þar sem hann hafði einmitt fengið þetta svar þegar hann hringdi dyrabjöllunni blásaklaus.

Ég kaupi hvorki merki né stjörnumerki.

Búsbirgðasöfnun

Alveg veit ég að hann Árni er að gera þetta spes fyrir mig, hefur frétt að ég ætla að skreppa út í nokkra daga í næstu viku.

Fjörutíu prósenta hækkun, er það ekki sama og evran?

Annars var ég að kvarta yfir því við einkasoninn í gær að flöskurnar væru við það að hrynja út úr bússkápnum af því að ég er svo liðónýt að drekka; verð að fara að halda almennilegt matarboð með fylliríi fram á morgun eða eitthvað til að grynnka á birgðunum. Annars fer þetta eins og með frystiskápinn og öndina. Alveg óvíst að ég kaupi nokkurt bús í fríhöfninni þegar ég kem heim úr utanlandsferðinni, það kemst varla í skápinn.

En hey, öndin var nú ágæt, vínið þolir geymsluna ekkert síður.

Andrés var í góðu lagi

Jújú, fínasta önd bara. Meira að segja Boltastelpan borðaði af henni og lét ekkert illa af, þótt hún hefði ætlað að láta brúnuðu kartöflurnar og súkkulaðikökuna duga.

Bróðir hennar kom í eldhúsið, kíkti á öndina í ofninum og spurði: -Er það satt að hún sé fjögurra ára?

-Neinei, sagði ég. (Öndin var með dagstimpli frá október 2004 og átti því nokkra mánuði eftir í fjögurra ára afmælið.)

-Ég held hún sé farin að mygla, sagði drengurinn glottandi.

En öndin var ekkert farin að mygla og fitan var ekkert þrá. Þótt ,,best before"-dagsetningin væri (hmmm ...) 25.10.2006.

Þannig að öndin sem ég keypti í gær gæti vel enst til 2012 ef ég týni henni líka í frystinum.

Aldurhnigin önd

Ég tók til í frystiskápnum í gær. Þar fann ég meðal annars rígvæna franska aliönd, frekar aldurhnigna. Frekar mikið. En hún hefur alltaf verið harðfrosin og það versta sem getur gerst með hana er að fitan sé farin að þrána - svo að ég tók hana bara úr frosti og bauð svo fjölskyldunni í mat í kvöld. Sagði þeim að ef öndin reyndist óæt væri stutt bæði á Reykjavík Pizza Company og Devitos.

Eitthvað leist eldra barnabarninu ekki á þetta og spurði hvað öndin væri gömul.

-Hún er allavega töluvert yngri en bróðir þinn, sagði ég.

-Er ekki svona ,,best fyrir" dagsetning? spurði hún.

-Juuuú, sagði ég, -en ég hef nú aldrei gert mikið með svoleiðis.

Eftir nokkrar umræður sagði ég henni hver sú dagsetning er.

-Jájá, sagði barnið. -Verða ekki örugglega brúnaðar kartöflur og eftirréttur svo að ég fái eitthvað að borða?

Öndin er komin í ofninn, leit þokkalega út, ekkert frostþurrkuð eða neitt. Kemur í ljós hvernig hún verður eða hvort þarf að senda einhvern eftir pizzu.

En Boltastelpan fær brúnaðar kartöflur og eftirrétt.

Annars veit ég ekki hvernig ég fór að því að týna heilli önd í frystiskápnum. Tiltektinni var ekki lokið, kannski á ég eftir að finna fleira áhugavert. En ástæðan til þess að ég fór í tiltektina var að ég þurfti að rýma til fyrir annarri önd sem ég var að kaupa. Spurning hvað hún á eftir að eyða löngum tíma í frystinum.

Ólifuð ævi, samdráttur og Stjáni bróðir

Hagstofan segir mér að ólifuð meðalævi mín sé 33 ár. Eða þannig.

Hljómar kannski ekkert rosalega langt en þegar ég hugsa 33 ár aftur í tímann ... almáttugur, þá var ég átján ára og nýfarin að komast inn í Sjallann. Sjónvarpið var svarthvítt og fór í sumarfrí í júlí, ég bakaði pizzu í fyrsta skipti, Stjáni bróðir var vinsæll drykkur, verðbólgan var einhversstaðar á fjórða eða fimmta tug prósenta, mikill samdráttur í einkaneyslu (ég sé að nú er gjarna talað um ,,mesta samdrátt síðan 1975" - sem sagt, allt í kaldakoli.

Sagan endurtekur sig (nema hvað sjónvarpið varðar og ég vona að það verði aldrei svo mikil kreppa að Stjáni bróðir skjóti aftur upp kollinum).

En það getur ýmislegt gerst næstu 33 árin.

Eplið og eikin

Ég var að lesa að í eplagörðum Dansk Landbrugsmuseum eru ræktaðar 230 danskar eplasortir.

Íslendingar eru ekki miklir eplakunnáttumenn, héldu að epli féllu af eikartrjám. Hér eru aðallega þekktar sortirnar ,,rauð", ,,græn", ,,gul" og ,,Jonagold" - reyndar fást ýmis afbrigði, af og til að minnsta kosti, en það er lítið gert í að kynna þau með nafni.

Jájá, ég veit alveg að því fer fjarri að í dönskum verslunum sé almennt hægt að velja úr tugum eplategunda. En samt.

Uppáhaldseplin mín af þeim sem fást (stundum) hér eru Fuji og Gala. En ég vildi gjarna geta fengið Gråsten, sem hefur verið útnefnt danska þjóðareplið (Gravenstein á ensku, er líka ræktað í Bandaríkjunum og Kanada). Man ekki eftir að hafa séð þau, enda henta þau ekki til langrar geymslu eða mikilla flutninga (uppskerutíminn er aðallega í september).

Gott að eiga góða að

Hann Hassan var að senda mér tölvupóst þar sem hann bauð mér þjónustu lögfræðistofunnar sem hann starfar hjá í Dubai. Býður mér aðstoð við any legal problem in any place in all the Emirates.

Þetta er svo fallega boðið að það liggur við að mér þyki verra að eiga ekki í neinum viðskiptum við Sameinuðu arabísku furstadæmin. Vantar ekki einu sinni matreiðslubók þaðan, á eina og svo aðra frá Dubai sérstaklega, hlussustóra.

En það er aldeilis fínt að vita af Hassani og félögum ef á þyrfti að halda.

Jarðarberjabaka með mascarpone

Jarðarberjabaka með mascarpone-osti

1 bökubotn (ég notaði tilbúna rúllu)
2 matarlímsblöð
150 ml rjómi
2 egg
2 msk hunang
2 msk hrásykur (eða hvítur sykur)
250 g mascarpone-ostur, mjúkur
1/2 tsk vanilluessens
safi úr 1/2 sítrónu
500 g jarðarber (helst Silfurtúns - en ekki skilyrði)

Ofninn hitaður í 200°C, deigið lagt yfir bökuform og þrýst niður, bökunarpappír settur ofan á og síðan eitthvert farg - oftast þurrkaðar baunir eða hrísgrjón en það vildi svo til að ég átti hvorugt og notaði því bara annað aðeins minna bökuform - þess vegna er lögunin á bökuskelinni svona óregluleg). Bakað í 15 mínútur og þá er fargið fjarlægt og bökuskelin bökuð í 5 mínútur í viðbót. Tekin út og látin kólna alveg.
Matarlímið lagt í bleyti í kalt vatn. Rjóminn þeyttur. Eggin þeytt með hunangi og sykri í annarri skál, mascarpone-ostinum hrært saman við og þegar blandan er slétt er vanilluessens hrært saman við. Matarlímið brætt í sítrónusafanum og hrært saman við og að lokum er rjómanum blandað saman við. Hellt í kalda bökuskelina. Jarðarberin hreinsuð, skorin í tvennt og raðað ofan á. Kælt þar til kremið er stíft en síðan er best að taka bökuna út a.m.k. hálftíma áður en hún er borin fram svo að berin séu ekki ísköld.

Bleikja með sítrónulímónumarmilaði

(já, ég veit að diskurinn er of lítill)












Ég fékk semsagt engar pylsur svo að það var Klausturbleikja með hvítvíni. Bara mjög fín nema það er ekkert verulega skynsamlegt að kaupa fisk á sunnudagskvöldi - allt í lagi með bleikjuna þannig séð en hún hefur oft verið betri. Ef hún hefði verið fersk hefði þetta verið mjög góður réttur, marmilaðið passaði mjög vel (en ég veit að það kunna ekki allir að meta sætt með fiski, sætsúra kryddbragðið er þó fínt með feitum fiski eins og bleikjunni).

Bleikja með sítrónulímónumarmilaði og hnetum

1 bleikjuflak, 300-350 g (fyrir 2)
1 msk olía
salt, gjarna Maldon
1-2 msk sítrónu- og límónumarmilaði (fæst t.d. í Te og kaffi, eða mitt er þaðan allavega)
krydd eftir smekk - ég notaði Organic Spice Route*
nokkrir grófmuldir pekanhnetu- eða valhnetukjarnar

Ofninn hitaður í 230°C. Roðið á bleikjunni skafið (saltað ef á að borða það) og hún síðan lögð á olíuborna plötu eða í grunnt form. Marmilaðinu smurt á fiskinn og kryddi stráð yfir. Saltað ef notuð er ósölt kryddblanda. Bakað ofarlega í ofni í 6-8 mínútur, eða eftir þykkt; eftir um 3 mínútur er muldu hnetunum stráð yfir (þær gætu brunnið ef þær eru bakaðar með allan tímann). Bleikjan látin bíða 1-2 mínútur eftir að hún kemur úr ofninum og síðan færð yfir á fat - ég setti hana á salatblöð sem búið var að ýra ólífuolíu og sítrónusafa á og skafa parmesanost yfir. Olíunni/vökvanum úr steikarfatinu hellt yfir og borið fram, t.d. með soðnum kartöflum.

Jarðarberin eru komin úr kæli og bíða þess á eldhúsbekknum að nálgast stofuhita. Hvítvínið er enn kalt. Eða það er allavega meira kalt til í ísskápnum ef ég klára þetta áður en jarðarberin eru tilbúin.

* Þessi kryddblanda, sem ég hef verið að nota töluvert að undanförnu, er frá The Cape Herb and Spice Company, fæst í Nóatúni í staukum sem eru með kvörn og því möluð beint út í réttinn. Í henni er sjávarsalt, pipar, kóríanderfræ, mustarðskorn, paprikuflögur, laukur, hvítlaukur og chili og mér fannst þetta passa vel við bleikjuna. En það má nota ýmiss konar kryddblöndur sem henta á fisk í þetta.

Pylsur eða hvítvín og jarðarber?

Ég er að fara í afmæli til Svövu systurdóttur minnar. Venjulega eru grillaðar pylsur í afmælinu hennar Svövu og maður er ekkert að hugsa fyrir kvöldmat en nú er ég ekkert viss um að viðri fyrir grillaðar pylsur; kannski verða bara tertur og svoleiðis. Sem þýðir að ég þarf að gera eitthvað í kvöldmatarmálum, annars verða jarðarber og hvítvín annan daginn í röð.

Hmm, kannski ég komi við í Nóatúni á heimleiðinni, kíki í fiskborðið og hafi svo grillaða bleikju eða steinbít með hvítvíni og jarðarber með hvítvíni í eftirmatinn. Hljómar ekkert illa. Silfurtúnsjarðarberin eru skrambi góð.

En nú man ég reyndar að Bjarni mágur er nýbúinn að kaupa grill sem hann þarf líklega að sýna svo að kannski verða grillaðar pylsur eftir allt saman.