Smjörgrautur ... eða ekki

Ég er að spjalla við Boltastelpuna (og Sauðargæruna) á msn. Þau eru að koma í pössun á eftir og ég spurði hvað þau vildu fá í kvöldmatinn. Hún svaraði:

Úlfur segist vilja fá smjörgrauttt...mér er nokkuð sama hvað við fáum, nema ekki smjörgraut

Kannski ætti ég bara að elda smjörgraut handa blessuðum börnunum. Eða reyndar frekar flauelsgraut.

Eða ekki. Ég á heldur enga rabarbarasaft. Heldur ekki litað sykurvatn með kjörnum. Annaðhvort verður að vera með.

Við urðum ásátt um að fara bara út í búð þegar þau koma á eftir og semja um kvöldmatinn þar. Ég er viss um að það verður hægt að fá drenginn ofan af smjörgrautshugmyndinni, ekki síst ef hann fær að vera virkur þáttakandi í matseðilssamningu og eldamennsku. Ég hef áður eldað eftir hugmyndum hans og það hefur komið vel út. Hann er efnilegur kokkur, ekki síður en systir hans.

Alvöru barbikjú

Það voru rif í kvöldmatinn. Reyndar ekki beinlínis veður til að grilla rif en það var það þegar rifin voru keypt í gær. Þrjár stórar rifjalengjur, tæp 4 kíló.

Þessari fjölskyldu þykja rif nokkuð góð.

Þegar ég var búin að taka rifin af grillinu lét ég uppáhaldstengdasoninn fá bretti og stærðar sax og bað hann að höggva rifjalengjurnar í hentugri bita. Þegar hann hjó sundur þá fyrstu var endinn af henni næstum dottinn á gólfið og ég þreif til bitans til að bjarga honum. Fór víst eitthvað nálægt saxinu.

-Það var eins gott að hann hjó ekki af þér putta, sagði gagnlega barnið. -Við hefðum náttúrlega ekki getað farið með þig á slysadeildina fyrr en eftir mat.

Jamm, þetta er fólk sem tekur rif alvarlega. Eins og vera ber.

Í eldhúsinu með Chippendales

Einu sinni átti ég matreiðslubók með Chippendales. In the Kitchen With the Chippendales, minnir mig að hún hafi heitið. Uppskriftir eins og Shameless Tart, Oysters Rock-Yer-Fella og Creamy Wicked Willy. Ég gaf Gurrí hana í afmælisgjöf fyrir mörgum árum, annars mundi ég kannski birta uppskrift úr henni. Svona í tilefni af væntanlegri komu drengjanna.

Reyndar er ég að fara í afmælið hennar Gurríar bráðlega. Kannski ég fái að punkta niður eina uppskrift eða svo ...

Ekki lengur frelsiskartöflur

Ég var að sjá frétt um það að franskar kartöflur séu aftur búnar að breyta um nafn í matst0fum Bandaríkjaþings - heiti núna french fries en ekki freedom fries, eins og einhverjir repúblikanaþingmenn fengu í gegn í upphafi Íraksstríðs, þegar Frakkar vildu ekki vera memm.

Mikið var gert úr þessu í fjölmiðlum á sínum tíma en þessi seinni breyting var aftur á móti gerð þegjandi og hljóðalaust. Spurning hvort á að taka þessu sem þögulli viðurkenningu Bandaríkjaþings á að Íraksstríðið hafi kannski verið mistök ...

Mrs. Creosote

Ég var að lesa frásögn af rannsókn þar sem fram kom að því svengri sem karlmenn eru, þeim mun betur hugnast þeim þéttvaxnar konur.

Feitasta kona sem ég hef kynnst um dagana var nýgift manni sem var bara meðalgrannur; ég hitti hann reyndar ekki en sá myndir af honum. En ég man að hún talaði um að hann væri mikill matmaður. Kannski var hann einn af þeim sem brennir mjög miklu og þess vegna sísvangur.

Ég fór í all-you-can-eat sunnudagsbrunch með þessari konu á hóteli í Colorado Springs. Það var upplifun, get ég sagt ykkur. Var farið að minna óhugnanlega mikið á Monty Python, nema konan hélt öllu niðri. Og var töluvert kátari og málglaðari en Mr. Creosote.

En þegar hún fór að tala um að sig langaði að skreppa einu sinni enn að eftirréttaborðinu af því að hún var enn ekki búin að smakka einhverja af þessum sirka fimmtán eftirréttum sem þar voru ákvað ég að muna skyndilega eftir einhverju sem þurfti nauðsynlega að sinna uppi á hótelherbergi. Best að taka enga sénsa.

Erum við á hraðri leið í þessa átt?

Í Bretlandi er orðið svo sjaldgæft að fjölskyldan setjist saman að kvöldverðarborði að á 25% heimila er ekki einu sinni til nógu stórt borð til að allir geti setið við það samtímis. Sala á borðstofu- og eldhúsborðum hefur hrunið.

Helmingur allra máltíða í Bretlandi er etinn í einrúmi. Fyrir framan sjónvarpið, við tölvuna, í bílnum, á hlaupum ...

43% breskra mæðra búa til (eða hita í örbylgjunni) mismunandi mat fyrir hvern heimilismann: kjúklinganagga fyrir annað barnið, pizzu fyrir hitt, kjúkling fyrir pabba ...

Ég er að lesa Bad Food Britain eftir Joanna Blythman.

Ókostir og kostir

Þegar ég hætti að vinna hjá Fróða missi ég náttúrlega af því að fá öll blöðin ókeypis. Það er óneitanlega ókostur og ég hætti alveg að geta fylgst með slúðrinu, veit ekki lengur hverjir eru að byrja með hverjum og hverjir eru að skilja og hverjir eru óléttir og allt það. Eða hverjir hafa lést um 46 kíló.

Kosturinn er hinsvegar sá að nú fer ég að hafa eitthvað að lesa á hárgreiðslustofum og biðstofum sem ég hef ekki séð áður.

Samt ... ég var að fá Mannlíf og Bleikt og blátt í morgun. Sit núna og velti því fyrir mér hvort ég eigi frekar að lesa um Áform íslenska geimfarans eða Örlög kynóða kennarans í hádeginu.

Eða ekki.

Melrose Place

Alveg var ég búin að gleyma hvað Melrose Place var nú annars ömurlegur þáttur.

Mátulega ömurlegur til að það er núna gaman að horfa á nokkrar mínútur af og til.

amazon

Ég fékk tölvupóst áðan með fyrirsögninni Your amazon.com order. Kannaðist ekki við að hafa verið að panta neitt frá amazon.com - og heldur ekki amazon.co.uk, ég er í fýlu við þá út af DHL-veseninu - svo að ég tékkaði á hvað þetta væri. Þetta var þá bara tippalengingartilboð.

Sneaky.

Annars er ég að hugsa um að prófa að panta næst frá amazon.com til að tékka á hvort þeir eru líka komnir í þessa DHL-vitleysu.

Tárfellt á lyklaborðið

Nei, ég fór ekki á Sigurrósartónleikana í gærkvöldi. Reyndar hefði dugað mér að opna út á svalir. En ég gerði það nú ekki. Ekki minn tebolli.

Í staðinn horfði ég á raunveruleikaþáttinn úr Rock Star Supernova á netinu. Táraðist hreinlega þegar ég sá Magna fylgjast með upptöku af syni sínum að taka fyrstu skrefin hinum megin á hnettinum. Ef drengurinn (Magni sko) fær ekki massa af atkvæðum út á þá senu er ég illa svikin. Annars segir sagan að hann hafi líka staðið sig mjög vel í upptökunum á 5. þætti í gær (Clocks/Coldplay) og salurinn hafi tárfellt kollektívt. (Ekki þó út af söngnum, heldur syninum.)

Æi, en þetta hefur nú verið hlutskipti margra íslenskra feðra í gegnum tíðina. Að vera úti á sjó eða einhvers staðar fjarstaddir þegar börnin taka fyrstu skrefin, fá fyrstu tennurnar, sýna fyrsta brosið. Samt er eins og fólk sé nýfarið að átta sig á því að þeir hafi verið að missa af einhverju sem máli skiptir.