Og svo var geitungur á svölunum. Eða deingútur, eins og dóttursonur minn segir. Vorið er líklega komið. Hann pirraði mig samt ekkert sérstaklega. Líklega bara svangur, greyið.

Jæja, það rættist furðanlega úr veðrinu. Það rigndi ekki, sólin skein mestallan tímann og við vorum ekki skjálfandi úr kulda við myndatökuna. Eini gallinn var að það var fullmikil gola og salatblöð vildu fjúka til og þess háttar. En það bjargaðist. - Jú, og svo kláraðist gasið náttúrlega rétt í þann mund sem myndatakan átti að hefjast. Ég er reyndar með varakút en hann var tómur. Það er náttúrlega alveg dæmigert fyrir mig að vera með tóman varakút.

Þetta tókst samt allt ljómandi vel, held ég, en það veit ég reyndar ekki fyrr en ég sé myndirnar eftir helgi. Nú er ég að bíða eftir að gagnlega barnið og hennar fjölskylda komi til að borða grillmatinn og það sem svo verður eftir fær efnafræðistúdentinn að hafa sér til viðurværis á meðan móðir hans er í útlöndum.

Ekki er nú beinlínis grillveður úti, og ég sem þarf að grilla hálfan annan helling á eftir. Og ekki útlit fyrir að batni, mér sýnist að það sé spáð skúrum á eftir. Jafnvel slydduéljum.

Jæja, það verður að hafa það. Hver veit nema myndirnar komi samt til með að sýna sumar og sól.

Annars er mér sama. Veðurspáin fyrir Kaupmannahöfn virðist allavega mun skárri en hún var þegar við vorum að athuga hana á mánudaginn.

Nú, og ef veðrið verður leiðinlegt, þá erum við hvort eð er ekki að fara til að liggja í sólbaði ...

Ég held að það sé voðalega lítil hætta á að ég fái þessa tölvuveiru.

Og það eru heldur engar líkur á að ég reyni að slá þetta heimsmet.

En mér líst aftur á móti vel á þessa fegrunarmeðferð.

Efnafræðistúdentinn hringdi til að láta mig vita að Ethel Joan Helgason væri aftur farin að láta á sér kræla og væri búin að leggja inn á reikninginn hans en peningarnir sem ég lagði inn hjá honum í gær og skiluðu sér ekki þá sæjust hvergi.

Er einhver bankastarfsmaður sem kann skýringu á þessu dularfulla máli?

Ég vaknaði í morgun við Danska lagið í útvarpinu.

Það eru danskar kjötbollur í hádegismatinn.

Þegar ég kom í vinnuna lá dönsk matreiðslubók opin á borðinu hjá mér (ókei, það er út af fyrir sig ekki tilviljun).

Og á eftir ætlar saumaklúbburinn að hittast á kaffihúsi til að ræða Kaupmannahafnarferðina sem við leggjum í á fimmtudaginn.

Þessi ferð er svosem búin að standa lengi til, við höfum verið að spá í hana öðru hverju árum saman. En þar sem það tók okkur hátt í aldarfjórðung að komast til Akureyrar var varla von til þess að af utanlandsferðinni yrði á næstunni, ég hélt jafnvel að það tæki okkur önnur 25. En nú var ákveðið að drífa í þessu ...

Og við eigum enn eftir að komast á Austurlandið til Tótu. Það gæti orðið um 2011 fyrst við erum nú byrjaðar á ferðalögum.

Þegar ég var tvítug og nýútskrifaður stúdent vissi ég ekkert hvert ég ætlaði mér í lífinu. (Það hef ég reyndar sjaldnast vitað en það er önnur saga.) En í þá daga þótti liggja mjög beint við fyrir fólk í svipuðum aðstæðum að gerast kennarar einn vetur eða svo, gjarna í einhverjum smábæ úti á landi; það var stöðugur kennaraskortur og alltaf hægt að fá kennslu þrátt fyrir ungan aldur og reynsluleysi.

Ég sótti um kennarastöðu á Stokkseyri og fékk hana. Það hefði alveg eins getað verið Súðavík eða Stöðvarfjörður eða nánast hvaða sjávarþorp sem var, ég man ekkert hvers vegna ég valdi Stokkseyri. Þetta var ekki gáfuleg ákvörðun en það hefur ekkert með Stokkseyri að gera; ég var bara alls ekki tilbúin til að standa á eigin fótum og fara að sjá ein um þriggja ára dóttur mína sem ég hafði fram að því látið foreldra mína sjá um uppeldið á. Og ég var svo sannarlega ekki tilbúin til að annast kennslu níu og tíu ára barna. Og verð aldrei. Ég er enginn kennari í mér.

Ég hafði aldrei til Stokkseyrar komið og þekkti þar ekki nokkurn mann. Ég var fyrst látin búa í íbúð með drykkfelldum kennara sem mér fannst miðaldra en var reyndar ekki nema rúmlega þrítugur. Ég flutti þaðan í hús sem skemmdist svo illa í flóði að ég varð að flytja enn einu sinni. Dagmamman sem ég fékk var ævinlega á náttfötunum þegar hún tók á móti barninu en ég komst ekki að því fyrr en um vorið að hún fór iðulega inn og lagði sig aftur og lét barnið vera eitt frammi.

Ég hefði örugglega gefist upp margsinnis þennan vetur ef hún Siffa hefði ekki kennt með mér. Hún hafði þá reynslu og hæfileika sem mig skorti sárlega og ég gat alltaf leitað til hennar þegar ég lenti í vandræðum. Og hún var líka vinkonan sem ég gat leitað huggunar hjá þegar mér leið illa, passaði fyrir mig þegar ég þurfti að halda, stappaði í mig stálinu þegar ég þurfti þess með og skammaði mig þegar ég átti það skilið.

Ég hef alltaf fundið fyrir því að ég ætti henni skuld að gjalda en aldrei haft tækifæri til að gera eitthvað fyrir hana. En svo lagði hún tækifærið sjálf upp í hendurnar á mér á dögunum, þegar hún kom og bað mig um að sjá um matinn í afmælinu sínu, sem var í gærkvöldi. Ég tek aldrei að mér veislur nema fyrir nána ættingja og er þó oft beðin um það. En í þetta skipti þurfti ég ekki einu sinni að hugsa mig um.

Þetta var líka dúndurveisla. Brúðarbandið og Hraun spiluðu, synir Siffu sungu, barnabörnin léku listir sínar og allir skemmtu sér vel. Mér finnst að Siffa ætti að halda oftar upp á afmælið sitt. Ég er ekkert búin að borga henni skuldina.