Höfnun

Fyrstu súpugestirnir komu fyrir klukkan sex.

Þar sem þetta voru Boltastelpan og Svava frænka hennar ætti það ekki að koma neinum á óvart sem þekkir þær að þær vildu ekki súpu.

Boltastelpan hafði þurft að hafa bakaríið opið klukkutíma lengur en til stóð af því að hún og samstarfskonan fundu ekki lyklana til að læsa.

Súpumenning

Skrapp aðeins í bæinn eftir hádegi, rétt til að heilsa upp á einkasoninn sem stóð og bjó til kaffi í djöfulmóð í sól og hita á Laugaveginum. Uppábúinn og frekar spiffy, hvernig sem hann verður þegar vaktinni lýkur.

Svo hitti ég líka gagnlega barnið og hennar fjölskyldu (mínus Boltastelpuna), sem voru að fá sér að borða á Indókína eftir að Sauðargæran lauk þátttöku í maraþonhlaupinu. (Ókei, skemmtiskokkinu - 3 km.) Hann var frekar kátur yfir verðlaunapeningnum sínum og dýfði honum ekki nema einu sinni í súrsætu sósuna.

Svo kom ég aðeins við í Bókavörðunni, þar sem Bragi reyndist eiga bók sem ég er búin að leita að árum saman - Ánægjustundir í eldhúsinu, matreiðslubók handa börnum. Ekki bók með því heiti frá 1987, heldur gamla bókin sem kom út 1953 og Rannveig Löve þýddi. Bragi sagðist líklega einu sinni áður hafa fengið bókina inn svo að þetta er rarítet.

Síðan hef ég eiginlega bara setið á stéttinni fyrir utan Friðarhúsið hér á þarnæsta horni og drukkið rauðvín með Systu. Sem býður upp á grænmetissúpu (ekki að við séum í neinni súpusamkeppni, neinei).

En kjötsúpan verður hituð upp um sexleytið fyrir þá sem vilja.

Menningarannir

Kjötsúpan mallar í tveimur stærstu pottunum í eldhúsinu og verður svo hituð upp um sexleytið fyrir gesti og gangandi

Ég rölti upp í Nóatún í morgun að kaupa almennilegt kjöt í súpuna og rakst þar á Jóa í Ostabúðinni, sem var að kaupa fulla kerru af brauði. Í einhverja sérpöntun sem hann hafði fengið á seinustu stundu; sjálfur var hann löngu búinn að undirbúa sig fyrir erilinn í búðinni í dag og baka sex hundruð focacciabrauð og þrjú hundruð snittubrauð. Eða eitthvað.

Annars eru bæði Boltastelpan og einkasonurinn að vinna í dag; boltastelpan fór á bakarísvaktina klukkan tuttugu mínútur yfir sjö í morgun en er reyndar væntanlega búin upp úr fjögur. Einkasonurinn stendur stendur aftur á móti kófsveittur fyrir utan Te og kaffi á Laugaveginum og lagar kaffi. Og verður örugglega ákaflega kjötsúpuþurfi þegar hann losnar, sennilega um tíuleytið í kvöld. Svo að ég þarf að muna að taka frá handa honum.

Sjálf er ég að hugsa um að gera sem allraminnst í dag.

Plís ...

Mér finnst að það ætti að setja alheimslög þar sem bannað er að syngja Nessun dorma á íþróttaleikvöngum.

Garpur og Freddie

Ef þið eruð gamlir He-man aðdáendur (eða mömmur þeirra) og hafið ekki séð þetta ...

Einkasyninum var allavega mjög skemmt.

Engin íbúð í þetta skipti

Ég sagði í fyrra að ég mundi ekki eiga auðvelt með að slá út menningarnæturgjöfina mína til sjálfrar mín það árið. Var jafnvel að hugsa um að leggja þennan sið niður og hætta á toppnum. En svo mundi ég hvað mig bráðvantar (eða ekki) nýja matvinnsluvél. Svo að ég fór áðan í Kokku og keypti mér nýja Magimix-græju. (Reyndar ekki þetta módel, sá ekki mynd af þeirri sem ég keypti.)

Ókei, kannski ekki alveg á við íbúð. En ætti alveg að duga mér þokkalega.

Ég eignaðist mína fyrstu matvinnsluvél einhverntíma um 1982 og þetta er sú fimmta sem ég kaupi ef ég man rétt. Og flottasta.

En ég þarf nú ekkert að nota hana í kjötsúpuna.

Menningarnæturkjötsúpa

Ég efast um að ég standi í nokkrum vöfflubakstri á morgun (enda flutt af vöfflusvæði Skólavörðuholtsins) en mín næstumþvíárlega menningarnæturkjötsúpa verður væntanlega á boðstólum á Grettisgötunni frá því um eða uppúr sex og fram til hálfátta eða svo - klukkan átta er ég nefnilega að hugsa um að fara í í skrúðgöngu niður Laugaveginn með dixielandbandinu Öndinni.

Eða á meðan birgðir endast, skulum við segja. Ég á ekki pott nema fyrir svona tíu lítra. Jæja, kannski fimmtán. Allir velkomnir en fyrstir koma, fyrstir fá. (Og ef súpan klárast get ég svosem alveg dregið fram vöfflujárnið.)

Verkefni fyrir Lýðheilsustöð

Hvernig stendur á því að sjúkrakassar (einkum og sér í lagi á vinnustöðum) eru ævinlega fullir af sárabindum og grisjum af öllum stærðum og gerðum, skordýrabitsdóti af ýmsu tagi, öryggisnælum, skærum, gúmmíhönskum, augndropum, blautklútum, verk- og vindeyðandi dropum, blástursgrímum til að setja á milli þegar maður notar munn-við-munn-aðferðina á einhvern, brunasmyrslum og fetlum - en það er aldrei neinn plástur?

(Nema auðvitað þegar kassinn er nýr en þar sem plástrarnir eru það eina sem er notað klárast þessir fáu plástrarar strax og það man aldrei neinn eftir að kaupa nýja. Mér finnst að Lýðheilsustöð eigi að koma sér upp sjúkrakassaeftirlitsmanni sem fer á milli og tékkar á að það sé fyllt á plástrabirgðir í sjúkrakössum.)

Nei, þetta var ekkert alvarlegt. Ég skar mig bara á pappírsblaði, sem er ábyggilega algengasta óhappið í bókaútgáfubransanum.

Geitanýru

Ég er nýbúin að fá matreiðslubók frá Sómalíu og nú veit ég allt um hvernig á að elda geitanýru. Nema uppskriftin hefst á orðunum ,,You might not find goat kidney at your local grocery store."

Ekki í 11-11 eða Bónus, allavega. Á hvorugum staðnum var til kjötfars á dögunum, þegar ég eldaði kálböggla handa Boltastelpunni. Og búð sem á ekki til kjötfars er ólíkleg að eiga til geitanýru. Ég efast jafnvel um að Nóatún geti hlaupið undir bagga.Spurning með að tala við Jóhönnu á Háafelli, veit ekki hvort hún nýtir nýrun úr sínum geitum.

Sú uppskrift sem mér finnst samt merkilegust í bókinni er að réttinum Bun. Það eru djúpsteiktar kaffibaunir.

Snúðabakarar og bakaríistertur

Boltastelpan var að ráða sig í vinnu með skólanum; kemur til með að standa aðrahverja helgi og afgreiða vínirbrauð og snúða í Björnsbakaríi. Fjölskyldan er búin að skora á hana að nota þau sambönd sem hún aflar sér í kökugerðarbransanum til að koma því til leiðar að snúðar með alvörusúkkulaði verði seldir sem víðast. Svo maður þurfi ekki að fara á Krókinn (eða allavega til Hafnarfjarðar) til að fá svoleiðis góðgæti. Reyndar fengust lengi vel súkkulaðisnúðar hjá Ásgeiri Sandholt en í síðustu skiptin sem ég hef komið þangað hafa bara verið til glassúrsnúðar. Sem er náttúrlega allt önnur Ella.

Ég spurði hana eftir fyrsta vinnudaginn hvort hún vissi núna hvað napóleonskökur væru en það kom upp úr dúrnum að svoleiðis fæst ekki í Björnsbakaríi. Kannski hvergi; reyndar áttaði ég mig á að ég hef ekki keypt mér napóleonsköku í einhver ár. Og gagnlega barnið þekkti þær ekki einu sinni, hélt ég væri að meina napóleonshatta. Sem eru náttúrlega enn ein Ellan.

Ég, klámhundarnir og Tony Blair

Ég gaf einhverntíma mjög snemma yfirlýsingu um að hér yrði aldrei teljarablogg og hef næstumþvíalveg staðið við það. (Ef ég hefði áhuga á svoleiðis vitið þið náttúrlega hvar ég væri að blogga ...) Samt ætla ég nú að geta þess að gestur númer fimm hundruð þúsund kom víst við einhverntíma í dag.

Ég hef ekki hugmynd um hver það var og það eru að sjálfsögðu engin verðlaun. Enda ekkert að marka því að bæði hafa einhverjir dagar dottið út á teljaranum og svo rugluðu g-strengs-klámhundarnir talninguna á sínum tíma. Ég er reyndar enn að fá stöku heimsóknir út af mynd sem aldrei birtist á blogginu mínu og ég hef aldrei skilið af hverju tengist inn á það. Ég reyndi meira að segja að leita að henni áðan en nennti ekki að fletta nógu langt aftur á google, hún er allavega ekki lengur á fremstu síðunum. Ég fann samt mynd af Tony Blair á g-streng.

Silence is golden ...

Ég fór og keypti mér nýja útvarpsvekjaraklukku. Svona til öryggis. Hvort sem þetta var bilun eða morgunvitjun einhvers framliðins. Eða bara ég að delera í svefni.

Til öryggis keypti ég klukku með bakköppbatteríi sem vekur mann á réttum tíma þótt rafmagnið fari af gjörvöllu suðvesturhorninu og álverum um allt land. Það er að segja ef ég man einhvern tíma eftir að setja batterí í hana.

Ég var svo upptekin af þeim fídus og fleirum sem tækið hefur að ég tók ekki einu sinni eftir því fyrr en heim var komið að þetta er meira að segja geislaspilari líka. Ég hef aldrei átt geislaspilara áður - eða sko ég átti einn í mánuð árið 1989 eða svo en gaf þá gagnlega barninu hann. Reyndar á ég ekkert annað útvarp heldur.

Veit nú ekki hvað ég geri með þennan geislaspilara, enda á ég enga diska - kannski einhverja þrjá sem mér hafa verið gefnir en finn örugglega aldrei.

Ég er ekki mikið fyrir músik. Eða hávaða yfirleitt.

Nema ég á það til að syngja. Þegar ég er alveg örugglega ein heima.

Ég vaknaði rúmum klukkutíma seinna en venjulega í morgun. Yfirleitt vakna ég nú á svipuðum tíma (ca. 12 mínútur yfir 7) hvað sem öllum vekjaraklukkum líður en ekki núna, hún var að verða hálfníu - og þegar ég leit á útvarpsvekjaraklukkuna blikkuðu ljós á henni og sýndu að straumur hafði farið af og komið á aftur fyrir 1 klst og 14 mínútum. Einmitt um það leyti sem klukkan hefði átt að hringja.

Ég hélt að rafmagnið hefði farið af húsinu eða hverfinu eða höfuðborgarsvæðinu eða guðveithvað. En þegar ég kom fram í eldhús sá ég að eldavélarklukkan sýndi réttan tíma svo að ekki hafði rafmagnið farið af í eldhúsinu.

Nú er spurning, sló vekjaraklukkan sjálfri sér út (og inn aftur) í stað þess að hringja í morgun - eða tók ég hana úr sambandi steinsofandi og setti hana svo aftur í samband?

Nema þetta hafi verið framliðni læknirinn minn. Þegar ég hugsa málið, þá fannst mér ég vakna við hurðarskell - kannski hann hafi átt með mér notalega morgunstund.

Verst að muna ekkert eftir því.

Kona í nánu sambandi við sjálfa sig

Ég þurfti að leita að tölvupósti í út-hólfinu í póstforritinu mínu áðan og skyndilega rann upp fyrir mér að sirka helmingur af öllum pósti sem ég sendi er til sjálfrar mín, á vinnunetfangið og önnur netföng sem ég brúka til mismunandi hluta.

Er það ekki frekar aumt?

Og ef ég fengi ekki póst frá ebay og amazon reglulega (fyrir utan öll Nígeríubréfin), þá væri líklega sömu sögu að segja um inn-boxið.

Jú, þetta er frekar aumt.

Plús og mínus

Mér finnst að það ætti ekki bara að vera til RÚV+ og Skjár 1+ (sem eru snilldin ein, BTW), heldur líka RÚV- og Skjár 1-, sem sýna dagskrána einum eða tveimur klukkutímum fyrr en hún er send út.

Það væri virkilega brilljant.

Þetta kallar maður nú þjónustu

Eins og áður hefur komið fram var verið að skipta um borðplötu á eldhúsbekknum fyrir nokkru. Nú er ég ekki framtakssamasta manneskja sem um getur (eins og líka hefur áður komið fram, margoft) og var þess vegna ekki búin að koma því í verk að losa mig við gömlu borðplötuna. Hún er í nokkrum pörtum; þeir minni kæmust í skottið á bíl eða þess vegna í geymsluna en stærsti parturinn, sá með vöskunum tveimur, er einir tveir metrar og var óneitanlega nokkuð mikið fyrir mér. Í stað þess að hringja strax á bíl setti ég hann út á svalir og ákvað að losa mig við hann við tækifæri.

Tækifærið hefur náttúrlega ekki komið og ég var farin að bölva sjálfri mér fyrir að vera ekki búin að losa mig við hann fyrir löngu en það dróst m.a. vegna þess hvað ég nota svalirnar lítið svo að draslið var ekki nógu mikið fyrir mér. En það stóð nú til að fara að gera eitthvað í málinu.

Áðan var dyrabjöllunni hringt. Ég hélt að þetta væri pósturinn eins og venjulega þegar hringt er um þetta leyti og sendi einkasoninn, sem er í heimsókn, til dyra því ég var upptekin í tölvuleik. Hann kallaði svo á mig og var frekar skrítinn á svipinn. Í dyrasímanum var bláókunnugur maður:

-Gott kvöld, átt þú plötuna sem er úti á svölum hérna aftan á húsinu?

Ég hélt náttúrlega að þetta væri pirraður nágranni sem þyldi ekki að horfa á plötuhræið lengur og játaði auðmjúklega.

-Hérna segðu mér, ætlarðu að henda henni?

-Já, það stendur nú til, sagði ég, -ég hef bara ekki komið því í verk.

-Mætti ég kannski eiga hana og losa þig við hana? Ég get nefnilega notað hana til bráðabirgða.

-Eee - já, guðvelkomið, sagði ég, hleypti manninum inn og skikkaði einkasoninn í að sækja plötuna út á svalir með honum og bera hana niður. Þar beið sendibíll sem plötunni var vippað inn í.

Nú er ég laus við plötuna og vaskana, mér að kostnaðar- og vesenislausu ... Mér finnst að fleiri sendibílstjórar ættu að taka sér þennan mann til fyrirmyndar, keyra um bæinn og bjóðast til að hirða rusl hjá fólki.

Sírópssnjór á priki

Ég hef áður sagt frá því að það eina sem ég man úr mörgum bókum sem ég las þegar ég var barn er það sem tengist mat.

Þetta datt mér í hug áðan þegar ég var að fletta nýjasta blaðinu af Food and Travel, sem var að detta inn um bréfalúguna, og í grein um Quebec rak ég augun í mynd af snjó í kassa sem verið var að hella heitu, nýaftöppuðu hlynsírópi yfir. ,,Serving a la tire" er þetta kallað. Sírópskaramellan er svo vafin utan um prik og þykir mikið hnossgæti.

Og skyndilega rifjaðist upp fyrir mér að í bók sem ég las fyrir meira en fjörutíu árum og man alls ekki nafnið á en gerðist í norðurhéruðum Quebec var talað um mikið sælgæti, sírópsblandaðan snjó. Ég man ég las að sírópinu væri tappað af trjám en gerði mér enga grein fyrir hvernig það væri gert; fékk lánaðan vasahnífinn hans Stebba afabróður og prófaði að skera skurð í börkinn á því eina tré sem til var í Djúpadal og hægt var að komast að án þess að leggja sig í verulegan lífsháska, reynitrénu sunnan við bæinn, en það kom náttúrlega ekkert síróp streymandi út. Ég hafði svosem ekki búist við því, eina sírópið sem ég þekkti var það sem mamma sauð úr sykri og var þunnt og dökkt og dálítið rammt.

Ég prófaði að stela svolitlu sírópi frá henni og hnoða saman við snjó. En það var einhvernveginn ekki eins gott og ég bjóst við miðað við lýsingar bókarinnar.

Núna á ég úrvalsgott kanadískt hlynsíróp inni í skáp. Kannski ég bíði þar til snjóar í vetur (ef það snjóar þá einhverntíma) og geri aðra tilraun.

Ég man semsagt ekkert annað úr bókinni, enda hefur mér ekki orðið hugsað til hennar í fjörutíu ár, nema ég er nokkuð viss um að ungi maðurinn sem aðalsöguhetjan var skotin í varð úti í stórhríðarbyl einn veturinn og fannst aldrei.

Kaffi ... eða ekki

Er ekki verið að teygja heitið kaffi fulllangt þegar það er látið ná yfir ,,tvöfaldan koffínlausan sojalatte með sykurlausu vanillusírópi"?

Ég er allavega sannfærð um að slíkur drykkur dugir ekki hætishót gegn minnisglöpum og almennri ellihrörnun.

Má ég þá frekar biðja um gulan Braga.

101-glampi

-Mér sýnist vera kominn 101-glampi í augun á þér, sagði bílstjórinn minn í afmælinu hennar Gurríar á Skaganum í gær.

Líklega rétt hjá honum. Ég er frekar heimakær.