Við efnafræðistúdentinn fórum og mótmæltum svolítið í tilefni dagsins. Síðan röltum við sem leið lá upp á Beyglugerðina, þar sem við höfðum mælt okkur mót við gagnlega barnið og fjölskyldu hennar. Við þessi fullorðnu fengum okkur beyglur og kaffi en börnin kusu fremur aðrar veitingar.

Ég var í mjög flegnum bol eins og mér hættir til að klæðast í góðu veðri og jafnvel stundum þegar ekki viðrar til. Sauðargæran rak augun í brjóstaskoruna, potaði puttanum í hana og tilkynnti: ,,Það er gat á ömmu!" Sá er efnilegur.

Boltastelpan hafði fengið leyfi til að eyða afmælisdegi ömmu með henni svo að hún fylgdi okkur efnafræðistúdentinum heim á leið. Reyndar með smáviðkomu í Agadir á Laugaveginum, þar er allt á 40% afslætti núna og ég féll fyrir lítilli taginu og stórri marokkóskri skál sem ég gaf sjálfri mér í afmælisgjöf. Og í Krambúðinni, þar sem við þremenningarnir fengum okkur ís, líka í tilefni dagsins.

Ég veit ekki enn hvað verður í afmælismatinn, ég var að hugsa um að elda önd sem ég á í frysti en Boltastelpan er afar mótfallin þeirri hugmynd. Bróðir hennar vill fá bjúgu. Hmm.

Og þá er hún Júlíana dáin, södd lífdaga. Örugglega fín kelling. En þrátt fyrir náin kynni mín af hollensku konungsfjölskyldunni á ég nú ekki von á að mér verði boðið til útfararinnar.

Ég er nú ekki að fylgjast náið með heitum umræðum sem fara fram í borðstofunni þessa stundina en ég get svarið að mér heyrast þær snúast um áhrif beta-afoxunar á Evrópusambandið. Eða eitthvað ámóta. Allavega sveiflast þær ört á milli efnafræði og pólitíkur.

Kínverska mafían situr hér yfir mér og er að útskýra af hverju matreiðslubókahöfundar þurfa nauðsynlega að kunna að diffra.

Ég skil náttúrlega ekki bofs. En ég trúi honum alveg.

Ef ykkur er illa við mörgæsir ... (Smella á snjómanninn hræðilega til að byrja og til að slá.)

Metið mitt er 319,2 metrar.

Skrítnar tilviljanir stundum.

Einhvern tíma laust fyrir hádegið í dag gekk ég eftir ganginum í vinnunni - þeir sem hafa komið í húsnæði Fróða vita að þar er allt á lengdina - og spölkorn á undan mér gekk samstarfskona mín, skálmaði nokkuð rösklega áfram og ljóst hárið slóst til. Og allt í einu datt mér í hug ungur maður sem var þarna viðloðandi um tíma fyrir níu árum og ég þekkti vel þá en hef ekki séð í ein fimm ár og ekkert frétt af; eitthvað við göngulagið og hárið kveikti þessar minningar. Og ég fór að velta því fyrir mér hvað eiginlega væri að gerast hjá honum og hvort hann væri enn búsettur erlendis.

Einhvern tíma eftir klukkan þrjú er dyrabjöllunni hringt. Skrifstofunni er lokað klukkan þrjú á föstudögum og flestir fara þá nema náttúrlega við á Gestgjafanum, við erum svo vinnusamar, og þar sem skrifstofan mín er beint á móti útidyrunum lendir það oftast á mér að svara. Svo að ég fer til dyra og hver stendur þá fyrir utan nema einmitt þessi strákur. Sagðist vera á landinu í nokkra daga, hefði átt erindi í húsið og gat ekki hugsað sér að fara án þess að heilsa upp á mig.

Merkilegt, mér hefur ekki oft orðið hugsað til hans síðustu árin en datt hann svo allt í einu í hug og örfáum klukkutímum seinna stendur hann þarna fyrir framan mig.

Einhver spurði mig hvað ég gerði við tómatana mína fyrst ég geymdi þá ekki í ísskápnum eins og fram kemur hér að neðan. Sko. Tómatar eru ávextir (ber, strangt til tekið) og eiga best heima í ávaxtaskál eða körfu. Hjá mér eru þeir oftast nær í körfu á eldhúsbekknum, á bak við eldavélina (eða þannig). Á sumrin eru þeir þó oftast í lokuðum bréfpoka í körfunni af því að svarðmý (minnir mig að það heiti, pínulitlar flugur) er plága á Kárastígnum, stundum á öðrum stað sem sólargeislarnir komast ekki að og ef er steikjandi hiti (á íslenskan mælikvarða) kannski inni í búri. En fullþroskaðir tómatar eru yfirleitt notaðir fljótt á mínu heimili og það er ekki algengt að þeir skemmist þótt þeir séu ekki í kæli. Og ef þeir fara yfir strikið í þroska, ja, þá má samt finna not fyrir þá. Svo ég vitni í biblíuna The Big Red Book of Tomatoes eftir Lindsay Bareham:

,,Remember, tomatoes are a sub-tropical fruit and dislike the cold: storing in the fridge impairs the flavour. Most of the tomatoes we buy in the supermarket - even those sold as grown for flavour and sun-ripened, and those on the vine - will improve their flavour if kept at room temperature for a few days. Their colour may deepen, and gradually, day by day, they will soften. Once the tomatoes have achieved their optimum state they should be eaten because they will quickly sag and wrinkle. The life of soggy, overripe tomatoes will not be extended by putting them in the fridge - in fact, they will go soft even more quickly. Use them in sauces, stews, soups, and for the stockpot."

Efnafræðistúdentinn kom heim af keilumótinu í gærkvöld með verðlaun bæði fyrir ,,versta árangur karls" og ,,besta árangur konu". Sko ...

Nei, ókei. Það var víst kærastan sem átti kvennaverðlaunin, hún þurfti bara að fara áður en þau voru afhent.

Ekki það að mér sé ekki nokkurn veginn sama um Gettu betur, þetta hefur verið frekar leiðinleg keppni síðustu árin (eða kannski alltaf). En þetta var samt skemmtilegt, sérstaklega af því að þetta var Borgarholtsskóli. Og svo óska ég henni Eddu náttúrlega til hamingju með strákinn, hann stóð sig frábærlega og þeir allir.

(Já, og svo er Steinþór ansi liðtækur kokkur líka og hefur verið með veislu í Gestgjafanum.)

Svo situr drengurinn hérna í sófanum og hermir eftir geðbilaðri hænu. Ég veit ekki alveg hvar þetta endar. Eins gott að hann er að fara í keilu.

Efnafræðistúdentinn við móður sína: - Þú ert minn uppáhalds helvítis-bölvaður-hálfviti.

Mér þykir nú voða vænt um hann líka.

Þær stundir koma í mínu lífi að mig langar ekki í neitt meira í heiminum en sérbakað vínarbrauð með fullt af eggjakremi í miðju.

Eða nei, þetta er nú ekki alveg rétt. En ef ég breyti þessu í ,,mig langar ekki í neitt meira af því fátæklega úrvali af bakkelsi sem fæst í 10-11 á Seljaveginum en sérbakað vínarbrauð ...", þá er þetta orðið nokkuð nærri lagi.

En ef það væru til nýbökuð pekanhnetuvínarbrauð þarna og ég setti þau inn í staðinn fyrir þessi sérbökuðu, ja, þá gæti þetta með ,,ekki í neitt meira í heiminum" alveg staðist öðru hverju.

Kannski ætti ég að hafa samband við Guðjón framkvæmdastjóra og segja honum að fara að selja pekanhnetuvínarbrauð í 10-11. Allavega á Seljaveginum. Fyrir mig. Svona upp á gamlan kunningsskap og í staðinn fyrir allan prófarkalesturinn hér áður fyrr ...

Eða kannski læt ég bara sérbökuðu vínarbrauðin duga þegar vínarbrauðslöngunin hellist yfir mig. Þótt þau séu ekki beinlínis nýbökuð.

Bakan var bara ansi góð, meira að segja efnafræðistúdentinn, sem ekki er mikill bökumaður, borðaði hana með bestu lyst en skildi þó kantinn eftir. (Honum þykir bara bökudeig vont, þetta er ekki svona ,,real men don't eat quiche" attitjúd.) Bökubotninn var smurður með blöndu af sýrðum rjóma og dijonsinnepi (nota kannski aðeins minna ef ég geri svipaða böku aftur). Tómatarnir fræhreinsaðir (mikilvægt, annars verður bakan of blaut), skornir niður og raðað þétt á botninn. Nýmalaður pipar, Maldon-salt og timjan, bakað við 190°C í svona 45 mínútur. Gott salat með (klettasalatsblanda til dæmis) og hvítvínsglas.

Ég var annars að hugsa um á leiðinni í vinnunni hvað það væri nú mikill munur frá því sem áður var, þegar á þessum árstíma gerðist tvennt í tómatamálum; það varð allt í einu vonlaust að fá rauða tómata í búðum og verðið stórhækkaði af því að íslenskir tómatar komu á markað. Að undanförnu hafa verið á boðstólum ágætis íslenskir tómatar, knallrauðir og þroskaðir. Frekar dýrir að vísu, en þó ... Og svo fór ég inn í 10-11 í Austurstræti og hvað sé ég? Ljósrauða, grjótharða, íslenska tómata. Ég gekk út og fór í Krambúðina hér á Skólavörðustígnum. Þar voru þó til sæmilega þroskaðir og rauðir íslenskir tómatar, akkúrat það sem mig vantaði í bökuna. Ég vona bara að tómatarnir í 10-11 hafi verið undantekning en ekki regla. Þegar mig vantar tómata, þá vantar mig tómata til að nota núna, ekki eitthvað sem ég þarf að geyma dögum saman til að geta notað. (Og NB munið að tómatar eiga ekki að koma nálægt ísskáp.)

En það verður örugglega nóg til af tómötum til hér á næstunni, ég er að fara að vinna verkefni fyrir grænmetisbændur.

Efnafræðistúdentinn svarar ekki í símann heima svo að ég næ ekki í hann til að spyrja hvort hann langi í franska tómataböku - tarte paysanne - í kvöldmatinn. Kannski með skinku og dálitlu salati ,,on the side". Og hvítvínsglas með.

Þá fær hann þetta bara hvort sem hann vill eða ekki.

Gæti ég hringt í gemsann hans til að spyrja? Jaaaaá, en ég man bara ekki númerið.

Alveg satt ...

Ég sé að formaður Samtaka herstöðvaandstæðinga leitar sér fyrirmynda í útlitshönnun og fyrirsagnasmíð hjá Séðu og heyrðu þótt hann vilji ekki láta þeim í té bjarnarfeldarbeibímyndir af sjálfum sér. Ekki einu sinni fyrir mig. En hann heldur þó fundinn á afmælisdaginn minn.

Æ, nei, það var víst GWB sem valdi daginn.

Nýtt Séð og heyrt bíður mín þegar ég mæti í vinnuna og hvar er myndin af Stefáni Pálssyni sem var búið að lofa mér?

Hann er ekki á kvennakvöldi Fáks.
Ekki á frumsýningu píslarsögubíómyndarinnar hans Mels.
Ég get ekki komið auga á hann í níræðisafmæli bindindisfrömuðarins Árna Helgasonar í Stykkishólmi.
Ekki virðist hann hafa verið í siglingu með Árna Johnsen og fangaverðinum um Karíbahafið.
Ekki elti hann Friðrik Weisshappel til Köben - nei, æ, það er víst öfugt, Frikki er sá sem eltir.
Ekki er hann þáttakandi í Ungfrú Vesturland.
Ekki á frumsýningu með Lómatjarnarsystrum.
Ekki get ég séð hann á ræktunarsýningu Hundaræktarfélagsins og allir hundarnir eru meira að segja slétthærðir.
Hann gæti hafa verið á Spaðaballi en sést allavega ekki á myndunum þaðan.
Ekki er hann með Björk, Matthew og Ísadóru á ströndinni í Brasilíu.
Ekki hefur honum verið laumað inn í krossgátuna, þar eru bara Múhameð Ali og Dúi Landmark.

Jú, bíðum við! Hér er mynd af Stefáni, í sjónvarpsdagskránni! Pínupínupínulítil að vísu og hefur birst áður. En hún er þarna, því er ekki að neita. Segið svo að ritstjórar Séðs og heyrðs standi ekki við orð sín.

Ég stóð úti á svölum áðan með hvítvínsglas og grillaði. En að vísu ekki fáklædd. Two out of three ain't bad. Og nei, við borðuðum ekki úti.

Ég grillaði lambalærissneiðar og framhryggjarsneiðar marineraðar í ólífuolíu, skvettu af balsamediki, fersku rósmarín og timjani. Með þessu höfðum við ansi gott tómatasalat og annað ekki. Það var bara komið vor.

Ég skil reyndar ekki hvers vegna fólk er að borða ,,grillkjöt" (forkryddað) þegar það er lítið meira mál að krydda/marínera kjötið sjálf(ur) - ég marineraði þetta í korter - og það er svo óendanlega miklu bragðbetra og safaríkara. Svo veit maður nákvæmlega hvað er verið að grilla og þarf ekki að reyna að rýna í bitana í gegnum einhver rauðleitan saltan kryddlög sem grunur vaknar óneitanlega oft um að sé beinlínis til þess gerður að fela kjötið.

Þetta sólskin eftir þokuna í morgun er eitthvað að rugla mig í ríminu, ég fór niður í 10-11 áðan að kaupa mér eitthvað við þorsta og vissi ekki fyrr en ég var búin að kaupa mér flösku af Fanta Lemon, sem ég er annars ekki vön að drekka nema ég sé stödd einhvers staðar sunnan við 50. gráðu norðlægrar breiddar.

Ef ég gái ekki að mér getur verið að ég átti mig allt í einu klukkan sex á því að ég sit úti á svölum, fáklædd og skjálfandi úr kulda með hvítvínsglas, búin að kveikja á grillinu og geri mig líklega til að skipa efnafræðistúdentinum að leggja á borð á svölunum. En hann mundi nú örugglega hafa vit fyrir mér, blessaður.

Við Boltastelpan vorum að spjalla saman á MSN í gær eins og við gerum gjarna þegar við erum báðar komnar heim og ég fór að segja henni frá því að ég hefði að gamni sett nafnið hennar inn í netpróf sem margir hafa verið að birta að undanförnu - þetta þar sem maður slær inn nafnið sitt og fær að vita líklegt framtíðarstarf, tekjur og þess háttar. Þegar ég setti bara inn fornafnið var útkoman ,,paid assassin" en ef ég setti fullt nafn eins og hún skrifar það jafnan var útkoman ,,fashion designer". Þetta fannst henni fyndið. Þá spurði ég hvort hún vildi heldur vera leigumorðingi eða tískuhönnuður. Það kemur örugglega engum sem þekkir barnið á óvart að hún svaraði samstundis ,,leigumorðingi".

Þá setti ég inn nafnið hennar eins og það er í þjóðskrá og fékk út ,,pizza delivery person". Sagði henni frá því og svarið var ,,mér líst best á það". Eins gott. Ég gat alveg skilið þetta með tískuhönnuðinn en ég hefði haft verulegar áhyggjur af barnabarninu mínu ef hún hefði frekar viljað vera leigumorðingi en pitsusendill.

Það er alltaf að verða betra að búa í miðbænum, nú voru Fylgifiskar að opna útibú á Skólavörðustígnum. Ekki ólíklegt að það verði oftar fiskur í matinn hér en áður þar sem búðin er í leiðinni heim.

Kvöldmaturinn var steinbítur marineraður í engifer, steiktur á pönnu með nýjum íslenskum tómötum skornum í helminga. Hrísgrjón og salat með paprikusósu með. Ekki slæmt.

Mér skilst að Sauðargæran hafi fúlsað við kvöldmatnum heima hjá sér í gærkvöldi en þess í stað setið og tilkynnt ,,Ég er ekki spæta!" hvað eftir annað. Tilgangur yfirlýsingarinnar er óljós þar sem enginn kannaðist við að hafa borið upp á hann að hann væri spæta.

Ég er ekki spæta heldur en þegar ég vaknaði í morgun leið mér hálfpartinn eins og spæta hefði verið að hamast á hausnum á mér, ég var að farast úr hausverk. Og hafði ekkert til þess unnið, ég var líka slæm í hausnum í allan gærdag þótt ég fengi mér ekki einu sinni vínglas með matnum á laugardagskvöldið, hvað þá meira. Hins vegar skánaði verkurinn í morgun fljótt og ég ákvað á endanum að dröslast í vinnuna, það eru skil í prentsmiðju á miðvikudag og ég ekki búin að skila af mér öllu efninu sem ég á að sjá um. Og svo líður mér þokkalega núna.

Hefði samt verið alveg til með að vera letidýr í morgun. Eða bara köttur ...

Ég var svo slöpp í gærkvöldi að ég eldaði ekkert. Sagði efnafræðistúdentinum að sjá um sig sjálfur en hann var ekkert sérlega svangur eftir að hafa verið í afmæli hjá kærustunni svo að hann lét alla matargerð eiga sig.

Þetta gerist einstöku sinnum en er aldrei langvarandi ástand og nú er ég akkúrat á leiðinni inn í eldhús að búa til eitthvað gott handa okkur á Gestgjafanum úr afgöngum frá forsíðumyndatökunni á föstudaginn. Ég man að það eru til kjúklingabringur, silungur, salatblanda, eitthvað af grænmeti, tómat-paprikusósa, ýmislegt fleira ... jú, það ætti að geta orðið eitthvað ætilegt úr þessu. Betra en samlokurnar í 10-11, allavega.

Af því að ég minntist á Occam's Razor hér að neðan, þá má geta þess að það er til einföldun á þessari einföldu kenningu um einfaldleikann sem gengur undir nafninu ,,The KISS principle". KISS stendur fyrir ,,keep it simple, stupid" (eða keep it simple and stupid).

Annars er það auðvitað rangt að þetta tengist Dularfulla dýnuhvarfinu ekkert. Ég er viss um að einfaldasta skýringin reynist rétt þegar upp er staðið. Ég er bara ekki enn búin að átta mig á hvaða skýring er einföldust.

Ég er búin að vera hálflasin og hef litlu komið í verk um helgina. Hins vegar er ég búin að lesa tvær bækur sem ég fékk í síðustu sendingu frá amazon.co.uk, The Curious Incident of the Dog in the Night-Time og To Say Nothing of the Dog. Ég kveikti ekki á því þegar ég var að panta að báðir titlarnir vísa til hunda, það var ekki fyrr en ég opnaði pakkann sem það rann upp fyrir mér.

Þetta eru afskaplega ólíkar bækur, vægast sagt, en ég get mælt með þeim báðum. Önnur gerist að mestu í Swindon í nútímanum og aðalpersónan er 15 ára strákur með Asperger-heilkenni. Hin gerist að mestu í enskri sveit árið 1888 og í Oxford árið 2057 og söguhetjan er starfsmaður bresku Tímaferðastofnunarinnar, en samt eru ýmsir snertifletir. Hundurinn í annarri bókinni er að vísu dauður strax á fyrstu blaðsíðu (hundamorðið er málið sem söguhetjan er að kljást við að leysa) en afskaplega bráðlifandi í hinni. En báðir titlarnir eru bein tilvísun í frægar sögur frá síðustu árum 19. aldar og í báðum bókunum er fjallað dálítið um spíritisma og sagt frá því hvað Arthur Conan Doyle var auðtrúa þegar svikamiðlar voru annars vegar. Eða svo ég vitni í fyrrnefndu bókina:

,,And this shows that sometimes people want to be stupid and they do not want to know the truth.
And it shows that something called Occam's razor is true. And Occam's razor is not a razor that men shave with but a law, and it says

Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem.

Which is Latin and it means

No more things should be presumed to exist than are absolutely necessary.

Which means that a murder victim is usually killed by someone known to them and fairies are made out of paper and you can't talk to someone who is dead."

Ekkert af þessu hefur neitt með Dularfulla dýnuhvarfið að gera.