Þeir í Chicago eru ekkert sérstaklega æstir í að fara í stríð við Saddam. Kannski hefði gegnt öðru máli þegar Daley eldri var við stjórnvölinn þar í borg.

Og Maurice Gibb dó úr garnaflækju. Þegar ég var yngri var það dauðdagi sem ég óttaðist mjög, enda var mér hótað honum oft. Bærinn sem ég ólst upp á stendur hátt og fyrir framan hann er brött brekka. Það var ein mesta skemmtun mín á sumrin að leggjast flöt efst í brekkuna og velta mér niður. Þetta sögðu afi minn og bræður hans, sem alltaf voru reyndar kallaðir piltarnir þótt þeir væru nokkuð við aldur, að mundi trúlega verða til þess að ég - eða við, því ekki var ég ein um þetta - fengjum garnaflækju og dræpumst, og fylgdi gjarna saga um einhvern dreng sem hafði sálast úr garnaflækju með miklum harmkvælum af því að hann var alltaf að velta sér. Þessu trúði ég en hélt samt áfram að velta mér. Ekki veit ég hvort Maurice stundaði veltur en garnaflækjan stafaði víst af meðfæddum galla.

Ég rölti með efnafræðistúdentinum og Eldfjallinu niður á Lækjartorg til að mótmæla. Sjálf var ég gott búin til fótanna eins og maðurinn sagði og varð ekkert kalt á tánum í þetta sinn en Eldfjallið kvartaði mikið yfir tákulda og var þó í ullarsokkum. Henni fannst ekkert gaman að mótmæla - ekki fyrr en við hittum foreldra hennar og þau ákváðu að taka hana með heim. Þá var allt í einu eitthvað varið í mótmælin. Annars held ég að henni hafi þótt merkilegast að sjá bæði Egil Helga og Sirrý á fundinum. Hún er reyndar einangrunarsinni og lýsti því yfir að sér væri alveg sama, bara ef kæmi ekki stríð á Íslandi. Skipti að vísu um skoðun þegar við vorum búnar að ræða málið smástund.

Ég gat ekki betur séð en allt færi friðsamlega fram eins og mér finnst tilheyra á friðarfundi. Reyndar er ég almennt á móti því að henda, skvetta, berja og brjóta í mótmælaskyni, finnst það ævinlega setja svartan blett á málstaðinn sem verið er að berjast fyrir. Þetta er kannski aldurinn en mig minnir að ég hafi líka verið þessarar skoðunar á blómaskeiði mínu í mótmælabransanum.

Ég er að fara að elda paellu í kvöldmatinn. Það gæti reyndar orðið vandi að setja saman útgáfu handa þessari matvöndu fjölskyldu minni. Einn vill ekki krækling, annar þolir ekki saffran, sveppir eru bannvara og Eldfjallið borðar sennilega ekki neitt. Uppáhalds tengdasonur minn borðar þó það sem fyrir hann er sett og Sauðargæran hefur hingað til ekki fúlsað við öðru en súru slátri, sem verður örugglega ekki í paellunni.

Mér fannst kanadíska fréttin um barnaklámhringina sem var í kvöldfréttum sjónvarpsins skelfileg. Lögreglunni féllust greinilega gjörsamlega hendur, þetta er svo víðtækt og erfitt viðfangs og furðulegt að ekki skuli vera veitt meira fjármagni í þessi mál. Ég man að einhvern tíma kom frétt um það í útvarpinu að einhver opinber aðili eða apparat - man ekki einu sinni hvort það var hérlendis eða erlendis - hafði veitt um það bil einni milljón króna í baráttu gegn barnaklámi í Asíu. Næsta frétt á eftir var að kostnaður við Keikó sem aflað hefði verið með frjálsum framlögum í Bandaríkjunum væri nú orðinn einn milljarður.

Það er í sjálfu sér ekkert broslegt við þessi mál. Auðvitað ekki. Samt fannst mér þetta dálítið fyndið.

Ég fór að ná í Sauðargæruna á leikskólann hans í dag. Á litlu deildinni þar eru kannski tuttugu börn, að vísu meirihlutinn strákar. Fjórir þeirra heita Aron.

Mér hefur alltaf fundist Aronsnafnið með ljótari nöfnum (foreldrar og aðstandendur ungra Arona eru beðnir velvirðingar en mér finnst þetta bara). Ármann er að hvetja til þess að upp verði tekin ýmis gömul íslensk nöfn, þar á meðal góð og gild nöfn frá þjóðveldistímanum eins og Dufgus og Svarthöfði. Aron var líka til á þjóðveldistímanum - man ekki hvort það hefur lifað allar götur síðan eða var tekið upp aftur á 19. öld - en það get ég svarið að miklu frekar hefði ég látið efnafræðinemann heita Svarthöfða en Aron, ef ég hefði þurft að velja, og það þótt hann sé ljóshærður.

Ég sé að Ármann vill láta taka upp Skútunafnið, hefur ekki vitað af Helga Skútu og þeim feðgum. Annars rakst ég á þessa mynd af Skútunni og félögum á dögunum. Skútan er þriðji frá vinstri í efri röð. Þarna er líka Steingrímur Sigfússon með hár. Sítt.

Norðmenn eru að pæla í að veita fólki sem hjólar í vinnuna skattaafslátt, sjá hér. Leggja fleiri hjólreiðastíga, moka snjó af þeim og allt í þeim dúr.

Þetta finnst mér góð hugmynd, en hvað með fólk sem gengur í vinnuna? Mig til dæmis. Það þarf ekki að leggja neina stíga fyrir mig, ég get haldið áfram að nota gangstéttirnar. Mætti að vísu moka snjó af stéttunum í staðinn fyrir að ýta honum upp á þær ef fer að snjóa en það hefur svosem ekki verið vandamál í vetur. Þannig að ég spara þjóðfélaginu stórfé og er mjög umhverfisvæn og ætti að fá umbun fyrir það.

Mér finnst þetta verðugt baráttumál fyrir frambjóðendur í komandi kosningum.

Efnafræðistúdentinn var að mótmæla í dag. Kosturinn við að vera í skóla er að maður getur mótmælt þangaðtil manni verður kalt á tánum og farið svo og fengið sér kaffi á eftir og talað um hvað það hafi verið gaman að mótmæla. Ég tala af reynslu, þegar ég var í skóla var ég alltaf að mótmæla. Og dró næstum alltaf gagnlega barnið mitt með, ég held að það hafi ekki birst nokkur mynd í blaði af mótmælagöngum, fundum eða öðrum á árunum kringum 1980 þar sem hún var ekki áberandi. Ég man aldrei eftir að þessi mótmæli hafi breytt nokkrum sköpuðum hlut en það skipti engu, manni fannst að maður væri að gera eitthvað alveg frábært. Sem er náttúrlega gott fyrir sálina - ekki endilega kroppinn, manni gat orðið svo djöfull kalt á tánum.

Í Húsasmiðjublaðinu, sem fylgir með Fréttablaðinu í dag, er viðtal með fyrirsögninni: Dreymir um juðara.

Draumaverkfæri mannsins sem rætt er við er semsagt rafknúinn pússikubbur ,,eða juðari eins og það heitir á fagmálinu" - hey, ég tala fagmál! Ég hef aldrei kallað þetta annað en juðara.

Af hverju ætli maðurinn hafi ekki fengið sér jólajuðara?

Ég fékk þær fréttir áðan að nú væri búið að hafa upp á jólasögunni um fátæku börnin í Koti, sem ég var að spyrja eftir á jólaföstunni, og ég mundi líklega fá hana í hendur innan tíðar. Hún er eftir Bjarna Hafþór - það kom reyndar ekkert á óvart - og birtist á sínum tíma í Gambra.

,,Dronningen skal holde sig fra at løfte tunge ting de næste seks uger. Hun må gerne lave mad men skal holde sig fra at støvsuge og vaske gulv," segir í einhverju dönsku blaðanna um sjúkralegu drottningarinnar. Hinrik og Jóakim hljóta að geta séð um gólfin í sameiningu; danskir heimildarmenn mínir segja mér að Friðrik krónprins sé löglega afsakaður þar sem hann sé á Tasmaníu hjá kærustunni. Eða að taka þátt í siglingakeppni. Eða eitthvað.

Annars rakst ég á fyrirsögnina ,,Fogh slog Margrethe", hélt náttúrlega að forsætisráðherrann hefði verið að lúskra á drottningunni, eða allavega kjaftshöggað hana óvart, og smellti strax á fréttina í von um eitthvað verulega djúsí, en nei, þetta var tómt svindl - það var bara verið að segja frá því að það hefðu fleiri horft á nýársræðu Foghs en drottningarinnar.

Á Mogganum þekkja menn ekki lengur Garð og kalla hann ,,stúdentagarðinn Regensen við Købmagergade," sem er náttúrlega rétt útaf fyrir sig. Ég veit heldur ekki hvort er rétt að tala um nærri 400 ára gamla byggingu, ég man ekki betur en Garður hafi verið byggður upp frá grunni eftir brunann 1728.

Annars er það helst í dönskum fréttum að drottningin liggur á sjúkrahúsi eftir bakuppskurð og Jóakim prins heldur um stjórnartaumana á meðan. Hvar í fjandanum er krónprinsinn, á hann ekki að sjá um þá deild?

Og af matarmálum er það að frétta að einhver Dani fékk ,,pølseforgiftning" - væntanlega botulismaeitrun - af því að borða hvítlauk í olíu. Ég er búin að vera að segja fólki að það sé alls ekki óhætt að gera heimatilbúna hvítlauksolíu eða geyma hvítlauk í olíu en þetta var reyndar verksmiðjuframleiðsla. Frá Bon Appetit, ég veit ekki hvort það fæst hér á landi.

,,The best laid plans of mice and men gang aft agley," - þarna er ég búin að gefa margar yfirlýsingar um að nú eigi að tæma frystiskápinn og rangla svo inn í Bónus og kaupi dobíu af frosnum matvælum á tilboðsverði. Ojæja.

Ég er að glugga í matreiðslubókina Cosmic Cuisine, þar sem mataruppskriftir eru settar fram eftir stjörnumerkjum. Nú veit ég ekki fyrir víst í hvaða stjörnumerki ég er, ég vissi það hér áður fyrr en einhver gerði stjörnukort fyrir mig óumbeðinn fyrir mörgum árum og þar var ég sett í allt annað merki - mér skildist að það munaði einhverjum sjö mínútum en þar sem fæðingartími minn er grunsamlega nákvæmur, klukkan 23.00, þá hef ég aldrei gefið mikið fyrir það. Og gæti ekki verið meira sama. Þannig að ekki get ég farið að elda eftir mínu stjörnumerki. Hinsvegar er ég að hugsa um að telja efnafræðistúdentinum trú um að þar sem tími hans merkis er akkúrat að ganga í garð muni ég eingöngu elda mat sem því tengist á næstunni - og hér blasir við uppáhaldsmaturinn hans (eða ekki!), það er að segja kálbögglar. Kåldolmar, eins og þeir heita á sænsku vegna skyldleika við grísk/tyrkneska dolmades, fyllt vínviðarlauf með hrísgrjónum - það var samt ekki Karl 12. sem kom með kåldolma til Svíþjóðar eins og oft er haldið fram (og gott ef ég hef ekki fullyrt sjálf), rétturinn var til þar löngu fyrr. Hmm, ætli Væringjar hafi flutt hann með sér frá Miklagarði?

Kannski skrifa ég einhvern tíma grein þar sem ég ber saman kálbögglauppskriftir frá fjölda landa - þeir eða ættingjar þeirra eru nefnilega ótrúlega víða til.

Annars er orðið ansi langt síðan ég bjó til kálböggla síðast. Hver veit nema ég geri alvöru úr þessu einhvern tíma í vatnsberamerkinu ...

Svarið við getrauninni hjá frambjóðandanum í áttunda sæti er Right Ho, Jeeves; verðlaunaafhending í skólanum í Market Snodsbury; Gussie Fink-Nottle.

Ég hlustaði óvart á dálítinn hluta af Gettu betur í útvarpinu í gærkvöldi. Mikið skelfilega er það leiðinlegt fyrirbæri. Sjónvarpskeppnin er þó skárri en reyndar gafst ég alveg upp á henni í fyrra. Má ég þá frekar biðja um Popppunkt.

Sjálf er ég svo gömul að ég hef bara keppt í spurningakeppni átthagafélaga (þar sem við Skagfirðingar töpuðum í úrslitum fyrir Húnvetningum, okkur til töluverðrar háðungar). Efnafræðistúdentinn varð aftur á móti næstefstur í forkeppni innan síns skóla tvö ár í röð en afsagði að taka þátt í keppninni í bæði skiptin, móður sinni til nokkurrar ánægju en ungum frændum sínum (sem báðir eru efnilegir Gettubeturnördar framtíðarinnar) til sárra vonbrigða.

Ég er ekkert hjátrúarfull. Held ég. En ef ég væri það, þá gengi ég um þessa dagana sannfærð um að það ætti eitthvað hræðlegt næstum eftir að koma fyrir mig. Sem yrði afstýrt á síðustu stundu.

Ég var að rölta í vinnuna í gærmorgun og á Vesturgötunni sá ég kolsvartan kött á hinni gangstéttinni. Hann var að leggja af stað yfir götuna, skáhallt á móti mér, og stefndi beint fyrir framan mig. Ég var nú ekki óróleg yfir því af því að ég er semsagt ekkert hjátrúarfull. Úti á miðri götu snarstoppar kattarkvikindið, horfir andartak beint á mig, skiptir svo um skoðun og fer beint upp á sömu gangstéttina aftur og settist þar. Alveg eins og hann hefði skyndilega ákveðið að hann vildi ekki færa mér neina ógæfu.

Reyndar geng ég stundum með galdraauga í úlpuvasanum sem Vigdís Gríms gaf mér einu sinni og sagði að ætti að fylgjast með mér og færa mér gæfu. Tveim dögum seinna var ég að ganga í vinnuna, tók augað upp úr vasanum og var eitthvað að skoða það, og gáði ekki að mér og gekk beint á tré. Ekki fylgdist nú augað betur með mér en svo. Kannski það hafi þó bjargað mér viku seinna, þegar drukkin kona bakkaði á mig á bílastæði við Hagkaup og ég hefði allavega fallið í götuna ef ekki verra, ef aðvífandi vegfarendur hefðu ekki gripið mig í fangið. (Nú hefði auðvitað verið best sögunnar vegna að sá sem greip mig hefði verið bráðmyndarlegur einhleypur karlmaður, ég hefði boðið honum í mat í þakklætisskyni og við værum harðgift og hamingjusöm í dag, en því miður, þetta var eitthvert ungt par ef ég man rétt.)

Ég ætla samt að hafa varann á næstu daga. En vera ókvíðin, því kötturinn sneri við.

En ég er ekkert hjátrúarfull.

Nei, þetta á ekki við mig. Þótt ég haldi mig við regluna ,,No coffee for me after 2 am on weekdays, 5 am on weekends".

,,Fjölskyldumeðlimirnir, og þá oft þeir, sem ekki taka þátt í vinnunni, hugsa til hennar með skelfingu, því að þeim finnst allt annað en notalegt að koma inn í hús, sem allt er á rúi og stúi. Hugsunarsöm húsmóðir tekur því tillit til þess í vinnuáætlun sinni, meðal annars með því að taka ekki mörg herbergi í einu og vinna þau verk, sem mest umrót fylgir, meðan eiginmaðurinn er ekki heima," segir Sigfríður Nieljohniusdóttir í kaflanum Aðalhreingerning í Húsmæðrabókinni, en bætir reyndar við: ,,Annars ætti eiginmaðurinn auðvitað að eiga sinn þátt í hreingerningunni, sérstaklega þegar erfitt er að fá nokkra húshjálp."

Í kaflanum Dagleg hreingerning stendur líka ,,Í herbergi húsbóndans verður að fara gætilega, svo að skjöl á skrifborði eða annarsstaðar ruglist ekki eða týnist."

Mig vantar svona húsmóður.

Við Gestgjafagellurnar erum búnar að sitja á ritstjórnarfundi hér heima hjá mér í dag og velta upp ýmsum hugmyndum, bæði góðum og síður góðum. Töluverður hluti fundarins fór í umræður um brúðkaupsundirbúning og þar var ég dálítið utanveltu; minn brúðkaupsundirbúningur fólst í því að segja við sambýlismann minn, þegar hann hringdi heim í hádeginu einn föstudaginn, í miðri loðnulöndun: ,,Þú þarft að koma heim og fara í bað, við giftum okkur klukkan fjögur." (Tek þó fram að við vorum búin að ákveða daginn áður að ég skyldi kanna hvort hægt væri að láta pússa sig saman með svona stuttum fyrirvara, þetta kom ekki alveg flatt upp á hann.) Nú skilst mér að ekki dugi minna en árs undirbúningur fyrir brúðkaupið, það er að segja mun lengri tíma en sum hjónaböndin endast. Mitt entist þó í ein átta ár þótt undirbúningurinn væri ekki meiri.

Ég skrapp fram áðan og fékk mér sneið af heimabökuðu brauði krydduðu með svolítilli sædögg og smurði hana með eiraldinmauki. Á eftir fæ ég mér kannski aðra sneið með rauðaldinum og kryddmæru.

Það var einhver að spyrja mig að því hvað ég legði mikla áherslu á að nota íslensk hráefnisheiti þegar ég er að skrifa uppskriftir. Ég reyni að beita skynseminni, nota íslensk heiti þegar ég tel líklegt að fólk viti a.m.k. hvað ég er að tala um, eða þegar mér finnst erlenda heitið mjög óþjált. Ég tala um chilipipar (EKKI chili pipar, eins og prófarkalesararnir hjá Fróða vilja endilega hafa það) vegna þess að ég hef aldrei séð íslenskt heiti sem mér finnst líklegt til að festast í sessi (og hafa þó mörg verið reynd). Hinsvegar tala ég um kúrbít en ekki súkkíní, zucchini eða courgette (eða jafnvel gorgette, eins og þetta ágæta grænmeti var ævinlega merkt í Hagkaup í Kjörgarði, þegar sú búð var og hét). Afgreiðslufólk veit yfirleitt hvað ég á við þegar ég spyr um kúrbít og notar heitið jafnvel sjálft stundum. En ég sé ekki tilganginn í því að reyna að íslenska heiti eins og rósmarín og óreganó, maður mundi gera sig að viðundri með því að fara að spyrja krakkana í grænmetisdeildinni í Hagkaup um sædögg og kjarrmintu. Það væri eins og að fara í Sautján og spyrja ,,hvárt hafið þér hér megingjarðir?" ef mann vantaði axlabönd.

Hér á við að vitna í formálann að bókinni Ódýr fæða, leiðbeining um matreiðslu á síld og kræklingi, sem kom út 1916 og er ef ég man rétt fyrsta íslenska matreiðslubókin sem eingöngu er með uppskriftir að sjófangi. Hún er þýdd upp úr tveimur norskum bæklingum og í formála segir þýðandinn, Matthías Ólafsson:
,,Eg hefi með vilja haldið hinum útlendu nöfnum á ýmsum jurtum og kryddi. Þær eru að jafnaði seldar í verzlununum undir þeim nöfnum og því handhægast að nota þau til þess að flýta fyrir afgreiðslunni við kaup á þeim."

Það kemur fyrir nú orðið að hægt er að fá ýmislegt kjötkyns í búðum sem ekki var borðað í Skagafirði á mínum uppvaxtarárum, þótt við höfum reyndar borðað þar ýmislegt sem ekki fæst núna í Nóatúni (jafnvel þótt Skagfirðingur sé sestur þar við stjórnvölinn). Til dæmis langar mig öðru hverju ógnarlega í reykta folaldatungu, sem ég hef ekki smakkað í meira en þrjátíu ár. En nú er semsé hægt að fá dádýr, fasana og fleiri skepnur, og í fyrra eða hitteðfyrra var hægt að fá strútakjöt í Hagkaup. En krókódílakjöt hef ég ekki séð enn, og reyndar aldrei smakkað það nema þurrkað. Einhverntíma mun það þó örugglega eiga eftir að fást og svona upp á seinni tíma kemur hér uppskrift ættuð frá dönskum ævintýramanni (ef ekki fæst krókódíll má örugglega nota naut):

KROKODILLEHALE
Hvad er forskellen på en krokodille og en alligator? Det er jo rart, at vide hvis man er ved at blive trukket ud i den grågrumsede Limpopo flod, af et forhistorisk uhyre på størrelse med et hus og et tandsæt der må få en dansk tandlæge til at bryde ud i taksigelser. Det er ganske elementært min kære læser, alligatorer har kun synlige nedadvendte tænder når munden er lukket. Krokodiller har derimod både nedadvendte og opadvendte. Det kan hermed slås fast, at hvis man er ved at blive trukket ud i floden så har denne oplysning ingen relevans, idet gabet på dyret må formodes at være åbent, i øvrigt lever der ikke alligatorer i Limpopofloden, men kun krokodiller. således belært om altings unødvendighed vil jeg nu fortsætte.

4 Krokodillebøffer skåret ud af halen
1/2 teske sort peber
1/4 teske cayennepeber
1 Teske rosmarin
salt og mælk
Kom mælken i en skål, sammen med rosmarin. Strø peber og cayenne over bøfferne og kom dem i mælken. lad dem ligge i marinaden en 3-4 timers tid. tag bøfferne op og tør dem i et viskestykke. Drys salt og peber over. Grill dem over hvidglødende kul i cirka 10 minutter på hver side.

Serveres med øl... folk der spiser grillet krokodillehale spiser helst ikke grøntsager!

Þetta síðasta er ábyggilega rétt.

Við vorum uppi í Odda að fara yfir janúarblað Gestgjafans, sem kemur út seinna í vikunni. Ég er mjög sátt við þetta tölublað, og eins aukablaðið, sem er ,,bestu uppskriftir ársins 2002" - finnst það koma vel út. Nú er að snúa sér að næsta blaði, sem hefur þemað ,,súpur og brauð" - það ætti að verða skemmtilegt. Í tilefni af því eldaði ég súpu í hádeginu fyrir okkur. Fyrir helgi voru teknar nýjar myndir af blaðamönnum, lausapennum og öðrum þeim sem koma að Gestgjafanum til að birta í blaðinu og allir áttu að skreyta sig með einhverju, helst grænmeti eða ávöxtum. Ég sá enga ástæðu til að láta allt þetta fallega grænmeti fara til spillis og matreiddi úr því ágæta naglasúpu.

Það var mælst til þess að allir yrðu svartklæddir á myndunum en ég strækaði á það og fór í dökkblátt. Svart er ekki minn litur, ég er frekar litlaus manneskja en svarti liturinn sýgur úr mér þann litla lit sem þó er til staðar. Mér líður beinlínis illa í svörtu og hef ekki átt svarta flík í mörg ár. Hér áður fyrr var ég stundum að reyna að ganga í svörtu, það var alltaf verið að telja manni trú um að svart væri svo grennandi, svart væri litur sem allir gætu notað, svart ætti alltaf við ... Della. Þetta er eins og með stærðarmerkinguna ,,one size fits all". Ég hef mátað það margar slíkar flíkur að ég get staðfest að þær fitta mér hreint ekki alltaf. Ég kann best við mig í sterkum, hlýjum jarðarlitum. Ekki pastellitum, ekki köldum litum. Og alls ekki hvítu eða svörtu.

Af mbl.is:
,,Hópur franskra meistarakokka, rithöfunda og fjölmiðlastjarna hyggst á næstunni senda Jóhannesi Páli II páfa formlega bæn um að matgræðgi verði fjarlægð af listanum yfir dauðasyndirnar sjö, eftir því sem franska blaðið Le Journal du Dimanche greindi frá í gær.
Félagar í Samtökum um matgræðgis-málið, þ.ám. meistarakokkarnir Paul Bocuse og Alain Ducasse, viðurkenna að kjarni málsins felist í skilningi orðsins "gourmandise", sem í hugum flests frönskumælandi fólks hefur breytzt úr "ofáti" í að "kunna að njóta góðs matar"."

Jahá.
Reyndar hef ég aldrei alveg fattað þetta með dauðasyndirnar sjö þótt ég læsi einhvern tíma lærða kristilega grein um af hverju þær vísuðu veginn beint til helvítis. Þá finnst mér meira gaman t.d. að því hvernig Laukurinn lítur á málið - hér eru allar dauðasyndirnar teknar fyrir og settar í samhengi.

En vissuð þið að dauðasyndirnar sjö voru upphaflega átta?

Það er víst að ganga einhver leiðinda ælupesti (þetta var óþarfi, það er örugglega ekki til skemmtileg ælupesti) sem ég vona að ég sleppi við, enda er ég ekkert sérlega næm fyrir slíkum pestum. Mér skilst að Eldfjallið hafi gosið svo hressilega í gær að enginn á heimilinu hafi sloppið alveg undan því nema snobbkötturinn, sem veit hvenær hann á að forða sér eins og kettir sem búa á heimili með hálfs annars árs gömlu barni eru fljótir að læra. En hún var allavega orðin hress í dag.

Ég hef ekki fengið neinar vöfflur enn og fæ varla úr þessu.

Ég veit annars ekki hvað fólk er að nöldra yfir klukkunum í Hallgrímskirkju, aldrei tek ég eftir þeim og bý þó svo nálægt kirkjunni að mér fannst þegar ég var nýflutt hingað og horfði út um eldhúsgluggann minn að hún nálgaðist óðum, eins og skríðandi kirkjurnar á Sanntrúarbóli.

Efnafræðistúdentinn ætlaði að baka vöfflur með kvöldkaffinu í nýja vöfflujárninu. En í staðinn fór hann í bað. Það er nokkuð sem ég get næstum því afgreitt á meðan vöfflujárnið er að hitna (gamla járnið allavega, veit ekki enn með það nýja) en hjá honum tekur þetta lungann úr kvöldinu. Þetta eru vinir hans löngu búnir að læra; ef þeir hringja og spyrja um hann og ég segi að hann sé nýfarinn í bað, þá reyna þeir ekkert að hringja aftur næsta klukkutímann. Ég held þó að hann sé hættur að taka með sér lestrarefni í baðið, alllavega fer hann laumulega með það. Hann hefur þó aldrei lesið Nietzche í baði eins og sumir.