Ég hvet alla sem þekkja Boltastelpuna (og aðra líka) til að skrifa í gestabókina á blogginu hennar og tjá sig í kommentunum. Hún er nefnilega búin að búa sér til þetta fína blogg ...

Í framhaldi af vangaveltum um hversu persónulegur maður eigi að vera í bloggskrifum (eða bara tjáningu yfirleitt - ekki síst tímaritaviðtölum, sbr. það sem Þórdís nefndi), þá er vert að hafa eftirfarandi í huga:

,,Life isn't like a box of chocolates... It's more like a jar of jalapenos. What you do today, might burn your ass tomorrow."

Þórdís, Erlingur, Hel og fleiri hafa verið að skrifa um það hve persónulegur maður sé eða eigi að vera á blogginu sínu og fleira því tengt. Sjálf reyni ég að vera ekki persónulegri en mér sjálfri þykir þægilegt. Það hefur gefist mér vel.

Núna ætla ég til dæmis, eins og ég nefndi í kommentunum hjá Þórdísi, að vera heldur í opinskárri kantinum og segja frá nærbuxum sem ég átti einu sinni. Persónulegra gerist það varla, hmm? ekki hjá mér. Ekki þegar bæði mamma mín og barnabarnið lesa bloggið að staðaldri. En reyndar efast ég um að það breytti miklu þótt svo væri ekki.

Ég mundi alltsvo eftir þessum nærbuxum á dögunum, af tilefni sem við skulum láta liggja á milli hluta. Þannig var að einhvern tíma á mínum sokkabandsárum komst ég lítillega í kynni við sveitarstjóra nokkurn. Þar kom í samskiptum okkar (eftir á að giska stundarfjórðungs viðkynningu) að hann gerði mér tilboð sem ég átti ákaflega auðvelt með að hafna, enda maðurinn bæði óálitlegur, fullur og leiðinlegur, og þaráofan harðgiftur. Þar með lauk samskiptum okkar sveitarstjórans. En ég lá andvaka um nóttina og fór að hugsa um að ef maðurinn hefði nú verið myndarlegur, grannur, skemmtilegur og hress (og ógiftur náttúrlega), þá hefði ég kannski brugðist öðruvísi við og aldrei að vita hvað orðið hefði úr því. Og ég var í gömlum og slitnum nærbuxum sem alls ekki hefðu verið að gera sig við svoleiðis aðstæður. Ekki einu sinni þótt maðurinn hefði verið óbreyttur skrifstofumaður, hvað þá sveitarstjóri. Það sem meira var, það rann upp fyrir mér að nærfatnaður minn var sorglega fátæklegur. Svo að eftir helgina lét ég það verða mitt fyrsta verk að fara í undirfataverslun og fjárfesta í flottustu nærbuxum sem ég hef eignast. Með útsaumi og fínaríi. Þær voru svo flottar og dýrar að ég hafði bara efni á að kaupa einar. Ætlaði að kaupa fleiri seinna en það varð ekki úr því.

Ég átti þessar nærbuxur í mörg ár og hélt upp á þær. Þær voru aldrei kallaðar annað en sveitarstjórabrókin. En ég fékk aldrei svona tilboð aftur, svo að það má segja að þær hafi aldrei staðið undir nafni.

Hérna er ég búin að heyra GSM-síma efnafræðistúdentsins hringja hátt og snjallt öðru hverju í allan dag inni hjá honum (hann var í vinnunni, ég er heima í sumarfríi) og svo kemur upp úr dúrnum að þetta var maður sem lá mikið á að ná í mig, hafði hvergi fengið heimasímann minn uppgefinn en hafði aftur á móti getað grafið upp GSM-númer efnafræðistúdentsins (drengurinn er reyndar skráður fyrir heimasímanum en manninum hafði auðvitað ekki dottið í hug að athuga það). Líklega endar með að ég gefst upp og set nafnið mitt aftur inn í símaskrána. Ég er ábyggilega alltaf að missa af einhverjum snilldartækifærum af því að ekki hefst uppá mér en hins vegar virðist símasölufólk ekki vera í vandræðum með að finna númerið.

Það verður þá bara að hafa það þótt ég fái eitthvað af hringingum klukkan hálfsex á aðfangadag frá fólki sem er í vandræðum með jólasteikina. Sem var ástæðan til þess að ég lét taka númerið úr skránni á sínum tíma.

Ég er svosem ekki búin að heyra um margar bækur sem væntanlegar eru í haust (þó gæti ræst úr því á Menningarnótt) en ég veit allavega að mig langar ekki í bókina hennar Jónínu Ben. Þótt hún sé komin í bresku pressuna. Jónína alltsvo. Eða ,,Ben" eins og hún er kölluð þarna.

Menningarnótt hefur vafið upp á sig, segir Fréttablaðið og tilkynnir ,,Í dag líkur dreyfingu á aukablaði um dagskrá Menningar náttar". Það hefur heyrst að blaðaútgáfan gangi glimrandi vel, ætli þeir fari ekki bráðum að hafa efni á prófarkalesara?

Ég er nú ekki búin að fá þetta aukablað ennþá, ,,dreyfingin" hefur ekki náð til mín. En ég náttúrlega bý í miðbænum og kemst ekki hjá því að taka þátt í Menningarnótt - reyndar er það galli hvað hún hefur ,,vafið" mikið upp á sig, maður kemst ekki yfir að líta á nema brot af því sem í boði er. Þó veit ég bara um eitt atriði sem verður hér á Kárastígnum, það er markaður sem verður fyrir utan Yggdrasil.

Ekki vissi ég fyrr en ég rakst á það áðan að Noah Hathaway, sem lék Atreyu í Sögunni endalausu, hefði líka leikið Harry Potter.

Ég sá Söguna endalausu á sínum tíma í bíó með gagnlega barninu og gott ef ekki efnafræðistúdentinum líka, hann hefur þá líklega verið fjögurra ára. Kannski fimm. En ég man ekkert hvernig Atreyu leit út og reyndar mjög lítið eftir myndinni (hafði þó lesið bókina og fannst hún góð). Ég man hins vegar mjög vel eftir vídeóinu með Limahl, af einhverri ástæðu. Segið mér, er eitthvert Limahl-kombakk í gangi?

Og af hverju hef ég aldrei séð þessa bíómynd?

Skrítið (eða er það kannski ekki skrítið, ég hef ekki minnsta vit á því) að núna þónokkrum klukkutímum eftir að rafmagnið fór af stóru svæði í Bandaríkjunum og Kanada skuli enn allt vera í óvissu um hvar bilunin varð og hvers vegna. Kanadamenn segja að eldingu hafi slegið niður í raforkuver Bandaríkjamegin, Bandaríkjamenn segja að bilunin hafi verið Kanadamegin. Hmm. Maður hefði nú haldið að það ætti allavega að liggja nokkuð ljóst fyrir fljótlega til hvaða lands þarf að senda viðgerðaliðið. Og svo er verið að kvarta yfir seinagangi ef rafmagnið fer hér um hávetur.

Þetta er náttúrlega spurning fyrir rafmagnsverkfræðingana í fjölskyldunni. Og þó, þeir hafa örugglega ekki hundsvit á sterkstraumi og þýðir ekkert að spyrja þá.

Þetta passar alveg. Eða svo vitnað sé í Snata sjálfan:

,,Sometimes when I get up in the morning, I feel very peculiar. I feel like I've just got to bite a cat! I feel like if I don't bite a cat before sundown, I'll go crazy! But then I just take a deep breath and forget about it. That's what is known as real maturity."





What cartoon dog are you?

Brought to you by the good folks at sacwriters.com.

Eiginlega ætti ég að vera enn í Brekkuskógi en þegar ljóst var að í dag yrði ekki bara rigning, heldur líka þoka og kuldi, var ákveðið að fara í bæinn degi fyrr en til stóð. Ef góða veðrið í gær og fyrradag hefði haldið áfram værum við auðvitað enn fyrir austan en því var ekki að heilsa. Reyndar rigndi líka töluvert fyrstu dagana en þá var hlýrra og hægt að vera í heita pottinum og fleira. Í veðri eins og í dag er aftur á móti nákvæmlega ekkert hægt að gera nema vera inni og lesa eða spila. Við vorum búin að spila nægju okkar og bókakosturinn í bústað Blaðamannafélagsins var ekki akkúrat að mínum smekk - aðallega kaldastríðsnjósnareyfarar og þess háttar, sýndist mér. Ég hefði alveg verið í skapi fyrir skemmtilega whodunnits og jafnvel einn eða tvo vinnukonureyfara, eins og yfirleitt eru í svona bústöðum - en ekkert slíkt var á boðstóðum, því miður.

Annars var þetta fínt. Við spiluðum Alþýðubandalagsspilið, Actionary/Pictionary (reyndar spilaði ég ekki beinlínis með, þar sem ég var útnefnd sérlegur aðstoðarmaður Boltastelpunnar) og ýmis fleiri spil. Sauðargæran var hamingjusamur eftir að hann fann pottaskápinn. Hann elskar pottaskápa. Dró alla pottana út á gólf, fékk sleif og þeytara og sagðist vera að elda mat og baka kökur. Undir lokin var hamingja hans fullkomnuð af því að hann hafði uppgötvað samlokugrillið. Hann setti kexköku í það, lokaði, opnaði eftir smástund og - viti menn, tilbúin kaka sem hægt var að borða.

Eins og ég hef nefnt áður kallar hann flest sem er í vökvaformi ,,glas". Ölfusá er ,,glas". Drullupollur er ,,glas". Hverir eru ,,ó ó glas". Strokkur var ,,vaaaá glas" þegar hann gaus. Heiti potturinn var glas. Við vorum sem sagt þónokkuð oft í glasi að mati Sauðargærunnar.

Eitt af því fyrsta sem ég rak augun í þegar ég kom í eldhúsið í bústaðnum var skiptilykill. Ég sá ekki alveg tilganginn með honum. Hann kom ekki í ljós fyrr en ég var að fara að baka kartöflubáta með lambalærinu á sunnudaginn. Þegar ég ætlaði að kveikja á ofninum gripu fingurnir í tómt. Eða næstum því. Takkinn af ofninum var horfinn. Bara einhver tittur eftir sem þurfti að snúa. Þá var skiptilykillinn lausnin. Vantaði að vísu allar vísbendingar um á hvaða hita væri verið að stilla. Svo að ég stillti bara í botn í hvert einasta skipti sem ég notaði ofninn (og það var töluvert). Virkaði ágætlega. Grillið virkaði líka og var mikið notað þótt reyndar væri svo hvasst á laugardagskvöldið að mér gekk illa að krydda hamborgarana, kryddið fauk burtu jafnóðum.

Hluti af svona dvöl í faðmi náttúrunnar er auðvitað að kenna yngri kynslóðinni eitt og annað og við skulum sjá - hvað lærðu þau nú?

Sauðargæran lærði að ef maður tekur fulla eplasvalafernu sem búið er að stinga röri í, beinir rörinu að ömmu sinni og kreistir fast, hefur maður fyrirtaks vatnsbyssu í höndunum.

Boltastelpan lærði að þegar maður stendur í gúmmístígvélum úti í Apavatni við veiðar borgar sig ekki að setjast of langt niður á hækjur sér.

Efnafræðistúdentinn lærði að þegar maður hefur gengt starfi sundlaugavarðar dæmist sjálfkrafa á mann þaðan í frá að sjá um heita pottinn (alveg eins og uppáhalds tengdasonur minn er alltaf settur í að skera steikina þar sem hann er faglærður í steikarskurði).

Sjálf lærði ég reyndar að þegar maður ákveður að príla upp trétröppu yfir gaddavírsgirðingu borgar sig að skoða tröppuna vel áður og athuga hversu traustleg hún er. Annars á maður á hættu að fúið miðþrepið brotni undan manni og maður hlúnkist niður með tilþrifum, liggi afvelta á hryggnum (í mjúkum mosa- og lynggróðri, til allrar hamingju) og hafi misst af sér báða skóna og annar sokkurinn hangi á gaddavír fyrir ofan mann. Og maður situr uppi með stóran rauðbláan marblett á lærinu og fleiður á sköflunginum.

En að öðru leyti var þetta frekar ljúft.