Ég kom inn í Te og kaffi á Laugaveginum áðan. Þar stóð bráðhuggulegur ungur gengilbeinn við afgreiðsluborðið og beið eftir pöntun. Ég stóðst ekki freistinguna, heldur laumaðist aftan að honum og kleip hann í síðuna.

Hann leit á mig og sagði: -Maður gæti haldið að þú værir mamma mín - æi, já, þú ert það víst.

Efnafræðistúdentinn er kominn í kaffibransann eins og uppáhaldstengdasonurinn.

Er virkilega enginn lesenda minna nægilega kunnugur innan bankakerfisins til þess að geta fundið skýringu fyrir mig á þessu með Ethel Joan Helgason? Þetta verður nefnilega sífellt dularfyllra og blessuð konan blandast sífellt meira inn í fjármál mín. Mér er eiginlega alveg hætt að standa á sama.

Ég væri rólegri ef þetta væri bara einn banki, þá mundi ég skrifa þetta á einhvern rugling þar eins og ég gerði í mörg ár þegar ég hélt að þetta væri bara í Samvinnubankanum/Landsbankanum á Sauðárkróki. En nú hefur blessunin hún Ethel elt mig yfir í KB-banka ...

The Junk Food Companion - the complete guide to eating badly var önnur bók sem var í bókasendingunni sem ég fékk í morgun. Skemmtileg en samt ekki eins áhugaverð og nafnið bendir til.

Annars voru þetta aðallega reyfarar og léttmeti til að lesa í sumar sem ég fékk núna. Fyrsta bókin sem ég greip og er byrjuð á var samt bók sem ég hef lesið áður, Booked to Die eftir John Dunning. Mjög fín morðsaga úr fornbókasölubransanum.

Fyrir einum þrettán árum eða svo var ég mikið að fletta katalógum til að leita að hugsanlegum útgáfubókum fyrir Iðunni og þá rakst ég á kynningu á þessari bók, sem þá var að koma út, leist vel á hana, skrifaði útgefandanum og bað um eintak til skoðunar. Fékk það fljótt, las bókina og fannst hún mjög góð en samt ekki kannski það sem við vorum að leita að svo að ég stakk henni upp í hillu hjá mér - venjan var að endursenda þessi kynningareintök ef beðið var sérstaklega um það, annars ekki. Þaðan hvarf svo bókin nokkru síðar, væntanlega hefur einhvern starfsmann Iðunnar vantað lestrarefni, tekið bókina úr hillunni án þess að segja mér að því og ekki hirt um að skila henni. Þetta kom fyrir og ég var ekki vön að gera mál úr því; gerði það heldur ekki í þetta skipti þótt ég sæi eftir bókinni.

Þetta var frumútgáfa og ég er nokkuð viss um að þetta var fyrsta prentun bókarinnar. Nokkru síðar komst ég að því að af einhverjum óútskýrðum orsökum og höfundinum - sem sjálfur er fornbókasali - til gífurlegrar undrunar seldist þessi fyrsta prentun samstundis upp og varð strax mjög eftirspurð. Innan fárra mánaða var verðið á eintaki af fyrstu prentun komið yfir 100 dollara og ég var að skoða verðið á Abebooks áðan og sá þar að eintök án áritunar (eins og það sem ég var með) eru núna boðin á 850 dollara, árituð á 1200-1800 dollara.

Þannig að einhvers staðar hér í borg liggur sennilega bók sem er verðmætari en sá sem hefur hana undir höndum grunar.

Ég var beðin um uppskrift að kjúklingavængjum. Eiginlega nota ég ekki uppskrift og geri þetta ekki alltaf eins - það er að segja, aðferðin er alltaf sú sama, enda afskaplega einföld og pottþétt, en kryddunin er misjöfn. Allavega, þá er þetta einhvern veginn svona. Mín reynsla er að það sé hæfilegt að gera tvo bakka af vængjum (sirka tvö kíló) í einu, hvort sem maður er að steikja fyrir fjóra eða tvö hundruð. Tvö kíló er hæfilegur kvöldmatur fyrir fjóra (tvo ef efnafræðistúdentinn er í mat) en á hlaðborði með nokkrum öðrum réttum má reikna með 2-3 vænghlutum á mann. Mun fleiri ef mörg börn eru í veislunni; sum frændsystkini mín voru ansi rösk við vængina í gær.

Ofnsteiktir kjúklingavængir

2 kg kjúklingavængir
vænn slatti af hveiti - kannski 200-250 g
hentugt krydd eftir smekk, ég nota gjarna Cajun Spice Mix, sirka hálfan stauk fyrir þetta magn af kjúklingi
nokkrar matskeiðar af paprikudufti
chilipipar ef stemmning er fyrir því
pipar
salt (magnið ræðst af því hvort notuð er sölt kryddblanda eða ekki)

Ofninn hitaður í 210°C. Stóra saxið dregið fram og hver kjúklingavængur höggvinn eða skorinn í þrennt. Vængendunum hent ef maður er ekki í húsmóðurstuði og sér ekki fram á að verða það á næstunni, annars eru þeir frystir og notaðir í soð seinna. (Það er stundum líka hægt að fá sundurhöggna vængi en mér finnst svo gaman að sveifla stóra saxinu.) Hveiti og kryddi blandað saman í stórri skál. Vængjunum velt upp úr blöndunni og reynt að láta sem mest af henni fylgja með - það gæti verið til bóta að bleyta vængina aðeins í vatni eða mjólk svo að meira af hveitiblöndunni tolli við þá. Svo er þeim raðað á pappírsklædda bökunarplötu (mega vera þétt) og hún sett í ofninn, snúið eftir 15 mínútur og steiktir í 12 mínútur í viðbót.

Flóknara er það nú ekki.

Þessir síðustu dagar hafa verið dálítið annasamir en nú er það búið og ég sé fram á tiltöluleg rólegheit þar til ég fer til Ítalíu á mánudaginn. Þetta gekk allt ágætlega, bæði myndatökur og afmælisveisla.

Ég fór í morgun og sótti bókasendingu á pósthúsið. Þar á meðal var matreiðslubók frá Seychelleseyjum sem ég var búin að hlakka til að fá og virðist heldur ekki ætla að valda vonbrigðum - þegar ég opnaði bókina var fyrsta uppskriftin sem ég sá ,,Shark chutney" og hún byrjar svona ,,1 shark (medium size)". Og svo er hér leðurblökukarrí með kreólahrísgrjónum.

Mér líst vel á þessa bók.

Ég er búin að steikja fimm hundruð fiskibollur og sex hundruð kjötbollur. Ég held að það verði ekki bollur í matinn hjá mér næstu dagana.

Búin að vera heima í dag að elda rabarbararétti. Sem gekk alveg ljómandi vel. Tíu stykki: Rabarbarakompott með engifer og appelsínusafa, vanillusoðinn rabarbari með mascarpone, rabarbaratrifli með kókos, rabarbaraís með léttsoðnum rabarbara, rabarbara- og jarðarberjamylsnubaka, köld rabarbarasúpa með mintu, rabarbara-timjansulta, bleikja með rabarbarachutney, andarbringa með rabarbaramauki og spínati og lambahryggur með bökuðum rabarbaraleggjum.

Hvert öðru betra. Og kemur held ég mjög vel út á myndunum, rabarbari er eitthvað svo flottur og litirnir alveg meiriháttar. Ég var búin að ætla mér að gera þennan rabarbaraþátt í tvö eða þrjú ár en það hafði af ýmsum ástæðum ekkert orðið af því. Aldrei þessu vant var ég heldur ekki með stílista, langaði að spreyta mig á að gera það sjálf. Þið verðið að dæma um hvernig til tókst þegar þar að kemur.

Sennilega verður þátturinn samt í tvennu lagi og seinni helmingurinn notaður næsta vor. Það væri óneitanlega flott að vera með þetta allt í einum stórum þætti en líklega er ekki pláss í næsta blaði. Jæja, það er líka fínt að geta verið með rabarbaraþátt í maíblaðinu næst ...

Já, og svo þakka ég rabarbarabirgjunum mínum enn og aftur fyrir allan rabarbarann.

Þegar ég var átján ára átti ég mér miklar uppáhaldsbuxur. Þær voru keyptar í einhverri tískubúð á Akureyri sem ég man ekki lengur nafnið á (ekki Sesar). Þar sem þær voru úr rifflaflaueli voru þetta ekki Sjallabuxur en ég var nú samt í þeim í fyrsta skipti sem ég fór í Sjallann. Ég var nefnilega svo menningarleg að ég fór á eitthvert tónlistarkvöld sem haldið var á fimmtudagskvöldi (ég man að Valdimar íslenskukennari var að syngja madrígala með fleirum) og svo var ball á eftir. Og þar sem svona var í pottinn búið hleypti Kobbi dyravörður mér inn þótt ég væri ekki í próper Sjallabuxum.

Buxurnar voru semsé úr flöskugrænu rifflaflaueli og með rennilás að aftan. Mátulega fínar til að vera bæði hversdags og pínulítið spari. Ég elskaði þessar buxur. Þveröfugt við Sjallabuxurnar mínar, sem voru úr svörtu flaueli og frekar ömurlegar. Ég gekk í grænu buxunum þar til þær voru orðnar alveg útslitnar og sennilega lengur. Og sá mikið eftir þeim.

Þess vegna var það að þegar ég var stödd í Noa Noa á dögunum og rak augun í grænar rifflaflauelsbuxur með rennilás að aftan - sem reyndust meira að segja vera til í mínu númeri - þá bara stóðst ég þær ekki þótt mig vantaði eiginlega alls ekki neinar buxur. Ég segi ekki að ég verði átján ára í annað sinn við það að fara í buxurnar og þessar sem ég átti í gamla daga voru sennilega flottari. Eða líklega var það ég sem var flottari í vextinum. En þær smellpassa og mér líður vel í þeim.

Ég er samt búin að komast að því að það er ekki alveg eins auðvelt að hneppa tölu fyrir aftan bak og það var fyrir þrjátíu árum.

Það hefur ríkt sokkahallæri hér á heimilinu að undanförnu. Það er að segja hjá mér, efnafræðistúdentinn leysti það mál fyrir löngu með því að kaupa alltaf sams konar svarta sokka þannig að honum nægir að finna tvo sokka, þá er hann kominn með par. Ég gæti auðvitað gert þetta líka en dettur það ekki í hug. Þannig að ég stend kannski uppi með tíu sokka og engir tveir passa saman.

Þetta hefur samt verið óvenju slæmt að undanförnu. Sokkakarfan alltaf full af stökum sokkum, sokkarnir á móti finnast hvergi og þrátt fyrir eftirleitir í hreina tauinu og óhreina tauinu, í skúffum og skápum, undir rúmum og annars staðar þar sem sokkar geta villst hefur ekkert ræst úr. Ég keypti mér fleiri sokka en það fór á sömu leið. Þetta þótti dularfullt og hefur orðið tilefni mikilla spekúleringa hjá okkur Sauðargærunni, við vorum bæði sannfærð um að hér ætti Sokkaskrímslið hlut að máli og við vorum að safna í okkur kjarki til að leita að höfuðstöðvum þess, sem almennt eru taldar vera undir rúmi efnafræðistúdentsins, og gera innrás.

En nú er komið upp úr dúrnum að Sokkaskrímslið er líklega saklaust að þessu sinni og engin yfirnáttúruleg öfl að verki. Hér gildir auðvitað sem víðar reglan um rakhníf Ockhams: Einfaldasta skýringin er sú líklegasta. Það sá ég áðan þegar ég fann hina sokkakörfuna mína.

Ég á nefnilega tvær eins tágakörfur. Önnur er sokkakarfan en hin hefur verið notuð undir hitt og þetta. Það rifjast núna upp fyrir mér að einhvern tíma í vetur tók ég svo rækilega til í hitt-og-þetta-körfunni að ég henti öllu sem í henni var. Svo hefur annaðhvort okkar mæðginanna verið að taka af snúrunni, séð tóma körfu og haldið það vera sokkakörfuna, hent öllum sokkunum ofan í hana til flokkunar síðar ... og þannig hefur þetta gengið síðan, tvær körfur í gangi og happdrætti hvort samstæðir sokkar lentu í sömu körfu.

Nú spyr kannski einhvern hvernig staðið hafi á því að ég hafi ekki áttað mig á því mánuðum saman að sokkakörfurnar voru tvær. Þeir sem spyrja þannig þekkja greinilega ekki til á þessu heimili.

En ég á allavega nóg af sokkum núna.

-Amma, þegar ég verð stór verður litla tippið mitt stórt, var það fyrsta sem dóttursonur minn sagði þegar hann vaknaði í morgun.

Hvað ætli hann hafi verið að dreyma?