Spaghettíbrot

Aðeins meira um spaghettí - sko, auðvitað er alveg í himnalagi að brjóta spaghettí í sextán parta ef fólk vill svo við hafa. Þónúværi. Svo ég vitni í gúrúana hjá Ochef:

,,Italians and many, many other people absolutely forbid the practice. Marcella Hazan, in The Essentials of Classic Italian Cooking, says, "Do not break up spaghetti or any other long pasta into smaller pieces." Many other Italian cookbooks we checked make no mention of the practice, presumably because the barbarity of it never crossed the writers' minds. ... At Ochef, we often come out on the side of free will (at least as regards cooking), and though you might go straight to Italian cooking hell, we support your right to break spaghetti in half before cooking."

En það er bara ekki náttúrulegt að brjóta spaghettí í tvennt, sko. Sem sannast á því að ef maður tekur spaghettílengju, heldur um endana og beygir þar til hún brotnar, þá brotnar hún nánast aldrei í tvennt. Og ef þið trúið mér ekki getið þið bara lesið um það hér. - Gott ef gaurarnir fengu ekki Ig-Nóbel-verðlaunin fyrir þetta. Bara eins og Davíð.

Að sjóða pasta

Sko ...

Maður notar stóran pott með miklu vatni sem á að vera bullsjóðandi þegar pastað er sett út í. Ég endurtek: Bullsjóðandi.

Maður brýtur ekki spaghettí niður áður en það fer í pottinn.

Maður saltar vatnið nokkuð ríflega en setur alls ekki olíu út í. Það kann að vera að hún dragi úr líkum á að pastað loði saman (en mest af henni flýtur þó bara ofan á) en það gerist hvort eð er ekki ef það er rétt soðið og hún getur gert það hálfslepjulegt og kemur í veg fyrir að það bindist sósunni eins vel þegar það er tilbúið.

Maður passar að suðan komi upp eins fljótt og mögulegt er eftir að pastað er komið út í. Sem er mjög fljótt ef vatnið var almennilega sjóðandi fyrir. Maður setur helst ekki lok yfir og alls ekki nema á meðan suðan kemur upp aftur.

Maður hrærir í öðru hverju fyrstu 2 mínúturnar eða svo því það er þá sem sterkjan kemur út á yfirborðið á pastanu og það getur límst saman - eftir það ætti hreyfingin á vatninu (sem á jú að vera bullsjóðandi) að duga til að skola sterkjunni af og koma í veg fyrir að pastað límist.

Maður hefur vatnið semsagt bullsjóðandi allan tímann. Og tekur tímann. Og smakkar pastað a.m.k. mínútu áður en maður heldur að það sé tilbúið.

Það er góð regla að taka frá a.m.k. einn bolla af pastasoði áður en því er hellt af pastanu ef þarf að þynna sósuna. Pastasoðið er fínt í það, með sterkju og salti og öllu.

Maður hellir pastanu í sigti og lætur renna snöggt af því en lætur alls ekki buna kalt vatn á það. Til hvers í ósköpunum? Svo setur maður það beint út í heita sósuna. Þannig drekkur það hana best í sig.

Og ekki of mikla sósu. Ef maður vill mikla sósu er gott að setja aðeins hluta hennar saman við pastað og bera hitt fram sér.

Það er enginn sérstakur galdur að sjóða pasta. En það verður betra ef það er gert rétt.