Mál málanna hér á Kárastígnum í dag er Dularfulla dýnuhvarfið.

Efnafræðistúdentinn fór semsagt með gömlu rúmdýnuna sína niður um síðustu helgi og setti hana í undirganginn; svo stóð til að fara með hana í Sorpu núna í dag ásamt fleira dóti af því að það hefur lengi verið á dagskrá að rýma til í skúrnum. Og er reyndar búið að gera dálítið til þess því Boltastelpan kom hér ásamt allri sinni fjölskyldu og fékk að hirða allt flöskusafn frændans, sem skilaði henni yfir 4.000 krónum í ferðasjóðinn fyrir væntanlega utanlandsferð okkar. Svo er þarna eitthvað af dóti sem á bara að henda og það var meiningin að taka dýnuna um leið.

Ég gekk framhjá undirganginum í gær og leit inn um gluggann á hurðinni en sá ekki dýnuna. Þar sem ég var gleraugnalaus vegna rigningar gerði ég ráð fyrir að efnafræðistúdentinn eða einhver annar hefði fært hana innar í undirganginn. Svo að þegar efnafræðistúdentinn kom inn frá því að aðstoða við flöskuflokkun spurði ég hann hvort hann hefði fært hana.

- Ha, ég? sagði hann. - Nei. Og þegar þú segir það - hún er ekki þarna. Ekki heldur úti í garði.

Mikið rétt. Dýnan er horfin sporlaust. Málið hefur verið rætt ítarlega í fjölskyldunni og eftirfarandi kenningar hafa komið fram:

1) Einhver dýnuþurfandi maður hefur átt leið framhjá einhverntíma þegar opið var inn í undirganginn og ákveðið að hirða dýnuna til að sofa á henni. Ólíklegt, þar sem dýnan var ónýt og það leyndi sér ekki.

2) Einhver hefur hirt hana til að gera vini sínum grikk, samanber klósettið sem hugulsamir menn komu með í afmælisveislu efnafræðistúdentsins. Hugsanlegt en það hefur þá verið hér í nágrenninu, dýnan er þung og fyrirferðarmikil.

3) Dýnuþjófagengi er á ferli á Skólavörðuholtinu, ekur um á sendibíl og hirðir dýnur sem liggja á glámbekk. Tja - maður veit aldrei, það er allt vaðandi í óþjóðalýð í miðbæ Reykjavíkur eins og allir vita.

4) Einhver af nágrönnunum, sennilega Skari, hefur verið orðinn hundleiður á að ganga framhjá dýnunni í undirgöngunum, haldið að ég ætlaði bara að láta hana daga þarna uppi, þar sem ég steingleymdi að upplýsa aðra íbúa hússins um að hún yrði fjarlægð í dag, og hefur þess vegna séð um að fjarlægja hana, kannski af því að viðkomandi átti leið í Sorpu hvort eða var. Þetta er reyndar langtrúlegasta skýringin á Dularfulla dýnuhvarfinu, en málið hefur þó ekki enn verið upplýst.

Ég þarf samt að fá bíl til að fara með dót í Sorpu. Það verður þó kannski ekki fyrr en í næstu viku því það kom upp úr dúrnum að einhver hefur hugsanlega áhuga á að hirða gamla ísskápinn; borgar sig ekki að henda hinu fyrr en ljóst er hvort hann á að fylgja með.

Kommon, ef maður kaupir sér heitan mat, reiknar maður þá ekki með að hann sé heitur? Þótt það sé bara hamborgari? Meira að segja Sauðargæran veit þetta og hefur vit á að blása bara ef maturinn er of heitur. Og hann er tveggja ára.

Gömul og þreytt ...

Ókei, ég á ekki afmæli fyrr en eftir viku. En ég er búin að vera á þönum við eldamennsku í allan dag, hef sofið frekar illa að undanförnu, hef verið á kafi í vinnu og verkefnum margar síðustu helgar - svo að ég er allavega þreytt. Þarf reyndar að gera ansi margt um helgina en allavega verður ekkert gert í kvöld. Ég er að hugsa um að hreiðra um mig í sófahorninu með bók, líklega þessa hér, og kannski púrtvínsglas. Og örugglega súkkulaðibita.

Við gagnlega barnið fengum okkur rauðvín á Apótekinu áðan (það voru engin sæti á Vínbarnum), það bjargaði deginum eiginlega alveg. Svo fór ég í mat til hennar þar sem efnafræðistúdentinn er ekki heima og ég nennti ekki að elda handa mér einni eftir að hafa verið að elda mat í allan dag. Hún er annars eiginlega sú eina sem býður mér í mat.

Sauðargæran bakaði þykjustuköku handa mér í eftirmat, við vorum sammála um að hún væri mjög góð. Ég þarf samt á alvörusúkkulaði að halda, svona í ábót á eftirmatinn.

Pósturinn var að koma með nokkrar bækur, þar á meðal A Taste of Mauritius. Ein fyrsta uppskriftin sem ég sá þegar ég opnaði bókina var Fricasse of monkey og leiðbeiningarnar byrja svona:

1. Remove the head from the monkey.

Ekki víst að ég hafi tök á að prófa þessa uppskrift á næstunni.

Það er töluvert af myndum í bókinni og greinilegt að máritískir kokkar aðhyllast íburðarmiklar skreytingar á mat sínum. Þeir eru sérlega hrifnir af að skreyta myndirnar með dauðum dýrum, gjarna uppstoppuðum - fyrir aftan mynd af hjartarsteik er til dæmis stillt upp uppstoppuðum haus af hjartardýri og réttur úr einhverjum Indlandshafsfiski sem nefnist Sachrechien er skreyttur með haus af skepnunni (reyndar einhverju ljótasta og minnst lystvekjandi kvikindi sem ég hef nokkru sinni séð). Ég á nokkrar fleiri bækur þar sem þessi stefna er áberandi; aserbadjíska matreiðslubókin mín sker sig reyndar úr, þar er dauð skepna á annarrihverri mynd, en mér er samt minnisstæðust tyrknesk matreiðslubók þar sem fyrir aftan einhvern girnilegan lambakjötsrétt stendur uppstoppað nýborið lamb.

Fyndnust finnst mér samt íslenska matreiðslubókin þar sem maturinn er skreyttur með Visakorti.

Við Leoncie vorum báðar í Ísland í bítið í morgun, reyndar ekki saman. Ég fór ekki í loftið fyrr en rétt fyrir níu svo að það var allavega ekki út af neinu sem ég sagði sem Jón góði fékk hiksta.

Ég var heldur ekki klippt út úr endursýningunni.

Ég var að horfa á Bráðavaktina í gær og þar var vitnað í Oscar Wilde, þegar hann drakk kampavín í banalegunni og sagði: ,,I'm dying beyond my means." Þýðandinn reyndar skildi þetta ekki og þýddi það sem ,,ég er að deyja og get ekkert við því gert" eða eitthvað álíka, en það er nú önnur saga.

Þegar ég geng fyrir ætternisstapann, hvenær sem það nú verður, þá vona ég að mér gefist færi á að deyja um efni fram. Drekka kampavín í banalegunni eins og Oscar og gæða mér á kavíar eins og Jennifer Paterson (önnur af Two Fat Ladies), sem sendi vinum sínum boð um að færa sér ekki blóm á sjúkrahúsið, heldur kavíardósir. (Hún reykti tvo pakka á dag og dó úr lungnakrabba, ekki offitu.) Og það mætti alveg fylgja smábiti af gæsalifur og hellingur af góðu, dökku súkkulaði. Eða bara góðu súkkulaði, sama hvernig það er á litinn.

Einhver vildi vita meira um Súsönnu í baðinu. Það var fræg manneskja á Íslandi eitt sumar fyrir mörgum árum - ætli það hafi ekki verið 1974 eða 75.

Núorðið eru fatafellur fluttar inn í kippum frá ýmsum löndum og hafðar til sýnis á þartilgerðum stöðum, aðallega í Kópavogi ef ég man rétt - ég er ekkert svo mikið að fylgjast með því og forðast skemmtistaði í Kópavogi eins og áður hefur komið fram. Hvort sem þeir bjóða upp á fatafellur eða ekki. Þær eru nafnlausar og andlitslausar.

Sú var tíðin að hingað til lands kom ekki nema ein fatafella á ári eða tvær og Ámundi umboðsmaður flutti þær flestar inn frá Danmörku. Koma hverrar einstakrar fatafellu sætti tíðindum og þær héldu sig ekki við einhverja eina búllu á höfuðborgarsvæðinu, ónei, þær ferðuðust um landið, komu fram í félagsheimilum og samkomuhúsum á hverjum stað og þá sem skemmtiatriði á böllum. Þær voru mikið auglýstar: Hljómsveitin XX í Miðgarði í kvöld, Bibi Kristina skemmtir - eða eitthvað í þeim dúr. Þar af leiðandi urðu þetta nafnkunnar konur, allir vissu hvað þær hétu og fylgdust með ferðum þeirra um landið.

Frægust af öllum var samt Súsanna í baðinu. Súsanna þessi var dönsk þokkadís á fertugsaldri sem hafði það fram yfir Bíbí Kristínu og þær hinar að hún ferðaðist með baðker og performansinn fór að mestu fram oní kerinu, sem var þá sett út á mitt gólf í Sjallanum eða hvar þetta nú var - líklega hefur verið settur plastdúkur undir - og þar lá Súsanna í sínu freyðibaði og teygði bera skanka í ýmsar áttir. Ég reyndar sá hana aldrei sjálf og hef bara frásagnir misdrukkinna sjónarvotta en ef ég man rétt fékk stöku karl að þvo henni um bakið með svampi. Hvað hún gerði fleira í baðinu eða í kringum það veit ég ekki fyrir víst. En þessi performans hennar vakti mikla athygli, komu Súsönnu í hvert pláss var beðið með eftirvæntingu, og þetta sumar var hún heimsfræg á Íslandi.

Ég veit ekkert hvað varð um Súsönnu. Ekki heldur hvað varð um Bíbí Kristínu, held það hafi verið hún sem ég frétti síðast af í sturtu (ekki baðkeri) með einum skólabróður mínum í einhverju krummaskuði austur á landi. Þó gæti það hafa verið einhver önnur og reyndar man ég bara nöfnin á þessum tveimur. Þær voru fleiri, en þessar eru af einhverri ástæðu eftirminnilegastar.

Séð og heyrt fer aftur. Í nýja blaðinu sem ég var að fá er engin mynd af Stefáni Páls, annað blaðið í röð, en aftur á móti mynd af Fjölni! Hvað er í gangi? Að vísu er fréttin af Fjölni alvöru ekki-frétt (Fjölnir mætti ekki þar sem hann hafði lofað að mæta).

Og Þórólfur borgarstjóri baðaði sig með Kim Wilde. Ég sá nú fyrst fyrir mér Súsönnu í baðinu (og nei, ég er ekki að tala um Súsönnu úr apókrýfu bókunum - fólk sem komið er á minn aldur veit alveg hvaða Súsönnu ég er að meina) en þetta var víst ekkert svoleiðis.

Mín innri ljóska (Anne Nicole alltsvo) er búin að léttast um 40 kíló. Mín ytri ljóska (ég) ætlar ekkert að leika það eftir.

Hvað annað?



You're a Glass of Wine!


What Type of Alcoholic Beverage Are You?
brought to you by Quizilla

Þetta er meira skítaveðrið.

Ég mætti blaut inn að skinni í vinnuna í morgun og hef þurft að sitja hér rassblaut þar sem ég er ekki með buxur til skiptanna í vinnunni (ætti kannski að taka það til athugunar) en er þó orðin nokkurn veginn þurr núna.

Hefði örugglega komið jafnblaut heim í gær ef gagnlega barnið og Sauðargæran hefðu ekki komið í heimsókn í vinnuna og boðið mér far heim. Sauðargæran er búinn að uppgötva að það er stór kostur við vinnuna hjá ömmu að maður getur ýtt á takka á einhverri vél og fengið heitt kakó að drekka. Mér fannst þetta líka mikill kostur þegar ég kom hingað hrakin og blaut áðan; heitt kakó og heimabakað brauð (sem ég var með í nesti) er akkúrat það sem mann vantar við slíkar aðstæður. Og þó, ég hefði reyndar enn frekar viljað vænan hagldabrauðsbita til að dýfa í kakóið. En brauðið dugði.

Ég er nýbúin að komast að því að ég hef af einhverri ástæðu ekki fengið nema hluta af þeim tölvupósti sem mér hefur verið sendur um töluverðan tíma. Kannski í nokkra mánuði. Þannig að ef einhver hefur skrifað mér og ég ekki svarað, þá er hugsanlegt að ég hafi hreinlega ekki fengið póstinn. En það getur auðvitað líka verið að ég hafi gleymt að svara honum.

Mér þykir verst að ég veit að á meðal þess sem mér barst aldrei var póstur frá vinafólki erlendis og ég missti þar af tilkynningum og fréttum sem ég hefði endilega viljað fá. Og ég var nærri lent í vondum málum á Ebay af því að seljandi var að reyna að hafa samband við mig út af misskilningi varðandi greiðslu (ég var löngu búin að borga en vegna klúðurs hjá Paypal fékk hann enga tilkynningu um það) en þar sem ég svaraði aldrei hélt hann að ég ætlaði að svíkja sig. Það upplýstist þó áður en í óefni var komið.

Hins vegar er ég viss um að ég hef fengið allt það spamm sem mér hefur verið sent. Sían mín hreinsar að vísu meirihlutann út áður en ég sé það en nóg er eftir samt. Fullt af Viagratilboðum en af einhverri ástæðu virðist vera lægð í tippalengingabransanum þessa stundina. Já, og svo bíða mín 22 milljónir dollara og 250 kíló af gulli í Abidjan á Fílabeinsströndinni.

Ég var áðan að útbúa kynningu á Zeta-vörum, sem er ný ítölsk sælkeralína sem Nóatún er með. Nokkuð góðar vörur, allavega það sem ég er búin að prófa. Sósur af ýmsu tagi (pestó, tapenade og þess háttar), grænmeti í olíu, ólífur, edik, olíur og ekki síst baunir. Ég er ákaflega hrifin af niðursoðnum baunum. Ég er nefnilega, eins og oft hefur komið fram, svo fyrirhyggjulaus að ég man aldrei eftir að leggja baunir í bleyti fyrirfram. Og það er svo þægilegt að opna bara dós (nema þegar um linsubaunir er að ræða, þær eru svo fljótsoðnar hvort eð er að það tekur því varla að nota dósabaunir).

Sérstaklega er ég hrifin af stóru smjörbaununum. Þær eru svo stórar að þegar við Boltastelpan vorum úti á Ítalíu um árið var kvöldmaturinn hennar eitt kvöldið sex smjörbaunir í tómatmauki og annað ekki (jæja, þær eru reyndar ekki svo stórar, en hún vildi bara ekkert annað af þeim sjö rétta kvöldverði sem okkur var boðið upp á). Prófið að marínera baunirnar smástund í ólífuolíu hrærðri með ögn af grænu ólífumauki eða pestói og borða þær svo t.d. með svolitlu salati (klettasalati til dæmis) og ristuðu brauði.

Ég hef í fjöldamörg ár verið í mestu vandræðum með hvaða starfsheiti ég ætti að nota og hef reyndar reynt að forðast að nota nokkurt slíkt. Þegar ég var hjá Iðunni stóð lengst af ,,starf óskilgreint" á launaseðlinum mínum og var eiginlega orð að sönnu.

Þess vegna fannst mér ég hafa himin höndum tekið hvað þetta varðar þegar ég fór að vinna á Gestgjafanum og var allt í einu komin í Blaðamannafélagið. Nú gæti ég bara kallað mig blaðamann héðan af. Matarblaðamann ef ég ætlaði að vera nákvæm. Ég er alveg sátt við að vera blaðamaður, man að það var starf sem ég gat vel hugsað mér þegar ég var níu ára (líklega eftir að ég hætti við að verða gleðikona í Hamborg af því að ég var búin að komast að því í hverju starf gleðikvenna felst).

En það virðast bara ekki allir vera tilbúnir að bekenna mig sem blaðamann. Þótt ég sé að fara að fá þetta fína félagsskírteini frá Blaðamannafélaginu, með mynd og alles. Ég hef oftar en einu sinni verið titluð ritstjórnarfulltrúi í fjölmiðlum þótt ég sé það alls ekki. Eða ég er kölluð matgæðingur, sem mér finnst ekki sérlega góður titill (matargúrú er allt annað mál, ég er alveg sátt við það).

Ég skildi heldur ekkert í henni Möggu að sleppa mér úr upptalningunni á kvenkyns blaðamönnum hjá Fróða í dag. Nema svo datt mér í hug að athuga hvernig þetta er á vefsíðunni hjá Fróða. Og viti menn: Aftan við nafn hinna stendur Blaðamaður Vikan, Ritstjóri Séð og heyrt, Auglýsingastjóri Mannlífs, Ritstjftr. Gestgjafans og svo framvegis. En hjá mér stendur bara Nanna Rögnvaldardóttir, Gestgjafinn. Ekkert meir. Þannig að jafnvel vinnuveitandi minn virðist ekki með það á hreinu hvað ég geri.

Ef þið eruð með BBC Prime hafið þið sjálfsagt einhverntíma séð eitthvað af þessum innréttingaþáttum sem slá Innlit-Útlit gjörsamlega við og ganga oftast út á það að eitthvert lið kemur, rekur húsráðendur burtu og tekur herbergi eða hús algjörlega í gegn á einum degi (eða þremur). Mig vantar svona lið heim til mín en það er önnur saga.

Eitt af því sem gjarna gerist í svona þáttum er að ljótt teppi er fjarlægt og í ljós kemur þetta flotta viðar- eða flísagólf. Ég hef gert töluvert af því að rífa skelfilega ljót teppi (sem af einhverri ástæðu eru ævinlega grá ullarteppi, hvernig stendur á því að ég flyt alltaf í íbúðir með gráum ullarteppum?) af gólfum hjá mér, helst um miðjar nætur, en það kemur aldrei neitt flott í ljós. Venjulega bert steingólf eða ljótar spýtur.

Efnafræðistúdentinn reif ferlega ljótt og illa farið grátt ullarteppi af herbergisgólfinu hjá sér í nótt (ég veit reyndar ekki hvernig það var á litinn upphaflega en það var allavega grátt undir það síðasta). Undir því var þessi fíni gólfdúkur, ekki kannski í Innlit-Útlit-klassanum en margfalt betri en teppið að minnsta kosti. Aldrei er ég svona heppin.

Auk þess reif hann sundur risastóra skrifborðið sem hefur tekið yfir hálft herbergið og setti lítið sjónvarpsborð í staðinn. Herbergið stækkaði heil ósköp og hann ætti að geta tekið dansspor á gólfinu.

Ætli ég smitist nokkuð af framkvæmdagleðinni? Varla ...

Ég hafði bara ekki áttað mig á því að Bretar væru svona smávaxnir - leyniþjónustudeildin MI5 ræður ekki til vettvangsstarfa karlmenn hávaxnari en 1,80 eða konur hærri en 1,73 ,,so they don't stand out".

Eru menn virkilega farnir að draga að sér athygli vegna hæðar í Bretlandi ef þeir eru 1,82 eða svo á hæð?

Svona fer hermennska með menn. Enn ein ástæða til að vera á móti sérsveitinni hans Björns B.

Alþjóðlegur baráttudagur kvenna í dag. Ég veit ekki hvort maður á að viðurkenna svoleiðis en ég er dauðfegin því að hafa ekki planað að berjast fyrir nokkrum sköpuðum hlut í dag. Ég er þreytt og syfjuð og nenni ekki að standa í slíku. Mig langar bara til að fara heim og elda eitthvað gott. Reyndar bakaði ég pitsu og útbjó tómatsalat fyrir okkur á Gestgjafanum í hádeginu og það bjargaði miklu en núna langar mig að gera eitthvað gott úr afganginum af lambalærinu frá í gær. Ef efnafræðistúdentinn verður ekki búinn að éta það allt þegar ég kem heim.

Ég hlýt að vera í einhverju sérstöku ömmuskapi í dag, steikti eplaskúfur með morgunkaffinu og kleinur með miðdegiskaffinu. Og svo er lambalæri í kvöld.

Efnafræðistúdentinn er í svo miklum framkvæmdum inni hjá sér að ég hugsa að honum veitti bara ekkert af að vera Frikki Weiss.

Við Boltastelpan (sem er í heimsókn) liggjum aftur á móti hér hvor í sínum sófa í stofunni, hún að horfa á Family Guy á DVD, ég að reyna að gera eitthvað af öllu því sem ég ætlaði að gera um helgina og gengur misjafnlega.

,,Legg uppúr við soðspóni á feittsúgvandi pappír," stendur í færeysku kleinuuppskriftinni sem ég er að skoða. Mér finnst feittsúgvandi skemmtilegt orð.

Sendibílstjórinn kom náttúrlega með dýnuna 25 mínútur yfir 7 og gerði sig á engan hátt líklegan til að hjálpa mér með hana upp stigann; fékkst þó til að setja hana inn í undirganginn. Ég fékk lánaðan kaðal hjá Skara til að geta halað dýnuna inn á svalirnar þegar mannskapur fengist í það; gerði ráð fyrir að það gæti orðið einhvern tíma seinnipartinn í dag, þar sem efnafræðistúdentinn var á árshátíð.

En nei, þegar drengurinn kom heim fékk hann eina af sínum snilldarhugmyndum og ákvað að gera tilraun til að vippa dýnunni upp stigann með hjálp kærustunnar. Klukkan þrjú að nóttu. Og hafði það af með erfiðismunum. Ekki veit ég hvort honum tókst að gera þetta án þess að vekja nágrannana (ekki vaknaði ég) en ég get bara ekki varist því að hugsa um hvernig Lúther og Önnu hérna á hæðinni fyrir neðan hefði orðið við ef þau hefðu litið fram til að athuga hverju þetta brölt sætti og séð fólk í sparifötunum vera að baksa tvíbreiðri dýnu upp stigann.

Og þar sem litlu munaði að dýnan sæti föst í beygjunum, þá dettur mér líka öðru hverju í hug sófinn sem sat endanlega fastur í stiganum í Dirk Gently's Holistic Detective Agency - eða var það í The Long Dark Teatime of the Soul? Það hefði nú verið glæsilegt ef nágrannarnir hefðu ætlað að skjótast niður í morgun að sækja Fréttablaðið og hvorki komist lönd né strönd af því að dýna hefði setið pikkföst í miðjum stiga.