Ég er ekki að horfa á Börn Grants skipstjóra, enda held ég að hún sé óvenju hallærisleg jafnvel af Disney-mynd frá sjöunda áratugnum að vera. Söngvar og allt. En ég sá þó að þegar Hayley Mills kallaði áðan ,,Port, port!" í æsilegri sleðaferð og meinti að allir ættu að halla sér á bakborða, þá var það þýtt ,,niður að höfn". Starboard kom strax á eftir og var rétt þýtt, svo kom aftur ,,niður að höfn" ... Þetta var uppi í Andesfjöllum (held ég) og nokkuð langt í næstu höfn.

Og hvað er ,,kórukópía"? (NB - ég held að það hafi verið þýðing á ,,cornucopia".)

Ég við efnafræðistúdentinn: - Nennirðu að ná í úlpuna mína? Hún er í fatahenginu eða á rúminu mínu eða einhvers staðar annars staðar.

Efnafræðistúdentinn fer fram á gang, kemur eftir tíu sekúndur með úlpuna: - Fyrsta sem ég sá.

Ég: - Já, var hún í fatahenginu?

Efnafræðistúdentinn: - Ónei, hún var á stól beint fyrir framan fatahengið.

Ég: - Sko, ég sagði þér það. Einhvers staðar annars staðar.

Ég var að enda við að steikja 192 kjúklingavængi. Eða reyndar bara 96 vængi en þar sem ég byrjaði á að höggva þá alla í tvennt (og vængendann af) eru bitarnir sem ég var að steikja helmingi fleiri. Vængendarnir 96 fara ekki í ruslið, heldur í frysti, því að það fæst ágætis kjúklingasoð af þeim.

Svo er ég búin að baka einhverja tugi af baguettebrauðum (nei, ekki frá grunni, þau eru frá La Baguette) en á eftir að skera þau í snittur og rista snitturnar í ofni. Þessi frönsku brauð eru svo þægilega stór - mér finnst baguette- og snittubrauð sem maður kaupir t.d. í bakaríum oft vera of sver fyrir snittur, þær verða of stórar. Það er líka betra að rista snitturnar svo að þær verði dálítið stökkar; ég var t.d. í móttöku í gær þar sem var boðið upp á fullt af girnilegum og góðum snittum en þær voru stórar og brauðið dálítið seigt (en bragðgott) svo að maður þurfti að bíta þær í sundur - voru 3-4 munnbitar hver - og það gat verið vesen, ekki síst þegar áleggið var kjötsneiðar eða annað slíkt. Helmingurinn af álegginu á einni sneiðinni datt á gólfið af því að brauðið var svo seigt. Þess vegna ætla ég að vera með litlar, stökkar snittur á morgun.

Og ef maður ristar þær er líka hægt að kalla þær crostini eða eitthvað álíka fínt. Jafnvel bruschetta. En helst ekki tapas. Mér finnst allt í einu eins og annarhver maður sé farinn að kalla snittur ,,tapas" athugasemdalaust. Ég var að fletta í gegnum allar mínar spænsku matreiðslubækur fyrir nokkrum dögum, einkum og sér í lagi tapas-kaflana og það get ég svarið að ég sá ekki nokkurs staðar snittu.

Sá þetta próf hjá Unni. Ég þekki ekki bókina en þetta er náttúrlega hárrétt, sérstaklega þetta með að ég sé a really good and interesting person.

p>


You're Loosely Based!

by Storey Clayton

While most people haven't heard of you, you're a really good and interesting person. Rather clever and witty, you crack a lot of jokes about the world around you. You do have a serious side, however, where your interest covers the homeless and the inequalities of society. You're good at bringing people together, but they keep asking you what your name means.


Take the Book Quiz
at the Blue Pyramid.

Fyrst þið viljið vita um tengsl bollukaffiboða og matreiðslubókarskrifa minna, þá kemur hér nánari skýring:

Ég hef oft gert tilraunir með ýmsar sortir af kremi, einkum súkkulaðikremi, á bolludagsbollur. Mér skilst að á bolludaginn 1989 hafi ég búið til eitthvert alveg sérstaklega gott krem, að minnsta kosti að áliti efnafræðistúdentsins, sem þá var rétt nýorðinn átta ára en þegar orðinn töluverður connoisseur á súkkulaðikrem. Næsta bolludag á eftir bjó ég til eitthvert annað súkkulaðikrem og hann varð fremur fúll og tilkynnti að kremið í fyrra hefði verið mun betra. Ég mundi náttúrlega ekkert hvernig það hafði verið en lofaði að reyna að gera betur næst. Í bollukaffinu árið þar á eftir reyndi ég að rifja upp hvað ég gæti hafa gert, prófaði líka aðra tegund, en það kom fyrir ekki, mér var tilkynnt að þetta kæmist ekki í hálfkvisti við '89-kremið. Og þannig gekk þetta marga næstu bolludaga, ég var alltaf að reyna að endurskapa '89-kremið og tókst aldrei. Þetta var svo háalvarlegt mál að ég sá mér ekki annað fært en fara að skrifa samviskusamlega niður allar vel heppnaðar tilraunir sem ég gerði á börnum og gestum, og þetta varð eiginlega upphafið á uppskriftasafninu mínu.

Auðvitað hafði ég stundum áður punktað athugasemdir í matreiðslubækur og þess háttar. En þótt ég væri upp úr 1990 mikið til hætt að nota matreiðslubækur nema til hliðsjónar, þá var ég ekkert að skrifa uppskriftirnar sem ég var að kompónera hjá mér, heldur gerði eitthvað allt annað næst þegar ég var með sama hráefni í höndunum. Þannig þykir mér jú langskemmtilegast að elda. En það var leitin að '89-kreminu sem varð til þess að ég fór að skrá þetta allt hjá mér.

Fyrir þónokkrum árum var svo komið að drengurinn var farinn að verða nokkuð sáttur við súkkulaðikremið á bollurnar. Og í hitteðfyrra - held ég - spurði ég hann af gömlum vana hvort kremið væri nokkuð líkt '89-kreminu. En þá sagðist hann vera hættur slíkum barnaskap sem það væri að eltast við eitthvert krem. Og tróð upp í sig hálfri bollu. Með súkkulaðikremi.

Þessi smávaxni kínverski hommi á hér nokkuð skondinn pistil um nýja strauma í kalifornískri matarmenningu. Asískt fjúsjon-tapas, það einhvernveginn hljómar ekki mjög vel.

Jucevicius Vaidas? Ég er eiginlega alveg viss um að þessi Lithái hefur heitið Vaidas Jucevicius. Vaidas er algengt fornafn í Litháen og Jucevicius er til sem ættarnafn þar.

Ég tek aftur tillögu mína um að skipta rannsóknarlögreglunni út fyrir miðla. Miðlarnir eru bara ekki að standa sig í þessu máli (þ.e. ekki þessi eini sem tjáði sig og sagði þann dauða vera Hollending og virtan í sínu bæjarfélagi).

Ég er að vandræðast með mitt árlega bollukaffi - það ætti náttúrlega að vera um kaffileytið á sunnudaginn eins og venjulega en vegna þess að flestir fastagestirnir verða í tvöföldu fertugsafmæli kvöldið áður er ég ekkert viss um að það sé rétt tímasetning. Ég er þess vegna að velta fyrir mér hvort ég á að hafa það á sunnudagskvöldið eða hvort ég á að vera gífurlega frumleg og hafa bollukaffið á sjálfan bolludaginn.

Það væri náttúrlega brot á áralangri hefð og það má geta þess að það var að hluta til út af bollukaffinu 1989 sem ég varð matreiðslubókahöfundur.

Gærkvöldið já; við hittumst á Vínbarnum, fórum svo á La Primavera til að taka smáviðtal við ítalska kokkinn sem þar er og fengum að smakka tvo fyrstu réttina á matseðlinum, eggaldin- og tómatrétt með parmesanfroðu og pestói og fyllt ravioli með smokkfiski. Alveg ágætt, sérstaklega það fyrrnefnda, en við slepptum því að smakka meira því að við vorum að fara í fjór- (eða reyndar fimm-) réttaða veislu í Sjávarkjallaranum, þar sem er finnskur kokkur sem verður fulltrúi Finna í Bocuse d'Or á næsta ári. Þar fengum við fyrst smálystauka, gedduhrogn með sýrðum rjóma, lauk og örþunnum ristuðum rúgbrauðsflögum. Forrétturinn leit flott út en var ekki alveg að virka - bleikjan var reyndar góð, aðeins of mikið reykt þó, en kalda grænbaunasúpan sem kom með í glasi fannst mér eiginlega alveg út úr kú, allavega með hinu. (Kokkurinn virtist hálfhissa á að matarblaðamennirnir könnuðust ekki við klassíska heitið Creme Ninon; ég þykist vera búin að komast að því að sú súpa er bara klassísk í sænskri og finnskri matargerð og henni er ég ekki sérlega vel kunnug.)

Þar á eftir kom lambafillet kryddað með blöndu af sichuanpipar, kóríanderfræi og svörtum pipar og með því var kastaníustappa og bakaður hvítlaukur. Sichuan- eða schezuanpipar er mjög sérstakt krydd; japanskt sansho er mjög líkt en þessi tvö eru ólík öllum öðrum kryddum. Bæði er bragðið sérstakt og svo vekur kryddið sérkennilega tilfinningu í munninum, kitlandi doða - erfitt að lýsa þessu en minnir pínulítið á þegar deyfing er að fara úr hjá tannlækni en bara þægilegra. Æi, maður þarf eiginlega að prófa. Ég hef notað sichuanpipar töluvert og þekkti áhrifin vel en hinar höfðu aldrei kynnst kryddinu áður og það kom þeim verulega á óvart. Kjötið var mjúkt og rautt og mjög gott og við vorum hrifnar af réttinum en hittum reyndar menn á eftir sem voru það ekki. Finnski tilsitter-osturinn sem kom á eftir var góður og passaði mjög vel á milli kjötsins og eftirréttarins, sem var heitur súkkulaðikökuturn með sorbeti. Alveg ágætt semsagt.

Enduðum náttúrlega kvöldið á Vínbarnum. Nema hvað.

Alveg er sama hvert ég fer, hvort sem það er á opnun á sýningu, einhverri uppákomu á veitingahúsi, vínkynningu, í afmælisboð eða jafnvel í móttöku hjá Hollandsdrottningu, ég lendi aldrei í neinu Hverjir voru hvar-dæmi. Ég slepp meira að segja að mestu við að koma í Séð og heyrt þótt ég sé dyggur lesandi eins og ég sannaði fyrir ritstjóranum í gær. Ég er til allrar hamingju ekki nógu mikið seleb.

Sama verður víst ekki sagt um hann bróður minn, sem ekki má hreyfa sig án þess að paparazzi-ljósmyndarar Baggalúts festi það á filmu ...

Efnafræðistúdentinn gaf sig fram og ég komst inn heima hjá mér.

Ég er að fara á eina þrjá staði á eftir í tengslum við Food and Fun. (Reyndar bara tvo - sko, Vínbarinn tengist ekki Food and Fun beinlínis ...)

Efnafræðistúdentinn ætlar ekki að fara á Drink and Fun, sem einhverjir standa fyrir á sama tíma.

Ég gleymdi lyklunum heima. Ef einhver kemur auga á efnafræðistúdentinn mætti láta hann vita að mamma hans er læst úti. Og þar sem ég er að fara út að borða í kvöld þyrfti ég helst að komast inn, svona rétt til að skipta um föt og punta mig aðeins ...

Hmm, það þýðir að drengurinn fær tækifæri til að elda sjálfur oní sig kjúklinginn sem bíður í ísskápnum. Honum ætti nú að líka það.

Kosturinn við að vinna hjá Fróða er að ég fæ Séð og heyrt á skrifborðið hjá mér óumbeðið og þarf ekki að þykjast hafa lesið það á hárgreiðslustofu. (Merkilegt annars hvað sumir þeirra sem sjá blaðið aldrei nema á hárgreiðslu-/rakarastofu fara oft í klippingu.) Núna í morgun er ég til dæmis búin að fræðast um það að:

- Guð hafði hönd í bagga með fegrunaráformum Rutar Reginalds
- Það var þorramatur á borðum í brúðkaupsveislunni hjá Ástþóri
- Bubbi kann ekki á skíði
- Stýrikerfi flestra manna er án ásetnings
- Það er farið að kalla allan fjandann fajitas nú til dags
- Sigfríð í Pottagöldrum hreinsar áruna í sturtuklefanum
- Stefán Pálsson nær Loga Bergmann upp í höku
- Paula Abdul er laus og liðug
- Rupert í Survivor er með krókódíl sem heitir Wally í stofunni

Ekkert af þessu hefði ég hugmynd um ef ég hefði ekki fengið blaðið á borðið hjá mér áðan. Og mundi sennilega aldrei vita þótt ég sé á leiðinni í klippingu því að hárgreiðslukonan mín kaupir ekki Séð og heyrt.

Ég keypti mér grillpönnu/plötu á dögunum sem mig var lengi búið að langa í. Reyndar finn ég ekki mynd af nákvæmlega samskonar en þetta hér er ekkert ósvipað. Mín plata er bara flottari, en reyndar er hún ekki ,,reversible" - margar svona pönnur eru alveg sléttar að neðan nema með svolítið upphækkaðri brún og þá er hægt að spæla á þeim egg og fleira. Mig vantar ekkert svoleiðis pönnu og það er örugglega meira vesen að halda þeim fallegum.

Ég átti grillpönnu fyrir og hún hefur svosem dugað þokkalega en hún er hreint ekki eins ,,viðloðunarfrí" og hún ætti að vera, húðin er farin að flagna, hún er of lítil og það næst hreinlega ekki nógu hár hiti á henni. Nýja platan er 25x45 cm og hægt að koma heilum helling fyrir á henni, hún passar á tvo brennara, hitnar vel og heldur mjög vel hitanum (enda níðþung), og svo er hún svo flott að það er hægt að setja hana á borðið með matnum á og hún heldur honum heitum. Auðvelt að þrífa hana, þarf bara að þvo hana úr heitu vatni (helst áður en hún nær að kólna), þurrka hana vel og bera svolitla olíu á hana öðru hverju, allavega ef maður hefur notað uppþvottalög, en mér hefur dugað hreint vatn hingað til. Þessa plötu fékk ég á útsölunni hjá Pipar og salti á 2000 krónur, það voru mjög góð kaup.

Í fyrrakvöld steikti ég t.d. kjúklingabringur í kvöldmatinn. Tvær bringur, klofnar í tvennt á þykktina, fylltu nánast alveg gömlu grillpönnuna. Núna gat ég grillsteikt beikonsneiðar, kastaníusveppi, tómata og heila vorlauka við hliðina á bringunum og vel rúmt um allt saman. (Heilgrillaður vorlaukur, namm.) Henti líka nokkrum timjangreinum á pönnuna til að fá góða lykt í eldhúsið.

Ég veit nú ekki hversu mikil gúrme-veitingahús við Boltastelpan förum á í London í vor en á listanum hennar yfir ,,to do" hluti í borginni stendur ,,pitsustaðir og veitingahús". Kannski reyni ég að leita uppi einhverja barnavæna en góða staði, við höfum tímann fyrir okkur.

Reyndar þyrfti ég líklega að panta núna ef ég ætlaði t.d. að reyna að fá borð á staðnum hjá Jamie Oliver en ég er að hugsa um að sleppa því - ég er alveg til í að borga fullt af peningum fyrir frábæran mat en mér sýnist á umsögnum um Fifteen að það sé mjög langt frá því að hægt sé að treysta því - sumir eru mjög hrifnir, aðrir alveg gjörsamlega lausir við alla hrifningu. Ég held að ég mundi ekki fara á svona dýran stað sem hefur fengið þetta margar neikvæðar umsagnir. Ekki ef ég borga reikninginn allavega. Og ekki með tíu ára matvanda stelpu sem borðfélaga.

Aftur á móti væri ég til með að koma hingað aftur. Og ekki síður hingað. Allavega ef ég er í frönsku skapi. Samt eru þetta eiginlega mjög ólíkir staðir. La Trouvaille er þó örugglega mun meira fyrir Boltastelpuna.

Fyrst ég nefndi Lolo Ferrari, þá get ég eiginlega ekki látið hjá líða að minnast á Chesty Morgan, sem líklega var ekki jafnbarmmikil og Lolo en óneitanlega mun barmfegurri. Hún lék í myndunum Deadly Weapons og Double Agent 73. Ég held að ég hafi fyrst séð mynd af Chesty í Encyclopedia of Bad Taste. En Lolo Ferrari hefði mun frekar átt heima þar.

Annars man ég eftir húsfreyju í Akrahreppi sem var svo barmmikil að eitt sinn er hún teygði sig yfir borðið til að hella kaffi í bolla hjá gesti sprakk blússan frá henni að framan og annað brjóstið vall ofan í kaffibolla hjá öðrum gesti, tóman að ég held. Eða svo sagði sá sem bollann átti, en það var reyndar Ýtu-Keli svo að sagan gæti verið ögn stílfærð. Ég man líka að Steingrímur Sigfússon lýsti húsfreyju í sinni heimabyggð sem girti brjóstin ofan í buxurnar. En ég er ekki viss um að það sé neitt meira að marka hann en Ýtu-Kela.

Hér segir frá konu sem hélt að brjóstastækkanir og fegrunaðgerðir gerðu hana hamingjusamari. En það er víst ekki einu sinni nóg að breyta nafninu í Ferrari og fá flugvélaverkfræðing til að hanna tútturnar.

Ég fann krækju á hana á vefsíðunni ,,dead porn stars". Ekki spyrja ...

Biscottibaksturinn frestaðist. Möndlurnar sem ég er alveg viss um að ég á einhvers staðar fundust ekki - æi nei, nú man ég að efnafræðistúdentinn notaði þær þegar hann bjó til möndlukaramellur um daginn - og ég sendi hann út í Krambúð eftir meiri möndlum en þar voru bara til heilar möndlur með hýði, grófhakkaðar og flögur. Engar heilar afhýddar. Hann bauðst til að fara í fleiri búðir en við urðum svo ásátt um að hafa bara annan í möndludegi (ekki deigi) og baka biscotti á morgun.

Kannski eins gott því að við borðuðum okkur bæði pakksödd. Það voru eintómar snittur og brauðmeti í matinn - ekki nóg með að ég sé að undirbúa pinnamatarþátt fyrir veislublað Gestgjafans, heldur er ég líka að aðstoða við tvöfalt fertugsafmæli á laugardaginn og var að gera ýmsar snittutilraunir. Þær voru náttúrlega hver annarri betri svo að við gátum ekki hætt að borða. (Rjómalifrarkæfa með gráfíkjum er hrein snilld, BTW.)

Nú er bara að slappa af yfir kaffibolla og Survivor. Reyndar þarf ég að vinna eitthvað en það getur beðið þar til seinna í kvöld.

Ég er að reyna að lesa finnska heilsufæðismatreiðslubók. Á finnsku. Það er athyglisverð reynsla. Ég er til dæmis búin að komast að þeirri niðurstöðu að valkosipulin kynsi hljóti að þýða hvítlauksgeiri og pinjansimeniä furuhnetur. Og parmesaanijuustoraastetta getur varla verið annað en rifinn parmesanostur.

En líklega er samt ágætt að ég er ekkert á leiðinni að elda upp úr þessari bók.

SPRON gefur út nýtt kreditkort, segir í frétt í Mogganum í dag.

Frábært, einmitt það sem íslensku þjóðina vantaði. Nýtt kreditkort.

Og er það ekki dæmigert að í ,,spurningar og svör" á forsíðunni er ein spurning mikilvægust: Hvernig fæ ég hækkun á heimild á e-kortinu mínu?

Í dag er möndludagurinn. Í tilefni af því er ég að hugsa um að baka möndlubiscotti þegar ég kem heim og bjóða efnafræðistúdentinum upp á biscotti og vin santo. Hann á það alveg skilið. Svo var það líka hann sem gaf mér matreiðslubókina með uppáhalds biscottiuppskriftinni minni, þegar hann kom heim frá Toskana í hitteðfyrra.

Svo vek ég athygli á því að næsta fimmtudag er ,,National Chocolate Mint Day". Allir að fá sér After Eight. Og 27. febrúar er ekki bara ,,National Chocolate Cake Day", heldur líka ,,French Fry Friday". Og það í sömu viku og bolludagur og sprengidagur ...

Cheese Test: What type of cheese are you?

Ryanair ætlar að spara, meðal annars með því að nota vélar með sætum þar sem ekki er hægt að halla stólbakinu aftur. Mér finnst þetta frábær hugmynd. Nóg eru nú þrengslin þótt sá sem situr fyrir framan mann sé ekki að keyra sætisbakið nánast upp í nefið á manni. Og eins og ég hef áður lýst, þá hvílir yfir mér bölvun - ég lendi alltaf í sæti fyrir aftan fólk sem endilega þarf að halla sér aftur eins langt og það getur. Stundum er þetta sá eini í sætaröðinni - eða þremur næstu sætaröðum - sem hallar sætinu. En það skal alltaf vera sætið fyrir framan mig. Þannig að mér finnst að önnur flugfélög ættu að taka Ryanair sér til fyrirmyndar.

Það má líka alveg sleppa sætisvösum mín vegna, ég sé ekki tilganginn með þeim. Þeir eru bara fyrir öryggisregluspjald sem enginn skoðar og tímarit sem enginn les.

Doktor Gunni upplýsir Norðfjarðarmálið ...

Annars er það satt sem hann segir að mörgum finnst í lagi að grínast með þetta mál af því að sá dauði er trúlega útlendingur. Sama er reyndar með Geirfinn, þótt hann væri Íslendingur, en það byrjaði þó ekki að ráði fyrr en mörgum árum eftir hvarfið. Kannski af því að það voru uppi svo margar (samsæris)kenningar og kjaftasögur í því máli og allir vita að sannleikurinn hefur aldrei komið fram - ekki allur að minnsta kosti - og mun ekki gera. Þannig að smátt og smátt varð einhvern veginn í lagi að segja brandara um Geirfinn opinberlega og það gleymdist að hann átti konu og börn og aðra ástvini.

Ég er ekkert saklaus af þessu fremur en aðrir; þegar leyniklefi uppgötvaðist í mínum hluta af geymsluskúrnum hér á Kárastígnum fyrir nokkrum árum og kom upp úr dúrnum að hann hefði líklega verið gerður um 1973, þá vorum við alveg með á hreinu hvað við mundum finna þegar hann væri opnaður. En þar fundust bara nokkur hundruð pilluglös undan læknadópi.