Jæja, það var kannski eins gott að ég fór ekkert út í gærkvöldi því að nú er ég um það bil að verða búin að affrysta og þrífa frystiskápinn og það er töluvert þrekvirki, meira en gengur og gerist um frystiskápaaffrystingar. Ég get nefnilega ekki látið hann standa inni í búri, þar sem hann er allajafna, á meðan hann er að ryðja sig, því að allt sem lekur úr honum (og það var nokkuð mikið í þessu tilviki) lekur beint niður í búrið á hæðinni fyrir neðan ef ég stend ekki beinlínis yfir skápnum allan tímann með tuskur - og mundi þó ekki duga til. Þannig að ég þarf að hálftæma ísskápinn, færa hann út á mitt gólf og drösla svo frystiskápnum út úr búrinu og á þann stað sem ísskápurinn er venjulega og láta hann standa þar á meðan hrímið og klakinn er að þiðna. Eldhúsgólfið er flísalagt og þess vegna má alveg flæða útum það.

Þetta þarf ég að gera ein, því að efnafræðistúdentinn var að skemmta sér í gærkvöldi og það er engin spurning að klukkan hálfátta í morgun var mun auðveldara að drösla frystiskápnum ein yfir þröskuldinn en að vekja hann til að aðstoða við verkið. Ég held líka að ég flyti hann ein á sinn stað á eftir, það tekur því ekki að reyna að vekja drenginn.

Þegar skápurinn var tæmdur fannst eitt og annað sem ég var búin að steingleyma. Til dæmis er nokkuð ljóst að ég geri eitthvað úr kjúklingalifur á næstunni, ég hef greinilega verið að birgja mig upp af því góðgæti fyrir jólin. Spurning hverjum ég á að bjóða að borða það með mér, það er eins og mig gruni að ýmsir afkomenda minna mundu afþakka pent (eða miður pent eftir atvikum).

Hálfsannars tíma seta á Vínbarnum (og hálftannað rauðvínsglas á verði eins) dugðu til að sópa burtu öllu svartsýnisrausi og á heimleiðinni ákvað ég að vera dulítið góð við sjálfa mig og brá mér inn í Ostabúðina og keypti manchego-ost, San Daniele-skinku og næstum því brennt foccaciabrauð. Og klettasalat og basilíku í Heilsuhúsinu. Þetta stefnir í að geta orðið stofn í nokkuð góðum kvöldverði, sem ég sit reyndar ekki að ein því efnafræðistúdentinn var að ryðjast inn úr dyrunum ásamt nokkrum léttkenndum ungum mönnum. Einhverjir þeirra eru svangir.

Svo er aldrei að vita hvað ég geri á eftir. Hver veit nema leiðin liggi aftur á Vínbarinn. Fer eftir í hvernig skapi ég verð þegar Gestgjafastelpurnar hringja ...

Ég er búin að vera svo fúllynd og neikvæð í dag (samanber færsluna hér á undan) að þetta getur ekki endað nema á tvo vegu.

Annaðhvort fer ég heim og hakka vesalings efnafræðistúdentinn í mig fyrir einhverjar enn óuppgötvaðar syndir eða ég fer á Vínbarinn.

En ef ég fer heim neyðist ég til að hefja framkvæmdir við að affrysta frystiskápinn, sem er stórverkefni. Ég nenni því ekki akkúrat núna.

Þannig að þetta er ekki mjög vandasamt val.

Í nokkur ár er ég búin að hlakka til þess að komast á breytingaskeiðið og verða alvöru kelling. Laus við allt þetta helvítis vesen sem fylgir því að vera enn á barneignaraldri (auk þess finnst mér að þegar maður á barnabarn á tíunda ári sé beinlínis eitthvað bogið við það að vera á einhverjum barneignaraldri). En það liggur við að ég sé að því komin að skipta um skoðun.

Að undanförnu er ég nefnilega búin að rekast á fleiri fleiri matreiðslubækur og bækur um mataræði, sérstaklega ætlaðar konum á breytingaskeiði eða eftir breytingaskeið eða whatever. Og það síðasta sem mér dytti í hug væri að fara að breyta mataræðinu við það eitt að verða kelling. Þannig að ef þetta er að verða eitthvert trend, þá ætla ég ekki að fylgja því, það er á hreinu. Eins og það sé ekki nóg á kvenfólk lagt með öllum þessum hormónameðferðum og þerapíum og guðveithverju.

Ég sit og er að bíða eftir einum af uppáhaldsþáttunum mínum á BBC Prime. Og nei, það er ekki matreiðsluþáttur. Samt er stundum minnst á mat - yfirleitt þó ekki á mjög jákvæðum nótum:

Lister: "I tell you one thing. I've been to a parallel universe, I've seen time running backwards, I've played pool with planets, and I've given birth to twins, but I never thought in my entire life I'd taste an edible Pot Noodle."

Ætli við þurfum ekki að byrja að mynda fyrir grillblað Gestgjafans á mánudaginn. (Nanna snýr sér við í stólnum og horfir út yfir kolgráan Faxaflóann og Sorpufánann sem slæst til í rokinu.) Hmmm. Sennilega best að byrja á grillsósunum og vonast svo eftir að skáni þegar nær dregur pálmasunnudegi. Fyrst tillaga mín um að leigja sumarhús Blaðamannafélagsins á Spáni og mynda þar hlaut ekki hljómgrunn.

Ég var að skipta um tryggingafélag og lækka líftrygginguna mína næstum um helming, þannig að ég er búin að tilkynna efnafræðistúdentinum að ef hann ætlar að gera alvöru úr þeirri hótun sinni að bera eitthvað sleipt á tröppurnar svo að ég húrra niður og hálsbrotna, þá er best að hann fari að drífa í því áður en lækkunin tekur gildi. Hann er slóttugur og ætlar að fá ræstingakonuna sem skúrar sameignina í lið með sér, væntanlega til að tryggja sér fjarvistarsönnun. En þið vitið hvað er í gangi ef fréttist að miðaldra húsmóðir á Skólavörðuholtinu hafi hrapað niður stigann heima hjá sér einhvern morguninn.

Það er ekki bara yfirlýsingar ráðamanna beggja stríðsaðila og fréttir úr fjölmiðlum sem varlegt er að trúa þessa dagana. Það er ekki hægt að treysta myndunum heldur, eins og sést hér.

Rétt eftir að Matarást kom út á sínum tíma var hringt í mig í vinnuna snemma dags. Á línunni var þekkt últrahægrikona sem hafði lesið fréttatilkynningu um bókina í Mogganum þá um morguninn og fyllst þvílíkri gleði að hún gat ekki beðið með að segja mér hvað þetta væri glæsilegt framtak hjá mér. Reyndar komst ég aldrei að því hvort konan hafði nokkurn áhuga á matargerð yfirhöfuð, enda var það ekki tilefni hrifningar hennar; brátt kom í ljós að hún var þeirrar skoðunar að þetta væri bók þar sem hefðbundið húsmóðurhlutverk - þar með talið auðvitað eldamennska - væri hafið til skýjanna, og innan tveggja mínútna hafði lofræða konunnar snúist upp í reiðilestur um rauðsokkur og annan slíkan lýð sem væri jafnvel fylgjandi fóstureyðingum; það var greinilegt að hún gekk út frá því vísu að þar sem ég hefði skrifað matreiðslubók hlyti ég að vera á sama máli.

Ég tók þann kost að þegja; ég er ekki mikið fyrir konfrontasjónir, allra síst þær sem ég veit fyrirfram að yrðu tilgangslausar með öllu, og á endanum kvöddumst við með virktum, ég og frúin.

Mér þykir miður að þurfa að viðurkenna að stundum dettur mér þessi kona í hug þegar ég heyri í eða les skrif eftir suma femínista. Alveg sama hversu mikið ég er sammála þeim, þá er það þessi einstrengingslega afstaða sumra þeirra, þessi neikvæðni og reiði í garð karla (og reyndar líka sumra kvenna) sem fælir mig frá. Ég er til dæmis satt að segja ansihreintmikið sammála því sem Unnur er að skrifa í dag um femínisma og kynlíf, og ég held að baráttan fyrir breyttu viðhorfi kvenna til eigin líkama og kynlífs mundi skila miklu meiru en barátta gegn klámi (og jú, ég veit að þetta hangir töluvert saman).

Hér er þá uppskriftin - fiskurinn (má vera hvaða fiskur sem er, ég var bara með ýsu í þetta skipti) er eiginlega gufusoðinn ofan á grænmetinu og safinn af því myndar svo dálitla sósu í botninum á pottinum. Það er auðvitað best að gera þetta í alvöru tagine en venjulegur húðaður pottur eða panna með þéttu loki ætti alveg að duga. Það má líka skera grænmetið í stærri bita og sjóða það þá ögn lengur en þá er best að setja fiskinn og sítrónurnar ekki ofan á fyrr en smástund er búin af suðutímanum.

Það mætti svosem alveg hafa annað grænmeti, til dæmis kúrbít, blómkál eða tómata. Fyrir áhugafólk um norður-afrískan mat ætla ég svo að benda á að í næsta Gestgjafa, sem er að fara í prentun á morgun, verður mikið af uppskriftum þaðan ættuðum.

Fiskitagine

2-3 msk ólífuolía
3 gulrætur, skornar í þunnar sneiðar
2-3 paprikur, fræhreinsaðar og skornar í bita
3-4 kartöflur, afhýddar og skornar í þunnar sneiðar
1 rauðlaukur, skorinn í þunnar sneiðar
2 hvítlauksgeirar, saxaðir
1/2 tsk kummin
1/2 tsk paprikuduft
1/2 tsk kóríanderfræ
nýmalaður pipar
salt
600 g fiskflök, roðflett og beinhreinsuð
1 sítróna
söxuð steinselja (má sleppa)

Olíunni hellt á botninn á taginu eða þykkbotna potti með þéttu loki. Gulrótum, papriku, kartöflusneiðum, lauk og hvítlauk dreift í taginuna/pottinn. Kryddinu blandað saman og hluta af því dreift yfir. Fiskurinn skorinn í bita og lagður ofan á. Kryddaður með kryddblöndunni. Sítrónan skorin í sneiðar og þær lagðar ofan á og saxaðri steinselju dreift yfir. Lokað, hitað og síðan látið krauma við vægan hita í um 15 mínútur, eða þar til grænmetið er meyrt og fiskurinn soðinn. Borið fram með kúskús, gjarna bragðbættu með ólífuolíu, sítrónusafa, steinselju og e.t.v. afgangi af kryddblöndunni sem fór á fiskinn.

Ætli þetta hafi verið franskar kartöflur eða frelsiskartöflur?

Ég verð sífellt hrifnari af taginunni minni, sem ég sagði frá um daginn. Áðan eldaði ég fiskitagine með fullt af grænmeti og efnafræðistúdentinn og vinur hans, sem var í mat, voru mjög ánægðir. Þeir skildu þó báðir eftir af harissamaukinu sem þeir fengu sér á diskinn, enda veit ég ekki hvort þeir trúðu mér alveg þegar ég varaði þá við. Held þó að þeim hafi báðum fundist það gott, en það er semsagt skrambi sterkt. Og kallar efnafræðistúdentinn þó ekki allt ömmu sína í þeim efnum.

Uppskriftin kemur kannski á eftir ef ég nenni.

Bandarískir talsmenn eru spurðir á hverjum blaðamannafundi um skýringar á því hvers vegna engin ,,weapons of mass destruction" hafi enn fundist. Þeir svara því bara að þeir viti að þau séu þarna, þau muni finnast þótt síðar verði. Í gærkvöldi heyrði ég samt alveg nýja kenningu hjá einhverjum bandarískum sérfræðingi. Hann fullyrti að það væru öruggar vísbendingar um að það væri verið að flytja þessi vopn út úr Írak, sagði að það væri náttúrlega hægt að flytja vopn út fyrir landamærin rétt eins og inn fyrir.

Þannig að þá er allt í lagi fyrir Bandaríkjamenn þótt engin sýkla- eða efnavopn finnist í Írak og þeir eru komnir með afsökun fyrir að ráðast á Sýrland eða Íran næst til að halda áfram að leita að írösku gjöreyðingarvopnunum.

Ég rakst á þetta í Guardian áðan:

,,It is reported this morning that American troops are attempting to communicate with Iraqis in the field via a hand-held electronic box known as a Phrasealator, which was first tried out in Afghanistan. The user points to one of 1,000 phrases on a menu - such as "come out with your hands up" - and the box squawks out the message in Pashtu, Dari, Urdu or, in this case, Arabic. Unfortunately, there is no way the Americans can understand what the Iraqis say in reply."

Og svo rann allt í einu upp fyrir mér að þetta er einmitt nokkurn veginn nákvæmlega á þeim slóðum þar sem Babelsturninn var reistur. Hmmm.

Ætli bandarísku hermennirnir sem skutu á bíl í dag og drápu sjö konur og börn hafi notað svona tæki til að segja þeim að stoppa?

Það verða örugglega oft kjúklingabringur í matinn hér á Kárastígnum á næstunni, ég keypti töluverðar birgðir á tilboði í Nóatúni á dögunum og frysti í litlum skömmtum - eina, tvær eða þrjár saman í pakka. Eini gallinn er að ég er svo fyrirhyggjulaus að ég man eiginlega aldrei eftir að taka út úr frysti að morgni eða kvöldið áður. Í þetta skipti hringdi ég þó heim og bað efnafræðistúdentinn um að taka bringurnar út; þær voru hálffrosnar þegar ég kom heim en það var reyndar bara betra, þá var auðveldara að skera þær í þunnar sneiðar. Svo þiðnuðu þær í marineringunni.

Þetta er svona mánudagsuppskrift, og það vill einmitt svo heppilega til að það er mánudagur, en það er ekki skilyrði þegar mánudagsuppskriftir eru annars vegar eins og ég hef áður nefnt. Sósan sem ég notaði var gul, tælensk chilisósa frá Exotic Foods, sem fæst í Filippseyjum á Hverfisgötunni eins og fleiri góðir hlutir, en það má örugglega nota rauða sæta chilisósu líka. Þetta er fljótlegur matur, getur verið til um leið og hrísgrjónin ef því er sleppt að láta kjúklinginn liggja í sósunni smástund, það má líka bara velta honum upp úr sósunni og steikja svo. Þetta er svolítið sterkt en ekki þó verulega, ekki fyrir okkar smekk allavega.

Chilikjúklingur

3-4 kjúklingabringur
100 ml gul Sweet Chili Sauce (eða eitthvað annað svipað)
4 msk olía
1 poki frisée-salatblanda (eða eitthvað annað svipað)

Kjúklingabringurnar skornar í þunnar sneiðar á ská og raðað á disk. Chilisósunni hellt yfir og bitunum velt upp úr henni. Látið liggja smástund. Olían hituð vel í wok eða á pönnu. Kjúklingasneiðarnar settar á pönnuna, ekki of margar í einu, og snöggsteiktar á báðum hliðum við háan hita en síðan teknar upp með gataspaða og geymdar á diski á meðan afgangurinn er brúnaður. Settar aftur á pönnuna og chilisósunni sem þær voru marineraðar í hellt yfir. Látið malla við nokkuð góðan hita í nokkrar mínútur, eða þar til kjúklingurinn er gegnsteiktur. Salatblöndunni bætt út í, hrært vel og látið krauma í 1-2 mínútur í viðbót. Borið fram með soðnum hrísgrjónum.

Þegar efnafræðistúdentinn var að ég held tólf eða þrettán ára, þá kom hann einhvern tíma til mín og spurði ,,mamma, hvað heitir irony aftur á íslensku?" Sem hefði verið skiljanlegt ef við hefðum búið í fimm ár í Ameríku eins og honum tókst að telja enskukennaranum sínum í Hagaskóla trú um. Ræðan sem hann fékk var slík að hann hefur ekki verið í vafa síðan. Og hefur getað tjáð sig á íslensku.

Þetta datt mér einmitt í hug þegar ég var að horfa á Silfur Egils í gær; þar voru einhverjir sem hefðu kannski haft gott af smáræðu. Minnti mig jafnvel á vinnufélagann sem talaði stundum um að eitthvað væri peinfúlt.

Merkileg tilviljun, reyndar.

Haldiði að maðurinn sem færði mér íranska kavíarinn á dögunum hafi ekki komið rétt áðan og gaukað að mér vænum skammti af fagurrauðgulum og girnilegum söltuðum silungshrognum. Þetta er maður að mínu skapi og mættu fleiri taka hann sér til fyrirmyndar.

Kannski er komið að því að ég sé að verða svo viðurkennd eldhúsgyðja að menn séu farnir að færa mér fórnir og heita á mig. Þá verður nú gaman að lifa.

Blóðgjöf sem megrunarkúr? Njaaah. Þá líst mér nú betur á hvítvíns- og prinspólókúrinn.

Samtökin Slow Food voru stofnuð af því að stofnandanum, Carlo Petri, ofbauð þegar McDonalds-staður var opnaður við Spænsku tröppurnar í Róm. Sama sumar var ég stödd í Róm og lenti einu sinni í því að standa í biðröð utan við McDonalds þegar opnað var (en það var ekki mín hugmynd). Seinna bætti ég fyrir þetta með því að gerast félagi í Slow Food. Það entist að vísu bara í eitt ár, mér fannst þetta ekki vera félagsskapur fyrir mig. Líklega á ég betur heima í McDonalds-biðröðinni.

Ókei, ég er reyndar afskaplega lítið hrifin af McDonalds og öðrum svipuðum skyndibitum. Það þýðir ekki að skyndibitar séu endilega slæmir, öðru nær. Sumir skyndibitar sem ég elda eru satt að segja frekar góðir. En matur sem er eldaður í rólegheitum og borðaður í mestu makindum er samt oft miklu betri. Og sumir slíkir réttir passa sig sjálfir, maður setur þá bara í ofninn og gleymir þeim klukkutímum saman.

Hér kemur uppskrift að rétti sem mætti stinga í ofninn áður en haldið er af stað í vinnuna en það mætti líka láta hann vera í ofninum yfir nótt, taka hann út að morgni og kæla og hita hann svo upp um kvöldið. Þetta er hálfgerð osso buco-uppskrift en hér eru notaðir heilir lambaskankar. Eða leggir. Af einhverri ástæðu eru þetta stundum kallaðir grillleggir í búðum, ég veit ekki hvers vegna þar sem þetta er kjöt af því tagi sem hentar best fyrir hæga, raka steikingu eða suðu, en ekki fyrir þurra, hraða eldun við háan hita eins og grillsteiking er oftast nær. Þeir geta svosem alveg verið þokkalegir þannig en svona kjöt nýtur sín oftast miklu betur ef það er látið malla lengi við vægan hita. Reyndar má alveg hækka hitann upp í svona 140°C og stytta tímann í 3 klst eða svo. Hitt er bara betra.

Lambaskankar í ítalskri tómatsósu

4 lambaskankar
nýmalaður pipar
salt
hveiti
100 ml ólífuolía
2 rauðlaukar, saxaðir
2-3 sellerístönglar, saxaðir
250 g gulrætur, skornar í bota
3 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
200 ml þurrt hvítvín (eða vatn)
2 lárviðarlauf
2 dósir saxaðir tómatar
500 ml soð eða vatn
nokkrar svartar ólífur

Ofninn hitaður í 100°C. Pipar og salti núið vel inn í kjötið og það dustað upp úr hveiti. Helmingurinn af olíunni hitaður á í potti sem þolir að fara í ofninn eða á pönnu og kjötið brúnað á öllum hliðum. Svo er það tekið upp og sett á disk (eða í eldfast fat með loki ef notuð er panna). Laukur, sellerí, gulrætur og hvítlaukur sett á pönnuna, hitinn lækkaður og látið krauma undir loki í um 10 mínútur. Þá er kjötið sett aftur út í (eða grænmetinu hellt í eldfasta mótið) og víninu hellt yfir. Látið sjóða ögn niður. Tómötum, lárviðarlaufi og soði eða vatni bætt í pottinn; best er að vökvinn fljóti næstum yfir kjötið. Ólífunum bætt út í og kryddað með pipar og salti. Afganginum af olíunni hellt yfir, þétt lok sett á pottinn og sett í ofninn, daglangt eða yfir nótt (6-7 klukkutímar ættu að duga). Látið bíða nokkra stund eftir að potturinn er tekinn úr ofninum. Borið fram með pasta. Og gjarna gremolata líka.