Það er eitthvað að gerast, það eru mörg mörg ár síðan ég lenti í úrtaki í skoðanakönnun síðast og nú gerist það tvisvar með tveggja daga millibili. Ætli ég sé að breytast í markhóp? Skelfileg tilhugsun ...

Það er nú ekki mikið reykt á þessu heimili. Eini öskubakkinn sem til er í eigu minni fannst áðan úti á svölum, fullur af vatni sem var botnfrosið og nokkrir sígarettustubbar innifrystir á botninum eins og mammútar. Enginn veit hvað hann er búinn að vera þar lengi.

Ég er að sjóða stóóóóran skammt af kjötsósu til að nota í lasagne og efnafræðistúdentinn launar fyrir sig með því að skúra gólfin.

Kannski er enginn nema ég sem las ritsafn Rafaels Sabatini upp til agna fyrir tíu ára aldur. Á flakki mínu á milli sjónvarpsstöðva áðan til að leita að einhverju öðru en handbolta til að horfa á horfði ég á nokkrar mínútur af Scaramouche (man reyndar ekki hvað hún hét í íslensku þýðingunni) og komst að því að ég kunni söguna næstum því utanbókar ennþá, allavega nógu vel til að ná ágætum árangri í þessari getraun. Annars hef ég alltaf verið dálítið svag fyrir swashbucklerbíómyndum og það er bucklað heilmikið swash í Scaramouche.

Uppáhalds Sabatinibókin mín var samt alltaf Blood skipstjóri og Peter Blood sjálfur var uppáhalds swashbucklerinn, ekki síst eftir að ég sá myndina með Errol Flynn í fyrsta skipti. Þótt engin Flynn-mynd jafnist náttúrlega á við The Adventures of Robin Hood. Einhvers staðar sá ég nýlega að James Cagney hefði upphaflega átt að leika Hróa í þeirri mynd. Það á ég dálítið erfitt með að sjá fyrir mér. Allavega hefði það orðið töluvert öðruvísi Hrói.

Annars er Hrói Höttur: Menn í sokkabuxum auðvitað skemmtilegasta Hróamyndin og Cary Elwes krúttlegasti Hróinn (,,Because, unlike some other Robin Hoods, I can speak with an English accent.")

Fyndin tilviljun, nú er einmitt byrjað að sýna Uppreisnina á Bounty á TCM. Fyrsta kvikmyndahlutverki sem Errol Flynn fékk var einmitt hlutverk Fletchers Christian í einhverri ástralskri Bounty-mynd. Gott ef hann á ekki einmitt að hafa verið afkomandi Christians, ég veit ekki hvort það er satt. Ekki er hægt að fletta því upp í Íslendingabók, þar finnur maður ekki Errol. Hann var annars frá Tasmaníu og eini maðurinn sem ég man eftir að hafi tengst bæði Íslandi og Tasmaníu fyrr á tímum var Jörundur hundadagakóngur - kannski var Errol afkomandi Jörundar?

Það er hægt að finna ættartré víðar en í Íslendingabók.

Enn einu sinni fékk vesalings efnafræðistúdentinn ekkert að borða, nú vegna þess að móðir hans fór á Vínbarinn og þaðan á Tapasbarinn og gleymdi að láta hann vita. Honum verður bætt þetta upp á morgun með alminlegu lasagne - kjötsósan verður látin malla nánast frá morgni til kvölds.

Ég ætlaði að fara inn í vinnueldhúsið mitt áðan en komst ekki, það reyndist vera fullt af berrössuðum fyrirsætum ...

Hér er spurningaleikur fyrir wannabe Jamie Oliver ...

Þetta er maður að mínu skapi. Alveg væri ég til að elda stóran skamt af spænsku hvítlaukssúpunni sem ég bjó til í gær ef það gæti orðið til að róa Bush og hans lið dálítið.

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að það sé hægt að leysa flest eða öll heimsins vandamál með mat. Meiri mat, minni mat, betri mat, heilsusamlegri mat, ódýrari mat ...

Ég náttúrlega breytti planinu, nennti ekki út í búð í svona leiðindaveðri og notaði það sem til var í eldhúsinu - bakaði sykurlaust vínberjabrauð og lummur með sykurlausu bláberjamauki fyrir Vikuna, og svo hélt ég áfram að vera heilsusamleg og steikti grænmetisbuff með villisveppasósu fyrir Gestgjafann. Ég er búin að vera svo heilsusamleg í morgun að það hálfa væri nóg.

Ég settist beint í sófann þegar ég kom heim og tautaði ,,ruvvín" svona eitthvað í áttina að efnafræðistúdentinum. Hann er skilningsríkur og var snöggur að færa mér rauðvínsglas. Svo sat ég kyrr í sófanum og sötraði rauðvín og var að byrja að horfa á Floyd í Afríku á Travel-stöðinni. Þá hringdi síminn og þetta var Gallup. Ég hef ekki lent í Gallupkönnun í fjöldamörg ár en þeir eru alltaf að hringja í efnafræðistúdentinn. Ég var um tíma farin að gruna hann um að vera í tygjum við einhverja stelpu á símanum þar, það var hringt svo oft í hann. Eða kannski var hann svona mikill markhópur af einhverri ástæðu. Ég er ekki markhópur, það er næstum aldrei hringt í mig. Hmm, gæti það verið af því að ég er með óskráð símanúmer ...?

Gallupstelpan var nú aðallega að spyrja út í hvaða bjór- og lífeyrissparnaðar- og eitthvað-auglýsingum ég hefði mest tekið eftir síðustu sjö daga. Ég stóð á gati, ég tek aldrei eftir auglýsingum ef ég horfi þá á sjónvarp á annað borð. Og viðhorf til einhverra fyrirtækja sem ég hef út af fyrir sig engin sérstök viðhorf til. Og hvaða raftækjaverslun kæmi fyrst upp í hugann. Ég sagði náttúrlega Raftækjaverslun Íslands en tók fram að það væri af því að mér væri í nöp við það fyrirtæki. Veit ekki hvort var neinn reitur til að merkja við það í tölvunni hjá stúlkunni.

Eldhúsdagur í dag ... Búin að vera á þönum frá því ég mætti í vinnuna í morgun og varla getað sest niður en nú er líka vonandi búið að mynda allt fyrir febrúarblaðið. Byrjaði daginn á að koma hálfgildings ciabatta-deigi af stað svo brauðið yrði tilbúið þegar myndatökurnar byrjuðu í hádeginu og svo voru það súpur og pottréttir, kartöflueggjakaka og steinseljupestó sem gerði mikla lukku. Ég eldaði spænska hvítlauks-paprikusúpu til að setja á forsíðuna, held að hún hafi komið vel út. Ég er allavega hrifin af svona rustic sveitasúpum sem rífa í bragðlaukana. Alvöru vetrarsúpur.

Æ, og svo var ég víst búin að lofa að tína til einhverjar sykursjúkrauppskriftir fyrir Vikuna og útbúa einn rétt fyrir myndatöku á morgun. Kannski baka ég sykurlausar vöfflur og hef einhvern ávaxtaís með. Hindberjaskyrís? Hmm, hljómar vel. Sykurlaust eða með sykri. Þarf allavega að prófa það.

Hins vegar langar mig ekkert sérlega að elda kvöldmat. Bömmer. Það er að segja fyrir efnafræðistúdentinn. Hann fær salat. En þegar ég hugsa mig um, þá er til klettasalat, egg, pepperónistubbar, tómatar, furuhnetur, ólífur, basilíka, jómfrúarolía, nýtt heimabakað brauð ... iss, hann þarf ekkert að kvarta. Og gerir sennilega ekki.

Það eru ekki bara Norðfirðingar sem tala um skellibjöllur. Þetta orð hefur Skagfirðingurinn móðir mín lengi notað óspart um ýmsa kvenkyns afkomendur sína og ekki kannski að ástæðulausu.

Stebbi afabróðir kallaði okkur Gunnu systur aftur á móti gjarna ,,litlu skiturnar" í ósköp hlýlegum tón, líka löngu eftir að það var að ástæðulausu. Mér hefur alltaf þótt dálítið vænt um það orðalag en aldrei þorað að nota það um ungar frænkur mínar, hvað þá óskyldari börn.

Matargúrúinn hefur ekki eldað heima hjá sér síðan á laugardagskvöld og aumingja efnafræðistúdentinn hefur þurft að lifa á snöpum og bónbjörgum. En nú verður bætt úr því á eftir, ég hringdi í hann áðan og spurði hvað hann vildi en hann sagði bara ,,eitthvað gott og mikið af því". Ætli hann fái ekki eitthvað arabískt og frekar sterkt, ég er alveg í skapi fyrir svoleiðis. Eða indverskt. Ég finn út úr því í búðinni á heimleiðinni. Og svo baka ég kannski brauð handa drengnum. Ekki má hann horfalla.

Ungt fólk vill hafa súran mat súrari, segir Mogginn. Ekki kemur það mér verulega á óvart, ég hélt að allir vildu hafa súran mat súrari en þetta drasl sem hefur verið algengast í búðum að undanförnu. Það verður enginn alminlegur súrmatur úr því sem látið er liggja einhverjar fáeinar vikur í daufri ediksblandaðri mysu. En það er kannski ekkert að marka mig, sem ólst upp við heimasúrsaðan mat á borðum nærri daglega og át í bernsku súrsuð lungu upp úr hundatunnunni.

Eins og ég held ég hafi áður sagt, þá er ég aðallega af einni ætt, sem óneitanlega auðveldar allar ættrakningar mikið, enda hef ég afar fátt séð um forfeður mína og formæður í Íslendingabók sem ég vissi ekki áður. Ágætt svosem að geta rakið ættir sínar saman við hina og þessa en enn betra hefði þó verið að geta kallað fram alla niðja hinna ýmsu ættfeðra. Þá hefði ég kannski getað komist að hinu sanna í frægu rifrildi á milli Jóns afa míns í Djúpadal og Magga á Vöglum. En kannski ekki, því það er nokkuð langt liðið síðan og forsendur hafa sjálfsagt breyst.

Þeir frændurnir höfðu verið í kaupstaðarferð og voru á leið heim í Blönduhlíðina með mjólkurbílnum ásamt fleira fólki. Báðir voru náttúrlega dálítið góðglaðir, enda þekktir gleðimenn og góðir með sig, og nú fóru þeir að metast um það hvort væri komið merkilegra fólk út af séra Eiríki eða séra Hannesi Bjarnasonum. Þeir ágætu kennimenn voru bræður, sonarsynir Mera-Eiríks, ættföður Djúpadalsættar. Maggi hélt fram hlut séra Hannesar, forföður síns, en afi taldi afkomendur séra Eiríks merkari, þótt hann væri reyndar sjálfur kominn af báðum bræðrunum. Þessi metingur stóð lengi og tíndi hvor um sig til, máli sínu til stuðnings, ýmsa merkismenn og konur. Báðir voru málglaðir og háværir og þetta var víst óborganleg skemmtun fyrir aðra sem í mjólkurbílnum voru. Magnús skáld mun hafa farið heldur halloka, enda var afi búinn að nefna til sögunnar bæði forsætisráðherra og doktora, en þá dró skáldið upp óvænt tromp og skellti fram vestur-íslenskum frænda sínum sem hafði verið hershöfðingi í Kóreustríðinu. Við slíku átti afi engan mótleik; enginn afkomandi séra Eiríks gat keppt við hershöfðingja í Kóreu. Það sljákkaði því heldur betur í honum, en Maggi talaði hróðugur um hershöfðingjann það sem eftir var fram að Djúpadalsafleggjaranum.

Nú sé ég á blogginu hjá Salvöru að Magnús sonarsonur Vaglaskáldsins er að fara til starfa í Afganistan, að vísu ekki sem hershöfðingi og reyndar til friðargæslu en ekki hernaðar. En afi hans hefði trúlega orðið stoltur af honum líka, ekki síður en Kóreuhershöfðingjanum.

Ef ætti að gera ættina upp út frá bræðrunum tveimur mundi ég hins vegar færast hjá báðum. Ég er fjórum sinnum út af séra Hannesi og þrisvar út af séra Eiríki.

Einu sinni til tvisvar á ári fæ ég einhvers konar berkjubólgu. Eða eitthvað svoleiðis, það er allavega sjúkdómsgreiningin sem mig minnir að ég hafi fengið þegar ég fór síðast með þetta til læknis fyrir mörgum árum. Hann sagðist alveg geta skrifað upp á eitthvað við þessu en það mundi svosem ekki breyta miklu til eða frá svo að ég lét það eiga sig og keypti mér hóstasaft í staðinn. Einhverjum árum síðar var ég óvenju slæm, dröslaðist fram einn morguninn að kafna úr hósta og hugsaði með mér að það væri líklega best að ég færi nú til læknis með þetta. Opnaði Moggann og það fyrsta sem við mér blasti var mynd af heimilislækninum mínum, hann hafði dáið daginn áður. Síðan hef ég ekki farið til læknis - fékk reyndar annan heimilislækni en mundi ekki vita hvernig hann liti út ef hann væri ekki náfrændi minn. Kostnaður heilbrigðiskerfisins vegna mín er semsagt í lágmarki. Þessi árvissi krankleiki er ekkert alvarlegur og stendur mér ekkert sérstaklega fyrir þrifum, nema ég fæ öðru hverju hóstaköst og stend á öndinni eins og mæðiveik rolla. Þetta gerist einkum og sér í lagi þegar loftið í kringum mig er ekki alveg hreint.

Sama dag og fer að bera á krankleikanum byrjar reykingafólk að ásækja mig. Þetta ágæta fólk sem lætur mig að mestu í friði alla aðra daga ársins svo að ég verð aldrei vör við neinn reyk. Nema þegar ég er með berkjubólguna. Þá eltir það mig uppi hvar sem ég fer. Frammi í stiganum hérna í vinnunni er reykur, það er reykur í anddyrinu, reykur úti á götu, reykur hvar sem ég kem. Venjulega er ekki margt reykingafólk í kringum mig en um leið og ég fer að finna fyrir berkjubólgunni safnast það að mér eins og mý á mykjuskán. Jú, auðvitað verð ég miklu meira vör við reykinn þegar ég er svona viðkvæm fyrir honum en ég get svarið að það er ekki bara það, mér finnst ég stundum vera eins og maðurinn sem regnskýið elti.

Ekki vissi ég að ofurkyntröllið Fabio, sem prýðir kápur ótal amerískra ástarsagna, væri líka rithöfundur. En það er hann víst, allavega að nafninu til, og hefur meira að segja skrifað bókina ,,Viking", sem gerist að einhverju leyti á Íslandi. Hér er lýsing á söguþræðinum:

,,Sexy actor Marcello Lazaro is wrapping up his latest film -- a Viking epic ___ when he falls asleep during a break and dreams that he is a Viking, living in Iceland.

When he awakens, Marcello expects the dream to end. Instead, he finds he's been transported back through time to the Viking era where he is known as Viktor, the warrior king. While leading the Vikings in battle against a tribe of barbarians, Viktor spots a woman he feels he's known before -- a woman more beautiful that any other. But he is forbidden any contact, for she is Reyna the Ravisher, an enemy warrior who has vowed to kill Viktor and all Vikings.

Still Viktor can't deny the primal urge he feels toward this wild woman. and Now he must find a way to capture her, tame her and show her that their destinies are intertwined."

Þessi merka bók er í boði á Ebay á einn dollar. Ég ætla samt ekki að bjóða í hana.

Ég var í fjölskylduboði áðan og fékk þar enn eina sönnun þess að mitt fólk er dálítið sérstakt. Þessi blessaður boltaleikur stóð yfir mestallan tímann og ég komst ekki hjá því (enda þrjú sjónvörp í gangi í íbúðinni) að verða þess vör að a.m.k. góður hluti síðari hálfleiksins var æsispennandi og allt fullorðna fólkið var farið að horfa nema ég. Ég nennti ekki að hanga ein úti í horni og lesa Moggann svo að ég rölti fram í holið, þar sem tölva heimilisins er. Þar voru flestöll börnin á staðnum límd við tölvuskjáinn. Þau voru ekki að horfa á leikinn á netinu og heldur ekki að spila tölvuleik sem var svo spennandi að þau gætu ekki slitið sig frá honum. Nei, þau voru að fletta upp í Íslendingabók.

Það er ekki eins og þessi börn séu alveg laus við íþróttaáhuga og sum þeirra æfa íþróttir af miklu kappi. Handbolta jafnvel. En ættfræðin var samt meira spennandi en leikurinn við Þjóðverjana.

Ég sá í blaði um daginn viðtal við Ragga sót þar sem fram kom að hann er að skrifa bók um viðurnefni á Akureyri. Ekki veit ég hvort Akureyri er neitt sérlega frábrugðin öðrum smábæjum hvað viðurnefni varðar, nóg var allavega um þau á Króknum þegar ég átti heima þar og eins í öðrum samfélögum þar sem ég hef þekkt til. Endalaust hægt að tína til viðurnefni og kenninöfn og ég er ekkert viss um að Akureyringar hafi verið frjórri en aðrir þar. Króksarar áttu ýmsa góða leiki líka og mér hefur til dæmis alltaf fundist Jón heitinn lifandi með betri viðurnefnum. Nafnið var ef ég man rétt þannig til komið að Jón hafði verið fyrir sunnan um tíma og svo fréttist norður að hann væri dauður. Svo kom upp úr dúrnum að hann var í fullu fjöri og lifði reyndar í marga áratugi. Og var ævinlega þekktur undir nafninu Jón heitinn lifandi.

Heimavist MA var annað samfélag þar sem viðurnefni voru mjög algeng, allavega þegar ég var þar, og voru kannski sérstök að því leyti að þau áttu sér takmarkaðan líftíma nema þá í þröngum hópi og tóku oft breytingum. Ég minntist á Helga Skútu hér um daginn. Þegar hann kom í MA skar hann sig nokkuð úr, þingeyskur Reykvíkingur af hollenskum ættum, nokkrum árum eldri en bekkjarfélagarnir og hafði stundað nám í MR heilan vetur. Þar af leiðandi betur lesinn og menningarlegri en gerðist um okkur sveitalubbana og slorvöðlana. Einhvern tíma stuttu eftir að skólinn byrjaði var eitthvað af fólki statt inni á herberginu hans Helga á Spena og þar á meðal var Siggi stóri, sem var úr Hólminum og ekkert sérlega menningarlega sinnaður (hann fékk reyndar seinna viðurnefnið Menningarkyndillinn um tíma en það er önnur saga). Siggi greip enska skáldsögu úr hillu, opnaði hana og skildi ekki bofs, en spurði Helga hvers konar bókmenntir þetta væru. Helgi sagði að þetta væru epískar bókmenntir. Það hugtak hafði Siggi ekki heyrt áður og líklega enginn viðstaddra. Hann greip það á lofti og eftir það hét Helgi ,,sá epíski" um tíma. Það þótti stirt og breyttist fyrr en varði í Epinn. Við vaxandi vinsældir Helga (sem urðu enn meiri þegar fólk uppgötvaði að hann var orðinn tvítugur og var einkar bóngóður) varð hann Ebbi. Það þótti samt of hversdagslegt og var lengt í Ebeneser. Svo náði þessi keðja ekki lengra því þá fóru allir að kalla hann Skútu eða Skútuna og undir því nafni gekk hann það sem eftir var.