Ég var að benda efnafræðistúdentinum á að hann væri eiginlega búinn að missa af lestinni ef hann ætlaði að koma mér fyrir kattarnef og hirða líftrygginguna mína, lækkunin á henni tók gildi frá og með áramótum. Reyndar fékk ég svo bréf frá Samlífi um gratís líftryggingarauka en þó ekki nándarnærri eins mikinn og gamla tryggingin var. Svo að ég er líklega hólpin.

,,The view in the world is that Muslim fundamentalism is bad, but who killed Yitzhak Rabin? A Jew. Our trouble comes not from the Palestinians but from our own people. What's the difference between the demand that a Muslim woman wear a head covering and the demand that a Jewish woman wear a wig? In the end, there will be more religious people than secular people in Israel, and they will impose their will and Israel will revert to the Middle Ages. I am religious in my soul, I just don't like the religious coercion."

Dorrit Moussaieff í viðtalinu við Haaretz.

Mér hefur tekist að rýma töluvert til í frystiskápnum um hátíðarnar, búin að nota andabringur, dádýrakjöt, kjúklingalifur, rækjur, lambalæri, kjúkling og ýmislegt fleira sem þar var. Eitthvað hefur bæst við á móti, leifar af Þorláksmessuskinkunni, hangikjöt (þetta ofsaltaða) og - tja, fátt annað nema þá afgangur af rauðkáli. Og ein Gressingham-önd sem ég keypti fyrir jólin og verður á borðum við tækifæri.

Í fyrra ætlaði ég að nota sem mest úr skápnum í janúar en rak mig þá á það að það var allt of mikið fínirí í honum. Núna held ég að það sé mest hversdags- og sunnudagsmatur sem er í skápnum, kjúklingar, lambakjöt, fiskur, innmatur og grænmeti. Svo að kannski gengur mér ætlunarverkið betur núna (veit þó ekki hvernig mér gengur að koma grísalöppunum ofan í efnafræðistúdentinn). Ég var til dæmis að taka út kjúklingavængi sem voru keyptir á tilboði í Bónus í haust; tilvalinn sunnudagsmatur í janúar. Þar sem ég hef sko örugglega ekki þyngst um jólin (hef verið frekar lystarlítil frá því á annan í jólum vegna veikinda, er þó að komast í lag núna) getur vel verið að ég djúpsteiki þá (Southern fried-kjúklingar eru í miklu uppáhaldi hér á bæ) en það getur líka verið að ég velti þeim upp úr hveiti eða maísmjöli blönduðu gommu af hot wings-kryddi, raði þeim á bökunarplötu og baki í ofni. Svona til að þykjast vera heilsusamleg.

Ljósa peysan sem ég fór í út í hádeginu var sett beint í þvottavélina þegar ég kom heim, enda má kannski segja að kona á mínum aldri ætti að vera búin að átta sig á því að það er óráðlegt að vera í ljósri peysu ef til stendur að vera návistum við tveggja ára dreng, einkum og sér í lagi tveggja ára dreng að éta skúffuköku. Tala nú ekki um ef téður drengur veltir stólnum með sjálfum sér og skúffukökunni um koll og amman þarf að hugga hann.

Við mæðgurnar fórum inn í Kringlu ásamt drengnum og töldum okkur hólpnar að sleppa þaðan, allavega stefndi í átök út af bílastæðinu okkar þegar við fórum úr því, að minnsta kosti tveir bílar að bíða, sinn hvorum megin, og hvorugur viljugur að láta hlut sinn. Allavega voru þeir tregir til að bakka og hleypa okkur út. Ekki batnaði ástandið þegar verið var að aka burt frá Kringlunni, þá var öll umferð stöðvuð af bíl á sumardekkjum sem dreif ekki yfir hraðahindrun.

Ég nennti ekki að leita að kuldaskónum sem mig vantar en keypti mér þó aðra skó (eða Sauðargæran keypti þá handa mér, hann reif af mér kassann og tilkynnti ,,ég kaupa þetta". Sómadrengur). Svo keypti ég náttúrlega eina eða tvær peysur sem mig vantaði ekkert beinlínis. En engan bleikan pífukjól (sjá næstu færslu á undan).

Bandarísku barnafegurðarsamkeppnirnar er fyrirbæri sem ég hef aldrei áttað mig á. En hver veit, ef ég væri amerísk amma og ætti krúttlega ömmustelpu, fimm ára eða yngri, þá væri ég kannski á þönum með hana út um allt að láta hana keppa og kaupa á hana 600 dollara kjóla eins og þennan hér. En ég er ekki amerísk, Boltastelpan er tíu ára og er töffari en ekki krútt, og svo ... æi, það eru takmörk. En ég var að skoða kjóla sem beinlínis eru saumaðir fyrir svonalagað á Ebay og rakst á ýmislegt athyglisvert.

Hér er til dæmis fegurðarsamkeppniskjóll fyrir 3-9 mánaða. Tjullpils, símiljusteinar, opið bak og alles. Bara tæpir 300 dollarar. Ég hélt að ég gæti ekki fundið neitt sem væri meira út úr kortinu, en þá rakst ég á þennan rauða og þennan fjólubláa kjól á 0-3 mánaða. Ekki alveg praktískasti smábarnafatnaður sem ég hef séð.

Þessi hér slær samt næstum því allt út. Barnafegurðarsamkeppniskjól fyrir fullorðna. Og hér er annar. Ég held að þetta sé ekki alveg minn stíll.

Ruslpóstur er ekkert sérlega skemmtilegur, hvorki hefðbundinn póstur né tölvupóstur. En ég hef ekki fyrr heyrt um að hann valdi beinlínis slysum. Að vísu bara á hundi. En reyndar var ég nærri dottin á hálku hér fyrir utan á dögunum þegar ég var á leið út í ruslatunnu með fangið fullt af ruslpósti (við erum með kassa í forstofunni og nánast allur ruslpóstur sem kemur í húsið - oftast í fjórum eintökum því að það eru fjórar íbúðir í húsinu - fer beint í þennan kassa og er ekki einu sinni litið á hann.

Æi, fjárinn. Kannski missti ég af gullnu tækifæri til að fara í mál við Hagkaup, Bónus, Nóatún, Leikbæ, Rúmfatalagerinn, Byko og einhverja aðra sem ég man ekki hverjir eru.

Nei, engar brúnaðar kartöflur með hangikjötinu í gærkvöldi en þess í stað steikti ég kleinuhringi í morgun/hádegismat handa Boltastelpunni (hún gisti nefnilega) og svo komu foreldrar hennar og bróðir í kleinuhringjakaffi áðan. Kannski ágætt að drengurinn kom ekki fyrr, hann er á mjög eindregnu ,,ég hjálpa ömmu"-tímabili og fékk meira að segja að aðstoða verulega við uppstúfið í gær - setti smjör og hveiti í pottinn og fékk svo að hella mjólkinni út í smátt og smátt á meðan ég hrærði. Var heldur ekki lítið montinn og tilkynnti hvað eftir annað ,,ég bjó til sósuna". Enda er ég ekki frá því að uppstúfið hafi verið betra en venjulega.

Ég er í fríi í vinnunni í dag eins og reyndar líklega hálf þjóðin. Nema auðvitað starfsfólk í búðum, þetta er jú Vörutalningardagurinn mikli, eða þá að það eru byrjaðar útsölur. Ég þarf reyndar að finna mér kuldaskó einhvers staðar en held að ég nenni ekki í dag. Á morgun þarf ég þó að fara að leita að afmælisgjöf handa Degi systursyni mínum, sem varð eins árs á nýársdag. Get þó örugglega ekki fundið þá gjöf sem hann þarf mest á að halda núna, það er að segja nýtt leikskólapláss - leikskólanum hans var skyndilega lokað rétt fyrir jól og lítið útlit fyrir að hann verði opnaður aftur.

Boltastelpan vill fá brúnaðar kartöflur með hangikjötinu í kvöld. Hmm. Ég hef reyndar einu sinni gefið henni brúnaðar kartöflur með heitu hangikjöti (það var alls ekki svo vitlaust) en þetta er kalt og með laufabrauði. Ég held að ég láti það ekki eftir henni.

Á ég að nenna að horfa á Gladiator? Nah, held ekki. Fannst hún ekkert sérstök þegar ég sá hana fyrst, efast um að hún batni í annað sinn. Skipti frekar yfir á Tomma og Jenna-maraþonið á Cartoon Network. Þarf hvort eð er örugglega að gera það um leið og barnabörnin birtast á eftir.

Þetta voru bara ágætis áramót. Við efnafræðistúdentinn fórum til Gunnu systur og borðuðum kalkúna með fjölskyldunni; svo skildi ég drenginn eftir þar í hlutverki barþjóns (þar sem hann hefur örugglega staðið sig vel að vanda, ekki bara vanur efnablöndun úr náminu, heldur þrautreyndur barþjónn af Thomsen, Prikinu og víðar) og fór til gagnlega barnsins. Horfði með þeim á skaupið (ekkert sérstakt en hver bjóst svosem við því?) og svo fórum við upp á efstu hæðina til að horfa á flugeldaskothríð af svölunum þar og sátum þar svo eitthvað frameftir í góðu yfirlæti. Ég eyddi semsagt áramótunum hjá Bibbu á Brávallagötunni (alveg satt, þetta er á Brávallagötu, húsmóðirin er kölluð Bibba).

Núna vorum við efnafræðistúdentinn að enda við að gæða okkur á andabringusalati - ég átti eftir eina andabringu sem ég léttsteikti á pönnu, skar í sneiðar og lagði ofan á salat gert úr lamba- og klettasalati, vínberjum, eplum og kíví, með salatsósu úr basilíkuolíu, mandarínusafa og timjani. Alveg ljómandi gott. Mér gekk meira að segja vel að vekja drenginn í matinn og hann er býsna hress að sjá.

Gleðilegt nýár, öllsömul.

Einhvern tíma var gefin um það yfirlýsing hér á bæ, þar sem heimilið þótti óþarflega hefðasnautt, að ef eitthvað hefði verið gert tvö ár í röð skyldi það þar með teljast til hefða.

Gott og vel. Þess vegna er ég að velta því fyrir mér hvort ég eigi nokkuð að skrifa áramótapistil; ég skrifaði einn stuttan slíkan í fyrra og ef ég endurtek það er þar með komin hefð. Og ég er ekkert endilega jafnhrifin af hefðum og ég var fyrir nokkrum árum. Þarf minna á þeim að halda núna.

Að vísu var ég að reyna að skrifa eitthvað svona áðan og komst að því að ég gat það ekki. Það sem ég hefði þurft að skrifa um, það sem hafði mest áhrif á mig á árinu og mun hafa mest áhrif í nánustu framtíð að minnsta kosti - það eru hlutir sem ekki eiga erindi á þennan vettvang. Nei, ég er ekki að tala um neina stóra leyndardóma, bara eitt og annað sem ekki á heima hér eða snertir aðra meira en sjálfa mig.

Hvað mig varðar var þetta annars að mörgu leyti gott ár. Ég gerði kannski ekki mikið annað en að elda mat og skrifa. En það er þetta tvennt sem ég kann best og líkar best að gera hvort eð er. Svo að ég er afskaplega sátt við það.

Akkúrat núna var árið 2004 að ganga í garð í Japan en það er enn drjúg stund í að það komi hér. Ég held að það verði gott ár. En ég er líka bjartsýnismanneskja að eðlisfari.

Gleðilegt nýár og þakka fyrir samfylgdina síðasta árið. Eða árin/áratugina, eftir atvikum.

Persónulega finnst mér óttaleg della að eyða þúsundum eða tugþúsundum króna í einhverjar rakettur sem skotið er upp í loftið og framkalla marglitar eldglæringar sem endast í örfáar sekúndur í besta falli. Ég dauðsé eftir þessum peningum. Einu sinni var ég líka í samkvæmi á gamlárskvöld þar sem einnig var staddur hjálparsveitarskáti (eða eitthvað slíkt) sem hafði unnið mikið við flugeldasölu; í hvert sinn sem einhver blossi birtist á himinhvolfinu verðlagði hann skotið samstundis og sú skýrslugerð varð ekki til að hvetja mig til að eyða peningunum mínum í flugelda.

Aftur á móti byrjar útsala hjá amazon.co.uk á gamlársdag, eða daginn áður. Þannig að ég athugaði hvaða upphæð ég hefði hugsanlega eytt í einhverjar almennilegar tertur og rakettur sem brenna upp á nokkrum sekúndum og ekkert sést svo eftir af nema rusl og sóðaskapur, fór svo á amazonútsöluna og fann nokkrar bækur sem mig langaði verulega í - Modern Classics 1 og 2 eftir Donnu Hay, Travels With a Hot Wok eftir Ken Hom, Rick Stein's Seafood School Cookbook, Raymond Blanc's Foolproof French Cookery, og svo bætti ég við The Da Vinci Code af því að hún kostaði sama og ekkert (innbundin) og það er bók sem ég hef ætlað mér að lesa hvort eð er. Kostaði allt til samans innan við 40 pund. Og þar sem ég var ekki búin með flugeldafjárveitinguna til sjálfrar mín fór ég líka á abebooks, skoðaði lagerana hjá fornbókasölum víða um heim og endaði á að panta tvær bækur, aðra frá fornbókaverslun í Suður-Afríku en hina frá Kanada (en það var reyndar matreiðslubók frá Botswana).

Þannig að þið hin getið skotið upp rakettum. Ég ætla bara að horfa á tertuna sem Boltastelpan ætlaði að fá pabba sinn til að fjárfesta í. Og hjálpa Sauðargærunni að sveifla stjörnuljósi.

Áramótasúkkulaðiísinn verður bara tveggja laga í ár, ætli mér fyrirgefist það? Það er samt síst minna súkkulaði í honum en venjulega - nærri hálft kíló. Ég gleymdi að kaupa mjólkursúkkulaði, nennti ekki aftur út í búð og ákvað að hafa bara hin lögin þeim mun þykkari. Hindberjasósa eða ástaraldinsósa - hmm, það er spurning.

Ég skipti yfir á Floyd Uncorked á Travel-rásinni. Reyndar gæti nokkurn veginn hver einasti sjónvarpsþáttur Keiths Floyd heitið þetta, náunginn er svo gegnsósa. Þarna sá ég - nú veit ég afskaplega lítið um vínrækt en ég hef stundum séð vínekrur þar sem rósarunni vex við endann á hverri vínviðarröð - þetta er víst vegna þess að sömu myglusveppir og fleiri plágur leggjast á vínvið og rósarunna en sjást fyrr á rósunum. Þetta er semsagt viðvörunarkerfi; þegar fer að sjá á blöðum rósarunnans er kominn tími til að sprauta vínviðinn.

Ég stillti á TCM í sjónvarpinu áðan og þá var nýlega byrjað að sýna Action in the North Atlantic, sem ég hef aldrei séð. Ég var að hugsa um að horfa á hana, alveg þangað til einn sjóarinn dró sætan lítinn mjálmandi kettling upp úr kassa. Þá skipti ég. Humphrey Bogart, gæti ekki verið betra. Bogart að kljást við vonda þýska kafbátagæja norðaustur af Íslandi, fínt. Bogart og litlir sætir kettlingar ... nei.

Vei, nú þarf ég ekki að hafa áhyggjur af hitaköstum og veseni þegar ég fer á breytingaskeiðið, þótt búið sé að úrskurða hormónameðferð háskalega - ég fer bara á prósakk í staðinn ...

Læknirinn sem talað er við fyrst í fréttinni segir um Prozac og önnur lyf sem farið er að nota í þessu skyni: ,,They are very hot right now ..." - gæti hljómað vafasamt um lyf sem er verið að gefa við hitaköstum.

Hawaii Kona Extra Fancy. Alveg suddalega gott kaffi ... hvernig getur líka kaffi sem heitir eitthvað ,,extra fansí kona" verið annað en gott, eins og einhverjir brandarakarlar voru að tauta hér á aðfangadag. Gjöf frá uppáhaldstengdasyninum.

Ég fór í bæinn áðan. Það var háskaferð, bæði hrekst maður víða út á götu af því að gangstéttir eru ófærar og svo er víða snjóflóðahætta, blautar og þungar snjódyngjur að hrynja í heilu lagi niður af bröttum þökum. Enn meiri ástæða til að ganga á götunni. Djúpir, blautir skaflar, krap og hálkublettir á milli. Gaman.

Ég er búin að uppgötva hvað er það eina sem mig vantar virkilega á útsölunum eftir áramótin: Kuldaskór. Eða kannski bara vaðstígvél. Hvað ætli hafi orðið af gömlu stígvélunum mínum?

Mikið skelfing getur verið gott að fá sér kaffi eftir svona ferð. Og það ekkert venjulegt kaffi.

Snillingnum honum dóttursyni sínum tókst að læsa sig einan inni heima hjá sér áðan og var ekki bjargað fyrr en eftir rúmt korter. Mamma hans skrapp lyklalaus út í bakarí, systir hans skaust fram á stigapall til að athuga póstinn. Sauðargæran sá sér leik á borði og skellti í lás. En í stað þess að notfæra sér tækifærið til hrekkjabragða eins og allir almennilegir prakkarar hefðu gert grenjaði hann víst mestallan tímann.

Hann læsti sig einu sinni inni á skrifstofunni minni í vinnunni þegar ég fór að ná mér í kaffi en þá vildi svo til að ég hafði gleymt að taka lyklana úr vasanum á úlpunni minni og gat náð í þá í fatahenginu og opnað. Hann er mikið fyrir að skella hurðum, blessaður.

Ég komst að því áðan að ég er librocubicularist. Það táknar nú orðið oftast ,,sá sem les bækur í rúminu" en þýðir að réttu lagi ,,sá sem gerir eitthvað með bækur í svefnherberginu". Hvorttveggja á nú ágætlega við mig.

Ég skrapp út áðan þótt Kárastígurinn sé reyndar verulega þungfær núna. Ætlaði bara í Bónus að kaupa mjólk og brauð en mundi svo að það er að byrja útsala í búð sem ég versla stundum í af því að það er svo gaman þegar sagt er við mann ,,nei, því miður, litlu númerin eru bara búin" - það er ekki oft sem ég lendi í því. Og endaði á að kaupa mér jakka. Ætlaði að fara að máta buxur af gömlum vana en áttaði mig svo á því að aldrei þessu vant, þá vantar mig alls ekki buxur. Það er mjög óvenjulegt.

Það var mikill snjór á gangstéttunum á Laugaveginum en þó var báðum megin búið að troða slóð, nægilega breiða til að hægt var að mætast. En sirka fyrir utan Brynju stóðu tveir karlmenn og kona - allt fólk á besta aldri - og hafði greinilega hist þarna og þurfti mikið að tala saman og hlæja. Stóðu öll í troðningnum og tepptu gjörsamlega alla umferð. Datt ekki í hug að víkja fyrir öðrum. Aðrir vegfarendur þurftu að klofa gegnum djúpa skaflana öðruhvoru megin, ég sá bæði gamalmenni og fólk með lítil börn lenda í því. Ekki datt fólkinu í hug að færa sig; þó voru ekki nema tveir eða þrír metrar að næsta auða bletti utan við gönguleiðina.

Skömmu áður hafði ég gengið framhjá þremenningum á gangstéttinni hinum megin við götuna, sem líka höfðu stoppað til að spjalla saman. En þau stóðu úti í sköflunum beggja vegna og létu fólk ganga óhindrað á milli. Trufluðu enga umferð en skemmtu sér samt alveg jafnvel og hinir. Þetta voru útlendingar, hitt Íslendingar. Ætli það hafi skipt máli?

Ég keypti bók á Ebay í gærkvöldi - matreiðslubók auðvitað, nema hvað. Ég verslaði töluvert gegnum Ebay hér áður fyrr en hef engin viðskipti gert þar í hálft annað ár og hafði ekki einu sinni hugmynd um að PayPal væri komið í eigu Ebay - það gerir viðskiptin óneitanlega enn auðveldari.

Þegar ég var að fletta þarna rakst ég meðal annars á bók sem heitir Cooking Without a Cook. Dálítið sérkennilegur titill núna (nú koma út bækur sem heita How to Cook Without a Book og álíka) en var það örugglega ekki árið 1926. Þá gat það verið stórt vandamál hjá bresku millistéttahúsfreyjunni þegar þjónustufólkið fékk sinn vikulega (eða hálfa vikulega) frídag og hún þurfti sjálf að elda. Þetta eru semsagt einfaldar uppskriftir að fínum réttum fyrir húsmóðurina sem þarf að bjarga sér sjálf í eldhúsinu einu sinni í viku.

Í framhaldi af hugleiðingum um þessa bók, þá rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var að reyna að lesa Sérherbergi eftir Virginiu Woolf, sem er þó góð bók að mörgu leyti. Reyndar er óralangt síðan en mig minnir að það hafi þvælst töluvert fyrir mér að það var aldrei minnst á þjónustufólk (þið leiðréttið mig ef ég hef rangt fyrir mér), allar þessar ,,ósýnilegu hendur" sem vinna verkin. Efri-miðstéttar-rithöfundurinn hennar Virginiu þurfti sérherbergi og 500 pund á ári til að geta skrifað. Gott og vel. Á þeim tíma sem hún var að skrifa bókina voru tvær vinnukonur á heimili hennar. Þær sváfu saman í herbergi og höfðu í kaup 30-40 pund á ári, minnir mig að ég hafi lesið. En vinnukonur skrifa hvort eð er ekki bækur ...

... og efnafræðistúdentinn var The Godfather ,,... all about power and control, living by the mafia code." Jahá. Ekki líkur móður sinni, blessaður.

Þessi niðurstaða kom mér dálítið á óvart:

What Classic Movie Are You?

Æjá, og Alan Bates er hrokkinn upp af. Ég man náttúrlega alltaf best eftir honum í nektarglímunni við Oliver Reed í Women in Love. Samt get ég aldrei rifjað upp það atriði án þess að mér detti í hug saga sem ég las í kveri eftir Nigel Rees, Eavesdropping, með undirtitlinum ,,bizarre overheard remarks" eða eitthvað álíka. Einhver er þar að segja söguna af því þegar hann sá myndina í bíó á sínum tíma; fyrir aftan hann sátu tvær rosknar konur sem voru eitthvað að tjá sig um efni myndarinnar og leikarana, eins og rosknum konum hættir til að gera í bíó eða leikhúsi. Einmitt þegar nektarglíman stendur sem hæst og Reed og Bates (þeir voru tiltölulega ungir og flottir þá) velta í faðmlögum um teppið, þá hallar önnur konan sér að hinni og segir stundarhátt: ,,Nice carpet."

Ég man líka þegar ég sá Hafið í Þjóðleikhúsinu á sínum tíma. Þá voru einmitt fjórar rosknar konur á næsta bekk fyrir framan og ræddu fram og aftur um leikritið allan tímann. Og reyndar líka um leikarana sjálfa og einkalíf þeirra. Ég missti eiginlega af helmingnum af leikritinu, það var svo mikið í gangi þarna á bekknum fyrir framan. Og þar sem þær sátu á næstfremsta bekk barst trúlega hvert einasta orð sem þær sögðu upp á sviðið líka.

Þar sem ég hef ekkert að segja nema veikindasögur af sjálfri mér, þá kemur hér ein getraun:

Hvaða leikari var alls ekki á tökustaðnum, heldur í mörg þúsund kílómetra fjarlægð, þegar frægasta atriðið sem hann ,,lék í" var kvikmyndað (með staðgengli)?