Einhvern veginn minnir mig að mér hafi þótt Dead Poets Society betri þegar ég sá hana fyrir fimmtán árum en mér þótti núna. Virkaði innantóm og klisjukennd - það vantaði satt að segja skáldskapinn í hana. Eða öllu heldur að skáldskapurinn skipti einhverju máli.

En kannski þóttu mér strákarnir bara sætari þá.

Afmælisveisla Sauðargærunnar tókst vel eins og við var að búast, afmælisdrengurinn var kátur, fékk fjölda gjafa, lamdi og beit afmælisgestina ekkert að ráði og pissaði aldrei á sig. Veðrið auðvitað eins og best varð á kosið en afmælið var þó innandyra. Boltastelpan kom til mín í hádeginu og bakaði afmælisköku bróður síns nokkurn veginn ein.

Það vakti athygli mína að hann bað hina ömmu sína að snýða hjólinu fyrir sig þegar hann var að æfa sig að hjóla á ganginum. Við skildum fyrst ekki hvað hann var að meina, héldum helst að hann vildi fara að smíða hjólið eða gera eitthvað við það með smíðatólunum sínum. En svo kom upp úr dúrnum að hann vildi láta snúa því.

Ég þekkti lítið hann frænda minn sem fannst látinn í Grafarvogi í gær. Hann kom stundum norður með foreldrum sínum eða afa þegar ég var krakki - afar okkar voru bræður. Mig minnir að okkur hafi þótt hann og systkini hans frekar furðuleg eins og flestir aðrir krakkar að sunnan. Ég kynntist honum samt aðallega þegar við vorum tvö saman í sveit í Djúpadal eitt vorið, ætli ég hafi ekki verið ellefu ára; hann var ári eldri. Það fór þokkalega á með okkur, ég man að hann stríddi mér töluvert, kannski aðallega með því að segja mér brandara sem ég skildi ekki og hlæja að mér fyrir að skilja þá ekki. Ég gerði grín að honum í staðinn fyrir að vita ekki eitt og annað um sveitalíf.

Hann tók afar rösklega til matar síns, jafnvel svo að afa þótti nóg um, en ég var matgrönn á þeim árum. Það var samt ég en ekki hann sem stal pylsu úr frystikistunni hjá Elinborgu. Hún var fljót að komast að því hver var sökudólgurinn, mig minnir að hún hafi sagt að hún hafi strax vitað að það var ég fyrst það var bara ein pylsa sem hvarf - Eiríkur Örn hefði varla látið sér nægja eina.

Ég hitti hann ekki í fjöldamörg ár en í afmæli í fjölskyldunni fyrir nokkrum árum tókum við tal saman því að þá áttum við sameiginlegt áhugamál. Hann var nefnilega afbragðsgóður kokkur þótt hann væri ólærður og átti svosem ekki langt að sækja það. Helga amma hans var fræg fyrir matargerð sína.

Ég sendi fjölskyldunni samúðarkveðjur.

Eiginlega ætti ég að vera að lesa próförk að súkkulaðimatreiðslubókarþýðingunni sem ég var að ljúka við. Eða baka fyrir afmælisveislu dóttursonarins á morgun. Eða leita að uppskriftum fyrir grænmetisbændur eða sauðfjárbændur.

En þéttvaxni póstmaðurinn var að koma með pakka til mín. Diskar í þetta skipti. 'Allo 'Allo 1-4 og Red Dwarf 4. Það er bara of freistandi. Og ég hef jú alla helgina fyrir hitt.

Gömlu hjónin eru að flytja af Smáragrundinni í dag og á morgun. Ég vildi að ég væri þar til að hjálpa en komst ekki norður þessa helgi. Systkini mín eru öll á staðnum með sitt fólk svo að það vantar svosem ekki mannskap - samt hefði ég viljað vera með.

Ekki samt til að kveðja bernskuheimilið eða neitt slíkt. Mér fannst ég aldrei almennilega eiga heima á Smáragrundinni eða á Króknum yfirleitt. Það hefur verið gott að koma þangað en bara af því að foreldrar mínir eiga heima þar; það verður áreiðanlega ekki síður gott að koma til þeirra í nýju íbúðina.

,,Stúkur Hockenheim verða ekki fullar" er fyrirsögn í Netmogganum. Ég náttúrlega mislas þetta ,,stúlkur Hockenheim verða ekki fullar", leit á myndina af Schumacher að halla undir flatt við hliðina á fyrirsögninni og velti því fyrir mér hvort hann hefði þessi áhrif á blessaðar stúlkurnar og hvort það væri gott eða slæmt.

En almáttugur, mikið skil ég það vel að stúkurnar/stúlkurnar verði ekki fullar, eins og Formúlan er orðin leiðinleg.

Að fara bara úr sokkunum og skyrtunni - það finnst mér nú lélegt stripp. Kiefer er ekkert ómyndarlegur en eru tærnar á honum endilega svo æðislegar?

Ég kom við hjá afmælisbarninu á leið heim úr vinnunni til að afhenda afmælisgjöfina. Hann fékk hefilbekk (eða verkfærabekk) en það var reyndar vegna þess að eldavélarnar voru uppseldar í Ikea. Hann var bærilega ánægður með gjöfina en var reyndar enn hrifnari af stóra kassanum sem hún var í og var breytt bæði í hús, bíl og skip á meðan ég stóð við.

Annars byrjaði hann á því, þegar ég kom, að draga mig inn í svefnherbergi og sýna mér - nei, ekki nýja hjólið sem hann hafði fengið í afmælisgjöf frá foreldrunum, heldur veggspjaldið þar sem hann fær flottan límmiða í hvert skipti sem hann situr á koppnum og gerir sín stykki eða gefur til kynna að hann þurfi að gera einhver stykki. Það gengur svona upp og ofan að vera stór strákur en þetta er allt að koma. Þriggja ára reiðhjólaeigendur geta augljóslega ekki verið með bleyju.

Systir hans er líka með spjald og límmiða. En það er fyrir dugnað við heimilisstörf. Kannski ætti ég að útbúa svona fyrir efnafræðistúdentinn.

Var að uppfæra linkana, henda út nokkrum sem eru hættir eða komnir í yfirlýsta langa pásu, bæta við nokkrum sem hafa tengt á mig að undanförnu (ég er kannski að gleyma einhverjum en bæti þeim þá við þegar ég tek eftir þeim),  setja einn inn aftur - ætlaði reyndar að endurskoða röðunina, breyta nöfnum á sumum o.fl. en nenni því ekki núna. Er í letikasti - búin að skila þýðingunni, græna blað Gestgjafans komið í prentsmiðju, ýmis verkefni að vísu fyrirliggjandi en ekkert sem bráðliggur á (ja, nema myndatakan fyrir grænmetisbændur á morgun og próförkin sem ég þarf að lesa yfir helgina og efnið sem ég þarf að setja inn á www.lambakjöt.is og ...).

Fjandinn, ég verð víst að slá þessu letikasti á frest. En frekari uppfærsla á krækjum bíður samt.

Ég veit ekki hvort ég er svona obbosslega klár en ég þarf nú ekki þrívíddarlíkan til að fatta hvaða fletir líkamans eru láréttir og hverjir ekki þegar maður stendur uppréttur. Af ruv.is:

,,Vísindamennirnir útbjuggu þrívíddarlíkan af mannslíkamanum og reiknuðu út að einungis örfáir fletir líkamans eru í láréttri stöðu, það eru axlir og hvirfillinn þegar menn standa uppréttir og sól hátt á lofti. " 

Ég er enn netsambandslaus heima - það lagast þó vonandi í dag - þannig að ég gat ekki unnið verkefni sem ég ætlaði að vinna í gærkvöldi (og er reyndar búin að draga alltof lengi) - í staðinn hreiðraði ég um mig í sófanum með nýjustu bók Kathy Reichs. Hún er ágæt en ég varð þó fyrir pínulitlum vonbrigðum með hana, fannst plottið ekki eins vel unnið og í flestum fyrri bókunum og einkalíf aðalpersónunnar verður stöðugt minna áhugavert - vonandi er Reichs ekki að fara sömu leiðina og Patricia Cornwell, sem ég nenni ekki lengur að lesa.

Það er allavega ekki traustvekjandi þegar höfundurinn þarf að grípa til þess þónokkrum sinnum í sögunni að skapa spennu með því að segja ,,ég átti eftir að iðrast þess mjög að hafa gert þetta" eða ,,mig grunaði þá ekki hvaða skelfing beið mín á mánudagsmorguninn" eða eitthvað álíka. En ef þið hafið ekki lesið Reichs, þá mæli ég með bókunum hennar, þetta er fínn höfundur.

Annars er bókasmekkur minn kannski ekkert marktækur, ég virðist jú vera næstum því eina manneskjan sem fannst DaVinci-lykillinn frekar óinteressant og illa skrifuð bók ...

Ég var að fletta í gegnum nýtt Séð og heyrt sem var að lenda á borðinu hjá mér og það er bara enginn að skilja við neinn í þessari viku. Bara fréttir af óléttum fegurðardrottningum og þess háttar. Hvað er í gangi ...?

Grillaðar nýjar kartöflur

Eitthvað á grillið í kvöld - ég nota nú ekki oft álpappír en þetta er undantekning.

600 g litlar, nýuppteknar kartöflur
4 skalottlaukar
2 hvítlauksgeirar
4 msk ólífuolía
timjan og/eða rósmarín, ferskt
salt (ekki verra að það sé Maldon)
nýmalaður pipar

Kartöflurnar þvegnar og þerraðar og nokkuð djúpur kross skorinn ofan í hverja. Skalottlaukarnir skornir í tvennt og hvítlauksgeirarnir einnig. Fjórir nokkuð stórir álpappírsbútar brotnir saman í miðju svo að álpappírinn verði tvöfaldur og kartöflunum skipt jafnt á bútana. Tveir skalottlaukhelmingar og 1/2 hvítlauksgeiri settir í hvern skammt, olíu ýrt yfir, kryddað með timjani/rósmaríni, salti og örlitlum pipar, og svo er álpappírinn vafinn þétt utan um kartöflurnar.  Sett á grillið (út við kantinn eða þar sem ekki er eldur undir), grillinu lokað og grillað í um hálftíma. Þá eru bögglarnir opnaðir (varlega, það kemur heit gufa!) og kartöflurnar grillaðar áfram á lokuðu grilli þar til þær eru alveg meyrar - tíminn fer eftir stærð o.fl.

Pakkana er hægt að útbúa með góðum fyrirvara og taka þá t.d. með í útilegu.

Ég er netsambandslaus heima þessa stundina. Segi ekki að það hái mér verulega, og þó - ég greip sjálfa mig í því í gærkvöldi að vera farin að horfa á brúðkaupsþáttinn Já.

Jamm, ég verð líklega að reyna að fá þessu kippt í lag fyrir kvöldið. Að vísu er sjónvarpsdagskráin mun skárri núna. Og ég er ekki að meina Nylon ...

Ég þarf að fara í dag eða á morgun og finna afmælisgjöf. Spurning hvað stórir strákar vilja helst fá í þriggja ára afmælisgjöf ... Það kemur þeim sem til þekkja kannski á óvart að ég er ekki sérstaklega með í huga neitt hávaðaframleiðandi tæki sem mun pirra foreldra drengsins í það óendanlega. Ég gef svoleiðis frekar í jólagjöf.
 
Valið stendur líklega helst á milli eldavélar úr Ikea og hefilbekks með verkfærum. Eldavélin er ekkert til að vera PC - ég verð minna og minna PC með árunum - heldur vegna sameiginlegra áhugamála minna og og afmælisbarnsins. En að vísu finnst mér áhugi drengsins heldur fara þverrandi þannig að það er ekki ólíklegt að vinsældir hefilbekksins mundu endast lengur. Stórir strákar eru kannski ekki eins gefnir fyrir þykjustueldamennsku og þeir litlu sem enn eru á bleyju.
 
Ekki hef ég minnstu hugmynd um hvað mig langaði sjálfa í þegar ég var þriggja ára. Hugmyndaflugið náði kannski ekki mjög langt, á afskekktum sveitabæ löngu fyrir tíma sjónvarpsins vissi maður varla af öðrum leikföngum en þeim sem maður átti sjálfur og þau voru ekki mörg. Ég átti dúkkuvagn úr tré - eða áttum við Gunna hann saman? Eða átti einhver annar hann? Ég man allavega eftir að hafa leikið mér mikið með hann. Hann var ljósblár með blómamynstri (nú kemur örugglega athugasemd frá einhverjum ættingja mínum sem man betur en ég og segir mér að hann hafi verið rauður með stjörnum og hefur örugglega rétt fyrir sér). Öðru man ég satt að segja ekki eftir sem ég gæti hugsanlega hafa átt þegar ég var þriggja ára.
 
Ég átti aldrei leikfangaeldavél. En ég man vel hvað mig langaði mikið í flottu leikfangaeldhúsin sem myndir voru af í stóra Montgomery Ward-pöntunarlistanum sem barst í Djúpadal einhverntíma kringum 1966 og var skoðaður gjörsamlega upp til agna. Ég man meira að segja að eldhúsið sem mig langaði allramest í kostaði 11 dollara og 99 sent.

Ég var sótt í vinnuna áðan og um leið og ég settist inn í bílinn tilkynnti barnabarnið mér óðamála:
 
- AMMA! Pabbi sagði að þú værir í ÖMURLEGUM kjól!
 
Uppáhaldstengdasonurinn: - Nei, ég sagði ömmulegum ...
 
Hmm, kannski ætti ég að endurskoða fatavalið. En reyndar var ég alls ekki í kjól.

Sauðargæran er offissíelt stór strákur frá og með deginum í dag. Hann verður reyndar ekki þriggja ára fyrr en eftir þrjá daga en í morgun hætti hann á bleyju. Að vísu fæst hann enn ekki til að segja til þegar hann þarf eitthvað að láta frá sér en það kemur vonandi fljótlega.
 
Hann var hjá mér áðan og við röltum saman niður í Bókavörðuna og vorum á leiðinni að ræða þetta með stóra stráka og skilgreina nánar hverjir eru hvað.
 
Amman: - Er Hjalti strákur?
 
Sauðargæran: - Nei, hann er ekki strákur. Jú, víst, hann er strákur. Stór strákur.
 
Amman: - En mamma?
 
Sauðargæran: - Mamma mín er kona.
 
Amman. - Alveg rétt. En pabbi þinn?
 
Sauðargæran: - Pabbi? Hann er Árni.

Hvað skyldi nú stassaniseruð mjólk vera? Ég skaust í Bókavörðuna áðan og keypti bókina Brauð & kökur eftir Karl O.J. Björnsson, gefin út 1933 (já, auðvitað var það matreiðslubók sem ég sá í búðarglugga á laugardaginn og bráðlangaði í) og í henni eru nokkrar auglýsingar. Og aftast í bókinni er auglýsing frá Mjólkurfélagi Reykjavíkur: Notið aðeins stassaniseraða nýmjólk. Trúlega er þetta gerilsneyðing, ég er samt ekki viss.
 
Hér er líka uppskrift að hveitislettum og rjómaslettum; hvorttveggja eru lummur.

Ég sá niðri í búð áðan að framan á DV var frásögn af konu sem hafði stungið vin sinn með hníf í hefndarskyni af því að vinurinn hafði handleggsbrotið hana skömmu áður.
 
Ef ég væri í sporum þessa fólks mundi ég alvarlega hugleiða endurnýjun á vinahópi mínum.

Magnús Skarphéðinsson er sannfærður um að hingað hafi komið geimverur. Ég er alveg viss um að það er rétt hjá honum. Og ég held að þær séu hér á meðal okkar. Ég hef til dæmis aldrei verið viss með Ástþór - en að vísu er ég hrifnari af kenningu okkar um að hann sé bin Laden í dulargervi.
 
Ég hitti einu sinni mann á balli í Húnaveri sem sagðist vera geimvera. Hann var mjög sannfærandi en ég var nú ekkert spenntari fyrir honum þrátt fyrir framandlegan upprunann. Kannski var hann bara frá Skagaströnd.