Ókei, kannski eðlileg niðurstaða ...



YOU EAT PEOPLE!!!


what's YOUR deepest secret?
brought to you by Quizilla

Annars hef ég mestar áhyggjur af því þessa stundina að ég lagði það á mig að fara í þrjár búðir til að leita uppi kjötfars í kálbögglana. Það var ekki til í fyrstu tveimur búðunum sem ég fór í og í þeirri þriðju var til ég segi og skrifa einn skammtur af farsi. Er kjötfarshallæri í landinu eða ákvað hálf Reykjavík samtímis að hafa kjötfars í kvöldmatinn?

Sauðargærunni virðist hafa orðið gott af kálbögglunum, hann allavega steinsofnaði fljótt og liggur nú og hrýtur hærra en nítján mánaða barn á að geta gert. En hann er nú líka af mikilli hrotuætt.

Mér finnst Gettubeturblogg enn leiðinlegri en keppnin sjálf og er þá nokkuð sagt. Reyndar ætlaði ég að horfa á þáttinn á fimmtudagskvöldið af því að þar kepptu krakkar sem efnafræðistúdentinn þekkir og hafa komið hingað. En einhvern tíma seinnipart dagsins villtist ég óvart inn á blogg hjá einhverjum drengaula sem hafði verið viðstaddur upptökuna og hann sagði frá úrslitunum. Áður en þátturinn var sendur út. Ekki að það sem ég sá af þættinum hafi verið neitt spennandi en þetta fannst mér samt frekar lélegt.

Oh, ég sem ætlaði að vera jákvæð í dag (og ekki minnast neitt á sjónvarp). Þetta er örugglega allt kjötfarsinu að kenna. Kannski best að gera þetta þá almennilega og búa til alvöru kálböggla. Það ætti að vera óhætt, þetta er ekki flóabáturinn Baldur ...

Eldfjallið og Sauðargæran eru að koma í kvöldmat og pössun. Ég spurði Eldfjallið hvað hún vildi fá í kvöldmat og hún sagðist vilja kjötfars. Ég lýsti þeirri skoðun minni að það væri kattamatur en hún sagði hróðug að Rúsína borðaði ekki kjötfars. Sem sannar bara mál mitt, kjötfars er svo mikill draslmatur að snobbkötturinn lítur ekki við honum. Hann vill bara tertu.

En ég er svo eftirlátssöm amma að sennilega endar með því að það verður kjötfars í matinn hjá mér. Pþvu.

Núna þarf ég að fara að koma mér í búð að leita að ætu kjötfarsi, ég er búin að þurfa að hanga heima að bíða eftir að Steini vinur efnafræðistúdentsins kæmi að sækja kjólfatajakka og fleira. Hann á nefnilega að vera undirleikari þegar efnafræðistúdentinn og fleiri söngmenn í hópi skólafélaganna taka Lotukerfislagið á árshátíðinni í kvöld. Sjálfur var drengurinn farinn fyrir nokkru, var sóttur af einhverjum stúlkum. Stillti sér upp fyrir framan mig þegar hann var kominn í sitt fínasta og spurði hvort spiffinessfaktorinn væri í lagi. Eins og ég hafi vit á því. Mér sýndist hann alveg nógu spiffy en ég er líka mamma hans.

Þetta var flamencodagurinn mikli.

Ég vaknaði semsagt einhverntíma rétt upp úr fjögur í morgun til að hnoða brauðdeig. Lauk við það og setti í skál til að láta lyfta sér. Hafði þá ekkert að gera næsta klukkutímann eða rúmlega það en vildi ekki leggja mig af því að ég var ekkert viss með að vakna aftur. Svo að ég kveikti á sjónvarpinu og flakkaði á milli stöðva. Það segir sitt um sjónvarpsdagskrána um hálffimm á morgnana að Greenwich-tíma að ég endaði á spænska ríkissjónvarpinu, sem var að sýna að ég held þriggja kortera flamencoþátt. Með einum kalli sem dansaði flamenco í einhverri hlöðu við gítarundirleik. Ef þetta hefði nú verið huggulegur kall hefði ég kannski enst til að horfa lengur, þó ekki í þrjú korter. En því var ekki að heilsa. Eftir nokkra stund fór ég að lesa bók, hafði þó kveikt áfram á sjónvarpinu og hlustaði á flamencotónlistina. Allt í lagi.

Núna í kvöld fór ég á vínkynningu hjá Eðalvínum sem haldin var hjá Sævari Karli. Allt gott um það að segja, ágæt vín og fínar veitingar sem Jói í Ostabúðinni sá um. Svo vorum við ekkert í skapi til að fara heim og eftir viðkomu á Næsta bar enduðum við á Alþjóðahúsinu í von um að þar væri hægt að fá súpu eða eitthvert snarl. Því var ekki að heilsa, en næstum um leið og við komum var borðum rutt til hliðar og spænsk senjóríta steig flamencodans við mikinn fögnuð flamencokvennaklúbbs, sem þarna var staddur. Ásamt einum eiginmanni, sem leitaði á náðir okkar um leið og við settumst við næsta borð og ræddi Kárahnjúkavirkjun og í framhaldi af því ættfræði og síðan vatnsveitu Reykjavíkur og Knud Ziemsen. Sem er reyndar efni sem ég er þokkalega kunnug þótt ég hafi ekki sérstakan áhuga á því, þar sem Úr bæ í borg eftir Ziemsen borgarstjóra var til á mínu bernskuheimili, sem þýddi að ég las hana fyrir tíu ára aldur.

Og svo steig senjórítan annan dans og dró allan flamencoklúbbinn á gólfið með sér. Þá fórum við.

Ég hringdi í gagnlega barnið og plataði hana og uppáhalds tengdason minn til að sækja mig í vinnuna og keyra mér heim, með viðkomu heima hjá þeim, þar sem Sauðargæran hakkaði í sig brúðkaupstertu og Makkintos, og var arfahress miðað við að hann var svæfður í gær og teknir úr honum nefkirtlarnir. Það þýðir að nú rennur ekki stanslaus horstraumur úr nösunum á honum, heldur blóðlitað slím. Hann bar sig karlmannlega og dundaði sér við að troða splunkunýjum koppi sínum inn í bókahillu á milli þess sem hann skammaði snobbköttinn, sem var að reyna að stelast í tertuna hjá honum.

Sá sem sér um skjátexta hjá Ísland í bítið vildi af einhverri ástæðu ekki samþykkja að ég hefði starfsheitið húsmóðir eins og ég vildi sjálf og klessti á mig titlinum ritstjórnarfulltrúi, en svo hátt hef ég nú ekki komist í mannvirðingastiganum svo ég muni. Öll þau ár sem ég vann hjá Iðunni stóð á launaseðlinum mínum ,,starf óskilgreint" og var orð að sönnu. Núna er ég blaðamaður. Held ég.

Allavega vil ég ekki láta kalla mig rithöfund. Þegar fyrsta bókin sem ég skrifaði kom út fyrir mörgum árum, 1989 held ég, þá þótti efnafræðistúdentinum tilvonandi, sem þá var átta ára, lítil ástæða til þess að móðir hans ofmetnaðist. Hann talaði alltaf um ,,ykkur bókarhöfundana" í tón sem benti til þess að honum þætti lítið til slíkra koma. Ég fór eitthvað að spyrja hann hvort hann þekkti einhverja aðra bókarhöfunda og hann hélt það nú. Hann hefði allavega séð einn. Ég bað hann að lýsa þessum eina bókarhöfundi nánar og eftir greinargóð og ítarleg svör kom í ljós að þarna mundi vera á ferðinni Guðmundur Haraldsson skáld (sem, dettur mér í hug núna, hefði örugglega orðið mjög athyglisverður bloggari ef hann hefði lifað þá tíma). Eftir það hefur mér ekki dottið í hug að kalla mig rithöfund. Ég sætti mig alveg við að vera bókarhöfundur eins og Guðmundur.

Einhvern tíma las ég staðhæfingu um að sálarástand þess sem væri að sjóða sykursíróp hefði bein áhrif á árangurinn. Ég er farin að trúa því að þetta sé rétt. Ég er búin að klúðra þremur skömmtum í röð - sá fyrsti brann við af því að ég gleymdi grundvallaratriðinu við sírópssuðu: Ekki vera að gera þrettán aðra hluti á meðan. Og næstu tveir kristölluðust í miðju kafi, nokkuð sem kemur næstum aldrei fyrir hjá mér. Skyldi þetta eitthvað tengjast því að ég vaknaði klukkan fjögur í nótt, eftir innan við þriggja tíma svefn, til að baka brauð? Og á enn eftir að skreyta tvær brúðkaupstertur? Tja ...

Ráðgátan reyndist auðveldari en ég bjóst við. En þetta var reyndar bara fyrsti hluti:

Gráðaostfylltar Doritos-kjúklingabringur á salatbeði

4 kjúklingabringur, beinlausar
125 g gráðaostur (eða t.d.Mexíkóostur)
nýmalaður pipar
salt
2 hnefafyllir Doritos
1 tsk paprikuduft
chilipipar á hnífsoddi
3 msk olía
1 poki Alabama-salatblanda (eða önnur salatblanda)
2 msk ólfuolía
svolítill sítrónusafi
1 lárpera, vel þroskuð
2-3 tómatar
1/2 Mexíkóostur

Kjúklingabringurnar lagðar á bretti og djúpur vasi skorinn í hliðina á hverri þeirra með beittum hníf. Vænni sneið af gráðaosti stungið í hvern vasa og lokað fyrir með kjötprjónum eða tannstönglum. Bringurnar kryddaðar með pipar og salti. Doritosflögurnar muldar fínt í matvinnsluvél (ef hún er ekki til má setja þær í plastpoka og mylja með kökukefli, buffhamri eða öðru tiltæku barefli). Kryddaðar með paprikudufti, chilipipar og meiri pipar. Kjúklingabringunum velt upp úr blöndunni og henni þrýst vel inn í þær. Olían hituð á pönnu og bringurnar steiktar við tæplega meðalhita þar til þær eru rétt steiktar í gegn (vegna fyllingarinnar hentar líklega best að steikja þær á þremur hliðum - þetta ætti að taka svona 10-12 mínútur). Þegar bráðinn ostur fer að leka út má reikna með að þær séu steiktar. Salatblöndunni dreift á fat eða stóran disk og ólífuolía og safi úr 1 sítrónubát hrist saman og ýrt yfir. Lárperan afhýdd og skorin í sneiðar, tómatarnir skornir í báta og osturinn í teninga. Kjúklingabringurnar settar á mitt fatið og lárperu, tómötum og osti dreift í kring.

Efnafræðistúdentinn var alveg sáttur við þetta. En hans bringa var reyndar fyllt með Mexíkóosti, hann fílar ekki gráðaost. Það gerði ég heldur ekki á hans aldri. Ég meina, myglaður ostur ...!!!

Hvað eiga kjúklingabringur, gráðaostur, rifin salatblöð og Doritos sameiginlegt?

Tjaa ...

Þetta er ráðgáta kvöldsins fyrir Nönnu.

Brúðarterturnar blikna alveg við hliðina á þessu.

Líklega þarf ég í klukkutíma bað og drekka þrjú hvítvínsglös. Minnst.

Nema ég má ekki vera að því af því að ég þarf að vakna eldsnemma til að baka brauð og mæta svo galvösk í sjónvarpsútsendingu. Og svo beint í stúdíóið í áframhaldandi brúðartertur.

Það er ekkert alltaf gaman að vera ég, þrátt fyrir allt nammið. Sem hefur þó enn bæst við síðan síðast. Núna er ég komin með gommu af páskaeggjum.

Heitt bað og tvö hvítvínsglös geta nú hresst ansi vel upp á sálartetrið. Ég fylltist meira að segja slíkri vellíðan að mig greip skyndilega nærri óviðráðanleg löngun eftir Belugakavíar, slíkt lúxusdýr er ég. Jæja, ekki meira lúxusdýr en svo að ég hef ekki borðað nema nákvæmlega eina teskeið af þessu góðgæti um dagana. Þetta var innifalið í sjö rétta máltíð en á þeim sama veitingastað var á forréttaseðli meðal annars boðið upp á 30 grömm af Belugakavíar sem kostuðu um það bil jafnmikið og allir sjö réttirnir sem við borðuðum - og voru þeir þó ekkert slor. Kílóverðið á kavíarnum slagaði líklega hátt í kvartmilljón. Maður reyndi náttúrlega að njóta teskeiðarinnar sinnar út í æsar. Var kavíarinn peninganna virði? Ja, eins og einn borðfélagi minn sagði: ,,Ég gæti alveg vanist þessu." Ég mundi samt ekki splæsa í kíló.

En - nei, engin kavíaruppskrift - nú fer ég út á hinn endann á skalanum. Einfaldara gerist það varla. Og ódýrara? Ja, alvöru nýrifinn parmigiano-ostur er svosem ekkert hræódýr. En enginn vafi á að hann er peninganna virði, hvað sem kavíarnum líður.

En ég hefði alveg getað vanist honum.

Stökkt hvítlauksbrauð

8 sneiðar af góðu brauði (EKKI samlokubrauði)
1-2 hvítlauksgeirar, pressaðir
2 msk smjör
4 msk nýrifinn parmesanostur

Ofninn hitaður í 220 gráður og bökunarplata hituð með. Hvítlauknum hrært saman við smjörið og brauðið smurt þunnt á annarri hliðinni. Ostinum dreift jafnt yfir. Brauðsneiðunum raðað á heita plötuna og þær bakaðar ofarlega í ofni þar til þær eru stökkar og osturinn farinn að taka lit.

Þetta brauð er gott t.d. með súpum og ýmsum salötum, pastaréttum og fleiru.

Ef ég skyldi nú einhvern tíma gifta mig aftur (yeah, right!), þá skal ég lofa ykkur því að það verður engin brúðarterta. Tröllasúruvín, aldrei að vita. En ekki terta. Margbúið að sanna sig að ég á ekki að koma nálægt svoleiðis.

Efnafræðistúdentinn er aftur stunginn af á kóræfingu, hann hefur sérstakan hæfileika til að gera þetta þegar mamma hans þarf á því að halda að láta stjana við sig. Eða kannski þarf ég bara sérstaklega að láta stjana við mig þegar enginn er til þess.

Ég hefði alveg lifað af án þess að sjá þennan þátt af Bráðavaktinni sem var í kvöld. Ég sem var svo sátt við að Mark hyrfi bara úr sögunni ,,off-screen". Onei, þá var eytt heilum þætti í hann og dótturóværuna. Bah. En það verður allavega aksjón og læti í næsta þætti, ég er búin að sjá part af honum í þýska sjónvarpinu.

Þýðandi Bráðavaktarinnar þýddi Battleship Row á Hawaii sem ,,orrustuskipið Row". Hmm.

Hmm, er ég dálítið neikvæð í kvöld? Held það bara ...

,,Það getur verið tilbreyting og gaman, að hafa ávaxtavín á borðum, en það er talið fremur óhollt að drekka mikið af þeim. Eru þau einkum ætluð með mat. Við þorsta er miklu hollara að drekka súra skyrblöndu. Eitt glas af henni er mörgum sinnum betra heldur en mörg glös af þessu svokallaða portvíni, sem vínverzlanir hafa á boðstólum."
Jóninna Sigurðardóttir, Matreiðslubók, 4. útgáfa 1943.

Á eftir fylgir svo uppskrift að tröllasúruvíni (15.000 grömm tröllasúra, 1500 grömm þrúgur, 50.000 grömm vatn, 20 grömm matarlím, 14.000 grömm sykur, hýði af 3 glóaldinum). Þar á eftir eru uppskriftir að bláberjavíni og rauðberjavíni.

Uppáhaldsuppskriftin mín úr þessari bók er samt Barkar í jafningi, sem Jóninna segir að ,,séu oft hafðir til að fylla með brauðkollur eða brauðkænur". Ég er að hugsa um að sleppa því alveg að stinga upp á að við verðum með uppskrift að barkatartalettum í veislublaðinu. En það er ábyggilega mjög ódýr matur.

Skrifstofan mín er nú ekkert sérlega stór þótt hún taki yfir tvær fyrrverandi lyftur. En þessa dagana þarf hún að rúma (fyrir utan mig, og ég þarf nú mitt pláss, skrifborð, tölvur og talsverðan part af matreiðslubókasafninu mínu) tvö stór pottablóm - öðru var ég að bjarga frá bráðum bana úr höndum margmiðlunardeildarinnar, strákarnir þar voru ekki alveg að fatta að blóm vökva sig ekki sjálf - sjötíu kíló af höfundareintökum af matreiðslubókunum mínum, sem ég þurfti að taka til mín af því að það er búið að selja Iðunni. Og svo miklar nammibirgðir sem hafa verið að berast að mér í allan dag. Þar á meðal:

Þrjú kíló af Makkintos
Tvö og hálft kíló af Celebrations
Kíló af Maltesers
Kíló af Cote d'Or-súkkulaði
Tvö kíló af Toblerone ... á ég að halda áfram? Vill einhver vera vinur minn?

Hér á árum áður, þegar ég var nýlega fráskilin, lét efnafræðistúdentinn tilvonandi í ljós þá skoðun að ef ég þyrfti endilega að taka saman við annan kall, þá væri eins gott fyrir mig að það væri sjoppueigandi eða dótabúðareigandi. Ég fann aldrei neinn slíkan á lausu og leitaði reyndar ekki stíft. En það mætti halda að ég væri búin að finna sjoppukallinn núna. Sú er reyndar ekki skýringin, þetta er allt tengt vinnunni ...

Það gerist ekkert voðalega oft að ég fari að hugsa um að það gæti nú verið ágætt að eiga bíl, og þá um leið væntanlega að hafa bílpróf til að geta keyrt hann. Helst á sumrin, þegar mig langar snöggvast út úr bænum. En það er bara í góðu veðri og það er nú ekkert oft gott veður á sumrin og þegar það gerist er ég venjulega stödd á öðru landshorni en þar sem góða veðrið er. Eða í útlöndum.

Í dag var líka þannig veður að mér kom í hug hvað það væri nú gott að vera á bíl. En það var allt öðruvísi veður. Og þá sá ritstjórinn aumur á mér og bauð mér far. Venjulega kem ég við í búð á heimleiðinni en ég var svo fegin að fá far næstum heim að dyrum að mér datt ekki annað í hug en að fara bara í Krambúðina, sem er mín hverfisbúð. Reyndar ágætis búð fyrir sinn hatt og hefur farið batnandi. Þurfti reyndar ekki mikið til, í tíð fyrri eigenda var ég alveg hætt að koma þar inn því þau reyktu eins og strompar og búðin ævinlega full af sígarettustybbu. Mann langaði ekki beint að kaupa í matinn þar.

Lengi vel var fátt að hafa þarna af ófrosinni kjötvöru nema pylsur, bjúgu, hamborgara og eitthvert torkennilegt kjötmeti í raspi. En þetta hefur batnað heilmikið síðustu eitt eða tvö árin og núna er meira að segja hægt að fá þarna kjúklingabringur, nautasteikur og stundum ófrosin lambalæri. En engan fisk. Ég fór að leita að einhverju í kvöldmatinn og rak augun í álitlegar svínakótelettur. Fór að rifja upp hvað ég ætti heima - fetaost, furuhnetur, timjan í gluggakistunni - jú, það mátti gera eitthvað úr þessu.

Svínakótelettum og mörgu öðru svínakjötskyns hættir ansi mikið við að þorna um of við eldamennsku, ekki síst vegna þess að það er búið að rækta svo mikið af fitunni úr kjötinu. Margir kannast við það að hafa keypt svínakjöt sem leit mjög vel út en þegar búið var að steikja það í gegn var það orðið þurrt, ólseigt og leiðinlegt. Við þessu eru ýmis ráð, til dæmis að marinera kjötið eða leggja það í kryddaðan saltpækil um stund, en svo má líka fylla það með einhverju sem gefur aukinn safa og það var þetta sem ég gerði. Ég ætlaði upphaflega ekki að hafa sósu en fann svo rjóma sem lá undir skemmdum í ísskápnum og fannst sjálfsagt að nota hann. Það kom vel út.

Svínakótelettur með fetaosti

4 svínakótelettur, beinlausar
100 g fetaostur í kryddlegi
2 msk ferskt timjan, saxað
8 sólþurrkaðir tómatar, saxaðir
2 msk furuhnetur
nýmalaður pipar
salt
2 msk olía
250 ml matreiðslurjómi
1 msk sojasósa, eða eftir smekk

Kóteletturnar fitusnyrtar dálítið (og beinin skorin burt ef einhver eru). Lagðar flatar á bretti, lófinn lagður ofan á og svo er skorinn djúpur vasi í hliðina á hverri kótelettu með beittum hníf. Fetaosti, timjani, furuhnetum, pipar og dálitlu salti blandað vel saman í skál. Fyllingunni skipt á kóteletturnar og vasarnir fylltir. Lokað með kjötprjónum eða tannstönglum. Kóteletturnar kryddaðar ögn með pipar og salti. Olían hituð á pönnu og kóteletturnar brúnaðar á báðum hliðum við góðan hita. Rjómanum hellt á pönnuna og hita að suðu. Sojasósunni hrært saman við. Látið malla í nokkrar mínútur og kótelettunum snúið einu sinni eða tvisvar. Bornar fram með góðu salati og/eða kartöflum.

Ritstjórastóll Bleiks og blás er að detta í sundur undir rassinum á mér. Bókstaflega sko, ég er ekki að vísa til þess að það urðu ritstjóraskipti á blaðinu fyrir helgi, enda hef ég bara stólinn og skrifstofuna en ekki ritstjóraembættið. Nema kannski missi ég skrifstofuna núna, þar sem nýi ritstjórinn býr ekki á Spáni. Damn.

Ég var að skrifa hugleiðingu um veskið mitt áðan (já, ég veit, ég er ekki alveg í lagi) og það rann upp fyrir mér hvað þetta væri nú frábært veski ef ég skyldi gerast búðahnuplari, það er nefnilega hægt að koma öllum fjandanum fyrir í því án þess að það sjáist utan á því. Ég hef setið góða stund á Vínbarnum með veskið mér við hlið og ég þori að veðja að það grunaði engan að ég væri með lambalæri (gott ef ekki hangikjötslæri) og rauðvínsflösku í því, fyrir utan nokkrar matreiðslubækur.

En ég er ekki efni í búðahnuplara, því miður liggur mér við að segja. Ég komst að því þegar ég reyndi að stela einhverju dóti sem ég man ómögulega hvað var úr kaupfélaginu í Varmahlíð fyrir rúmum þrjátíu árum, ég var búin að stinga því í vasann en fór gjörsamlega á taugum og skilaði því aftur og gekk út með mesta sektarsvip sem sést hefur norðan heiða á andlitinu. Samt hefði ég örugglega getað gengið út með hálfa búðina án þess að nokkur hefði tekið eftir því, þetta var þannig. Þó heyrði maður aldrei sérstaklega talað um búðahnupl þarna. Kannski voru Skagfirðingar bara heiðarlegri en til dæmis Stöðfirðingar. Þetta segi ég af því að skólabróðir minn frá Stöðvarfirði fullyrti að ekki dytti nokkrum manni þar í plássi í hug að kaupa sér sokka, menn gengju bara að sokkakörfunni í ,,vefnaðarvörudeildinni" í kaupfélaginu þar og styngju á sig því sem þeir þyrftu. Ég trúi öllu sem mér er sagt og get þar af leiðandi aldrei hitt Stöðfirðing án þess að fara að velta því fyrir mér hvernig sokkarnir hans séu fengnir. Þótt þetta hafi væntanlega breyst síðan fyrir aldarfjórðungi og kaupfélagið örugglega löngu farið á hausinn. En til allrar hamingju hitti ég ekki marga Stöðfirðinga. (Ekki misskilja, ég hef ekkert á móti Stöðfirðingum, síður en svo, en mér finnst leiðinlegt að lenda í því að vera alltaf að hugsa um hvort fólk sé í heiðarlega fengnum sokkum.)

Ókei, nú kemur uppskrift, sem er reyndar ekkert sérlega frumleg, langt frá því. Enda er ég stundum ansi ófrumleg í minni matargerð. Þetta er kaka sem ég var með í eftirmatinn á laugardagskvöldið ásamt heimatilbúnum vanilluís. Reyndar er þetta kannski meira svona dæmigerður saumaklúbbsréttur. En virkar fínt sem eftirréttur líka þegar þannig stendur á, frekar fljótlegt og einfalt.

Eplamylsnubaka með súkkulaði

2-3 epli, gjarna Jonagold
1-2 msk eplabrandí ef maður á það, en má líka alveg sleppa
75 g smjör
150 g hveiti
3 msk sykur
40 g heslihnetuflögur
svolítið vatn ef þarf
100 g karamellufyllt Síríus súkkulaði

Ofninn hitaður í 200 gráður. Eplin kjarnhreinsuð, afhýdd og skorin í þunna báta. Bökumót eða eldfast mót smurt með svolitlu af smjörinu og eplabátunum raðað í það. Brandíinu dreypt yfir, ef það er notað. Afgangurinn af smjörinu hrærður með hveiti og sykri, gjarna í matvinnsluvél, og hnetunum blandað saman við, en ein matskeið þó tekin frá. Svolitlu vatni bætt út í ef deigið er mjög þurrt en það á samt ekki að loða neitt saman að ráði. Það er svo mulið jafnt yfir eplin og afganginum af hnetuflögunum dreift þar yfir. Súkkulaðið brotið í bita og þeim raðað ofan á (einnig má skera það í minni bita og dreifa þeim yfir). Sett í ofninn og bakað í 15-20 mínútur, eða þar til mylsnan er farin að taka lit og súkkulaðið er bráðið. Bakan er svo látin bíða í um 5 mínútur áður en hún er borin fram, helst með vanilluís (sem ekki er verra að sé heimalagaður), eða þá þeyttum rjóma eða sýrðum rjóma (36%).

Ég var í ekkert sérlega góðu skapi áðan svo að ég rölti niður í Mál og menningu. Annað fólk kaupir sér kannski brennivín eða nammi þegar því líður ekki vel. Ég kaupi mér matreiðslubækur. Til allrar hamingju líður mér yfirleitt ágætlega, annars mundi ég örugglega eiga miklu meira en þúsund matreiðslubækur. Svo var útsala í MM svo að ég keypti tvær, At Home in Provence, sem mig er lengi búið að langa í, og Chocolate Sensations, þunnt hefti með hrikalega girnilegum súkkulaðiuppskriftum sem ég væri örugglega þegar byrjuð að gera eitthvað upp úr ef súkkulaði væri minn aðalveikleiki. En það eru semsagt matreiðslubækur. Og mér líður allavega betur.

Próvens, já. Ég sit hér og er að horfa á mynd af hárauðum, sólþroskuðum og bústnum tómötum og fannst þeir ofboðslega freistandi þangað til ég mundi eftir ljósrauðgrænu hörðu gróðurhúsatómötunum sem voru á boðstólum í öllum þeim búðum sem ég fór í fyrir helgi. Mig langar ekki að búa til neitt úr þeim. Það gildir eiginlega sama um matargerð og mótmælaaðgerðir, hvorttveggja er auðveldara á suðlægari og heitari slóðum en á Íslandi í febrúar.

Samt er nú ýmislegt í bókinni sem væri vel hægt að gera hér og nú. En engin uppskrift að kvöldmatnum, því að ég er búin að taka svínahakk úr frystinum. Sennilega verður spaghettí með kjötbollum. Paolo Turchi heldur því að vísu fram að það sé óítalskt en ég hef nægar sannanir fyrir öðru.

Ég keypti líka nokkra reyfara á 90% afslætti. Einn af þeim var eftir höfund sem mig minnir að við höfum gefið út eina bók eftir þegar ég var nýbyrjuð á Iðunni. Sú gekk lengi undir nafninu ,,tussulega bókin" vegna þess að þýðandinn hafði látið sögumann líta í spegil og finnast hann vera tussulegur í framan. Sú þýðing var þó í engu samræmi við orðið sem notað var á frummálinu og við prófarkalesarinn tókum okkur bessaleyfi til að breyta þessu. Nema við höfum verið svona miklar pempíur, ég man það ekki. En allavega festist nafnið við bókina, sem ég man annars ómögulega hvað hét, hvorki á frummáli né í þýðingu.

Hjartalaga hrútspungarnir gerðu mikla lukku á þorrablótinu.

Blótið var annars ágætt svo langt sem það náði en ég nennti ekki að halda áfram. Lét að vísu draga mig inn á Vídalín á eftir en hvarf þaðan aftur eftir innan við tíu mínútur. Þótt það þýddi að ég væri að svíkja Hrein ljósmyndara um dansinn sem ég hafði lofað honum. Seinast þegar við fórum á Vídalín eftir svona skrall áttum við Hreinsi nefnilega gólfið og stigum dans sem hefur orðið honum afskaplega eftirminnilegur, hann hefur allavega oft talað um hann síðan og vildi endilega fá tækifæri til að sýna sömu tilþrif aftur. Ég var hins vegar alls ekki í neinu dansstuði í þetta skipti. Hreinn verður bara að fá dansinn sinn seinna.

Á leiðinni heim sá ég tilsýndar ungan virðulega klæddan mann sem var að kasta af sér vatni á búðarhurð í Bankastrætinu. Ég ákvað að skjótast yfir götuna, var þegar búin að sjá meira af anatómíu drengsins en ég hafði sérstaka löngun til (ekki að það hafi verið mikið að sjá) og vildi heldur ekki eiga á hættu að hann sneri sér kannski snöggt við um leið og ég gengi hjá. Enda passaði það, þegar ég gekk framhjá hinum megin við götuna var hann búinn að snúa sér við og farinn að spræna á bíla.

Við efnafræðistúdentinn fórum að mótmæla niðri á Ingólfstorgi eftir hádegi og hímdum þar undir regnhlíf sem ýmist var úthverf eða innhverf, eftir því hvernig vindurinn blés. Mikið væri lífið nú þægilegra ef maður væri í Ástralíu og gæti mótmælt berrassaður. Ég væri til í það.

Í gærkvöldi lágum við Eldfjallið svo í sófanum og horfðum á Evróvisjón. Eldfjallinu fannst allavega gaman, ekki síst þegar hennar manneskja vann (Birgitta fékk eitt af þremur atkvæðum heimilisins, við efnafræðistúdentinn kusum auðvitað Botnleðju. Þótt þeir væru ekki í kanínubúningunum.)