Afmælisveisla hjá Boltastelpunni í dag. Ég bakaði tvær eða þrjár kökur - hefði e.t.v. bakað meira en ég þurfti líka að útbúa tólf kartöflurétti í morgun og láta mynda þá í hádeginu - en þegar ég var nýbúin að setja seinustu kökuna í ofninn upp úr hálftvö hringdi gagnlega barnið og var þá á leið upp á slysó með Sauðargæruna, sem hafði dottið á skemil í eldhúsinu og höggvið sundur á sér hökuna. Hún var líka með köku í ofninum og kanelsnúðadeig að lyfta sér. Ég átti ekki heimangengt vegna bakstursins og því var efnafræðistúdentinn sendur vestur á Brávallagötu til að taka kökuna úr ofninum á réttum tíma og sjá um snúðabaksturinn. Þar sem hann er síst verri en aðrir snúðabakarar (Jói Fel og þeir) leysti hann málið með slíkum sóma að flest börnin í afmælinu borðuðu eintóma snúða og þeir voru held ég eina bakkelsið sem kláraðist alveg. Eða kláruðust allavega löngu á undan öðru.

Sauðargæran lét annars vel af sér þrátt fyrir djúpan skurð á hökunni sem þurfti sex spor til að loka. Hann er líka vanur maður, þetta var sjötta ferðin hans á slysadeild þrátt fyrir ungan aldur. Hann á svosem ekki langt að sækja þetta; móðir hans átti liggur við fast númer á slysadeild og afi hans refaskyttan mun hafa verið fastagestur hjá læknum á Héraðshælinu á Blönduósi öll sín uppvaxtarár. Þetta er allt komið úr Berndsenættinni. Ekki frá mér allavega; þrátt fyrir byltuna í gær og allan minn flumbrugang hef ég lítið gert af því að slasa mig um dagana.

Afmælisveislan fór vel fram þrátt fyrir þetta. Afmælisbarnið var ánægt og sá slasaði var manna hressastur, sveiflaði sverði sem mest hann mátti og drap mannætuhákarla í annarrihverri stungu.

Skilgreiningar okkar mæðginanna á hugtakinu ,,snemma" fara illa saman.

Móðirin (kallar á efnafræðistúdentinn, sem situr inni í borðstofu og er annaðhvort að læra eða spila tölvuleik. Your guess): -Hjalti minn, langar þig ekki í súkkulaði?

Efnafræðistúdentinn: -Nei, eiginlega ekki.

Móðirin: -Andskotans.

Efnafræðistúdentinn: -Nú, langar þig í?

Móðirin: -Jájá, en svo ætlaði ég að nota tækifærið þegar þú værir staðinn upp hvort eð er til að ná í súkkulaðið ...

Efnafræðistúdentinn: -Bíddu, ég heyri ekki í þér (kemur inn í stofu).

Móðirin: -... nota tækifærið þegar þú værir staðinn upp hvort eð er - sem þú ert einmitt núna - til að láta þig leita að gleraugunum mínum.

Efnafræðistúdentinn: -Ég get svosem gert það.

Móðirin: -Og gefa mér súkkulaði, náttúrlega.

Mér tókst að detta nærri kylliflöt á Skólavörðustígnum áðan með tíu kíló af kartöflum í fanginu. Nú eru það engin tíðindi að fólk sé að detta þvers og kruss þessa dagana, nóg er hálkan, en mér tókst hinsvegar að detta á alauðri gangstétt um lappirnar á sjálfri mér.

Til allrar hamingju datt ég beint ofan á kartöflurnar. Einhver kann að halda að kartöflur séu ekki beint þægilegur stuðpúði og það er vísast rétt, nema þetta voru forsoðnar Þykkvabæjarkartöflur. Ekki kannski dúnmjúkar og fjaðrandi en mun mýkri en ósoðnar kartöflur og örugglega mýkri en stéttin. Og reyndar datt ég líka ofan á mozzarellaostinn sem ég var nýbúin að kaupa hjá Guðnýju Ebbu. Hann var frekar óásjálegur á eftir en þar sem hann var að fara beint í ofninn þegar heim kom gerði það lítið til.

Reyndar er ég líklega að fá stærðar marblett á hnéð. En kartöflurnar björguðu mér frá verri slysum. Svona geta nú kartöflur verið góðar. Og það sér ekkert á þeim; eins gott því að það á að mynda þær á morgun þegar ég er búin að búa til eitthvað gott úr þeim.

Ég er að hugsa um að setja hér inn uppskrift sem átti að fara í jólablað Gestgjafans en datt út á síðustu stundu vegna plássleysis. Eða öllu heldur vegna mistaka, það var búið að setja hana á síðu sem reyndist svo vera auglýsingasíða. Hún fer kannski inn í næsta jólablað í staðinn en þetta er þannig uppskrift að hún á ekki við hvenær sem er. Eiginlega bara þegar maður ætlar að hafa kalkúna í matinn, eða eitthvað ámóta; þetta er ekta amerísk þakkargjörðaruppskrift. Dísætt en merkilega gott. Ætti allavega að geta fallið í kramið hjá Íslendingum, sem alvanir eru sykurbrúnuðum kartöflum.

Sætar kartöflur með sykurpúðum

1,2 kg sætar kartöflur
salt
50 g smjör
safi úr 1/2 appelsínu
safi úr 1/2 sítrónu
1 tsk kanell
nýmalaður pipar
150 g sykurpúðar

Kartöflurnar afhýddar, skornar í bita og soðnar í saltvatni þar til þær eru meyrar. Eldfast mót smurt með svolitlu smjöri. Vatninu hellt af kartöflunum og þær stappaðar með afganginum af smjörinu. Sítrónusafa og appelsínusafa hrært saman við þær og kryddað með kanel, pipar og salti. Stappan sett í mótið og yfirborðið sléttað. (Ath.: Á þessu stigi má gera hlé, breiða plastfilmu yfir og geyma réttinn í kæli í nokkrar klukkustundir.) Sykurpúðunum raðað ofan á - það má klippa eða skera hvern þeirra í tvennt ef þeir eru stórir. Ofninn hitaður í 200°C og sykurpúðakartöflurnar bakaðar í 12-18 mínútur, eða þar til sykurpúðarnir eru hálfbráðnir og hafa tekið góðan lit.

Eldhúsdagur í dag og nú eru það ekki stórsteikur og hnallþórur - ónei, við erum að vinna í janúarblaðinu og ég er að fara að elda fisk. Þorsk, ýsu og lúðu. Sem er afbragðsgóð tilbreyting frá öllum steikunum og sósunum og góðgætinu sem ég hef verið á kafi í að undanförnu.

Þá er ég ekki að meina að fiskur sé ekki góðgæti. Öðru nær. Bara öðruvísi góðgæti.

Þegar maður er með ellefu lykla á lyklakippunni sinni (og þar af engan bíllykil), þýðir það þá að maður hafi svona svakalega mikil lyklavöld eða að það sé kominn tími til að skipuleggja lyklamálin betur?

Það eru allavega tveir lyklar á kippunni sem ég man ekki fyrir víst að hverju ganga. En ég þori ekki að taka þá af því að hver veit nema ég standi þá allt í einu uppi lyklalaus þegar verst gegnir?

Mér finnst þessi mynd nokkuð skemmtileg.

Það er eitthvað við hana sem varð til þess að það rifjaðist upp fyrir mér kafli úr textanum við Alice's Restaurant - kafli sem mér fannst ekki skila sér nógu vel í bíómyndinni - þetta er kaflinn þar sem Arlo sleppur við að vera kallaður í herinn af því að hann hafði hent rusli á vitlausum stað á þakkargjörðarhátíðinni:

,,And I, I walked over to the, to the bench there, and there is, Group W's where they put you if you may not be moral enough to join the army after committing your special crime, and there was all kinds of mean nasty ugly looking people on the bench there. Mother rapers. Father stabbers. Father rapers! Father rapers sitting right there on the bench next to me! And they was mean and nasty and ugly and horrible crime-type guys sitting on the bench next to me. And the meanest, ugliest, nastiest one, the meanest father raper of them all, was coming over to me and he was mean 'n' ugly 'n' nasty 'n' horrible and all kind of things and he sat down next to me and said, "Kid, whad'ya get?" I said, "I didn't get nothing, I had to pay $50 and pick up the garbage." He said, "What were you arrested for, kid?" And I said, "Littering." And they all moved away from me on the bench there, and the hairy eyeball and all kinds of mean nasty things, till I said, "And creating a nuisance." And they all came back, shook my hand, and we had a great time on the bench, talkin about crime, mother stabbing, father raping, all kinds of groovy things that we was talking about on the bench."

Vinstra megin á forsíðu Nýs lífs sem kemur út á morgun stendur:

Kona
ársins

Björn Jörundur
pabbi og piparsveinn

-Það er ekki skrítið að ég skuli vera piparsveinn, sagði Björn Jörundur þegar hann sá þetta áðan. -Fyrst búið er að útnefna mig Konu ársins.

Það var víst ekki bara minn vinnustaður sem breytti um nafn í dag; gagnlega barnið vinnur ekki lengur hjá Heimspekideild háskólans, heldur Hugvísindadeild.

Ég hélt að ég mundi hafa svo góðan tíma núna þegar jólablaðið er komið út. En nei, ég var búin að gleyma aukaverkefnunum sem ég hafði látið sitja á hakanum. Æi, já, og svo er það allt sem ég ætlaði að gera heima hjá mér (og hér erum við ekki að tala um jólaundirbúning, ég er frekar laus við allt sem heitir jólastress). Og ýmislegt fleira.

Og svo er nóg að gera í samkvæmislífinu. Er að fara í boð á eftir og annað eftir vinnu á morgun og afmælisveisla um helgina og pabbi og mamma verða í bænum og - æi, já, og svo er ég að fara til London í fimm daga. Og það eru bara þrjár vikur til jóla.

Ég veit ekki hvort ég nenni að jólaskreyta skrifstofuna mína í ár. En ég ætla allavega að reyna að finna aftur ógeðslega pirrandi blikkandi jólaljósaskjá,,hvíluna" sem ég notaði í fyrra.

Ég er ekki lengur að vinna hjá Fróða.

Ég er enn á sömu skrifstofunni. En núna er ég að vinna hjá Tímaritaútgáfunni. Það er nú ekki mjög háfleygt heiti. Kannski samt raunsærra en hitt.

Mér er nokk sama. Á meðan fyrirtækið flytur ekki upp á Höfða má það heita hvað sem er mín vegna.

Við efnafræðistúdentinn erum að ræða um hrossabit (bara dæmigert notalegheitakvöldspjall hér á Kárastígnum) og það rifjast upp fyrir honum saga af einhverjum sem var við uppgröft á gröf Tútankamons og varð fyrir bölvuninni alræmdu.

Efnafræðistúdentinn: - ... var bitinn af asna og dó hressilega í kjölfarið.

Móðirin: -Hressilega?

Efnafræðistúdentinn: -Já, með miklum harmkvælum.

Móðirin: -Ég mundi nú ekki kalla það hressilega.

Efnafræðistúdentinn: -Whatever.

Ætli maður fái að sjá Völund Bahamakokk í sturtu í nýju matreiðsluþáttunum sem hann er að fara að byrja með á Skjá 1?

Ég bíð spennt.

Boltastelpan og mamma gamla eiga báðar afmæli í dag og það eru slétt 65 ár á milli þeirra. Valgerður afasystir átti líka afmæli þennan dag.

Formóðir þeirra allra, Sigríður María Hannesdóttir langamma mín í móðurætt, var líka fædd í nóvember en þó ekki þann 30. (og nei, ekki í sama stjörnumerki, ef þið eruð á annað borð að taka mark á svoleiðis þvælu). Hún dó þegar ég var nýorðin ársgömul og ég man ekkert eftir henni. En uppáhaldssagan mín af henni er af því þegar hún eignaðist litla systur og sá fram á að hún mundi missa plássið sitt í rúminu hjá foreldrum sínum. Henni leist ekki betur á en svo að hún tók koddann sinn og labbaði frá Hjaltastaðakoti yfir að Frostastöðum - sem er býsna langur spölur fyrir barn sem ekki er orðið þriggja ára - og tilkynnti föðurbróður sínum og konu hans (reyndar langalangafa mínum og langalangömmu í föðurætt), sem þar bjuggu að nú væri hún komin. Og frá Frostastöðum fór hún ekki fyrr en á fullorðinsárum því að þau tóku hana í fóstur og ólu hana upp þaðan í frá.

Ég sé reyndar alveg Boltastelpuna fyrir mér að reyna eitthvað svona þegar hún var á sama aldri. En hún hefði ekki komist upp með það eins og langalangalangamma hennar.

Langamma var reyndar ekki eina barnið sem kom sér sjálft í varanlegt fóstur á Frostastöðum. Systursonur langalangafa kom þangað með fjölskyldu sinni til að kveðja þegar þau voru að flytja til Vesturheims. Hann var þá fimm ára. Hann harðneitaði að fara og það varð úr að þau skildu hann eftir. Trúlega hefur meiningin verið að hann kæmi til þeirra seinna en svo fór ekki, hann ólst upp á Frostastöðum og sá foreldra sína og systkini aldrei aftur. Hershöfðinginn í Kóreustríðinu, sem ég nefndi hér, var afkomandi einhvers af systkinum hans.

Mér finnst orðið lífmassaverksmiðja hljóma hálfóhugnanlega. Einhvern veginn ekki eins og eitthvað sem ég mundi vilja hafa í næsta húsi við mig. Minnir á The Green Slime eða eitthvað ámóta.

Sopranos eða Twilight Zone? Eða kannski Twin Peaks með ívafi af Godfather? Tja ...

Á síðasta þrettánda hef ég greinilega fundið einhvern brilljant stað til að geyma varaperurnar í aðventuljósið sem er ekki sami staður og brilljant staðurinn sem ég notaði í fyrra.

Ég man ekki hvar þessi brilljant staður er. Sá nýi sko.

Ég er ekki búin að setja upp aðventuljósið.

En þetta kemur allt.

Þráinn Bertelsson minnist á Bonjour tristesse í baksíðupistli á Fréttablaðinu í dag og þýðir bókartitilinn ,,Depurð, blessuð og sæl". Jamm. Nú er oft ekki auðvelt að þýða titla ef merkingin á að haldast en það hlýtur fjandakornið að vera hægt að gera betur.

Bókin hét Sumarást í íslenskri þýðingu. Það er náttúrlega allt annar handleggur.

Aumingja Guðni Ágústsson segist hafa verið kvalinn eins og kona að fæða barn. Kvurn fjárann veit hann um það?

Minnti mig á þegar ég var kasólétt (held ég hafi sagt frá þessu áður), fékk heiftarlega nýrnaverki og það var kallað á lækni til mín upp á heimavist MA. Hann byrjaði á að spyrja mig hvort þetta væri eitthvað líkt fæðingarhríðum. Ég var sextán ára og leit ekki út fyrir að vera degi eldri. Nú vorum við stelpurnar á Króknum þekktar fyrir það að byrja barneignir ungar. En mér finnst þetta samt enn með heimskulegri spurningum sem ég hef fengið um dagana.

Efnafræðistúdentinn kemur, stillir sér upp fyrir framan móður sína og tilkynnir að hann sé að fara í bað.

Móðirin: -Já. (Örstutt hlé.) -Vertu ekki lengi. (Lítur upp og sér glottið.) -Þú varst að bíða eftir þessu, var það ekki?

Efnafræðistúdentinn: -Þú sagðir þetta á tveimur. Eins og ég vissi. Ég held að það sé nauðsynlegt að þú segir þetta. Um daginn gleymdirðu því og þá datt ég.

Ég hélt að kokkurinn á BBC Food væri að sýna einhverjar efnislitlar kvenmannsblúndunærbuxur en þetta sem hann hélt á lofti og dáðist að var þá bara netjumör.

Veit ekki hvað þetta segir um þankagang minn. En Sauðargæran dóttursonur minn er allavega matarlega þenkjandi; í hvert einasta sinn sem hann kom auga á svert, rautt kerti í Blómavali í gær (og þau voru nokkuð mörg) brást hann glaður við og sagði: -Sjáðu, bjúga!

Svo var hann afskaplega áhugasamur við eplaskífubakstur í morgun (þau systkinin gistu hjá mér); hrærði deigið fyrir mig og fylgdist mjög áhugasamur með steikingunni á milli þess sem hann raðaði í sig volgum eplaskífum með snjó (flórsykri). Gott að hafa svona liðsmann við matargerðina.