Ekki bara strætó að kenna ...

Ég sé að Kolla Bergþórs heldur því fram í Blaðinu í dag að strætó sé að hrekja mig úr starfi. Hmm ... þetta er nú oftúlkun hjá Kollu. Ég er vissulega búin að fá nóg af strætóferðum en það skrifast á reikning þeirra sem halda að fjölmiðlar eigi heima í úthverfum, fremur en strætókerfisins sem slíks. Þótt það sé ekkert sérlega hentugt fyrir bíllausar blaðakonur eins og við Kolla höfum reynslu af. Og þótt það sé reyndar verra núna en það var í vetur, þegar voru ferðir á tíu mínútna fresti.

Og svo eru nú ýmsar fleiri ástæður en strætóferðir fyrir ákvörðun minni.

En ég er fegin að vera ekki að vinna uppi í Hádegismóum.

Lítið fyrir breytingar

Það er svolítið skrítið að vera að fara að leita að nýrri vinnu. Ég byrjaði að vinna hjá Iðunni haustið 1986 (11. september, reyndar) og í rauninni finnst mér ég ekkert hafa skipt um vinnu síðan - Fróði keypti Iðunni og ég færðist svo smátt og smátt yfir til Gestgjafans, það gerðist ekki bara í einu vetfangi. Þannig að það eru að verða komin 20 ár.

Reyndar var það ekki alveg rétt sem ég sagði í gær að ég hefði seinast sagt upp vinnu fyrir 20 árum, þegar ég hætti á Örnefnastofnun. Ég sagði einu sinni upp þegar ég var hjá Iðunni en Jón neitaði að taka uppsögnina til greina svo að það er ekki alveg að marka. Reyndar sagði ég þá upp af því að mér fannst ég ekki vera að standa mig í starfi en hann var víst ekki sammála.

Er það gott eða slæmt að hafa bara einu sinni skipt um vinnu á 25 árum?

Á Iðunnarárunum þurfti einu sinni að lesa leiðbeiningar í nokkrum þrepum inn á símsvara (svona ,,ýttu á einn ef ...") Það var ákveðið að ég skyldi lesa þær inn; það væri heppilegast af því að það gæti þurft að breyta einhverju seinna og þá væri best að hafa sömu röddina. Vinnufélagarnir voru allir á því að það væru minnstar líkur að ég mundi skipta um vinnu. Sem var rétt. Á endanum var ég ein eftir.

Annars rifjaðist upp fyrir mér í dag áramótapistillinn minn frá 2004; í honum stóð meðal annars þetta: ,,Svolítil óvissa í vinnunni vegna breytinga sem hafa verið og eru að verða þar en það snertir mig lítið, ég bara vinn þarna. Og kem trúlega til með að gera áfram, nema náttúrlega ef einhverjum dettur í hug að flytja fyrirtækið upp á Höfða."

Sléttum tveimur vikum seinna fluttum við upp á Höfða. Ég er samt búin að endast hér í hálft annað ár.

Ferköntuð egg

Þið sem kannist við ferköntuðu eggin í Perú: Nú er hægt að fá græju til að búa til sín eigin ferköntuðu egg. (Ókei, kannski eru hornin fullrúnnuð - en þetta er þó í áttina.)

Búin að fá nóg af strætóferðum

Ég gerði dálítið áðan sem ég hef ekki gert í tuttugu ár.

Ég sagði upp í vinnunni.

Nei, ég er ekki að fara að elta Reyni.

Ég er bara orðin leið á - tja, meðal annars að eyða meira en klukkutíma á dag í strætóferðir. Í rauninni er ég búin að velta því fyrir mér að hætta alveg frá því að við fluttum hingað upp eftir mjög skyndilega fyrir hálfu öðru ári. Svo er auðvitað fleira sem spilar inn í en aðalmálið er að mér finnst ekkert gaman í vinnunni lengur.

Og þá er kominn tími til að gera eitthvað róttækt.

Ég veit ekkert hvað ég fer að gera en ef einhver veit um verkefni fyrir atvinnulaust matargúrú má reyna að tala við mig. Eina skilyrðið er að vinnan sé í göngufjarlægð við Kárastíginn. Ég er nokkuð dugleg að rölta ef því er að skipta.

En ég verð nú hérna næstu mánuðina.

Smiðurinn

Það var haldið upp á fimm ára afmæli Sauðargærunnar í gær. Afmælishaldið tókst ljómandi vel og drengurinn fékk margar góðar gjafir eins og vera ber.

Meðal annars fékk hann smíðatól. Eða lagaradót eins og það heitir hjá honum. Alvörugræjur og þar á meðal alvörusög.

Hann ákvað að prófa sögina og réðist til atlögu við stofuborðið. Til allrar hamingju var hin amma hans nærstödd og benti honum snarlega á að hann mætti ekki saga í borðið.

-Ha, má ég það ekki? spurði Sauðargæran steinhissa og skildi ekkert í þessu.

Þegar gestirnir voru farnir var ég eitthvað að skoða borðið; það voru þrjú örlítil hök í borðbrúnina (ekkert sem ekki má pússa burt). Ég kallaði í drenginn og áréttaði að það væri nú ekki fallegt að saga sundur stofumublur foreldra sinna.

-Ég sagaði ekkert í borðið, sagði drengurinn.

-Nú, hvað er þetta þá? spurði ég og benti á hökin.

-Ég var bara að saga burtu skít, sagði hann blásaklaus á svip.

Póstvesen

Ókei, nú er ég hætt að panta bækur frá amazon.co.uk. Þeir virðast vera farnir að nota DHL fyrir venjulegar sendingar í staðinn fyrir póstinn eins og þeir hafa alltaf gert hingað til. Það er mun dýrara og óþægilegra.

Á dögunum fékk ég sendingu frá þeim með DHL þótt ég hefði beðið um venjulega sendingu, ekki hraðpóst. Þurfti að borga DHL 1970 krónur en fyrir næstum jafnverðmikla sendingu með póstinum stuttu áður borgaði ég innan við þúsundkall (vaskurinn er auðvitað jafnhár í báðum tilvikum, munurinn liggur í gjaldinu sem flutningsþjónustan tekur).

Svo var ég ekki heima þegar DHL-sendillinn kom. Ef þetta hefði verið pósturinn hefði ég getað komið við niðri á pósthúsi á leiðinni í vinnuna morguninn eftir og náð í sendinguna. Hjá DHL get ég sótt pakkann inn í Sundabakka - sem er ekki beint í leiðinn fyrir bíllausa manneskju og tekur mig lágmark klukktíma - eða ég get hringt og fengið pakkann sendan aftur. Nema í þessu tilviki var mér lofað að hann kæmi á milli eitt og tvö um daginn (reyndar lenti ég í veseni með að sannfæra þann sem svaraði í símann um að ég ætti pakka hjá þeim yfirleitt af því að sendillinn hafði ekki skrifað eitthvert númer sem hann átti að skrifa á tilkynninguna); ég beið og beið og hann kom klukkan rúmlega sjö um kvöldið. Hann talaði ekki orð í íslensku og ég sá ekki alveg tilgang í að skamma hann.

Ekki nóg með það, heldur fékk ég í dag senda rukkun frá DHL fyrir 1970 krónunum sem ég borgaði þeim með debetkorti fyrir rúmri viku.

Ég hafði samband við amazon.co.uk og þjónustufulltrúinn þar baðst afsökunar en sagði ,,At the moment, we are not able to promise you that your future orders will not be dispatched by this method." Passar, ég var að panta frá þeim í gær og núna fékk ég tölvupóst um að sendinging væri farin af stað ... með DHL.

Kannski ég neiti viðtöku. En allavega hika ég við að versla við amazon.co.uk á næstunni.

Það sem þarf til að vera alvöru matgæðingur

Ég er greinilega ekki nógu mikill foodie (það er reyndar orð sem mér finnst álíka hallærislegt og matgæðingur).

Ég hef aldrei borðað í eldhúsi á fínum veitingastað (og langar ekkert sérstaklega til þess) - eða jú, ég lýg þessu, ég var í smakki í eldhúsinu á Silfri um daginn, en það er ekki alveg að marka.

Ég man ekkert sérstaklega eftir að hafa borðað ,,ironic food". Ef ég hef gert það, þá fattaði ég það ekki og þá er það ekki að marka.

Ég hef ekki pantað neitt sem er ekki á matseðlinum nema þá fyrir börn og grænmetisætur. Aldrei fyrir sjálfa mig. Mér er samt einstöku sinnum boðið upp á eitthvað sem er ekki á seðlinum.

Ég kann ekkert kokkaslangur og mundi ekki nota það þótt ég kynni það.

Ég þekki slatta af kokkum og þeir eru ágætir en ég mundi ekki láta kalla á þá úr eldhúsinu til að sýna hvað við erum miklir vinir.

Feiti. Hmm, ég á eina eða tvær sortir af ólífuolíu og smávegis argan-olíu - og ég á andafeiti í krukku í ísskápnum - en ég er ekkert að gera mér far um að sýna fólki þetta sérstaklega.

Mólekúlamatreiðsla er skemmtilegt fyrirbæri en ég kann samt betur við gamaldags kokkarí.

Ég er tiltölulega nýbúin að eignast almennilega hnífa og þeir voru ekkert rándýrir. Enda er ég kona.

Ég hef aldrei farið í sælkeraferð til Víetnam eða aðra fjarlæga staði. Væri reyndar til í það samt. Ef einhver byði mér.

Ég hef borðað á nokkrum Michelin-stöðum (ekki mörgum) og þeir eru ekkert endilega betri en aðrir. Allavega geri ég mér ekkert far um að safna þeim.

Nei, ég er ekki matgæðingur.

Tíðindi

Það ber ýmislegt til tíðinda þessa dagana.

Og fleira í vændum.