,,It isn't easy cooking when you are dead, you don't exist, made entirely of light."

,,That's your excuse for everything, being dead."

Hverjir og hvar?

Hér er síða fyrir áhugafólk um snakk - kartöfluflögur og margt annað, t.d. ,,fried chicken skins" Ekki vissi ég nú að það væri selt sem snakk, enda hafnar það á listanum yfir tíu verstu snakktegundirnar. En þarna er ýmislegt áhugavert. Af hverju fæst ekki hér snakk eins og Flavor Blasted Goldfish Xplosive Pizza?

Reyndar fann ég síðuna þegar ég var að gúgla ,,exploding goldfish". Ég held að ég útskýri það ekkert.

Efnafræðistúdentinn um ástæðuna fyrir því að honum þykja önnur skinkuhorn standa mínum að baki:

- They're only horny. They don't contain enough skink.

Við vorum semsagt að koma úr tíu ára afmæli Boltastelpunnar - eða reyndar níu ára afmæli númer tvö því að henni líst ekkert á að verða tíu ára og hefur ákveðið að hún ætli að vera níu ára áfram næsta árið og stökkva svo beint yfir í ellefu ára aldur. Ég hafði ekki tíma til að gera allt sem ég hafði ætlað mér - þurfti t.d. að vera í 3 tíma uppi í prentsmiðju í morgun - en gat þó bakað súkkulaðikökur, skinkuhorn og gert brauðtertu. Allar aðrar veitingar sáu afmælisbarnið og móðir hennar um, ég veit ekki hvort Sauðargæran lagði þeim nokkurt lið þótt hann sé afskaplega röskur þykjustubakari.

Það varð ekkert úr því að ég gæfi henni línuskauta eins og búið var að ræða. Við urðum sammála um að þegar fólk er á þessum aldri er ekki skynsamlegt að kaupa eitthvað sem á að setja á fæturna og er ekki hægt að nota fyrr en eftir marga mánuði. Fætur geta stækkað ansi hratt á þessum aldri. Ég man að einu sinni keypti ég íþróttaskó á efnafræðistúdentinn og eftir tvo mánuði var hann alveg hættur að komast í þá; ætli fæturnir á honum hafi ekki stækkað um sex eða sjö númer á tveimur árum.

Í stað línuskauta var því keypt úlpa sem afmælisbarnið var mjög ánægt með. Og svo á að bæta smáræði við sem reyndar er ekki komið á hreint enn.

Íþróttabörnin í fjölskyldunni stunduðu sölumennsku af kappi til að fjármagna keppnisferðir næsta sumar og ég kom heim með bæði jólapappír og kerti. Ég fer alltaf halloka í slíkum viðskiptum þar sem mín börn stunduðu ekki íþróttir að marki og þurftu því ekki að selja neitt - undantekning þó þegar efnafræðistúdentinn var í Hamrahlíðarkórnum, þá gat ég stundað vöruskipti við systkini mín (eða systkinabörn) og látið kaffi og rækjur í skiptum fyrir klósettpappír og harðfisk. Eða eitthvað.

Ég sá þessar hér í bókabúð úti í London á dögunum og hugsaði: ,,Aha, þarna er komin jólagjöfin handa efnafræðistúdentinum." Svo sá ég hvers konar ferlíki þetta eru (þær eru yfir 9 kíló báðar saman) og langaði ekki að dröslast með þær heim. Og svo sá ég verðmiðann. 100 pund. Mér þykir afar vænt um drenginn minn en það eru takmörk fyrir öllu.

En þær eru flottar.

Ætli sé ekki best að uppskriftirnar hér að neðan verði þær síðustu sem ég birti á þessum vettvangi.

Ég er ekkert viðkvæm fyrir því að vera kölluð heilög eða frek eða eitthvað slíkt en þegar talað er um græðgi og látið að því liggja að það sé vegna fjárhagslegra hagsmuna sem ég er ósátt við að uppskriftir og annað sé tekið hér af mínu persónulega vefsvæði og kóperað beint inn í gagnagrunna - opna eða lokaða - þá er mér hreinlega allri lokið.

Ég hef sagt að mér sé ósárt um þótt verið sé að taka uppskriftir úr bókum mínum og setja á netið, innan hóflegra marka að sjálfsögðu. Þar væri þó hugsanlega hægt að tala um fjárhagslega hagsmuni, þótt ég telji reyndar nokkuð öruggt að það hafi engin neikvæð áhrif á söluna. Ég á engra fjárhagslegra hagsmuna að gæta varðandi uppskriftir sem ég hef samið fyrir Gestgjafann.

Ég hef sett vel yfir þúsund uppskriftir úr eldhúsinu mínu hér inn og á póstlistann sáluga. Ég hef eytt ómældum tíma í að setja þessar uppskriftir fram, eingöngu ánægjunnar vegna. Enginn hefur borgað mér krónu fyrir. Lái mér hver sem vill þótt mér þyki betra að hafa örlítið yfir þeim að segja. Öðru máli gegndi kannski ef ég væri að setja þær inn á spjallborð eða í gagnagrunn, ekki hér á mína eigin síðu.

Ég hef reynt að bregðast vel við öllum fyrirspurnum, óskum um uppskriftir og öðru sem mér hefur borist (þótt hent geti að annir í vinnunni komi í veg fyrir að ég leysi úr öllum spurningum). Ef einhver hefur beðið um leyfi til að birta uppskrift, hvort sem er á prenti eða annars staðar, hef ég ævinlega veitt það fúslega.

Ég veit þess vegna ekki alveg í hverju græðgi mín felst en þar sem það er alveg ljóst að skoðanir mínar og ýmissa annarra á höfundarrétti og netsiðferði fara ekki saman, þá er best að ég leysi þann hnút með því að birta ekki fleiri uppskriftir hér. Þeir sem eingöngu lesa bloggið mitt til að fá uppskriftir geta þess vegna hætt en að öðru leyti breytist ekkert.

Ég mun að sjálfsögðu halda áfram að svara fyrirspurnum - vil gjarna fá þær sem flestar - og ef ykkur vantar uppskrift get ég sent hana í tölvupósti.

Við ykkur sem eruð á sama máli og ég vil ég bara segja þetta: Látið kyrrt liggja. Það hefur engan tilgang að ræða þetta mál frekar og mun bara skapa úlfúð og leiðindi, sem ég vil umfram allt forðast.

Hér koma uppskriftirnar sem ég lofaði í gærkvöldi. Efnafræðistúdentinn (sem á það til að bregða fyrir sig öðru tungumáli en móðurmálinu þegar hann vill leggja áherslu á orð sín) sagði, þegar hann var að borða, að risotto væri ,,the very definition of comfort food" og ég get vel tekið undir það þótt ég hefði ekki átt neitt hvítvín, hvorki til að hella út í né til að dreypa á meðan ég var að hræra. (En ég átti jú rauðvín.)

Það var ýmislegt fleira sem ekki reyndist vera til þegar nánar var skoðað en úr þessu varð samt afbragðs risotto. Til dæmis kom upp úr dúrnum að parmigiano-osturinn var búinn en það var til manchego-biti sem hægt var að nota í neyð.

Risotto með basilíku

700 ml grænmetis- eða kjúklingasoð, eða eftir þörfum
50 g smjör
1 laukur, saxaður smátt
2 hvítlauksgeirar, saxaðir smátt
1/4 tsk oregano, þurrkað
150 g risottogrjón, gjarna carnaroli en arborio eru fín líka
skvetta af hvítvíni eða safi úr 1/2 sítrónu
nýmalaður pipar
salt
25 g manchego-ostur, nýrifinn (ætti náttúrlega að vera parmigiano)
100 ml matreiðslurjómi
15-20 basilíkublöð, skorin í ræmur

Best er að byrja á að hita soðið (eða vatnið og grænmetis/kjúklingakraftinn) og hafa mallandi í potti við hliðina á risottopottinum/pönnunni allan tímann. Smjörið brætt á pönnunni og laukurinn og hvítlaukurinn látinn krauma við fremur vægan hita í 7-10 mínútur án þess að brúnast. Oreganoinu stráð yfir og svo eru grjónin sett á pönnuna og hrært þar til þau eru gljáandi og alþakin smjöri. Svolitlu hvítvíni (allt að 100 ml) eða safa úr 1/2 sítrónu bætt á pönnuna og hrært vel. Þegar allur vökvi er gufaður upp er lítilli ausu af soðinu bætt á pönnuna og hrært. Haldið áfram að hræra og bæta við vökva til skiptis; grjónin eiga næstum alveg að þorna á milli. Einhvern tíma á miðri leið er kryddað með pipar og salti. Haldið áfram þar til grjónin eru mjúk að utan en þó dálítið þétt undir tönn þegar bitið er í þau - það ætti að taka 15-20 mínútur. Best er að hræra nokkuð stöðugt til að losni um sterkjuna í grjónunum. Síðan er osti, matreiðslurjóma og mestallri basilíkunni hrært saman við og smakkað til með pipar og salti. Látið malla í 1-2 mínútur og síðan skreytt með afganginum af basilíkunni og borið fram, e.t.v. með meiri rifnum osti.

Þótt það eigi að hræra sem mest og oftast í til að risottoið verði sem best þarf auðvitað ekki að gera það alveg stanslaust og það er lítið mál að elda kjúklingalærin samhliða, enda er uppskriftin afskaplega einföld. Það má auðvitað líka nota bringur en lærin sem ég keypti í gær voru nærri helmingi ódýrari. Ef ég hefði ekki verið með risotto hefði ég lagt meira upp úr sósunni, t.d. byrjað á að svissa lauk og sett svo einhverjar kryddjurtir út í og kannski nokkra tómata og/eða sveppi (hvað sem efnafræðistúdentinn hefði sagt við því). En almennilegt risotto myndar sína eigin sósu.

Rauðvínssoðin kjúklingalæri

400 g kjúklingalæri, beinlaus og hamflett
1 tsk herbes de provence eða ítölsk kryddjurtablanda
nýmalaður pipar
salt
2 msk ólífuolía
100 ml rauðvín
100 ml vatn

Lærin þerruð ögn ef þau eru rök og síðan krydduð með kryddjurtablöndu, pipar og salti. Olían hituð vel á pönnu (best að hún sé ekki stærri en svo að kjúklingurinn rétt rúmist á henni og kjúklingurinn snöggbrúnaður á báðum hliðum. Rauðvíni og vatni hellt á pönnuna og látið malla við fremur hægan hita í um 20 mínútur, eða þar til hann er soðinn í gegn (gott að skera í hann til að athuga það). Bitunum snúið nokkrum sinnum á meðan þeir sjóða. Ef allur vökvinn gufar upp má bæta dálitlu vatni á pönnuna svo ekki brenni við.

Auðvitað má bera rauðvínssoðið fram með sem sósu en það ætti að vera óþarfi.

Við Gunna systir höfum nú ekki alltaf verið samhljóma í lífinu en þó hefur það heldur farið vaxandi með árunum og áðan tókst okkur, í spurningakeppninni hjá Begga, að koma með sömu ágiskunina á sömu mínútunni.

Hún var samt auðvitað á undan.

Hmm, risottogrjónin í krukkunni verða greinilega að duga í kvöld. Ég legg ekkert af stað heim alveg strax og nú er búið að loka Ostabúðinni.

Það helltist yfir mig áðan skyndileg löngun í almennilegt risotto. Svona risotto þar sem ég stend yfir pottinum og hræri nokkurn veginn stöðugt í 20-25 mínútur, svo að grjónin verði mjúk og rjómakennd en samt enn með ,,biti", svolítið þétt undir tönn, eins og risotto á að vera. Með kryddjurtum, parmigiano, smjöri, hvítvíni ... Mmmm.

Efnafræðistúdentinn tekur mjög jákvætt í þetta. Annaðhvort væri nú. Gott risotto er ,,comfort food" í toppklassa (ég stoppaði við og hugsaði mig um hvort væri mótsögn í þessu en nei, alls ekki).

Gallinn er að það er ekki nema botnfylli í risottogrjónakrukkunni heima. Þannig að möguleikarnir eru tveir: 1) Koma við hjá Jóa í Ostabúðinni á heimleiðinni og gá hvort hann á ekki eitthvað af carnaroli, sem eru bestu risottogrjón sem ég hef notað 2) Kaupa eitthvað annað (lamb, kjúkling, jafnvel þorsk) og hafa risottoið sem meðlæti. Báðir kostirnir eru nokkuð álitlegir. Læt það líklega ráðast af því hve snemma (seint) ég verð búin að vinna.

Ýmsar ytri og innri aðstæður gera það að verkum þessa dagana að efnafræðistúdentinn biður gjarna um ,,comfort food" ef hann er spurður álits, sem ekki er nú alltaf. Reyndar fékk hann ekkert slíkt í gærkvöldi þar sem ég var ekki komin heim fyrr en upp úr hálfátta (blaðið að fara í prentsmiðju) en í fyrrakvöld var ég aðeins fyrr á ferðinni og gat eldað mat sem honum fannst skora hátt á ,,comfort food"-skalanum.

,,Comfort food" virðist vera í tísku í Bandaríkjunum núna, allavega kemur út mikið af matreiðslubókum með áherslu á þetta atriði. Það er náttúrlega misjafnt hvað fólki finnst vera ,,comfort food" (veit einhver um almennilega þýðingu? ,,heimilismatur" nær þessu ekki) en mín skilgreining - eða hluti af henni - er ,,matur sem yljar líkama og sál". Oftast heitt, matarmikið, frekar kunnuglegt - matur sem maður þarf ekki að setja sig í neinar stellingar við að borða - ekki mjög sterkkryddaður ... Rétturinn sem ég eldaði hafði ýmiss chili con carne-einkenni en ég mundi þó alls ekki flokka hann sem slíkan.

Chilikryddið sem ég notaði var reyndar ein af kryddblöndunum sem ég er að prófa en ég held að aðrar chili con carne - kryddblöndur ættu alveg að geta komið í staðinn.

Beikon- og hakkpottur

150 g beikon
1 laukur
400 g nautahakk
1 tsk chilikrydd, eða eftir smekk (en ekki chilipipar - þetta á ekki að vera mjög sterkt)
1 tsk oregano
1 lárviðarlauf
nýmalaður pipar
salt
1 dós saxaðir tómatar
2 msk sólþurrkað tómatmauk
1 dós smjörbaunir (eða einhverjar aðrar hentugar baunir)
100 g ostur

Beikonið skorið í litla bita og laukurinn saxaður fremur smátt. Stór panna hituð, beikon og laukur sett á hana og látið krauma þar til laukurinn er orðinn mjúkur. Þá er hitinn hækkaður dálítið og hakkið sett á pönnuna. Ef beikonið er mjög magurt og hakkið líka gæti þurft að bæta við 1-2 msk af olíu. Látið krauma þar til hakkið hefur allt tekið lit og hrært oft á meðan. Þá er kryddinu hrært saman við og síðan tómötunum, tómatmaukinu og smjörbaununum ásamt leginum úr baunadósinni. Látið malla við fremur vægan hita í 20-25 mínútur. Hrært öðru hverju og dálitlu vatni bætt við ef mestallur vökvinn er gufaður upp (enn betra samt að nota tómatsafa en ég átti hann ekki til). Osturinn skorinn í litla bita eða rifinn gróft og dreift yfir. Látið malla í 2-3 mínútur í viðbót, eða þar til osturinn er byrjaður að bráðna. (Annars má auðvitað sleppa ostinum, hann var meira til að hækka comfort-stuðulinn.) Borið fram með góðu brauði.

Svo má auðvitað hafa salat með þessu en hefur einhver einhvern tíma séð salat og ,,comfort food" nefnt í sömu setningu (undantekning að vísu amerísk Jello-salöt, en það er allt annar handleggur og bara fyrir Ameríkana).

Meira um nöfn: Áhugafólki um mannanöfn og raunvísindi er bent á snjallar nafnatillögur Kínversku mafíunnar.

Ef þið ætlið að stofna fyrirtæki og fara á alþjóðlegan markað en vantar vörumerki, þá er hægt að finna það hér ...

Reyndar var þetta sett upp af einhverjum sem fannst svo mörg ný vörumerki og fyrirtækisheiti svo asnaleg að þeir bjuggu til langan lista af vondum vörumerkjum og settu þetta á netið, þóttust vera ,,brand identity consultants". En einhverjir hafa ekki náð djókinu því að það er þegar búið að skrásetja yfir 20 af nöfnunum sem vörumerki.

Ég fékk Xpenditure. Ég er viss um að það er þegar frátekið.

Fyrst ég er að tala um nöfn: United Airlines ætlar að kalla nýja lággjaldaflugfélagið sitt Ted. Það býður upp á ýmsa möguleika.

Ég er að velta því fyrir mér af hverju stallsystur mínar hér á Gestgjafanum minnast aldrei á Úlfar Finnbjörnsson á prenti án þess að kalla hann ,,villta kokkinn". Ókei, hann gerir töluvert af því að elda villibráð en mér finnst hann ekkert tiltakanlega villimannlegur.

Eða vita þær eitthvað um Úlla sem ég veit ekki?

Boltastelpan á afmæli á sunnudaginn (búhú, barnabarnið mitt er að verða tíu ára, svakalega er ég orðin gömul) og ég þarf víst að fara að leita að afmælisgjöf handa henni. Býst reyndar ekki við að það verði mikil leit, mér var tilkynnt það strax í vor að hana vantaði nýja línuskauta, það væri sko ekki hægt að nota þá gömlu lengur, enda eru þeir bleikir og með mynd af Barbie og engin stór stelpa með sómatilfinningu getur látið sjá sig á svoleiðis. Þannig að sennilega fæ ég hana til að koma með mér í búðir (ef hægt er að finna tíma fyrir slíkt á milli handbolta-, fótbolta- og leiklistaræfinga) og velja línuskauta. Svo þarf ég að fá hana til að gera jólaóskalista, hún er komin á þann aldur að fólk er í vandræðum með að finna gjafir handa henni. Svona stórar stelpur eru að mestu hættar að leika sér að dóti.

Litli bróðir hennar er aftur á móti ekkert vandamál. Að vísu eru foreldrarnir búnir að mælast til þess að honum verði ekki gefnir fleiri bílar að sinni, en hitt aðaláhugamálið hans er eldamennska og það er alltaf hægt að gefa honum eldhúsdót. Hann veður alltaf beint í pottaskápinn hjá mér í leit að leikföngum og er sérstaklega hrifinn af aflanga fiskipottinum mínum. Svo var hann hér hjá mér í vinnunni á dögunum, fór með mér inn í Gestgjafaeldhúsið, leit í kringum sig, sá engan líklegan pottaskáp, horfði hneykslaður á mig og spurði: ,,Kar eru pottarnir?" Varð svo voða glaður þegar ég gat sýnt honum að hér á bæ eru pottarnir geymdir í skúffum.

Annars kunna foreldrar hans mér engar þakkir fyrir að hafa kennt honum að mala kaffi í rafmagnskaffikvörninni minni, hann grenjaði víst í klukkutíma heima hjá sér á dögunum og tautaði ,,mala kaffi, mala kaffi" - en þar er engin kaffikvörn til.

Smári, í framhaldi af því sem við vorum að ræða í kommentunum hjá þér, þá eru þetta eiginlega tveir aðskildir hlutir, þ.e. annars vegar að fara fram á greiðslu ef fjölmiðill óskar eftir að birta uppskrift frá manni (sem mér finnst að ætti að vera sjálfsagt mál nema ef þið eruð sjálfir að leita eftir kynningu, en ekki segja ritstjórunum hér hjá Fróða að ég hafi sagt þetta) eða ef fyrirtæki birtir uppskrift sem þið eigið í bæklingi. Mig minnir að Úlli Finnbjörns hafi talað um það á Mat 2002 að hann væri búinn að rekast á nokkrar uppskriftir í bæklingum sem dreift var á sýningunni sem voru teknar orðrétt frá honum án þess að hans nafn væri nokkurs staðar nefnt. Það á auðvitað ekki að viðgangast.

Hins vegar er svo með eiginlegan höfundarrétt á uppskriftinni, sem er, eins og ég var búin að segja, mun flóknara mál. Ég er búin að lesa mikið um þetta á undanförnum árum og flestir eru sammála um að það er ekki hægt að festa höfundarrétt á hugmyndinni - afskaplega fáar orginal hugmyndir í þessum bransa, mig minnir að Russ Parsons, aðalmatarskríbent LA Times, hafi einhvers staðar sagt eitthvað á þá leið að ,,ef ég geri eitthvað sem ég hef aldrei séð neinn gera áður, þá er sennilega góð ástæða fyrir því að svo er". Það er heldur enginn höfundarréttur á hráefnislistanum, um það eru menn almennt sammála. Verklýsingin - tja, það fer eftir því hversu almenn hún er og hversu einkennandi stíl maður hefur. Í frægasta dómsmáli sem farið hefur verið í vegna uppskrifta, þegar Richard Olney fór í mál við annan matreiðslubókahöfund og fékk eina milljón dollara í skaðabætur var þetta forsendan. ,,... he did file suit after a lawyer told him that he had a case, based on Nelson lifting 33 recipes and barely changing a comma. "It was not a question of recipes but of language and style," Olney writes." (www.egullet.com)

Uppskriftirnar sem ég set inn á bloggið eru yfirleitt með mjög greinileg höfundareinkenni frá mér sem ég held að flestir þekki sem hafa lesið eitthvað af þeim og ég tel að þær falli undir þetta. Að ekki sé talað um innganginn sem yfirleitt er að þeim. Ég er ekkert ósátt við að rekast á uppskriftir frá mér hist og her sem ég sé að fólk hefur verið að prófa og er ánægt með eða hefur verið að gera tilraunir með. Það eru svona ,,copy-paste"-dæmi sem ég er ósátt við; uppskriftirnar mínar eru til að nota, ekki til að setja inn í uppskriftasöfn óprófaðar. Ég er til dæmis nokkurn veginn alveg sammála þessu hérna - þetta eru reglur eins af stærri uppskriftagagnagrunnum á netinu.

Og svo er það dálítið grátbroslegt þegar maður er beðinn um að dæma í uppskriftasamkeppni hjá öðru tímariti og fær í hendurnar fleiri en eina uppskrift sem er algjörlega orðrétt komin frá mér en lögð fram sem sköpunarverk þess sem sendir hana inn.

Við systurnar vorum að ræða forstúfaðar tær í kommentunum hér að neðan. Það má vel vera að þetta orð hafi varla tíðkast annars staðar en í okkar fjölskyldu og við höfum nokkuð örugglega haft það frá Andrési önd, sem einmitt var gjarn á að forstúfa tærnar eða fæturna. Og það er líka alveg rétt að sumum er mun hættara við svona slysum en öðrum. Þó held ég að ég hafi mun minna haft af forstúfuðum tám að segja eftir að ég lagði það að mestu af að hlaupa við fót innanhúss. Samt er mér enn nokkuð hætt við að lenda í svona og mig minnir að efnafræðistúdentinn sé ekki alveg laus við forstúfunartendensa heldur.

Hinsvegar man ég aldrei eftir að við töluðum að forstúfa fingurna, eða yfirleitt nokkuð annað en tærnar.

Stefán er að spyrja lesendur sína hvort þeir tali um uppstúf í karlkyni eða hvorugkyni. Mig minnir að mér hafi fundist uppstúfur svo asnaleg orðmynd þegar ég heyrði hana fyrst að ég hafi bara talið hana hreina dellu, ekki einu sinni sunnlensku (sem var næsti bær fyrir ofan).

Af hverju er annars verið að skrifa f í uppstúf? Ég held að ég geri það bara af gömlum vana. Ég finn hvorki stúf né uppstúf hjá Árna Bö (er ég svona blind eða er þetta þar ekki?) og er ekki með nýju orðabókina hjá mér. Ásgeir Blöndal segir aftur á móti:

,,-stú h. í sams. uppstú h. (nísl.) '(hveiti)jafningur'; sbr. d. opstuvning (s.m.) og opstue 'búa til jafning', af d. stuve 'hita upp aftur, sjóða við hægan eld' ..." Er ekki bara vitleysa að skrifa þetta með f-i?

Ég var búin að lofa saumaklúbbnum að setja hér þær uppskriftir úr afmælisklúbbnum fyrir norðan sem ekki munu birtast í Gestgjafanum og hér kemur sú fyrsta. Reyndar er þetta hálfgerð Gestgjafauppskrift því ég notaði meira og minna sömu hráefni í sósu með lambaframhryggjarfilleti, sem verður uppskrift að í jólablaðinu, en þó er dálítill munur á.

Annars var þessi súpa hálfgerð redding, ég hafði ætlað að gera eitthvað allt annað (man reyndar ekki lengur nákvæmlega hvað) en það var tímafrekara og þar sem við vorum búnar að tefjast svona mikið út af bílveltunni hafði ég satt að segja ekki hugmynd um það þegar við Ása og Gunna fórum í Hagkaup, hvað ég ætlaði eiginlega að gera í forrétt. Svo sá ég þessa fallegu sveppi, bæði kastaníusveppi og villisveppablöndu (nornagaldur), mundi eftir sósunni og ákvað samstundis að breyta henni í súpu. Og það tókst svona líka ljómandi vel. Það má vel nota ætisveppi líka en þá er betra að þeir séu orðnir frekar aldurhnignir (búnir að opna sig, jafnvel farnir að láta svo mikið á sjá að búið sé að lækka verðið), þeir eru mun bragðmeiri þannig.

Ég held að ég muni nokkuð rétt hvernig ég kryddaði þetta en ég var náttúrlega með bláókunnuga kryddhillu fyrir framan mig svo að ég óð dálítið blint í sjóinn með það.

Kókoskarrí-sveppasúpa með kóríander

500 g sveppir, gjarna blanda af æti- eða kastaníusveppum og villisveppum
1/2 laukur
50 g smjör
1 hvítlauksgeiri
2 tsk ferskt timjan eða 1/2 tsk þurrkað
nýmalaður pipar
salt
1 tsk karríduft (t.d. milt Madras)
1 tsk paprikuduft
1 dós (400 ml) kókosmjólk
750 ml vatn
3-4 msk ferskt kóríanderlauf, eða eftir smekk, saxað

Sveppirnir hreinsaðir og skornir í bita (þeir stærri allavega), laukurinn saxaður smátt og hvítlaukurinn mjög smátt. Smjörið brætt í víðum potti og sveppir, laukur og hvítlaukur látið krauma í nokkrar mínútur. Kryddað með timjani, pipar og salti og hrært nokkuð oft. Þegar sveppirnir og laukurinn eru farnir að mýkjast er karrídufti og paprikudufti hrært saman við og síðan kókosmjólk og vatni. Hitað að suðu og látið malla við hægan hita í 10-15 mínútur. Mestöllum kóríandernum hrært saman við og látið malla í 1-2 mínútur í viðbót. Smakkað til með pipar og salti. Skreytt með kóríander og borið fram með brauði.

Ég var að skoða dýrlingaskrá kaþólsku kirkjunnar áðan svo ég væri nú örugglega með réttan dýrling til að heita á fyrir Þórdísi. Og fór þá að hugsa um hver yrði verndardýrlingur minn ef það skyldi einhvern tíma detta í mig að gerast kaþólsk, sem er að vísu frekar ólíklegt þar sem ég er búin að vera trúleysingi í þrjátíuogeitthvað ár. Samt hef ég alltaf verið svolítið hrifin af dýrlingasísteminu hjá kaþólikkum. En þegar ég var að blaða í skránni yfir sérstök viðfangsefni dýrlinganna (eða þannig), þá fann ég ekki margt sem átti við mig.

Ég er blaðamaður að nafninu til en finnst ég samt ekki vera það svo að blaðamannadýrlingarnir höfða ekki til mín. Ekki er til neinn sérstakur dýrlingur fyrir fólk sem skrifar um mat. Aftur á móti eiga þeir sem skrifa handrit fyrir sjónvarp sérstakan dýrling, kvikmyndahandritshöfundar ábyggilega líka. Það eru til verndardýrlingar fyrir ógiftar konur og giftar konur og ekkjur og hvaðeina. Mér datt ekki í hug að til væri verndardýrlingur fyrir fráskilda, þetta er nú kaþólska kirkjan og hún viðurkennir ekki hjónaskilnað. En viti menn, það eru heilir þrír dýrlingar sem annast svoleiðis fólk. Þannig að ef ég væri kaþólsk, þá mundi ég trúlega heita á heilagan Guntramnus. Það segir kannski sína sögu að hann er verndardýrlingur fráskilinna og morðingja.

Mikið er ég spennt að vita hvort ekki verður stóraukin sala á Víkingalottómiðum þessa vikuna. Forstjóri bankans míns sagði jú í Kastljósinu í gær að það væri jafnörugg leið til ríkidæmis að kaupa svoleiðis miða eins og að gera samninginn sem hann þurfti svo að hætta við. Sá hefur ekki mikla trú á sjálfum sér í stjórahlutverkinu.

Kallgreyið. En hann getur alltaf keypt sér lottómiða.

Það datt ofan á mig kaktus úr gluggakistunni rétt áðan, þar sem ég lá í sakleysi mínu í sófanum. Það var ekki gaman. Til allrar hamingju var efnafræðistúdentinn nærstaddur og bjargaði móður sinni snarlega. Kannski ég flýti mér ekkert að kaupa syngjandi jólatréð.

Ég get ekki einu sinni farið í barnaafmæli án þess að koma heim með matreiðslubækur. En reyndar voru þetta bækur sem Gunna systir keypti handa mér í Kanada fyrir nokkru en hafði ekki tök á að koma til mín fyrr, The Great Nova Scotia Cookbook og Maple Moon, a maple syrup cookbook. Fullt af girnilegum uppskriftum og ég er t.d. búin að sjá uppskrift að hlynsírópsís með makadamíuhnetum sem ég verð að prófa fljótlega.

Svo færði hún mér líka litla flösku af úrvals hlynsírópi frá Kanadamanninum sem ég bakaði vínartertuna fyrir, sem ég sagði frá um daginn. Ég hlakka til að prófa það, kannski í einhverja af réttunum úr hlynsírópsbókinni, kannski beint út á pönnukökur eða vöfflur. Efnafræðistúdentinn bakaði til dæmis amerískar pönnukökur með beikoni og hlynsírópi í hádegismat handa sér og kærustunni í gær. En ég held samt ekki að ég hefði tímt að láta hann hafa eitthvað af þessu sírópi út á þær þótt ég hefði verið búin að fá sendinguna.

Hmm, eða villihrísgrjón bragðbætt með hlynsírópi. Það er úr ýmsu að velja.

Ég þori ekki fyrir mitt litla líf að fara í Húsasmiðjuna eða Byko eða Blómaval eða neina slíka búð á næstunni. Það eru allir með tilboð á bjölluhringjandi og dansandi jólasveinum og syngjandi jólatrjám og ég er alltaf dauðhrædd um að það steypist skyndilega yfir mig svo mikið jólaskap að ég falli fyrir einhverju slíku dótaríi. Ég held ekki, en samt ... Óþarfi að storka forlögunum.

Hinsvegar gæti svona syngjandi jólatré kannski dugað til að hrekja efnafræðistúdentinn burt af heimilinu þegar að því kemur að ég þarf alvarlega á herberginu hans að halda. Best að hafa það í huga.