Af ungskáldum og umboðsmönnum

Alveg missti ég nú af þessu og var þó í mestöllu útgáfupartíinu. Sá reyndar ekki að neinum yrði starsýnt á neitt sérstakt í aðliggjandi húsum - það hafa þá kannski verið þeir sem voru úti að reykja hvort eð var. En Valur og Eyvindur eru nú íturvaxnir menn báðir tveir og það þarf nokkuð til að skyggja á þá, andlega sem líkamlega.

Annars fór ég í þrjú útgáfupartí í gær. Stoppaði góða stund hjá Aroni Pálma og Jóni Trausta, enda var bók þeirra á minni könnu hjá forlaginu. Ætlaði ekkert að koma við hjá Einari Bárðar en þegar ég gekk framhjá sýndist mér ég sjá fyrir innan manneskju sem ég þurfti að tala við svo að ég leit inn en þá var þetta ekki hún. Ég hitti aftur á móti aðra manneskju sem ég þekkti og spurði hana hvar allt fræga fólkið sem ég hefði búist við að sjá væri (ekki þar fyrir, ég er svo lítið inní selebum eftir að ég hætti að lesa Séð og heyrt að kannski var hver einasti kjaftur á staðnum frægur um allt Stór-Reykjavíkursvæðið og þótt víðar væri leitað). Hún sagði að selebin kæmu og færu og stoppuðu við í svona fimm mínútur. Ég sá náttúrlega í hendi mér að þetta ætti ég að taka mér til fyrirmyndar, þar sem ég er orðin svo mikið seleb, svo að ég flýtti mér út.

Það voru náttúrlega mistök. Ég er búin að fá þvílíkan bunka af tilboðum um allskyns aukaverkefni og slíkt upp á síðkastið að mig bráðvantar umboðsmann. Og hver hentar betur í það en sjálfur umboðsmaður Íslands? Hefði átt að nota tækifærið og tryggja mér hann þarna á staðnum.

Með galopinn munninn

Í leit að einhverju allt öðru rakst ég óvart áðan á gamlar umræður einhvers staðar um Stóra Smáralindarbæklingsmálið og fleira þess háttar.

Svo fór ég inn á gmailið mitt (þangað sem ég læt m.a. senda póst af femínistapóstlistanum) og rek augun í skeyti sem er titlað Mouth Wide Open.

-Hvaða djöfuls klámi er nú verið að spreða, hugsaði ég náttúrlega.

En þegar ég athugaði málið betur sá ég að þarna var verið að láta mig vita af því að það væri rétt ókomin út ný bók eftir einn af mínum allramestu uppáhaldshöfundum, John Thorne. Sem er alveg örugglega ekkert í pornóinu.

Nóg að sýsla

Í dag er ég búin að skrifa fréttatilkynningar um bækur um skáldskap, geðveiki, stjörnustæla, kynlíf og móðurmorð.

Það er óhætt að segja að starfið sé fjölbreytt.

Kenjakrakkar

Hún dóttir mín hringdi áðan til að spyrja hvort Sigrún Eldjárn hefði einhverntíma séð Sauðargæruna. Ekki veit ég nú til þess en hitt er víst að einn strákurinn í bókinni Tíu litlir kenjakrakkar (sjá auglýsingu aftarlega í Fréttablaðinu í dag) er ljóshærður, krullaður, rjóður í kinnum og með gleraugu - og í grænröndóttri peysu og grænum Converse-skóm, alveg eins og drengurinn á. Og sama skelmisglottið.

Við hliðina á honum er rauðhærð og freknótt stelpa, nokkru stærri. En hún er reyndar ekki mjög lík systur hans - og þó.

Þess má annars geta að þegar téður drengur kom hér í mat í fyrrakvöld náði hann að segja ,,hæ, amma mín" áður en hann spurði ,,hvar eru gjafirnar mínar?" sem hann vissi að amma hans hefði keypt í útlandinu. Það er alltaf visst þroskamerki á börnum.

Ég gaf honum sjóræningjalitakassa. Og ég er nokkuð viss um að ef hann hefði verið stelpa hefði hann fengið prinsessulitakassa. Hann er þannig. (Systir hans hefði aftur á móti sennilega fengið sjóræningjaliti líka ef hún væri sex ára - hún er þannig.) Í staðinn fékk hún meðal annars kakókönnu og disk sem á kassakvittuninni var kallað Torture set. Ég er þannig amma.

Rúgbrauð og rjómi

Rúgbrauð með rjóma á (nú, eða smjöri og sultu). Það er gott að fá - svona af og til.

Annars krossbrá mér þegar ég keypti rúgbrauð í morgun, þurfti reyndar að kaupa það í 11-11 af því að það var ekki búið að opna í Bónus. 254 krónur fyrir 500 gramma kubb. Yfir 500 krónur kílóið. Hvað kostar aftur kílóið af rúgmjöli?

Kannski ætti ég að fara út í rúgbrauðsbakstur í stórum stíl ef mig vantar aukatekjur.

Ég borðaði ókjör af rúgbrauði með þykku smjörlagi og hrúgum af rabbarbarasultu þegar ég var barn. Ekki eitthvað sem ég mundi fá mér dagsdaglega núna en nostalgíufaktorinn er vissulega töluverður.

Meira af prinsessum og sjóræningjum

Ég var að skrifa um prinsessu- og sjóræningjabækur í gær eða fyrradag. Og nú er verið að gagnrýna prinsessurnar. Allt í lagi með það - en ég skil samt ekki af hverju enginn gerir þá athugasemdir við sjóræningjana.

Ef ég ætti að velja heppilegar fyrirmyndir fyrir börn mundi ég örugglega miklu frekar velja prinsessur en sjóræningja. Þær eiga helst að vera, jújú, fallegar og fínar og penar og giftast draumaprinsinum og stjórna ríkinu vel og viturlega. Sjóræningjar? Þeir voru ofbeldisfullir þjófar, grimmir ribbaldar, hópnauðgarar og blóðþyrstir barnamorðingjar.

(Risaeðlur eru engar ídealfyrirmyndir heldur ef út í það fer.)

Jamm. Ef ég héldi að Sauðargæran færi að taka söguhetjurnar í barnabókunum sínum sem fyrirmyndir gæfi ég honum prinsessubækur frekar en sjóræningjabækur. Ekki spurning.

Staðsetning í tilverunni

Ég hef verið að lesa það að undanförnu að jólagjöfin í ár sé GPS-staðsetningartæki.

Það er allavega jólagjöf sem mig vantar ekki. Ég veit eiginlega alltaf nákvæmlega hvar ég er staðsett í tilverunni og ef svo vill til að ég sé ekki klár á því smástund greiðist vanalega úr því af sjálfu sér. (Þótt mér takist reyndar alltaf og ævinlega að villast þegar ég nálgast Seven Dials í London, en það er annað mál.)

Ég man reyndar einu sinni eftir að hafa týnst á ævinni - eða það er að segja, ég var alls ekki týnd, ég vissi alveg nákvæmlega hvar ég var allan tímann en aðrir vissu það víst ekki og það var búið að leita töluvert að mér. Ég var fimm ára og fór í langa morgungöngu í yndislegu vorveðri. Man enn hvað mér leið vel þennan morgun og fannst ég vera alein í heiminum. En þegar ég kom heim og kom upp úr dúrnum að ég hafði hvorki hrapað í Gilið né drukknað í Dalsá, þá var ég rassskellt.

Staðsetningartæki hefði hvorki komið mér né öðrum að gagni í þessu tilviki. Og ég rata nú nokkurn veginn í 101 og á sjaldan erindi út fyrir það hverfi. Þegar það gerist lendi ég venjulega í Kópavogi og ég held að ekkert GPS-tæki geti komið í veg fyrir það. En það bjargast alltaf; strætóarnir sem fara í Kópavog enda alltaf í mannabyggðum fyrir rest.

Það liggur við að ég hefði meira með fótanuddtæki að gera.

My boy Jack

Egill er að skrifa um heimsstyrjöldina fyrri, þessa fáu eftirlifendur og stríðsæsingamenn. Ég var einmitt úti í London á minningasunnudaginn; fór reyndar ekki að sjá minningarathöfnina núna en var þar fyrir nokkrum árum og sá þá einmitt nokkra af þessum háöldruðu mönnum sem hann nefnir og tók mynd af þeim.

En ég sá aftur á móti sjónvarpsmynd á sunnudagskvöldið sem mér fannst býsna góð; það var My Boy Jack, ný mynd um Rudyard Kipling, sem má víst kallast einn af stríðsæsingamönnunum, og Jack einkason hans, sem var svo nærsýnn að honum var tvisvar hafnað í læknisskoðun þegar hann reyndi að skrá sig til herþjónustu. Faðir hans kippti þá í spotta, Jack var tekinn í Irish Guards og gerður að foringja. Sendur á vígstöðvarnar í ágúst 1915, lenti í sínum fyrsta bardaga við Loos seint í september og féll á fyrsta degi. Daginn eftir 18 ára afmælið. Það hellirigndi allan daginn og við sem höfum þurft að nota gleraugu vitum hvað það þýðir.

Líkið fannst aldrei og Kipling-hjónin héldu í vonina í nokkur ár, þar til þau höfðu loks uppi á hermanni sem gat sagt þeim hvernig sonur þeirra dó; skotinn í munninn, grátandi, skríðandi blindaður í leðjunni.

Daniel Radcliffe lék Jack og sýndi að hann getur reyndar leikið (hann hefur nú ekkert verið að sýna það í Harry Potter) en David Haig var virkilega góður í hlutverki Kiplings (og ótrúlega líkur fyrirmyndinni).

Ég hef svosem lesið ansi mikið af sögum og ljóðum um skotgrafahernað fyrri heimsstyrjaldarinnar og það sem kannski kom mér mest á óvart var sú staðreynd að þessi hálfblindi sautján ára stráklingur var gerður að foringja yfir mönnum sem voru kannski tvöfalt eldri en hann - af því að hann var af yfirstétt.

Það féllu 7500 aðrir Bretar við Loos þennan sama morgun og þeir áttu allir sína sögu og fjölskyldu líka. En feður þeirra voru kannski ekki stríðsæsingamenn - eða skáld. Kipling þurfti að kljást við sorgina og sektina það sem hann átti ólifað - eins og eitt stysta en þekktasta ljóð hans, Common Form, ber vitni um:

If any question why we died
Tell them, because our fathers lied.

Ég, Sveinn og pakkinn

Pósturinn kom áðan með pakka í leit að einhverjum Sveini.

Ég kannaðist ekkert við að heita Sveinn, enda kom upp úr dúrnum að Sveinn þessi sem átti að fá pakkann sem pósturinn var með býr á Laugavegi en ekki Grettisgötu. Aftur á móti stóð á lista póstsins að ég ætti að fá pakka í kvöld. Hann fannst þó ekki í póstbílnum þrátt fyrir nokkra leit.

Ég var að hugsa um að játa á mig að heita Sveinn svo ég fengi pakka en sýndist samt pakkinn hans Sveins ekkert spennandi svo að ég hætti við það. Pósturinn sór og sárt við lagði að Sveinn gæti ekki hafa fengið minn pakka þar sem hann væri ekki búinn að fara á Laugaveginn. (En hann gæti svosem hafa verið afhentur einhverjum Guðmundi á Njálsgötunni, hvað veit ég.)

Pósturinn sagði að ég hlyti að fá pakkann minn á morgun. Spurning hvenær Sveinn fær sinn.

Sjóræningjar og prinsessur

Kristján B. segir að það sé hörð samkeppni á sjóræningjamarkaðnum í ár. Mér heyrist á honum dóttursyni mínum að það sé afskaplega gott mál; hann hugsar sér gott til glóðarinnar og ætlar að fræðast um sjóræningja (og reyndar líka víkinga og fleiri ribbalda, að ógleymdum risaeðlunum).

Aftur á móti er ég hrædd um að prinsessur muni ekki koma upp úr jólapökkunum í minni fjölskyldu, þótt eitthvað sé um þær í jólabókaflóðinu (reyndar líklega mun fleiri en sjóræningjar, þótt Kristján hafi ekki tekið eftir þeim). Það hefðu þær heldur ekki gert þegar Boltastelpan var yngri. Hún var aldrei mikið fyrir prinsessur, blessunin.

Eða bækur yfirleitt, ef út í það fer.

Matmóðir úti á þekju

Eitthvað er ég utan við mig í dag. Var að skrifa fréttatilkynningu áðan og áttaði mig skyndilega á því að ég var að skrifa hana inn í Blogger - sem var ekki meiningin. Ég hef að vísu orðið vör við að bloggið er af og til lesið á sumum fjölmiðlum en ég held samt að það dugi ekki að birta fréttatilkynningar um bækur Forlagsins hér. Þótt einhver gæti án efa skemmt sér við að lesa um Herra Jóla og Skúla skelfi.

Svo sé ég að á meðan ég var úti hef ég verið útnefnd Móðir íslenskrar matargerðar. Hljómar það ekki betur en ,,konan sem fann upp matinn"?

Alveg ágætis kvöldverður

Matseðillinn á Roussillon var einhvern veginn svona (er ekki á heimasíðunni og ég er ekki alveg viss með að muna allt - hmm, mögulegt að vínið sem við drukkum með spili inní? Ég treysti mér alls ekki til að rifja upp víntegundirnar en flest vínin voru frá Roussillon eða Languedoc nema hvað við fengum ammontillado með humrinum og sardínunum og pommeau með súkkulaðieftirréttinum. En allavega:

nokkrar franskar með ídýfu með sterkum edikskeim og litlar vol-au-vents með e.k. pestófyllingu

(brauðbakki með 8 girnilegum tegundum af smábrauði, allt bakað á staðnum)

litlar mjúkar ,,kökur” úr graskersmauki og peruhlaupi með blaðlauks-velouté

gljáðir humarhalar og sardínur með fenniku, beðju og sítrónusósu

risotto með trufflum og brúnuðu smjöri

pétursfiskur með smokkfiskhringjum í sósu úr stökku blómkáli og smokkfiskbleki

skoskt dádýr með seljurótarmauki, graskeri, soðnum perum og trufflum

ostasoufflé fourme d’ambert

kveðuís (það var eitthvað meira með, man ekki hvað)

súkkulaði-pralínkaka með blaðgulli

kaffi og konfekt

Gagnlega barnið spurði af hverju í ósköpunum ég færi ekki á Roussillon í hvert einasta skipti sem ég fer til London. Ég varð eiginlega að spyrja sjálfa mig að því sama. Það kostar sitt en svo getur maður líka fengið færri rétti ... Allavega, fyrir rómantískt (eða notalegt) sælkerakvöld, þá get ég alveg mælt með Roussillon.

Exótísk blanda

Annars fór ég að hugsa um það á leiðinni heim að það væri nú eins gott að ekkert kæmi fyrir töskuna mína því að ef eitthvað af flöskunum sem í henni voru brotnaði gæti þar blandast saman ítalskt aldrað balsamedik, hollenskur vanilluessens, sýrlenskt appelsínublómavatn, arganolía frá Marokkó, persneskt granateplasíróp - allt hefði þetta getað blandast og runnið saman við Stiltonostinn og kveðuhlaupið og sinnepsduftið og kastaníumaukið sem ég var líka með og ég er bara ekki viss um að það hefði verið neitt góð blanda. (Að ekki sé talað um hvernig það hefði farið með fötin mín.) Hér áður fyrr hefði ég haft þessar flöskur í handfarangri en nú gengur það ekki.

Allt komst samt óskaddað heim og nú get ég farið í einhverja skemmtilega tilraunastarfsemi. Það var reyndar ýmislegt fleira sem ég hefði alveg viljað taka með en lét það ógert að þessu sinni.

En ég keypti ekki eina einustu bók. (Bara nokkur matartímarit sem fást ekki hér, þau teljast ekki með.)

Svíar og Íslendingar í London

Tvennt sem ég tók eftir við London:

1) Það er tóm della að Íslendingar séu að yfirtaka London. Í alvöru eru það Svíar. Það var ekki þverfótað fyrir Svíum hvar sem við gagnlega barnið fórum. Við förum á fínan veitingastað, þar eru Svíar við næsta borð og eru svo miklir plebbar að þeir vilja fá eitt vín sem passar með öllum tíu réttunum sem þeir eru að fá (við mæðgurnar fengum auðvitað tíu vín). Við förum á líbanskan stað, þar sitja Svíar og hafa hátt. Í neðanjarðarlestinni sitjum við hjá Svíum. Svíar í Tower. Í öllum öðrum HM-búðum heyrir maður íslensku í hverju horni en ekki í London (Íslendingarnir eru líklega í Primark). Þar gellur við sænska (ég meina, er HM ekki sænskt fyrirtæki? af hverju fara þessir Svíar ekki í HM heima hjá sér?) Og þegar við vorum á Heathrow í hádeginu og ég keypti blað, þá var það fyrsta sem ég rak augun í grein um einhvern sænskan hönnuð.

En kannski erum við bara ofsóttar af Svíum.

2) London er smábær. Við komum rétt eftir hádegi á fimmtudaginn og byrjuðum á þegar við vorum búnar að tékka okkur inn að fara á St. Christophers Place og fá okkur hádegissnarl. Veðrið var svo gott að það var hægt að sitja fyrir utan Carluccio's. Vorum ekki búnar að sitja þar í fimm mínútur, rétt búnar að panta, þegar ein saumaklúbbsvinkona mín birtist með sínum ektamaka, líka að fara í hádegissnarl á Carluccio's - og það var ekki eins og við hefðum hugmynd um ferðir hvor annarrar.

En þetta var hin skemmtilegasta ferð.