Flóttafólk og hraðahindranir

Eftir að hafa lesið umræður inni á er.is er ég eiginlega komin á þá skoðun að Akranes sé kannski ekki rétti staðurinn fyrir stríðshrjáð flóttafólk. Fyrir utan að þar er allt í eymd og volæði ef marka má frjálslynda, þá er greinilega eitthvað að í skólakerfinu þar, allavega íslenskukennslunni (og fólkið hefur náttúrlega fengið svo góða menntun í eyðimörkinni að það er altalandi á ensku og fleiri tungumál, svo það er góðu vant). Svo er auðvitað ótækt að bjóða fólki upp á að setjast að í bæ þar sem vantar hraðahindranir. Eða eins og segir í innleggi frá Skagakonu:

,,Ég veit vel að það gegnur strædó á milli. En hann gegnur ekki alla tíma dagsins.
Hver á að bora galdið fyrir þau? alla vega ætla ég ekki að gera það.
Ef þau myndu reyna opna e-h hérna færi það líklegast fljót á hausinn. ( ef það yrði verslun guð hjálpi þeim þá) þoli ekki þegar afgreiðslufólk talar bara ensku.

Ég ætla svo ekki að fara bera ábyrgð á e-h fólki sem ég þekki ekki neit þótt svo að höfum stutt e-h stríð. En að stiðja stríðið var ekki mín áhvorðun.
Ef bærin á ekki efn á því að skella upp 1 -2 hraðahindrunum hérna þá hefur bærin ekkert við flóttarmenn að gera.
Ég vill meina að bærin á að klára laga til hérna áður en það fer að draga fólk hingað.

Herbalife það virkar"

Milligan og McGonagall

Ég gleymdi annars að geta þess að formáli Spike Milligan fyrir Poetic Gems Williams McGonagall er að sjálfsögðu í bundnu máli og í ekta McGonagall-stíl, enda var Spike hans stærsti aðdáandi og í rauninni sá sem gerði hann frægan, m.a. í bókinni William McGonagall - The Truth at Last, sem ég eignaðist fyrir nærri 30 árum. Nokkur brot úr formála Poetic Gems:

The fact that they never made him Poet Laureate
Was a betrayal worse than that of Judas Ischariot.
It was 1830 when his mother did him bore,
Were he still alive today he'd be about one hundred and fifty-four.

(McGonagall gerði reyndar tilraun til að fá sig útnefndan lárviðarskáld eftir dauða Tennysons og gerði sér ferð til Balmorarlhallar í því skyni.)

After eating some porridge, he went into a state of euphoria,
And immediately at once wrote a poem to Good Queen Victoria,
He sent it to her in her Palace at Balmoral,
A word he discovered that rhymed with moral, coral and sorrel.

McGonagall mærði ýmsa höfðingja í kveðskap sínum og orti um skoskar borgir og bæi en mest orti hann þó um hamfarir, stórslys og hörmungar.

He wrote of all disasters on sea and on land
(As yet there were no aircraft about, you understand).
He went on poeting until his last breath,
Failing at the last moment to write about his own death.

Eins og McGonagall sagði sjálfur: ,,The most startling incident in my life was the time I discovered myself to be a poet, which was in the year 1877." Svo var hann svo heppinn að búa í Dundee - það er nú ekki vandi að finna rímorð á móti því. Og hefur það fram yfir ýmis góðskáld að verk hans eru enn gefin út, meira en öld eftir lát hans ...

Skáldsnillingurinn McGonagall

Þetta þykir mér vænt um að sjá, McGonagall er eitt af mínum uppáhaldsskáldum og ég á ljóðaúrval hans í afskaplega vandaðri myndskreyttri útgáfu í öskju, með formála eftir Spike Milligan, sem var manna duglegastur við að halda minningu Williams McGonagall á lofti.

Þarna er vitnað í ljóðið um lestarslysið þegar brúin yfir Tay hrundi en þess má geta að skáldjöfurinn orti þrjú ljóð um Tay-brúna: hið fyrsta þegar fyrri brúin var vígð:

Beautiful Railway Bridge of the Silvery Tay !
That has caused the Emperor of Brazil to leave
His home far away, incognito in his dress,
And view thee ere he passed along en route to Inverness.

Það næsta þegar hún hrundi tveimur árum síðar:

Beautiful Railway Bridge of the Silv'ry Tay!
Alas! I am very sorry to say
That ninety lives have been taken away
On the last Sabbath day of 1879,
Which will be remember'd for a very long time.

Og hið þriðja þegar nýja brúin var vígð 1887 (hún er enn í notkun):

Thy structure to my eye seems strong and grand,
And the workmanship most skilfully planned;
And I hope the designers, Messrs Barlow & Arrol, will prosper for many a day
For erecting thee across the beautiful Tay.
And I think nobody need have the least dismay
To cross o'er thee by night or by day,
Because thy strength is visible to be seen
Near by Dundee and the bonnie Magdalen Green.

Höfuðsnillingur.

Forlagsbrúðkaup

Það eru tveir vinnufélagar mínir að fara að gifta sig á morgun og ég er boðin. Það vill meira að segja svo heppilega til að þau eru að fara að giftast hvort öðru svo að ég þarf ekkert að vandræðast með að koma mér úr einu brúðkaupi í annað, sem hentar bíllausri konu náttúrlega afar vel.

Ég er að velta fyrir mér hvort ég eigi að mæta í græna kjólnum mínum í brúðkaupið. Hætt við að ég tæki athygli frá brúðinni ... eða hvað? Allavega ef ég kæmi í grænu skónum og grænu peysunni og með græna veskið mitt.

Bloggvinsældaúttekt

Lilló er að gera athyglisverða úttekt á (mogga)bloggurum og áðan setti hann inn nokkur vænleg ráð til að fjölga heimsóknum. Nú hef ég engan sérstakan áhuga á því - mér dugir alveg að vera oftar en ekki eina kvenpersónan á topp tíu lista Blogggáttarinnar - en best að skoða hvernig ég stend í þessu. Hér eru ráðin:

Að skrifa um fjölskylduna / fjölskylduerfiðleika, einkum af hreinskilni, ekki síst um sjúkdóma eða önnur ámóta frávik.
Fjölskylduna, jájá. Fjölskylduerfiðleika, nei. Þeir eiga ekkert erindi á almannafæri.

Að hafa "lokkandi" fyrirsögn og inngang.
Kemur fyrir, jú. Einkum þegar ég er að vinna í kynlífsbókum.

Að skrifa um "heit" mál eins og trúmál, lögreglu- og dómsmál (einkum kynferðisbrot og ofbeldi), kynlíf. Alvarleg mál eins og skipulagsmál og heilbrigðismál hins opinbera eru ekki líkleg til mestu vinsælda, en ná til afmarkaðs markhóps þó.
Nei, geri lítið af því. Nema þegar ég er að vinna í kynlífsbókum náttúrlega.

Að skrifa margar færslur á dag.
Jájá, oftast nær.

Að tengja færslur við fréttir.
Neibb, klikka á því.

Að hafa eitthvað að segja sem skiptir máli!
Klikka alveg á því líka.

Að vanda sig og blogga frá hjartanu. Ef menn eru góðir skrifarar þá skilar það sér oftast í miklum lestri.
Ég vanda mig nú ekki mikið og les sjaldan yfir það sem ég skrifa fyrr en ég er búin að birta það. Frá hjartanu ... já, en ég er jú með hart hjarta. Segir hjartalæknirinn minn. En kannski eru pillurnar sem ég tek til að mýkja það eitthvað að virka.

Að tímasetja færslurnar vel; hugleiða hvenær fólk sest helst við tölvuna.
Tja, hálfþrjú að nóttu var minn uppáhaldstími hér áður fyrr. Ekki viss um að það sé lestrarhvetjandi nema maður sé Össur, sem ég er ekki. Og eftir að kæfisvefninn kom til sögunnar verð ég bara að blogga þá sjaldan ég er vakandi.

Að skrifa undir nafni (þótt nafnleysi útiloki ekki árangur).
Já, það geri ég nú. Var einu sinni að hugsa um að fara að blogga nafnlaust en ég hefði örugglega komið upp um mig samstundis með því að fara að tala um dippidútta eða nota eitthvert annað orð sem enginn brúkar nema ég.

Að vera vel og heppilega tengdur „bloggvinum“, sem heimsækja þig, kommentera og vísa á bloggið þitt hjá sér.
Ég hef aldrei fattað þetta bloggvinasístem. Ég á alveg slatta af bloggkunningjum samt. Suma þeirra hef ég meira að segja séð, aðallega á Þorláksmessu.

Hægt er að ná langt með því að skrifa fyrir sértækan markhóp. Skak.blog.is er dæmi; þröngur hópur en heilmiklar flettingar. Jens Guð höfðar til dægurtónlistarfólks.
Ég efast um að margir lesi bloggið mitt fyrst og fremst út af uppskriftunum sem ég set hér af og til.

Að bloggfærsla manns nái því að vera annað sýnishornið á forsíðu mbl.is, nái sýnishornunum 10 á blogg-forsíðunni sjálfri („Umræðn“), að komast í „heitar umræður“ og „vinsæl blogg“.
Almáttugur, nei ...

Alveg ljóst að hér væru einhverjir sóknarmöguleikar ef ég væri á þeim buxunum.

Ég og Espólín

Ég sé það að ég get nokkurnveginn vitnað beint í Jón Espólín um heilsufarið og gert orð hans að mínum:

,,Eg hefi nokkurn veginn sjón, heilar tennur og góða innvortis heilsu, að fráteknum brjóstþyngslum nokkrum, enn kroppurinn, þó krapta hefði nokkra, hefur frá fyrstu verið veikur á sjer af iktsýki og öðrum kvillingum, og hefur þá náttúrlega aukið kostnað við misjafnleik, gremjur stundum og óreglu oft fyrrum og nú loksins aldurdóm ... verð þó í flestu að standa."

Útlendingavæn nöfn

Mörgum útlendingum þykir skírnarnafnið mitt skrítið en það hefur þó ekki valdið mér vandræðum í samskiptum við þá. Ég notaði hinsvegar gjarna styttri útgáfu af föðurnafninu þegar ég var að skiptast á bréfum við erlenda útgefendur og umboðsmenn á Iðunnarárunum og skrifaði mig bara Rögnvaldar; sleppti -dóttir. Hitt þótti nógu erfitt.

Ýmsir vinnufélagar mínir heita aftur á móti fornöfnum sem eru erfiðari fyrir útlendinga og hafa brugðist við því; ég sá áðan liggja tvö bréf hér fyrir handan, annað stílað á Siggu Gunnarsdóttur og hitt á Úu Matthíasdóttur. Sigþrúður og Hólmfríður eru reyndar ekki heppilegustu nöfnin til að heita þegar maður stendur í miklum útlandaviðskiptum.

Einkasonurinn hefur reyndar oft skammað mig fyrir að hafa látið sig heita nafni sem enginn útlendingur getur tekið sér í munn skammlaust. Þótt það sé bara sex stafir. Pþvu, hann getur þá bara notað hitt nafnið sitt, þeir hljóta að ráða við að segja Rögnvaldur ...

Konan sem gleymdi að anda

Svefnsérfræðingurinn hringdi um kvöldmatarleytið til að staðfesta mína eigin sjúkdómsgreiningu, ég er semsagt með kæfisvefn en ekki svefnsýki. Þarf að fá svefngrímu til að dæla lofti ofan í lungun á nóttunni svo ég fái nóg súrefni í blóðið og hætti að sofna fyrir framan sjónvarpið.

Hörður frændi, sem var í sveit í Dal þegar ég var krakki og byggi á móti mér hér á Grettisgötunni ef hann hefði ekki flutt burtu fyrir rúmum 30 árum, var alltaf hræddur um að hann myndi einhvern daginn einfaldlega hætta að anda vegna gleymsku. Átti það til að grípa andann á lofti og tilkynna: Ég gleymdi að anda!

Sem er eiginlega það sem er að koma fyrir mig núna - ég hætti reglulega að anda á nóttunni. Kafna alltsvo oft á nóttu án þess að verða þess vör. Sem hefur ekkert voðalega góð áhrif á næturhvíldina, satt að segja. Fyrir utan að ég veit aldrei hver er morðinginn í sjónvarpsþáttum því að ég er alltaf að sofna, alveg sama hvað þeir eru spennandi.

Góðu fréttirnar eru að svefngríman reddar þessu alveg.

Slæmu fréttirnar eru að það er biðlisti og óvíst að ég fái hana fyrr en með haustinu.

,,Rifið upp með rótum"

Þessi mynd er reyndar ekki tekin í flóttamannabúðunum í al-Waleed, heldur í kóranskóla í Fez í Marokkó. Í al-Waleed er enginn skóli. (Viðbót: Þetta er reyndar ekki rétt hjá mér, þar er allavega einhver kennsla og ég fann mynd sem var tekin þar í haust. Kannski einhverjar stelpnanna á myndinni eigi eftir að setjast að á Íslandi - eða þessi hér.)

Ætli sé ekki pláss fyrir nokkur börn frá al-Waleed í skólum og leikskólum á Akranesi - eða annars staðar á Íslandi?

,,An estimated 1,400 Palestinians are living in desperate conditions in refugee camps along the Iraq-Syria border, unable to cross the frontier into a country already straining to cope with hundreds of thousands of Iraqi and Palestinian refugees. A steady flow of Palestinians have fled Baghdad since March 2006, when intimidation, forced evictions and attacks against their community began mounting."

Undarlegt að sjá fólk tala um að það eigi ekki að ,,rífa þetta fólk upp með rótum".

Flóttamannalíf

Þetta er ástandið sem palestínsku konurnar og börnin sem (sumir) Skagamenn vilja ekki fá til sín þurfa að búa við í al-Waleed-búðunum. En Skagamenn hafa víst nóg með sitt.

Ætli margir búi við viðlíka aðstæður á Skaganum núna?

En hvernig læt ég, þetta er fólk sem er alið upp í flóttamannabúðum og þekkir ekki aðrar aðstæður. Það hefði örugglega ekkert gott af að skipta um umhverfi.

Óluð í rúminu

Ég var svo syfjuð í gærkvöldi að það munaði engu að ég sofnaði án þess að setja á mig svefnrannsóknagræjurnar sem ég var þó búin að hafa mikið fyrir að nálgast. Þrjár ólar utanum skrokkinn á mismunandi strategískum stöðum, hólkur uppá puttann með leiðslu í tæki sem fest var við eina ólina og svo eitthvert dippidútt sem var stungið upp í nasirnar og pípur leiddar úr því í sama tæki og tyllt með límböndum á kinnarnar. Leiðslur þvers og kruss um mig alla. Ég leit örugglega út eins og ég væri á leiðinni í eitthvert meiriháttar partí með Guðmundi í Byrginu. Whatever.

Ég svaf samt ágætlega. Eða ekkert verr en venjulega. Fór svo og skilaði tækinu (með viðkomu í Kópavogi, nema hvað) og bíð svo bara eftir að svefnrannsóknadoktorinn hringi í mig og segi mér að ég sé með kæfisvefn.

Höfundur Kapítólu

Segið mér nú eitt að gamni, ef einhver veit: Af hverju hef ég fengið fjölda heimsókna síðustu daga, þar sem fólk hefur gúglað sig inn á bloggið í leit að skáldkonunni E.D.E.N. Southworth, höfundi Kapítólu? Er eitthvert Kapítólu-revival í gangi? Nei, líklega ekki því það er enginn að leita að ungfrú Le Noir sjálfri, bara höfundi hennar. Ekki heldur að Svarta Dónald, Fellibyl, Skollapúnskollunni né nokkru öðru úr þessari merku bók, sem ein lifir eftir af samanlögðu höfundarverki Southworth, sem þó var allnokkurt.

Ég man aldrei eftir því að hafa tekið eftir því fyrr að nokkur maður hafi komið hingað í leit að skáldkonunni en nú hefur komið meira en tugur heimsókna á tveimur eða þremur dögum, svo að eitthvert hlýtur tilefnið að vera.

Einhleypar miðaldra konur

Ég heyrði frétt í útvarpinu áðan um könnun þar sem komið hafði í ljós að eldra fólk er sjaldnar frá vinnu vegna veikinda en það yngra. Kom mér ekkert á óvart; ég var til dæmis mun oftar veik þegar ég var yngri (en þá reykti ég reyndar líka). Ég hef líka oft sagt að það eru ekki til betri starfskraftar en einhleypar miðaldra konur. Duglegar, samviskusamar, sjaldan frá vinnu, alltaf hægt að pína þær til að vinna frameftir ef á þarf að halda því það er enginn sem bíður eftir þeim, eru ekkert að heimta kauphækkun í tíma og ótíma, eru ekki stöðugt að skipta um vinnu ...

Ef ég stofnaði fyrirtæki mundi ég ráða eintómar einhleypar miðaldra konur í vinnu. En ég er náttúrlega ekki banki.

Skötuselur með tómatmauki

Hér er uppskrift að einum réttinum frá í gær:

Pönnusteiktur skötuselur með tómatmauki

6-700 g skötuselur
1 1/2 msk hveiti
1/4 tsk hvítur pipar
1/4 tsk kummin
salt
1 msk olía

Skötuselurinn skorinn í hæfilega bita (ég var með hann sem millirétt fyrir 10 en þetta er líka aðalréttur fyrir 4). Hveiti, pipar, kummini og salti blandað saman og skötuselnum velt upp úr blöndunni. Panna hituð vel, olíunni dreift á hana og skötuselurinn steiktur við góðan hita í 2-3 mínútur á hvorri hlið. Látinn bíða andartak eftir að hann er tekinn af pönnunni og þar til hann er borinn fram.

Tómatmauk með kapers

1 krukka tómatar í olíu með kapers (frá Sacla)
4 tómatar, vel þroskaðir
vatn eftir þörfum (eða hvítvín ef maður er þannig stemmdur)
pipar og salt
10-12 basilíkublöð

Olíunni af tómötunum hellt í pott og fersku tómatarnir látnir krauma smástund í blöndunni við fremur vægan hita. Þá er innihaldi krukkunnar bætt út í og látið krauma áfram þar til tómatarnir eru farnir að mýkjast. Um 100 ml af vatni hellt yfir, kryddað með svolitlum pipar og salti og látið malla áfram þar til tómatarnir eru komnir í mauk. Meira vatni bætt við eftir þörfum, svo sósan sé hæfilega þykk. Basilíkan söxuð smátt og hrært saman við um leið og sósan er tekin af hitanum.

Bakaðir svartir tómatar

6 svartir tómatar (mega líka vera venjulegir)
svolítil ólífuolía
salt, pipar og annað krydd eftir smekk (ég malaði yfir tómatana suður-afríska Lamb seasoning sem inniheldur sjávarsalt, svartan pipar, rósmarín, hvítlauk og sítrónubörk)
örlítið af pistasíu-dukkah (má sleppa)

Tómatarnir skornir í tvennt, settir í olíuborið form með skurðflötinn upp, svolítilli olíu dreypt yfir, kryddað og að endingu er örlitlu dukkah stráð yfir. Eða ekki. Bakað í miðjum ofni í um 20 mínútur við 200°C.

Hvítasunnupartí

Það er greinilega mjög fjörugt partí í gangi hjá einhverjum nágrönnum mínum. Diskómúsik á fullu og allt. Mér er persónulega hundsama því að ég er ekki að reyna að sofna (augljóslega) og ekkert að fara til þess alveg strax - en ég verð kannski annarrar skoðunar ef partíið er enn í gangi eftir svona klukkutíma.

Annars átti ég afskaplega ljúft hvítasunnukvöld; fékk níu manns í mat (borðstofuborðið rúmar einmitt tíu manns) og við gæddum okkur á hangikjötstætingi (reyndar leifar af Þorláksmessulærinu, sem ég fann í frystinum á dögunum) með þurrkuðum ávöxtum, skötusel með tómat-kaperssósu og svörtum tómötum, andabringu með ratte-kartöflum, butternut-kúrbít, portobello-sveppum og granateplafræjum og heitri súkkulaðiköku og panna cotta úr hvítu súkkulaði með hindberjasósu. Ekki slæmt. Meira að segja börnin fengust til að smakka á flestu og dóttursonurinn kláraði skötuselsbitann sinn þótt hann hefði í fyrstu gefið háværar yfirlýsingar um að hann ætlaði sko ekki að borða neinn fisk. Panna cotta-ið leist honum aftur á móti svo illa á að hann var byrjaður að hrylla sig áður en hann rak tunguna í það.

Hmm, það er enn sama fjörið í partíinu.

Ekkifrétt

Slagsmál á Skagaströnd, er fyrirsögn á mbl.is. Einhverntíma hefði það nú ekki þótt blaðafrétt að tveir Skaggar væru að slást.

Ég var einu sinni lamin á balli í Miðgarði á mínum sokkabandsárum og náttúrlega af Skagstrendingi. En hann hafði að vísu alls ekkert ætlað að berja mig, heldur manninn sem stóð við hliðina á mér. Svo að það telst líklega ekki með. Enda stórsá ekkert á mér.

Stóll í baðkerinu

Þeir sem þekkja mig vita að í kringum mig eru stundum hlutir á undarlegum stöðum. Eða allavega ekki þar sem þeir ættu að vera. Hveitikrukkan í eldhúsinu er rækilega merkt SÍLD (ég sagði nú einhverntíma að það væri til að villa um fyrir hveitibjöllum ef þær skyldu einhverntíma berast í eldhúsið mitt, bölvaðar, en það tók enginn mark á þeirri skýringu, merkilegt nokk). Og vegabréfið í hnífaparaskúffunni (nema hér á Grettisgötunni er ég með margar hnífaparaskúffur svo að vegabréfið er geymt í matskeiðaskúffunni).

Akkúrat núna stendur borðstofustóll í baðkerinu og ofan á honum tróna rúskinnsstígvélin mín ásamt einni silfurskeið. Fyrir þessu er ástæða sem ekki verður útskýrð hér. Þetta er svolítið sérkennileg sjón En þetta er nú ekki til frambúðar. Bæði vegna þess að ég á von á fjölda manns í mat í kvöld og þarf að nota borðstofustólinn - jú, og svo þarf ég líklegast í bað fyrr eða síðar.