Í röngum bransa

Þegar ég var að leita að afmæliskorti fyrir hann Ingólf bróðurson minn sem er að verða fjórtán ára, þá sá ég að við erum náttúrlega í kolvitlausum bransa í bókaútgáfunni. Ég fann eiginlega ekki eitt einasta kort undir 470 krónum eða svo og mörg töluvert dýrari, upp í 7-900 krónur. Ósköp ómerkileg kort eiginlega, tvöföld með litmynd framan á og umslagi, ekki sérlega stór.

Íslenskar barna- og unglingabækur eru flestar held ég á bilinu 2-3000 krónur, litprentaðar smábarnabækur margar ódýrari, jafnvel undir 1000 krónum. (Ég man reyndar verð á fæstum okkar bókum og get ekki gáð í Bókatíðindi því að samkvæmt úrskurði Samkeppnisstofnunar má Forlagið ekki birta leiðbeinandi verð á útgáfubókum sínum þótt allir aðrir megi það - en ég held að við séum ósköp svipuð í verðlagningu og aðrir). Þetta eru vandaðar bækur, margar á annað eða þriðja hundrað síður eða meira, sumar myndskreyttar, og við borgum höfundarlaun, þýðingarlaun, prófarkalestur, umbrot, kápuhönnun og svo framvegis og framvegis. Á bak við eina barnabók liggur margra mánaða vinna sem margir hafa komið að. Þó kostar hún ekki meira en þetta og kortið kostar kannski 20-25% af bókarverðinu, jafnvel meira.

Við ættum að fara í kortabransann líklega, það detta allavega út ýmsir kostnaðarliðir við þá framleiðslu.

Ég keypti á endanum pínulítið kort á 195 krónur handa afmælisbarninu og sagði honum að það væri kreppan, hún kæmi fram í kortum en ekki gjöfum. Hann var ekkert ósáttur við það. Enda hef ég aldrei vitað fjórtán ára ungling sem lét sig afmæliskort nokkru varða.

Gömul vísa og ný

Fylgir honum sægur saka
sjóðþurrðir og vaxtataka
og geysistóru gjaldþrotin.
Bankatöpin býsna háu.
Bruðl og eyðsla í stóru og smáu
og ótal fleiri afglöpin.

Þetta var ort um Sjálfstæðisflokkinn þegar hann breytti um nafn úr Íhaldsflokki 1929. Spurning hvort það á nokkuð síður við núna en fyrir 79 árum.

Alvöru bananalýðveldi?

Mjög dularfullur pistill, þessi hér. En skemmtilegur í ljósi þess hvenær hann var skrifaður.

,,Alas, Icelanders failed in their aspiration to become a banana republic."

Óekkí.

Giftir ganga til skildaga

(ég svosem á ekki von á að nokkur maður kannist við þetta orðtak en fannst það eiga vel við hér).

Ekki kemur það mér neitt á óvart að fjármunir Samvinnutrygginga hafi farið fyrir lítið hjá eignarhaldsfélaginu Gift. Bæði var það nú vegna þess hverjir voru þar innstu koppar í búri og svo hef ég alltaf haft megna ótrú á þessu nafni, það hefur margræða merkingu og þegar ég heyri það dettur mér alltaf í hug atvik sem ég skrifaði um einu sinni fyrir löngu:

,,... minnir mig á atvik úr jólaösinni ein fyrstu jólin mín hjá Iðunni, líklega 1987 eða svo. Valdimar gamli var þá enn þar með annan fótinn, að minnsta kosti fyrir jólin, og hann fékk sér oft bollasúpu eða eitthvað slíkt í hádeginu. Einhvern tíma var ég á kaffistofunni og þá kom hann inn, kveikti á katlinum og fór að gramsa í poka sem Ingunn kona hans hafði skilið eftir á eldhúsbekknum; dró svo hróðugur upp lítinn flatan pakka og ætlaði að fara að hella úr honum í bolla. Eitthvað fannst honum pakkinn þó ólíkur súpupakka og leit á umbúðirnar en varð hvumsa við þegar hann sá bara orðið ,,Gift" og hélt það væri danska. ,,Hvað er þetta, ætlar hún Ingunn nú að fara að byrla mér eitur?" spurði gamli maðurinn. En þegar nánar var að gáð stóð ,,Gift Tags" á pakkanum.

Þá fór Valdimar að leita í skápum, fann annan pakka sem var ómótmælanlega súpa, og hrærði innihald hans út í vatni. En ekki fannst honum súpan sérlega góð, tautaði að hún væri eins og versta veggfóðurslím. Það kom líka í ljós að þetta var venjuleg pakkasúpa og duftið átti að nægja í heilan lítra af vatni en ekki einn bolla ..."

Ég er voða hrædd um að það hafi verið veggfóðurslím eða þaðan af verra í þessum pakka.

,,Ég tek ábyrgð á því"

Ég sé það núna þegar ég lít til baka að fyrir mánuði vorum við í sömu stöðu og núna - og ég vissi það svosem alveg - en á þessum mánuði og í öllu því þvargi og lánsbetliferðum og fundahöldum og seðlabankastjóradeleríi og staffirugheitum og við-borgum-ekki-kjaftæði sem síðan er búið að ganga yfir höfum við tapað þeirri litlu samúð sem við áttum. Nema kannski hjá Færeyingum. Og því miður verður að segjast að við eigum ekki annað skilið.

En Björgólfur segist hafa trú á að það séu til peningar fyrir þessu öllu saman. Mér finnst hann nú ekkert voðalega trúverðugur, enda er hann ekki í teinóttu. Þótt hann segist bera fulla ábyrgð á hinu og þessu. Það hafa nú ýmsir tekið á sig ábyrgð undanfarinn mánuð án þess að það hafi haft einhverja sérstaka merkingu.

En það er reyndar búið að koma í ljós á síðustu vikum að það er til tvenns konar ábyrgð. Annars vegar ábyrgðin sem bankastjórarnir og forstjórarnir og stjórnarmennirnir og verkalýðsforkólfarnir og pólitíkusarnir og þeir allir bera og fá svakahá laun fyrir að bera og svona og virðist frekar merkingarlaus.

Og svo ábyrgðin sem við hin berum.

Sökudólgurinn

Allt í einu rann upp fyrir mér áðan hver er sökudólgurinn í öllu þessu helvtítis djöfulsins andskotans botnlausa drullupyttsklúðri (þarna kom Norðlendingurinn upp í mér, auk þess sem ég er alltaf með orðljótara móti í nóvember).

Það er ekki hundaklyfberinn hann Davíð, þótt hann sé útaf fyrir sig hábölvaður drulluklepri.

Nei, það er sko skúnkurinn sem seldi honum ölið.

Nú þarf bara að finna hann.

Uppgjöf, Tortola, Tortuga og 4856 færslur

Ég er einhvernveginn í voða litlu bloggskapi þessa dagana. Nóg að skrifa um, svosem, en nógir aðrir til að gera það. Nenni því ekki.

Samt gerist ekki neitt dag eftir dag nema einhverjir framsóknarmenn delera (so what else is new) og Geir gleymir að líma frímerki á bréfið til Alþjóðagjaldeyrissjóðsins eða eitthvað og enginn veit hvað á að gera og ég nenni ekki einu sinni að vera reið lengur. We're screwed. Eins gott að horfast bara í augu við það. Reyna að komast að einhverju samkomulagi um Icesave-dæmið og sækja svo um í ESB ekki seinna en strax (þá skoðun hef ég reyndar haft mjög lengi) og hverfa í millibilsástandinu aftur til áttunda áratugarins eða svo. Hann var ekkert alslæmur sko, það mundi ég þegar ég sá myndir frá 30 ára afmæli Dallas áðan. Nema tískan reyndar. Það eru takmörk hvað maður vill teygja sig langt.

Já, og gera svo útrásarvíkingana og bankastjórana og Davíð og nokkra í viðbót seka skóggangsmenn. Banna þeim landvist og skjóta þá á færi ef til þeirra sést. Eða húðstrýkja þá allavega. Þeir geta svo bara dúsað á Tortola og Caymaneyjum til eilífðarnóns. Eða er það Tortuga? Nei annars, það er sjóræningjabælið í rómaninum um Blood skipstjóra, sem ég las mér til óbóta á unga aldri. Tortola er aftur á móti landræningjabæli.

Hana, nú líður mér ögn betur.

Ég átti 6 ára bloggafmæli í gær og þetta er færsla númer 4856. Það er helvíti mikið. - Þessi óþarfi fróðleikur er samt ekki undanfari að yfirlýsingu um að nú sé bara komið gott og ég sé hætt, neinei, en ég verð kannski eitthvað óduglegri á næstunni. Það eru alltof margir að blogga um alltof stóra hluti og spyrja spurninga sem engin svör fást við. Ég ætla frekar að gera eitthvað annað. Skrifa bók eða eitthvað.

Alþingismenn, landgönguliðar og útibússtjórar

Það er alveg greinilegt að þingmenn þurfa virkilega á aðstoðarmönnum að halda.

Einu sinni rataði bréf frá mér inn á amerískan póstlista sem það átti alls ekki að fara á en það var þó á engan hátt mín sök, heldur viðtakandans, sem hafði bara ætlað að áframsenda eina uppskrift frá mér. Þar með bakaði ég mér ævarandi óvild bandarísks landgönguliða og tímabundna óvild útibússtjóra í brennivínsbúð í Pennsylvaníu, en þessir menn höfðu barist um hylli viðtakandans og við höfðum verið að diskútera þau mál. Útibússtjórinn vann á endanum.

Mér finnst Bjarni alls ekkert maður að meiri þótt hann hafi sagt af sér, það var bara svo sjálfsagt mál. En þeir eru ansi margir sem mættu taka hann sér til fyrirmyndar.

Ég sé samt ekkert fyrir mér neina rosalega afsagnarskriðu á næstu dögum.