Ég stóð úti á svölum áðan og fylgdist með Matthildi grannkonu minni reyna að stíga á bak á nýja reiðhjólið sitt. Það getur nú verið nógu erfitt þegar maður er bara þriggja og hálfs árs en fyrir unga stúlku sem er klædd skósíðum bleikum tjullkjól getur þetta reynst afar erfið þraut. Pilsið þvældist alltaf fyrir Matthildi, hvernig sem hún reyndi. Á endanum brá hún á það ráð að kippa pilsinu nærri upp að mitti og klofast yfir sætið aftan frá. Þá gekk þetta, þótt aðfarirnar væru ekki mjög dömulegar. En reyndar tók ekki betra við þegar hún var sest, því pilsið hélt áfram að flækjast fyrir og Matthildur gafst upp og fór að blása sápukúlur, okkur báðum til skemmtunar.

Annars er ég að sjóða hamborgarhrygg sem ég fékk á spottprís á dögunum og er að hugsa um að setja hann svo á grillið á eftir í staðinn fyrir í ofninn. Líklega baka ég eða grilla bæði sætar og venjulegar kartöflur með, gulrætur kannski líka. Og súkkulaðiís með jarðarberjum á eftir. Eldfjallið hefur fúlsað við fimm seinustu ísum sem ég hef búið til og segist bara vilja súkkulaðiís. Núna bjó ég til ágætis súkkulaðiís og ef hún vill hann ekki verð ég sármóðguð og bý aldrei til ís handa henni aftur.

Ég bý til ís í ísvélinni minni en það er auðvitað hægt að gera það án þess að eiga slíkt tól. Þá er bara að hræra nokkrum sínnum í ísblöndunni á meðan hún er að frjósa til að koma í veg fyrir að ísnálar myndist. (Svo má líka nota rjóma í staðinn fyrir mjólkina og eintómar eggjarauður í staðinn fyrir heilu eggin - þá verður ísinn svo feitur að hann kristallast ekkert, og reyndar afskaplega hreint góður.)

Súkkulaðiís

150 g gott, dökkt súkkulaði
200 ml mjólk
3 egg
4 msk sykur
1 tsk vanilluessens
250 ml rjómi

Súkkulaðið brætt í mjólkinni og síðan er blandan látin kólna alveg. Eggin þeytt mjög vel með sykrinum og síðan er súkkulaðiblöndu og vanilluessens þeytt saman við. Rjóminn þeyttur í annarri skál og blandað saman við með sleikju. Hellt í ísvél og hún látin ganga þar til blandan er hálffrosin en síðan sett í form og látið frjósa alveg. Eða sett beint í skál og fryst og þá hrært í blöndunni nokkrum sinnum á meðan hún er að frjósa.

Ef þetta er kosningaís getur maður svo skreytt hann í flokkslitunum.

Ég ætla að halda með Austurríki í Eurovision. Þeir eru greinilega hættir að taka þetta alvarlega eftir að hafa hafnað - hvað, átta sinnum? - í neðsta sæti. Og ekki hægt annað en að halda með söngvara sem syngur svona texta:

Der Unterschied zwischen Menschen, zwischen Affen und Primaten
Der is net vü größer wie bei Nudl und Fritatten

Efnafræðistúdentinn er röskleikapiltur. Kominn heim tveimur tímum og tuttugu mínútum eftir að prófið sem hann fór í í morgun byrjaði, búinn að taka prófið, búinn að kjósa og búinn að fara í Ríkið.

Það er heljarmikið partí búið að vera í allt kvöld í bakgarðinum við hliðina. Mér finnst nú ekki alveg vera veður fyrir garðpartí en þau um það. Allavega er mikið stuð á liðinu.

Ég hef nú ekki gert mikið af því að halda garðpartí um dagana, enda aldrei verið með einkagarð og ekki kunnað við að halda mikil partí í sameignargörðum. Nema auðvitað á Eyrarlandsveginum 16. og 17. júní 1977 en það var nú sérstakt. Auk þess var ég að flytja úr íbúðinni daginn eftir. Og þá man ég - svona í framhaldi af því sem ég skrifaði um í gær - að ýmsa sem komu inn í eldhúsið (hluti af partíinu var innandyra) rak í rogastans, því þar sat biksvartur náungi á stólkolli, en þeldökkir menn voru þá ekki mikið algengari á Akureyri en þeir höfðu verið í Skagafirði nokkrum árum fyrr. Skýringin á veru mannsins í eldhúsinu var hins vegar sú að þetta var vetrarmaður á Gunnarsstöðum, upprunninn í Ghana, sem hafði komið í samkvæmið með Steingrími Sigfússyni. Ég man hins vegar ekki hvort Stæn sat þarna í eldhúsinu; kannski var hann úti í garði að kveða húsganga úr Þistilfirði með Sigga stóra, til dæmis þennan:

Finnbogi minn, Finnbogi minn, Fransarinn atlar á mig
Finnbogi minn, Finnbogi minn, Fransarinn atlar á mig.
Þuríður mín, Þuríður mín, hann atlar ekki á þig.
Hann atlar að gefa þér pompalabrauð, pompalabrauð, pompalabrauð -
- og svooooooo - atlar hann á þig.

Ég er nú kannski að ljúga því að þetta hafi verið kveðið þarna í garðinum en þessi húsgangur var oft raulaður eftir að Stæn kenndi Sigga og félögum hann.

Á maður að nenna að horfa á leiðtogaumræðurnar? Æ, ég veit það ekki. Löngu búin að ákveða hvað ég kýs og á ekki von á að heyra nein ný sannindi. En þetta verða spennandi kosningar. Og eins og Lalli Johns segir: það verður annaðhvort framför eða afturför.

Ég var að elda fyrir myndatökur í vinnunni í dag og tók eitthvað af afgöngunum með heim í kvöldmatinn handa okkur efnafræðistúdentinum. Við ætluðum á Vínbarinn en enduðum á Metz (þar sem Oro var og áður Rex), sem reyndist fínn staður - mun ódýrara vín og mun minni sígarettureykur en á Vínbarnum. Förum örugglega þangað aftur.

Rabbarbarinn frá Hildigunni kom sér vel og hér er uppskriftin - ég hafði þetta með steiktum lambahrygg (ef einhver tekur eftir að ég skrifa ýmist rabbarbari eða rabarbari, þá er það með vilja gert):

Rabarbara- og spínatkompott

500 g rabarbari (helst rauður)
2 msk sykur
2 msk vatn
1/4 tsk kínversk fimm krydda blanda
væn hnefafylli af spínati (u.þ.b. 150 g)

Rabarbarinn skorinn í 3-4 cm bita. Sykur, vatn og fimm krydda blanda sett á pönnu eða í pott, hita að suðu og hrært þar til sykurinn er uppleystur. Rabarbarinn settur á pönnuna og soðinn í 3-4 mínútur. Spínatið sett ofan á, lok lagt yfir, hitinn lækkaður og látið malla í 3-4 mínútur í viðbót. Hrært lauslega í blöndunni og borið fram með lambasteik.

Ágætur bekkjarbróðir minn úr menntaskóla er á framboðslista Framsóknar í öðru Reykjavíkurkjördæminu. Á xb.is er kynning á honum þar sem stendur að hann sé næst yngstur í hópi þriggja systra. Hmm. Ég þykist nú vita hvað við er átt en það er varla hægt að lesa annað út úr þessu en að Bangsi sé miðsystirin.

Það bar alltsvo góðan árangur að lýsa eftir rabbarbara og ég þakka Hildigunni kærlega fyrir. Aftur á móti hef ég lýst hér áður eftir bæði villigæsum og karlmönnum og engar undirtektir fengið, svo að bloggið er ekki óbrigðull auglýsingamiðill.

Ég vaknaði í morgun við umræður um nýbúa í morgunþætti Rásar 2. Og í hádeginu fórum við þrjár á Alþjóðahúsið í súpu (ágæt súpa, reyndar). Og ég er búin að vera að lesa mér til um allskyns hitabeltiskryddjurtir í dag.

Og einhvern veginn varð þetta allt til þess að mér varð hugsað til þess þegar ég sá í fyrsta skipti mann sem var öðruvísi á litinn en skjannahvítur, eða allt að því. Slíkt fólk var nefnilega afar fáséð í Blönduhlíðinni í þá tíð. Ein kona hafði snemma á öldinni átt barn með Rússa og þóttu firn mikil. Kristel í Borgargerði var þýsk og Lindemann í skúrnum líka - gott ef ekki gyðingur í þokkabót - en þetta fólk var allt jafnhvítt og venjulegir Skagfirðingar.

En þegar ég var ellefu ára og við flutt út á Krók kom einu sinni hollenskt flutningaskip þangað að sækja hross. Útlendar skipakomur voru mjög fátíðar og þetta var slíkur viðburður að barnaskólabekkurinn minn tók strikið út á Eyri eftir skóla og safnaðist saman á bryggjunni að góna á skipið og skipverjana. Og meirihluti þeirra var svertingjar, allavega einir fjórir eða fimm. Hollendingunum þótti greinilega mjög fyndið að vekja svona mikla athygli innfæddra. Þeir söfnuðust sjálfir saman við borðstokkinn og fyrr en varði fóru þeir að kasta smápeningum niður á bryggjuna og þar var slegist um þá. Og Hollendingarnir hlógu. Seinast fóru þeir að henda bjórflöskutöppum. Það var slegist um þá líka því allir héldu að þetta væru peningar.

Mér hefur oft orðið hugsað til þessa síðan, ekki síst þegar ég sé í bíómyndum eða sjónvarpsþáttum hvar hvítir ferðamenn koma til þróunarlands eða fátækra staða og börn hópast að þeim og láta kasta til sín smámynt og sælgæti. Nema þarna snerust hlutverkin við, hvítu börnin hrintu hvert öðru til og frá í bryggjuslabbinu til að krækja í verðlitla smápeninga og svörtu mennirnir horfðu hlæjandi á. Ég ætla ekki að segja að það hafi verið nákvæmlega þetta sem kom í veg fyrir að ég þróaði með mér einhverjar hugmyndir um yfirburði hvíta kynstofnsins. En það hjálpaði.

Einhvern tíma minntist ég á alla Aronana sem eru með Sauðargærunni á leikskóla (fjórir á tuttugu barna deild). Mér finnst að það mætti kannski vera ögn meiri tilbreytni. Og í dag var Eldfjallið að leika sér við bekkjarsystur sínar, Höllu, Þórdísi Höllu og Kristínu Höllu. Sjálf heitir hún ekki Halla en það munar bara tveimur bókstöfum.

Annars held ég að þetta sé bara tilviljun með Höllurnar, það er ekki tískunafn eins og Aron. Tískunöfn þurfa svosem ekki að vera slæm en þau verða oftast frekar leiðigjörn. Ég held að það sé betra að heita sjaldgæfu nafni (svo framarlega sem það er ekki fáránlegt) en tískunafni, allavega vildi ég það frekar. Þótt það hafi ýmsa ókosti. Það var til dæmis bara ein önnur Nanna í Skagafirði þegar ég var að alast þar upp og mér gekk stundum illa að fá fólk til að trúa því að ég héti þetta. ,,Nanna? Þetta er ekkert nafn," sagði Friðrik læknir við mömmu og ég hét alltaf eitthvað allt annað á miðunum á meðalaglösunum úr apótekinu - Anna, Hanna, Unnur. Þetta rifjast stundum upp þegar ég á í samskiptum við Bandaríkjamenn, þeim finnst Nanna ekki heldur vera nafn. Nanna er amma. Sem er allt í lagi mín vegna ...

,,Feit, löt og harðbrjósta" er fyrirsögn á einhverjum pistli eftir Gunnar Smára í Fréttablaðinu í dag, sem ég nenni reyndar ekki að lesa - sjálfsagt er ég þó meira og minna sammála efninu því ég hef grun um að það sé átt við ríkisstjórnina, en mér fannst þetta bara eiga svo ljómandi vel við mig þessa stundina að ég ætla að ímynda mér að þessu hafi verið beint til mín. Þetta með spikið þarf nú ekki að ræða. Ég er búin að vera ákaflega löt síðustu daga - hef reyndar druslast í vinnuna og reynt að gera eitthvað þar en ekkert nennt að gera af öllum þeim aukaverkunum sem ég var búin að lofa, að ekki sé nú talað um vorhreingerninguna sem ég var búin að lofa sjálfri mér að fara í. Og harðbrjósta - hmm, ég vorkenni efnafræðistúdentinum ekkert að vera í prófum, ég hef takmarkaða samúð með hlaupabólusjúklingnum, og ég finn eiginlega ekkert til með uppáhalds tengdasyni mínum þótt hann sé að vinna fram á rauðanótt við að brenna tvö og hálft tonn af kaffi fyrir Sjálfstæðisflokkinn.

Mig bráðvantar rabbarbara og komst að því áðan að rabbarbarabeðið sem ég treysti á varð fórnarlamb garðskálabyggingar í fyrrahaust. Er einhver sem getur reddað mér dálitlum rabbarbara fyrir föstudaginn?

Sauðargæran er með hlaupabólu, sem er nú ekki stóralvarlegur sjúkdómur hjá hraustum ungum manni sem kominn er hátt á annað ár. Nema ég er að minnsta kosti tvisvar búin að mismæla mig og segja fólki að hann sé með heilabólgu, sem er náttúrlega allt önnur Ella, og ekki áttað mig fyrr en ég sé skelfingarsvipinn á viðmælendunum.

Reyndar er þetta í annað skiptið sem drengurinn fær sjúkdóminn. Ég hélt reyndar að maður fengi ekki hlaupabólu nema einu sinni á ævinni en það virðist einhver lenska hjá drengjum í minni fjölskyldu að fá hana tvisvar. Eða öllu heldur, að fá hana svo ungir að þeir ná ekki að mynda ónæmi. Þegar ég fer að hugsa til baka held ég að efnafræðistúdentinn hafi verið mjög ungur þegar hann fékk hlaupabólu. Hmm.

Saúdi-Arabarnir eru komnir aftur.

Hvort sem þeir nota arabísku útgáfuna af Google eða einhverja aðra leitarvél, þá virðast þeir alltaf ramba beint á bloggið mitt þegar þeir leita að "sex+konan" (og í hvert skipti sem ég minnist á þetta fjölgar heimsóknunum auðvitað til muna). Ég get alveg skilið þetta með sex, eða hot sex eða hvað það nú er sem þá vantar. En "konan"? Þýðir konan eitthvað á arabísku? Eða er þetta einhver staður og þeir að leita að aksjón þar? (Ég man bara eftir borginni Konan í Japan, eru Arabar alltaf í bissnissferðum þangað?) Eða er ég að misskilja eitthvað?

Ég var beðin hér áðan um uppskrift að glasatertubotnum. Stutta útgáfan kemur hérna að neðan. Langa útgáfan er aftur á móti hér. Kartöflumjölið er svosem ekki nauðsynlegt en mér finnst botnarnir verða léttari og betri ef það er notað.

Glasatertubotn

3 egg
sykur
2 msk kartöflumjöl (má sleppa)
hveiti
lyftiduft eftir atvikum (sjá löngu útgáfuna)

Ofninn hitaður í 190°C og meðalstórt tertuform smurt vel. Þremur jafnstórum glerglösum stillt upp hlið við hlið. Eggin brotin í eitt. Sykur settur í annað glas, jafnhátt og eggin ná. Kartöflumjölið sett í það þriðja og fyllt upp með hveiti, jafnhátt og eggin ná. Lyftidufti bætt í hveitiglasið, 0-3 teskeiðum, eftir því hvaða stefnu maður fylgir (sjá löngu útgáfuna). Egg og sykur þeytt mjög vel saman. Hveitið sigtað yfir, blandað gætilega saman við með sleikju, hellt strax í formið og sett beint í ofninn (þetta er sérstaklega mikilvægt ef notað er kartöflumjöl). Botninn bakaður í um 18 mínútur, eða þar til hann er svampkenndur, gullinbrúnn og farinn að losna frá hliðum formsins. Hvolft úr forminu og látinn kólna á grind.

Samkvæmt dauðaprófinu sem ég tók um daginn eru 12% líkur á að dánarorsök mín tengist því að mér verði rænt af geimverum. Ég er búin að hafa nokkrar áhyggjur af þessu og varð því voða glöð þegar ég rakst á The Abductalizer, netpróf þar sem maður átti að geta fundið út líkur á því að manni yrði rænt af einhverjum Klingonum eða hvað veit ég. Svara öllum spurningum samviskusamlega og svo kemur bara engin niðurstaða. Pþvu.

Ég hef svosem engan sérstakan áhuga að vera rænt af geimverum en ef svo væri og ég væri orðin langþreytt á að bíða, þá er hjálp til reiðu, maður talar bara við Alien Abductions, Inc: ,,So why wait? Why wonder if they're ever going to come for you? Why even invest the time, trouble, and expense involved in an actual abduction when the highly trained and professional staff at Alien Abductions Incorporated can provide you with personalized, realistic memories of the alien abduction that you have been waiting for your entire life?"

Uppskriftin frá James Beard verður að bíða, ég gleymdi James Beard´s American Cookery í vinnunni og fann enga viðeigandi uppskrift í þeim Beard-bókum sem ég á hér heima. Það bíður þá betri tíma, og eins uppskrift helguð Karli Marx, sem er víst 185 ára í dag. Í staðinn notaði ég uppskrift sem er að mestu leyti frá Nigel Slater, sem ég held reyndar meira upp á en Beard. Einfalt og gott. Og svo var súkkulaðibúðingur á eftir í tilefni dagsins.

Þykkt skornar sneiðar af lambaframhrygg eru bestar en reyndar mætti líka nota lambaskanka, elda þá aðeins lengur og snúa þeim oftar. Þetta er aftur á móti ein af þeim uppskriftum þar sem ekki er hægt að nota eitthvað annað í staðinn fyrir rauðvínið; vatn eða soð mundi til dæmis ekki virka. Kassavín er fínt í svona.

Rauðvínssoðinn lambaframhryggur

1 kg lambaframhryggjarsneiðar
3 msk hveiti
nýmalaður pipar
salt
1 msk ólífuolía
1 msk smjör
3 rauðlaukar, skornir í sneiðar
5-6 hvítlauksgeirar, heilir
3 dl rauðvín
2 lárviðarlauf
1 tsk sólberja- eða jarðarberjasulta (má sleppa)

Sneiðarnar e.t.v. skornar í 2 bita hver og velt upp úr hveiti krydduðu með pipar og salti. Olía og smjör hitað í víðum potti eða á þykkbotna pönnu með loki og kjötið brúnað við góðan hita í 2-3 mínútur á hvorri hlið. Lauk og hvítlauk bætt áfram á pönnuna og steikt við meðalhita í nokkrar mínútur. Rauðvíni hellt yfir, lárviðarlaufi og sultu bætt út í, hitað að suðu, þétt lok sett yfir og látið malla við mjög hægan hita í um 1 klst. Svolitlu víni eða vatni bætt við ef uppgufun verður of mikil. Kjötbitunum snúið og látið krauma áfram í 15-30 mínútur, eða þar til kjötið er alveg meyrt. Ef mikill vökvi er í pottinum er lokið tekið af og hitinn hækkaður til að sjóða sósuna niður. Borið fram með sósunni og t.d. pasta eða kartöflustöppu. Eða bara grænu salati og brauði.

Mogginn segir frá konu sem var sýknuð af kæru um að hafa ráðist á aðra konu á bílastæði á Akureyri: ,,með þeim afleiðingum að hún handleggsbrotnaði á fjærenda hægri framhandleggs".

Ég sit hérna og er að horfa á hægri framhandlegginn á mér. Mér finnst ekki vera neinir endar á honum, þannig séð. Hvorki nær né fjær.

En kannski þetta hafi verið utanbæjarkona.

Í dag er Súkkulaðibúðingsdagurinn (National Chocolate Custard Day) í Bandaríkjunum. Ég ætla að leggja til að þessi dagur verði líka tekinn upp hérlendis. Gott mál.

Bandaríski meistarakokkurinn James Beard hefði orðið hundrað ára í dag ef hann hefði lifað og í tilefni af því er líklegt að ég setji inn uppskrift seinna í dag sem sýnir aðra hlið á bandarískri matargerð en ,,salat"-uppskriftin í gær.

Fyrstu minningar Beards tengdust að sjálfsögðu mat: ,,The kitchen, reasonably enough, was the scene of my first gastronomic adventure. I was on all fours. I crawled into the vegetable bin, settled on a giant onion and ate it, skin and all. It must have marked me for life, for I have never ceased to love the hearty flavor of raw onions”.

Ég drakk nú bara steinolíu þegar ég var á svipuðum aldri, eins og ég sagði frá hér um daginn, og ávann mér ekki smekk fyrir henni. Hver veit hvað orðið hefði ef það hefði verið grænmetiskassi á eldhúsgólfinu í Djúpadal en ekki steinolíukrukka. En í honum hefði hvort eð er aldrei verið annað en kartöflur, rófur og laukur, og mögulega hvítkálshaus. Sennilega hefði laukurinn orðið fyrir valinu hjá mér líka.

Nokkrar myndir af dæmigerðum ,,storknuðum salötum" eins og talað er um í færslunni hér að neðan má sjá hér. Smellið á Horrid Jello Molds (segir allt sem segja þarf).

Það hefur ekki verið rætt um annað en efnafræði hér á Kárastígnum í dag. Sem þýðir að ég hef ekki blandað mér í umræðurnar. Nema þegar við drukkum sunnudagskaffið úti á svölunum áðan, ég nennti reyndar ekki að baka en skrapp niður í Sandholt og keypti napóleonskökur og fleira handa efnafræðistúdentinum og skylmingastúlkunni, og ég fór að útskýra hugtök úr bandarískri matargerð á borð við ,,congealed salad". Það er að segja að því marki sem ég get útskýrt það, ég er hrædd um að ýmislegt í þeirri grein matargerðarlistarinnar verði mér að eilífu hulið. Til dæmis hvenær á að bera svona ,,salat" fram, hvernig á að borða það, með hverju, og hvers vegna í ósköpunum. Hér er dæmi (bara sem dæmi, ég hef aldrei gert þetta, ekki einu sinni í tilraunaskyni, og ég er ekki að setja þessa uppskrift hér til eftirbreytni):

Sumarsalat

18 stórir sykurpúðar (marshmallows)
1 bolli mjólk
6 únsu pakki límónu-Jello
8 únsu dós ananaskurl, án safa
1 bolli rifnar gulrætur
1 bolli saxað sellerí
1 bolli kotasæla
1/2 bolli majónes
1 bolli rjómi, þeyttur
1/2 bolli saxaðar hnetur

Sykurpúðarnir bræddir í mjólkinni. Hlaupduftinu bætt út í og hrært þar til það er alveg uppleyst. Látið kólna. Ananas, gulrótum, selleríi, kotasælu og majónesi hrært saman við. Kælt þar til blandan er byrjuð að hlaupa. Þá er þeytta rjómanum og hnetunum blandað gætilega saman við. Hellt í glerskál og kælt þar til það er orðið stíft.

Ég er margoft búin að reyna að láta bandaríska kunningja mína útskýra svona matargerð fyrir mér. Ég skil hana samt ekki og ég held að þeir geri það ekki heldur. Líklega þarf maður að vera alinn upp við svona til að kunna að meta það.

Kannski endar með því að ég verð að útbúa nokkrar gerðir af svona ,,salati" til að reyna að skilja það. Þá byrja ég örugglega á kóksalatinu sem ég er búin að hóta efnafræðistúdentinum árum saman að ég eigi eftir að bera fyrir hann - þá er kók (eða pepsí eftir atvikum) og Jello eða annað hlaupduft hrært saman. Stundum er þetta látið stífna og skorið í teninga sem er síðan blandað saman við salat, en algengara er að ýmsu gumsi (t.d.rjómaosti, majónesi, kokkteilberjum, ananas og pekanhnetum) hrært saman við og allt látið stífna og borið fram eins og einhvers konar búðingur. Held ég, en þetta er samt oft flokkað með salötum en ekki eftirréttum í matreiðslubókum.

Við nánari athugun er líklegt að ég byrji á einhverju öðru ef ég ætla að kasta mér út í tilraunir í þessari matargerðarlist. Þeir sem vilja kynna sér þetta nánar gætu t.d. byrjað hér.