Sauðargæran biður um liggibrauð þegar hann vill fá flatbrauð. Alveg rökrétt, geri ég ráð fyrir. Þegar maður er þriggja ára. Brauðið liggur flatt.

Það gafst lítill tími í Kaupmannahafnarferðinni til annars en að sitja ráðstefnuna. Þó hafði ég smátíma seinnipartinn í gær. Ætlaði fyrst að líta inn í Hennes og Mauritz en þegar fimm fyrstu pörin/vinkonurnar/mæðgurnar sem ég gekk framhjá eftir að inn í búðina kom reyndust vera Íslendingar gafst ég upp, fór í Magasín og lagði smávegis af mörkum til að styrkja Baugsveldið. Aðallega í kjallaranum samt.

Í morgun ætlaði ég svo að fara í Kunst og køkkentøj, þar sem mér hefði örugglega tekist að eyða formúu, en þá var ekki opnað þar fyrr en ellefu, um það leyti sem ég þurfti að tékka mig út af hótelinu, svo að ég fór bara í Gad í staðinn og keypti slatta af matreiðslubókum.

Já, ég veit. Ég er matarnörd.

Ókei, ég er búin að komast að því að elgsostur er ekki eitthvað sem ég mundi borga 50 þúsund krónur fyrir kílóið af. Alls ekki vondur, en ... Svo er dálítið erfitt að sjá elgsmjaltirnar fyrir sér.

Annars fengum við að smakka á alls konar góðgæti, grænlensku hreindýrahangikjöti, dönskum vínum, finnskri blóðpylsu, vindþurrkuðu norsku lambakjöti, sænskum ostum, grænlensku mutak, færeyskri grind og ókjörum af öðru norrænu ljúfmeti. Og það var bara hádegismaturinn. Svo var átta eða níu rétta kvöldverður og boðið upp á vín, bjór eða líkjör frá Norðurlöndum með hverjum rétti. Drykkirnir voru reyndar misgóðir en þó allir fullboðlegir og sænska eisweinið var reyndar fjandi gott (ef ég skildi sænska framleiðandann rétt telur hann sig vera nyrsta vínbónda heimsins).

Við kvöldverðinn sat ég við átta manna borð sem óhætt er að segja að hafi verið fjölþjóðlegt því að auk mín voru þar finnsk blaðakona, dansk/færeyskur kokkur, sænski vínbóndinn, matargagnrýnandi Berlingske Tidende - enginn Norðmaður eða Grænlendingur en aftur á móti þrír Baskar, þar á meðal Andoni Luis Aduriz, kokkur á veitingahúsinu Mugaritz í San Sebastian. (Þeir sem til þekkja mega segja: Vá maður! - öðrum til upplýsingar skal tekið fram að hann hefur stundum verið nefndur ,,besti ungi kokkur Evrópu" eða ,,arftaki Ferran Adria". Þeir sem vita hver Ferran Adria er mega segja ,,Ooooó", hinum til upplýsingar má nefna að veitingahúsið hans, El Bulli, er gjarna talið besta veitingahús heimsins um þessar mundir.) Því miður þýðir þetta ekki að matarblaðamaðurinn hafi átt langar og innihaldríkar samræður við meistarakokkinn þar sem hann talar ekki orð í ensku og spænskukunnátta mín er sirka fimm orðum meiri en baskneskukunnáttan.

Ég á eftir að segja meira frá þessu seinna og birti kannski matseðilinn frá galadinnernum.

Ég er semsagt að fara til Kaupmannahafnar á eftir og verð fram á laugardag. Erindið er að sitja þessa ráðstefnu, sem mér sýnist að geti orðið nokkuð spennandi. Það er heldur ekki á hverjum degi sem manni býðst að borða mat sem níu af þekktustu kokkum Norðurlanda hafa komið saman til að elda. Tengdasonur minn, sem hefur langa reynslu af að umgangast kokka, hristi að vísu höfuðið og sagði eitthvað um að níu kokkaegó í einu eldhúsi væri örugg ávísun á katastrófu. Ég vona það besta en máltækið segir náttúrlega ,,too many cooks spoil the broth".

Kemur í ljós. Ég hlakka allavega til að smakka ýmislegt af því sem þarna verður á boðstólum.

Mér sýnist allt útlit fyrir að ég verði veðurteppt í vinnunni. En það gerir nú ekkert til því að inni í eldhúsi eru ókjör af mat, eitthvað af víni og þrír ungir og myndarlegir kokkar. Svo að þetta lítur ekki illa út.

Ég hef verið að bíða eftir hugskeyti frá Begga varðandi veðrið í Kaupmannahöfn næstu dagana af því að ég á leið þangað á morgun. Þrír möguleikar í stöðunni:

1) Beggi hefur alveg svikist um að senda mér hugskeyti.

2) Hugsanalesturhæfileikar mínir ná bara til getraunanna hjá honum.

3) Það verður rok, rigning og skítakuldi í Kaupmannahöfn út vikuna.

Ætli sé ekki best að ég taki með einhverja hlýja, vatns- og vindhelda yfirhöfn.

Merkilegt að ég skyldi nefna Andrés Önd á dönsku hér í gær. Það er nefnilega sagt frá andláti mjög merkrar konu í dönsku blöðunum í dag. Það voru sköpunarverk þessarar konu sem ég gat notið eftir kennslu móður minnar (og Eiríks bróður, hann tók við dönskukennslunni af mömmu).

Ég hef áður hyllt Sonju Rindom. En það er alveg ástæða til að gera það aftur, núna þegar hún er farin til Langtbortistan. Langtbortistan er einmitt einn af yndislegum smíðisgripum Sonju Rindom.

Var ég ekki að nefna það hér um daginn að ef maður kaupir pörusteik sem búið er að skera í gæti borgað sig að skoða skurðina? Ég var að láta kaupa fyrir mig svínahrygg áðan og bað sérstaklega um að paran væri óskorin því að ég vil helst gera það sjálf. Fékk hann þó með skorinni pöru og þegar ég fór að skoða skurðina var varla einn einasti sem var skorinn alveg í gegn - þá á ég við út úr pörunni, hún hékk alls staðar saman á jöðrunum - og á þeim fáu stöðum þar sem skurðirnir voru skornir alveg niður voru þeir svo grunnir að ég þurfti hvort eð er að fara ofan í þá. Í miðjunni var aftur á móti skorið fulldjúpt, eða ögn ofan í kjötið.

Er furða þótt ég vilji helst gera þetta sjálf.

Ég var að verða ellefu ára þegar ég byrjaði í skóla. Verkfræðingurinn systir mín var níu og hálfs og prófessorinn bróðir minn tólf og hálfs. Mamma sá um að kenna okkur heima og gerði það svo vel að þegar við byrjuðum formlega skólagöngu á Sauðárkróki, í desember 1967, þá dúxuðum við öll hvert í sínum árgangi, strax á fyrstu prófum. Þetta gerði hún samhliða mjög erfiðum húsmóðurstöfum á stóru og þungu sveitaheimili, á afskekktum bæ þar sem ekki var einu sinni heitt vatn í krönum, hvað þá önnur þægindi. Hún kenndi okkur að lesa dönsku þegar við vorum á aldrinum 5-7 ára af því að hún mátti ekki vera að því að þýða Andrés Önd fyrir okkur.

Oft finnst mér að hún sé eini kennarinn sem hefur kennt mér nokkurn skapaðan hlut.

Nei, ég er ekki að lýsa skoðunum mínum á kennarastéttinni, kennaraverkfallinu eða aðgerðum kennara í morgun með þessu. Ég er bara að lýsa skoðun minni á móður minni.

Það er orðið langt síðan ég setti inn netpróf síðast, er það ekki?

Take the quiz: "Which American City Are You?"

San Francisco
Liberal and proud, you'll live your lifestyle however you choose in the face of all that would supress you.

Einhverntíma í sumar lofaði ég að setja inn myndir frá bernskustöðvunum í Skagafirði. Það hefur farist fyrir þangað til núna en þær eru semsagt hér.

Ég veit ekki alveg hvers vegna en ég stilli alltaf á BBC Prime á þessum degi (Remembrance Sunday) þótt ég horfi kannski ekki af athygli á alla útsendinguna frá minningarathöfninni. Kannski finnst mér þörf á að rifja upp öðru hverju að stríð eru ekki háð af vélmennum.

Það var samt allt annað í fyrra, þegar ég var á staðnum, og satt að segja býsna áhrifamikið þótt ég væri ekki að minnast neins sem ég hef misst. Aðrir í kringum mig voru greinilega að gera það, eins og ég sagði frá (neðst í færslunni). Þegar ég horfi á þetta í sjónvarpinu núna dettur mér helst í hug ung afgönsk stúlka sem á Íslandi fékk eftirmælin ,,shit happens".

Ég skil reyndar ekki áletrunina á minnismerkinu í Whitehall: The Glorious Dead. Það er ekkert ,,glorious" við að falla í stríði. Ég er ekki mikið fyrir hersýningar en það var merkilegt að sjá alla gömlu hermennina sem mættu, þótt ekki væru allir eins gamlir og þessir hér.

Mér fannst samt ennþá áhrifameira að sjá litlu minningargarðana þarna rétt hjá, þar sem fólk getur stungið niður krossi fyrir hvern sem það vill minnast - maður horfir á alla þessa krossa og áttar sig allt í einu á því hvað hver og einn táknar og hvaða tilfinningar eru bundnar þeim.