Ég er að horfa með öðru auganu á Laugardagskvöld með Gísla Marteini. Efnafræðistúdentinn kom í stofudyrnar, leit snöggt á skjáinn og spurði: ,,Eru þetta allir gaurarnir úr Hljómum nema þessi sem enginn man hvað heitir?" Honum sýndist sem sagt Eva María vera Engilbert Jensen.

Eva, ef þú lest þetta, þá vill drengurinn taka fram að:
1) hann var gleraugnalaus
2) hann leit mjög snöggt á skjáinn frá mjög skökku sjónarhorni
3) Engilbert Jensen er alltaf svartklæddur

Auk þess get ég bætt því við að hann er með Engilbert á heilanum. Eða allavega, þegar við vorum að spila Pictionary í sumarbústað í sumar var fyrsta tilgáta hans ævinlega ,,Engilbert Jensen!", alveg sama hvernig teikningin var.

Salvör er í þættinum Nafnið mitt í Fréttablaðinu í dag. Hún var látin heita eftir ömmu sinni, sem dó ung úr berklum, og hún segist hafa haldið þegar hún var barn að hún mundi deyja 32 ára eins og amman.

Ég heiti eftir ömmu minni, sem dó ung úr berklum, og fékk oft að heyra að ég væri lík henni. Ég var sannfærð um það árum saman að ég mundi deyja nokkrum dögum fyrir 24 ára afmælið mitt eins og amma mín. Ég var reyndar ekki lengur þeirrar trúar þegar afmælið fór að nálgast en samt man ég að mér leið dálítið einkennilega á afmælisdaginn: Nú er ég orðin eldri en amma mín náði að verða.

,,Schwarzenegger hefur verið sakaður um aðdáun sína á Hitler," segir Netmogginn í dag. Eins gott að manngreyið var ekki sakaður um aðdáun einhvers annars á Adolf.

Netsambandið heima er aftur komið á (greinilega!) en ég er búin að komast að því að ,,á eftir" er býsna teygjanlegt hugtak.

Og þar sem sjónvarpið bauð upp á Disney-mynd um apa (ókei, tilbreyting frá Disney-myndum um hunda), skjár 1 og 2 upp á ótextaðar endursýningar á einhverju sem ég var þegar búin að sjá, hinar stöðvarnar 40 buðu upp á mismunandi óáhugavert efni (undantekning: fyrsti þátturinn af Já, forsætisráðherra á BBC Prime), ég fann ekkert að lesa nema rómverska krimma, sem ég er búin að fá nóg af í bili, og efnafræðistúdentinn mátti ekki vera að því að sinna móður sinni af því að hann var upptekinn af að drekka Jack Daniels og spila tölvuleiki við einhverja aðra efnafræðistúdenta - ja, þá fór ég bara snemma að sofa.

Veitti kannski ekki af; efnafræðistúdentinum fannst ég svo hundakuðruntuleg í gærkvöldi að hann spurði hvað eftir annað hvort eitthvað væri að mér. En ég var bara syfjuð, þreytt og pirruð og verst að ég vissi ekki hvort ég átti að vera pirruð út í Símann eða Og Voðafón.

En nú er ég útsofin, úthvíld og hætt að vera pirruð, sólin skín, fallegt gluggaveður og (þetta er sérstaklega fyrir karl föður minn) það hefur gránað í Esjunni.

Hmm, hvaða áform skyldi þessi vera með á prjónunum?

En það eru engar svona uppskriftir á mínu bloggi þótt síðan hafi komið upp þarna. Bara svo það sé á hreinu.

Þegar ég gekk framhjá Hegningarhúsinu áðan stóð maður þar uppi á þaki með kúbein. Held samt að hann hafi ekki verið að koma að innan.

Þegar maður er netsambandslaus heima allt kvöldið (vonandi kemst það í lag fyrir helgi) og Davíð Oddsson að stefnuræða í sjónvarpinu, ja, þá er ágætt að Skjár 2 er með opna dagskrá þennan mánuðinn. Svo að ég settist í sófann og horfði á bíómyndir. Þegar ég var búin að horfa á tvær löggu- og bófamyndir í röð, þá var ég búin að komast að þeirri niðurstöðu að löggurnar í svoleiðis myndum væru gerðar allt of vitlausar. Sko. Önnur löggan (ef þær eru tvær, eins og einmitt var í þessum báðum) á alltaf fjölskyldu (hinn er alltaf einstæðingur) - allavega einhverja konu sem honum stendur ekki á sama um, eiginkonu/kærustu/dóttur/systur, einstöku sinnum mömmu. Og seint í myndinni ræna bófarnir alltaf þessari kvenpersónu og þegar hæst stendur birtist aðalbófinn með hana bundna og kjökrandi og heldur byssu eða hníf að hausnum á henni. Og maður veit alltaf um leið og þessi kvenpersóna birtist á skjánum snemma í myndinni að þetta á eftir að gerast. En þetta kemur alltaf löggunni jafnmikið á óvart. Horfa löggur í amerískum bíómyndum aldrei á hasarmyndir?

Ég spurði efnafræðistúdentinn hvort hann mundi ekki, ef hann væri lögga að eltast við harðsvíraða bófa, byrja á því að tryggja að mamma hans og kærastan hans væru öruggar og í felum svo bófarnir næðu þeim ekki. Hann starði bara á mig og virti mig ekki svars. Núna er ég sannfærð um að ef hann væri lögga væri ég löngu dauð. Allavega ef hann væri lögga í Los Angeles.

Ég var ekki komin nema þrjú skref frá húsinu í morgun þegar það rann upp fyrir mér að líklega væri gáfulegt að fara aftur inn og ná í regnhlíf. Ég gekk tvö skref til baka og þá rann upp fyrir mér að það hefði þá verið gáfulegra að stinga á sig húslyklum svo ég kæmist örugglega inn aftur.

Það versta er að þetta er annan daginn í röð sem ég gleymi lyklakippunni minni heima. Í gær hafði ég bara gleymt að færa hana á milli yfirhafna. Í morgun hafði ég stungið henni í vasann á yfirhöfninni sem ég ætlaði að fara í til að gleyma henni nú örugglega ekki. Og svo skipti ég náttúrlega um skoðun, fór í aðra yfirhöfn og gleymdi lyklunum.

Alzheimerinn er að ágerast.

Kæri efnafræðistúdent, viltu hafa samband einhvern tíma seinnipartinn í dag svo ég komist örugglega inn heima til að elda kvöldmat handa þér? (En það þýðir ekkert að beita þvingunum og heimta lasagne, systir þín er jú með lykla líka.)

Í tilefni af kommentunum um ávaxtaheiti hér að neðan datt mér í hug að rétt væri að endurbirta lista sem ég var með á póstlistanum mínum fyrir óralöngu. Heitin eru úr Matreiðslubók Jóninnu Sigurðardóttur:

,,Einhvern tíma um daginn var verið að ræða hér um hvenær rétt væri að nota íslensk nýyrði um ýmis hráefni til matargerðar og hvenær ekki; ég vil auðvitað vera sem íslenskust en það getur verið vafasamt að nota heiti sem ólíklegt er að muni ná fótfestu. Í bók Jóninnu er einmitt mikið um slík heiti og hér koma nokkur dæmi. Þið getið spreytt ykkur á að geta hvað við er átt - yfirleitt eru þetta algeng hráefni og til í flestum eldhúsum.

matarþvol
körður
þrúgur
stenglur
stirnur
kryddblendingur
kár
rauðaldin
grænaldin
eiraldin
granaldin
tröllepli
glæbörkur
sallasykur
bækigrjón
pálmagrjón
glægúrka
græningi
svertingi
steinsykur

Til allrar hamingju lætur Jónína algenga heitið yfirleitt fylgja í sviga fyrir aftan, annars gæti verið erfitt að átta sig á sumum uppskriftunum hennar."

Ég er búin að komast að því að það er helvítis vesen að baka misheppnaðar kökur viljandi. Kakan sem ég ætlaði að láta brenna að ofan brann ekki fyrr en ég setti hana beint undir grillið á fullum straum og kakan sem átti að falla og helst vera ekki alveg fullbökuð í miðju - jú, hún féll reyndar alveg en ég gleymdi henni í ofninum og tókst ekki að baka hana of stutt eins og ég hafði ætlað.

Þetta mundi efnafræðistúdentinn segja að væri sönnun á einhverri kenningu hans sem ég man ekki lengur hvernig er.

Passíuávöxtur, ástaraldin eða bara passionfruit - hvað finnst ykkur? Ég veit að passíuávöxtur er þannig séð rétt þýðing en mér finnst það bara svo skelfilega ljótt. Kannski finnst fólki það reyndar passa ágætlega því ég veit um ýmsa sem leggja ekki í að smakka ávöxtinn af því að þeim finnst hann svo ljótur, utan sem innan, og dökk fræin fæla frá. Ég er reyndar gjörsamlega ósammála, mér finnst þetta mjög fallegur ávöxtur.

Ég er að skoða vefinn hjá neðanjarðarlestunum í London (það eru meðal annars ,,tube games" þar - mér finnst að Strætó ætti að vera með svoleiðis hjá sér) og svo er könnun þar sem maður getur lýst skoðun sinni á því hvað fer mest í taugarnar á manni við aðra farþega. Á meðal möguleikanna eru:

o People with accordions.

o People who look like they may have an accordion at home.

Og við þann möguleika er mynd af náunga í íslenskri lopapeysu, ég er ekki frá því að mér finnist hann kunnuglegur en það getur verið missýning. Kannski er þetta íslenskur harmonikuunnandi.

Reyndar er athyglisvert að ,,fólk sem lítur út fyrir að geta átt harmoniku heima" er mun óvinsælla en ,,fólk með harmoniku".

Af því að ég var í smásamsæti áðan þar sem ekkert var á boðstólum nema kartöfluréttir - og þurfti ekki annað, enda voru þeir ansi góðir margir hverjir - þá er hér ein kartöfluuppskrift, alveg sérstaklega hentug þegar maður á mikið af nýlega uppteknu kartöflusmælki. Þessi uppskrift er úr kartöfluþætti sem ég gerði fyrir kartöflubændur og er í Gestgjafanum sem var að koma úr prentun í dag:

Suður-franskt kartöflusalat

800 g litlar, nýjar íslenskar kartöflur (Rauðar eða Gullauga)
4 msk. ólífuolía
1 rauðlaukur, saxaður
1 hvítlauksgeiri, saxaður smátt
1 lítil, rauð paprika, fræhreinsuð og skorin í ræmur
1/2 kúrbítur, skorinn í bita
nýmalaður pipar
salt
100 g kirsiberjatómatar
12-16 svartar ólífur, steinlausar
safi úr 1/2 sítrónu
nokkur basilíkublöð (nota má aðrar kryddjurtir)

Best er að kartöflurnar séu sem allra smæstar. Þær eru soðnar í léttsöltuðu vatni þar til þær eru meyrar og vatninu svo hellt af. Olían hituð á stórri pönnu og laukur og hvítlaukur látinn krauma við meðalhita í nokkrar mínútur. Kartöflum, papriku og kúrbít bætt á pönnuna, kryddað með pipar og salti og steikt áfram í nokkrar mínútur. Tómötum og ólífum bætt á pönnuna, sítrónusafi kreistur yfir og látið krauma í um 5 mínútur. Basilíkan skorin í ræmur eða kryddjurtirnar saxaðar, dreift yfir og borið fram.

Það er einn hæfileiki sem hefur fleytt mér ansi langt í eldhúsinu stundum: Að hafa lag á að redda hlutunum fyrir horn þegar allt fer í klúður og vitleysu. Að geta borið búðing sem heldur áfram að vera í fljótandi formi sama hve lengi hann er kældur fram með skeið og fullyrða ,,en þetta á að vera svona!" Að skera brenndu skorpuna af steikinni, flikka upp á hana með tiltækum ráðum og bera hana brosandi fram fyrir gesti. Að átta sig á því að kakan sem maður var að baka hefur fallið í miðju, ljósmyndari Gestgjafans er á leiðinni og enginn tími til að baka nýja ... þá eru góð ráð dýr en ég fullyrði að enginn sem smakkaði eða sá kökuna áttaði sig á því hvað gerst hafði.

Það er nefnilega mikill misskilningur að ég sé óbrigðull snillingur. Ég er þvert á móti frægur klúðrari í eldhúsinu. Spyrjið bara börnin mín. Og þess vegna er ég að áforma að skrifa þátt í Gestgjafann um svona reddingar á síðustu stundu. Ég er sérfræðingur í þeim. Byrjaði þegar ég var þrettán ára og var að baka rúllutertu. Gleymdi henni í ofninum og hún brann á jöðrunum og varð svo hörð að það var ekki nokkur leið að rúlla henni upp. Ég hljóp út í búð og keypti rjómapela og litla dós af ferskjum eða einhverjum ávöxtum, skar brunnu rendurnar af tertunni, skar afganginn í bita, þeytti rjómann og blandaði svo kökubitum og ávöxtum saman við og setti í skál. Það kvartaði enginn en ég var til allrar hamingju ekki búin að segja neinum að ég hefði ætlað að baka rúllutertu.

Æi, nei. Það er búið að kvikmynda Under the Tuscan Sun, einhverja leiðinlegustu bók sem ég hef lesið. (Uppskriftirnar í henni eru samt alveg þokkalegar.) Reyndar skilst mér að myndin sé mjög lauslega byggð á bókinni svo að hún er kannski í lagi.

Sean Connery er í fréttunum á Sky, það er verið að frumsýna nýja mynd með honum. Hann er alltaf flottur, þeir gerast varla flottari á áttræðisaldri. Annars get ég ekki að því gert að mér hefur alltaf fundist hann langflottastur í dellumyndinni Zardoz. Sérstaklega út af rauðu bleyjunni (lendaskýlunni, en hún er svo bleyjuleg). Í Zardos segir hann meðal annars: ,,The penis is evil. The penis shoots seeds, and makes new life, and poisons the earth with a plague of men, as once it was. But the gun shoots death, and purifies the earth of the filth of brutals. Go forth and kill!"

Púra snilld.

Ég var að panta mér far með Iceland Express til London 4. nóvember og þaðan beint áfram til Amsterdam með EasyJet. Ég pantaði líka far heim 9. nóvember frá London en ætla að lúra aðeins lengur á því hvenær ég fer aftur til London frá Amsterdam, það eru nokkur atriði sem ég þarf að skoða. Og svo á ég eftir að panta hótel en það geri ég auðvitað ekki fyrr en allar tímasetningar eru á hreinu.

Þetta er svosem ekki heppilegasti tími ársins til að fara frá, við erum á kafi í jólablaðinu einmitt á þessum tíma, en ég reyni bara að vera búin með sem allra mest áður en ég fer. Ég vil alls ekki missa af að vera viðstödd þessa athöfn. (Ekki út af prinsinum og kóngshöllinni, ég færi þótt hún væri á bar í Rauða hverfinu.)

Ég var að sjá frétt á Sky News um The Official Black Pudding Throwing Championships-keppnina, sem haldin var í dag í Bury í Lancashire - ,,the black pudding capital of the world". Þar er keppt í að henda sláturkeppum í stóra Yorkshire puddings sem er raðað á palla í sirka 6 metra hæð. Sagt er að þessi siður eigi rætur að rekja allt aftur til Rósastríðanna.

Ég veit ekki, mér finnst þetta vond meðferð á mat. En kannski búa þeir til vont slátur í Lancashire og dettur ekkert betra í hug að gera við það. Ég hef bara borðað black pudding í York, hjá matarsagnfræðingnum Lauru Mason, og fannst engin ástæða til að henda honum í eitt eða neitt. Síst af öllu Yorkshire puddings, sem er reyndar allt önnur tegund matar þótt pudding-heitið sé sameiginlegt.

Hmm, kannski ætti ég að hafa roastbeef og Yorkshire pudding í matinn bráðlega. Ekki black pudding, ég á ekki svínablóð.

Fréttablaðið er með frásögn af kanadískri rannsókn sem bendir til þess að það sé oft minna en ekkert gagn að því að hafa föðurinn viðstaddan fæðingu barnsins. Nærvera hans valdi bara auknu álagi og streitu á móðurina og geri hana hrædda.

Ég kaupi það alveg. Ég var miklu minna stressuð þegar ég var að eiga dóttur mína, nýorðin sautján ára, og enginn viðstaddur nema María gamla ljósa (sem tók líka á móti mér) og læknir sem ég þekkti vel, heldur en þegar ég átti efnafræðistúdentinn, að viðstöddum einhverju kraðaki af ljósmæðrum og föður sem var næstum liðið yfir um leið og hann kom inn á fæðingarstofuna og var til lítils gagns eftir það. Líklega var einhver læknir þarna líka, ég varð ekki vör við hann.

Samt finnst mér eiginlega að þeir eigi að vera viðstaddir, þó ekki sé nema til að sjá hvað maður þarf að ganga í gegnum.

Annars - fyrst ég er að tala um fæðingar - þá er tvennt sem ég þoli ekki:

1) Læknar og ljósmæður sem virðast líta á fæðingu sem sjúklegt ástand og gleyma að hlusta á móðurina.

2) Ljósmæður og áhugakonur um heima- og náttúrulegar fæðingar (tek fram að ég hef ekkert á móti þannig fæðingum fyrir þær sem vilja) sem eru svo sannfærðar um að þeirra afstaða sé sú eina rétta að þær gleyma að hlusta á móðurina.

Nú gengur Sauðargæran hér um með tóma bjórflösku sem móðurbróðir hans skildi eftir á stofuborðinu í gær, þykist súpa á henni öðru hverju og tautar ,,Þetta er gott!"

Efnilegur.

Þess á milli lyftir hann skálmunum og segir hróðugur: ,,Nýja byggir!" og sýnir sokkana sem duttu í klósettið í gær. Hreina og fína.