Bringur og bomsur

Eg fór út áðan, meðal annars í þeim erindagjörðum að reyna að finna mér þokkalegar bomsur til ígangs svo mér yrði ekki kalt á tánum, til dæmis ef mér dytti í hug að fara að mótmæla.

Ég fann engar bomsur sem mér líkaði og sem pössuðu á mína stóru og undarlega formuðu fætur. Svo að ég keypti dúfnabringur í staðinn. Það er nú ekki mjög kreppulegt.

Reyndar kom ég heim dálítið blaut og ögn köld á tánum og það er bærilega kreppulegt út af fyrir sig, og svo setti ég dúfnabringurnar mínar í frystinn hjá öllu hinu exótíska fiðurfénu sem þar er. Svo að þetta jafnast líklega út.

Annars fór ég að hugsa um það í framhaldi af þessu hvað ég passa eitthvað illa inn í neysluvísitölugrunninn. Ég er ekki með nein útgjöld í kaup og rekstur bifreiða, tóbak og fleira sem þar er inni, sáralítið í annað sem þar vegur töluvert - en heilmikil í bækur og fleira sem fellur líklega undir liðinn Tómstundir og menning.

Liðurinn Föt og skór hefur heldur ekki verið sérlega fyrirferðarmikill í mínum útgjöldum oftast nær. En ég ætti líklega að gera mitt til að falla betur að blessuðum vísitölugrunninum og fara að leita mér að alminlegum bomsum.

Ég í tveimur bókstöfum

Ég var að skrifa á Fésbókina mína áðan. Ætlaði að skrifa að ég hefði átt erfiðan dag. (Til skýringar fyrir þá fáu sem þekkja ekki Facebook má geta þess að þar talar maður um sjálfan sig í þriðju persónu, sem verður svolítið sérkennilegt stundum.) Ég skrifaði semsagt Nanna átti erfiðan dag. Stoppaði þá og hugsaði: Jú, hann var vissulega mjög erfiður en hann var góður líka. Svo að ég ákvað að hætta við og velta því aðeins betur fyrir mér hvað ég ætlaði að skrifa. Þurrkaði út textann sem var kominn en þegar ég átti eftir að þurrka út tvo stafi (nafnið er fast inni) ýtti ég óvart á birtingarhnappinn. Þannig að á Fésbókinni stóð skýrum stöfum:

Nanna át.

Sem einhver mundi nú segja að ætti vel við. En það fannst mér samt ekki, því ég er ekki búin að borða kvöldmat og er að sálast úr hungri. Svo að ég skrifaði eitthvað annað (eða eiginlega ekki) og nú er ég að safna þreki til að fara út að finna mér eitthvað að borða. Eða kannski bara leita í skápunum.

En þetta var - ja, frekar sveiflukenndur dagur.

Þíðingar og afþýðingar

Þýðandi Nigellu lætur hana afþýða smokkfiskinn. Hmm. Að ,,afþýða" eitthvað hlýtur að vera að færa það aftur yfir á frummálið, er það ekki? En á hinn bóginn - ef maður afþíðir eitthvað, er maður þá ekki að frysta það?

Já, og Old Bay Seasoning á frekar lítið skylt við lárviðarlauf.

Upp og ofan og útum allt

Kreppan bara búin eða hvað? Krónan hækkar um 6% á flotinu og brennivínið lækkar um 6% - þetta verður allt í keyinu fyrir rest.

Er það ekki?

Og Davíð hótar að fara aftur í pólitík. Eða hvað? Hasta la vista.

Svona fer allt einhvernveginn að lokum þótt margur efist um það á tímabili.

Það allra versta

Það eru til verri hlutir en kreppa.

Vinkona mín missti son sinn í síðustu viku.

Kreppu kemst maður í gegnum með einum eða öðrum hætti. Hitt sjálfsagt líka. En maður getur náð sér eftir kreppu. Orðið samur.

Spesíalítetið mitt

Ég held að það sé alveg ljóst á hverju heimsfrægð mín byggist.

Sorgarsaga - en ...

Jú, þetta er afskaplega sorglegt bréf sem Illugi birtir á síðunni sinni og þær eru margar sorgarsögurnar þessa dagana. Það er samt eitthvað skrítið við þetta (fyrir utan að konan fer allt í einu að tala um sjálfa sig í þriðju persónu) - eða er ég að misskilja eitthvað? Þarna er talað um verðbætur en varla hefði lánið hækkað svona rosalega nema ef það er myntkörfulán - og þá engar verðbætur? Ég tók sjálf einmitt 9 milljóna króna lán 9 mánuðum fyrr (alltsvo ágúst 2006) og það stendur núna í 10,2 milljónum - ansi snörp hækkun svosem en ég á ennþá eitthvað þó dálítið eftir í íbúðinni. Svo að ekki geta það verið verðbæturnar sem hækka lánið svona.

Og ef þetta er myntkörfulán - ja, hvað var dóttursonurinn að hugsa þegar hann lét áttræða ömmu sína skrifa upp á jafnáhættusamt lán fyrir sig? Allir vissu jú (hlýtur að vera fyrst ég vissi það) að krónan var allt of hátt skráð á þessum tíma.

En vissulega: Þá voru aðrir tímar.

Það er nú samt dóttursonurinn sem ætti að vera áhyggjufullur og sofa illa, fremur en amman. Því það var hann sem tók lánið og væntanlega er það hann sem borgar af því. Þótt íbúð ömmunnar sé að veði.

Tilnefningar og snittur

Ég var að koma af samkomu þar sem tilkynntar voru tilnefningar til Íslensku bókmenntaverðlaunanna. Ekkert nema gott um það að segja nema ég er náttúrlega sármóðguð fyrir hönd þeirra Gríms amtmanns og Kristmundar gamla, sem sannarlega hefðu átt tilnefningu skilið. En ekkert við því að segja ...

Ég fékk far heim með afar ánægðum tilnefningarhafa (getur maður ekki sagt það); tilnefningin hafði komið álíka flatt upp á hana og upp á mig á sínum tíma þegar ég var tilnefnd fyrir Matarást. Gaman að því.

Og svo fékk ég nóg af snittum að borða svo að ég slepp við að kjamsa á afganginum af svínabógnum einn daginn enn. Það verður þá í hádegismat á morgun í staðinn ... en svo segi ég stopp. Frysti afganginn ef einhver verður. Það eru nú takmörk. Þótt þetta hafi verið afbragðsgóður svínabógur, það vantaði ekki.

Og nú þarf ég að snúa mér að því að svara bréfi frá ágætum matarsagnfræðingi sem er að skrifa matreiðslubók fyrir British Library og vantar upplýsingar um þjóðlega íslenska matargerð.

Fallin í ónáð

Ég féll í verulega ónáð hjá eldra barnabarninu (og yngra afmælisbarninu) í gær: Ekki nóg með að ég væri ekki búin að kaupa afmælisgjöf (enda verður ekki haldið upp á hennar afmæli fyrr en um næstu helgi), heldur gleymdi ég að kyssa hana afmæliskoss. Úbbs. Er hægt að vera ömurlegri amma?

Mér skildist að ég ætti á hættu að fá aldrei aftur ferðafélaga til útlanda (sem ég þarf víst nauðsynlega að hafa af því að ég er orðin svo gömul að mati stúlkunnar) og þýðir líklega lítið að benda barninu á að þegar útlandaferðir fara aftur að komast á dagskrá er eins líklegt að bróðir hennar verði orðinn nægilega stálpaður til að vera sérlegur aðstoðarmaður aldraðrar ömmu sinnar svo að sú hótun er frekar innantóm.

Jafnframt fékk ég að vita að möguleikar mínir á fyrirgefningu syndanna mundu velta á því hver gjöfin yrði og hve fljótt hún bærist.

En nú á ég von í að komast aftur í náðina því að ég er búin að fjárfesta í afmælisgjöf.

Ég veit reyndar ekki hvernig ég get bætt fyrir að gleyma afmæliskossinum. Það er eiginlega ófyrirgefanlegt.

Afmælisbörn dagsins

Sigríður og Hekla Irene Sigríður.

Uppáhaldskonurnar mínar

Tvær af uppáhaldskonunum mínum eiga merkisafmæli í dag.

Mamma er áttræð. Og einhvernveginn er það svo að ég er enn að átta mig betur og betur á því með hverju ári hvað ég sæki mikið til hennar og hvaða skuld ég á henni að gjalda. Og ég veit líka betur og betur að þá skuld get ég aldrei endurgoldið nema með því eina móti sem hún mundi sjálf vilja; ekki til hennar, heldur til barnanna minna og barnabarna eftir því sem er á mínu færi. Hvernig til tekst er svo annað mál.

Og svo er það hún Hekla, sem fæddist á 65 ára afmæli langömmu sinnar og er þar af leiðandi 15 ára í dag. Þær eru báðar rauðhærðar (nema hvað mamma er náttúrlega orðin gráhærð þótt hún hafi tregðast við að viðurkenna það fram á síðustu ár), freknóttar og eiga erfitt með að segja hvað þær vilja raunverulega þótt þær reynist svo kannski hafa mjög ákveðnar skoðanir þegar djúpt er kafað. Hörkukerlingar báðar en lítið fyrir að hafa sig í frammi.

Og eins og ég hef áður sagt, maður getur nú ekki sagt hvað sem er á bloggi þegar bæði mamma manns og barnabarnið eru fastir lesendur.

Til hamingju með daginn, báðar tvær.