Eitthvert sluddamenni barði blásaklausan efnafræðistúdentinn í rot á skemmtistað í nótt. Til allrar hamingju virðist hann nú ekki hafa beðið varanlegan skaða af og það stórsér ekki á honum.

Ég ætti náttúrlega að vera góð mamma og vera heima í kvöld til að nostra við hann. En hann fær ekki einu sinni kvöldmat. Ég er nefnilega að fara í brúðkaupsveislu og veit ekkert hvenær ég kem heim.

Æijæja, hann bjargar sér.

Það var komið aftan að mér með karaókíkeppni. Gat nú skeð, þýddi lítið að ætla að beita hnénu til að koma sér undan henni. Eins gott að ég var með Dr. Hook á heilanum í hálfan mánuð um daginn.

(Svona til að hughreysta nána ættingja: Nei, þetta er allt í lagi, ég söng ekkert. Ég sá bara um töluðu innskotin í Cover of the Rolling stone ,,Hey, Ray, Hey Sugar, tell them who we are ..." og það allt.)

Annars var þetta bara fínt.

Það á að fara í óvissuferð í vinnunni í dag. Ég er ekkert sérstaklega hrifin af óvissuferðum af því að ég vil vita hvert á að fara. Eða hvað á að gera. Svo að ég geti skotið mér undan því fyrirfram að gera eitthvað sem mig langar akkúrat ekkert til að gera. Flúðasiglingar eða gömludansanámskeið og flest þar á milli.

Mér leiðist nefnilega að skemmta mér eins og margoft hefur komið fram.

Jæja, ég er allavega komin með pottþétta afsökun fyrir að neita að taka þátt í einhverju sem mig langar ekkert að vera með í (sem er semsagt ansi margt). Ég get alltaf vísað í vesalings vinstra hnéð mitt og slitgigtina.

Reyndar finn ég sjaldan fyrir meiru en smáóþægindum núorðið, hvort sem það má þakka öllu liðamíninu sem ég er búin að innbyrða eða einhverju öðru. En inn á milli get ég orðið ansi slæm ...

Jæja, nú er ég búin að setja myndirnar frá Tórínó inn líka og þar með er Ítalíuferðin afgreidd.

Viðvörun: Þetta eru aðallega matartengdar myndir.

Hér koma svo nokkrar myndir í viðbót, þær eru frá morgunnámskeiði sem við fórum á hjá ICIF, Italian Culinary Institute for Foreigners, sem er í Costigliole í Asti-héraði. Þessi skóli er eingöngu fyrir fagfólk en við fengum nú samt þetta námskeið hjá yfirkennara skólans, Piero Rainone.

Í skólanum er veitingahús þar sem nemendurnir geta æft sig og þar borðuðum við svo hádegisverð að námskeiðinu loknu. Á dagskránni stóð ,,light lunch" en þegar fjórði rétturinn birtist fór einhver að tala um að þarna mætti sjá töluverðan menningarmun, það væri greinilegt að Ítalir litu ,,léttan hádegisverð" öðrum augum en við sem kæmum norðar úr álfunni.

Við efnafræðistúdentinn borðuðum vöfflur með bláberjum og rjóma í kvöldmatinn.

(Þetta er ekki algengur kvöldmatur hér á bæ en hvorugt okkar var mjög svangt og það voru til bláber og rjómi og hlynsíróp).

Efnafræðistúdentinn tekur næstsíðasta vöffluhjartað á diskinum sínum, sem hann hefur smurt vandlega með rjóma og hlynsírópi, hrúgar bláberjum á það af mikilli kostgæfni og ber það að vörunum. Um leið og hann opnar munninn hrynja næstum öll bláberin af vöfflunni ofan á diskinn.

Móðirin tístir af hlátri.

Efnafræðistúdentinn: -Ég þoli þig ekki.

Móðirin: -Jú, það gerirðu.

Efnafræðistúdentinn: -Hrmpfh.

Móðirin fær hláturskast.

Efnafræðistúdentinn: -Þetta var nú ekki svona fyndið. (Tekur síðasta vöffluhjartað, hrúgar á það bláberjum, opnar ginið áður en hann lyftir því og skellir því í sig af þvílíku offorsi að bláberin fá ekki ráðrúm til að hrynja.)

Ég er búin að setja inn svolítið af myndum frá Ítalíu, reyndar bara frá fyrstu tveimur dögunum, hitt kemur seinna.

Grey Boltastelpan týndi símanum sínum á dögunum eins og lesa má um hér. Og buxunum sínum líka, en það er nú kannski minna mál. En ef einhver hefur rekist á KR-buxur með bláum Nokia-síma í vasanum í Vesturbænum ...

Sko, Njálsbrenna er óneitanlega sunnlenskur viðburður - en mér finnst samt fulllangt gengið af Sunnlendingum að gefa út sérstakan íkveikjubækling.

Ég sé að þegar ég var að telja upp í gær dippidúttana sem ég eignaðist í utanlandsferðinni gleymdi ég einum af hinum merkari, sem er lárperuskerinn minn; hann bæði afhýðir lárperurnar og sker þær í jafnar og snyrtilegar sneiðar. Eða svo segir teorían; ég var að vígja hann áðan en hann virkaði ekki alveg eins og hann átti að gera. Kannski klaufaskapur í mér. En ég var reyndar með alveg óvenju litla lárperu, ég held frekar að það hafi verið ástæðan.

Og svo verð ég að hafa eggjasalat bráðum til að geta prófað eggjastapparann.

Mér fannst Tórínó mjög fín borg til að slappa af í. Ástæður:

1) Það er fullt af fínum kaffihúsum í Tórínó. Og stutt á milli þeirra.

2) Maður þarf ekkert sérstaklega að stressa sig á veðrinu út af öllum súlnagöngunum; getur verið alltaf í skugga og þarf ekki að hafa áhyggjur af að sólbrenna og ef fer að rigna sest maður bara á næsta kaffihús. Úti eða inni.

3) Mér fannst Tórínó frekar afslöppuð borg; það kann að vera reginmisskilningur en þannig virkaði hún á mig.

4) Og síðast en ekki síst: Það er ekkert í Tórínó sem maður verður að sjá. Fullt af áhugaverðum hlutum, það vantar ekki, en ekkert sem maður nagar sig í handabökin fyrir að hafa misst af. Ég spurði Ítali sem ég hitti í Asti hvort þeir gætu bent mér á eitthvað sem ég yrði að skoða í Tórínó og svarið var alltaf: ,,Sko, þú getur skoðað ..." Þannig að maður getur með góðri samvisku leyft sér að gera ekki neitt nema rölta á milli kaffihúsa.

(Nú spyr kannski einhver: En hvað með þetta fræga Tórínólíkklæði? Er það ekki eitthvað sem allir verða að skoða?

Sko, í fyrsta lagi hef ég mjög takmarkaðan áhuga á blessuðu líkklæðinu. Í annan stað sá ég eftirlíkingu af því en það var óvart. Og í þriðja lagi verður það víst næst til sýnis almenningi árið 2025 og svo lengi hefði ég aldrei nennt að bíða.)

Annars skil ég ekki af hverju ekki er búið að veita mér fálkaorðuna fyrir lifandislöngu. Fyrir eldhússtörf. Það mundi hljóma svo vel. Og svo mæti ég afskaplega vel í vinnuna mína.

Ég kom nú ekki heim með margar nýjar bækur í þetta skipti. What Einstein Told His Cook 2 og The Cook's Companion sem ég keypti í London og Piemonte in bocca sem mér var gefin á Ítalíu og er á þremur tungumálum, ítölsku, piemontísku (ókei, ekki sérstakt tungumál en sýnist samt býsna ólík ítölsku, risotto con asparagi er t.d. risot con sparr á piedmontísku) og fremur undarlegri ensku, þýðingin greinilega gerð af einhverjum sem ekki er allt of fær í því tungumáli (dæmi: Clean the frogs, get off the entrails and put the frogs into the cold water with vinegar for all the night). Og ein eða tvær bækur í viðbót.

Aftur á móti keypti ég mér slatta af misgagnlegum eldhúsáhöldum, þar á meðal laukhakkarann sem ég minntist eitthvað á hér fyrir ekki svo löngu - eftir að hafa skoðað hann betur og sannfærst um að þetta væri hið mesta þarfaþing ef hann virkaði eins og hann á að gera. Og það gerir hann reyndar. Og sérstakt tæki til að skera hvítlauk í sneiðar (ég átti fyrir þartilgert tól en þetta var allt allt öðruvísi svo að ég þurfti náttúrlega að eignast það líka). Og eggjastappara í hænulíki (hægt að stappa með honum kartöflur líka, stóð á umbúðunum). Og leka koparkönnu sem ég keypti á Gran Balon antíkmarkaðnum í Tórínó. Og afar gagnlega mælikönnu sem er þannig innréttuð að maður sér hve mikið er í henni þótt maður horfi beint niður í hana en ekki frá hlið. Og eitthvað fleira.

Ég keypti hinsvegar engan fatnað, það er að segja ekki á Ítalíu - það vantaði ekki að ég sæi fullt af ferlega flottum flíkum en þær voru annaðhvort ekki í mínum verðflokki eða mínu númeri, nema hvorttveggja væri. Eða jú, hellingur af flottum flíkum í mínu númeri en fatastærðakerfið sem Ítalir nota er ekki alveg það sama og hér ...