Gestgjafann vantar blaðamann. Bara svo að þið vitið af því, ef eitthvert ykkar skyldi nú dreyma um glæstan feril sem matarblaðamaður - það ætti að vera auglýsing í sunnudagsmogganum. Okkur vantar einhvern sem getur a) eldað b) skrifað c) stíliserað fyrir myndatökur. Helst allt þrennt en allavega tvennt af þessu. Ég get sjálf bara tvennt.

Skemmtileg vinna, lág laun, langur vinnutími. Því miður erum við ekki allan daginn að gúffa í okkur kræsingar og eðalvín í boði framleiðenda og heildsala eins og sumir virðast halda. I wish. Það kemur þó fyrir.

Þannig að ef einhvern dreymir um karríer í matarskrifum, þá er tækifærið núna.

Það er bara allt í óstandi hérna. Ég er búin að segja frá sjónvarpsvandræðunum en nú eru það símavandræði. Hleðslutækið af GSM-símanum hefur ekki fundist dögum saman þrátt fyrir mikla leit og í morgun var svo komið að ég sá að eina ráðið til að finna það væri að fara og kaupa nýtt. Þá er nokkuð víst að hitt birtist fimm mínútum eftir að ég kem inn úr dyrunum með nýja tækið.

Svo að ég labbaði niður á Laugaveg og ætlaði í símabúðina til að kaupa mér nýtt hleðslutæki. Nema þá var henni auðvitað lokað 1. febrúar. Þetta hefur komið ansi oft fyrir mig að undanförnu; ég ákveð að fara í einhverja búð sem ég er ekki daglegur gestur í og þá kemur upp úr dúrnum að henni var lokað fyrir nokkrum dögum. Dæmi: Villtar og vandlátar. Allavega, þá fór ég heim í þeirri von að það væri nóg að hafa ætlað að kaupa hleðslutæki. En svo reyndist ekki vera. Þannig að við gagnlega barnið erum að fara í smáleiðangur að kaupa hleðslutæki og afmælisgjöf fyrir sjö ára afmælið sem við erum að fara í á morgun.

Ég kom við á matsölustað í leiðinni og fékk mér hádegissnarl. Þar var maður sem hafði boðið móður sinni út að borða og talaði svo í gemsann sinn allan tímann. Hátt. Og endurtók allt að minnsta kosti þrisvar. Þetta var þó ekki allt sama símtalið, hann var að tala við að minnsta kosti fjóra á þessum stutta tíma. Með endurtekningum. Ég veit núna vænan hluta af ævisögu hans. Mun meira en ég hafði sérstakan áhuga á að vita.

Ég tók gamla sjónvarpið úr umferð. Það var búið að slökkva á sér nokkrum sinnum, sem var frekar pirrandi, en þegar var allt í einu komin svört, óregluleg rönd öðrum megin á skjáinn, sem breikkaði og mjókkaði á víxl, þá leist mér ekki alveg á. Fór og náði í sjónvarp efnafræðistúdentsins (ég reyndi að hringja og spyrja um leyfi, drengur, þú varst bara með slökkt á símanum ...) og það virkar svosem alveg, en ég finn ekki út úr því hvernig ég næ breiðbandinu inn. Ef það gengur ekki upp gæti endað með að ég þyrfti í sjónvarpskaupaleiðangur á næstunni.

Er ennþá hægt að fá Sony Trinitron-tæki? Eða er Sony hætt að framleiða venjuleg sjónvörp?

Ég er að velta því fyrir mér hvort þessi hér sé sérframleiddur fyrir Loreönu Bobbit.

Ég hélt að sjónvarpið mitt hefði verið að gefa upp öndina áðan. Það slökkti á sér í miðjum House-þætti, vildi ekki fara í gang aftur og það blikkaði rautt ljós framan á því. Ég var farin að semja andlátsræðuna, þakka sjónvarpinu í huganum fyrir dygga þjónustu í áratug, hugsa með mér að ég gæti nú alveg tekið sjónvarpið sem er inni hjá efnafræðistúdentinum til bráðabirgða - en svo prófaði ég aftur rétt áðan og þá kviknaði á sjónvarpinu eins og ekkert væri. Ég sé að vísu ekkert á breiðvarpinu eins og er en það gæti staðið til bóta, þetta er eitthvað svo duttlungafullt.

Jæja, það er ágætt. Ég hef alltaf verið frekar ánægð með þetta tæki (Sony Triniton 25 tommu) og langar ekkert sérstaklega að skipta. Ekki síst þar sem ég hefði ekki almennilega afsökun fyrir því að kaupa mér flatskjá þar sem það er ágætis sjónvarp til á heimilinu sem ekki er í notkun.

Og House er endursýndur.

Kyndilmessan. Ég hef nú ekki séð til sólar enn en er svosem ekki alltaf að horfa út um glugga svo að það er ekki að vita ... Litlar líkur á að sólin setjist í heiði allavega, ef maður notar þá útgáfu af vísunni.

En Punxsutawney Phil er ekki bjartsýnn.

Er þetta ekki annars sama þjóðtrúin? Væntanlega þarf að vera sól til að Phil sjái skuggann.

If you can't stand the heat, stay out of the kitchen ...

Það var mottóið í Gestgjafaeldhúsinu í morgun. Nýbúið að gera við miðstöðvarofninn, sem er búinn að vera bilaður í marga mánuði. Og ég að elda fimm rétti í einu, með báða ofnana og fjórar gashellur á fullu ...

Og svo þurfti ég náttúrlega að fara í peysu í morgun og var ekki í bol innan undir. Kunni ekki alveg við að standa á brjóstahaldaranum þarna yfir pottunum. Svona vinnufélaganna vegna. Þannig að mér var frekar heitt.

Það er greinilega ýmislegt til sem hægt er að safna.

Ég veit samt ekki hvernig ég mundi sýna svona safn. Ramma gripina inn og hengja þá upp á vegg?

Hérna sat ég og var að hugsa um tvennt í einu: a) hvað ég eigi að gefa fjölskyldunni í matinn annað kvöld (þau koma alltaf í mat á fimmtudögum) og b) hvað það sé nú mikil synd að ég noti ekki stóru paellupönnuna mína meira en raun ber vitni. Og ég get svarið að það liðu að minnsta kosti fimm mínútur áður en tengingin kom.

Nú er spurningin bara, paella mixta (sleppa saffraninu) eða paella de pescado (sleppa saffraninu)? Jafnvel paella extremena (sleppa saffraninu)?

Það þarf varla að taka fram að ég er með saffranóvin í fjölskyldunni. Saffran fer reyndar ákaflega misjafnlega í fólk og það virðist líka vera mjög misnæmt fyrir bragðinu.

Einu sinni var ég á póstlista um miðaldamatargerð. Þar var líka frjálshyggjupostulinn David Friedman (sonur Miltons). Hann var afskaplega harður á því að fylgja gömlum uppskriftum eftir því sem mögulegt er, nota einungis upprunalegar aðferðir, nota hráefni sem líkast því sem trúlega hefur verið notað á miðöldum o.s.frv. - en ef saffran kom fyrir í uppskriftinni, þá sagði hann alltaf: ,,Scribe's error" - og sleppti því.

Það var ljósmyndari frá DV hér áðan að taka myndir af mér í eldhúsinu. Ekki löngu áður en hans var von birtist efnafræðistúdentinn með Eldsmiðjupitsu sem hann settist niður við að éta. Skil nú ekki af hverju hann hringdi ekki bara til að athuga hvort hann gæti fengið kvöldmat. Ég var jú að elda alveg afskaplega góða kryddaða kjúklingavængi með spínat-skyrídýfu, hummus og heimabökuðu brauði. Hrmpf.

Ég skipaði honum að fara með pitsukassann út í tunnu áður en ljósmyndarinn kæmi til að eyðileggja ekki orðspor mitt gjörsamlega. Minnti hann svo á það aftur þegar pitsan var búinn. Hann sagðist taka kassann með þegar hann færi og faldi hann svo inni í herberginu sínu fyrrverandi. Svo fór hann.

Rétt upp hend sem halda að kassinn sé þarna enn.

Þar sem viðkomandi blaðamaður DV les bloggið sé ég alveg fyrir mér fyrirsagnirnar: SONUR MATARGÚRÚSINS TEKUR PITSUR FRAM YFIR MAT MÓÐUR SINNAR. Eða: HEFUR EKKI MATARÁST Á MÖMMU. Eða bara: NANNA 0 - ELDSMIÐJAN 1.

Sauðargæran sá upphafið á handboltaleiknum í sjónvarpinu áðan. Þar var náttúrlega leikinn íslenski þjóðsöngurinn og handboltadrengirnir stóðu þarna stífir og alvarlegir og voru sumir eitthvað að myndast við að syngja með. Drengurinn horfði á þetta smástund og spurði svo móður sína:

-Eru þetta dánir fótboltamenn?

Mér tókst aldrei að muna hvað það var sem ég hafði lofað að gera í dag. Það kemur þá í ljós hvað ég trassaði.

Aftur á móti tók ég mig til og pantaði páskaferð til London fyrir okkur Boltastelpuna. Hún hefur verið afskaplega mikið á móti frekari Lundúnaferðum eftir ferðalagið okkar í hitteðfyrra en nú var hún búin að skipta um skoðun; þegar ég spurði hana hvert hana langaði að fara sagði hún ,,alveg sama hvert, bara ef það er ekki fuglaflensa þar". Nú er svosem ekki að vita nema fuglaflensan verði komin til London um páskaleytið ...

Auk þess er hún búin að lofa að heimta aldrei að borða á McDonalds í ferðinni. Það er nú framför.

Ég var búin að lofa einhverjum að gera eitthvað í dag.

Ég man bara ekki hverjum eða hvað.

Ég man það samt örugglega um leið og ég verð minnt á það (eða skömmuð fyrir að hafa ekki gert það) þannig að það þýðir ekkert, t.d. fyrir vissa afkomendur mína, að reyna að notfæra sér minnisleysi mitt.

Góðu fréttirnar eru að ég þarf ekki að flytja í aðra skrifstofu. Að vísu þýðir það að ég verð viðskila við afganginn af Gestgjafanum en það er svosem ekkert nýtt - ég var lengra frá þeim þegar við vorum á Seljaveginum og kom ekki að sök. Ég hefði svosem verið til í að flytja en bara ekki í opið rými þar sem ég þarf að vera með nokkrum öðrum - ég verð að hafa veggi í kringum mig. Annað gengur bara ekki upp, það var ég búin að sjá. Ekki fyrir einfara og sérvitring eins og mig. Ég er búin að vera á vinnumarkaði í tæp 24 ár og allan þann tíma hef ég verið ein ... Ég var hætt að sofa á nóttunni af kvíða fyrir flutningunum. Svo að þetta gekk ekki upp.

Ég er líka búin að sjá að það er mun betra að viðurkenna fóbíurnar sínar og brestina fyrir sjálfum sér og öðrum en að reyna að fela þetta.

En minnisleysið og utanviðmigheitin hef ég auðvitað aldrei getað falið.

Merkilegt hvað efsta hæðin hér í húsinu virðist laða að sér framkvæmdaglatt fólk. Ég man reyndar ekki eftir sérstaklega miklum framkvæmdum hjá tveimur fyrstu eigendunum eftir að ég flutti inn en það hefur aldeilis breyst.

Fyrst voru það Skari og Eva. Þau bjuggu þarna í sirka fimm ár og voru sífellt að smíða og endurbæta og breyta. Ég man að einu sinni þegar ég kom upp til þeirra hugsaði ég: Nú eru þau búin að taka hvert einasta herbergi rækilega í gegn, mér heyrist þau vera mjög ánægð með þetta, það getur varla verið að þau geri meira næstu árin. En viti menn: Það leið ekki á löngu þar til ég fór aftur að heyra hamarshögg og sagarhljóð og næst þegar ég kom upp voru þau búin að bæta við einu herbergi. Svo gat Skari víst ekki fundið sér meira að gera í íbúðinni svo að þau seldu hana og keyptu sér einbýlishús í næstu götu, þar sem var víst nóg sem þurfti að framkvæma.

Nýju eigendurnir byrjuðu strax að smíða og saga og mála og ég veit ekki hvað. En það dugði þeim ekki til; þau seldu íbúðina aftur núna í nóvember. Hún er búin að standa auð síðan en það er samt búið að vera að mála og berja eitthvað þar uppi. Og nú er farið að smíða á fullu.

Af hverju er fólk að kaupa íbúðir sem það þarf svo endilega að breyta svona miklu í?

Ég tala nú ekki um ef það þarf helst að ástunda breytingarnar á sunnudagsmorgnum.