Sorteringar

Einkasonurinn er inni á baði að brjóta niður flísar og rífa dúk af veggjum. Stendur sig nokkuð rösklega við það, sýnist mér.

Sjálf er ég að fara í gegnum alls konar dót og eins og áður hefur komið fram er ég að reyna að losa mig við sem mest. Það gengur ekkert sérlega vel. Kannski fer ég nokkrar umferðir í gegnum allt saman og hendi í smáskömmtum. Gæti verið eina leiðin til að grisja þetta verulega.

Bækurnar eru eiginlega minna mál en hitt. Flokkunin á þeim, að segja. Vandamálið er allt dótið sem maður veit alveg að maður á aldrei eftir að nota. En hefur samt sloppið í gegnum átján seinustu tiltektir.

Þetta verður erfitt.

Servíettusafn

Það fer ekki á milli mála að ég er búin að búa hér nokkuð lengi.

Þegar ég var að taka til á efstu hillunni í búrinu áðan fann ég servíettusafn gagnlega barnsins. Það hefur áreiðanlega verið þar alveg óhreyft í rúm fimmtán ár, þar sem hún var fyrir löngu hætt allri servíettusöfnun þegar við fluttum hingað.

Gaman að vita hvað Boltastelpunni (sem er lítið gefin fyrir kvenlega iðju eins og servíettusöfnun) finnst um þessa fjársjóði móður sinnar. Ég þarf að sýna henni þetta þegar hún kemur á eftir.

Athyglisbrestur án ofvirkni

Athyglisgáfan er ekki alltaf fullkomin hjá Boltastelpunni. Fjölskyldan var hjá mér í mat á dögunum og ég rétti henni diskastafla og bað hana um að leggja á borðið. Hún horfði á diskana og sagði:

-Ertu nýbúin að kaupa þessa diska? Varstu að herma eftir mömmu og pabba? (Foreldrar hennar eiga alveg eins leirtau.)

Ég keypti diskana fyrir rúmum tveimur árum. Hún borðar hjá mér minnst vikulega og er þar af leiðandi búin að borða meira en hundrað sinnum af þessum diskum. Líklega hefur hún alltaf verið með hugann við það hve fljótt hún gæti staðið upp frá borðinu og farið inn í stofu þar sem tölvan er yfirleitt.

Í gærkvöldi sat hún svo í fóthöggna sófanum inni í stofu, með tölvuna í kjöltunni að sjálfsögðu. Ég settist í hægindastólinn við hliðina á sófanum og hún leit á mig og sagði:

-Æi, viltu skipta um sæti? Ég var ekki búin að taka eftir að það er stóll þarna ...

Milljónamæringur í eina nótt

Ég er að fara á eftir að ganga frá kaupsamningi um Grettisgötuna. Þá fækkar ansi mikið öllum milljónunum sem eru inni á bankareikningnum mínum. Þær fengu þó að standa þar eina nótt, það var nú ágæt tilfinning. Ég er ekki mikið fyrir peninga en ,,I´ve been rich and I´ve been poor. Rich is better," eins og einhver sagði einhvern tíma. Var að hugsa um að stinga af til Karíbahafsins eins og söguhetja í bók eftir John Grisham en áttaði mig svo á því að til þess þarf maður aðeins fleiri millur og auk þess þarf helst að stela þeim af mafíunni eða öðrum vonduköllum.

Ég rennblotnaði á leiðinni utan af strætóstoppistöð hingað á Höfðabakkann. Það gerði mig bara enn staðfastari í að finna vinnu sem næst heimili mínu. Datt í hug að sækja bara um starf hjá Reyni af því að ég sé að hann verður með lókal á Laugavegi 24 en svo mundi ég að ég er að fara að flytja mig ögn austar í bæinn.

Annars hringdi í mig maður í fyrrakvöld og spurði hvort hann mætti benda á mig sem kandídat í aukadjobb þar sem annað helsta skilyrðið væri hæfileiki til að þykjast vera fyndin. Þessi maður þekkir mig semsagt nokkuð vel.

Kökubakstur

Ég er að fara að gera eplakökuþátt á morgun. Það verður líklega næstsíðasti þátturinn sem ég geri fyrir Gestgjafann. Sá síðasti verður þá sjálfsagt kleinuhringjaþátturinn sem er búinn að vera á stefnuskránni hjá okkur Guðrúnu Hrund árum saman. Kominn tími til að hespa honum af.

Ég hélt að það væri til nóg af eplum hérna en svo virðist ekki vera, annaðhvort er fólk orðið duglegra að borða þau en var um daginn eða ávaxtabíllinn hefur minnkað skammtinn; ég verð víst að koma við í búð á leiðinni heim og birgja mig upp af eplum.

Svo baka ég nú líkasttil köku þegar ég hætti. Svona til að kveðja. Kannski enn eina bananaköku, fer eftir því hvernig bananastatusinn verður.

Strætónöldur

Ég missti af strætó í morgun. Kom hlaupandi (og það er nú ekki á hverjum degi sem ég hleyp) og strætóbílstjórinn lokaði á nefið á mér, ég get svarið að ég var komin að dyrunum áður en þær lokuðust alveg. Ég bankaði en hann keyrði bara af stað. Urr.

Í fyrravetur var þetta ekkert mál, þá þurfti ég bara að bíða í tíu mínútur eftir næsta vagni. Fúlt en samt í lagi.

Í vor var þetta heldur ekkert mál, þá gat ég tekið fimmuna upp á skiptistöð og þaðan stutt labb í vinnuna.´

Núna ganga vagnarnir á tuttugu mínútna fresti og það er engin fimma.

En það eru bara tvær vikur eftir ...

Lazygirl

Jæja, það er orðið heldur rýmra hérna - einkasonurinn kom og hjó lappirnar undan sófanum svo að hann komst inn í stofu og svo kom glæpasagnahöfundur sem færði mér nýuppteknar kartöflur úr garðinum sínum og losaði mig við gommu af glæpasögum (það er samt alveg slatti eftir enn). Hvorttveggja var afar vel þegið.

Ég kom við í Húsgagnahöllinni að skoða sófa og önnur setgögn og eftir þá heimsókn er mér bara ein spurning ofarlega í huga: Af hverju þurfa allir Lazyboy-stólar og sófar að vera svona ljótir? Þægilegir að sitja í, jújú - en þarna er hálf hæð undirlögð af forljótum Lazyboy-hægindum. Er ekki hægt að gera þetta betur? Einhverntíma sá ég skilgreininguna Lazyboy: The sign of a home where a man makes the decisions. Nokkuð til í því líklega. En er ekki hægt að búa til Lazygirl-stóla? Sem konur eru sáttar við?

Sófaraunir

Einkasonurinn hringdi áðan, aðallega held ég til að nöldra yfir Íslandspósti. Ég hafði nákvæmlega enga samúð með honum, enda þurfti ég að troða mér framhjá sófanum á ganginum til að svara í símann. - Það má samt segja drengnum til hróss að hann ætlar að bjarga sófamálinu fyrir mig við fyrsta tækifæri.

Ástæðan fyrir þessu sófaveseni er sú að ég ákvað að skipta um sófa/sófasett þegar ég flyt á Grettisgötuna, fannst hornsófinn minn ekki passa í þá íbúð. Gagnlega barnið vildi fá gamla sófann (sem er reyndar nýlegur) og þar sem hún var að flytja í nýju íbúðina sína um helgina fannst okkur einfaldast að hún fengi hann bara strax og ég fengi þá annan gamla sófann þeirra til bráðabirgða, því ég ætla ekki að kaupa nýtt fyrr en ég er flutt. Það gekk ekkert illa að koma sófanum upp stigann en inn í stofuna kemst hann ekki nema lappirnar séu skrúfaðar af og það er ekkert einfalt mál - þannig að nú stendur hann upp á endann á ganginum. Og verður þar eitthvað fyrst um sinn ef drengurinn bjargar mér ekki. Og í stofunni er bara gamall hægindastóll og skemill sem tilheyrir hornsófanum. Þarf svosem ekki meira í bili ...

En þetta rifjaði upp fyrir mér hvað mér leiðast flutningar. Þess vegna ætla ég að ítreka einu sinni enn að það er dobía af bókum í kössum á borðstofuborðinu sem má koma og grúska í (og þarf ekki að troða sér framhjá sófanum til að komast í þær). Eftir nokkra daga fer ég með þær í Góða hirðinn eða eitthvað. Þarna er allt frá bókum um stalínisma, sagnfræði og írskar þjóðsögur yfir í gamlan Perry Mason, Anne McCaffrey og Agötu Christie. Eitthvað af íslenskum skáldsögum í bland. Allir velkomnir.

Laus úr prísundinni

Ég komst út á endanum með góðra manna hjálp (sonarins og tengdasonarins, sem voru þeir sem festu sófann í dyrunum in the first place). Dirk Gently lét ekki sjá sig.

Núna stendur sófinn upp á endann frammi á gangi og kemst hvorki lönd né strönd. Ég get þó troðið mér framhjá honum til að komast á klósettið. Eins gott.

Dirk Gently, hvar ert þú nú ...?

Það er sófi fastur í dyrunum á stofunni minni.

Ég er inni í stofunni og kemst ekki út.

Sakleysinginn

Sauðargæran var hjá mér í gær. Fékk meðal annars að sulla í baðvaskinum og þegar hann var búinn að vera þar drykklanga stund heyrðist brothljóð og eftir örstutta þögn: -Amma, sápan þín brotnaði.

Ég fór inn á bað og það passaði; sápusprautan lá brotin í sápupolli á gólfinu. Ég þreif þetta upp og sagði við drenginn að það gerði ekkert til þótt hann hefði brotið sápusprautuna.

-En ég braut hana ekki, sagði drengurinn blásaklaus á svip.

-Nú?

-Nei, ég rak mig bara í hana og hún datt í gólfið og brotnaði bara sjálf ...

Efnilegur. Ég sé alveg fyrir mér að ef þessi drengur fer út á glæpabrautina verði hann einn af þeim sem lendir í skattsvikum eða fjárdrætti eða einhverju slíku - alveg óvart.

Honum fannst líka alveg ótækt að amma hans væri að gefa allar þessar bækur og gerði einhverjar tilraunir til að rukka þá sem komu um greiðslu. Ég fylgdist ekki með hvernig það tókst en hann átti einhverja óútskýrða tíkalla þegar hann fór heim til sín.

Og já, komið endilega og losið mig við fleiri bækur. Vissara samt að hringja á undan ef þið viljið vera alveg viss um að ég sé heima. Númerið er í skránni.