Nýjasti Nóatúnsbæklingurinn skartar á forsíðunni einhverri ógirnilegustu kjötsúpu sem ég hef séð um dagana og hafa þær þó ekki allar verið fyrir augað. Kjötsúpa getur verið ljómandi girnileg. En ekki þegar hún er þykk eins og grautur. Ekki þegar hún er hálfköld og kjötbitarnir eru löðrandi í hálfstorkinni fitu og storknir fitukleprar innan á pottbarminum (hafði virkilega enginn vit á að þurrka aðeins af pottinum fyrir myndatöku? Eða velgja súpuna?).

Og á næstu opnu er eitthvert feitasta lambalæri sem ég hef lengi séð, virkar hálfsteikt eða kannski frekar eins og það hafi verið soðið og svo rennt yfir það með gasbrennara á eftir. Á bak við það á borðinu liggur blómvöndur. Hann gerir lærið ekkert girnilegra.

Á nokkrum myndanna í sömu opnu liggur hrátt kjöt og grænmeti saman á bretti og grænmetinu jafnvel troðið undir kjötið. Það er ekki mjög sniðugt.

Ég held að þessi bæklingur geri akkúrat ekkert til að auka sölu á lambakjöti. Ókei, verðið er ágætt. En maður fær ekki beint vatn í munninn af að skoða myndirnar.

Eins og lambakjöt getur nú verið gott ...

Ég uppgötvaði það ekki fyrr en í gærkvöldi að ég var búin að vera í bolnum öfugum allan daginn. Líka í sjónvarpsviðtalinu um morguninn. Eins gott að hann var ekki úthverfur.

Ég er enn í vinnunni af því að ég er netsambandslaus heima (pirr) og þarf því að klára eitt og annað hér sem ég mundi annars gera úr sófahorninu á nýja fína sófanum mínum (meira pirr). Ef ég fæ ekki tenginguna í lag fyrir helgi verð ég örugglega verulega pirruð og eins gott fyrir efnafræðistúdentinn að það eru ekki til neinar makkarónur heima núna.

Ég er ekki í stuði til að elda (sem gerist stundum þegar ég þarf mikið að elda í vinnunni) en er banhungruð af því að ég er búin að vera að lesa og skrifa uppskriftir í allan dag og er því búin að mæla mér mót við efnafræðistúdentinn niðri í bæ og bjóða honum eitthvað út að borða. Ekki alveg ákveðið hvert.

Það er mynd af mér í nýja tölublaðinu af BogB sem var að koma. Ég stend við barinn og er mjög byttuleg á að líta.

Julia Child, sú merkilega kerling, dó nýlega, 92 ára gömul. Frægasti matreiðslubókahöfundur/sjónvarpskokkur Bandaríkjanna. Kunni ekki einu sinni að sjóða egg þegar hún var 34 ára. Þannig að krakkar, það er enn von ...

Julia var afar stórvaxin (1,88 á hæð) og þegar kviknaði í heima hjá henni var það fyrsta sem hún gerði að grípa alla skó sem hún fann og kasta þeim út um gluggann - hún átti nefnilega svo erfitt með að fá skó í sínu númeri. Reykti eins og strompur fram í andlátið. Mikill karakter.

Sagan segir (reyndar þjóðsaga en öllum ber saman um að hún gæti verið sönn) að Julia hafi fyrst slegið í gegn í sjónvarpi þegar það gerðist í einum af fyrstu þáttunum hennar - í beinni útsendingu - að hún var að færa kjúkling (eða stórt kjötflykki) úr steikarskúffu yfir á fat en missti hann í gólfið. Hún lét sér ekki bregða, tók kjúklinginn, setti hann á fatið, leit beint í myndavélina og sagði ,,Remember, you are alone in the kitchen."

Jú, þetta gerðist reyndar en það var kartöflupönnukaka sem datt og hún datt bara á eldhúsborðið. En sagan er betri svona ...

Ég var einu sinni að steikja kalkúna til að fara með í sjónvarp. Hann datt. En bara ofan á ofnhurðina, ekki á gólfið. Og ég er engin Julia.

Ég held að það hafi undarleg áhrif á mig að steikja ástarpunga fyrir klukkan sjö að morgni.

Vá, þetta vantar mig: Paris Hilton-línan í skartgripum. Smekklegt.

Ljóðaskapið bara strax búið.

Kannist þið ekki við að fá allt í einu eitthvað á heilann næstum eða alveg upp úr þurru, textabrot, málshátt, ljóðlínur eða eitthvað slíkt, þannig að það rifjast stöðugt upp aftur og aftur en þið vitið ekki af hverju? Kannski tengist það eitthvað Ólympíuleikunum að þessar línur koma alltaf aftur og aftur í hugann þessa dagana. Ég veit það svosem ekki en ég hef reyndar alltaf hrifist dálítið af sögunni um Leonídes og æðrulausu Spartverjana hans 300 gegn öllum persneska hernum:

The King with half the East at heel is marched from lands of morning;
Their fighters drink the rivers up, their shafts benight the air,
And he that stands will die for nought, and home there's no returning.
The Spartans on the sea-wet rock sat down and combed their hair.

Þetta er flott. Eða eiginlega er það bara síðasta línan sem er virkilega flott. Og ég hef alltaf haldið upp á Housman.

Hmm, ég er í ljóðaskapi í dag. Það er nú ekki algengt.

Ég vaknaði laust fyrir hálfsjö í morgun til að steikja ástarpunga. Og búa til plokkfisk. Fór svo með þetta og fleira í Ísland í bítið. Þar hitti ég Silju Aðalsteins og Böðvar Guðmundsson, sem sagðist hafa kennt Eiríki bróður mínum. Ég sagði honum að hann hefði reyndar kennt mér líka. En sennilega var ég ekki sérlega eftirminnilegur nemandi. Ég komst allavega að því að Böðvar mundi ekkert eftir atvikinu sem í huga að minnsta kosti þriggja bekkjarsystkina minna er það eftirminnilegasta frá öllum menntaskólaferlinum og sagt er frá hér. Held að hann hafi ekkert munað eftir bréfinu sem ég skrifaði honum heldur, allavega minntist hann ekkert á það.

Plokkfiskurinn og ástarpungarnir gerðu mikla lukku uppi á Lynghálsi.

Ég jók vinsældir mínar enn í vinnunni í dag með allskyns búttudeigsbakkelsi, sætu og ósætu. Frosið smjördeig er reyndar snilldaruppfinning, það er svo fljótt að þiðna og auðvelt að gera eitthvað fljótlegt úr því. Og eins og ég sagði áðan getur það varla verið mjög fitandi, það eru svo stór holrúm í því á milli laga ...

Þetta hér fer ekki í Gestgjafann, ég gerði það bara úr afgöngum: 2 smjördeigsplötur (Findus), steinlaus vínber, pekanhnetur, hrásykur. Smjördeigið flatt svolítið út, önnur platan ögn stærri en hin, vínberin sett á minni plötuna, pekanhnetur muldar yfir og svolitlum sykri stráð þar yfir. Stærri platan sett ofan á og brúnunum þrýst saman. Penslað með eggi og nokkrar rifur skornar í efri plötuna. Bakað í miðjum ofni við 215°C í 15-20 mínútur.

Sauðargæran kom í mat í gærkvöldi ásamt fleirum og hafði meðferðis glæsilega löggu- og björgunarþyrlu sem hann hafði fengið í síðbúna afmælisgjöf frá frændsystkinum sínum og var ákaflega stoltur af. Þyrlan gaf frá sér ýmis ljós og hljóð sem óspart voru notuð.

- Hann þyrla er góður, sagði drengurinn, sem hefur mjög karllæga hugsun eins og áður hefur komið fram.

Svo fann hann hattkúf af móðurbróður sínum og fór að skoða hann. Sneri honum við og gólaði:

- Það er bjór í húfunni!

- Ha? sagði amman.

- Það er bjór í húfunni hans Hjalta! sagði drengurinn óðamála og sýndi mér.

Mikið rétt, á hattfóðrið er prentað stórt, kringlótt merki með rauðum og gylltum stöfum sem minnir óneitanlega töluvert á miða á bjórflösku.

Á starfsmannasíðu Fróða er efst á blaði auglýsing um jólahlaðborð. Þótt allt í einu sé orðið haustlegt úti held ég að málið sé ekki að skemmtinefndin hafi tekið svona skarpt við sér. En það er dálítið langt síðan þessi síða var uppfærð ...

Ein uppskrift fyrir gúrkuvini. Sérlega gott á rúgbrauði, með nokkrum graslauksstráum ofan á.

Gúrkuostur

1 gúrka, lítil (eða 1/2 stór)
salt
100 g rjómaostur, mjúkur (gjarna Philadelphia-ostur)
1-2 vorlaukar, saxaðir smátt (einnig má nota graslauk)
5-6 blöð af basilíku, skorin í ræmur
nýmalaður pipar
salt

Gúrkan skorin í litla teninga og þeir settir í sigti. Salti stráð yfir og látið standa í 15-20 mínútur. Þá eru gúrkuteningarnir skolaðir í köldu, rennandi vatni og síðan látið renna vel af þeim á eldhúspappír eða viskastykki. Osturinn hrærður vel með vorlauk, basilíku, pipar og salti. Gúrkuteningunum hrært saman við og geymt í kæli nokkra stund.

Ef ég væri ekki netsambandslaus heima hjá mér þessa stundina af óútskýrðum ástæðum hefðuð þið fengið framhaldssöguna af nýja hornsófanum mínum í nokkrum skömmtum um helgina. Ég ákvað nefnilega að setja hann saman á laugardagskvöldið. Baksaði fyrst gamla sófasettinu út úr stofunni og inn í herbergið mitt með ærinni fyrirhöfn þar sem ég var ein að verki (efnafræðistúdentinn var einhvers staðar í matarboði), tók svo umbúðirnar utan af hornsófastykkjunum þremur, skrúfaði lappir undir þar sem við átti og setti horneininguna á sinn stað. Svo dröslaði ég annarri hliðareiningunni upp að henni og ætlaði að fara að festa þær saman. Bíddu nú við. Hvar eru festingarnar? Og hvar eru leiðbeiningarnar? Ég tvífór í gegnum allar umbúðirnar, þetta hlaut að hafa orðið eftir þar. Ónei. Var kannski poki með festingum límdur innan í einhverja sófaeininguna? Ég sneri þeim öllum við. Ónei. Engar festingar.

Þá settist ég í horneininguna, sem var á þessu stigi eina sætið í stofunni, tók tölvuna og ætlaði að kvarta við umheiminn yfir öllu saman. Ekkert netsamband. Ég gafst upp og fékk mér meira hvítvín.

Til allrar hamingju er opið í Húsgagnahöllinni á sunnudögum. Ég hringdi þangað og þeir vildu allt fyrir mig gera, sögðust senda mann strax með festingarnar. Hann kom að vísu ekki fyrr en 2 1/2 tíma seinna, en hvað um það. Rétti mér poka með einverju dóti. - Engar leiðbeiningar? spurði ég. - Nei, það þarf nú ekki leiðbeiningar við þetta, sagði hann og var rokinn.

Ég opnaði pokann og hellti úr honum á stofuborðið. Sko, ég er vön Ikea. Þar eru leiðbeiningar með öllu. Eða næstum öllu, ég keypti einu sinni borð í Ikea sem var svo einfalt í samsetningu að það fylgdu ekki leiðbeiningar - ein plata, fjórar lappir, eiginlega ekki séns að klikka á því. En ég sá ekkert vit út úr þessu dóti. Svo að ég skoðaði sófaeiningarnar. Á hliðarnar sem tengja átti saman voru boruð nokkur göt. Gallinn var að götin voru fleiri en dippidúttarnir sem maðurinn hafði komið með. Og ég gat með engu móti séð hvar það sem þó var þarna átti að skrúfast. Efnafræðistúdentinn rauk út úr dyrunum og sagði um leið: - Ég skal kíkja á þetta á eftir, ég er nokkuð góður í svona.

Ræt. En ég er nú nokkuð góð í svona líka og þegar ég var búin að sitja og stara á dótið nokkra stund kviknaði á perunni, ég skrúfaði nokkrar skrúfur í nokkur göt og setti sófann saman. Gallinn er þó að það gengu nokkur göt af sem ekki nýttust og ég er ekki alveg laus við áhyggjur af því.

En sófinn er notalegur. Og ég á hornið.