Ég lofaði leiðbeiningum um matreiðslu á hreindýrainnanlæri í gær og hér koma þær, dálítið á eftir áætlun. Ég geng út frá því að átt hafi verið við heilsteiktan vöðva og ekki eigi að skera kjötið í sneiðar.

Ég hef reyndar aldrei svo ég muni eldað innanlærisvöðva af hreindýri, bara heil læri og svo hryggvöðva. Aftur á móti var ég með dádýrainnanlæri í jólamatinn í fyrra og það er mjög svipuð matreiðsla. Kemst ekki upp með það í ár því að Boltastelpan vill ekki Bamba (og ekki Rúdolf heldur). Bók sem ég á og heitir Moose & Caribou Recipes of Alaska reyndist hinsvegar gagnslaus hvað þetta varðar, þótt í henni séu margar áhugaverðar hreindýrauppskriftir.

Innanlærisvöðvi semsagt: Það er hægt að fara tvær leiðir við svona steikur, annars vegar að steikja þær fremur stutt við tiltölulega háan hita og hins vegar að steikja þær lengi og við mjög lágan hita. Síðarnefnda aðferðin mundi líklega skila enn meyrara og betra kjöti en gallinn er þó að steikingin tekur býsna langan tíma (nokkrar klukkustundir) og það getur verið erfitt að áætla fyrirfram hve langan, það fer svo mikið eftir löguninni á kjötstykkinu. Þá er ég að tala um að steikja kjötið í 80-100°C heitum ofni eftir að búið er að brúna það. Ef hitinn er í kringum 180°C ætti steikingin varla að taka nema kannski rúman hálftíma, miðað við 1 kg stykki og kjöt sem er vel rautt að innan.

Ég mundi e.t.v. marinera kjötið fyrst, kannski í hálfan sólarhring, blanda saman olíu, rauðvínsediki (eða balsamediki), kannski rauðvíni, kryddjurtum (rósmaríni og timjani, til dæmis, e.t.v. muldu lárviðarlaufi) og pipar. Þetta er þó alls ekki nauðsynlegt og það má líka krydda bara með pipar og salti. Kjötið er svo brúnað vel á öllum hliðum og síðan steikt í ofni skv. annarrihvorri aðferðinni sem ég nefndi hér að ofan. Kjöthitamælir er afskaplega gagnlegur (eiginlega nauðsynlegur ef maður vill vera viss) en það er svo aftur smekksatriði hvað maður vill steikja mikið. Ég vil hafa kjötið vel rautt í miðju og mundi taka það út þegar mælirinn sýnir svona 55-58°C (hitinn á eftir að hækka ögn á meðan kjötið bíður). Ef þið viljið kjötið bara rétt bleikt, þá svona 65°C. Svo skiptir miklu að láta kjötið bíða nokkra stund áður en það er skorið.

Vona að þetta komi að gagni en spurðu bara aftur ef þig vantar fleiri ráð.

Jólaserían með feitu aulalegu snjókörlunum, sem mikil leit hefur verið gerð að hér á heimilinu að undanförnu, fannst loksins áðan ofan í skókörfunni minni (þar eru aðallega geymdir gamlir skór af mér sem ég hef keypt í einhverju bjartsýniskasti og eru flestir svo löngu farnir úr tísku að þeir gætu komist í tísku aftur fyrr en varir). Ekki veit ég hvernig aulalegu snjókarlarnir höfðu lent þar í stað þess að vera í jólaskrautskörfunni með feitu aulalegu jólasveinunum, þar sem þeir eiga heima. Kannski hef ég tekið feil á körfum á þrettándanum síðasta - og þó, ég hef nokkrum sinnum átt erindi í skókörfuna síðan þá. Kannski eru þetta búálfarnir.

Aftur á móti er næsta víst að búálfar höfðu ekkert með það að gera að fótbolti í eigu efnafræðistúdentsins fannst lengst undir rúminu mínu. Þar liggur tveggja og hálfs árs glókollur með fótboltaáhuga sterklega undir grun.

Undir sófanum í stofunni fannst inniskór af efnafræðistúdentinum sem er búinn að vera týndur svo lengi að eigandinn heilsaði honum kumpánalega með nafninu Geirfinnur. Ég minnti hann á hver hefði það hlutverk á sinni könnu að sópa og skúra stofuna, þar með talið undir húsgögnunum og á bak við þau. Drengurinn fullyrti að hann gerði það. Stundum. Yeah. Recently, svo ég vitni í dvergana sjö (Disney-útgáfuna) þegar Mjallhvít var að yfirheyra þá um hvenær þeir hefðu síðast farið í bað.

Jamm, ég er í jólatiltektinni.

Ég er búin að átta mig á því að ég kannast við foreldra fulltrúa Blönduóss í Idol-keppninni, bjó meira að segja með þeim einn vetur. Reyndar hélt ég fyrst að ég hefði bara búið með föður hennar (það er að segja, ég hélt að hún væri dóttir hans með seinni konunni) en svo sá ég að hún er eldri en ég hélt fyrst og þar með dóttir Önnu líka. Ég semsagt tók íbúð á leigu þegar ég var að fara í sjötta bekk MA, fékk bekkjarsystur mína sem meðleigjanda, og um haustið birtist hún svo óvænt með kærasta í eftirdragi (og það Skagstrending) sem flutti inn á okkur. Það var nú ekki beint planið en ... Allavega, þetta er falleg stelpa og syngur ágætlega.

Jamm ...


Congratulations! You're Sam!


Which Lord of the Rings character and personality problem are you?
brought to you by Quizilla

Ég er komin í jólafrí ...

Við skiluðum janúarblaðinu og aukablaðinu (bestu uppskriftir ársins 2003) af okkur í prentsmiðju í dag og þurfum ekki að mæta aftur í vinnu fyrr en 5. janúar, ég hef ekki fengið svona langt jólafrí síðan - ja, síðan 1979, held ég. Enduðum á því að fara þrjár á Sögu og fá okkur rauðvínsglas til að halda upp á fríið. Þaðan skrapp ég í sjúkraheimsókn til Boltastelpunnar, sem liggur í einhverri flensupest en var reyndar nokkuð spræk, sprangaði um með jólasveinahúfu með áföstum síðum fléttum, í náttfötum og með axlabönd og var frekar trúðsleg að sjá. Og reyndi árangurslaust að veiða upp úr mér hvort jólagjöfin hennar frá mér væri á óskalistanum (,,það eru fjörutíu og sjö atriði á honum, þú getur alveg sagt mér hvort þetta er þarna.") Bróðir hennar var bara með jólasveinahúfu og var einstaklega krúttlegur. Talaði mikið um jólagjafir en reyndi ekkert að veiða upp úr ömmu sinni. Held að hann sé ekkert farin að tengja saman jólagjafir og gefendur.

Reyndar þarf ég að skreppa í vinnuna eftir helgi en ekki til að vinna. Næstu dagar fara annars mest í að undirbúa jólin og þó ekki síður Þorláksmessuboðið. Og svo er það laufabrauðsskurðurinn (sem, nota bene, er ekki komið á hreint hvenær verður, en ef ég heyri ekki í fólki ætla ég að gera ráð fyrir að það verði seinnipartinn á morgun).

Hin mörgu andlit George W. Bush.

They misunderestimate me.
I am a pitbull on the pantleg
of opportunity.
I know that the human being
and the fish
Can coexist.

(Úr Make the Pie Higher, ljóði samsettu úr völdum setningum úr munni Bandaríkjaforseta - ég held ég hafi vitnað í það áður.)

Eins og Eiríkur nefnir í kommentunum við síðustu færslu, þá voru þrír samanbundnir árgangar af Almanaki Þjóðvinafélagsins, 1914-1916 eða 1915-1917 á meðal þess lesefnis sem við systkinin gleyptum í okkur í bernsku. Þar var margvíslegur fróðleikur, meðal annars um skipaskurði, bréfdúfur, friðarsinna, mannanöfn í Færeyjum og ótalmargt annað. Og þorskhausa.

Í einum árganginum var nefnilega grein eftir ritstjóra almanaksins, Tryggva Gunnarsson, og fylgdi henni ljósmynd af hesti með þorskhausaklyfjar. Í greininni sýndi bankastjórinn Tryggvi fram á það með óvéfengjanlegum rökum og útreikningum að það borgaði sig engan veginn fyrir bændur að kaupa þorskhausaklyfjar, flytja þær um langan veg og borga vinnuna við að rífa fiskinn úr hausunum. Kostnaður per haus var þá kominn upp í 7,8 aura en úr hverjum fengust að meðaltali 67 grömm af mat. Niðurstaða Tryggva var að þorskhausakaup landsmanna væru afskaplega óskynsamleg og ættu að afleggjast.

Meira vissi ég ekki um málið (nema hvað þorskhausakaup í stórum stíl voru greinilega liðin tíð þegar ég var að alast upp). Ekki fyrr en árið 1980, því þá eignaðist ég bókina sem ég nefndi hér fyrir nokkrum dögum, þessa sem breytti lífi mínu, þ.e. North Atlantic Seafood eftir Alan Davidson. Þar er nefnilega kaflinn The Great Dried Cod's Head Controversy og þar segir Alan frá grein Tryggva og rökum hans, en síðan kemur það sem ég hafði aldrei heyrt, að greininni var svarað, að vísu ekki fyrr en 11 árum síðar, og það var Guðmundur Finnbogason sem steig fram og gerði gagnárás. ,,It was a massive one, in which he deployed mathematical, social, political, moral, linguistic, historical and hygienic arguments in favour of the dried cod's heads," segir Alan og rekur svo ýmsar röksemdir Guðmundar. Lokaorð kaflans eru þessi:

,,In conclusion, Finnbogason invited Icelanders to compare their staple rye bread with cod's heads. What had the eating of rye bread brought about? What virtues had it prompted, with what words had it enriched the language? The answers must be nothing and none. 'Why, anyone was capable, from the very outset, without any instruction and with his eyes closed, of stuffing rye bread into his mouth.' (Game, set and match to Finnbogason.)"

Lestrarþyrstir krakkar sem ólust upp fyrir daga sjónvarpsins lásu líklega gjarna nokkurn veginn hvað sem var ef það varð á vegi þeirra, ég tala nú ekki um ef þau áttu heima á afskekktum sveitabæ og höfðu ekki úr öðru lestrarefni að velja en því sem til var á heimilinu. Alveg sama hvort það voru barnabækur, dönsku blöðin, sænskar sveitalífssögur eftir Margit Söderholm, ritsafn Jónasar Hallgrímssonar, saga Framsóknarflokksins, Frelsið eða dauðinn eftir Kazantzakis, ljósmóðurfræði frá átjánhundruðogeitthvað, tuttugu binda ritsafn Rafaels Sabatini (alltaf haldið upp á Sabatini síðan, einkum þó Blood skipstjóra), 100 kokkteiluppskriftir, sem mun hafa verið fyrsta uppskriftabókin sem ég las (og Gunna heldur fram að hafi verið fyrsta bókin yfir höfuð), Handbók bænda, Nýjar kvöldvökur eða yfirleitt nokkuð annað lestrarhæft sem til var í Djúpadal. Þó man ég eftir að hafa gefist upp á bók sem hét Vísindi nútímans og ekki komst ég heldur mjög langt í gömlu biblíunni með gotneska letrinu, enda var það ekki fyrr en ég var orðin fullorðin sem afi fletti henni svo langt aftur að hann rakst á mynd af Krupskaju (konu Lenins), sem hafði legið einhvers staðar falin á milli minni spámannanna, og var talið fullvíst að hún hefði legið þar síðan amma dó 1930; hún var úr húsvískri bolsévikkafjölskyldu og nokkuð öruggt að enginn annar heimilismaður í Djúpadal hefur nokkru sinni átt Krupskajumynd í fórum sínum. Afi gaf mér náttúrlega þessa mynd.

En ein af mínum eftirlætisbókum í þessu samsafni var Undir gunnfána lífsins, kaflar úr sögu læknavísindanna. Hana las ég spjaldanna á milli og fræddist mikið; nokkurn veginn allt sem ég veit enn í dag um beriberi, hjartakveisu, sýfilis, heimakomu, beinkröm og fjölda annarra sjúkdóma er komið úr henni. Og þarna fræddist ég semsagt um Langerhanseyjarnar. En það get ég svarið að ekki datt mér í hug í alvöru að þær væru svarið við getrauninni hjá Begga.

Jólaskapið er bara komið aftur, allavega raulaði ég White Christmas alla leiðina í vinnuna í morgun bara af því að ég sá nokkur snjókorn, og þeir sem til þekkja vita að það þarf nú eitthvað að koma til svo að ég fari að raula þar sem minnsta hætta er á að aðrir heyri til mín. Samt þurfti ég að vakna fyrir klukkan sjö í morgun til að útbúa snittur, reyndar ofan í kynþokkafyllsta karlmann landsins (skilst mér) og fleiri. Aumingja efnafræðistúdentinn, sem var vaknaður á undan mér í annað skiptið í þessari viku (það held ég að sé met) og sat og las undir próf - hann fékk ekki neitt og þó held ég að hann sé bærilega kynþokkafullur, allavega eftir að hann lét klippa sig síðast. En ég er náttúrlega mamma hans svo að ég er alls ekki dómbær á það.

Kannski ég verði í stuði til að hella mér í jólabakstur í kvöld. Ef ekki - nú, þá verður kjöt-og-fisk-hlutinn af Þorláksmessuhlaðborðinu með stærra móti. Það hefur enginn kvartað hingað til þegar það hefur gerst.

"It is as it was." Það er einhver kjarnyrtasta kvikmyndagagnrýni sem ég man eftir að hafa séð.

Efnafræðistúdentinn segist hafa séð Tom Jones með skegg í sjónvarpinu rétt áðan og hann hafi litið út eins og Ingólfur Guðbrandsson.

Ekki haga aðstandendur vefsins jol.is sér ýkja jólalega gagnvart Salvöru og fleirum. Og sláandi að sjá viðhorf aðstandenda jol.is til höfundarréttar.

Mér finnst ekkert gaman að blogggetraunum sem hægt er að finna svarið við á einni mínútu í leitarvél.

Svo er alveg búið að eyðileggja jólaskapið sem ég var komin í með eintómum aðhalds- og heilsuuppskriftum - við erum nefnilega að senda janúarblaðið í prentsmiðju og það er eintóm andskotans hollusta, eða svo gott sem. Allt gott um það að segja út af fyrir sig en þegar er bara vika til jóla og maður á eftir að baka helling, þá er ekkert gott að sökkva sér ofan í svoleiðis.

Annars er ég nokkuð viss um að þetta verða ekki sautján sorta jól.

Efnafræðistúdentinn er að fara í próf á morgun og móðir hans ætlast til þess að hann sitji með heima límdur við bækurnar; þykist þó viss um að hann sé eitthvað að laumast til að kíkja á netið öðru hverju. Til að gleðja drenginn og aðra fótbolta- og mulletáhugamenn set ég hér krækju á uglyfootballers.com sem hann getur skemmt sér við að skoða þegar efnafræðiformúlurnar verða of tyrfnar.

Ég hef út af fyrir sig fullan skilning á viðhorfi fólks sem hefur horn í síðu garðdverga. Líka þeirra sem helga líf sitt frelsun þeirra úr ánauð. En hérna er kannski fulllangt gengið.

Sauðargæran er eitthvað að kveikja á perunni varðandi jólin, hann sagði að minnsta kosti fimmtán sinnum í röð ,,ég fæ jólagjöf". Það gæti orðið áhugavert að fylgjast með honum á aðfangadagskvöld.

Systir hans, sem yfirleitt er vonlaus þegar hún er spurð hvað hún vilji fá í jóla- eða afmælisgjöf, tók heldur betur við sér í gær og skrifaði óskalista upp á sjö blaðsíður. Hann er vandlega flokkaður: Tölvuleikir, með undirflokkunum Playstationleikir, PC-leikir og Nintendoleikir - þar stendur reyndar bara: Ekkert (fæ kannski lánað hjá Hjalta). Síðan koma vídeóspólur, DVD-diskar, geisladiskar, bækur, spil og Annað. Það er ýmislegt áhugavert undir þeim lið, þar á meðal trommusett. Ef ég væri ekki búin að ákveða hvað ég ætla að gefa henni, þá er aldrei að vita hvað ég mundi gera ...

Ég er átta eða níu ára, það er sumar. Ég er reið við allt og alla: Mömmu, systkini mín, afa og frændur. Kannski ekki Hénna afabróður minn, ég er aldrei reið við hann. En alla aðra á bænum.

Af hverju ég er reið ? það er löngu glatað í minningahafinu. Skiptir heldur ekki máli. En ég er mjög reið, ég vil ekki búa lengur á þessum leiðinlega bæ með þessu leiðinlega fólki. Svo að ég ákveð að strjúka að heiman. Það gera krakkar stundum í bókunum sem ég hef verið að lesa og það fer alltaf vel. Það kemur einhver og bjargar þeim frá vonda fólkinu. Og ég geng af stað án þess að kveðja kóng eða prest. Maður lætur ekkert vita af því að maður sé að strjúka, svo mikið veit ég. Vonda fólkið mundi örugglega reyna að koma í veg fyrir það þótt það ætti eiginlega að vera dauðfegið að losna við mann.

Ég geng af stað niður brekkuna og alla leið niður að Garði, þar sem Djúpadalstúninu sleppir. Það er ekki svo langt núna þótt það hafi verið óravegur fyrir stuttu síðan. Framundan eru stórgrýttar og gróðurlitlar Dalsáreyrarnar. Yfir þær liggur hræðilega vondur vegur, varla meira en vegarslóði. Ég fylgi honum. Þetta er dálítið löng leið og ekkert sérlega þægileg fyrir fætur í gúmmískóm en ég er samt lítið farin að þreytast. Aftur á móti er ég smám saman að átta mig á því að það er meira vesen að strjúka en ég hafði gert mér grein fyrir. Ég er nefnilega óðum að nálgast Miðgrund og þar þarf ég að taka ákvörðun: Út-Blönduhlíðin eða Fram-Blönduhlíðin? Í hvora áttina á ég að beygja? Hvert er ég að strjúka? En ég ýti þessum hugsunum frá mér í bili.

Loksins er ég komin að þjóðveginum og tími stórra ákvarðana er að renna upp. En við vegamótin standa Miðgrundarbræður, Steini og Gotti. Hjá þeim stendur þriðji maðurinn, nýstiginn út úr Fiat Station-bíl sem sveigt hefur verið inn á afleggjarann. Þessi maður er hann pabbi. Það er laugardagur, hann er að koma heim eftir að hafa verið að vinna úti á Krók alla vikuna. Og hann verður mjög glaður að sjá mig, heldur að ég hafi lagt það á mig að ganga alla þessa leið til að taka á móti honum.

Á sömu stundu legg ég öll strokuáform á hilluna. Pabbi er að koma heim. Ég sest upp í bílinn hjá honum og við ökum grýttan vegarslóðann heim að Djúpadal. Ég segi pabba á leiðinni að ég hafi verið að strjúka en held að hann trúi mér ekki alveg. Allavega er aldrei minnst á það meir.

Hann pabbi er áttræður í dag. Og þegar ég lít til baka, þá rennur upp fyrir mér að hvenær sem ég hef lagt út á einhverjar ótroðnar slóðir, einhverja refilstigu lífsins, þá hefur sú vissa alltaf blundað innra með mér að þegar á reyndi gæti ég treyst því að hann stæði við enda vegarins, tilbúinn að flytja mig aftur heim. Ég hef kannski ekki oft þurft á því að halda. En vissan er góð.

Fyrir skömmu vorum við efnafræðistúdentinn að ræða um tilviljanir og smáatvik sem kannski breyta öllu lífi manns, oft án þess að maður átti sig á því; þið kannist við svona pælingar og það hafa verið skrifaðar margar sögur og gerðar margar bíómyndir sem byggja einmitt á þessu. Maður veit svosem sjaldnast af hverju maður missti hugsanlega, hvað hefði getað orðið ef önnur ákvörðun hefði verið tekin, og ef það gjörbreytti lífi manns að taka þennan strætó en ekki hinn fyrir 20 árum, þá er ólíklegt að maður hafi hugmynd um það. Og það er út af fyrir sig tilgangslaust að velta slíku fyrir sér.

Þrátt fyrir það er ég nokkuð viss um að það hefur haft mikil áhrif á líf mitt að ég skyldi skjótast inn í Bóksölu stúdenta í hádeginu dag einn fyrir 23 árum; gott ef það var ekki í desember. Ég kom auga á bók uppi í hillu, fór að skoða hana og heillaðist svo af henni að ég keypti hana þótt fjárráðin væru naum. Þessi bók var sjaldan fjarri náttborðinu mínu næstu árin og ég man enn að ég hugsaði með mér, þegar ég var búin að lesa hana í gegn í fyrsta sinn: Svona langar mig til að skrifa ef ég skrifa einhvern tíma um eitthvað. Þá bjóst ég þó ekki við að til þess kæmi og síst af öllu datt mér í hug að ég ætti eftir að skrifa matreiðslubækur.

Þessi bók var North Atlantic Seafood eftir Alan Davidson. Ég átti nokkrar matreiðslubækur fyrir, áreiðanlega fleiri en flestir jafnaldrar mínir, en þetta var fyrsta bókin sem ég kynntist sem var annað og miklu meira en uppskriftir; ég hafði einfaldlega ekki gert mér grein fyrir því að það væri hægt að skrifa svona um mat. Hún var stútfull af fróðleik af öllu tagi, en líka af skemmtilegum sögum og sérvisku. ,,The fruits of scholarship are easier to digest if sauced with wit,” sagði Alan. Ekki ætla ég að fara að líkja mínum verkum við hans á nokkurn hátt en það var samt þetta sem ég hafði að leiðarljósi þegar ég skrifaði Matarást. Alan var alltaf fyrirmynd mín, en það var þó ekki fyrr en rétt eftir útkomu Matarástar, fyrir rúmum fimm árum, sem ég kynntist þessum heillandi snillingi og sérvitringi. Hann hafði þá nýlokið við stórvirki sitt, The Oxford Companion to Food, og eins og ég sagði við hann: Mikið var ég fegin því að Matarást kom út á undan, annars hefði ég sennilega aldrei látið hana líta dagsins ljós.

Alan gerði mig hálfpartinn að skjólstæðingi sínum eftir að ég sendi honum eintak af bókinni. Hann bauð mér í heimsókn til sín á World’s End í Chelsea og þar dvaldist ég í góðu yfirlæti í viku. Hann eiginlega tilkynnti mér að ég ætti að skrifa bók um íslenska matargerð á ensku, kom mér í samband við bandarískan bókaútgefanda og studdi mig með ráðum og dáð. Hann tók mér með kostum og kynjum í hvert sinn sem ég kom til London eftir þetta og vildi ævinlega allt fyrir mig gera. Það eina sem ég gat gert í staðinn var að færa honum íslenskt skyr. Og þegar hann var sæmdur Erasmus-verðlaununum fyrir rúmum mánuði lét hann senda mér boðskort, svo að ég fékk tækifæri til að vera viðstödd þegar hann var heiðraður og votta honum virðingu mína og væntumþykju.

Það neistaði enn af Alan í ræðunni sem hann hélt í konungshöllinni í Amsterdam þegar hann veitti verðlaununum viðtöku, klæddur skærappelsínugulri silkiskyrtu og með laotísk snærisbönd um báða únliði. En hann var 79 ára gamall og farinn að heilsu. Núna um mánaðamótin veiktist hann af inflúensu og síðan lungnabólgu og lést á sjúkrahúsi í Chelsea skömmu síðar.

Hann var yndislegur maður.

Ég fer stundum í boð og samkomur þar sem ýmiss konar fingrafæði og pinnamatur er í boði. Þetta er frekar misjafnt að gæðum, sjaldan beinlínis vont en stundum fremur bragðlítið eða óspennandi. En fingrafæði og aðrir svona smábitar eiga helst að vera bragðmiklir, gjarna bragðsterkir. Þetta brot úr grein eftir Rowley Leigh, sem ég rakst á í Daily Telegraph, finnst mér hitta beint í mark:

,,Canapés should zing. They should be little mouthfuls of something intense rather than something bland; something that asserts itself through the miasma of raised voices, rum punch and shrieking laughter and, above all, something that makes you want to carry on: to carry on nibbling, carry on drinking and carry on standing around talking nonsense."

Svona fingrafæði, þar sem maður tekur aðeins einn munnbita í einu, má nefnilega vel vera dálítið bragðmeira - meira chili, meira krydd af ýmsu tagi, og síðast en ekki síst meira salt - heldur en réttir sem borðaðir eru í stærri skömmtum. Auðvitað ekki svo sterkir að logarnir standi út úr gestunum eða svo saltir að þeir svolgri veigarnar eins og berserkir - en með bragði.

Bara ábending ef þið ætlið að vera með partí einhvern tíma um hátíðarnar.

Ég var að panta mér bækur til að lesa um jólin frá Amazon í Bretlandi. Þar á meðal var bókin Ella Minnow Pea, sem eitthvað barst í tal hér í vor og ég ákvað þá að panta en var svo búin að gleyma því þar til núna. Og The Eyre Affair eftir Jasper Fforde, sem ég hef heyrt mikið hrósað - kannast einhver við þær bækur? Líka Temple of the Muses af því að ég er svo mikið fyrir rómverska whodunnits og The Chocolate Frog Frame-Up til að hafa eitthvert algjört léttmeti. Æ, og ætli hafi ekki flotið með eins og ein eða tvær matreiðslubækur.

Ég ætla bara rétt að vona að þetta verði komið fyrir jól en til öryggis er ég að geyma eina bók úr síðustu pöntun til að hafa nú eitthvað að lesa á jólanóttina ef amazon.co.uk eða Íslandspóstur skyldu bregðast mér. Jæja, ef það gerist hef ég þó allavega eitthvað að lesa um áramótin. Ein jólin man ég að ég lenti í þeim hörmungum að hafa ekkert að lesa á jólanótt; hafði reyndar fengið einhverjar bækur en það var ekki jólanæturlesning, svo að ég þurfti að leita lengi í hillunum þar til ég fann einhvern krimma sem ég var gjörsamlega búin að steingleyma bæði plottinu og morðingjanum í; það bjargaði því sem bjargað varð.

Ég að segja efnafræðistúdentinum til vegar í kryddhillunum (hann er í eldhúsinu að útbúa einhvern heitan kryddaðan rauðvínsdrykk handa okkur mæðginunum að ylja okkur á): ,,Negullinn, hann er í bauk með hvítu loki, nema ef það er ekki hvítt, þá er það einhvernveginn öðruvísi ..."

En hann fann negulinn. Hann er vanur móður sinni.

Efnafræðistúdentinn er að strá kanel á kertin á aðventukransinum. Það kemur neistaflug.

Efnafræðistúdentinn: - Svo kemur góð lykt.

Smábið.

Efnafræðistúdentinn: - Ég tek það aftur. Hún er vond.

Ég er að horfa á endursýningu á Lífsháttum spendýra með öðru auganu og - hvernig sem á því stendur nú - þá er eiginlega sama hvaða dýr David Attenborough sýnir, ég fer alltaf að hugsa: Ætli þetta sé ætt? Ég er meira að segja búin að ná í nokkrar bækur sem eru líklegar til að geta upplýst mig um þetta - A Gourmet's Book of Beasts, The Curiosities of Food og fleiri áþekkar, og fletti dýrunum upp jafnóðum. Þetta er nú ekki alveg heilbrigt.

Gallup hringdi áðan, aldrei þessu vant til að kanna skoðanir mínar. Gallup hringir nokkuð oft á þetta heimili en það er næstum alltaf efnafræðistúdentinn sem þau vilja tala við; fyrir tveimur árum eða svo var svo mikið um þetta að ég var farin að halda að einhver stelpa þar væri skotin í honum og hringdi bara til að fá tækifæri til að heyra undurfagra rödd hans. En það er næstum aldrei hringt í mig. Kannski er hann miklu meiri markhópur en ég en svo gæti þetta reyndar tengst því að ég er ekki í símaskránni en þar er hann aftur á móti.

En núna hringdi Gallup semsagt í mig og ég bjó mig undir að segja skoðanir mínar á stjórnmálum, launa- og lífeyrismálum þingmanna, öryrkjamálinu, fiskveiðistjórnun, barnaníðingum, dauða Keikós og öðru því sem helst hefur verið í fréttum að undanförnu. Loksins tækifæri til að láta álit mitt koma fram í þjóðarpúlsinum.

Onei. Þessi könnun snerist öll um gosdrykki. Hvaða gosdrykki drekk ég, hvaða umbúðastærð kaupi ég, af hverju drekk ég ekki þennan gosdrykk, hvert er viðhorf mitt gagnvart eftirtöldum drykkjum mælt á skalanum 1-10, hvað finnst mér að gosdrykkir eigi að kosta, gæti ég hugsað mér að skipta um tegund, hver af eftirtöldum drykkjum finnst mér eiga best við eldra fólk ...

Í þessu tilviki hefði þó verið nær að hringja í efnafræðistúdentinn. Ég drekk svona um það bil 2% af þeim gosdrykkjum sem keyptir eru á þessu heimili.