Mamma og pabbi koma í mat í kvöld ásamt fleirum og ég held bara áfram í svínasteikunum - svínslærin voru reyndar búin í Nóatúni áðan en það var til nóg af svínabóg og það er hreint ekki síðri matur. Þar sem efnafræðistúdentinn hefur enn ekki sést heima hjá sér hef ég ekki getað spurt hann nákvæmlega út í hvernig svínslærið sem ég steikti fyrir októberfest efnafræðinema í gær hafi verið; var ekki alveg viss um steikinguna því að kjöthitamælirinn minn virðist vera bilaður, fer ekki hærra en í 40°C þótt kjötið sé orðið gegnsteikt, svo að það er ekki á hann að treysta. Ég læt bóginn liggja fyrst í marineringu úr olíu, appelsínusafa og bratox, sem er skolli góð steikarkryddblanda, ein af þeim sem ég hef verið að prófa að undanförnu og kemur trúlega á markað innan tíðar.

Svo kannski prófa ég einhverjar tegundir af meðlæti sem ég verð hugsanlega með í jólablaði Gestgjafans, eitthvað úr sætum kartöflum allavega - kannski djúpsteiktar sætar kartöfluflögur eins og ég er akkúrat núna að horfa á Paul Rankin gera í Ready Steady Cook á BBC Prime. Eða sæt kartöflustappa með engifer, kummini og pekanhnetum. Ætlaði líka að prófa eitthvað úr rauðrófum en þær fengust ekki í Nóatúni svo það bíður betri tíma. Kannski parísarkartöflur með steinselju og graslauk.

Svo ætla ég að gera aðra útgáfu af hvítum súkkulaði-skyrfrómas með hindberjum, eins og ég gerði um daginn og efnafræðistúdentinn varð svo hugfanginn af að hann fór fram á að ég gerði þetta aftur þegar engir gestir væru og hann gæti setið að þessu einn. Það verður nú ekki en ég geri bara extra stóran skammt. Ætla ekki að setja hindberin út í að þessu sinni en verð kannski með tvenns konar sósur - hindberjasósu og ástaraldinsósu.

Gæti orðið gott.

Karókíblogg??? Hmmm ...

Nýi leitarfídusinn hjá amazon.com sýnist mér vera alveg brilljant, og á sjálfsagt eftir að verða enn betri eftir því sem fleiri titlar koma inn. Núna getur maður semsagt leitað í öllum texta 120.000 bókatitla og fengið upp allar þær bækur þar sem ákveðin orð eða orðasambönd eru notuð. Ef ég stend til dæmis einhvern tíma við þau áform mín að skrifa stóra og mikla grein um sviðaát og matreiðslu á kindarhausum um heim allan, þá get ég slegið þarna inn "lamb head" og "sheep head" og fengið upplýsingar um tugi bóka þar sem þessi orð koma fyrir, og séð strax hvaða bækur ég þarf að skoða nánar og hverjar eru um eitthvað allt annað. Og ekki nóg með það, ég get líka lesið síðuna sem orðin koma fyrir á og nokkrar síður á undan og eftir, þannig að ég sé hvort bókin gagnast mér, hvort er t.d. uppskrift þarna og hvort ég þarf að kaupa bókina eða get bara séð það sem ég þarf á skjánum. Þetta er semsagt eins og að blaða í bókum í bókabúð.

Ég á örugglega eftir að vera tíður gestur á amazon.com næstu daga.

Og jú, auðvitað leitaði ég að sjálfri mér. Svona til að athuga hvort ég væri ekki orðin mikið átorítet úti í hinum stóra heimi. En það var nú ekki. (Reyndar veit ég um allavega tvær bækur í viðbót þar sem vitnað er í mig en þær eru greinilega ekki komnar inn í gagnagrunninn.)

Við efnafræðistúdentinn fórum í Nóatún áðan og keyptum meðal annars tvö kíló af pylsum, sem kostuðu hátt í tvö þúsund krónur, og rúmlega fimm kílóa svínslæri, sem kostaði rétt rúman þúsundkall. Og ég veit alveg hvort ég mundi fremur vilja fá í kvöldmatinn. Við keyptum líka þrjú kíló af kartöflum og þær voru dýrari en lærið. Auðvitað er gott að fá ódýran mat en þetta er nú bara rugl.

Ég vona samt að svínslæri verði aftur á tilboði í desember, þegar ég kaupi lærið í Þorláksmessuskinkuna; þetta sem ég keypti í fyrra var þrettán kíló og hefði kostað tvöþúsund og fimmhundruð á þessu verði.

Ég fór inn í Kringlu í gær og keypti mér nýjan DVD-spilara. Þegar ég var komin með hann gekk ég einn hring, af því að það er nú ekki svo oft sem ég kem í Kringluna, og rak augun í loðfóðrað vesti. Þá mundi ég hvað mér hafði verið kalt í vinnunni, enda var ég sannast sagna ekkert sérlega hlýlega klædd og var auk þess að búa til ís, og þegar ég var búin að máta vestið keypti ég það. Það kostaði meira en DVD-spilarinn. (Ókei, hann kostaði reyndar bara tæpar 7000 krónur.) Svona eyðir maður stundum meira en maður ætlar.

Það borgar sig ekki að fara svangur í kjörbúð. Það borgar sig greinilega heldur ekki að fara í búðir þegar manni er kalt. En reyndar er ég afskaplega ánægð með vestið og tískudrottning útgáfunnar gaf því jákvæða umsögn, svo að ég hlýt að vera ferlega smart. Eða eitthvað.

Á meðan ég er ekki Budweiser er mér sama ...

Heineken. I am from Holland, ishn't that weird?
Yesh, yesh, you have a strong personal flavor
and some people just don't like you. People who
really know you realize that you are one of the
best.

Which Beer are you?
brought to you by Quizilla

Boltastelpan (sem stendur sig ekki vel sem bloggari þessa dagana) er lögð af stað í sína fyrstu keppnisferð, með rútu alla leið til Akureyrar. Það á að gista í tvær nætur og koma heim á sunnudaginn. Rosalega spennandi. Frí í skólanum og allt.

Ég hringdi í hana í gærkvöldi til að kveðja og sagði henni að ég mundi sakna hennar svo mikið að ég gæti örugglega ekki borðað matarbita á meðan hún væri í burtu. Ég held að hún hafi ekki trúað mér.

Jæja, ísinn fraus á endanum nægilega til þess að ég kæmist heim til að elda ofnbakaða ýsu með Miðjarðarhafsgrænmeti og kúskús handa efnafræðistúdentinum og skylmingastúlkunni. Og nú er búið að mynda hann - fimm tegundir alls - og borða hann (vinsældir mínar hér hjá Fróða minnkuðu akkúrat ekkert þegar ég kom með ísboxin fram að afgreiðslunni). Uppskriftirnar koma svo í jólablaði Gestgjafans.

Samt hefði nú ísinn orðið ennþá betri ef ég hefði getað notað ísvélina mína, en þar sem mér hefur ekki enn tekist að koma því inn hjá fólki að ísvél sé sjálfsögð eign á hverju menningarheimili, þá verð ég víst að nota aðferðir sem allur almenningur getur brúkað heima hjá sér. Svona ísvél eins og ég á fæst í Heimilistækjum - eða fékkst þar síðast þegar ég vissi - og kostaði ekkert voðalega mikið. Ég mundi ekki vilja vera án hennar (ekki nema ég ætti enn flottari vél), ísinn verður svo mjúkur og góður.

Ekki þar fyrir; ísinn sem ég gerði í gær og við vorum að mynda í morgun var alveg hreint ágætur, þrátt fyrir ísvélarleysi.

Vitiði hvað er ekki gaman?

Að sitja og bíða eftir að ís frjósi.

Ég var að búa til nokkrar tegundir af ís sem á að mynda á morgun og ein tegundin er þannig að þegar hann er hálffrosinn þarf ég að hræra karamellusósu saman við hann og láta hann svo frjósa alveg. Ég sit hér í vinnunni og bíð eftir að ísinn verði nægilega frosinn til að ég geti sett sósuna út í, hrært og farið ... en hann er ekkert að flýta sér að því, blessaður.

Við erum að byrja að vinna jólablað Gestgjafans og þeir sem eru með einhverjar hugmyndir/óskir/ábendingar/athugasemdir/nöldur sem þeir vilja koma á framfæri af því tilefni geta gert það á þessum vettvangi. Þetta tókst vel við kökublaðið, það komu margar góðar hugmyndir og ábendingar og við tókum meira að segja mark á sumum þeirra. Þar er auðvitað um töluvert afmarkara svið að ræða en það væri gaman að heyra um hvað þau ykkar sem lesa Gestgjafann eða gætu hugsað sér að kaupa hann vilja sjá eða ekki sjá í jólablaðinu.

Ég lofa reyndar ekki að það verði orðið við öllum óskum en það væri samt gott að vita hvað þið viljið hafa í blaðinu. Líka upp á seinni tíma, því að því miður er tíminn naumur (og ég meira að segja að svíkjast undan merkjum með því að fara til útlanda í nokkra daga í miðri jólaösinni) en það er þá kannski hægt að byrja að undirbúa jólin 2004, hver veit?

Komið endilega ábendingum á framfæri hér. Eða sendið mér tölvupóst.

Æjá, það voru bollurnar. Þær voru bara ágætar og þess vegna kemur uppskriftin hér. Reyndar allt öðruvísi en þær áttu að vera því ég nennti ekki að fara í aðra búð en Krambúðina og þar fékkst alls ekki allt sem ég hafði ætlað að hafa, og svo voru núðlurnar sem ég ætlaði að hafa með horfnar þegar til átti að taka og ekkert sem mér fannst koma í staðinn, svo að ég opnaði bara kjúklingabaunadós og notaði spínat sem til var í ísskápnum.

Ég steinhætti við að kalla þetta kínverskar bollur, vegna þess að þær eru ekki kínverskar fyrir fimm aura, bara svona óljóst austurlenskar, og Kínverska mafían mundi örugglega hafa eitthvað við það að athuga ef ég segði þær kínverskar. Hins vegar dettur mér ekkert frumlegt í hug að kalla þær í staðinn, svo að þær heita bara:

Ekki sérlega kínverskar kjötbollur

400 g svínahakk
2-3 vorlaukar eða 5-7 cm bútur af blaðlauk
2-3 hvítlauksgeirar
2-3 cm bútur af engifer
2 brauðsneiðar
4 msk sojasósa
1 msk ostrusósa
2 tsk austurlensk fiskisósa, t.d. nam pla
1 tsk chilimauk (ég notaði sambal olek, það má vera meira eða minna, sterkt eða milt eftir smekk)
2-3 msk olía til steikingar
1 dós kjúklingabaunir
hnefafylli af spínati

Vorlaukur eða blaðlaukur, hvítlaukur, engifer og brauð skorið smátt eða rifið niður, sett í matvinnsluvél og saxað í mauk. Hakkinu hrært saman við ásamt 1 msk af sojasósu, ostrusósunni, fiskisósunni og chilemaukinu. Olían hituð í wok eða á pönnu. Fremur litlar bollur mótaðar úr farsinu og settar á pönnuna ein og ein (ekki móta þær áður en olían er hituð og setja þær allar í einu á pönnuna, þá lækkar hitinn of mikið). Pannan hrist eða hrært nokkuð oft til að snúa bollunum og steikt við fremur háan hita í 4-5 mínútur. Þá er afganginum af sojasósunni (3 msk) ýrt yfir og síðan er baununum bætt á pönnuna ásamt u.þ.b. helmingnum af soðinu úr dósinni. Hitinn lækkaður dálítið og soðið í fáeinar mínútur í viðbót, eða þar til bollurnar eru rétt soðnar í gegn; best að skera eina í sundur til að athuga það. Spínatinu stráð yfir og hrært, tekið af hitanum og borið fram.

Það getur verið gott að steikja eina litla bollu fyrst og smakka til að athuga hvort kryddunin er rétt.

Ég var byrjuð að skrifa þetta í kommentin hér að neðan (við þessa færslu) en það varð svo langt að ég ákvað að setja það hér.

Við systkinin erum semsagt að ræða Kapítólu, eitt helsta bókmenntaverk bernsku okkar, sem skylda var að lesa fyrir tíu ára aldur. Hún var til í gamalli útgáfu (1912?) og var 814 blaðsíður.

Ég held að það hafi bara vantað titilblöðin. Ég er hér með frumtextann The Hidden Hand, Or, Capitola the Madcap, og fyrsti kaflinn byrjar alveg eins og ég man eftir honum úr gömlu bókinni, nema hvað E.D.E.N. Southworth byrjaði hvern kafla á tilvitnun í heimsbókmenntirnar, aðallega Shakespeare, en því hefur þýðandinn sleppt. Svo er reyndar í þessari bók tólf blaðsíðna inngangur um bókina og höfundinn.

Southworth var nefnilega, þótt hún sé að mestu gleymd núna, vinsælasti og mest lesni höfundur Bandaríkjanna á síðari hluta 19. aldar, og skrifaði tugi bóka. Sú sextánda, The Hidden Hand, var vinsælust þeirra allra. Hún kom fyrst út sem framhaldssaga í The New York Ledger 1859 og varð svo vinsæl að tímaritið endurbirti hana tvisvar, 1868 og 1883, en það var ekki fyrr en 1888 sem sagan kom fyrst út á bók. Hún var endurprentuð reglulega næstu 30 árin (og er reyndar eina bók Southworth sem hefur verið endurprentuð á síðustu áratugum) og að minnsta kosti fjörutíu mismunandi leikgerðir af sögunni voru settar á svið.

Eggert Jóhannsson ritstjóri þýddi söguna fyrst á íslensku einhvern tíma fyrir aldamót og hún birtist sem framhaldssaga í einhverju vestur-íslensku blaðanna. Jóhann próki gaf hana seinna út á Íslandi en ég veit ekki hvort hann notaði þýðingu Eggerts. Mig minnir allavega að Kapítóla sé nokkuð vel þýdd en Southworth hefur verið hrósað sérstaklega fyrir auðugan orðaforða - já, og á síðari árum femínisma. Ég hafði nefnilega ekki áttað mig á því fyrr en við lestur inngangsins hvað Kapítóla er í rauninni femínísk bók, miðað við þann tíma sem hún er skrifuð á.

En ég hefði valið Svarta-Dónald.

Vegna fyrirspurnar, til að skýra atriði sem oft kemur fyrir í uppskriftum frá mér:

Þegar ég segi vanilluessens meina ég í rauninni: Notið helst ekta vanillubragðefni en ekki vanilludropa. Munurinn er umtalsverður, einkum í búðingum, kremi, ís og öðru sem er ekki bakað eða eldað. En það má alveg nota vanilludropa líka, enda getur verið erfitt að fá ekta vanilluessens hér núna, það var auðveldara fyrir nokkrum árum.

Umræður í kommentum hér neðar gefa tilefni til frekari könnunar meðal lesenda þessarar síðu: Á hvaða bók lærðuð þið að lesa? Þeir sem hafa tjáð sig hingað til (eintómir Skagfirðingar) hafa nefnt þessar bækur:

Óskastund. Sögur handa litlum börnum. Vilbergur Júlíusson safnaði.
Lísa Dísa og Labbakútur.
102 kokkteiluppskriftir (óstaðfest, en Gunna systir segir þetta og hún man betur en ég)
Ævisaga séra Sveins Víkings.

Svör óskast í kommentakerfið.

Ég var að velta því fyrir mér áðan hvort ég ætti að fá mér eitt rauðvínsglas eða appelsínusafa. Svo mundi ég að ég var að taka heil fjögur alkasjálfspróf á vefnum hjá SÁÁ í dag (af því að það var verið að fjalla um þessi próf á femin) og kolféll á þeim öllum - eða náði þeim - eða það er að segja, ég reyndist afskaplega óefnileg sem alki. Nei, ég er reyndar að ljúga þessu. Samkvæmt einu prófinu er ég haldin bullandi áfengissýki, bara af því að ég svaraði því til að ég gæti drukkið fimm rauðvínsglös eða bjóra án þess að sofna ölvunarsvefni. Þetta var eina spurningin sem ég svaraði játandi fyrir en þar sem ég er kvenmaður dugði þetta til þess að ég var orðin alkóhólisti að mati SÁÁ, væntanlega af því að ég er búin að byggja upp svo mikið drykkjuþol. Ég veit ekki hvers konar hænuhausar semja svona próf.

En ég fékk mér allavega rauðvínsglas.

Ég er búin að ákveða að reyna að koma því til leiðar að vínarterta (alvöru vínarterta, ekki eitthvert bakarísjukk) verði hafin aftur til þess vegs og virðingar sem hún á skilið. Vestur-Íslendingar kunna að meta hana og hún er eina bakkelsið sem komist hefur inn í útlenskar orðabækur (nafnið alltsvo, ,,vinarterta").

Hún verður samt helst að vera með sveskjumauki, ekki rabarbarasultu. Það hefur dregið töluvert úr dálæti mínu á rabarbarasultu frá þeim árum þegar þykk rúgbrauðssneið með smjörlíki og rabarbarasultu var eitthvert mesta sælgæti sem ég gat hugsað mér.

Ég sit hér og er að hugsa um kjötbollur.

Það byrjaði eiginlega með pælingum um barnabækur, ég mundi skyndilega eftir bókinni um Trítil (sem ég held að bróðir minn prófessorinn hafi lært að lesa á, svo þetta er náttúrlega merkileg bók fyrir það eitt), en það eina sem ég man úr söguþræðinum er að Trítill datt ofan í kjötbollufatið og var nærri kafnaður í kjötbollu.

Þá mundi ég að ég á svínahakk í ísskápnum sem ég tók úr frosti þegar ég var að hagræða í frystiskápnum og verð að fara að elda úr. Þá liggur beint við að búa til kjötbollur. Það liggur eiginlega alltaf beint við að búa til kjötbollur, þær eru svo hversdagslegar og heimilislegar og kunnuglegar. Og það rifjaðist upp fyrir mér smáklausa sem ég skrifaði fyrir nokkrum árum um kjötbollur, ég man ekki hvort ég hef sett hana hér inn áður en læt hana koma:

,,Það vill svo til að ég var að lesa bókina Outlaw Cook eftir John Thorne, sem ég hef nefnt áður hér, og þar er kafli er heitir ,,Meatball Metaphysics" og er helgaður kjötbollum, sem Thorne segir að sé matur sem hafi stimpilinn ,,permanent culinary refugee status" í vegabréfinu sínu. Er til einhver frægur franskur kjötbolluréttur? Onei. Ítalir búa til kjötbollur en vilja eiginlega ekki kannast við það. Svíar eru eyðilagðir yfir því að kjötbollur eru það sem helst heldur nafni sænskrar matargerðarlistar á lofti utan heimalandsins (fyrir utan reyndar sænska kokkinn í Prúðuleikurunum).
Thorne segir líka frá Konstantín Paustovskíj, ungum stúdent sem skaut einn af ráðherrum Nikulásar 2. Rússakeisara til bana og var dæmdur til hengingar. Hann sagði, er hann heyrði dóminn, að það skipti sig engu þótt kjötbollumáltíðunum hans fækkaði um tvö þúsund. Þarna eiga kjötbollur heima, segir John Thorne, meðal stúdenta og byltingarsinna. Maður sér fyrir sér skuggalega öngstrætiskrá í einhverri miðevrópskri borg, þar sem þefur af sígarettureyk, sterku tei og soðnu káli smýgur inn í hvern krók og koma og andrúmsloftið er gegnsýrt pólitískum eldmóði og þunglyndislegri kaldhæðni. Og kjötbollur eru eini rétturinn á matseðlinum."

Ég ætla samt ekki að búa til einhverjar venjulegar norður- eða austurevrópskar þunglyndiskjötbollur. Þótt þær geti verið góðar. Frekar kínverskar bollur, með ostrusósu og soja og vorlauk og engifer og chili og fleiru. Ef þetta væri ekki svínahakk mundi ég kannski búa til líbanskar eða sýrlenskar bollur (kofta). En þetta er svínahakk svo að það bíður betri tíma.

Uppskriftin kemur á morgun ef þær kínversku verða góðar.

Ég varð vör við það áðan að ég er allt í einu komin með dálitla vörtu hægra megin á hökuna. Ég segi nú ekki að ég sé að verða eins og Tobba á Hala í Mannamun, en þetta er samt ekta kellingarvarta með löngum hárum og alles. Gerir mig helmingi skessulegri en venjulega og er þó ekki á bætandi. Svo að ég er allavega búin að klippa hárin.

Fátt er svo með öllu illt að ei boði gott. Eða það er ég að gera mér vonir um. Ég ætla allavega að túlka svona kellingavörtu sem fyrirboða um að ég nálgist óðfluga mitt langþráða breytingaskeið. Að vísu hef ég fengið svipaða vörtu áður svo að ég treysti því ekki, en samt ...

Þið þarna stelpur, sem skiljið örugglega ekki hvernig breytingarskeiðið getur verið nokkurri konu tilhlökkunarefni, bíðið þið bara. Eins og ég hef áður sagt: Þegar maður er kominn á það stig að eldra barnið manns verður þrítugt á næsta afmæli og maður á barnabarn sem er að verða tíu ára - ja, þá er maður hreinlega ekki lengur á barneignaraldri. Þótt líkaminn segi annað.

Bara svo það sé á hreinu ...

Pistlinum hér fyrir neðan er ekki beint að neinum sem ég er með tengil á (og ekki að neinum einum ákveðnum aðila, það voru nokkrir sem ég var með í huga þegar ég skrifaði þetta). Ég hef ekki orðið þess vör að neitt ykkar hafi farið vitundarögn yfir þau mörk sem mér þykja hæfileg. Öðru nær.

Maður fer nú að hugsa sig tvisvar um varðandi það að birta nokkurn skapaðan hlut á Netinu þegar svona viðhorf eru ríkjandi (tilvitnun af malefnin.com ):

,,Og varðandi þá fyrirspurn sem hefur komið fram um að grein Eyrúnar Magnúsdóttur hafi verið endurbirt hér án leyfis, þá vitna ég til ákvæðis laga um höfundarrétt, þar sem heimilað er að nota tilvitnanir. Það er í praksís viðurkennt að þegar um stuttar greinar er að ræða falli þær í heild undir tilvitnanir, sem nauðsynlegar geta talizt. Auk þess var greinin á Netinu, og þar með í almannaeign." (leturbreyting mín)

Ég veit ekki - mér er út af fyrir sig ósárt um það þótt uppskriftir eftir mig birtist hér og þar, allavega ef getið er um höfund. En um annan texta gegnir allt öðru máli, líka þegar hann tengist uppskriftunum. Það að ég birti efni hér á blogginu (eða á póstlistanum mínum, á meðan hann var við líði) gefur fólki ekki rétt til að taka það og birta annars staðar. Ég er hins vegar afskaplega bóngóð manneskja og mundi í langflestum tilvikum veita leyfi fyrir slíkri birtingu. Að sjálfsögðu er hverjum sem er líka heimilt að tengja á skrif sem ég birti hér.

Ég er auðvitað ekki að ætlast til þess að vera spurð þegar fólk vitnar í mig af einhverju tilefni og birtir fáeinar línur máli sínu til stuðnings eða af öðrum eðlilegum ástæðum, eins og ég er til dæmis að gera hér að ofan. Ég held að flestir geri sér í raun grein fyrir hvar mörkin liggja ef þeir hugsa sig um. En greinilega ekki allir.

Þetta er sagt að gefnu tilefni.

Efnafræðistúdentinn um Siv Friðleifsdóttur:

,,Hún er ekki kona. Hún er Norðmaður."

En Norðmenn eru líka menn. Eða konur. Whatever.

,,Eldar loga í hjörtum ungmeyja um allan heim og Andrew Firestone á þátt í því ..." Ég get svarið að ég veit ekki um neina konu undir fimmtugu sem horfir á The Bachelor.

Sigmundur Ernir að tala við Bubba Morthens. Bleh. Líklega er kominn tíma til að ég slökkvi á sjónvarpinu og fari að gera eitthvað gáfulegra. Til dæmis skrifa einhverja texta sem ég var víst búin að lofa að skrifa um helgina.

Kolla skrifar um gömlu góðu barnabækurnar í Fréttablaðinu í dag. Þarna sé ég marga gamla kunningja en af hverju er ekkert minnst á Tom Swift og þá félaga Örn og Donna? Mér fannst þeir alltaf miklu skemmtilegri en Frank og Jói. Svo var náttúrlega Haukur flugkappi, lögregla loftsins, og einhverjir aðrir slíkir - Benni, Níels flugmaður, kannski fleiri. Líklega ekki skrítið að stráka hafi dreymt um að vera flugmenn áður fyrr, ég held að það hafi minnkað. Veit samt ekki hvort Árni í Hraunkoti átti nokkurn þátt í því, enda flaug hann bara þyrlu (eða þyrilvængju?) og það var ekki nándarnærri eins flott.

Og ef farið er út í stelpubækurnar, þá sakna ég Möttu-Maju hinnar norsku, sem hét víst Mette-Marit, átti sér hálfgerða Öskubuskusögu eins og nafna hennar krónprinsessan og endaði sem fræg filmstjarna. Mig minnir samt að hún hafi gifst æskuástinni en ekki einhverjum prinsi. Kannski þarf maður að vera kominn á fimmtugsaldur til að muna eftir henni. Hjúkrunarkonan Rósa Bennett var líka mikið lesin.

Flestar eða allar persónur í mörgum þessara bóka voru reyndar fullorðið eða hálffullorðið fólk. Það verður þó ekki sagt um bækur Enid Blyton, þar voru fullorðnir aldrei annað en aukapersónur og oftast mjög litlausar (Kjartan frændi í Fimmbókunum kannski undantekning). Og svo má ekki gleyma Kim-bókunum, sem mér þóttu frekar skemmtilegar. Þótt Larsen lögregluþjónn, velviljaður en ekki of skarpur og þrælkúgaður af gribbunni systur sinni, sé langeftirminnilegasta persónan úr þeim bókum.

En lífsspeki Gríms grallara er enn höfð í hávegum í minni fjölskyldu á ýmsum sviðum daglegs lífs.

Nú eru fjórar kynslóðir í beinan kvenlegg farnar að tjá sig á kommentakerfinu hjá mér. Skyldi það vera met?