Ég er á leiðinni í saumaklúbb á eftir, alla leið uppi í Lækjarási. Aldrei hef ég getað skilið af hverju fólk þarf endilega að búa í úthverfum, og það uppi á fjöllum nánast, þegar hægt er að búa í miðbænum. En ég veit svosem alveg að það er fullt af fólki sem skilur ekki hvernig ég get búið niðri í bæ, innan um alla þessa dópista og glæpamenn.

Annars las ég það í blaði, gott ef ekki Mannlífi, að Kárastígurinn og nærliggjandi götur væru tilvonandi Notting Hill Reykjavíkur. Ef ég á íbúðina í nokkur ár í viðbót, jafnvel svo lengi að húsbréfalánið verði orðið lægra en það var þegar ég tók það upphaflega, þá verð ég á grænni grein og get jafnvel átt von á að horfa ofan af svölunum mínum á Hugh Grant (eða jafngildi hans) í sólbaði í einhverjum af bakgörðunum í grenndinni. Sigurður Kári flutti að vísu burt aftur en hann er nú enginn Hugh.

Saumaklúbburinn gæti staðið lengi, Akureyrardeildin er í bænum ...

Mér virðist sem ég hafi verið næstum eina manneskjan í bænum sem fór ekki að sjá Turnana tvo í gær en ég sendi þó fulltrúa minn, ég er svo obbosslega góð mamma að ég gaf efnafræðistúdentinum bíómiðana sem ég vann í jólaskreytingakeppni Fróða og hann fór á miðnætursýningu og átti ekki til orð þegar hann kom heim - nei, ég meina þegar ég vakti hann áðan, því að við Eldfjallið vorum löngu sofnaðar þegar hann kom af bíóinu í nótt.

Eldfjallið segist ætla á myndina þótt hún sé bönnuð innan tólf ára, var með eitthvert plan í gangi um að fara bara í buxur sem hún fékk í jólagjöf og voru óvart keyptar of stórar, þ.e. stærð 12 - ef hún gæti verið í buxum á tólf ára hlyti hún eins að geta horft á bíómynd bannaða innan tólf. Ég á engin svör við svona röksemdum. En nú er búið að skila buxunum svo að ekki virkar það.

Annars veit ég ekki alveg hvað er að marka svona merkingar. Ég efast ekki um að það sé ástæða til að banna LOTR innan tólf ára en þegar gagnlega barnið keypti DVD-útgáfuna af Sódómu Reykjavík til að gefa bróður sínum í jólagjöf var athygli hennar vakin á því að hún væri bönnuð innan tólf. Hún keypti hana nú samt, enda er efnafræðistúdentinn vel ríflega tólf ára.

Ekki veit ég hvernig á því stendur en ég kaupi alltaf of mikið af jólapakkamerkimiðum fyrir hver einustu jól. Og týni þeim alltaf á milli, ég veit að einvers staðar á ég liggjandi tugi ef ekki hundruð af svona miðum en þeir finnast aldrei þegar á þarf að halda og þá kaupi ég meira, alltaf of mikið, til að vera alveg viss, og þetta er náttúrlega rándýr andskoti ... Líklega er efnafræðistúdentinn með hárrétta stefnu í þessu, hann notaði bara hvíta límmiða og límdi þá beint á pakkana. Reyndar hélt ég að ég hefði keypt ríflega af þessu í desemberbyrjun, einhverja miða sem ég fann á tiltölulega góðu verði, en þegar til átti að taka voru þetta alls ekki merkimiðar, heldur einhverjir danskættaðir pappírsnissar, þræddir á band og ætlaðir til að skreyta jólatré eða eitthvað.

Það þarf semsagt að lesa vel á umbúðirnar utan um svona dót og það minnir mig á atvik úr jólaösinni ein fyrstu jólin mín hjá Iðunni, líklega 1987 eða svo. Valdimar gamli var þá enn þar með annan fótinn, að minnsta kosti fyrir jólin, og hann fékk sér oft bollasúpu eða eitthvað slíkt í hádeginu. Einhvern tíma var ég á kaffistofunni og þá kom hann inn, kveikti á katlinum og fór að gramsa í poka sem Ingunn kona hans hafði skilið eftir á eldhúsbekknum; dró svo hróðugur upp lítinn flatan pakka og ætlaði að fara að hella úr honum í bolla. Eitthvað fannst honum pakkinn þó ólíkur súpupakka og leit á umbúðirnar en varð hvumsa við þegar hann sá bara orðið ,,Gift" og hélt það væri danska. ,,Hvað er þetta, ætlar hún Ingunn nú að fara að byrla mér eitur?" spurði gamli maðurinn. En þegar nánar var að gáð stóð ,,Gift Tags" á pakkanum. Þá fór Valdimar að leita í skápum, fann annan pakka sem var ómótmælanlega súpa, og hrærði innihald hans út í vatni. En ekki fannst honum súpan sérlega góð, tautaði að hún væri eins og versta veggfóðurslím. Það kom líka í ljós að þetta var venjuleg pakkasúpa og duftið átti að nægja í heilan lítra af vatni en ekki einn bolla.

Á meðan ég skrifaði þetta sló niður hjá mér alveg brilljant hugmynd um hvernig ég fer að því að varðveita jólamerkimiðana á vísum stað milli ára án þess að gleyma því hvar vísi staðurinn er: Ég set þá í jólaskrautskörfuna. Hún er alltaf tekin fram í byrjun jólaföstu og þá blasa merkimiðarnir þar við augum og ég þarf ekki að kaupa neina miða næsta ár. Frábær lausn sem ég á örugglega eftir að klúðra einhvern veginn.

Þráinn Bertelsson er að skrifa um það í Fréttablaðið að það þurfi að hafa uppi á þeim fjölskyldum sem hafa komið óorði á fjölskylduboð, svo að allir séu núna farnir að trúa því að þau séu hundleiðinleg. Mér finnst fjölskylduboð afskaplega skemmtileg og er eindregin stuðningskona þeirra, hvar og hvenær sem er - NEMA ekki á jóladag. Alla aðra daga ársins. Á jóladag á maður að vera heima hjá sér, sofa fram eftir, borða kalt hangikjöt með laufabrauði og Ora grænum baunum og fá sér jólakonfekt með kaffinu. Á náttfötunum ef manni sýnist svo. Leika sér að jóladótinu eða lesa jólabækurnar. Ekki vera að klæða sig uppá og fara út í bæ. Svo er hægt að hafa jólaboð í lange baner á annan og hvern einasta jóladag eftir það, allt fram á þrettánda.

Ég var að velta því fyrir mér hvort ég ætti að fara í vinnuna en komst að þeirri niðurstöðu að ég gæti alveg eins vel skrifað greinina sem ég þarf að skrifa hér heima - eða jafnvel frekar, ég er með flestar bækurnar sem ég þarf að nota hér og þyrfti þá að burðast með þær vestur eftir. Og ég nenni því ekki í svona kulda - jólin eru kannski ekki orðin hvít en allavega pínulítið grá, að minnsta kosti hús- og bílþök í grenndinni.

Sauðargæran var rosalega hrifinn af hávaðaleikfanginu sem ég gaf honum í jólagjöf, svo hrifinn að ég held að foreldrar hans hafi falið það þegar þau komu heim með hann á aðfangadagskvöld og ekki afhent honum það síðan. Enda var hann þá búin að spila Old McDonald had a farm að minnsta kosti sjötíu sinnum. Tækið gefur líka frá sér baul, jarm og önnur hljóð dýranna á bænum hjá McDonald en drengurinn var langhrifnastur af söngnum.

Úbbs, Russell Crowe bauð öllum gömlu kærustunum í trúlofunarveisluna sína á gamlárskvöld. Ekki gott múv ...

Rétt áður en búast mátti við fyrstu gestum á Þorláksmessu áttaði ég mig á því að ég hafði gleymt að sjóða rauðkál sem ég hafði ætlað að bjóða upp á. Var að hugsa um að sleppa því, enda var svosem engin þörf á því, en ákvað samt að gera það af því að ég átti tvo stóra rauðkálshausa. Sem var eins gott, því að þegar ég hélt að kálið ætti að vera nærri tilbúið og ég ætlaði að fara að bæta trönuberjum út í reyndist það bara hálfsoðið og þegar betur var að gáð var enginn logi undir pottinum - gasið var búið. Ég gat klárað kálið í ofninum en ef ég hefði sleppt að sjóða það hefði ég ekki kveikt meira á gasinu fyrr en á aðfangadag og það hefði klárast þegar ég var að sjóða hangikjötið eftir hádegið og ég hefði líklega panikerað dálítið, a.m.k. ef ég hefði ekki náð í gagnlega barnið til að keyra mér á bensínstöð eftir nýjum kút.

Ég hef alltaf verið svolítið smeyk um að þetta gerist á versta tíma, annaðhvort þegar allt er lokað eins og um jólin eða þegar ég er á síðustu stundu að elda fyrir flott matarboð. Líklega verð ég að fara að gera eitthvað í þessu með varakútinn.

Æi, jólin eru annars alveg ágæt. Það er að segja ef maður tekur þau ekki of alvarlega.

Ég fékk vöfflujárnið sem ég vildi fá í jólagjöf, og það meira að segja bara eitt (það eru til konur sem vilja heimilistæki í jólagjöf. En ekki margar). Svo gáfu blessuð börnin mér þráðlausan síma af því að það voru allir orðnir löngu hundleiðir á að detta um tíu metra langa símasnúru. Nú get ég verið enn meiri sófakartafla en áður og þarf ekki einu sinni að standa upp til að svara ef einhver hringir á meðan ég er að horfa á súmóglímu. Eða eitthvað. Reyndar horfðum við efnafræðistúdentinn ekki á súmóglímu á aðfangadagskvöld eins og áður hefur gerst en það var vegna þess að hann laumaðist inn til sín til að spila nýja tölvuleiki eða horfa á DVD-útgáfuna af Hringadróttinssögu, ekki veit ég hvort, og maður horfir ekki einn á súmóglímu.

Ég fékk líka alls konar góðgæti, Jamaica Blue Mountain-kaffi og fleiri góðar tegundir, úrval af ostum og súkkulaði, stórt stykki af parmigiano-osti, rauðvínsflösku og fleira. Og dagatal sem Eldfjallið hafði sjálft búið til, með mynd af henni.

Enga bók, enda hafði ég frábeðið mér slíkt nema þá matreiðslubækur, en ég gaf efnafræðistúdentinum meðal annars The Hollow Chocolate Bunnies of the Apocalypse og er að byrja á henni. Annars var ég að lesa A Twist at the End um jólin. Steven Saylor er einn af mínum uppáhaldshöfundum en ég varð fyrir vonbrigðum með þessa bók eftir mjög góða byrjun - hún var frekar fyrirsjáanleg og það vantaði alveg ,,twistið" sem maður átti von á í lokin. Þá er nú meira gaman að lesa um Gordianus og baktjaldamakkið og pólitísku plottin í Róm í lok lýðveldistímans.

Jólamaturinn var nýsjálensk dádýrasteik með rauðvínssósu, smjörsteiktum hvítlaukskrydduðum kastaníusveppum, rósmarínkartöflum ofnsteiktum í andafeiti, krydduðu rauðkáli með balsamediki og trönuberjum, hlynsírópsbragðbættu eplasalati og fleiru. Alveg ljómandi gott þótt ég segi sjálf frá. Eldfjallið tilkynnti náttúrlega nokkrum dögum fyrir jól að hún vildi ekki borða Bamba, hún vildi fá önd eins og venjulega, og það yrðu að vera brúnaðar kartöflur með. Einhver spurði hana hvort hún vildi þá frekar borða Andrés önd en Bamba en hún sagði að þetta væri sko ekki Andrés, heldur einhver frek og leiðinleg önd. Ég reyndi að útskýra fyrir henni að þetta væri hvorki Bambi né mamma hans, þetta væri stóri ljóti frændinn hans sem við ætluðum að borða, en það þýddi ekkert. Hún vildi sína önd. Þar sem ég átti franska andabringu í frysti fékk blessað barnið auðvitað sérþjónustu, andabringu með brúnuðum kartöflum, og lét sér vel líka. Á eftir var þrílitur súkkulaðiís með hindberjasósu og hvítri súkkulaðisósu, ég komst ekki upp með annað - efnafræðistúdentinn tilkynnti að það væri allt í lagi að breyta til með aðalréttinn en ísinn væri heilagur.

Eitthvað voru gestirnir á Þorláksmessu færri en venjulega, trúlega vegna veðurs, en þó var eiginlega ekki afgangur af neinu nema skinkunni, og það ekki svo ýkja mikill - ef hún hefði verið jafnstór og í fyrra hefði hún sennilega klárast.

Undirbúningi fyrir mitt árlega Þorláksmessuboð er að ljúka, á að vísu eftir að gera ýmislegt í fyrramálið. Þetta árið verður áherslan á matnum fremur en bakkelsinu, ég hef verið svo ódugleg við jólabaksturinn og reyndar er maturinn alltaf vinsælli hvort eð er. Ekki síst blessuð skinkan auðvitað. Ég bakaði þó þrjár smákökusortir í dag. Svo tók ég dálitla syrpu í kvöld og steikti chilikryddlegið lambalæri og reyktan kjúkling, bjó til tvö paté og byrjaði að undirbúa hvítvínskryddlegna hörpudiskinn.

Ég neyddist til að fara í verslunarferð inn í Kringlu í dag, sem ég geri annars helst aldrei fyrir jólin, en mig vantaði rósmarín og ýmislegt grænmeti sem óvíða er hægt að ganga að vísu. Vonandi breytist það, ég er búin að reyna að útskýra fyrir þeim í Nóatúni hvað þeir missi mikil viðskipti í hvert sinn sem ég þarf eitthvað annað eftir kryddjurtum. Gagnlega barnið mitt ók mér og við fórum fyrir hádegi til að sleppa við örtröð, enda var tiltölulega fámennt í Kringlunni, en fólk var að streyma að þegar við fórum svo að sjálfsagt hefur verið troðfullt þar í dag. Við Eldfjallið fórum nú bara á Laugaveginn til að leita að jólagjöfum frá henni til foreldra hennar og efnafræðistúdentsins. Hún fann strax hentuga gjöf handa frændanum en foreldrarnir voru meira vandamál - alveg þangað til við rötuðum á réttu búðina, þar sem snúist var í kringum Eldfjallið eins og fína frú og henni sýnt allt sem til var í búðinni af því sem hún hafði áhuga á (því miður get ég ekki nafngreint búðina, viðtakendur gjafanna gætu séð þetta). En það er alltaf gaman þegar komið er fram við börn eins og alvöru viðskiptavini en ekki reynt að tala niður til þeirra eða þau hunsuð alveg og bara talað við foreldrana: ,,Vill hún ... Hvaða lit mundi hún vilja ... Finnst henni gaman að ..." og svo framvegis.