Forgangsröðun

Nokkurn veginn búin með annað verkefnið sem ég ætlaði að vinna um helgina. Hitt enn í startholunum,

Nei, mér finnst bara nákvæmlega ekkert að því að vinna svona helgar. Hinn möguleikinn væri hvort eð er að taka til í tímaritasafninu. Og ég nenni því bara alls ekki.

En það er samt að verða aðkallandi. Verst að ég tími líklega ekki að losa mig við mikið af þessu.

Helvítis söfnunaráráttan.

En það þarf vissulega að fara að ganga frá ýmsu sem var bara hent inn í skápana í vinnuherberginu við flutningana. Svona af því að það eru rúmir níu mánuðir síðan ég flutti og rétt tæpt ár síðan ég keypti íbúðina. Það er víst kominn tími til.

Ég held samt ég láti vinnuna ganga fyrir. Hún er skemmtilegri.

Íshelgi

Skyndilega mundi ég að ég á eyfirskan rjómaís í frystiskápnum.

Einhverntíma hefur nú verið staðið upp frá tölvunni fyrir minna.

Ég er annars ein um helgina - gagnlega barnið og hennar fjölskylda í Danmörku og einkasonurinn og tengdadóttirin farin út á land. Svo að ég ætla bara að vinna eins og ég get.

Og borða rjómaís.

Gæti orðið góð helgi.

Sörvis hjá Akureyrarlöggunni

Á meðan ég man alltsvo:

Ég var að rifja upp í gær hvenær ég hefði síðast farið úr bænum um verslunarmannahelgi. Hugsanlega hef ég af og til verið á Króknum þessa helgi en í útilegu hef ég ekki farið í ein 34 ár.

Sú verslunarmannahelgi endaði í fangaklefa á lögreglustöðinni á Akureyri á mánudegi. Nei, ég var ekki sett í steininn og klefinn var galopinn. Ég fékk bara að liggja þarna undir teppi og lesa gömul blöð á meðan löggan var svo væn að þurrka buxurnar mínar, sem höfðu blotnað illa í miklu vatnsveðri. Ég fékk kaffi og gott ef ekki kleinur með og svo var komið með buxurnar skraufþurrar til mín.

Síðan hefur mér alltaf legið heldur gott orð til löggunnar á Akureyri.

Strákarnir sem ég hafði verið í samfloti með um helgina pöntuðu sér aftur á móti leiguflugvél suður; buðu mér að koma með í borgina og þaðan til Súðavíkur. Ég afþakkaði það (eftir nokkra umhugsun) og það var ekki bara út af bleytunni.

Síðan hefur mig ekki langað í ferðalög um verslunarmannahelgi.

Hómersheilkennið

Ég las í einhverju blaði um daginn um konu sem hefur verið að rannsaka eitthvert fyrirbæri sem kennt var við Hómer Simpson - man nú ekki nákvæmlega lýsinguna en þetta var til dæmis þegar maður fer inn í eldhús að sækja eitthvað og stendur svo þar og man ekki með nokkru móti hvað maður ætlaði að sækja. Svona hversdagsgleymska.

Hún hefði nú bara getað látið nægja að rannsaka mig.

Til dæmis á meðan ég var að vista færsluna núna rétt áðan datt mér eitthvert alveg brilljant bloggefni í hug. Og á meðan ég var að slá inn staðfestingarkódann á blogger gleymdi ég því aftur.

Ég veit samt nokkurn veginn hvað það var ekki.

Það var ekki um Kínverja. Og er þó af nógu(m) að taka.

Ekki um skattgreiðslur bloggara. Eða matreiðslubókahöfunda. Eða annarra. Eru virkilega nógu margir forvitnir um svoleiðis til að það sé hægt að selja ekki bara eitt, heldur tvö blöð sem fjalla ekki um neitt annað?

Ekki var það um Goldfinger.

Ekki um Árna Johnsen. (Það er engin tilviljun að mér datt hann næst í hug.)

Ekki um moggafréttinar. Það eru nógu margir sem sinna því.

Ekki um verslunarmannahelgina. Eða jú, bíðum við ... ég ætlaði einmitt að minnast á verslunarmannahelgina! Nú er að sjá hvort ég gleymi því á meðan ég vista þessa færslu.

Síðasti Kínverjinn

Jæja, þá eru Kínverjarnir afgreiddir.

Ég tók meira að segja aðra nafnaskrá í yfirhalningu inn á milli. Það voru blessunarlega fáir Kínverjar í henni.

Svona ef Kínverska mafían er enn að lesa bloggið mitt, þá má ekki misskilja þetta - ég hef sko ekkert á móti Kínverjum. Þeir eru bara svo fjandi margir.

Ætli ég taki þá ekki bráðum aftur til við mataruppskriftirnar. Svona í bland við annað. Þær hafa setið dálítið á hakanum síðasta mánuðinn.

Þetta er nú eiginlega efni til að gera sér dagamun. Til dæmis kannski með því að ná í þessa einu flösku af Old Speckled Hen sem ég á í ísskápnum. Ég er ekkert mikið fyrir bjór þegar hitinn er undir tuttugu gráðum en ég geri stöku undantekningar. Til dæmis með Old Speckled Hen. Þar duga mér alveg svona tólf gráður.

Skrifræðið að ná tökum á mér ...

Ég er farin að lifa mig svo inn í nafnaskrárgerðina að áðan var ég byrjuð að indexa einhvern Helber, sem ég taldi víst að hefði verið austurþýskur kommúnistaleiðtogi á sjötta áratugnum.

En svo sá ég að þarna stóð Helber hentistefna.

Skattaskuldin mín

Ég skil ekki skattseðilinn minn en það er nú ekkert nýtt og segir meira um mig en skattakerfið. Hins vegar skil ég alls ekki rukkunina sem ég sá í heimabankanum mínum áðan og hefur komið þar inn í nótt:

Ríkissjóðstekjur,innheimta Gjalddagi 31.07.2007 Eindagi 31.07.2007 14 kr

Nú skulda ég ríkissjóði umtalsvert meira en fjórtán krónur en látum það vera. En þegar ég reyndi að að borga reikninginn í heimabankanum (ég hef lært af biturri reynslu að smáreikninga frá skattinum er vissara að borga ekki seinna en strax), þá fékk ég bara meldingu um að reikningurinn væri þegar greiddur. Samt kemur hann enn fram sem ógreiddur í heimabankanum.

Nú langar mig að vita: a) er reikningurinn greiddur eða ekki? b) ef svo er, hver borgaði þá fjórtán krónurnar fyrir mig? og c) hverjar eru líkurnar á að þegar ég kem heim bíði eftir mér bréf frá skattmann um að ég skuldi honum fjórtán krónur plús dráttarvexti sem verði sent í innheimtu í næstu viku?

Framsóknarmaðurinn Sjú en læ

Ég er nú þekkt fyrir að fara næstum alltaf rangt með vísur og kveðskap og skal ekki sverja að vísuhelmingurinn sem er alltaf að bögglast fyrir mér þessa dagana sé réttur. Held það samt helst - en ég man ómögulega hinn partinn, hafi ég nokkurntíma kunnað hann. Kannski var hann afskaplega ómerkilegur (rétt eins og sá helmingur sem ég þó tel mig kunna). En í bókinni um Maó kemur blessaður karlinn hann Chou En-lai nokkuð oft við sögu (eins og mun sjást á nafnaskránni þegar hún er tilbúin) og þá hefur þetta auðvitað verið að bögglast fyrir mér af og til:

Sáir fræi í sunnanblæ
Sjú en læ í Kína.

Nei, ég er ekkert að fiska eftir hinum vísuhelmingnum. Það dugir mér alveg að tauta þennan fyrir munni mér sextán sinnum á dag.

Þegar ég lærði þetta fyrst einhverntíma um fimm ára aldurinn sá ég alltaf Sjú fyrir mér skælbrosandi úti á miðjum akri (sem ég ímyndaði mér eins og skagfirskt moldarflag) dressaðan eins og sáðmanninn í gamla Búnaðarbankalógóinu með smáfugla og börn í kring. Einhver rómantískur Framsóknarsósíalismi.

Makalausa konan

Þótt ég sé blóðlöt að eðlisfari get ég alveg verið nokkuð rösk þegar sá gállinn er á mér. Um daginn hitti ég manneskju sem var eitthvað að dást að mér eins og vera ber og sagði meðal annars að ég væri fjögurra manna maki.

Ég dró nú eitthvað úr því, sagði að það hefði svosem getað passað hér áður fyrr en þrekið hefði eitthvað farið þverrandi með aldrinum og ég væri ábyggilega ekki nema þriggja manna maki núorðið.

En svo fór ég að hugsa um eitt.

Hvar eru þá allir þessir menn sem er alltaf verið að eigna mér? Hvort sem þeir eru þrír eða fjórir ...

Einn eða tveir gætu jafnvel dugað mér.

Sing Sing Hó

Ég er semsagt að gera nafnaskrá við ævisögu Maós.

Nú eru Kínverjar eins og kunnugt er helvíti margir. Og ég hef það á tilfinningunni að stór hluti þeirra komið við sögu í þessari bók.

Eða eins og Noel Coward sagði einhvern tíma: Very big, China.

Til eftirbreytni

,,Vegna eðlis þessarar fréttar er ekki boðið upp á að lesendur geti lýst skoðunum sínum á henni."

Þarna skoraði Vísisbloggið nokkur stig.

Vegabréfið sem fór í síld

Ég var að fara í gegnum alls konar gamla pappíra í gær og rakst þá meðal annars á tvö gömul vegabréf sem ég hef ekki séð í fjöldamörg ár. Ég sýndi einkasyninum þau og hann var nærri dáinn úr hlátri. Ég skil hann vel.

Þarna var vegabréf gefið út af sýslumanninum á Króknum 13. júlí 1977, fyrir fyrstu utanlandsferðina mína. Ég er stuttklippt (var reyndar búin að steingleyma að ég hefði nokkru sinni verið stuttklippt á þeim árum) og klædd í ponsjó sem ég heklaði sjálf og var seinna breytt í barnavagnsteppi. Ég nota menntaskólarithöndina mína og hef greinilega vandað mig við undirskriftina.

Þetta vegabréf var lítið notað til utanlandsferða en ég þurfti hins vegar oft að nota það til að sanna á mér deili því ég hafði yfirleitt ekki önnur skilríki - ekkert ökuskírteini og nafnskírteinið mitt var mjög lúið (svo át einkasonurinn það seinna að frátaldri myndinni; sannanirnar fundust í bleyjunni hans - en það er önnur saga). Meðal annars tók ég það með þegar ég fór í Ríkið því ég var líklega frekar barnaleg og þurfti oft að sýna skilríki. Í einni slíkri ferð fór vegabréfið í síld - það er að segja, ég kom við á leið úr Ríkinu í búð þar sem ég keypti mér tvö maríneruð síldarflök sem voru vafin í pappír að þess tíma sið og lögurinn rann af þeim inn í vegabréfið; textinn var skrifaður með blekpenna og þurrkaðist út að töluverðu leyti án nokkurra ummerkja. Skyldu vegabréfsfalsarar þeirra tíma hafa vitað af þessum öfluga blekeyði?

Það er sennilega þess vegna sem næsta vegabréf er gefið út 1985, ég hef ekki treyst þýskum landamæravörðum til að lesa úr síldarvegabréfinu þótt það væri enn í gildi. Á myndinn er ég eins eitís og mér var unnt, með permanent og kinnalit. Og í pastelgulri joggingpeysu með bleikri áletrun. (Það var einkum þessi mynd sem einkasonurinn kættist yfir.) Og ég sé að rithönd mín hefur nákvæmlega ekkert breyst á 22 árum.

Ég held að þetta vegabréf hafi dugað til 1995 en vegabréfið sem ég fékk þá finn ég ekki og man ekkert hvernig það var. Sennilega hefur það týnst því að núgildandi vegabréf er gefið út 2002. Eins gott að ég sýndi drengnum það ekki líka, hann hefði ekki náð sér. Ég er eins og forhert glæpakvendi á myndinni. Síðhærð og með gleraugu auðvitað. En fyrst mér var nú hleypt inn í Bandaríkin á þessu vegabréfi ...

Berrössuð kona í vanda

Aldrei þessu vant mundi ég þegar ég vaknaði hvað mig hafði dreymt. Það er svo sjaldgæft að þetta hlýtur að vera fyrir einhverjum stórviðburðum - er það ekki?

Allavega, þá var ég á gangi á leið í vinnuna snemma morguns. Það var dimmt og þar af leiðandi sennilega vetur en samt ekkert kalt, eins og kemur skýrt fram á eftir. Nema ég var ekki á leið inn í Síðumúla, ég var að fara á Bræðraborgarstíginn þar sem Iðunn var til húsa hér áður fyrr. Og ég kom ekki úr austurátt eins og alltaf, heldur einhvers staðar vestanað.

Á Öldugötunni mætti ég hópi af fólki - 10-12 manns. Eða þetta voru eiginlega bara skuggar, allir svartklæddir og sást ekki framan í neinn þeirra. Ég var eitthvað að velta því fyrir mér hvern fjandann þessi hópur væri að gera þarna snemma morguns en áður en ég komst að einhverri niðurstöðu um það tók ég eftir því að ég var berrössuð og varð svo mikið um að ég steinhætti að hugsa um fólkið.

(Þarna sést að það getur ekki hafa verið mjög kalt í veðri, þá hefði ég líklega tekið eftir þessu fyrr. Nema þetta er að vísu draumur svo maður veit aldrei.)

Ég flýtti mér sem mest mátti að Bræðraborgarstíg 16 því ég vissi að ég átti teppi á skrifstofunni minni þar sem ég gæti allavega vafið utan um neðri tasíuna. Þannig ætlaði ég að ganga um þann daginn - mikið að gera í vinnunni og maður er nú ekki að tefja sig á að rjúka heim til að sinna einhverjum smámunum eins og að fara í brók og buxur.

Þegar ég kom að dyrunum féll hurðin ekki alveg að stöfum. Mér brá ekkert við það því þessi hurð var dálítið kviklæst og það þurfti alltaf að taka í húninn til að fullvissa sig um að maður hefði læst almennilega; það hafði einhver klikkað á því, hélt ég.

En þegar ég kom upp stigann (og innanhúss var allt annað fyrirkomulag en var á Iðunni) sá ég að hurðin þar féll heldur ekki að stöfum og læsinguna vantaði. Og þegar ég kom inn sá ég að það var búið að hreinsa svo rækilega út að ekkert var eftir nema naglagöt á veggjunum (sem voru rauðfjólubláir).

Og þarna stóð ég og var að fara að hringja á lögguna en vissi ekki hvernig í ósköpunum ég ætti að útskýra fyrir þeim að ég væri berrössuð. Og teppið auðvitað horfið líka. Og símarnir, reyndar. Og ég ekki með gemsann ...

Þá vaknaði ég. Það var ekkert annað í stöðunni.

Fyrir hverju skyldi nú svona draumur vera?