Eitthvað erum við mæðginin að skríða saman, ég er allavega hætt að fá kölduflog í hvert sinn sem ég sting stórutánni undan sænginni og er miklu betri í hálsinum en ég var í nótt svo að kannski slepp ég við að fara til læknis í þetta skipti.

Reyndar geri ég mér ekki tíðförult til lækna; ég man ekki hvort ég hef sagt frá því hér áður en eftir erfiða veikindanótt fyrir mörgum árum skreiddist ég fram í stofu, hugsaði með mér að nú yrði líklega ekki komist hjá því að heimsækja heimilislækninn minn (sem ævinlega heilsaði mér með orðunum ,,já, það ert þú sem lest Njálu". Sendi einhvern niður eftir Mogganum til að lesa á meðan ég væri að safna þreki til að labba á næstu strætóstoppistöð til að komast til læknisins inni í Kringlu. Opnaði Moggann og það fyrsta sem blasti við mér var mynd af mínum ágæta heimilislækni, hann hafði dáið daginn áður.

Ég fékk annan heimilislækni seinna og er búin að hafa hann í sirka fimm ár en mundi ekki einu sinni vita hvernig hann lítur út ef hann væri ekki frændi minn. - Sko, ég hef ekkert á móti læknum sem slíkum, mér finnst bara ekki ástæða til að leita til þeirra út af hvaða smáskitteríi sem er. Þetta á örugglega eftir að koma mér í koll fyrr eða síðar.

Við efnafræðistúdentinn erum bæði að leggjast í rúmið með hitavellu og einhverja slæmsku í hálsi. Kannski streptókokkasýkingu eins og hefur þjáð bæði gagnlega barnið og uppáhaldstengdasoninn nú um jólin. Sauðargæran er með sýkingu í nefi og lítur út eins og gamall neftóbakskarl. Það er stand á Goddastöðum.

Eitt er það sem ég hef oft þakkað fyrir að þurfa ekki að hugsa um fyrir jólin, af því að ég hef séð hvað það getur valdið öðrum miklum heilabrotum, veseni (og stundum vonbrigðum), en það er jólagjöf handa makanum. Ég náttúrlega á ekki svoleiðis og hef ekki átt býsna lengi en þegar ég var gift, þá var ég snögg að semja um það við manninn minn að við gæfum hvort öðru ekki gjafir um jólin.

Reyndar ákváðum við það strax fyrstu jólin okkar saman að sleppa jólagjöfum hvort til annars og kaupa þess í stað eitthvað fyrir íbúðina sem við vorum búin að ákveða að kaupa á nýja árinu. En nokkrum dögum fyrir jól spurði maðurinn minn mig hvort sagnfræðinemann langaði ekki að eignast Virkið í norðri eftir Gunnar M. Magnús, sem var löngu uppseld og illfáanleg á fornbókasölum. Ég gaf lítið út á það, enda langaði mig ekkert sérstaklega í bókina, hún var ekki á mínu áhugasviði. Svo heyrði ég ekkert meira um málið, en á aðfangadagskvöld rétti hann mér óvænt pakka. Ég var honum hálfgröm fyrir að hafa keypt gjöf handa mér þegar við vorum búin að semja um annað og ég var ekki með neitt handa honum, en þegar upp úr pakkanum kom einmitt Virkið í norðri, þá vissi ég ekkert hvað ég átti að segja eða gera.

Ég fékk það svo upp úr honum að hann hafði farið á bókauppboð, ekki staðist freistinguna að kaupa bækurnar af því að hann langaði sjálfan í þær, en datt svo það snjallræði í hug að gefa mér þær í jólagjöf. Hann borgaði fyrir þær töluvert hátt verð og það voru peningar sem ég hefði sannarlega getað hugsað mér að nota í annað. Ekki síst eftir að ég sá nokkrum vikum síðar bækurnar til sölu í fornbókaverslun á helmingi lægra verði en hann hafði borgað á uppboðinu.

Um næstu jól var ég fljót að semja við hann um engar gagnkvæmar jólagjafir. Og um hver einustu jól þaðan í frá. Fannst það öruggast. Virkið í norðri var alltaf geymt í bókahillunum hans, ekki mínum, og þar eru bækurnar enn eftir því sem ég best veit.

Mórallinn er: Aldrei að giftast manni sem er illa haldinn af bókasafnarabakteríunni.

Svolítið fyndið að nú skuli það vera ein helsta fréttin í útvarpinu að nefndirnar sem tilnefna bækur til bókmenntaverðlaunanna hafi stuttan tíma til verksins. Ég man ekki betur en fólk sé búið að tala um þetta í fimmtán ár, eða hvað er nú annars liðinn langur tími síðan farið var að veita verðlaunin, og fresturinn hefur allan tímann verið jafnnaumur.

Reyndar held ég að það standi enn í reglum nefndanna að þær eigi að tilnefna ,,athyglisverðustu" bækurnar, ekki endilega þær bestu (nefndin sem nú er að störfum á svo að velja bestu bækurnar af þessum ,,athyglisverðu"). Og óneitanlega er bók Hannesar athyglisverð - jæja, hefur allavega vakið athygli. Þannig að kannski valdi nefndin einmitt hárrétta bók ...

Það eina sem ekki hefur verið alveg í lagi þessi jólin er jólahangikjötið, það reyndist svo brimsalt að það er varla hægt að borða það. Ég keypti nefnilega tvíreykt Húsavíkurhangikjöt í Nóatúni til að bera fram hrátt á Þorláksmessuborðinu, var búin að smakka á því og fannst það svo ljómandi gott að ég ákvað að vera með það soðið í dag líka. En það voru mistök, bæði er að þótt kjötið sé salt finnur maður það ekki eins þegar það er borðað hrátt í þunnum sneiðum, og svo held ég hreinlega að lærið sem ég var með í dag hafi bara verið meira saltað en hitt. Kjötið er reyndar gott á bragðið en bara allt of salt. Sennilega sker ég það sem eftir er í bita, frysti og nota svo smátt og smátt út í ýmsa rétti þar sem gott er að fá salt/reykbragð. Bæti svo efnafræðistúdentinum þetta upp með hefðbundnara hangikjöti á nýársdag. Annars er hann í hangikjötsveislu núna svo að það væsir ekki um hann.

Annars erum við búin að hafa það mjög gott, eyddum deginum í að horfa á Two Towers og borða nammi. Ég er búin að flakka á milli allra 45 stöðvanna á sjónvarpinu og finn ekkert áhugaverðara en Forensic Detectives á Discovery eða snóker-,,trick shot championships" á Eurosport. Ég er ekki beint í skapi fyrir það - hvorugt eiginlega - svo að ég er að hugsa um að kúra mig undir sæng með A Vote for Murder eftir David Wishart. Morð og pólitík í Latíum á fyrstu öld. Gaman.

Jólin ... Þau hafa verið góð það sem af er. Hvít og friðsæl. Ég fékk ýmsar góðar jólagjafir, þar á meðal spegil sem Boltastelpan hafði búið til og er sérstaklega merktur Ömmu eldhús, svo að ég verð að finna stað í eldhúsinu fyrir hann. Súkkulaðibiblíu frá efnafræðistúdentinum og einstaklega fallega mynd af barnabörnunum (enda eru þetta einstaklega falleg barnabörn) frá gagnlega barninu og uppáhaldstengdasyninum.

Téð barnabörn opnuðu pakkana frá okkur efnafræðistúdentinum hér í gærkvöldi áður en þau fóru heim til að opna alla hina pakkana. Sauðargæran var nokkuð ánægður með Tonka-bílinn sem ég gaf honum en hann var þó ennþá ánægðari með hrærivélina sem hann fékk frá móðurbróður sínum, enda sérstakur áhugamaður um matargerð og tæki til matargerðar. Ég held að hann sé nokkuð hress með jólakonseptið.

Ég gaf efnafræðistúdentinum meðal annars skelfilega ljóta kafloðna inniskó í líki nautshausa með hornum. Hann er mjög ánægður með þá. Svo gaf ég honum Two Towers Special edition, sem við erum akkúrat að fara að horfa á núna.

Gleðileg jól.

Ég var að taka andabringurnar sem eiga að vera í jólamatinn úr frysti og gerði merka uppgötvun: Þrjár af þeim voru keyptar í Nóatúni á dögunum og eru frekar flatar og tiltölulega þunnar. Sú fjórða var keypt í Hagkaupum í haust og hún er mun þykkari og bústnari en heldur minni um sig þannig að þyngdin er sú sama. Og þegar ég fer að skoða betur sé ég að bringan er tryggilega merkt female duck breast. Ekki skrítið að hún sé bústin. Sennilega hefur fjandans öndin fengið sér sílikon.

Jæja, það kemur í ljós í kvöld.

Jólatréð er nokkuð vel skreytt í ár. Ekki veit ég alveg hvaða börn skreyttu það en Sauðargæran byrjaði allavega. Hans skreytingaferli lauk þó í bili þegar hann tók sér sæti á armi sófans sem tréð stendur við, líklega til að komast betur að efri greinunum, en hallaði sér of langt aftur á bak, datt inn í jólatréð og hvarf skyndilega sjónum. Hann slapp ómeiddur og rak ekki upp bofs en systir hans varð gífurlega reið þegar bæði móðir og amma drengsins hlógu eins og bestíur að óhappinu. Henni fannst við ekki góðar konur.

Á toppi trésins trónir jólasveinahúfa með meterslöngu skotti, sem Boltastelpan kom þar fyrir. Skreytingarnar á toppnum hafa verið með ýmsu móti á liðnum árum en þessi er þó sú frumlegasta. Slær þó ekki út kjötbolluna sem skreytti toppinn á jólatrénu í þætti hjá David Letterman fyrir nokkrum árum.

Gleðileg jól.

Jæja, ætli það komi fleiri úr þessu? Nema kannski einhverjir vinir efnafræðistúdentsins, þeir hafa stundum verið að tínast hér inn fram eftir nóttu. Allavega er farið að ganga verulega á veitingarnar og sumt alveg búið. Reyndar hafa stundum komið fleiri en veðrið hefur heldur ekki verið skemmtilegt og mér skilst að mun færri hafi verið í bænum en venjulega (mbl.is segir reyndar ,,þótt heldur væri fleira fólk á ferli en oft áður þetta kvöld" en þar held ég að Mogginn fari með fleipur).

Þakka ykkur fyrir komuna, þið sem voruð hér. Þið sem komust ekki (eða langaði að koma en þorðuð ekki), þið komið bara á næstu Þorláksmessu.

Svo þakka ég gjafir sem mér bárust, saltfisk, vín, bækur, balsamedik, jólaskreytingar, blóm og annað. Og segi aftur ,,gleðileg jól" (og á sennilega eftir að segja það nokkrum sinnum næstu daga).

Jæja, nú er svo gott sem allt tilbúið, bakkelsið komið á borðið, maturinn á leiðinni þangað smátt og smátt, einhver tiltekt eftir (reyndar heilmikil tiltekt eftir en sumt verður nú bara látið eiga sig og öðru hent inn í skáp) - æ, og ég á víst eftir að pakka inn nokkrum jólagjöfum - en annars erum við mæðginin í góðum málum og vonumst eftir að sjá ykkur sem flest núna á eftir.

Og þið hin sem ekki komið:

GLEÐILEG JÓL

Efnafræðistúdentinn í morgun: - Ég bað þig í gærkvöldi að minna mig á að hringja í einhvern. Manstu hver það var?

Ég: - Nei, hvernig dettur þér það í hug?

Efnafræðistúdentinn: - Æi. Ég man ekkert hver það var. En ég man að ég ætlaði að hringja í Jónsa.

Ég: - Ja, það var allavega ekki hann sem þú baðst mig um að minna þig á að hringja í, svo mikið man ég þó.

Efnafræðistúdentinn: - Djöfull.

Efnafræðistúdentinn núna áðan: - Nú mundi ég allt í einu hvern ég bað þig um að minna mig á að hringja í. Það var Jónsi.

Ég: - Nei, það var alveg örugglega ekki hann.

Efnafræðistúdentinn: - Djöfull.

Alzheimer light veður uppi hér á heimilinu.

En skyldi hann muna eftir að hringja í Jónsa?

Er einhver vísindaleg skýring á því að smurð brauðsneið sem dettur í gólfið lendir svo gott sem alltaf á smjörhliðinni? (Ekki reyna að halda því fram að það séu jafnar líkur, yfir 40 ára reynsla segir mér annað.)

Merkur atburður gerðist hér á Kárastígnum áðan. Reyndar talaði ég um það fyrir nokkrum vikum að þetta stæði jafnvel fyrir dyrum á næstu dögum en nú er búið að gera alvöru úr því. Það var semsagt skipt um nafnmiða á dyrabjöllunni og kannski tími til kominn, sá fyrri var búinn að vera úreltur í níu ár og af þeim nöfnum sem voru á þeim miða var bara mitt rétt - aðrir sem þar voru eru annaðhvort löngu fluttir burt eða hafa skipt um nafn.

Það tók um það bil tvær mínútur að skipta um miðann. Svipað og með læsinguna á baðherbergishurðinni, sem var búin að þurfa endurnýjunar við í mjög mörg ár en komst ekki í verk fyrr en í sumar. Nú er tveimur helstu áhyggjuefnum mínum undanfarnar Þorláksmessur rutt úr vegi: Að fólk rati ekki á rétta bjöllu eða að klósettdyrnar hlaupi í baklás þegar illa stendur á.

Með sama áframhaldi verð ég búin að setja upp loftlista í borðstofunni innan fárra ára.

Búin að sjóða skinkuna - það tók hátt í sex klukkutíma og nú ætla ég að láta hana kólna ögn í soðinu áður en ég tek hana upp úr, fletti af henni pöru og fitu, ber á hana hunangsgljáa og set í ofninn dálitla stund. Svo má hún bara kólna til morguns, annaðhvort úti á svölum eða inni í búri. Svo er ég búin að baka nokkrar af smákökusortunum sem ég nennti ekki að baka fyrr en núna og fleiri eru í bígerð. Aðrar veitingar eru á mismunandi undirbúningsstigi, allt frá því að liggja harðfrosnar inni í frystiskáp og - hmm - upp í það að liggja óhreyfðar í ísskápnum. Nja, ekki alveg, en ég er mikið fyrir að gera hlutina á síðustu stundu.

Við Boltastelpan þurftum pottaleppa við að sækja jólatréð út á svalir áðan. Ekki vegna þess að það væri svo heitt, né heldur er ég vön að stinga endanum á því í sjóðandi vatn til að gera það barrheldnara (stórhættulegt athæfi eins og ágætur maður komst að hér fyrir nokkrum árum). Nei, jólatréð, sem hafði staðið upp við vegg við hliðina á svaladyrunum, hafði dottið fyrir dyrnar svo að ekki var hægt að opna nema litla rifu, allt of þrönga fyrir þéttvaxnar og stirðar miðaldra konur en alveg passlega fyrir kornunga grannvaxna íþróttakonu. En þegar hún átti að lyfta trénu kom babb í bátinn, hún gat ekki gripið um toppinn því að barrið stakk hana og ef hún reyndi að toga í netið náði hún ekki nógu góðu taki. Þannig að ég rétti henni pottaleppa út um rifuna og þannig hafðist tréð á réttan kjöl. Að vísu stendur það enn upp við svaladyrnar - innan dyra að þessu sinni - því að það var slyddublautt og þarf að renna af því áður en óhætt er að fara með það inn á parketið.

Við setjum kannski ljósin á það á eftir en aðrar skreytingar bíða til morguns. Að venju verður jólaskrautskarfan sett á gólfið framan við tréð og börn sem koma í heimsókn sjá um að skreyta eftir eigin höfði.

Á morgun er Þorláksmessa, sem þýðir bara eitt: Mitt árlega Þorláksmessuboð - eða öllu heldur opna hús, því að það eru allir velkomnir hvort sem ég hef boðið ykkur formlega eða ekki og hvort sem ég þekki ykkur í sjón eða ekki. Veitingarnar verða settar á borðið einhvern tíma um þrjúleytið og það er óhætt að koma hvenær sem er, fram yfir miðnætti. Þannig að ef þið eruð á Laugaveginum og eruð svöng, kaffiþyrst, kalt á tánum eða langar bara að koma og óska mér gleðilegra jóla, þá skuluð þið endilega líta inn.

Á borðum verða ýmsir fastir og hálffastir liðir, m.a. heimaverkuð skinka (ekki alveg jafnstór og í fyrra), léttsaltað og steikt lambalæri, tvíreykt hrátt hangikjöt, maríneraðir sjávarréttir (reyndar líklega eintómar rækjur þetta árið en ekki endilega verra fyrir það), kjúklingalifrarkæfa og sitthvað fleira, þar á meðal ávaxtasalat sem Boltastelpan ætlar að búa til alein. Heimabakað brauð og fleira. Og svo verður eitthvert bakkelsi, smákökur, jóladrumbur og fleira. Fer eftir hvað ég nenni að gera í dag.

Ég bý á Kárastíg 9a. Ég lofa engum skemmtiatriðum - Skari skrípó hefur reyndar einu sinni eða tvisvar gert töfrabrögð fyrir börnin en hann hefur þó ekki enn staðið við loforðið um að breyta Boltastelpunni og frænda hennar í svínaskinku. Svo á ég von á söngkvartett en þori ekki að lofa að hann syngi fyrir gesti. Ég stakk upp á að biðja túbuleikara nokkurn að koma með hljóðfæri sitt og spila jólalög á túbuna en það var fellt með öllum greiddum atkvæðum.

Verið velkomin.

Ekki get ég kvartað yfir þjónustunni hjá amazon.co.uk núna (og hef reyndar aldrei séð ástæðu til). Í gærmorgun fékk ég tölvupóst frá þeim þar sem ég var látin vita að ekki væri víst að þeir gætu afgreitt pöntunina mína í tæka tíð fyrir jól, þar sem þeir gætu ekki ábyrgst að ein bókin í pöntuninni kæmi til þeirra fyrr en á fimmtudag. Þau báðust innilega afsökunar, bentu mér á að breyta pöntuninni ef ég vildi tryggja að hinar bækurnar færu af stað á undan, og sendu mér fimm sterlingspunda gjafabréf til að láta ganga upp í næstu pöntun. En nokkrum klukkutímum seinna kom annar tölvupóstur þar sem ég var látin vita að sendingin væri farin af stað - þá hefur bókin borist til þeirra í gær. Þannig að ég fæ sendinguna á þeim tíma sem ég gerði ráð fyrir þegar ég pantaði (sennilega á Þorláksmessu, annars strax eftir jól, skiptir engu máli þar sem engar jólagjafir eru í henni) og græði fimm pund. Þetta finnst mér góð þjónusta.

Jæja, þá er laufabrauðsgerðin afstaðin, ég hnoðaði deig úr 3 kg af hveiti og úr því urðu samtals 95 laufabrauðskökur sem við systkinin skiptum á milli okkar (já, og eitthvað fékk gagnlega barnið líka). Yngri kynslóðin fór mjög rösklega af stað í laufabrauðsskurðinum en áður en mjög langur tími var liðinn voru flestir þeir sem ekki eru a.m.k. farnir að nálgast þrítugt horfnir inn í herbergi efnafræðistúdentsins til að spila tölvuleik (eða halda að þeir væru að spila, eins og einn ungur systursonur minn, sem ekki vissi að það er ekki hægt að tengja nema fjóra stýripinna við GameCube efnafræðistúdentsins; stýripinninn sem hann hamaðist á er af allt annarri tölvu, en drengurinn áttaði sig ekkert á því og hélt allan tímann að hann væri þátttakandi í leiknum).

Sauðargæran hafði reyndar engan áhuga á tölvuleikjum en þeim mun meiri á bakstri. Hann fékk deigbút að leika sér með og var lengi ánægður með hann. En þegar ég setti hrærivélina og hveitikrukkuna á gólfið við svaladyrnar vegna plássleysis á eldhúsbekknum sá hann sér leik á borði, hálffaldi sig á bak við gardínuna og sat þar drjúga stund og dundaði sér við að ausa hveiti úr krukkunni yfir í hrærivélarskálina og aftur til baka. Fólki þótti drengurinn einstaklega rólegur og þögull, sem hefði auðvitað átt að vekja grunsemdir, en þegar loksins var gáð að honum var hann orðinn hvítur eins og draugur af hveitinu. Móðir hans talaði um þegar hún kom hvað hann væri skítugur en amman var fljót að benda á að hveiti getur varla talist skítur.

Ég stóð svo við eldavélina og steikti allar kökurnar en hin stóðu í kring og dáðust að því hvað mér fórst steikingin vel úr hendi. Nei, reyndar voru þau að bíða eftir því allrabesta, sem laufabrauðssteikingin endar alltaf á: Skufsunum. Maður náttúrlega reynir, þegar kökurnar eru flattar út, að fletja þær eins þunnt út og mögulegt er en hafa þær þó ekki of stórar svo að afskurðurinn verði ekki allt of mikill. En einhver afskurður þarf þó að vera og honum er safnað saman á diski (gott að strá svolitlu hveiti yfir af og til eftir því sem diskurinn fyllist, svo að skufsurnar loði síður saman) og þegar búið er að steikja laufabrauðið eru skufsurnar settar út í, dálítill slatti í einu, steiktar, teknar upp með gataspaða og borðaðar heitar. Algjört nammi. Enda dytti varla nokkrum í þessari fjölskyldu í hug að kaupa útflattar og tilskornar kökur til að skera út. Þá væru engar skufsur.