Return of the prodigal son

Ég hringdi í einkasoninn og vakti hann til að gá hvort hann hefði komist lifandi heim frá Kúbu. Mér skildist á honum að það hefði hann gert en þar sem svörin sem ég fékk voru eitthvað á þessa leið: ... mmmph ... rvgldr ... eeeerfþv ... , þá er ég ekki alveg viss. Ég náði því þó að heimferðin frá Kúbu hafði tekið sólarhring eða svo og verið nokkuð erfið þannig að ég ákvað að leyfa honum að sofa áfram.

Nú ætla ég að bregða mér í bæinn og gá hvernig Boltastelpunni gengur í vinnunni; hún réði sig í starf hjá Landsbankanum við að afgreiða pylsur í afmælisveislu bankans ásamt fleiri fótboltastelpum úr KR. Reyndar skilst mér að fótboltaferill hennar sé á hraðri uppleið þessa dagana, kannski Björgólfur hafi ráðið hana persónulega.

Barsmíðar og brunalykt

Það er ekki vinnandi hér fyrir barsmíðum og brunalykt sem berst frá skrifstofu Mannlífsritstjórans hér við hliðina. Held ég fari bara heim og klári verkefnin þar sem ég ætlaði að ljúka við áður en ég fer í fríið. Þarf að koma aðeins við á mánudaginn hvort eð er.

Neinei, það er ekkert verið að berja og svíða Reyni, bara rífa niður vegg og sameina skrifstofur. Mér skilst að það verði töluvert um niðurrif og sameiningar hér á hæðinni á næstunni.

Ég ætla samt að halda minni skrifstofu. Gæti náttúrlega látið rífa vegg líka og sameinast honum Guðmundi hérna hinum megin við mig - við höfum allavega sameiginlegan áhuga á súkkulaði (og nú mundi ég eftir 100% súkkulaðinu sem Guðmundur gaf mér á dögunum) - en ætli ég láti það samt ekki eiga sig.

Eyrnabit, frí og fleira

Mike Tyson er fertugur í dag.

Þetta sá ég reyndar á síðu þar sem er eins konar matardagatal. Tyson var þar út af bitanum sem hann beit úr eyranu á Evander Holyfield. Hmm ...

Ég er að fara í sumarfrí um helgina. Í tvær vikur. Ekki fæ ég nú gott veður ef marka má spána fyrir næstu viku.

Í kvöld kemur í ljós hvort einkasonurinn kemst óskaddaður heim frá Kúbu.

Það er starfsmannafundur hjá Fróða á eftir.

Mig langar allt í einu óstjórnlega í villijarðarber.

Allt að gerast.

Puttarnir leiða sannleikann í ljós

Á meðan ég man: Í sjónvarpsþættinum um muninn á kynjunum sem sýndur var fyrr í vikunni fékk ég staðfestingu á því að það er sko engin della sem ég hef verið að halda fram um karllegt eðli mitt.

Báðir baugfingurnir eru 5-6 mm lengri en vísifingurnir.

Ég er gangandi testósterónbomba.

Maura-Jón

Pabbi benti mér á að ég hef eitthvað ruglast á eigin ættum í færslu hér á dögunum - ég er vissulega sjö sinnum af Djúpadalsætt en það voru ekki nema fimm af langöfum mínum og ömmum af henni; bæði Magnús langafi á Frostastöðum og Þorbjörg langamma á Skatastöðum voru aftur á móti tvisvar af ættinni (foreldrar hans systkinabörn, hennar skyld að öðrum og þriðja).

Sveinn langafi minn var semsagt ekki af Dalsættinni en náskyldur henni samt; ömmusystir hans var Hólmfríður í Djúpadal, sú sem lyfti hestasteininum. Faðir þeirra systra var Jón Einarsson, sem Bólu-Hjálmar orti um kvæðið Siguróp landvætta við fráfall Maura-Jóns. Það hefst svona:

Nú er við skilinn raunarangl,
rammaukinn mammons þjónn;
undir síns herra, eins og tangl,
oki gekk bogið flón;
hans fóru reytur hvergi á stangl,
hremmdu þær gráðug ljón.
Náklukkan æpti: Dinglum dangl,
drepinn er Maura-Jón!

Gráðugu ljónin eru þá væntanlega dætur hans tvær, báðar formæður mínar, og þeirra fólk.

Maura-Jón var síðustu árin í Djúpadal hjá Hólmfríði dóttur sinni og þá bjó Hjálmar á Minni-Ökrum, einum nágrannabænum. Eitthvert vorið bárust fregnir af því að það væri orðið matarlítið í Djúpadal - ekki hefur það þó verið vegna fátæktar - og þá orti Hjálmar vísu sem hefur yfirskriftina Sagt er gangi bágt í Djúpadal:

Mig þó særi sultartjón,
síst það furðu krefur,
ef hann átta-jarða-Jón
jeta lítið hefur.

En nú er komið nóg af ættfræði og þjóðlegum fróðleik í bili.

Myndir frá Alsace

Fyrst ég er nú að setja inn myndir - ég átti víst alltaf eftir að setja inn myndir úr Alsace-ferðinni. Þær eru hér.

Ljónaveiðar í Skagafirði

Ættarmótið, já - (myndirnar eru færri en ég hefði viljað en batteríin kláruðust). Við lögðum af stað á laugardagsmorgun norður og vorum komin um hádegi. Stoppuðum aðeins á Króknum hjá gömlu hjónunum og fórum svo fram í Steinsstaðaskóla og tjölduðum. Glampandi sól og hiti.

Svo fórum við yfir í Dal, þar sem ættingjarnir voru teknir að streyma að. Mætingin var góð, mér skilst að hátt í 120 manns hafi komið og ég vissi ekki einu sinni að það væru svo margir í ættinni ... Oddur systursonur minn var búinn að sjá svo marga nýja ættingja að hann benti á einn af hundunum í Djúpadal og spurði: -Er hann frændi minn?

Það var dálítil gola en í garðinum hennar Elinborgar sunnan við bæinn var gott skjól og þar söfnuðust allir saman, fengu brennivín eða eplasnafs og harðfisk í boði Balcan Seafood og Siggi Hansen las söguna af því þegar Hólmfríður langalangalangamma lyfti hestasteininum, sem ýmsir karlmenn höfðu gefist upp á; hún var þá komin eina sex mánuði á leið. Það hafa löngum verið hraustar konur í Djúpadalsætt.

(Hólmfríður lét sig heldur ekki muna um að ala upp a.m.k. eitt af nokkrum framhjátökubörnum Eiríks hreppstjóra, manns síns; það var Eiríkur langalangafi minn. Hann var fæddur sama ár og Valgerður langalangamma, sem var hjónabandsbarn, og þau ólust upp saman. Ég er semsagt afkomandi beggja. Já, ég var búin að segja að ég væri skyldleikaræktuð.)

Steinninn sem Siggi stendur á hér er ekki hestasteinninn, heldur fiskasteinninn, sem var notaður til að berja harðfisk á. Báðir hafa staðið við Djúpadalsbæinn í að minnsta kosti tvö hundruð ár og sennilega miklu lengur. Við hliðina á fiskasteininum má sjá í steinhellu sem var í fjósinu í Dal í á annað hundrað ár.

Kvöldverðurinn var í Árgarði og það var kvenfélagið í Lídó sem sá um hann eins og venjulega. Það var í lagi en af því að ég fer nokkuð oft á ættarmót fyrir norðan, þá vildi ég óska að þær skiptu um matseðil af og til - mig langar eiginlega ekki í ofsteikt lambalæri með dósagrænmeti og emmessís með blönduðum ávöxtum úr dós nema í mesta lagi fimmta hvert ár.

Svo var náttúrlega eitthvað af ræðuhöldum - meira annars hvað sumir ættingjar mínir verða sentímental við svoleiðis en Gunna systir bjargaði því nú með því að rifja upp sannar sögur af uppvexti okkar systkinanna með ,,piltunum" í Djúpadal - og Ásgeir frændi minn söng nokkur einsöngslög. Annars var ekkert sungið. Það hefði nú ekki gerst í föðurættinni. En það var spjallað og drukkið fram eftir nóttu. Annars eru eiginlega engir almennilegir drykkjumenn eftir í Dalsættinni, þeir sem eftir lifa eru annaðhvort hættir að drekka eða farnir að gæta hófs. Það er af sem áður var, afa hefði þótt lítið til koma. Eiríkur Stefán frændi minn (frændurnir heita flestir Eiríkur, nema þeir heiti Stefán; þessi sameinar það) rifjaði upp sögu af því þegar afi kom suður, líklega kominn um áttrætt, til að fá sér nýjar tennur, og heimsótti þá Eirík bróður sinn, afa Eiríks Stefáns. Þegar Eiki heyrði erindið sagði hann: -Nonni! Þú hefur ekkert með falskar tennur að gera, þú átt svo stutt eftir. Hugsaðu þér allt brennivínið sem þú gætir keypt fyrir peningana!

Það voru ýmsar svona sögur rifjaðar upp og þetta var býsna skemmtilegt. Samt hugsa ég að fáir hafi skemmt sér betur en Sauðargæran, sem eignaðist nýjan besta vin í Skarphéðni frænda sínum (þeir eru jafnaldrar en afi annars og langalangafi hins voru bræður). Þeir fengu að leika sér úti fram yfir eitt um nóttina, fóru á ljónaveiðar, grófu eftir fjársjóði, renndu sér á rassinum niður moldarbing og nutu skagfirsku næturblíðunnar eins og fimm ára guttum einum er lagið. Ég var eiginlega búin að gleyma hvað það gat verið gaman að vera sveitabarn.

Vonda mamman

Leti er þetta. Nenni varla að hreyfa mig ... er samt búin að undirbúa tökur á morgun og hef verið að flakka um á vefnum og rekast á efni sem ég hef þá bloggað um á Gestgjafavefnum.

Ég fór að velta því fyrir mér - í framhaldi af fjölmörgum spurningum um það síðustu daga hvort ég hafi frétt af einkasyninum og skylmingastúlkunni - sem ég hef alltsvo ekki gert - hvort ég sé ekki skelfilega vond mamma af því að ég hef ekki minnstu áhyggjur af þeim. Það verða nefnilega flestir frekar hissa þegar ég segi nei, ég hef ekkert frétt og á ekki von á að frétta neitt, nema þá ef eitthvað kemur fyrir - jú, mig minnir að þau komi á föstudaginn - eða er það á mánudaginn ... ?

Ekki veit ég heldur hvernig tengdadótturinni gekk á heimsbikarmótinu. En ég frétti örugglega af því þegar þar að kemur.

Djúpadalsætt

Þetta var nú bara aldeilis ljómandi gott ættarmót. Eins og ég hef áður sagt, þá er frumskilyrðið fyrir því að ættarmót séu skemmtileg það að maður eigi skemmtilega ættingja. Ég á fullt af svoleiðis.

Móðurættin mín (þetta var hún) og föðurættin eru í rauninni sama ættin: Af átta langöfum mínum og -ömmum voru sex af Djúpadalsætt og Magnús langafi minn á Frostastöðum meira að segja tvisvar. Allt er þetta fólk meira og minna upprunnið á tiltölulega litlu svæði í framsveitum Skagafjarðar og flest í Blönduhlíðinni miðri. Samt finnst mér móðurættin og föðurættin alveg ótrúlega ólíkar og einhvern veginn finnst mér alltaf að ég eigi ögn meira heima í móðurættinni, þótt mér þyki jafnvænt um fólkið í báðum.

Allavega, meira um þetta seinna, þegar ég er búin að setja inn eitthvað af myndum.