Þegar ég hét Valg

Framan af ævi hét ég Nanna Valg Rögnvaldsdóttir í þjóðskrá. Mér fannst alltaf Valg sérstaklega asnalegt nafn en þessu var ekki hægt að breyta því þá voru stafirnir sem máttu vera í nafninu eitthvað færri en þessir 31 sem núna má hafa - 29 eða jafnvel 27, ég man það ekki.

Svo var þessu breytt og stöfunum fjölgað upp í 31 og ef ég man rétt fékk ég heimsent eitthvert eyðublað þar sem mér gafst kostur á að breyta nafnskráningunni minni. Ég ætlaði að setja Valgerðarnafnið inn en ég ætlaði líka að breyta skráningunni á föðurnafninu og láta skrifa það Rögnvaldardóttir eins og ég var sjálf búin að gera frá þrettán ára aldri eða svo. En þegar ég taldi sá ég að það yrðu 32 stafir, ég gat ekki gert hvorttveggja. Þannig að síðan hef ég heitið Nanna V Rögnvaldardóttir í þjóðskrá.

Ég veit ekki hvort ég mundi breyta skráningunni aftur ef stöfunum yrði fjölgað. Mér þykir vænt um Valgerðarnafnið en nota það afskaplega lítið. Hins vegar er sjálfsagt að gefa kost á fleiri og lengri nöfnum - þótt mörkin verði að liggja einhvers staðar. Til dæmis við 40 stafi, sem er akkúrat lengdin á nafni Boltastelpunnar eins og hún myndi vilja hafa það.

Hins vegar er það rétt að nöfn geta komið mjög undarlega út þegar önnur kerfi eru ekki samhæfð skráningarkerfi þjóðskrár. Árum saman var einkasonurinn skráður í ýmsum tölvukerfum sem Rögnvaldur Hjalti Bergs; fullt nafn hans var reyndar sléttur 31 stafur en svo virtist sem kerfið réði ekki við þjóðskrárskráninguna og klippti rösklega aftan af því þannig að þetta kom út eins og ættarnafnið Bergs. Þetta breyttist ekki fyrr en drengurinn fór að kenna sig við móður sína.

Tilviljanir og hugskeyti

Ég hef ekki farið inn á heimabankann minn í nokkra daga en þurfti að gera það áðan og þá var þar komið eitthvert 50 þúsund króna innlegg sem ég kannaðist ekkert við og kom ekki fram hvaðan væri. Bara alls ekki, það er eyða þar sem nafn greiðanda á að vera.

Fyrst datt mér náttúrlega í hug að maðurinn sem ég minntist á í gær hefði lesið bloggið í gærkvöld eða morgun, munað eftir reikningnum og borgað hann samstundis. En þegar ég skoðaði þetta betur sá ég að peningarnir voru lagðir inn á fimmtudaginn.

Nú er spurningin, fékk maðurinn hugskeyti frá mér um að borga reikninginn? Eða ég hugskeyti frá honum? Eða er þetta greiðsla á einhverju allt öðru sem ég er búin að gleyma? Eða er þetta einhver nafnlaus aðdáandi minn sem er svona þakklátur fyrir að ég bjargaði jólasteikinni eða hjónabandinu eða hvað veit ég?

Allavega er það merkileg tilviljun að daginn eftir að ég minnist á hálfs árs gamla skuld einhvers við mig kemur upp úr dúrnum að sama upphæð hefur verið borguð inn á reikninginn minn - daginn áður en ég nefndi hana.

En þetta er svosem ekki eina tilviljunin sem hefur hent mig að undanförnu. Um daginn datt mér allt í einu í hug maður sem ég vann einu sinni með um tíma en hafði aldrei hitt síðan þá. Ég vissi að hann er dáinn fyrir nokkrum árum en af einhverri ástæðu fór ég að hugsa um son hans, sem ég þekkti þó ekkert og hafði varla séð - fór að velta því fyrir mér hvað hefði orðið um strákinn, sem hlyti að vera orðinn fullorðinn. Ekki er þó hægt að segja að þessi spurning hafi haldið fyrir mér vöku.

Tveimur eða þremur dögum seinna vakti útvarpsvekjarinn mig eins og venjulega og þar var í gangi viðtal við ungan mann. Þegar ég var búin að hlusta um tíma fór mig allt í einu að gruna að þetta væri einmitt sonurinn, sem kom á daginn þegar viðtalinu lauk að var rétt.

Þetta held ég þó að hljóti að hafa verið algjör tilviljun - ég var ekki að hugsa það sterkt um manninn að það séu líkur til á að ég hafi sent frá mér svo öflug hugskeyti að þau hafi flogið beint inn í heila útvarpsmannsins (sem ég man reyndar ekki hver var): ,,Nanna vill fá að vita hvað varð um xxx."

Lélegur rukkari

Ég var svo dugleg í dag að ég fór á pósthús og keypti frímerki og póstlagði reikninga sem ég skrifaði fyrir viku. Þannig að ef þeir sem ég er búin að vera að vinna ýmis viðvik fyrir síðustu mánuði eru röskari að borga en ég að rukka ættu peningar að streyma inn á reikninginn minn á næstunni. Og þegar ég nenni get ég skrifað fleiri reikninga og sent á aðra sem ég er líka búin að vera að vinna fyrir (ég keypti meira að segja umframfrímerki!) og fengið meiri peninga.

Nema þetta verði eins og með mann sem ég vann ákveðið verkefni fyrir í sumar. Hann spurði hvað hann ætti að borga mér fyrir verkið.

-Æi, svona fjörutíu þúsund, sagði ég.

-Viltu ekki segja fimmtíu? sagði hann.

Ég var svosem alveg til í að segja fimmtíu.

-Sendu mér svo reikning sem fyrst og ég geng frá þessu, sagði hann.

Það dróst reyndar í einhverjar vikur að ég sendi reikninginn. Síðan hef ég ekkert spurt til mannsins.

Líklega þarf ég að fara að gera alvöru úr að fá mér umboðsmann.

Minn maður

Svosem ekkert sem kom á óvart í þessum niðurstöðum:

84% Mike Gravel
84% Dennis Kucinich
84% Barack Obama
80% John Edwards
80% Chris Dodd
79% Hillary Clinton
79% Bill Richardson
78% Joe Biden
41% Rudy Giuliani
34% John McCain
30% Ron Paul
28% Mitt Romney
25% Mike Huckabee
19% Tom Tancredo
15% Fred Thompson

2008 Presidential Candidate Matching Quiz

Annars finnst mér kominn tími á að Bandaríkjamenn hætti að velja sér forseta með óspennandi nöfnum eins og Bush, Clinton, Reagan, Carter, Ford, Nixon, Johnson, Kennedy - þá er nú meira fútt í nöfnum eins og Kucinich, Obama, Huckabee og Tancredo. Spurning bara hvort hægt er að taka Huckabee Bandaríkjaforseta nógu alvarlega.

Ef litið er á fornönfin eru það bara þeir Barack Hussein og Mitt sem skera sig úr. Obama er semsagt á báðum stöðum. Ergo: hann er minn maður.

Kálbögglaveisla

Boltastelpan kom ein í mat í gær til að fá kálbögglana sína. Reyndar nennti ég ekki þegar til kom að fara eftir uppástungu hennar um tíu rétta kálbögglaveislu - við vorum annars langt komnar að plana hana: Kálbögglasúpa í forrétt, svo soðnir kálbögglar, gufusoðnir kálbögglar, ofnbakaðir kálbögglar, pönnusteiktir kálbögglar, grillaðir kálbögglar, kálbögglagratín, kálbögglaragú, viðsnúnir kálbögglar - en við vorum enn að vandræðast með eftirréttinn, efast þó ekki um að lausn hefði fundist á því. Kannski verður kálbögglaveislan mikla haldin einhverntíma seinna en barnið borðaði allavega nægju sína af hefðbundnum kálbögglum.

Ég held samt að ég sé ekkert að nýta mér kálbögglahugmyndirnar í matarboðið sem ég er að plana fyrir saumaklúbbinn minn.

Linkauppfærsla

Ég held ég hafi talað um það fyrir jólin í fyrra að ég ætlaði að nota jólafríið m.a. til að uppfæra linkana á blogginu. Jæja, góðir hlutir gerast hægt (sem eru skrauthvörf fyrir ,,Nanna er hryllilegur slóði") en ég er allavega búin að þessu. Eða byrjuð á því allavega. Bætti inn þónokkrum tenglum, henti út fáeinum sem virtust alveg hættir að blogga, breytti um nafn á einhverjum og raðaði öllu í stafrófsröð. Sem þýðir að nú finnur enginn neitt nema ég. (Best að setja annars punktinn strax á eftir neitt. Ég finn örugglega ekkert heldur.)

Kannski er ég að gleyma einhverjum sem eru með tengingu á mig en þeir bætast þá bara við þegar ég rekst á þá.

Tillitssemi í strætó

Í strætó á leið uppeftir áðan var mjög mikil fatlaður ungur maður.

Eða hann hlýtur að hafa verið það þótt það sæist ekki að ráði utan á honum (ég sá reyndar ekki framan í hann) því að hann þurfti hvorki meira né minna en fjögur sæti undir sig. Eitt undir rassinn, eitt undir skólatöskuna og tvö undir fæturna.

Strætó fylltist smátt og smátt en allir sýndu grey fatlaða drengnum tillitssemi og hann fékk að hafa sín fjögur sæti. Þar til engin önnur sæti í vagninum voru laus en þá kom einhver slöttólfur inn og tróð sér í annað fótasætið. Það fannst mér frekt. Og ekki nóg með það, heldur kom annar piltur inn á næstu stöð með svipaða tilætlunarsemi og þá þurfti fatlaði drengurinn að setja báða fætur niður á gólf. Sem var bæði blautt og skítugt, en það höfðu skórnir drengsins reyndar verið á meðan hann hafði þá uppi í sætunum andspænis sér svo það munaði kannski út af fyrir sig ekki miklu.

Til allrar hamingju hafði drengurinn haft vit á að setja töskuna inn fyrir sig og setjast sjálfur í fremra sætið þannig að hann fékk að hafa hana í friði þótt að minnsta kosti tólf manns stæðu upp á endann upp Ártúnsbrekkuna. Ég átti von á að gamla konan sem stóð við hlið fatlaða drengsins mundi frekjast til að troða sér í töskusætið svo að drengurinn neyddist til að setja töskuna niður á gólf eða jafnvel taka hana í fangið en hún hafði nú hugsun á að gera það ekki. Hefur ábyggilega vorkennt drengnum, líka þegar hún var nærri dottin.

Ég dáðist líka að strætóbílstjóranum að leyfa drengnum að hafa sín fjögur sæti í friði þar til strákafrekjurnar komu inn. Einhver hefði nú nöldrað yfir þessu og jafnvel skammað piltinn fyrir að hlamma skítugum skónum í sætin í svona slabbveðri en þessi bílstjóri hafði greinilega samúð með fatlaða drengnum og lét hann óáreittan.

Svona eru nú flestir tillitssamir við náungann.

Plan og Plan B

Ég átti erindi upp á Höfða eftir vinnu og áttaði mig á því í strætó á leið uppeftir að ég hafði gleymt lyklunum mínum í vinnunni. Hringdi í einkasoninn, sem var að vinna en sagðist vera með lykla að Grettisgötunni á sér og ég skyldi bara koma við í Te og kaffi og ná í þá.

Ég var lengur uppfrá en ég hafði ætlað mér, keypti í kvöldmatinn og svo eitthvert níðþungt dót á útsölu í Húsgagnahöllinni, og í strætó á heimleiðinni áttaði ég mig á því að ég hefði nauman tíma til að elda það sem ég hafði ætlað að gera (fjölskyldan að koma í mat eins og flesta miðvikudaga). Svo að þegar vagninn nálgaðist Hlemm fór ég að hugleiða hvernig ég gæti flýtt fyrir mér.

-Látum okkur sjá, hugsaði ég. -Jú, nú veit ég. Ég fer heim og losa mig við það sem ég keypti, kveiki á ofninum og skrepp svo á meðan hann hitnar til Hjalta að ná í lykl ...

Úbbs. Spot the flaw in this plan.

Á endanum var ég svo sein fyrir að einkasonurinn var búinn að klára fráganginn. Þannig að ég lét hann halda á þunga dótinu og svo var það bara Plan B - kom semsagt við í Bónus og keypti eitthvað öllu fljótlegra í matinn. Kjúklingabringur alltsvo. Sem ég fyllti með fetaosti, jalapeno-osti, rósmaríni, vorlauk og paprikumauki, brúnaði á pönnu og steikti svo í ofni. Aldrei þessu vant voru allir á því að þetta væri gott. Barnabörnin líka. Og það er ekki algengt.

Skyrpokalatur og Módel

Ég eignaðist áðan Þjóðsögur Jóns Árnasonar, allt settið. Satt að segja er mig búið að langa í það í meira en fjörutíu ár, eða síðan ég var að fá bækurnar lánaðar eina og eina hjá afa í Holti - og þurfti stundum að bíða lengi eftir næstu bók því það voru svosem ekki daglegar samgöngur milli Djúpadals og Eyhildarholts þótt ekki sé svo ýkja langt á milli í beina loftlínu. En kannski kláraði ég ekki safnið fyrr en eftir að við fluttum á Krókinn.

Seinna hafði ég allt safnið undir höndum í nokkur ár en las þá lítið í því fyrir sjálfa mig, var þó eitthvað að lesa af ævintýrum fyrir gagnlega barnið. En það eru 25 ár síðan og ég er búin að gleyma ansi mörgu.

Allavega ætla ég á næstunni að rifja upp sögur um karlssoninn Skyrpokalat, Dýrið arga á fjallinu Gargó, húnvetnsku tröllkonuna Depilrössu og hálftröllið Módel Þorsteinsson, Gorvömb, Lúsahött og fleiri merkar sögupersónur sem ég man óljóst eftir.

En hvar ég á svo að koma bókunum fyrir í hillu er annað mál ...

Bakaðar baunir og vodkapönnukökur

Þegar ég var á heimleið úr vinnunni í dag gekk ég um Austurstrætið eins og venjulega og flaug allt í einu í hug, þegar ég var að ganga framhjá Eymundsson, að skjótast þar inn þótt ég hefði alls ekki ætlað mér það. Og viti menn: það fyrsta sem ég rak augun í var fullt borð af matreiðslubókum á útsölu.

Þetta eru forlögin, gott fólk. Og svo fékk ég sendingu frá Amazon í gær en þar voru reyndar ekki aðrar matreiðslubækur en Heinz Baked Beans og The Vodka Cookbook. Í þeirri fyrrnefndu kemur fram að fyrstu Heinz bökuðu baunadósirnar voru seldar í sælkerabúðinni Fortnum & Mason árið 1901 því þá voru bakaðar baunir lúxusvara. Reyndar fórum við gagnlega barnið einmitt í Fortnum og Mason fyrir jólin og þar var þá heil stæða af Heinz bökuðum baunum. En ég var nú bara að kaupa 40 ára balsamedik, Stiltonost fyrir Þorláksmessuboðið og fleira slíkt. Engar bakaðar baunir.

Í vodkamatreiðslubókinni er m.a. uppskrift að vodkapönnukökum. Ég man nú ekki betur en slíkar hafi einmitt verið steiktar á herbergi 47 á heimavist MA hér í eina tíð, þegar kökudroparnir kláruðust. Og þóttu góðar.

Forspárgildi?

Ég skil ekki alveg klausu í Fréttablaðinu í morgun þar sem það er tekið sem dæmi um forspárgildi skáldverka að Mikael Torfa skrifaði í bókinni Falskur fugl sem kom út 1997 eitthvað um unglinga í Efstaleiti (svo!) sem voru teipaðir við rúmið. Fínt að fjalla um það en í hverju liggur forspárgildið? Þessi mál voru einmitt til umfjöllunar árið 1997 í tengslum við það að dómur féll í skaðabótamáli þar sem slík meðferð á unglingi var hluti af málinu. Svo að Mikki var ekki að spá fyrir um neitt, heldur bara nota þekkt atvik sem var í umræðunni.

Jólin bara búin

Þrettándinn í dag. Jólin bara búin og ég þarf að fara að tína jólaskrautið af trénu, sem var þó aldrei búið að skreyta almennilega - þegar Boltastelpan var að hjálpa mér að undirbúa Þorláksmessuboðið var serían eitthvað fyrir henni og hún tók hana og henti henni einhvernveginn yfir jólatréð. Við það fór serían (sem ég var búin að eyða löngum tíma í að greiða úr) náttúrlega í flækju; ég var eitthvað að reyna að laga hana í Þorláksmessuboðinu en gestirnir hlógu að mér. Svo að ég gaf það upp á bátinn í bili og svo sá ég einhvernveginn ekki ástæðu til að gera meira þannig að serían er búin að hanga, liggur við í kippum, á trénu öll jólin. Og enginn gert athugasemd við það - ekki að margir hafi séð hana svosem.

Sauðargæran tók svo að sér að skreyta tréð en beit í sig að hann vildi bara hafa kúlur, ekkert annað skraut, og ekki hvaða kúlur sem er. Ég á fulla körfu af alls konar skrauti sem hefur safnast að mér smátt og smátt á liðnum áratugum (engin stílhrein tré með svörtu skrauti hér!) en hann leit semsagt ekki við því. Nema hvað ein hlið á trénu er þakin kúlum, minna á öðrum hliðum, því drenginn þraut örendið og hann tilkynnti: -Ég er farinn í tölvuna, amma. Ég reyndi að fá önnur börn í Þorláksmessuboðinu til að ljúka verkinu en þau höfðu líka meiri áhuga á Leikjalandi.

Þannig að dreifing á bæði ljósi og skrauti hefur verið allmisjöfn þessi jólin og nú er semsagt allt að fara aftur í körfuna. Og trénu verður hent út af svölunum í kvöld eða fyrramálið og dröslað út á gangstétt.

Kann annars einhver skýringuna á því af hverju jóladagarnir eru sumstaðar taldir tólf (the 12 days of Christmas) og annars staðar 13 (og væru reyndar 14 ef aðfangadagur væri talinn með)?

Já, og blessunin hún Nigella á afmæli í dag. 48 ára.